„ამის დედაც,თავი მისკდება,გუშინ ამდენი არ უნდა დამელია.მაგრამ ეს არც პირველი და არც უკანასკნელი,თეამ აშკარად მაგრად გამიჭედა.მაგანაც ხომ მოტყ**ა ტვინი თავისი დედა*****ნული ლექციებით რაა.რატომ ვერ უნდა მიხვდეს შენი საკუთარი დედა,რომ ოცდახუთი წლის ბიჭს დამოუკიდებლობა და ცხოვრებით ტკბობა სჭირდება.ამის დედაც კიდევ უფრო ამტკივდა თავი
ფრთხილად წამოვიწიე და მშვიდათ მძნირე გოგონას შევხედე.სიმთვრალეში არჩვეულებრივი გემოვნება მაქვს.ტკბილად რომ გავაღვიძო ყავას არ გამიკეთებს?სად გავიცანი?ააა გამახსენდა გუშინ პიკოს დაბადების დღეზე იყო.მოიცა რა ჰქვია?რაღაც უცნაური სახელი აქვს,მემგონი რუსული.კიდევ ერთხელ ამის დედა,არღირს ამდენი ფიქრი,თავი უკვე გამისკდა.მოიცა მოვიფიქრე.
-საყვარელოო,გაიღვიძე რაა,იქნებ შენს პრინცს ყავა მოუმზადო?!...ესეც ასე,ცოტა აფერისტობა და ეს პატარა გოგო ვერც კი მიხვდება რომ მისი სახელიც კი არ მახსოვს.აი,თვალებსაც ახელს.მმმ,ლამაზია,მაგრამ ძალიან ბავშვური.ნეტავ ღამით როგორი იყო?მივესალმო?თუ პირდაპირ კოცნაზე გადავიდე?ჯობია თავად მაკოცოს.ცოტა გავაწვალოთ,თან როგორ მიყურებს.
-დილამშვიდობის...ხმაც რა ბავშვური აქვს,რა ძალამ მაიძულა ეს ღლაპი შემეცდინა,მემგონი ვერ ვარ კარგათ.ალბათ ზედმეტად სექსუალურად ეცვა.ნამდვილად ასეა.
-დილამშვიდობის კარგო,ყავას ხომ არ გამიკეთებდი?მერე შეგვიძლია საწოლში დავბრუნდეთ...საბანი მძლავრად აიფარა მკერდზე,მემგონი სცხვენია,რა სულელია,თუ ჰგონია რომ მასთან კიდევ ერთხელ მექნება სექ**ი,მაგრად შემცდარა.დღეს რა დღეა?მემგონი გუშინ კვირა იყო.ფუ ამის დედა,თუ კიდევ ერთხელ მოვტყდები უნიდან მამიკო საკრედიტოს დამიბლოკავს.ადექი რა ბავშვი დროზე,ყავა მინდა.
-კი,კი ახლავე,ტკბილი თუ უშაქრო?...ეს უკვე მომწონს,სხარტია და დამყოლი.
-ჩვეულებრივი,ფისო.მიდი თან მეჩქარება...საჯდომიც კარგი აქვს.მომეჩვენა თუ გადასაფარებელი შემოიფარა?ღადაობ?სხვები პირდაპირ შიშვლები მირბიან.აშკარად პატარაა.სანამ ყავას მოამზადებს წავუძინებ.მაინც რა ჯანდაბა ჰქვია?...
რატომ ხმაურობს,რატომ?!რა დავაშავე ეს ღლაპი რომ გადავიკიდე,რა?!მოიცა ჩავალ და ვასწავლი ჭკუას...
კიბეებზე ფრთხილად დავეშვი და სამზარეულოში გავედი.ტანსაცმლის ჩაცმა დამეზარა,მაგრამ მერე რა,საცვლების ამარა გუშინაც მნახა.სავარაუდოთ.ოთახი არც მომითვალიერებია ისე დავეშვი ძირს,იქნებ სახლიდან გავაბუნძურო და მერე თავის ტკივილიც გამივლის.ამას რას ხედავს ჩემი თვალები,ეს სულელი ბავშვი უკვე მომზადებულა,როდის ჩაიცვა?ბლინებიც დაუცხვია,მმმ კარგი სუნია,ყავაც მზადაა და თუ ისეთივე გემრიელია როგორიც არომატი აქვს,ამ გოგოს მართლაც სიამოვნებით დავაგემოვნებდი კიდევ ერთხელ.
-უი,გაგაღვიძე?ბოდიში არ მინდოდა,შეემთხვევით მომივიდა,ქვაბი ჩამოვარდა ჩაიდანს რომ ვიღებდი და...როგორ შერცხვა ასეთ ფორმაში რომ დამინახა,არა მართლა რამდენი წლის არის?,იქნებ ვკითხო,რას ვსი**ობ ქალს ასაკს არ ეკითხებიან.მერე რა,მიყვარს მორცხვი გოგონები.
-არაუშავს,მაგრამ გამაყუჩებელს თუ დამითრევ ვაფშემ დავივიწყებ ამ მცირე ინციდენტს...მსუბუქი ღიმილი და,მიზანში გავარტყი.რა სასაცილოდ დაფაცურდა.მემგონი სააბაზანოსკენ გაიქცა და აი,გამაყუჩებლით ბრუნდება.უკვე მომწონს თან ძალიან...გმადლობ.
-არაფრის.მიირთმევ?...ბლინები ისე გამოიყურება,რომც არ ეკითხა მაინც შევჭამდი,მაგრამ ცოტა ვიმაიმუნოთ.
-ხომ არ მომწამლავს?...მემგონი ეწყინა,მმმ,რა სყვარლად გაბუსხა ტუჩები,ბლინების გასინჯვას ეს ნუგბარი მირჩევნია,მითუმეტეს რომ მათი გემო საერთოდ არ მახსოვს.როგორ შემოვირიგო?მივხვდი.აბა ნელ-ნელა მივუახლოვდეთ,სახე მის სახესთან უფრო ახლოს მივწიოთ,სუნთქვა,ჯერ მხოლოდ შეხება და,როგორც იქნა,ბოლოს და ბოლოს კოცნა.მმმ,მართლა რა გემრიელი ტუჩები ჰქონია,იქნებ ოთახში ავიყვანო?არა სამაგისოდ დრო არ მაქვს.
-დარწმუნებული ვარ შენი გამომცხვარი ბლინებიც ისეთივე გემრიელია როგორც შენი ბაგეები...გაწითლდა,კარგა ხანია ასეთი მორცხვი ქალი აღარ მყოლია.
-კარგი,მე...უნდა წავიდე,ნახვამდის...მოიცა მიდის?ასე მალე?კარგი მაინც სხვა გეგმები მაქვს...გავაცილებ და მერე ყავას დავლევ მერე კი სწრაფად უნდა მოვემზადო,მაგვიანდება.
რა ჩავიცვა?ეს შარვალი ამ მაისურს უხდება,ხო,კარგია.ამას ჩავიცვამ და კიდევ ამ კოსტუმს.სანამ შხაპს მივიღებ ტანსაცმელ საწოლზე დავყრი.მოიცა,რა არის ეს?ფუ ამის,ქალიშვილი იყო?და რა ეგონა,რადგან ქალიშვილობა ჩემთან დაკარგა ცოლად მოვიყვან?დარწმუნებული ვარ ესეც პლასტიკური ქირურგის ნამოქმედარია.რამდენი ძუკ*ა დადის ამ ქვეყნად არა და ერთი შეხედვით პატიოსანი ჩანდა.
ამ პატარა გოგოს მიმართ სიძულვილით განვეწყე,აშკარად ჩემი დათრევა ჰქონდა გეგმებში,მაგრამ სიყვარული და ცოლი ჩემს გეგმებში არ შედის.ამას მოსამსახურე მიხედავს მე კი მანამდე მოვემზადები.იქნებ წყალმა თავის ტკივილებიც მომიხსნას.
მართალი ვიყავი,აბაზანიდან გამოსული თავს ჩიტივით ვგრძნობდი , სასწავლებელში წასასვლელადაც მოვემზადე.ნეტავ მანქანის გასაღეები სად წავიღე?გაიხსენე მიშკა,გაიხსენეე.შეძლებისდაგვარად დავძაბე გონება და გუშინდელის გახსენება დავიწყე,გამახსენდა!სწრაფად ჩავირბინე პირველ სართულზე და შემოსასვლელში კარადას მივუახლოვდი.აქაა.გამიმართლა.გასაღები ავიღე და მობილურზე ნიკას ნომერი ავკრიფე.
-მმმ, რა გინდა,მეძინება...ამას სულ როგორ უნდა ეძინოს.
-აე,სი**ო აეგდე და სასწავლებელში წასასვლელად მოემზადე,ხომ იცი დღეს თუ არ მივალ საკრედიტოს გამიყინავენ...სწრაფად მივაყარე მძნარეს და კარები ზურგს უკან გამოვიხურე.
-შენ შ*გ ხომ არ გაქვს?მე რა შუაში ვარ მერე,დამაცა მეძინება...ერთხელ კიდევ ამოიზმუვლა ნიკამ.
-მიდი რაა,ეს კვირაღა დარჩა და მერე ვისვენებთ,ბარემ ესეც დავხუროთ და მერე ჩემი დაბადების დღისათვის ბათუმში დავაწვეთ,მიდი შე**მა რა გჭირს,რაა...მეგობრის მოთაფვლის ეს მეთოდი ყოველთვის გამოიღებს შედეგს,მე ხომ ვიცი არა რომ ნიკა ზღვაზე და ძღვის ცხელ რომნებზე გიჟდება.
-კარგი ხო,ათ წუთშ ჩემს კორპუსტან იყავი...ესეც ასე,დღე ცოტა უცნაურად და სასაცილოდ დაიწყო.
მე და ნიკა ბავშვობის ძმაკაცები ვართ.ერთი ბაღი და სკოლა ვერა,მაგრამ ერთი სამეგობრო და საერთო შეხედულებები გვაკავშირებს.გართობა და გოგონები გვიყვარს.არც ნარკოტიკსა და მოწევაზე ვამბობთ უარს.განგავასხვავებს მხოლოდ ის,რომ ნიკა კონტაკტური პიროვნებაა,რაც შემეხება მე,ჩემთვის ყველა თვალთმაქცია.კარგა ხანია მივხვდი რომ სიმართლეს ვერსად ნახავ,ამიტომ სულიერსა თუ უსულოს ეჭვის თვალით ვუყურებ.ეს ის ერთადერთი ბარიერი არაა,რომელიც ხალხთან დაახლოვებაში მიშლის ხელს.
-სად ხარ ამდენ ხანს,ჩამო დროზე...უკვე ნახევარი საათია ნიკას კორპუსთან ველოდები ის სი**ი კი არსად ჩანს.
-ხო მოვდივარ,რა იყო რას მოტ**ნი ტვინი...აჰა გამოჩნდა.როგორც ყოველთვის მოუწესრიგებელია.არ მესმის რატომ არ ზრუნავს ტავზე.ჩემთვის საკუთარი გარეგნობა პირველ ადგილას დგას,არც მოუწესრიგებელი ქალები არ მიყვარს.ეს კრე**ნი კი ყოველ დღე ბომჟივით დაიარება.ნეტავ როგორ აბავს ქალებს?
-აუ თავი მისკდება,რა ჰქონდა პიკოს ასეთი...ამოწუწუნა ნიკამ მანამ სანამ მანქანაში ჩამიჯდებოდა და სავარძელზე გადაწვა.
-ღადაობ?!ჯერ ტეკილა დალიე,მერე ლუდი და ბოლოს ღვინით,გოგონებთან ერთად ლოცავდი ტიპს.ცოცხალი რომ ხარ არ გიკვირს?...მართლა ძალიან სასაცილო იყო გუშინ ნიკა.ის ჯერ კიდევ მაშინ გამოთვრა,ყველანი ფხიზლები რომ ვიყავით.ბრაძიაგაა..
-მართლა?!არაფერი არ მახსოვს...ამოიზმუვლა ნიკამ და სახეზე ხელები ძლიერად დაისვა...არაუშავს,ლექციებზე დავიძინებ...სიმართლე რომ ვთქვათ მეც იგივეს ვაპირებდი.მით უფრო რომ შემდეგ მშობლებთან უნდა გავსულიყავი და მათ ლექციები მესმინა იმის შესახებ რომ წელს თუ კვლავ დამაკაყოფილებე ქულებს არ ავიღებდი,სასჯელი არ ამცდებოდა.
სასწავლებლის ეზოსთან გავაჩერე მანქანა და ნიკას მხარზე გავკარი ხელი,რომ გამეღვიძებინა.
-წამო მოვედით უკვე...მანქანიდან გადმოვედი,უკან მომყვა ნიკაც.ჩემი მანქანის გვერდით,საკმაოდ კარგი ვიდის მანქანა შევნიშნე და სათვალე ხვირზე დავიკოსე.ნეტავ ვისია?აქამდე არასოდეს მინახავს.ინტერესით გადავხედე ნიკას და თავის მარტივი მოძრაობით მანქანაზე ვანიშნე.
-მე რა ვიცი შე**მა ვისი,ნახევარი წელი არ ვყოფილვართ სასწავლებელში...ჩამეღიმა მის მიხვედრილობასა და მოსწრებულ პასუხზე.სწრაფად გავემართე შესასვლელისაკენ,სანამ შევიდოდი გარეთ გამოსულ გოგონას მოვკარი თვალი,მმმ,აი რას ქვია ქალი,ამ გოგონას დიდი სიამოვნებით დავაგემოვნებდი,თან არაერთხელ.მოკლე,ქერა თმა და ჩამოსხმული ფეხები.უეცრად წარმოვიდგინე როგორ მეხვევა თავისი გრძელი ფეხებით წელზე და სიამოვნებისაგან ჩამეღიმა ამ გოგოს უეჭველი გავ***ავ.თან რა გემრიელი ჩანს.ფრთხილად გამოემართა იმ მანქანისაკენ რომელიც ვერ ვიცანი.ახლა გასაგებია,სასწავლებელში ახალი მოსწავლეა,არც პირველ კურსელს ჰგავს,ნეტავ რამდენისა?
-ნიკა,ეს გოგო ვინაა?
-ოოო, რა შეჭამე ტვინი რაა,ეს ლელაა,ლელა დვალია,ლელაჩკას ეძახიან ნაცნობები.ის გოგოა მანქანა რომ დაეჯახა...ესეც ასე,ხანდახან ნიკა ყოვლის მცოდნე მგონია,ვისზეც არ უნდა შეეკითხო ყველას შესახებ იცის რაიმე იმფორმაცია.უნიერსიტეტის ეზოშ შევაბიჯეთ,დავინახე ლელამ როგორ ამოიღო მნქანიდან ჩანთა და შემდეგ ისიც აქეთკენ გამოემართა.
ახლა მთავარაია გეგმები შევადგინოთ,ჯერ უნდა გავიკითხო რა ტიპის გოგოა უკარება თუ ზედმეტად გარყვნილი.ქალის შებმას პირველ რიგში მისი შორიდან შეცნოით ვიწყებ.მის შესახებ რაც უფრო მეტი მცოდინება,მით უფრო გამიადვილდება მისი მისაკუთრება.პირდაპირ სე**ზე არასოდეს გადავდივარ,გაცნობის ეტაპი უფრო საინტერესო მიმაჩნია.გამონაკლისი მხოლოდ გუშინდელი შემთხვევა იყო,როცა ისიც კი არ მახსოვ რა ერქვა იმ პატარა გოგონას.არც ის ვიცი რაზე ვისაუბრეთ,რა ვუთხარი,რა მითხრა.მაგრამ ახლა მასზე ფიქრისათვის არ მცალია,ჩემს წინ უცნობი,სავარაუდოთ,ჩემი კურსელი მიდის და მის მადისაღმძვრელ უკანალს ამარიაჟებს.ერთი შეხედვითაც ეტყობა რომ ვნებიანი ქალია.უკვე ვეღარ ვითმენ ისე მინდა მისი გასინჯვა.
და მაინც,რა ერქვა იმ პატარა გოგოს?!აშკარად კარგი მზარეულია...სანამ ამ ფიქრებში ვიყავი გართული ლექციაც დაიწყო და მედა ნიკაც მორფეოსში გადავეშვით.მთელი ლექციის განმავლობაში გვეძინა და სულაც არ გაღელვედა ის ფაქტი რომ გამოცდების ჩაბარებას ვერ შევძლებდით.ეს ხომ ჩვეულებრივი ამბავია.მიუხედავათ იმისა რომ სწავლით თავს არ ვიკლავთ,არც ერთ გამოცდაზე არ ჩავჭრილვართ,სწორედ ეს იწვევს გაოცებას ჩვენს ლექტორებში და სწორედ ამიტომ ჯერ კიდევ ამ უნივერსიტეტის სტუდენტები გვქვია.
ლექციები როგორც იქნა დამთავრდა და მე და ნიკას განშორება მოგვიხდა.ის ბარში წავიდა,მე მშობლების სანახავად.რა გაუძლებს ამათ სწავლებას.
დაბადებიდან იმას მიჩიჩინებენ რომ სწავლა ადამიანის ცხოვრებაში ყველაზე ღირებული და საჭირო რამ არის.ხუთი წლის ასაკიდან რუსული,ესპანური,ფრანგული,მათემატიკა,ჭადრაკი და ყველა ის,დღესდღეობით ჩემთვის საძულველი საგანი რაც კი არსებობს.მათთან დროის გატარება არასოდეს მიყვარდა,მომწონდა მხოლოდ ის რომ თავის მოვლა ეხერხებოდათ და ჩემს საკრედიტოზე ყოველთვიურად რიცხავდნენ ფულს.
-გამარჯობათ,ბატონო მიხეილ,თქვენი მშობლები მისაღებში არიან...ეს გოგო ჩემზე ჭკუას კარგავს.თვალებზე ეტყობა.
-გამარჯობა და გმადლობ...მოკლედ მოვუჭერი და ოთახში შესვლამდე ღრმად ამოვისუნთქე,ახალა უნდა გამაგრდე მიშკა,ახლა უნდა გამაგრდე.
-შვილო,როგორ მიხარია შენი ნახვა ასე უნდა მშობლბის დავიწყება?...ოხ ეს აფერისტობა.დედაჩემი ჩემს გადასაკოცნად დგება,მაგრამ მისი გადაკოცნის არანაირი სურვილი არ მაქვს.მამაჩემის მზერას ვაწყდები და...
-მეც,დედა,არ მეცალა,სწავლის გამო დრო თითქმის აღარ მრჩება...პირფერობა და ყალბი ღიმილი ჩემთვის ჩვეული თემაა,განსაკუთრებით ოჯახში.
-ასე არ შეიძლლება,ისევ აქ დაბრუნდი შვილო,ასე დაიტვირთები და წესიერად სწავლასაც ვერ შეძლება...დედაჩემი ქოთქოთს აგრძელებს მე კი მამაჩემს ვუყურებ,რომელიც რაღაცის თქმას ცდილობს დედისათვის,მაგრამ აშკარად მე ვუშლი ხელს.ნეტავ რაა ასეთი?
-რაღაცას მეუბნებოდი საყვარელო...როგორც იქნა ერთხელ მაინც მოიქცა დედაჩემი როგორც მე მინდოდა,მამაჩემი ჯერ მე მომაშტერდა,შემდეგ დედას.
-არაფერი,დავითი ისევ ეძებს თავის ქალიშვილს...ვერ ვხვდები ვისზეა საუბარი.მირჩევნია ჩემს ოთახში ავიდე,აქ სუნამო დამრჩა.
-ნეტავ სად წავიდა?არადა ევანგელინა კარგი გოგონა იყო,მახსოვს...დედაჩემის სიტყვები მისწვდა ჩემს ყურთასმენას,მაგრამ არაფრად მივიჩნიე.გოგონას სახელი კი მეცნო...ევანგელინა,სადღაც მსმენია.
* * * * * * * * * * * * * * * * *
ის სუნამო ოდნავ მივიპკურე რომელიც ოთხი თვის წინ წამოვიღე სახლიდან და ახალი მანქანის გასაღები ავიღე,დღეს ლელას ვხვდები.კი გავ***მე,მაგრამ მისმა გამოცდილებამ მომხიბლა.საოცრად ვნებიანი და ქალურია,სავარაუდოთ მასთან ურთიერთობა კიდევ კარგა ხანს არ მომბეზრდება.
მის ბინასან გავაჩერე მანქანა და დავურეკე,მაგრამ გამორთული ჰქონდა.დავასიგნალე,მაგრამ არ გადმომხედა.ალბათ,ახალი მანქანის სიგნალები ვერ იცნო.თავად ავაკითხავ,რა პრობლემაა...
სახლის კარები ღია დამხვდა,ჩემი შეყვარებულის სახლში დაუკაკუნებლად შესვლა მემგონი დანაშაული არ არის.საძინებლისაკენ გავუყევი გზას,რაღაც ხმა შემომესმა.
-ნიკა,მიშოს უნდა შევხვდე ხომ გითხარი,ახლა არა რაა,საცაა მოვა...ეს ლელას ხმაა,მაგრამ...
-გავ**რი მიშოს,მინდიხარ...ეს კი ნიკაა.ფრთხილად შევაღე ოთახის კარები და სიმართლე რომ ითქვას ნანახს დიდად არ გავუკვირვებივარ.ნახევრად შიშველ ლელას თავისი ლამაზი ფეხები ძლიერად შემოეჭდო ჩემი მეგობრის წელზე და ცხვირით კისერზე ელამუნებოდა.ჩავახველე...
-უკაცრავად,მემგონი ხელი შეგიშალეთ...გაოცებულებმა გამომხედეს,ღიმილი ვერ შევიკავე მათ მსგავს რეაქციაზე...კარგით მე ხელს არ შეგიშლით,უკაცრავად.
იმდღის შემდეგ არც ლელა და არც ნიკა არ მინახავს.სამაგიეროდ,გაორმაგებულად დავიწყე ზრუნვა საკუთარ სხეულსა და სწავლაზე.სამი თვე განუწყვეტლივ იმაზე ვფიქრობდი რომ ეს არც გასაკვირი იყო და არც მოულოდნელი.მათ ერთმანეთი მოსწონდათ,ამას ინციდენტამდეც ვამჩნევდი,მაგრამ საკუთარ თავს ვატყუებდი.
ლელასთან დაშორების შემდეგ კიდევ უფრო ხშირად ვფიქრობდი იმ პატარა გოგონაზე.მისი დაბნეული ღიმილის გახსენებაზე თავისდაუნებურად ვიბადრებოდი.ხშირად სე**ის შემდეგ,ლელას ქცევასა და იმ გოგონას ქცევებს ვადარებდი ერთმანეთს და მსგავსი ქცევის გამო არაერთხელ გამიკიცხავს თავი,მაგრამ მასზე ფიქრებს თავიდან ვერ ვიგდებდი.მისი მოძებნაც გადავწყვიტე,მაგრამ სახელიც კი არ მახსოვდა.
*** *** *** *** *** ***
საცურაო აუზიდან ფეხით მოვდიოდი და გადავწყვიტე დედაჩემის დაბადებისდღისათვის მაღაიებში გამევლო,რათა მისთვის საჩუქარი შემერჩია.ნელა მივუყვებოდი ქუჩას და მაღაზიებს ვათვალიერებდი.თვალი თავისდაუნებურად გამექცა მოპირდაპირე მხარეს...არა ნამდვილად ისაა,ეს იგ გოგონაა,ის პატარა გოგონაა.მაგრამ,მუცელი...ოსულადაა?იქნებ ვესაუბრო?იქნებ ჩემი შვილია?!...სწრაფი ნაბიჯით გავემართე გოგონასაკენ და ხელში ძლიერად წავავლე ხელი და ჩემსკენ შემოვაბრუნე.მიცნო,აშკრად მიცნო.
-გამარჯობა...გამიღიმა,მეც გამერიმა.
-გაგიმარჯოს.
-შენი სახელი...ამ წუთს უკვე დიდი ხანია ველი...
-ევენგელინა,შენი ვიცი...ისევ ისე დაბნეულად იღიმის.
* * * * * * * * * * *
ახლა?!ახლა მე,ევანგელინა და პატარა თორნიკე სკოლაში მივდივართ.დღეს თოკეს პირველი დღეა.ევანგელინა?მან მთელი ორი თვე მაწვალა და სწორედ მშობიარობის დღეს გამომიტყვდა რომ ჩემგან იყო ფეღმძიმედ.ახლა კი ექვსი წლის შემდეგ,ადგომისას კვლავ გადასაფარებელს იფარებს უნაკლო სხეულზე,სამზარეულოში ჩასულს,ისევ სურნელოვან ბლინებსა და ყავას მახვედრებს და სამსახურში წასვლისას თავისი დაბნეული,მორცხვი ღიმილითა და კოცნით მაცილებს.ყოველივე ეს,ჩვენი პატარა,მაგრამ სრულყოფილი ოჯახის საწყისია...."
** ** ** ** ** **
არ ვიცი რა გამოვიდა.უცებ დავწერე,სულ წუთებში.იმედია მოგეწონებათ.
სიყვარულით zak