მთელი ღამე ვერ დაიძჳნა, წრიალებდა, გული აჩქარებით უცემდა, რამდენიმე ღერი მოწია, ამანაც არ უშველა, თავისი ამ მდგომარეობით გაბრაზებულმა „შავი ჭირი“ საწოლიდან მოისროლა, ბავშვობიდან წიგნის კითხვა ყოველთვის აშვიდებდა ამჯერად ყველა და ყველაფერი ნერვებს უშლიდა „შავი ჭირის“ კითხვა ვეღარ განაგრძო გაანალიზა რომ უკვე 40 წუთი კითხულობდა და აზრი ვერ გამოეტანა. ფეხზე წამოდგა და აივანზე გავიდა. ყველა ემოცია ერთიანად მოასკდა, სხეულის ნაწილებს რაღაც უმოწყალოდ უჯიჯგნიდა და ვერა და ვერაფრით მოიშჴრა ეს განცდა.
„სინდისი არის პატარა ღმერთი რომელიც ღმერთმა ყველა ადამიანშჳ ჩადო“, „შუბლზე არსებობს ძარღვი რაც უფრო ცუდ რამეს გააკეთებ ეს ძარღვი იჭიმება და შეიძლება გაწყდეს, ყოველი კარგი საქმის დროს ძარღვი იკუმშება“ თავში ბებიის ეს სიტყვები უტრიალებდა და ყელში იგრძნო როგორი სისწრაფით მიეხეტქა ხორხს ვეებერთელა ბურთი და წვა დაიწყო. გაუნძრევლად იჯდა და წყვდიადით მოცულ ზეცას უყურებდა, გათენებამდე ასე იჯდა, მზის ამოსვლამ ყველა შემოწოლილი დარდი მოაშჴრა და ოდნავ დამშვიდებული სახით შარვალკოსტუმის ჩაცმა დაიწყო, ეს იყო ყველაზე სასაცილო მომენტი სანდროს ცხოვრებაში, ეს იყო სხეულის კარცელში გამომწყვდევა, თუმცა ამ კარცელს მოხდენილი ჰალსტუხი და „სულის შემყრონჭავი“ თეთრი პერანგი ქონდა. მაინც თავისებურად მოირგო კლასიკური სტილი და დაბლა კიბეებით ჩავიდა. იგრძნო დაბლა ჩასვლისას როგორ მოაწვა სისხლი საფეთქლებში და თვალებშჳ ბრაზი ქონდა ჩამდგარი, მანქანასთან მივიდა გააღო და როცა ირგვლივ ვერავინ დაინახა რამდენჯერმე დაასიგნალა.
-ჰეი ალექსანდრე როგორ ხარ? დაუძახა ნიკომ, შენობის დარაჯმა
-ვარ რა, ნიკო ეს ვინ დეგენერატმა ჩამიხიდა მანქანა მე მაგის დედას შ......, ალექსანდრე მოთქმით იგინებოდა
-არ ვიცი, ეტყობა სტუმრადაა ამ კორპუსში.
-ახლა გამოახწიოს სწრაფად თორემ შემომაკვდება, ალექსანდრე გადაბმით ასიგნალებდა და იგინებოდა
-აუ ჩემი ძმა რა წიოკი ატეხე, ბინიდან გამოვიდა თვალებმოფშვნეტით ახალგაზრდა ბიჭი და გასაღებს თითზე იტრიალებდა. სანდრო სწრაფი ნაბიჯით წავიდა მისკენ
-შენ ხო არ უბერავ? რისხვას ვერ აკავებდა სანდროს ვბერც ერთი ნაკვთი.- გადაგხსნი შუაზე მეორედ ხმას რო აუწიო, გაიგე? დაუღრიალა და ყელში ხელი წაავლო
-ჰეი, რა იყო ჩემი ძმა რამ გაგაბრაზა ასე
-შე ახვარო, არ უნდა იცოდე რო მანქანა არ უნდა ჩაკეტო თუ პატარა ხარ ჯერ? იქნებ ვის რა ჭირდება ღამე შენ უნდა გელოდო?
-არ მეგონა თუ..
-დაახვიე ახლა სწრაფად, დაიღრიალა ალექსანდრემ და ყელზე მოჭერილი ხელი ისე შეუშვა რომ ბიჭი წაბარბაცდა და ალმის ძჳრს დაეცა, მთელი ეზო გაოცებული უყურებდა, ვერავინ ბედავდა მიკარებას, იცოდნენ რომ ალექსანდრე ამაზე უფრო გადაირეოდა, თითქოს ყყველამ და ყველაფერმა იცოდა მისი ხასიათი. მანქანაში გაბრაზებული ჩაჯდა ქოქავდა როცა ვერ მოითმინა და გადმოვიდა, იმ ბიჭთან მივიდა მის მანქანას ფანჯარაზე დაუკაკუნა
-თუ შეგიძია გაატარე ჩემი სიტყვები, ეს ისე უთხრა არ შეუხედავს მანქანაზე იყო დაყრდნობილი, მერე საჭეზე ხელი დაურტყა, -წარმატებები, იმედია მეორედ არავის ჩაკეტავ, ბიჭი გაოგნებული იყო საბოლოოდ არანორმალურად შერაცხა და სწრაფად დატოვა ამ კორპუსის ეზო. ნიკომ ჩაიღიმა, მიჩვეული იყო სანდროსგან ასეთ „სცენებს“
როცა რობაქიძის კომპანიაში მივიდა მაშჳნ გაანალიზა რო ჰალსტუხი უკვე აღარ ეკეთა, ვერ გაიხსენა როდის მოიხსნა, იმდენად ზღუდავდა ეს ყველაფერი ხელები თავისით, მექანიკურად ტვინის უკითხავად ასრულებდნენ შეინაგანის მოთხოვნებს, ამაზე გაეღიმა და კაბინეტში შევიდა. უზარმაზარი იყო ოთახი, მის ბოლოს მაგიდაზე საბუთებშჳ თავჩარგული ჭაღარა სიმპატიური კაცი იჯდა, ალექსანდრეს დანახვაზე ფეხზე წამოდგა და მიესალმა.
-გამარჯობათ ბატონო ალექსანდრე, დაბრძანდით გთხოვთ. სანდრომ სწრაფად მოავლო თვალი ოთახს, რამდენიმე წამში მოასწრო უმნიშვნელოვანესი დეტალების შემჩნევა, რომ ამ კაცის ხასიათი შეძლებისდაგვარად დაედგინა. ბწვრი წიგნი არ იდო თაროზე, (სტუმრებთან თავის გამონიჭებას არ ცდილობს, ეს გაიფიქრა მაშჳნვე) არც სურათებით გადატვირთული ოთახი იყო, არც კაბინეტი იყო უაზროდ დატვირთული, სიხალვათე იგრძ ობოდა ამან სასიამოვნოდ გააღიმა სანდრო, „ერთმანეთს კარგად გავუგებთ“ ეს გაიფიქრა და სკამს მიეყრდნო.
-მიხარია თანამშრომლობაზე რომ დამთანხმდით და სასიამოვნოდ განცვიფრებული დავრჩი
-რატომ? გაიღიმა სანდრომ
-მითხრეს რომ თქვენი იურიდიული ფირმა დღეს დღეობით საქართველოშჳ ერთ ერთი საუკეთესოა, მაგრამ თქვენ თვითონ საქმეს ხელს არ კიდებთ, ამ შემთხვევაში მიხარია რომ პირადად იზრუნებთ ჩემი ფირმის რეპუტაციაზე.
-მთლად ასეც არ არის ბატონო ილია, თითქმის ყველა საქმეს რაც მნიშვნელოვანი და პრობ;ემატურია ვეცნობი რაც ჩემ ფირმაშია, ამგრამ ამ შენთხვევაში დროც მქონდა და სურვილიც რომ პირადად დაგხმარებოდით
-მიხარია ბატონო ალექსანდრე, ილიამ ხელი გაუწოდა, ჩემი ფირმის ვიცე პრეზიდენტი გაგაცნობთ ყველა იმ დეტალს რომელზეც მუშაობა მოგიწევთ. მინდა გითხრათ რომ მე მთლიანად სუფთა ვარ, არანაირი შავი ბუღალტერია ჩემ ფირმას არ აქვს და ის რაშიც გვედავებიან მხოლოდ ცილისწამებაა, ამაში მალე დარწმუნდებით, და იმედი მაქვს რომ სასამართლოსაც დაარწმუნებთ. სანდროს ჩაეღიმა ამ კაცის უშუალობაზე, ყოველთვის სიამოვნებდა ასეთ ხალხთან ურთიერთობა სადას იდეური ბრძოლა არ ჭირდებოდა. ‘მომწონს შენნაირი ჯიგარი ხალხი“ ეს სიტყვები ძლივს დაიჭირა რო არ წამოცდენოდა.
-ვიცე პრეზიდენტს მალე შეხვდებით, ილიამ ნინოს დაუძახა და თხოვა ბატონი ალექსანდრე ბარბარეს კაბინეტში შეეყვანა, ნინომ ფრთხილად დააკაკუნა კარზე, იქიდან ფერშეცვლილი გამოვიდა საბუთებთან ერთად.
-ბაა ბაატონო ალექსანდრე, ენა დაება მდივანს, ქალბატონმა ბარბარემ ეს საბუთები გადმოქცათ და თქვა რომ საკმარისი იქნება თქვენთვის.
-ბატონო? სანდროს გაეცინა, მაგრამ იგრძნო როგორ დაუარა ბრაზმა მთელ სხეულში, მაგ თქვენ ვიცე პრეზიდენტს ხო არ აჟრიალებს, როგორ მიბედავს ცხვირთან რო კაბინეტის კარებს მიხურავს, სანდროს გაჩერება შეუძლებელი იყო, ისეთი სისწრაფით შევიდა ოთახში, კედელზე მიხეთქებული კარის ექოს ხმა კი რამდენიმე წამს კიდევ ისმოდა. ბრაზი გაოცაბემ შეცვალა, არ ეგონა, ვერ წარმოეგინა, ამ შენობაში ასე თანამედროვედ აღჭურვილ ფირმაშჳ, თუ შეიძლებოდა ასეთი ოთახის არსებობა, კედლები მხოლოდ გაგაჯული იყო, არანაირი შპალერი, არც შეღებილი, იატაკზე არაფერი ეფინა, ეგონა რო წყვდიადში შევიდა, ოთახში ნაცრისფერი ისე დომინირებდა როგორც უკუნ ღამეში შავი ფერი, კარიც კი გარედან თანამედროვე რო ჩანდა, სანდრომ დაკეტვისას შეამჩნია რო შიგნიდან „ჩამოფხავებული იყო. სანდროს უყვარდა კაბინეტშჳ არსებული სიხალვათე, მაგრამ ამ ოთახმა ისიც კი დაამუნჯა, არაფერი, აბსოლუტურად არაფერი იდო, ერთი ხის ტაბურეტკა და ერთი კომპიუტერის გარდა, ესეც ერტყობოდა რომ „ზეაუცილებლობით“ იყო გამოწვეული, ერთი კარადა ხის, ჩამოფხავებული იდგა სადაც ალბათ აუცილებელი საბუთები ინახებოდა. მეტი არაფერი, აბსოლუტურად არაფერი და ამ შემზარავ სანახაობას შავებში ჩაცმული, თხემიდან ტერფამდე „ჯვალოს“ ნაჭრით დაფარული ქალის შემზარავად განრისხებული ჩავი, კუპრვივით შავი თვალები აძლევდა. სანდრომ ენა ვერ მოიტრიალა პირში, გაოგნებული და დამუნჯებული იყო, რა უნდა ეთქვა, ახლა ამ წამს ვიღაცის კაბინეტშჳ დაუკითხავად შეიჭრა ჭკუის სასწავლელად, მაგრამ იქ ისეთი სანახაობა დახვდა გახევდა. ქალი თვალს არ აშჴრებდა და ეტყობოდა რომ მის თვალებს ტყვიის სროლა რო შეძლებოდა სანდრო დიდი ხნის მკვდარი იქნებოდა.
-უკაცრავად თქვენ ხართ, ქალბატონი ბარბარე?
-ჩემმა მდივანმა უკვე მოგაწოდათ ინფორმაცია და ახლა ჯობს მიბრძანდეთ. სანდრო გრძნობდა რომ ეს ქალი არ აპატიებდა ასეთ შეჭრას, ეს გარემო, ტანსაცმელი 40 წლის ქალის შესახედაობას აძლევდა, ისეთ ქალს აგონებდა ბავშვობაშჳ ბურთით თამაშის დროს მეზობლის ბებია რო გამოვარდებოდა და ყველა ბავშვს ერთიანად მიაწყევლიდა ხმაურისთის, რამდენჯერ მოსვლია ასე ამის გახსენებაზე ჩაეცინა, და იგრძნო როგორ გაუმძაფრდა ქალს მზერა და გაბრაზება.

***
ყველაფერი აირია..... იმაზე რთულია ყველაფერი ვიდრე იფიქრებდა, ვიდრე წარმოიდგენდა და ახლა ეს ყველაფერი უნდა გაეაზრებინა. უღირდა? ღირდა? ჯოჯოხეთის საკუთარ სულში მოწვევა? სხვა გზა არის რო? არა, არანაირი გზა არ არსებობს ადამიანისთვის რომელიც უფსკრულის წინ დგას ან უნდა გადაიჩეხოს ან უნდა განიცადოს ჯოჯოხეთი რომ ამ უფსკრულიდან, მისი კიდიდან როგორმე თავი დააღწიოს. ტელეფონის ზარმა გამოაფხიზლა
-ლექსო რა შვები ბრატ სად ხარ?
-მანქანაში, გაეღიმა თავის პასუხზე სანდროს
-კარგი ერთი მიდი რა სწრაფად მოდი გელოდებით ბიჭები, ფეღბურთია ჩავსხდეთ რა დავლიოთ
-მეკაიფები ტო? სანდროს ხმა გაუმკაცრდა
-არა რა გეკაიფები ლექსო გელოდებით მიდი რა, სანდრო საშჳნლად გაცოფდა ლამის ტელეფონშჳ გადახტა, მაგრამ მალევე გაანალიზა რომ ჯაბა არაფერ შეუაში იყო და არც არაფერი იცოდა
-ვერა ჯაბა რა ხო იცი ღვიძლის გამო ვერ ვსვავ, ხმა გაუწყდა სანდროს
-აუ კარგი რა რა მურჩენელი გჭირს, ხო მკურნალობ ტო რა გაგიხდა
-კარგი ჯიშკარიანი ნუ გაახურე, გაიცინა სანდრომ
-კარგი მაშჳნ შენთან ამოვალთ ლიკანით და კოკა-კოლიებითისე ვუყუროთ სასმელის გარეშე პენსიონერებივით, ფინალია, სანდროს ჩაეღიმა
-კარგი ჯაბა გელოდებით, ბატი-ბუტი ამოაყოლეთ
- ოშხარელი დღეს სვან ძმებთან აჯაზებ, რო იცოდე უკვე შენ სახლთან ვდგავართ გვეგონა ჩამოხვიდოდი და ერთად წავიდოდით
-კარგი მაშინ გასაღები ხო გაქვთ ადით საჭმელი არაფერი მაქვს და იქნებ გააკეთოთ რამე, მეც მალე მოვალ
-ჯიშკარიანის პიცას ყველაფერი სჯობს ტელეფონში ჩასძახა თორნიკემ
-კარგი მთლად პიცას ნუ აიღებ შენ თავზე და იქნებ კვერცხი მაინც მომიხარშოთ, ეს უბრალოდ თქვა, რო ხათრი არ გაეტეხა, ისე ახლა არაფრის გადაყლაპა არ შეეძლო არც ფეღბურთის ყურება უნდოდა, არაფერი გაოგნებული და დამუნჯებული იყო.
ილია რობაქიძე უმსხვილესი სარეკლამო კომპანიის დამფუძნებელი და პრეზიდენტი იყო, ერთ ერთი ბრენდის რეკლამაზე „პლაგიატობაში“ დებდნენ ბრალს სხვისი ინტელექტუალური საკუთრების მითვისებისთვის, ეს იმდენად არ აზარალებდა ფინანსური თვალსაზრისით რამდენადაც მის რეპუტაციას ეხებოდა საქმე ამიტომ გამოცდილი ბიზნესმენი ყველაფერს აკეთებდა კვალიფიციური იურისტის შერჩევაზე რო პროცესი მოეგო. ბარბარე კი მისი შვილი, ფრიად „გამორჩეული“ და უცნაური აღმოჩნდა. 25 წლის გოგო რო ასეთ დღეშჳ იქნება, სანდრო მოზღვავებულ ემოციებს ვერ აკავებდა.
მანქანაში გადახედა საბუთებს იცოდა სახლშჳ ბიჭები არაფერს დააცდიდნენ, რამდენიმე წუთი ათვალიერა საბუთები და მიხვდა, რომ ერთი სიტყვაც არ წაუკითხავ აზრი ვერ გამოეტანა, გონება სადღაც ძალიან შორს რაღაცას ებღაუჭებოდა. ეს ყველ;აფერი იმ შემზარავ სანახაობას დააბრალა რაც იმ კუდიანი ქალის კაბინეტშჳ ნახა, ვერაფრით ამოიგდო თავიდან ის საშჳნელი ატმოსფერო რაც იმ ოთახშჳ დახვდა, თითქოს ეს ოთახი ამ შენობას ახლა ასე რომ აკვირდებოდა და მის ფანჯრებს ეძებდა არ ეკუთვნოდა, სხვა სამყარო იყო. „მაზოხისტი იყო ნამდვილი, ასეთ რამეს როგორ უკეთებს თავის თავს?“ ეს კითხვები არ ასვენებდა ოშხარელს პირველად დაუთმო ვიღაცას რაღაც, ჯერ ერთი ქალი იყო და ქალებთან ყოველთვის ერიდებოდა კამათს, ჩხუბს, მერე რაღაც ნესტიანი სიცივე შეიჭრა მის კაპილარებში, ისეთი ბავშვობაში კუდიანის გახსენებაზე რო აქვთ ბავშვებს. ეს ქალი აშჳნებდა, მისგან, რაღაც უზარმაზარი ემოცია მოდიოდა ვერაფრით მოუძებნა სახელი სიმკაცრე, სისასტიკეც კი შეიძლებოდა დაერქმია იმდენად უელავდა ქალს თვალები, შავი გრძელი თმა მხრებზე, რო ქონდა გადმოყრილი უფრო აძლიერებდა მის შემაშფოთებელ პორტრეტს.
-ერთი მაგისიც, გადაყოლია თან, გიჟია ალბათ, აბა ამ დროში ასე ვინ მოიქცევა. სანდრომ მანქანა დაქოქა და სახლისკენ წავიდა, ტვინს უხვრიტავდა აზრები ასე რომ უხუთავდნენ სულს.
სახლშჳ ასულმა დაინახა როგორ „დიასახლისობდნენ“ მისი ძმაკაცები
-ლექსო კვერცხი კიდევაც შეგიწვი კიდევაც მოგიხარშე
-შენ რა კეთილი ხარ, გაიცინა სანდრომ და ფეხსაცმელები გაიძრო და მიყარა.
-კეთილი ვარ აბა რა იქნება სხვა არაფერი გვაქ და მეტი რა მექნა
-ამოგეტანათ რაღაცები მერე
-თორნიკემ და ბექამ არაო, გადაწვავ იქაურობასო ვერ გენდობითო, ამას ისეთი სერიოზულობით ეუბნებოდა ჯაბა რო სანდრომ გაცინება ვერ გაბედა, ამას ჯიშკარიანი დაცინვად აღიქვავდა და ასეთი შეკრება შეიძებოდა ომში გადაზრდილიყო. თუმცა სანდრომ ყველაზე კარგად იცოდა მისი სვანი ძმის დიდი ვეებერთელა, უზარმაზარი გულის ამბავი ყველა სულიერს რო დაიტევს და ყველა უნამუსოს დაუნდობლად რო გაუსწორდება. გულჩვილ ცივსისხლიანს ეძახდა სანდრო სტუდენტობიდან მოყოლებული ჯაბას.
-გაჭედა ახლა ამან და როდის გასწორდება ვინ იცის, მოესმათ თორნიკეს სიცილი სამზარეულოდან
-რა ბიჭო? დაიყვირა ჯაბამ
-ინტერნეტმა ინტერნეტმა გაჭედაო, დაიძახა დაწვრილებული ხმით ბექამ.
-ხო და ნუ მიასკდით ახლა ორივე მაგას 5 კომპიუტერი რო ჩართეთ რა გეგონათ მოვალ და გავასწორებინებ. ჯაბას ამ სიტყვებზე სამივე ფორთხავდა, სანდრო ვერც კი წარმოიდგენდა ამ დღეს გაღიმებას თუ შეძლებდა, მაგრამ სიცილიტ მუცლის ყველა კუნთი ტკიოდა
-რა გაცინებთ? წარბები შეკრა ჯაბამ
-სვანია რა, ეცადა ხმადაბლა ეთქვა თორნიკეს მაგრამ სიცილის დროს ისე გამოუვიდა რო ყველამ გაიგო
-კარგი ჯაბა ნუ იძაბები მხარზე ხელი გადახვია სანდრომ და თმა აუჩეჩა.
-მაგას ჯობდა ის გეთქვა ნუ ისუნთქებო, ეგ და დაძაბვის გაეშე.... ბექა ხარხარებდა
-შენთვისვე აჯობებს მოწოლილი იუმორი დაიოკო თორემ ფეღბურთს ტრამვატოლოგიურში უყურებ.
-ოჰჰჰ, კარგი რა ჯაბა ბექა ახლოს მივიდა და ლოყები სასაცილოდ აუთამაშა, ხო იცი რო ყველაზე ძმა ხარ და ნუ ჭედავ მარტივ რაღაცებზე უბრალოდ გაიცინე რა
-შენ რა შვები სანდრო? ერთი კვირაა არ მინახიხარ, შეეკითხა თორნიკე
-ვარ რა დაბალ გაზზე, არაფერი ხდება ისეთი ძველებურად
-ცუდ ხასიათზე რატო ხარ?
-აუ რავი, არ გვინდა ახლა აამაზე, ერეკლესგან და ლევანნისგან რა ისმის?
-აუ ეგენი მაგარ პონტშჳ არიან გერმანიაშჳ უყურებენ ფინალს სტადიონზე.
-აუ მერე წავსულიყავით ტო ჩვენც, შეუღონდა სახე ბექას ხო გვითხრეს
-სხვა დროს წავიდეთ ერთად ექვსივე, სანდრომ თქვა და ოთახშჳ შევიდა, პერანგის ღილების გახსნა არ დაუწყია პირდაპირ შეიხსნა და ღილები ძჳრს დაცვივდა, მაისური გადაიცვა და ტელევიზორის წინ დივანზე ჩამოჯდა. იმისთვის რო ეხორხოზათ, დრო გაეტარებინათ, მეზობლები შეეწუხებინათ, არ იყო სასმელი საწირო, ამას უიმისოდაც ‘საოცრად“ ახერხებდნენ, მეზობლები იფიქრებდნენ რო 100 კაცი მაინც ხმაურობდა, როცა 4 თავზე იმხობდა ყველაფერს განსაკუთრებით ,როცა ეს ფეღბურთის ყურებიას შეეხებოდა, სანდრო მომენტალურად იცვლებოდა მხიარულებას მოწყენილობა ცვლიდა, მაგრამ ამათთან ერთად ასე დიდ ხანს ვერ ძლებდა ჯაბა ისეთ რამეს იტყოდა რო სამივე ძირც ღოღავდა სიცილისგან.
-ბექა თვითგვემაზე რამე გსმენია? მოულოდნელად იკითხა სანდრომ
-რაზე? ბექა აიპადში სტატისტიკურ მონაცემებს ნახულობდა ტაიმის შესვენების დროსაც
-კაი არაფერზე
-როგორ არ მსმენია, ძალიან საშჳნელი რაღაცაა, მოულოდნელად გადადო გვერძე აიპადი და სანდროს შეხედა ბექამ
-რატო ემართებათ ადამიანებს?
-გააჩნია ბევირი მიზეზი არსებობს, ფსიქოლოგიურად ეს დეპრესიის ერთ ერთი გამოხატვაა, სასოწარკვეთილება, როცა რაღაცა ისეთს გააკეთებ რაც შენ სინდის გაახელებს და მერე მოსვენებას არ გაძლევს, ან შეიძლება სხვამ გაგიკეთოს ასეთი რამე და თავს ამის გამო იტანჯავდე, ვერაფრით რო ვერ ივიწყებენ რაღაც უბედურებას ამის გამოც, ბევრი მიზეზი შეიძლება იყოს სანდრო
-იკურნება?
-არ ვიცი, გააჩნია შემთხვევას, ხო ხვდები მთავარია როგორ მიუდგები, ღმერთი რას მოინდომებს, უკურნებელი აღარაფერია ამ ქვეყანაზე. შენ რატო დაინტერესდი ლექსო?
-კარგი დაივიწყე ერთი, მადლობა, სანდრო თვალს არ აშჴრებდა ტელევიზორს და ვერაფერს ხედავდა იმდენად იყო ჩაძჳრული ფიქრებში. ყოველი დაღამება მისთის ჯოჯოხეთი იყო, ამ დროს განსაკუთრებით იღვიძებდა დამშეული სინდისი და მის ყველა სიკეთეს უმოწყალოდ შთანთქავდა, როცა ეს საკვები გამოელეოდა მერე ძვლებზე გადადიოდა და გრძნობდა როგორ უხრავდა სხეულს გაწყვეტილი შჲბლის საფასური.
რობაქიძჳს კომპანიაშჳ ფაქტობრივად გადაბარგდა, ყველა საქმე გადადო, ბიზნესის საკითხებს ტელეფონით და ინტერნეტით აგვარებდა იურიდიულ ფირმაშჳც ყველაფარი კარგად მიდიოდა, ამიტომ სანდრო მთლიანად რობაქიძეზე იყო გადართჲლი, ილიას ძალიან დაუახლოვდა, უკვე სხვა იურიდიულ საკითხებშჳც ეხმარებოდა რაც პროცეს არ ეხებოდა, კომპანიის იურისტები გამართულად ვერ მუშაობდნენ, ამიტომ ილიამ სანდროს იურისტის თამანდებობა შეთავაზა კომპანიაში სანდრომ სიხარული ძლივს დაფარა რომ სახეზე არ შეტყობოდა. დაელოდა ისეთ დროს როცა ვიცე პრეზიდენტტან შესვლის აუცილებლობა დადგებოდა და კარები დაუკაკუნებლად შეუღო -რა გნებავთ? მოესმა სანდროს ქალის გამყინავი ტონი, ხმის ჟღერადობა ვერც კი დაადგინა იმდენად ჭარბობდა ამ ხმაში ტონი და განრისხებული ემოცია. როცა გონაბამ ოდნავ გაიარა გაოგნების სტადია და სანდროს ცნობიერება დაუბრუნდა შედარებით მაინც, მის ხმას გაბრაზებით გამოწეული სიმტკიცე კვლავ დაუბრუნდა
-ასეთი თავხედური დახვედრა ვიქნები გულახდილი და არასოდეს მქონია.
-უცხოებთან გულახდილობა ცოტა არ იყოს და საშიშიცაა და დამქანცველიც. არ დააყოვნა შავებით შემოსილმა პასუხი.
-ვხედავ დახვედრის შემდგომი ეტაპებიც „ გამორჩეული“ იქნება, მტკიცედ გაიმეორა სანდრომ ისე რო თვალი არ მოუშორებია.
-თუ ბოდიში გაიძულებთ რომ ამ ოთახიდან გახვიდეთ თანაც სწრაფად მაშჳნ ჩემგან ჩათვალეთ რომ ეს მიიღეთ, თუ არა და დაცვას დავუძახებ და მიგაბრძანებთ. იგრძნო როგორ მოაწვა სისხლი საფეთქლებზე.
-შენ მე თვალში ხო არ გეპატარავები? ხმას აუწია თავისდაუნებურად სანდრომ და კდელზე ხელი მიარტყა, საერთოდ ვინ მოგცა უფლება ასე მელაპარაკო? მე შენ მამაშენის დაქირავებული ხელქვეითებში ხო არ გეშლები, შ ენი ერთი სიტყვით რო წაღმა უკუღმა ატრიალებ, მე როგორც ვიცი აქ მე ვარ თქვენს დასახმარებლად მოსული და არა თქვენ ჩემი.
-ხმას დაუწიე, შავი თვალები ტყვიასავიტ ესროლა სანდროს
-მაშჳნ მოქცევა ისწავლე
-გადი აქედან, მოუთმენლობა და მრისხანება იგრძ ობოდა ქალის ხმაში. სანდრო სხვა შემთხვევაში, სხვა ვითარებაში მთელ შენობას თავზე დაიმხობდა ღრიალით, ჩხუბით, ახლა გაჩუმება ამჯობინა ჯერ ერთი ქალი იყო და ამ სქესთან განსხვავებული რეგულაციები ქონდა სანდროს ხასიათს,მიუხედავად იმისა რომ ქალად ამ „არსებას“ ვერ აღიქვავდა იმდენად შემზარავი იყო პირველი შთაბეჭდილება, შემდეგ მიხვდა რომ თვითონვე შეიჭრა ისეთ სიღრმეშჳ სადაც არაფერი ეკითხებოდა, ეს იყო ისეთი შემთხვევა რასაც ვერაფრით ხსნიდა, ასეთ კომპანიაში ვიცე პრეზიდენტი ასედე მაზოხისტივით იტანჯავდეს თავს, ასეთ ოთახშჳ მუშაობდეს არსად გაუგია და უნახავს, ახლაღა შეამჩნია კიდევ ერთი დეტალი, ერთ ერთ კედელზე რამდენიმე ხატი იყო, ფანჯრის თაროზე კი ლოცვების წიგნი.
-თუ ჩემი ბოდიში რამეს მაინც შეცვლის, მაშჳნ მიიღეთ ჩემგან ნიშნად გაბრაზებისა და გაოცებისა, რამეთუ მოულოდნელად დავარღვიე მყუდროება თქვენი და მას შემდეგ ჩემი სული წარწყმენდილია. სანაცვლოდ ხანგრძლივი დუმილი მიიღო, რომელიც არაფრით დაირღვა, ოთახშჳ იდგა ისე რამდენიმე წუთი და შავებში ჩაცმულისთვის ეს სრულიად შეუმჩნეველი იყო, იჯდა ხის ტაბურეტკა სკამზე და კომპიუტერში რარაცას გამალებით აზუსტებდა. ალექსანდრე იატაკზე ჩამოჯდა, ლეპტოპი მუხლებზე დაიდო და საქმე გააგრძელა
-გადით აქედან
-ვერავის ვერ ვუთმენ ასეთ ტონს, მაგრამ თქვენ გამონაკლოსი ხართ სულ ცოტა ხნის წინ აღმოვაჩინე და როგორმე ავიტან
-გადით თორემ დაცვას დავუძახებ
-კარგით ჩხუბი ატყდება პირობას გაძლევთ, დაცვას არ მოვუთმენ და მთელი კომპანია ამ სართულზე მოიყრის თავს თქვენს „გამორჩეულ კაბინეტტან“
-ასე უნდა იყოთ? ეს ხმა გაყინული ყინულის გაბზარვასავით მოესმა სანდრს ფაქიზ სმენას
-ჩემზე ნუ დარდობთ
-მე თქვენზე არ ვდარდობ, ისეთი ხმით უთხრა ეგონა თავში რაღაც ძიერად ჩაარტტყეს
-როგორც არის რა
-თქვენ თჲ არ გახვალთ მე გავალ. „ არის, იქნებ როგორმე ეს შავებშჳ ჩაცმული ამ კაბინეტიდან გაიყვანოს სულაც რომ მთელი დღე ფეხი არ მოიცვალოს ამ საშინელი ადგილიდან“ სანდროს სახემ კმაყოფილება დამალა. როცა შავმა უფორმო ჯვალლოს ნაჭერმა მის გვერდით ჩაიფართხუნა ტანში ჟრუანტელმა დაუარა, თითქოს სული დაუსველდა ისეთი უსიამოვნო ჟრჟჴლა განიცადა. პირდაპირ ილიას კაბინეტისკენ დაიძრა სანდრო, არც უფიქრია რომ ის კუდიანი სხვაგან იქნებოდა, ალბათ მრისხანნედ მოთქვავს ეშმაკის კომპანიაში არსებობას და სანდროს მიწასთან ასწორებს.
კარები არ შეაღო უჩვეულო ხმა მოესმა, წამით იფიქრა რო შეცდა და ის კუდიანი სხვაგან იქნებოდა, მაგრამ ლაპარაკს რო აზრი მიადევნა მიხვდა რომ ის იყო უბრალოდ სხვა ხმით
-მამა გთხოვ, იმას რასაც ვაკეთებ სახლიდანაც მოვახერხებ, არ მინდა რომ აქ ვიარო, სანდროს სმენამ მაშჳნვე დაიჭირა მუსიკალურად ჟღერადი ხმა, ასე მკაცრად და მრისხანედ რო ეჩვენებოდა აქამდე.
-რატო ბარბარე?
-ასე მირჩევნია მამა, ამ კაცს სხვა შვილიც ხო არ ყავს, თავში მარტო ეს აზრი უტრიალებდა რომ ამ კუდიანის ასეტი ლაპარაკი გაემართლებინა, ვეღარ მოითმინა და კარები შეაღო
კუდიანის მზერა წამშჳ შეიცვალა, ისევ მრისხანე გაუხდა, მაგრამ სანდრომ მოასწრო მისი მშვიდი და რბილი გამოხედვის დაჭერა
-ალექსანდრე რა ხდება? რამე სერიოზულია? ილიას ხმაში დიდი დარდი იგრძნო სანდრომ
-კი ბარბარეს ვეძებდი აქ ლამის კუდიანი თქვა, მაგრამ დროულად შეიკავა თავი, რაღაც საქმე მაქვს და არ ვიცი რატო მარიდებს თავს. სანდრო მათთან ახლოს მივიდა სავარძელშჳ ჩაჯდა და მუხლზე ფეხი დაიდო
-როდის მოიცლი ბარბარე?
-მე შენთვის სახელით მომართვის უფლება არ მომიცია, დაუყვირა ქალმა, და განრსხებულ თვალებს წააწყდა
-მე კიდე ყვირილის, თითქმის ღრიალით დაიძახა სანდრომ, ისე რო არც მამამის მორიდებია და არც ამ კუდიანს
-აპატიე სანდრო, თავი ჩაღუნული ქონდა ილიას და ისე ამბობდა, მისი ხმა უჩვეულოდ დამთრგუნველი იყო სანდროსთვის, ამ ხმას სევდის და ტკივილის სურნელი ადიოდა, სასოწარკვეთილი მამის, ახლაღა დაფიქრდა რა ძნელი იქნებოდა ილიასთის ასეთ მდგომარეობაშჳ შვილის ყურება
-საქმე მაქვს მეთქი რო გითხარით ქალბატონო ბარბარე ესე იგი ასეა და თუ არ მოიცლით სწრაფად მაშინ მომიწევს რომ ეს თქვენ მდივანთან შეთანხმებით გავაკეთო.
-სანდრო მაშინ მე დაქტოვებთ აქ გაარკვიეთ თუ რამე გაინტერესებს
-ჩემ კაბინეტში წამოვიდეს ქალბატონი ბარბარე, მტკიცედ თქვა სანდრომ და კარები გააღო, მის ხმას ეტყობოდა რომ აქ თავის წესრიგს დაამყარებდა და ამას ვერავინ შეეწინააღმდეგებოდა, კუდიანს ხელით ანიშნა რო გზას უთმობდა და პირველად იგრძ ო მისი სურნელი, როცა გვერდით ჩაუარა, სულ ისეთი შეგრძნება ქონდა, რომ ძონძების, შმორის და რაღაც მიხრწნილი სუნი უნდა ქონოდა ამ ქალს, მაგრამ უჩვეულო განცდა დაეუფლა როცა სურნელს ვერანაირი ახსნა მოუძებნა, არ იყო სუნამო, არც შამპუნი, რარაც უჩვეულო სისუფთავის სუნი, რო ვერ მიცვდები რისაა, მთელი დერეფანი ამ სუნის დადგენაზე ფიქრობდა, კაბინეტის კარი შეაღო და მაშჳნვე გაიფიქრა „წყლის, წყლის“ სურნელი
-მამაჩემთან არ მინდოდა რომ....
-არ მაინტერესებს თქვენი ოჯახური მდგომარეობები, გააწყვეტინა სანდრომ და საბუთები წინ დადო, უფრო დაუყარა
-რა არის ეს?
-იურიდიული დოკუმენტებია, არ არის სამართლებრივად გამართული ამიტო შესწორებები უნდა შევიდეს და ტქვენც უნდა იყოთ საქმის კურსში, ხო ეს ის საბუტებია რაც მე გადმომეცით, რამდენიმე კითხვა მაქვს კიდევ იმასთან დაკავშირებით რაზეც კონკურენტი ფირმა გედავებათ, ფურცელზე ჩამოგიწერეთ, რომ ეს პროცესი თქვენთვის უსიამოვნმოდ არ გაიწელოს და შეგიძლიათ წერილობით მიპასუხოთ. თუ თქვენი სკაიპის ნიკს მომცემთ უფრო დამავალებთ და თქვენ კაბინეტში სირბილი არ მომიწევს
-არ მაქ
-რა არ გაქვთ? გულწრფელად ვერ გაიგო პასუხი
-სკაიპი, არ ვიყენებ. სანდრომ გაოგნებულ მზერას რამდენიმე წამს ვერაფერი მოუხერხა, მერე რორგორც იქნა დაფარა. ახლავე შეგიქმნით, რამდენიმე წუთი
-არ მინდა და იმიტო არ მაქ, თორემ უთქვენოდაც მოვახერხებდი
-არაფერს,
-ცინიზმი უადგილო იყო
-ის რომ არ ყვირით უკვე ნიშნავს რომ მადლობას მეუბნებით, ამიტომ ცინიზმის ხსენება იყო თვითონ უადგილო
-მე მგონი რო მიხვდით რაც ვიგულისხმე
-კარგით ახლა შეგიძლიათ გაბრძანდეთ, თუ თანამედროვე საშუალებებზე უარს ამბობთ და არ მეკონტაქტებით, თჲ რამე დამჭირდა პირადად მოგაკითხავთ
-ჩემ მდივანს დაეკონტაქტეთ და ის გადმოგცემთ ყველაფერს რაც ჩემგან დაგჭირდებათ.
-მაგას მე გადავწყვეტ ვის დავეკონტაქტები, ახლა კი სამუშაო მაქვს მიბრძანდით. დაინახა როგორ წავიდა შავი ფერი ილიას კაბინეტისკენ. ჰალსტუხი და ეს ტანსაცმელი აგიჟებდა ეგონა დაბმული იყო, უწევდა ემოციების კონტროლი თავის ისე მოჩვენება როგორიც რეალურად არ იყო, არც ეს ვიტომ დახვეწილი მოძრაობბი მოწონდა დერეფანშჳ თანამშრომლების, და ყველაფერი აღიზიანებდა. რამდენიმე წუთის შემდეგ დაინახა რომ ისევ გაიარა იმ კუდიანმა, ილიასთან რრაც საქმე მოიმიზეზა და შევიდა, თავი ჩაღუნული ქონდა რობაქიძეს
-ბატონო ილია კარგად ხართ? ხმა გაებზარა სანდროს, ილიამ თავი ასწია და აწყლიანებულ თვალებით შეხედა სანდროს, ოდნავ შესამჩნევად გაიღიმა
-ვარ სანდრო, ვარ
-რამე მოხდა? მაგიდასთან ახლოს მივიდა სანდრო
-მოხდა, მაგრამ დიდი ხნის წინ, მეტი აღარ შემიძლია, ვუყურებ როგორ მექცა შვილი მოსიარულე მკვდრად, აპატიე ბარბარეს გთხოვ, დღეს ხმამაღლა მოუვიდა, სანდრო წონასწორობას ძლივს ინარჩუნებდა
-რას ამბობთ არაფერია, პირიქით მეც ზედმეტი მომივიდა
-სულ ასეთი არ ყოფილა, ამ სიტყვებს ხმაზე ილიას ხმა აუკანკალდა, სანდრო მოწყვეტილი დაეშვა სავარძელზე
-მესმის
-ვცდილობ რომ ამ ქვეყნისკენ მოვაბრუნო, მაგრამ არაფერი გამოდის, ახლა რასაც ხედავთ ეს მუხლჩაუხრელი შრომის შედეგია, არც კი ვიცი როგორი ნებისყოფა დამჭირდა, საერთოდ არაფერზე რეაგირებდა, არც დგებოდა, 3 თვე არ განძრეულა, პირსაც კი არ აღებდა გადასმით შეგვყავდა საჭირო ნივთიერებები ორგანიზმში, სანდრო გაქვავებული ისმენდა
-რა დაემართა?
-არ ვიცი? არ ამბობს და ვერც ვბედავ ვკითხო, საქმრომ მიატოვა, მაგრამ ხასიათის ცვლილება მანამდე რამდენიმე დღით ადრე შევამჩნიე
-უყვარდა? მოულოდნელად იკითხა სანდრომ
-კი ძალიან, უზომოდ. სანდროს ეგონა ცეცხლი ეკიდა, ამ კაცის ასეთ ტანჯვას რო უყურებდა, იმასაც ხვდებოდა რომ მეტს ვეღარ მოისმენდა, არც ის უნდოდა უზრდელურად გამოსვლოდა ამ კაცთან, რომელმაც დარდი ისე გაუმხილა რომ ყველას შეძრავდა ვისაც ოდნავ გამთბარი გული ჰქონდა. სანდრომ ისე მძაფრად განიცადა ეს მდგომარეობა რო ფერი დაკარგა, მუცელშჳ ტკივილი იგრძ ო და ხელი მიიდო. დერეფანში თთქმის ჩამუხლული გამოვიდა, კუჭი მოსვენებას არ აძლევდა, მუცელშჳ ყველაფერი ეწვოდა, კაბინეტშჳ შევიდა წამალი ძლივს მოძებნა უჯრაშჳ და სავარძელში მოწყვეტილი დაეშვა, ფეხები მაგიდაზე დაალაგა და თავზეხელებშეწყობილმა თვალები დახუჭა. მხოლოდ თავისიი გულისცემის ხმა ესმოდა. ყველა გრძნობა ერთიანად ეხეთქებოდა მისი გულის კედლეებს, უცბად შუბლზე ხელი მოისვა, იგრძო რო ძარღვი დიდი ხნის გამწყდარი იყო, ამან გული შეუკუმშა, ბებია დაუდგა წინ და თვალები აემღვრა.
საღამოსკენ გამოვიდა კაბინეტიდან, როცა დაინახა როგორ გადიოდა კუდიანი შენობიდან, არც დაფიქრებულა ისე გაყვა, წამით ისიც კი იფიქრა აჩრდილი ხო არ იყო, მოჩვენება, იმდენად უჩვეულო იყო მის ირგვლივ ყველაფერი, მისი ქცევა, ჩაცმულობა. მანქანასთან მოღიმარი ილია ელოდებოდა თავის შვილს და მანქანის კარი ღია ქონდა, ილიამ მზრუნველი თვალებით შეხედა და თმაზე ხელი ჩამოუსვა, კუდიანი ოდნავ შედგა და მაშჳნვე ჩაჯდა მანქანაში. ყველაფერი აფიქრებდა ალექსანდრეს, იცოდა რო ასეთ დროს აჩქარება არ შეიძლებოდა, შენობაშჳ შეტრიალდა,
-ჯაბა როგორ ხარ?
-ვა ლექსო შენ? ხმა გაუხალისდა ჯიშკარიანს
-მისმინე შენი დახმარება მჭირდება
-რამე მოხდა? აუ თუ ჩხუბია მაგრად გამახარებ დიდი ხანია უსაქმურად ვარ, გაეცინა ჯაბას და ხმაზე ეტყობოდა როგორ იყო შემართული ვინმესთვის სახის დასანაყად
-არა რა ჩხუბი ტო, ხო იცი გამოვედი მაგ ასაკიდან, მჭირდება რემონტის გაკეთება უმოკლეს დროში, ბიჭრბი გამოაგზავნე რობაქიძის ფირმაში და შენც გამოყევი
-რამდენ ხანში ლექსო?
-3 დღეში, უკვე ორშჳ რა, დღეს პარასკევია ორშაბათისთის რო მზად იყოს
-კარგი არაა პრობლემა, გამოგიგზავნი სურათებს და დიზაინი აარჩიე
-კარგი ჯაბა გელოდები სწრაფად რა.
ცეცხლს ეთამაშები სანდრო, კუდიანი ალბათ დაგახრჩობს როცა კაბინეტს გარემონტებულს ნახავს, ნეტა როგორია გაბრაზებული? ამაზე უარესი არ იქნება რაც ახლაა გაეცინა სანდროს.

***
მნიშვნელოვანი საქმე მოიმიზეზა, უფრო გამოჩხრიკა და რობაქიძებს სახლში დაადგა. სახლიც პარტონივით პირქუში იყო, რაღაც უსიცოცხლო, მიტოვებულს გავდა, ეზოში მდგარი შადრევანი უფუნქციო და ხავსმოკიდებული იყო, წამით ისიც კი იფიქრა ძველ მისამართზე ხო არ მივიდა და აქ მართლა თუ ცხოვრობდა ვინმე, როცა ილიას მანქანას მოჰკრა თვალი. მიტოვებულ, გაპარტახებულ ბრძოლის ველს გავდა მათი სახლი, ძველი სილამაზი მხოლოდ ჩრდილი როა დარჩენილი, რამდენჯერმე დაასიგნალა, რო არავინ გამოხედა სახლის კარებთან მივიდა დასაზარუნებლად, როცა უზარმაზარი ძაღლი გამოენთო ყეფით.
-წადი შენი! ერთი მიაძახა სანდრომ და მშვიდად თითქოს ეს გაცოფებული ცხოველი არ შეუმჩნევიუა დააზარუნა, ძაღლი ყეფდა მაგრამ ახლოს მისვლასაც ვერ ბედავდა სუნით გრძნობდა რომ არ ეშჳნოდა „მსხვერპლს“. კარი არავინ გაუღო სანდრო ნერვიულობდა და ნერვები ეშლებოდა, ძაღლი არ ჩერდებოდა თითქოს შემართული იყო უცხოს დასაჯიჯგნად, როცა ალექსნდრე ჩაიმუხლა და ძაღლს თავისკენ დაუძახა, ყეფა გაბმულ ყმუილში გადაიზარდა.
-ჰეი, მოდი ჩემთან, რა გქვია? შენზე ამბობენ ფსიხი ჯიშია როტვეილერი, მემგონი მოლოდინს ამართლებ, გაეცინა სანდროს, ძაღლის ყმულილი მალე შეწყდა და კბილების ღრჭენით უცნობის წინ დაწვა.
-კარგი ბიჭი ხარ, ოდნავ წინ მიიწია სანდრო, მე თუ მკითხავ შენი ღირსება ზუსტად ამ სიფიცხეშია, რადგან გულწრფელად გამოხატავ იმას რასაც გრძნობ. თუმცა ზედმეტი არ უნდა მოგვივიდეს, ჯანდაბა, გაეცინა სანდროს ძაღლს ველაპარაკები გრძნობებზე, მაგრამ რაც არ უნდა გასაკვირი იყოს ამ დროშჳ შენ უფრო გესმის ადამიანების ვიდრე ჩვენ ერთმანეთის. სანდრო ძაღლთან იყო მისული და თავზე ხელს უსვავდა, თვალებმინაბული სიმბა ოდნავშესამჩნევად კრუსუნებდა. ამ დროს კარი გაიღო და ალექსანდრემ შავ ნაცნობ სილუეტს მოკრა თვალი, მის დანახვაზე ძაღლი წამოხტა და მისკენ გაიქცა, ზედაც არ შეუხედავს კუდიანს, ამით აშკარა იყო რო ჭკვიან ძაღლს სჯიდა პატრონის გარდა სხვას რო მიეკარა, წარმოუდგენელი კნავილი ისმოდა ამ ძლიერი არსების, შავი კუდიანი კი ზედ არ უყურებდა.
-რა გინდა?
-ალექსანდრე მქვია ცნობისთვის და თუ შეკითხვას სახელს დააყოლებთ უფრო რბილად გამოგივათ კითხვა.
-მერე ვინ გითხრა რო ეგ მინდა?
-კარგი ახლა ნუ მიძაბავ ტო, გაეცინა სანდროს და მაშჳნვე ენაზე იკბინა, სულ ცდილობდა მეტყველება გაეკონტროლებინა, თუმცა თუ თუ არ დაუკვირდებოდა შესისხლხორცებული ტერმინები პატრონის უკითხავად ჟონავდა მისი პირიდან, თანაც ამ კუდიანთან ასე ლაპარაკი კარგს არაფერს უქადდა.
-მამათქვენთან მაქვს საქმე, დამნაშავესავით გააგრძელა სიტყვა
-შეგეძლო წინასწარ გაგეფრთხილებინეთ, ეს თქვა და პასუხს არ დალოდებია ისე გატრიალდა კუდიანი, კიბეებზე სანდრო თვალს არ აშჴრებდა შავ შემზარავად მოძრავ ნაჭერს მეორე სართულისკენ რო მიიწევდა.
-ვა სანდრო მოდი, მოესმა ილიას ხმა
-საქმე მაქვს ბატონო ილია.
-მოდი შვილო, კაბინეტში შეიყვანა სანდრო. დიდ ხანს ისაუბრეს საქმეზე, ბოლოს სანდრომ ვეღარ მოითმინა და დაიწყო.
-ბატონო ილია რაღაც მინდა გთხოვოთ, ან უბრალოდ შეგატყობინოთ არ ვიცი რაც ქვია.
-რამე მოხდა?
-თქვენი შვილის კაბინეტი ორშაბათს უკვე გარემონტებული იქნება და არ ვიცი რა რეაქცია ექნება, სიმართლე გითხრათ ამას დიდი მნიშვნელობა არ აქვს, უფრო თქვენი რეაქცია მაინტერესებს და მინდა, რომ იცოდეთ მოულოდნელი რო არ იყოს.
-გაგიჟდება, ილია გაოგნებას ვერ მალავდა
-გაუვლის, მტკიცედ თქვა სანდრომ, როგორმე გადაიტანს გარემონტებულ ოთახს.
-სანდრო ეს ძალიან ფრთხილი თემაა რასაც მეც არ ვეხები და შენ ბარბარეს საერთოდ არ იცნობ არ მინდა უხეშად გამომივიდეს მაგრამ..
-სწორედ იმიტომ რო მე არ ვიცნობ ჩემგან ეს ნაბიჯი უფრო ადვილად გასაგები და ასახსნელი იქნება, ვერც ისტერიკას მომიწყობს ამის უფლებას არ მივცემ, მაგრამ არ გეჩვენებათ რო დროა ამ მდგომარეობას თავი დააღწიოს? ფსიქოლოგზე არ გიფიქრიათ?
-ეჰ სანდრო რა არ ვცადე, ვერ წარმოიდგენ..
-ახლა მე ვცდი, თქვენგან მხოლოდ თანხმობა მინდა, მხარდაჭერა, რომ ჩემზე გაბრაზებული ისტერიკას, რომ მოგიწყობთ არ აყვებით და მის მოთხოვნებს არ დააკმაყოფილებთ.
-სანდრო არ მესმის რატომ იწუხებ თავს?
-მე თქვნი ქალიშვილი მიყვარს, ეს თქვა და სხეულში მოსიარულე ჭიანჭველები იგრძნო დიდი ტყუილის დროს რო იწყებდნენ მოძრაობას. ილია გახევდა
-არ მოვითმენ ალექსანდრე შეურაცხყოფას, მეხის გავარდნასავით გაისმა ილიას ხმა, მისთვის წარმოუდგენელი იყო ასეთ მდგომარეობაშჳ მისი შვილი ვინმეს შეყვარებოდა და ეს მხოლოდ დაცინვად აღიქვა.
-არა რას ამბობთ, მე არც მიფიქრია, უბრალოდ მე თქვენი შვილი ადრე შემიყვარდა, სანამ ახლა ვნახავდი, რამდენიმე წლის წინ, მერე გერმანიაში მომიხდა წასვლა და ვერ მოვახერხე მისი კარგად გაცნობა და ამაშჳ გამოტყდომა, ახლა კი ვხვდები რომ ჩემი გრძნობები არ შეცვლილა
-მან იცის?
-არა, ის არ მიცნობდა, უნივერსტეტში თვალი მოვკარი და მას შემდეგ უკან დავყვებოდი, არ მითქვამს და არც თავი გამიცნია, მერე ყველაფერი ისე აეწყო რო ვეღარ მოვახერხე საქართველოშჳ ჩამოსვლა, სანდრო ტყუილს ტყუილზე აცხობდა და ამდენ სისულელეს ერთად როგორ აყალიბებდა ასე დამაჯერებლად თითჴნაც უკვირდა. ილია გაოგნებული უსმენდა.
-მე ყველაფერს გავაკეთებ ბატონო ილია რო თქვენი ქალიშვილი ბედნიერი იყოს, ეს ჩემი სიცოცხლის ფასადაც რო დამიჯდეს, მზად ვარ რო ყველაფერს გავუძლო, ვიცი ადვილი არ იქნება, მაგრამ ან მიზანს მივაღწევ ან დავიღუპები, სხვა გზა არ მაქ, აქ ემოციისგან სანდროს ხმა გაუწყდა.
-შენც ნუ გაიუბედურებ ცხოვრებას, ბარბარე ვგრძნობ რომ დიდი ხანია დავკარგე უკვე, ხმა აუკანკალდა ილიას. ჩემი ყველა ქმედება ახლა განწირულის ბოლო ხელის გაფართხალებაა, ისე ვგრძნობ რომ ვეღარაფერს შევცვლი. სანდრო გრძ ობდა ამ კაცის ყველა განცდას, თითქოს ამ ტკივილს მასთან ერთად იყოფდა და ეს გაყოფილი ტკივილიც იმდენად მძჳმე იყო რომ სულს უძრავდა.
-რაც არ უნდა გითხრათ, რა სიბინძურეც არ უნდა მოიგონოს ჩემზე, როგორ ისტერიკაშჳც არ უნდა ჩავარდეს მე მჭირდება თქვენი კაცური სიტყვა, რომ ჩემი დასაყრდენი იქნებით ამ ბრძოლაში.
-ბარბარე არასოდეს დააბრალებს ვინმეს რამეს, ეს თქვა და თავი ჩაღუნა, სანდრომ იგრძნო ამ სიტყვებით წამოსული ემოცია, ეს განცდა სადღაც შეჩურთა სხეულს რო უწვავდა და იგივე ტემბრშჳ უპასუხა.
-ყოველი შემთხვევისთვის .
-არ ვიცი სანდრო, არ ვიცი...
-უნდა გარისკოთ, სხვა გამოსავალს ალბათ ხვდდებით რო ვერ ხედავთ.
-მე საერთოდ გამოსავალს ვეღარ ვხედავ, 50 წლის კაცი 80 წლის კაცივით იყო მოტეხილი, როცა მის ერთადრთ შვილზე ლაპარაკობდა, ეს სახლი ისეთი ჰაერით იყო გაჯერებული ბედნიერებას რო ვერ იტანს, დარდი და ნაღველი რომ სუფევს და ბავშვის უმანკო სულსაც რომ დარდით დაამძჳმებს, შავი ფარდები, არანაირი სურათები, არანაირი ნათელი ნივთები, ყველა და ყველაფერი ბარბარეს სულს უწევდა სოლიდარობას, ამ კაცმა ყველაფერი დათმო შვილის გამო და ეს უზარმაზარი სახლი კუდიანის ციხესიმაგრედ აქცია. სანდროს ფეხები დაბრუშებული ქონდა, ამდენი ტყუილისგან სახე ეწვოდა, პირი გაუშრა და ჰაერი დაუმძიმდა, ყველაზე მეტად იმის მოტყუება უჭირდა ვინც ამას არ იმსსაახურებდდა, ამ დროს გრძნობდა, რომ ღამით სინდიდსი ისევ აყეფდებოდა.
ორშაბათს ბარბარე კაბინეტში შესვლისას გაშეშდა, გაოგნებული უყურებდა იქაურობას, სულ სხვანაირად რო ქონდა მოწყობილი, მაშჳნვე მამამისის კაბინეტისკენ წავიდა, გიჟჳვით გაცოფებულმა შეაღო კარები და მოღიმარი სანდრო დაინახა ილიასთან ერთად, რაღაცას რო სიცლით აღნიშნავდა გრძელი ფეხები გაშლილი ქონდა გადაჯვარედინებული სავარძელს მიყრდნობილი იყო და სიგარეტს ეწეოდა.
-სახლში მივდივარ, აქ ერთ წუთსაც არ გავჩერდები, მამა როგორ გაბედე ჩემი ნებართვის გარეშე...
-რაზე მეუბნები ბარბარე გაოცებულმა ილიამ შეხედა, ესეც მოფიქრებული გეგმის ნაწილი იყო, თითქოს ილიამ არაფერი იცოდა.
-თუ კაბინეტს გულისხმობ პრეტენზიები შპალერის ფერთან და ავეჯის ხარისხთან ჩემთან შეგიძლია წარადგინო, გაფითრებულ სახეზე შავებით შემოსილს ბრაზის სიწითლემ დაუარა, გარდამავალ პერიოდშჳ სანდრომ ადამიანურ ფერსაც მოკრა თვალი და გულწრფელად გაუკვირდა, თუ შეიძებოდა ამ არსებას ეს ფერი ჰქონოდა, თეთრი ბავშვივით ვარდისფრათ შეუფაკლდა ღაწვები, ბრაზმა ტუჩებიც გაუწითლა და თითქმის უფორმო ტუჩებს ფორმა მიეცათ, სავსე და ნატიფი ტუჩები მართლა ქონდა თუ სანდროს მოეჩვენა ეს ვეღარ დაადგინა, რადგან მალევე დაედო ისევ უჩვეულოდ სილურჯეში პირქუშად გადასული ფერი, რაღაც ჯანდაბა უსვია სახეზე, მალევე დაასკვნა სანდროს სხარტმა გონებამ.
-ხომ არ გეჩვენებათ რომ თავს იმაზე მეტის უფლებას აძლევთ ვიდრე გაქვთ.
-არა უბრალოდ მიჩვეული ვარ უფლების მაქსიმალურად გამოყენებას, სანდრო თან ეწეოდა და უდარდელად ელაპარაკებოდა, ბარბარე აკვირდებოდა მის უხეშ თამამ მანერებს, უცნაურ მიხვრა მოხვრას ყველასგან განსხვავებული იყო, არ იყო შებოჭილი დოგმად ქცეული ქცევის მანერებით, აშინებდა შავებით შემოსულს კაცის ასეთი სითამამე, უზღვავ ენერგიას გრძნობდა მისგანნ მომავალს, დაუშრეტელ ძალას და ეს ყველაფერი მის შინაგან ინსტიქტს უბიძგებდა რომ ამ კაცისგან თავი შორს დაეჭირა.
-სხვის საქმეშჳ ცხვირს რატომ ყოფთ, გამოცრა ბარბარეს.
-მე მარტო დაგტოვებთ, ილია კაბინეტიდან გავიდა.
-ნუ მეუხეშები, ფეხზე წამოდგა სანდრო და სიგარეტი საფერფლეშჳ ჩააჭყლიტა.
-ნუ ერევი იქ სადაც არ გეკითხებიან გესმის, დაიყვირა ბარბარებ, სანდრო ყვირილზე გახევდა.
-ხმას დაუწიე!.
-არ დავუწევ და თუ აქედან არ წახვალ ჩემ თავზე პასუხ ს არ ვაგებ, იქ სადაც არაფერი გეკითხება რაც შენი საქმ ე არაა ცხვირს ნუ ყოფ გესმის. ბარბარემ უყვიროდა.
-შენ მე ყვირილში ვერ მაჯობებ და ხმას დაუწიე სანამ წყობიდან გამოგიყვანივარ!
-წარმოდგენა არ მაქ რანაირი ადამიანი ხარ, მაგრამ ერტი ვიცი რომ შენნაირ თვითდაჯერებულ იდიოტებს ვერ ვიტან.
-მეორედ არ გაბედო ჩემთან ასე ლაპარაკი დაიღრიალა სანდრომ, სანაცვლოდ სახეზე იქვე მდგარი წყალი იგრძნო მთლიანად დასველებული იყო, ბარბარემ მთელი ლამბაქი შეასხა სახეზე, ვერაფერს უხერხებდა ამ ქალს, ასეთი ჯიუტი არავინ შეხვედრია, სხვა შემთხვევაში მუშტით აგვარებდა ასეთ საქმეს,მაგრამ ახლა ქალი იყო მის წინ და ეს ყველაფერს თავდაყირა აყენებდა, საფერფლე კედელზე შეანარცხა და მთელი ძალით დაუღრიალა
-შე გატუტუცებულო თავი ვინ გგონია, ამას რო მიბედავ, ვინმეში ხო არ გეშლები, სანდრო კუდიანთან ახლოს მიიწევდა, ის კი თანდათან კედლისკენ მიდიოდა და ზედ აეკრა, სანდრომ ხელები მისი მხრებისკენ წაიღო, მაგრამ იგრძნო როგორ გაურბოდა კუდიანი მის შეხებას, უცნაურად შეიშმუშნა, თვალებშჳ არაადამიანური შიშჳ ჩაუდგა ქალს, ამის დანახვაზე სანდრო ერთიანად მოლბა, მოეშვა.
-ხელი არ დამაკარო, აკანკალებულმა და შეშინებულმა თქვა გამყინავი ხმით ბარბარემ.
-კარგი როგორც გინდა, დამშვიდდი, რა მოხდა? გაოცებული უყურებდა სანდრო და უკან ნელი ნაბიჯით მიდიოდა, დასველებულ სახეზე ხელი ნერიულად მოისვა და სავარძელში ჩაეშვა,
-მე არ მინდოდა შემეშჳნებინე, ხმადაბლა დაიწყო და იატაკს თვალს არ აშჴრებდა, მაპატიე თუ, არ ვიცი რა მე თუ ისე გავაკეთ რო შემეშჳნებინე, არ მინდოდა.
-არა უშავს, ამოილუღლუღა ბარბარემ და კედელთან ჩაიკეცა, სანდრო მეტს ვეღარ უძლებდა კაბინეტი სწრაფად დატოვა და გარეთ გავარდა, პერანგი თითქმის შემოიხია, ჰალსტუხი მოიგლიჯა, მანქანაში ჩაჯდა და საშინელი სისწაფით გაურკვეველი მიმართულებით წავიდა. მანქანა გზაზე გააჩერა, გრძნობდა ჰაერი არ ყოფნიდა, მუცელზე ხელი ედო და ჩაკეცილი გადმოვიდა მანქანიდან, ტკიოდა მაგრამ ვერ ხვდებოდა ეს სხეულისგან მოდიოდა თუ სულისგან, გამაყუჩებლი დალია და არაფერი შველოდა, რაღაც გაბმულად უმდუღრავდა სხეულს, ეს უთქმელობა, სულს უხუთავდა და აგიჟებდა. მაღაზიაში გაიარა პერანგი იყიდა და ისევ კომპანიაშჳ დაბრუნდა კაბინეტში შელასლასდა მუცელზე ხელი ედო და თითქმის დაკუნტული იყო, მაგიდამდე ვერ მიაღწია და კედელთან ჩაიკეცა, ბავშვობიდან ასე იყო, როცა რაღაცას განიცდიდა კუჭი ეწვოდა, ახლა ღვიძიც აწუხებდა აღარაფერი შველოდა, თავს ვერაფერს უხერხბდა. კარზე კაკუნი გაისმა, არაფერი უპასუხია არ უნდოდა ვინმეს ამ მდგომარეობაში ენახა, კარი გაიღო და ნაცნობ შავ ჯვალოს მოკრა თვალი, კუდიანმა მიმოიხედა და რო ვერავინ დაინახა გასასვლელად მობრუნდა როცა იატაკზე დამჯდარი სანდრო დაინახა, ფერი ეცვალა.
-კარგად ხართ? შეშფოთებით კითხა.
-კი კარგად ვარ, წამოდგომა ცადა, მაგრამ ტკივილმა მუხლები თჳთქოს გადაუხერხა. არ ელოდა ასეთ შეშფოთებას კუდიანისგან.
-სასწრაფოს ხომ არ დავუძახო?
-არა არა, მართლა კარგად ვარ, ოდნავ მტკივა და მალე გამივლის, უბრალოდ ამ ბოლო დროს ავუშვი.
-რა აუშვით? გულ;უბრყვილოდ იკითხა კუდიანმა, სანდროს გაეცინა.
-ზოგჯერ ჩემი მეტყველება მთლად იდეალური არ არის, ყურადღებას ნუ მომაქცევთ, უბრალოდ ექიმის დანიშნულებას არ ვასრულებ სრულყოფიად და მაგის ბრალია.
-გასაგებია, თუ რამე დაგჭირდათ, არ ვიცი მაინც ხო არ ჯობია სასწრაფოს დავურეკო,, თქვა ბარბარემ როცა სანდროს ფერწასულ სახეს შეხედა.
-არაფერია მართლა მადლობა, სანდრო წამოდგა და გაიღიმა, მოულოდნელად სპაზმი იგრძნო თითქოს მუცელი გამოფატრეს მუხლებშჳ ძალა წაერთვა ძჳრს ეცემოდა, ბარბარე მისკენ წავიდა და ფაქტობრივად სანდრო ზედ გადაემხო, ჟრუანტელმა ამ შეხებით გამოწვეულმა ყველა ტკივილი დაავიწყა, ისიც კი რო სხეული გაააჩნდა, შემაძრწუნებელი ჟრჟჴლა იგრძნო, რააც არაამქვეყნიური ტანჯვა, მისი თმის შეხებაზე თითქოს გველი გაუსრიალდა ხელშჳ იმდენად სწორი და ნაზი თმა ქონდა, არაბუნებრივად შავი და შემზარავი, ბარბარემ ძლივს მიიყვანა სავარძლამდე და გველნაკბენივით მოშჴრდა, კანკალმა აიტანა და მისი სახე მოწოლილ ემოციებს ვერ ფარავდა, სანდროს ტკივილისგან სახე არაადამიანურად ნატანჯი ჰქონდა.
-უჯრაშჳ გამაყუჩებელი დევს და გთხოვ მომაწოდე, ისე უთხრა თვალები არ გაუხელია, ტკივილისგან თვალებს ძლიერად ხუჭავდა, ბარბარემ სწრაფად მიაწოდა წამალი და წყალი, სანდრომ აშკარად ზომაზე მეტი წამალი აიღო და სწრაფად გადაყლაპა, ტკივილმა მალე გაუარა და მაშჳნღა მიაქცია ნორმალურად ყურადღება მთელი ამდენი ხანი ეს კუდიანი შეშფოთებული უყურებდა
-რამე ხო არ გჭირდებათ? ბუნებრივად კითხა ბარბარემ.
-არა მადლობა დიდი და ბოდიშჳთ, სანდრომ თვალებში შეხედა და აგრძ ობინა იმ მომენტზე ეუბნებოდა თავი რო ვერ შეიკავა და ბარბარეს რო დაეყრდნო. ბარბარე უცნაურად შეიშმუშნა.
-თუ რამე დაგჭირდათ ექიმს გამოგიგზავნით. უკან სწრაფი ნაბიჯით გატრიალდა
-ხო რისთის შემოხვედით? ახლაღა გაახსენდა სანდროს ეკითხა.
-თანხის დასაბრუნებლად
-რომელი თანხის?
-რაც ჩემ კაბინეტზე დახარჯეთ, თუმცა შემდეგ თქვენ უნდა გადაიხადოთ იმის საფასური რაც კაბინეტს დაჭირდება ისევ ძველ მდგომარეობაშჳ მოსაყვანად.
-რა?
-ასე უფრო სამართლიანი იქნება.
-ნუთუ ვერ ხვდებით, რომ პატარა ბავშვივით იქცევი.
-არ ვაპირებ თქვენთან ჩემი ქცევის განხილვას.
-ნუთუ ვერ ამჩნევთ მაამთქვენს როგორ უჭირს თქვენი ასეთ მდგომარეობაშჳ ყურება, სანდრომ შეეატყო როგორ შეეცვალა მზერა კუდიანს მამის ხსენებაზე, აუწყლიანდა, ეს იყო სუსტი წერტილი საიდანაც სანდრო ამ ყინულის გაბურღვას დაიწყებდა.
-ნუთუ არ შეიძლიათ აიტანოთ გარემონტებული კაბინეტი, მარტო იმიტო რომ მამას ასიამოვნოთ და ოდნავ მაინც დაუბრუნოთ სიმშვიდე, ხშირად ყველას გვიწევს რაღაცის გაკეთება რაც არ გვსიამოვნებს მშობლებისთის, ახლობლებისთვის, მეგობრებისთვის.
-მე თუ რამეს ვაკეთებ მხოლოდ მამასთვის, აღმოხდა ბარბარეს გაბზარული ხმა სანდროს სმენას მისწვდა და მთელი სხეული ჩაუფხაჭნა.
-იქნებ ცადოთ და უფრო მეტი გააკეთოთ, ის ხომ აკეთებს, თქვენთვის ყველაფერს აკეთებს, როგორ გგონიათ თქვენ რომ ასე გიყურებთ რას განიცდის?
-სახლიდან რო გამოვდივარ ეს უკვე ჩემი შესაძლებლობების მაქსიმუმია. მხოლოსდ მამასთვის ვარ აქ (ბარბარემ ამქვეყნიურობა იგულისხმა) სანდროსთის კი ეს სიტყვა კომპანიად უნდა გაგებულიყო, მაგრამ ამ აზრს მიუხვდა და ხმა გაუწყდა.
--რო ცადო? უბრალოდ რო ცადო? ადამიანი ხომ მარტო საკუთარი თავისთის არ ცხოვრობს, ჩვენ ჩვენი თავი მას მერე აღარ გვეკუთვნის რაც ჩვენი არსებობა ზეცაში გადაწყდება.
-არ მინდა ამაზე ლაპარაკი თქვენთან.
-კარგი მაშჳნ კაბინეტს ნუ შეცვლით ბოლო ბოლო საკუთარი ხელით ვთხიპნე რაღაცები, ბარბარეს გაეცინა და თავი ჩაღუნა
-თქვენ?
-კი მე, ძალიან გვეჩქარებოდა მოგეხსენებათ მიზეზი და მეც ბევრი ვიწვალე, ამიტო წყალშჳ ნუ ჩამიყრით ამ შრომას, ბარბარე უხმოდ გატრიალდა, სანდრომ უჩვეულო კმაყოფილება იგრძნო. შენობიდან კმაყოფილი გავარდა, ტელეფონზე თორნიკეს ნომერს კრეფდა
-ხო ლექსო, უპასუხა თორნიკემ.
-რაფერ ხარ თორნიკე რა შობი? მხიარულად მოიკითხა სანდრომ აჭარელი მეგობარი.
-მაგრად, შენ ხასიათი გამოგიკეთდა გეტყობა.
-ხო მიდი რა შეყარე ბიჭები და ამოეყარეთ ჩემთან.
-აუ ჯაბას თავი არ მაქ ორი დღეა მოსაკლავად დამდევს, რაღაც ანეგდოტი მოვყევი სვანებზე უცხოელ სტუმრებთან და გაიგონა, აღშფოთების პიკშია, თორნიკეს გაეცინა
-აუ მიდი რა, გადუვლიდა ხო იცი რა ბუნჩულაა.
-რა გაუვლიდა მიპადიეზდებს ტო, სულ გამოშტერდა, ხუმრობა აღარ ესმის, ორივე იცინოდა.
-კარგი ჯაბას მე ვეტყვი და იქნებ როგორმე შეგარიგოთ, საღამოს ამოდი რა ჩემთან.
-ხო ამოვალ ოღონდ ჯიშკარიანი გამინეიტრალე.
-გელოდებით. სიცილით გათიშა ტელეფონი სანდრომ.
მარკეტშჳ გაიარა, თითქმის ყველაფერი ჩაყარა კალათში, თავისთვის იოგურტები და გაზიანი სასმელი იყიდა და მხიარული გაეშჲრა სახლისკენ, ერთად ყოფნის დროს „გაუსაძლისად“ მხიარულობდნენ, ყველაფერზე ეცინებოდათ უკანასკნელ სისულელეზეც, 28 წლის ხალხი სკოლის მოსწავლეებივით იქცეოდნენ და სულ არ აინტერესებდათ ვინმე თუ შეამჩნევდათ, სტუდენტობის მერე თითქმის არ შეცვლილან, ჯაბა ისევ მოუქნელი და ხისტი იყო ფიცხი და ბავშვივით ალალი, აღფრთოვანების საოცარი ნიჭი ქონდა, ყველაფერშჳ შეეძო კარგის დანახვა. ბექა ნამდვილი მასხარა, მოუსვენარი ენას ვერასოდეს აჩუმებდა სულ ყველაზე მეტს ლაპარაკობდა, არ ქოონდა მნიშვნელობა რაზე ყველაფერზე პასუხი ქონდა, ამის გამო გოოგლს ეძახდნენ, ძალიან გულისხმიერი იყო ყველას პრობლემა საკუთარივით აწუხებდა და უწვრილეს დეტალებამდე ჩადიოდა. თორნიკე ოდნავ სერიოზული, ცოტაც მკაცრი და პირდაპირი, ხშირად ამის გამო ჯაბას და მას უჩხუბიათ მათი გაშველება ერთი კონცერტი იყო გამძვინვარებული ჯაბა, როცა აღმოაჩენდა რომ ტყუოდა პატარა ბავშვივით იხდიდა ბოდიშს, როცა რამდენიმე წამის წინ შეეძლო შუაზე გაეხლიჩა “მსხვერპლი“ კიდევ ყავდათ ორი მეგობარი ერეკლე და ლევანი, მათ გარეშე გრძნობდნენ რომ არ იყო სრულყოფილი მათი შეკრება სულ იმის განცდა ქონდათ რო ვიღაც უნდა მოსულიყო აკლდათ გამუდმებით, ლევანი სულ კამერით დარბოდა, ყველა ფეხის გადადგმაზე სურათის გადაღებას ითხოვდა, სულ ყველა დეტალს აფიქსირებდა ამის გამო ხშირად საყვედურობდნენ არ გვაცლი ნორმალურად ქუჩაშჳ გავლასო ხან ვის გააჰოლებდნენ თვალს ბიჭები თვალს ხან ვის და ეს ყველაფერი დაფიქსირებული იყო მერე იწყებოდა გარჩევა, ერეკლ უფრო სერიოზული იყო თუმცა „გაჯაზების“ დროს შეეძლო თავდაყირა დამდგარიყო ისე გადარეულიყო მხიარულობისგან. ყველაზე მეტად სტუდენტობის შემდეგ მაინც ალექსანდრე შეიიცვალა ოდნავ გულჩათხრობილი გახდა, მას მერე რაც სმა აღარ შეეძლო ბიჭებთან ყოფნასაც ერიდებოდა, ფეხბურთის ყურებაც კი შეძჲლდა თუმცა მაინც იყო თამაშები რომლებსაც უყურებლად ვერ ძლებდა. ალექსანდრესთვის ეს იყო სამყარო სადაც არ არსებობდა დრო, წლები, წამები და წუთები ამ სამყაროშჳ სადაც მისი ძმაკაცები ცხოვრობდნენ ყველაფერი უცვლელი იყო იცვლებოდა მხოლოდ ლევანის ფოტოაპარატი, უფრო თანამედროვდებოდა ისიც იმიტომ რომ უფრო მეტი წამი დაეფიქსირებინა, ბიჭები დაბლა დახვდნენ ბექა მანქანის კაპოტზე იჯდა და პატარა ბავშვებს ეჯღანებოდა ისე რომ მშობლებს არ დაენახათ, მთელ ეზოშჳ ბავშვები „გაურკვეველი“ მიზეზით ტიროდნენ, ბავშვის დედა რო გამოიხედავდა იმის გასარკვევად რა მოხდა ბექა ისეთ შეწუხებულ სახეს მიიღებდა ოსკარი გარანტირებული ქონდა ფილმი რო ყოფილიყო. ჯაბამ თავში ხელი წაარტყა, ბექამ ყური მოქაჩა, პატარა ბავშვებივით იყვნენ, სანდროს სიცილი აუტყდა, მთელი ღამე იცორხოცეს სკაიპით ელაპარაკნენ ერეკლეს და ლევანს, იქიდანაც კი აფიქსირებდა ლევანი ამ ოთხის სურათებს კომპიუტერი რო ლამის გაგლიჯეს შუაზე, ჯაბამ ყველას მხარიკრა და მარტო თვითონ დაჯდა წამშჳ ეკრანზე ისევ 4 თავი გამოჩნდა,ახლა ჯაბას თავს რო ანჯღრევდნენ, თითქმის მთელი ღამე იღლაბუცეს არ დაუძინიათ 2 საათი თუ მოასწრო სანდრომ თავის რაღაცაზე მიდება მის საწოლში ბექა ჩაგორდა და არავის იკარებდა ყვიროდა არავის დაგაწვენთ ჩემთანო, დილით მაღვიძარამ გააღვიძა სანდრო სწრაფად წამოხტა მიხვდა რო აგვიანდებოდა სწრაფად გადაივლო წყალი, დიდ ხანს იდგა გარდირობთან თავისუფალი მაისურები თვალს უკრავდნენ, მაგრამ მაინც პერანგს მოკიდა ხელი, რო ყრონჭავდადა აგიჟებდა, ძლივს შეკრა ღილები ვერ იტანდა ამ პროცესს, გახსნით აღარ წვალობდა ღილებს აგლეჯდა და ყოველ ჯერზე ახალ პერანგს იცვამდა.
-სანდრო რა ქალივით იპრანჭები, შესცინა ახალგაღვიძებულმა ბექამ
-ჩაკვდი მანდ.
-დილიდან რა უხეში ხარ, თუმცა კარგად გამოიყურები, მომხვჩვალი ინდაურის სახე გაქ.
-თუ არ გაჩუმდები ჩამხჩვალი ქათმის სახე გექნება, გაიცინა სანდრომ და ჰალსტუხი მოიძრო.
-რა თავი აიტკივე ერთი იმ კომპანიაშჳ სიერულით, ამდენი საქმე გაქვს ბიზნესი სულ მიატოვე და იქიდან ცხვირს აღარ ყოფ.
-აუ ბექა რა კაპასი ცოლივით მომაყარე დილიდან, დაიძინე რა.
-ჯაჯღანა ქმარი იქნები სანდრო, გადაიხარხარა ბექამ. სანდრო მალევე გამოვიდა სახლიდან სირბილით ჩავიდა კიბებზე და მალე კომპანიაშჳ იყო. თვალები დასიებული ქონდა გუშჳნდელი უძჳლობის გამო, გულში 3 ივე ძმაკაცს ლანძღავდა დამარჩენ 2 საც ზედ აყოლებდა და საღამოზე ისევ მათთან შეხვედრა დაგეგმა. კაბინეტში შევიდა, მაგიდა ლოგინად ეჩვენებოდა და ლამის ზედ დაწვა, სავარძელშჳ ჩაჯდა საბუტები სახეზე აიფარა და თვალები დახუჭა, კარგა ხანს ასე გამოიაძინა, კაკუნმა გამოაღვიძა მდივანი იყო რაღაც საბუთები შემოუტანა სანდრო ძივს გაერკვა რო სამსახურში იყო, სერიოზული სახე მიიღო რო არაფერი შემჩნეოდა, შესვენებაზე იოგურტების საყიდლად გავიდა, მკაცრ კვებაზე იყო ყველაფერი უღიზიანებდა კუჭს, კიბეებზე ძლივს ალასლასდა მოკუნტული მიდიოდა, როცა მიხვდა რო ვიღაც მოყვებოდა უკან.
-გამარჯობა კუდიანო. და მთელ სხეულში საშჳნელმა სიცივემ დაუარა, წამოცდენილი სიტყვა ბეღარ შეაკავა. ისე იყო გულშჳ ამის დაძახებას მიჩვეული რო ახლა ნამდვილი სახელიც კი ეგონა.
ბარბარე არ ელოდა კუდიანის დაძახებას, მაგრამ სანდროს ისეთი სახე ქონდა, ღიმილი ძლივს შეილავა თანაც თავის გრძელ, შავ შემზარავ კაბას დახედა და ვერაფერი შეუსაბამობა აღმოაჩინა თავის თავსა და კუდიანს შორის. სანდროს ფერები გადაუვიდა, ენა ვერ მოიტრიალა.
-გაგიმარჯოს, კარგად ხარ? თუ ისევ აუშვი? ყურადღება არ გაამახვილა ბარბარემ ამ სიტყვაზე, სანდროს გაეცინა.
-სიმართლე გითხრა მთლად აშვების ბრალი არ არის, ასე იცის ხოლმე და ღვიძისკენ წაიღო ხელი.
-კაბინეტი მართლა გემოვნებით არის მოწყობილი და დიდი მადლობა. სანდროს ტკივილი სულ დაავიწყდა ამ სიტყვებზე „შენ მადლობაც იცი?“ ეს მოადგა პირზე მაგრამ,
-რის მადლობა, ეს უპასუხა, საბუთებს იმედია ოთახშჳ შემომიტან, სანდრომ ცადა მადლობის საფასურად ეს გამოეტყუა,კუდიანმა არაფერი უპასუხა სწრაფად ავიდა კიბეებზე და თავისი ოთახისკენ წავიდა, სანდრო კაბინეტჳშ შევიდა წამალი აიღო, იქვე დივანზე მიწვა ცოტა ხნით რომ როგორმე გაეყუჩებინა ტკივილი, როცა კაბინეტშჳი შავი ჯვალო შემოვიდა საბუთებით ხელში, სანდრო უხერხულ პოზაშჳ იყო, ფეხსაცმელები გაეხადა და მიყრილი იყო, პერანგი აეკაპიწებინა და ოდნავ ჩაეხსნა რო სუნთქვა შეძლებოდა, ეს იყო ოშხარელის კლასიკური სტილის თავისებული მორგება, მაშჳნვე წამოხტა ფეხზე, გაიღიმა რო უხერხულობა გაეფანტა, ბარბარეს გაეცინა, სანდრო ვერ მიხვდა მერე ფეხზე დაიხედა და დაინახა, რომ წინდა ორივე ფეხზე ცერა თითზე გახეული ქონდა.
-ბექა დაგასამარებ, გულშჳ გაიფიქრა, მიხვდა რო ბექამ „გაუხვრიტა“ წინდები ისე ჩქარობდა დილით რო ყურადღება აღარ მიუქცევია, სასაცილოდდ აათამაშა გამოყოფილი ფეხის თითები და გაიღიმა .
-მეგობრის ბრალია.
-მე ნუ მიხსნით გაეცინა ბარბარეს, თავი ჩაღუნა ისე რო მის სახეზე აღბეჭდილი სიცილი სანდროს არ დაენახა.
-იმედია არ ფიქრობთ რომ სულ ასე დავდივარ, სანდრომ თავი ვეღარ შეიკავა და გაეცინა, რას უხსნიდა ასეთ უხერხულ სიტოაციაში არასოდეს ყოფილა, ან რას დაუჯერებდა ყველა მის ნათქვამს ახლა ბარბარე უხერხული სიტოაციიდან გამოსავლად შეაფასებდა. სწრაფად ჩაიცვა ფეხზე და საბუტები გამოართვა.
-მადლობა რო მომიტანე, ბარბარე უხმოდ გატრიალდა, მაგრამ აშკარად შეატყო რომ წინდების ამბავმა გაამხიარულა. სანდრო ტელეფონს დაეტაკა და ისე იყო გაბრაზებული ხელიდან გაუვარდა ძლივს მოახერხა ბექასთან დარეკვა, დაკავება იყო, მოგკლავ ბექა დაგახრჩობ, ეს რა გამიკეთა, რა დეგენერატია, მაინც მოასწრო გაეცინა სანდროს. დერეფანში იყო, როცა ბექამ გადმოურეკა.
-ბექა შენ სულ გამოშტერდი?!
-რაზე მეუბნები? ფხუკუნშეკავებული ხმა იცნო სანდრომ.
-რა უქენი ჩემ წინდებს?
-რა ვუქენი? რა მესაქმებოდა შენ წინდებთან.
-აუ კარგი რა აზრი აქვს უარყოფას მაინც დაგახრჩობ.
-სანდრო როდის მოვასწრებდი გახვრეტას? ეშმაკურად კითხა ბექამ, აქ უკვე ჩაავლო სანდრომ, არ უხსენებია რო წინდები გახვრეტილი იყო ბექამ თავისი თავი ჩაიწვა.
-როდისს და მერო პერანგს ვიცმევდი შენ ჩემი საწოლიდან გადაიპარე ეტყობა მაშჳნ ჩაიდინე ეს, თანაც მე არ მითქვამს რო გახვრეტილია წინდა ამიტომ უკვე შენთვითონ წამოგცდა. ამ საუბარზე დერეფნის ბოლოს მდგარმა ბარბარემ ხელი აიფარა პირზე ისე იყო გაოგნებული.
ღმერთო ჩემი გეია „ჩემი საწოლიდან გადაიპარე“ ეტყობა მეგობარი ბიჭი ყავს ბექა, იმან გაუხვრიტა წინდა ბარბარეს სიცილი ლამის აუტყდა, ამ მომენტიდან თავისდაუნებურად სანდრო მსხვერპლად შერაცხა რო საზოგადოებისგან ჩაგრული არატრადიციული ორიენტაციისაა, თანაგრძნობა იგრძ ო მის მიმართ და უფრო თავისუფლადაც იქნებოდა მის გვერდით. ახლა მიხვდა ასე გემოვნებით რატო მოაწყო მისი ოთახი, სხვანაირად აზროვნებს, ახლა აღარაფერი აღიზიანებდა მისი გაკეთებული, ის შჳშჳ რაც შინაგანი მის მიმართ განიცდიდა გაუქრა. სანდრო მთელი დღე ბექას ლანძღავდა, ილიასთან შევიდა რაღაც დეტალები დააზუსტა და შემდეგ ბარბარეს კაბინეტისკენ ისე დაიძრა გოონებისთვის ფეხებს არ უკითხავთ არც იცოდა რა უნდა ეთქვა რატო შემოვედიო. ბარბარემ მისდა გასაოცრად შედარებით თბილად მიიღო და დაჯდომა შესთავაზა, სანდრო სწრაფად დაჯდა ამ კუდიანმა არ გადაიფიქროსო.
-სანდრო სასამართლოდან უწყება მოვიდა და უნდა შემომეტანა კარგია რო შემოხვედი, სანდრო გაოცებული იყო რამ გამოიწვია ასეთი ფერისცვალება ამ ქალის, უფრო სწორად გოგოსი მონაცემები რომ ნახა 25 წლის იყო, ამაზეა ნათქვამი ასაკი არ ეტყობაო, გულშჳ გაეცინა სანდროს, 40 წელს მინიმუმ მიცემ საერთოდ არ ეტყობა თავისი ასაკი.
-ბარბარე ძაღლი როგორაა? ძალიან მომენატრა, მოულოდნელად გადაიტანა სხვა თემაზე ლაპარაკი რო ნამდვილად დაედგინა რატო შეიცვალა ასე.
-მერე მოდი ჩვენთან და ნახე, იმასაც ძალიან მოეწონე, გეფიცები პირველი ხარ ვისაც მოფერების ნება მისცა პატრონის გარდა. სანდრო ამან საშჳნლად დააეჭვა, რამეს ხო არ მიხვდა და ამიტომ რამეს ხო არ უწყობს, ეს აზრი აეკვიატა.
-აუცილებლად. სანდრო ასსადგომად მოემზადა, მაგრამ ისევ დაიწყო.
-ბარბარე არ ფიქრობ რომ ტანსაცმელი უნდა შეცვალო? ბარბარეს ლამის გაეცინა, ალბათ როგორ უყვარს მაღაზიებში სიარული სანდრიკოს, ერთ დროს ბარბარე როგორი სიხარულით დაიდიოდა, ყველა მაღაზიას ათვალიერებდა, ტანსაცმლის ყიდვა ყველა პრობლემას ავიწყებდა ამის გახსენებაზე მის სახეზე ჩრდილმა გადაიარა.
-შენ თუ გამომყვები სანდრიკო, ბარბარემ იფიქრა სანდროს უნდოდა მაღაზიებშჳ გასვლა და ხათრი ვერ გაუტეხა.
-ბატონო? რა დამიძახეთ? სანდროს ეგონა მოესმა, ამას გავასანდრიკოებ გულშჳ გაიფიქრა და სახეზე უმეტყველო ღიმილი მოირგო ყოველი შემთხვევისთვის ეს კუდიანი რო არ დაეფრთხო. იკო, აკა, ჩაკა და მსგავს დაბოლოებებს ვერ იტანდა, არ მოწონდა სახელის ასეთი გაპრანჭვა და მარტო ბექა ეძახდა ამ სახელს ისიც იმიტო რო წყობიდან გამოეყვანა და კარგად ეცინა მერე.
-არ გესიამოვნა? ფრთხილად კითხა ბარბარემ.
-არა რას ამბობ, უბრალოდ მარტო ერთი მეძახის, ბექა ჩემი მეგობარი ამ სახელს და სხვისგან მეუცნაურება. ბარბარემ სიცილი ძლივს შეიკავა „როგორი ერთგული იქნება სანდრიკო“ ეს გაიფიქრა, სანდრომ კი ენაზე იკბინა რამ ათქმევინა ეს , ვერაფრით იტანდა ამ სახელის დაძახებას და ახლა ამას მაინც რო დაეძახა თანაც ხალხშჳ ალბათ ყველაფერს შემოიგლეჯდა სიმწრისგან.
-ბაბუაჩემს არ უყვარდა მის სახელს რო ამოკლებდნენ და ვცდილობ მისი ეს წესი არ დავარღვიო, მიხვდა რო ცოტა ზზედმეტი მოუვიდა, სახელზე ასეტი ამბავი არ უნდა აეტეხა, მისდა გასაკვირად ბარბარე არ გაბრაზებულა.
სანდრო ატეხილ ეჭვებს ვერაფერს უხერხებდა, ყველაფერი ერთმანეთშჳ ირეოდა იდღიპნებოდა, კაბინეტიდან უემოციო ღიმილით გამოვიდა, რამდენიმე საათი იმუშავა და სახლშჳ ისე წავიდა გვერძე არ გაუხედავს იმ კუდიანს რო არ წაწყდომოდა. სანდრო რამდენჯერმე მივიდა რობაქიძეებთან სახლშჳ ბარბარე კარგად შეხვდა ყავაც კი შეუტანა მამას და საანდროს კაბინეტშჳ, სანდრო არ სვავდა, მაგრამ თავი აიძულა რო დაელია სხვანაირად რამე არ წყენოდა იმ გიჟს, სამაგიეროდ მთელი ღამე ღვიძლმა არ დააძინა სიმწრით კედლებზე გადიოდა, ეს გოგო შემიწირავს ილანძღებოდა მთელი ღამე .
ილია ატყობდა ბარბარეს ცვლილებას, სანდროს დაუახლოვდა, შედარებით სხვანაირი გახდა, ადრე მხოლოდ მამამის ნინოს და ძველ მეგობარ ანას ეკონტაქდებოდა ახლა ამ სიას სანდროც მიემატა, ამიტო სანდროსთის მოცემულ პირობას ზედმიწევნით ასრულებდა.
-ბატონი ალექსანდრე კარგი ბიჭია არა? დაიწყო ნინომ და ბარბარეს გამომცდელად შეხედა
-კი, ძალიან
-გამორჩეულია რაღაცით ყველასგან
-აბა რა იქნება, იცი რომ გეია, გამოუტყდა ბარბარე ნინოს და მერე ინანა, უკვე ჭორაობაც დაიწყო და ამან შეაკანკალა.
-კარგი საიდან მოიტანე გამორიცხულია.
-ზუსტად ვიცი ისეთი ლაპარაკი მოვისმინე.
-კარგი ბარბარე რას ამბობ, ღმერთო როგორი სიმპატიურია ასეთი ვერ იქნება.
-სიმპატიურობა რა შჲაშჳა? ასეთი ხალხი გგონია სიმპატიურები არ არიან?
-არაფერი ეტყობა რო ასეთია, ვაჟკაცური და მტკიცე ჩანს, სიარულიც ისეთი აქვს განსხვავებული მაგრამ ძალიან კაცური, თანაც ნაავარჯიშები ჩანს, ისეთი ბრაზიანია.. ნინო აზრებს ვერ ალაგებდა არა არა გამორიცხულია ასეთი იყოს.
-ნინო ეგარაფერს ნიშნავს ყველას კი არ ეტყობა, შეიძლება სანდროს ძალიან რცხვენია და ამიტომ ვითომ კაცური ქცევებით ცდილობს ამის დაფარვას.
-ასეეთი რა მოისმინე?
-ბიჭს ელაპარაკებოდა, თავის საწოლს ახსენებდა.
-კარგი რა ბარბარე იქნებ მეგობარია და ამასთან დარჩა, ამ დროს დაინახეს როგორ გადმოვიდა სანდრო წითელი შარვლით და ფერადი უჩვეულოდ მხიარული წარწერებიანი მაისურით, შარვალი მომდგარი იყო და ბოლოშჳ სულ წვრილდებოდა, კიდევ უფრო მაღალი ჩანდა, ხელში ეტყობოდა რო შარვალკოსტუმი ეჭირა და ისე მოდიოდა, გზის მეორე მხარეს ბიჭი შეამჩნიეს სანნდროს ხელს უქნევდა და სასაცილოდ კოცნას უგზავნიდა, ალექსანდრე შენობაშჳ შემოვარდა და ძალიან სწრაფად გაიქცა კაბინეტისკენ, ეს ტანსაცმელი სწრაფად გაიძრო და ნაგავში მოისროლა, ტელეფონმა დაურეკა
-აუ ლექსო ეგრე სწრაფად რო შეხვედი არ ითვლება.
-გაგგლიჯავ ბექა თუ აღმოვაჩინე რო ვინმემ დამინახა.
-რას იზავ წაგებული რო ხარ უნდა შეასრულო ნიძლავი, რატო არ გამიღიმე ხელი რო დაგიქნიე?!
-ხელი დამიქნიე? შენ ხო არ გააფრინე, აუ მოგკლავ ახლა, სანდრო სწრაფად იცვლიდა თან ბექას ლანძღავდა,
-საღამოზე ჯაბა იქნება ცირკი, ისეთი ტანსაცმელი შევურჩიიეთ მე და თორნიკემ რო სვანები ჩვენ სისხლს აიღებენ, ამ სანახაობას არ გამოაკლდე ლექსო.
-მიდი რა გამომიგზავნე სურათები, როგორ ტანსაცმელს აცმევთ, იმდეია ჩემზე უარესი იქნება.
-წარმოიდგინე ჯაბა ვარდისფერ ჯინსშჳ შარდენზე, ვაიმე ვხოხავ, ბექას და თორნიკეს სიცილი ისმოდა ტელეფონში.
-აუ ტო ეგ მართლა რა იქნება, ვინმემ რამე რო უთხრას ჩათვალე გაბრდღვნის, ისე მაგის ბრალია რა სვანურად ითამაშა და მეც წამაგებინა.
-ახლა დამატებით აქსესუარებს ვურჩევთ ჯაბუნას, ჯავშანჟჳლეტი ჩავიცვათ თორემ დაგვხოცავს, ხარხარებდა ბექა.
ნინო გაოგნებული იყო
-ხომ ხედავ გაიღიმა ბარბარემ, თან უნდა მოგესმინა ნინო და მიხვდებოდი როგორ სხვანაირად ელაპარაკებოდა იმმ ბიჭს, ეტყობა ღამე იმასთანნ დარჩა და გამოცვლა ვერ მოასწრო.
-არა ასეთი როა ვერ ვიჯერებ, ისეთი ხმა აქვს რო დაიყვირებს მგონია შენობა ზანზარებს და როგორ დავიჯერო რო ასეთია, ნინო გაოცებას ვერ ფარავდა. ბარბარემ მთელი ამდენი ხნის მანძილზე პირველად „იჭორავა“ ამის გააზრებაზე ძალიან შეშინდა ხვდებოდა რომ უკვე რაღაცები აინტერესებდა, კაბინეტშჳც დიდ ხანს ვეღარ ჩერდებოდა, არადა ადრე რო არ გამოსულიყო საერთოდ არ აინტერესებდა ირგვლივ რა ხდებოდა ცხვირსს გარეთ არ ყოფდა.
ბარბარეს დაბლიდან დაუძახეს სასწრაფოდ ჩასულიყო, რაღაც პრობლემა იყო, ნინოც გაყვა და სწრაფად ჩავიდა კიბეებზე.
სანდრო ნოუთბუქში იყო შემძვრალი და ბიზნესის საკითხებს აგვარებდა, ცდილობდა ხმადაბლა ელაპარაკა, მაგრამ მაინც ახერხებდნენ მის მმდგომარეობიდან გამოყვანას ხმაურმა გამოაფხიზლა მაშინვე სირბილით დაუყვა კიბეებს, შენობის შემოსასვლელში ვიღაც კაცი ყვიროდა და იგინებოდა, იქვე მოკრა თვალი შავ ჯვალოსაც გაოცებული რომ უყურებდა ამ კაცის ლანძღვას ილია ვერ ამშვიდებდა.
-დაწყნარდით ბატონო დავით. უთხრა ილიამ.
-მოკეტე შენ, დაუყვირა ილიას, ქურდი და ნაძჳრალა ხარ, ჩემი იდეა მოიპარე რეკლამის გადაღების, ახლა კი თქვენი შესაგებელი ვნახე იმდენ სისულელეს უთითებთ, ტყუილს და სიყალბეს სასამართლოზე ზეგავლენის მოხდენას ცდილობთ ალბათ თქვენნაირი უსინდისო იურისტები გყავთ, სანდრო ამ სიტყვებმა შეაკანკალა. ილია რბილი კაცი იყო ერიდებოდა ვინმესთვის შეურაცხყოფის მიყენებას და დამცირებას, ამ კაცსაც არ აკადრა რო დაცვას კინწისკვრით გაეგდოთ ამიტომ უწევდა ლანძღვის მოსმენა, მაგრამ მისთვისაც არსებობდა ზღვარი რომლის ადალახვის შემთხვევაში ფოლადივით მტკიცე და დაუნდობელი ხდებოდა, ჩანდა ილია როგორ გაბრაზდა და მალე ხელსაც დაარტყავდა ამ უნამუსოს, ბარბარეს სახე ეცვალა, როცა მამამისი ამ დღეშჳ დაინახა, მისკენ წავიდა და მოეხვია, ილია ვერ იძვროდა, სუნთქვა შეეკრა, ცრემლები ნიაღვარივით მოასკდა ძლივს შეიკავა, ამ განცდას ვერაფერს შეადარებდა 2 წლის მანძჳლზე პირველად მოეხვია მისი შვილი და ახლა ყველა განცდამ ერთიანად დაუარა სხეულში, ისევ ის მხიარული, გულღია და ცელქი ბარბარე დაუდგა თვალწინ სულ რომ კისერზე ეკიდებოდა, ამ ჩახუტებაშჳ არ იყო ის სიხალისე და სილაღე, მაგრამ არაფერს არ უმოქმედია ისე ილიაზე როგორც ამას, ეს იყო იმედის სხივი, რომელიც პირველად გაუჩნდა თვალებში მამას. სანდრომ ძლივს მოაშორა მიყინული მზერა ამ სანახაობას, მამა შვილის ქიმიამ შთაბეჭდილების ქვეშ მოაქცია და ძლივს გადაიტანა მზერა, კაცზე რომელიც უფრო და უფრო ყვიროდა.
-დათო როგორ ხარ? გაისმა სანდროს გაბზარული ხმა
-ვა ალექსანდრე? გაოცებული უყურებდა დათო და შუბლზე ოფლი გადასდიოდა.
-რა ხდება დავით? გამოსცრა ალექსანდრეს.
-შენ აქ მუშაობ ალექსანდრე? გაოცეება ვერ დაფარა დავითმა.
-ხო ის იურისტი ვარ ვინც ის შესაგებელი დაწერა, ამიტომ როგორც ჩანს ჩემთან გაქვს პრეტენზიები და თუ ქინდა ჩემ კაბინეტშჳ გავარკვიოთ ან გარეთ გავიდეთ სადაც ხალხი არ იქნება, სანდრო თვალებს არ აშორებდა.
-არ გინდა სანდრო, ილიამ ხელი მკლავზე დაადო.
-არ გრცხვენია მერე ალექსანდრე? ამდენ უნამუსობას რო წერ? ამდენ ტყუილს, არ გიცნობდე მაინც.
-რას ვწერ უკაცრავად? სანდროს ხმას მოუთმენლობა დაეტყო.
-ტყუილს, რობაქიძჳს კომპანიას შენი ღირსების ფასად იცავ, ბაბუაშენი ალბათ.....
-მოიცა ასე უტიფრად მიცხადებ რო ტყიილებს ვჩმახავ, როცა ორივემ კარგად ვიცით რა ინტრიგანიც ხარ, ხმას აუწია სანდრომ და გასასვ;ლელისკენ ანიშნა.. კაცის თვალებში შიშჳ გაკრთა და ყველა მიხვდა რო იქიდან ფეხს არ მოიცვლიდა.
-შენი ძმა ამას არასოდეს გააკეთებდა ისიც იურისტი იყო მაგრამ შენგან განსხვავებით სულს არ ყიდდა, ეს რომ ენახა ალბათ ძალიან შერცხვებოდა, ალექსანდრე გამწარებული მიეჭრა უცნობს და მთელი ძალით ჩაარტყა თავი ცხვირში, კაცი აღრიალდა ტკივილისგან სანდრომ მუშტები დაუშინა, დაცვა ძლივს აკავებდა.
-შე ახვარო, მეორედ რო ჩემთან ესე ლაპარაკი გაბედო მაგ ენას ძირიანად ამოგაძრობ, შენ დედას შ... ღრიალებდა სანდრო ყველა გაოცებული უყურებდა არავინ ელოდა.
-ახლა ჩემი ძმა ალბათ გვერძე გაგიყვანდა და იურიდიული ტერმინებით აგიხსნიდა რო ტყუიხარ, შენ ჩემგანაც ამას ხო არ ელოდი? თუ არ გითხრეს რო ერთმანეთისგან განვსხვავდებით, გვერძე მარტო იმიტო გაგიყვან რო ეგ სიგფათი უფრო გაგირთიანო და მეორედ რო ჩემთან ასე ლაპარაკი გაბედო შუაზე გადაგტეხავ შე ახვარო, სანდროს დაცვა ძლივს იჭერდა ყველა გაოგნებული უყურებდა.
-უზრდელი ხარ, მიაძახა დათომ, სანდროს დაკავება შეუძლებელი იყო დაცვას ხელი კრა და გვერძე მოისროლა ამ კაცს ისევ მივარდა და სახეშჳ მუშტები დაუშჳნა, ილიამ ძლივს გამოწიწკნა ხელიდან.
-ამის მერე გეცოდინება როგორ უნდა მელაპარაკო, ქუჩაში რო შემხვდები იცოდე გვერძე გადადი თორემ სადაც გნახავ იქ აგახევ სახეს, უტიფრად იტყუები და ინტრიგნულად ცდილობ ჩემზე ზეგავლენის მოხდენას, მაგრამ კიდევ რო მიხსენო ჩემი ძმა გეფიცები რო ვერავინ დამაკავებს. დასისხლიანებული დათო გარეთ გავიდა, სანდროს სუნთქვა გახშჳრებული ქონდა და იგინებოდა, მერე თვალი რო მოავლო ყველა თამანშრომელი მიშტერებოდა.
-რა? ასე რატო მიყურებთ? დაუღრიალა მათაც და კიბეებისკენ წავიდა,
-სანდრო ჩემ კაბინეტშჳ გელოდები, უთხრა ილიამ და ლიფთისკენ წავიდა. სანდრომ მუცელშჳ ისევ ტკივილი იგრძნო, ბევრს ეცადა რო გამართულს დაეტოვა შეკრების ადგილი, როცა თვალს მოშჴრდა სახე შეუწუხდა ტკივილისგან, წელშჳ მოიხარა და მუცელზე ხელი დაიდო, ძლივს ადგავდა ნაბიჯებს
-ბარბარე რაღაც გეშლება ეს გამორიცხულია ცისფერი იყოს სიხარულით დაასკვნა ნინომ , ბარბარეს სახე მთლიანად მოღრუბლული ჰქონდა.
სანდრო გრძ ობდა რო ზედმეტი მოუვიდა დავითთან არა ილიასთან გრძნობდა თავს დამნაშავედ, კაბინეტშჳ შევიდა წამლის ასაღებად, გაყუჩებას ელოდებოდა ამიტომ დააგვიანდა ილიასთან შესვლა.
-ხო გითხარი სანდრო ჩემთან შემოდი-მთქი?
-ბოდიში ილია, ახლა ვაპირებდი, წამოდგომა ცადა სანდრომ, მაგრამ ვერ მოახერხა.
-არ ფიქრობ რო ზედმეტი მოგივიდა? ჩემ კომპანიაში ყველაფერი რო თავზე დაიმხე?
-ბოდიში, გულწრფელი სინანული იგრძ ობოდა სანდროს ხმაში, მისი გამომეტყველებით მიხვდებოდი რო ეს ფიცხი, ხშჳრად თავშეუკავებელი და თავაშვებული ტიპი, არ ერიდებოდა ბოდიშჳს მოხდას თუ თავს დამნაშავედ თლიდა.
-შენი საქციელით მე გადამახტი თავხე ხო ხვდები?
-ვხვდები, ასე არ უნდა მოვქცეულიყავი, მაგრამ თქვენ აქ არაფერ შუაში ხარ, არც თქვენ გადაგახტით თავზე, ჩემი ძველი ნაცნობია, ის ჩემ პირადულს შეეხო და ამიტომ ვერ მოვითმნენდი, მარტო იმას ვნანობ რომ ეს თქვენ შენობაში და თქვენი თანამშრომლების თვალწინ გავაკეთე, კიდევ ერთხელ დიდი ბოდიში, ილია ახლა უყურებდა ალექსანდრეს და ვერ ხვდებოდა როგორ შეეძო ასეთჳ განსხვავებული ყოფილიყო, ახლა მშვიდი და გაწონასწორებული ელაპარაკებოდა, რამდენიმე წუთის წინ კკი კონტროლი ქონდა დაკარგული.
-მეორედ ამას არ გაპატიებ, მტკიცედ თქვა რობაქიძემ. სანდრომ ეს საყვედური მთლიანად მიიღო და არაფერი უპასუხა.
ბარბარე კაბინეტშჳ ნერვიულად სცემდა ბოლთას, ნუთუ ისეთი არ არის და შეცდა,
-არაფერი ეტყობა ხომ ამბობს ნინო, მართლა არ ჩანს ასეთი რა მომელანდა, რამ მაფიქრებინა, ასე ახლოს როგორ მოუშვა ამის გამო დაუახლოვდა და შჳშჳ სულ გაუქრა ალექსანდრეს მიმართ ამ ფიქრებში იყო კარზე რო კაკუნი გაიგონა.
-შემოდით.
-ჰეი, თავი შმოყო სანდრომ, შუბლზე კოპი აჩნდა დავითს რო ცხვირი გაუტეხა იმისგან დამჩნეული, ბარბარეს თვალებშჳ შიშჳ ჩადგა, სანდრო მაშჳნვე მიხვდა ასეთ ცვლილებას და კიდევ ერთხელ ინანა მისი საქციელი. ოთახშჳ შემოვიდა და ბარბარესკენ წამოვიდა, ისე ახლოს მივიდა რო ბარბარე მის ცხელ სუნთქვას გრძ ობდა ადგილიდან ვერ იძვროდა, თუმცა ეს სიახლოვე სხეულს უწვავდა და საგანგაშო ზარებს რეკდა.
-ახლოს ნუ მოდიხარ, თითქმის შეკივლა ბარბარემ.
-რატო? არ ვიკბინები.
-მომშორდი.
-ბარბარე ასე უხეშად რატო მელაპარაკები და მექცევი გაცნობის დღიდან? ერთ ხანს ვიფიქრე რო დამოკიდებულება შეგეცვალა, მაგრამ როგორც ვხედავ ისევ ისე ხარ.
-იმიტომ რომ შენ არ აღმოჩნდი იმნაირი.
-როგორი? გულწრფელად გაუკვირდა სანდროს.
-სიმართლე მითხარი, გეხვეწები მითხარი რო გეი ხარ. სანდროს კაპილარებში მაშხალები აუფეძთქდა, წარბები არწივივით ჰქონდა შემართული და თვალებიდან რისხვას აფრქვევდა.
-რა? რა ვარ? საიდან მოიტანე? შენ რა ეგეთი გგონივარ? ახლა გაახსენდა ბარბარეს ლაპარაკი „სანდრიკო“ ბარბარემ მის სახეზე ყველაფერი ამოიკითხა და იმედი საშინლად გაუცრუვდა. ეს იყო მიზეზი რის გამოც სანდროსთან თავს დაცულად გრძნობდა ახლა კი საშნელი შიშს გრძნობა დაეუფლა.
-არ მომეკარო, გადი აქედან გესმის.
-რაში მადანაშაულებ ვერ ვხვდები? დამნაშავე რატო ვარ გეი რო არ ავღმოჩნდი? რა პრინციპით ყოფ ადამიანებს ნუ გადამრიე, ან რა შემატყე გაფიცებ? რამე მეტყობა? გეფიცები ახლავე თავს მოვიკლავ თუ მეტყვი რო რამეზე მეტყობა, ბაბუაჩემი გისმენდეს, სანდროს გაეცინა.
-ბოდიშჳ მართლა არ მინდოდა გწყენოდა, უბრალოდ ლაპარაკი შემთხვევით გავიგონე იმ დღეს წინდებზე ვიღაც ბექას რო ეუბნებოდი.... სანდრომ ანიშნა რო მიხვდა რომელ საუბარზეც ეუბნებოდა, თანაც დღეს შემთხვევით დაგინახე რომ განაგრძო ბარბარემ
-წითელი შარვლით, თავისდაუნებურად გაეცინა სანდროს და ბექა კარგად მილანძღა გულში.
-ხელს გიქნევდა და კოცნას გიგზავნიდა, რა უნდა მეფიქრა?
-კოცნას მიგზავნიდა? ჯანდაბა ეგ აღარ უთქვამს, სანდროს ახლა უნდოდა ბექა და თორნიკე შუაზე გაეგლიჯა და ჯაბა ზედ მიეყოლებინა „საოცარი“ თამაშისთვის.
-მაპატიე, რა იდიოტურად გკითხე, სასააცილოდ გამომივიდა, ბარბარე თავს ვერ იკავებდა ისე იყო შეწუხებული.
-ბექა ჩემი ძმაკაცია, გაიცნობ და მიხვდები მასთან ასე რატო ვლაპარაკობ, ჩემთან დარჩნენ და ვიფიქრე გადავრჩი ღამე სახეზე რამე რო არ წამისვეს ან ფრჩხილებზე ლაქი არ წამაცხეს, მაგრამ აქ აღმოვაჩჳნე რო მაინც მოესწრო ბექას, ერთი სიტყვით ტრადიციაა ბანალური, მაგრამ სახალისო და ასე ვხალისობთ. შარვალს რაც შეეხება კარტში წავაგე და ბექამ და თორნიკე მომაცილეს, რომ პირადად ვენახე ასეთ ფორმაში. გასაბრაზებლად დამიქნევდა ხელს ბექა, ასეთი გიჟია.
-კარგი გავიგე , ახლა გადი, ღიმილი ძლივს დაფარა ბარბარემ.
-ბარბარე არ გინდა გაგაცნოობ ბექას, მართლა აუცილებლად გაგამხიარულებს, ნამდვილი მასხარაა, ყველაფერზე აქვს თავისი აზრი, სრულიად უცნობ თემაზე შეუძია ლექცია ჩაატაროს, გუგლს ვეძახით, აი რო ნახავ მიხვდები რა დღეშიც ვყავარ.
-არავის გაცნობა მინდა.
-კარგი, არაფერს გაიძულებ თუ შენ მოგინდება, რამე თუ დაგჭირდება, არ ვიცი ნებისმიერი რამ, ყველაფერში ჩემი იმედი შეგიძია გქონდეს, სანდრო ბარბარეს მუხლებთან იყო ჩაცუცქული და ისე ელაპარაკებოდა, ბარბარე სკამზე ძლივს ჩერდებოდა, მოულოდნელად შუბლზე ხელი მიადო გაწითლებული ქონდა და კოპი აჯდა. სანდრო ამ შეხებამ შეაკანკალა, სხეული გაუცხელდა, მერე გაუცივდა, გრძ ობდა როგორ დარბოდა სისხლი კაპილარებში, ბარბარემ ახლაღა შეამჩნია ალექსანდრეს სახეზე რამდენიმე შრამი, ნიკაპთან ყველაზე დიდი ქონდა და ოდნავ მოშვებულ მოვლილ წვერზე ძლივსშესამჩნევად ეტყობოდა, წარბთანაც იყო რამდენიმე და ძლივს შეიკავა თავი ბარბარემ რომ არ შეხებოდა.
-დაგილურჯდება,ამოილუღლუღა და გრილი ხელი სწრაფად მოაშორა მის შჲბლს.
-არაუშავს ბარბარე, გაეღიმა სანდროს, მერე მისი ხელი აიღო, ბარბარემ სწრაფად გამოაცალა და შეიშმუშნა, თვალები ცრემლებით აევსო, ყველაზე მეტად სანდრო ბავშვობიდან ქალის ცრემლს ვერ ეგუებოდა, ამ დროს გული ელეოდა სუნთქვა უჭირდა, როცა ამას ხედავდა, ახლა ბარბარეს თვალებშჳ აუტანელი ტანჯვა იდგა და ვერ უძლებდა ოშხარელი ამ მზერას.
-გეხვეწები ბარბარე მომეცი საშჲალება დაგეხმარო, ნუ მექცევი ასე მკაცრად უბრალოდ ოდნავ, ოდნავ შემომიშვი, შენი სულისკენ გზას ნუ ჩამიხიდავ, მომეცი საშუალება რო შენთან ერთად ვიყო, ბარბარე უკვე ტიროდა.
-შეუძლებელს ითხოვ ალექსანდრე ჩემგან, მე ეს არ შემიძია, მე ყველაფრისგან დაცლილი ვარ, ჩემ სულს, არც სიღრმე და არც ხალისი აქვს, ადამიანებთან ურთიერთობა აღარ შემიძლია ამისთის უკვე აღარ გამოვდგები.
-ბარბარე შენ 25 წლის ხარ, როგორ შეგიძია ასე ილაპარაკო, სანდრომ მთელი ემოცია ჩააქსოვა ამ გულწრფელ სიტყვებში, აქ ამ კედლებშჳ, ამ ჯვალოში საკუთარ თავს მარხავ, კარგავ წლებს რომლებსაც ვერასოდესდ დაიბრუნებ, როცა შეგიძია ცხოვრებით უბრალოდ ისიამოვნო, არ ვიცი საყიდლებზე იარო, მეგობრებს შეხვდე, კარგ ფილმს უყურო, ქუჩაში პატარა ბავშვს გულღიად გაუცინო და იმანაც კი დიდი სიამოვნება მოგანიჭოს ტრანსპორტში რო მოხუცს ადგილი დაუთმო, სანდრომ თავი ჩაღუნა და გაეღიმა, ბავშვობაში სპეციალურად ვჯდებოდი, ხოლმე რომ მერე დემონსტრაციულად ავმდგარიყავი და ქალისთის ადგილი დამეთმო, სანდრომ ამის გახსენებაზე სიცილი ვერ შეიკავა, ბარბარემ პირველად შეხედა თვალებში, სიცოცხლის დაუოკებელი სურვილი მოდიოდა სანდროს ლურჯი თვალებიდან, გრძელ, ქედმაღლურ კისერზე დაბერილი ძარღვები უზღვავ ძალას ასხივებდა თითქოს ამ კაცისთვის შეუძებელი არაფერი იყო, ყველაზე რთულ პრობლემას მარტივად უხსნიდა, ელაპარაკებოდა გასაგებ ენაზე, სულის ენაზე და ბარბარე ვერაფერს პასუხობდა, ან რას უპასუხებდა ვის აუხსნიდა რას გრძნობდა ან ვინ გაიგებდა.
-მადლობაა ალექსანდრე, მაგრამ დროს კარგავ, სანდრომ იგრძ ო რომ საკმარისად ბევრი უთხრა იმ დღეს ახლა დრო ჭირდებოდა ბარბარეს უნდა ეფიქრა ამიტო არ გაუუჯიუტდა, გაუღიმა
-ბარბარე მინდა რო შენთან ერთად ვიყო, მინდა რო ჩემი ცოლი გახდე, ამისთვის უბრალოდ გთხოვ რო საშუალება მომცე შენთან ვიყო, ნორმალურ ურთიერთობას გთხოვ, ადამიანურს, როგორც თანამშრომელი, მერე გრძნობა ან მოვა ან არა ამას შენ გადაწყვეტ, ბარბარეს სახეზე გაბრაზება და გაოცება აერთმანეთს ცვლიდა, სანდრო ფეხზე წამოდგა და ოთახი დატოვა.
ოთახიდან გამოსულმა მთელი დარდი, შფოთვა ერთ ამოოხვრას გაატანა და სული უფრო მეტად აევსო და დაუნაგვიანდა ტყუილებით. ეს იყო პაწაწინა ნაბიჯი იმ დიდ მიზნამდე რომელსაც ან ცოცხალი მიაღწევდა ან მკვდარი, ან შეიძებოდა ჭკუიდანაც შეშლილიყო, ყველაფერი კი აყეფებულ სინდისზე იყო დამოკიდებული.
.................................
სახეზე ფერი არ ედო ალექსანდრეს, როცა ბარბარემ სახლშჳ დაიბარა, ძაღლი ისევ შეეგება სანდრომ მარტო თვალი ჩაუკრა და სახლში შევიდა, ეგონა სამსჯავროზე უნდა დამდგარიყო, ეს სახლი უფრო ციხესიმაგრე იყო ვიდრე საცხოვრებელი, კუდიანის ციხესიმაგრე, ახლა ამ კუდიანს სანდროსთვის პასუხი უნდა ეთქვა და გრძ ობდა რო ყველა შემთხვევაში იღუპებოდა, მაგრამ მიღებული გადაწყვეტილება მტკიცე იყო და არ საჩივრდებოდა.
-შემოდი ალექსანდრე, მოესმა ბარბარეს ხმა, ოთახში რო ფეხი შედგა შეაკანკალა, სახლიც არ იყო გამორჩეულად ფერადი მაგრამ ოთახი საშინელება იყო, ერთი ქვის საწოლი იდგა, საწოლი არც იყო უბრალოდ მისი დანიშნულებიდან გამომდინარე სანდრომ პირობითად ასე შერაცხა, ერთი ტაბურეტკა ზედ ლოცვების წიგნი იდო, ოთახშჳ სინათლე თითქმის არ შემოდიოდა, არც ჭაღჳ იყო, პატარა სანთელს მოკრა თვალი სანდრომ. ბარბარემ შავი მძიმე ფარდა გადაწია რო ერთმანეთი დაენახათ, სანდრო კედელს იყო მიყრდნობილი, ბარბარემ ანიშნა დამჯდარიყო.
-ალექსანდრე ვიცი რო ბევრი დრო მომეცი შენ წინადადებაზე დასააფიქრებლად, მაგრამ მინდა რო დღეს ყველაფერი გავარკვიოთ, ვიცი რასაც მოისმენ შეიძება მძჳმე იყოს, მაგრამ ასე ჯობია.
-შენი გადასაწყვეტია დროს როგორ გამოიყენებ ბარბარე.
-ალექსანდრე ალბათ ხვდები რომ, მე შენ ოდნავადაც არ მიყვარხარ. ამის გარეშე ოჯახი კი..
-ოდნავ სიყვარული არ არსებობს ან გიყვარს ან არა. სწრაფად მოუჭრა სანდრომ და აგრძნობინა რამხელა შინაგანი სიამაყის პატრონი იყო.
-ხო მართალი ხარ, იცი რო არ მიყვარხარ, არ მინდა რამე გეწყინოს აქ პრობლემა შენშჳ არ არის ჩემშია, მე ვერავის ვერ შევიყვარებ ამისთის არ ვარ გაჩენილი.
• –შენ გგონია ამისთვის ჩნდებიან? იმან სიყვარულით უნდა იცხოვროს, იმან არა, ასე ხდება? იმას სიკვდილი იმას ჩამოხჩობა? გგონია ყველაფერი ასე მარტივია? ზოგი იბადება ამისთვის ზოგი არა?! არავინ არ იცის ცხოვრებაშ ვის რა შეგვემთხვევა.
• –ალექსანდრე, მე მინდა რო რაც შეიძება ნაკლებად დავტანჯო ადამიანები, ამიტომ დაგიბარე აქ.
-ბარბარე ვერ წარმოიდგენ ჩემთვის როგორი მნიშვნელოვანია რო შენ გვერდით ვიყო, უბრალოდ ამას ვერც კი აგიხსნი, სანდროს ხმა გაუწყდა.
-ამ გადაწყვეტილების მიღებამდე მინდა რაღაც იცოდე, არავისთვის მომიყოლია, არავინ იცის ასე რატო ვარ, მაგრამ არ მინდა რო შენ დაგტანჯო, ამიტომ ძალიან ბევრი ვემზადე ამისთის რომ ამის თქმა შემძლებოდა, ამის გახსენება მაგიჟებს, ვერც კი ვბედავ დაფიქრებას მაგრამ შენ უნდა გითხრა, 2 წლის წინ ჩემი მეგობრის დაბადებისდღეზე ვიყავი, ვეცდები მშრალად მოგიყვე.. ბარბარე უკვე კანკალებდა, ნიკაპი უთრთოდა და თვალები წყვდიადით ქონდა მოცული, წამოსვლისას მამამ მომაკითხა, მამის ხსენებაზე ხმა აუკანკალდა, სახლთან მომიყვანა ეჩქარებოდა და შუქნიშანთან ჩამოვედი, წვიმდა ამიტო ჩქარი ნაბიჯით წამოვედი სახლისკეენ, როცა ვიგრძენი რო ვეღარ გადავადგილდებოდი, მთვრალი კაცის ცხელი ტუჩები ვიგრძენი კისერზე, ისე ძლიერად მიჭერდა რო განძრევასაც ვერ ვახერხებდი, ყვირილი უნდა დამეწყო რო ტუჩებზე დამწვდა ამაზე ამაზრზენი ცხოვრებაშჳ არაფერი მიგრძვნია, მთლიანად მისი დორბლები მქონდა სახეზე, სადღაც შემათრია, ვეხვეწებოდი ვემუდარებოდი, ვევედრებოდი, ყველაფერს ვაფიცებდი, სანდრო გახევებული ისმენდა სუნთქვა დაავიწყდა, თვალები აემღვრა, ძარღვები დაეჭიმა და მთელი სხეული გაუცხელდა.
-არ ჩერდებოდა, ვგრძნობდი მის ამაზრზენ შეხებას სხეულზე მუდარას აზრი არ ქონდა, არაფერი ესმოდა მარტო ცხოველური ინსტიქტის დაკმაყოფილება უნდოდა, მთელი სხეული დამიჯიჯგნა, გამანადგურა, იმ დროს ერთადერთი რამე მინდოდა რო სისხლად დავცლილიყავი, მომკვდარიყავი. სანდრო ფეხზე წამოხტა და მუცელშჳ ისეთჳ ტკივილი იგრძნო რო კედელთან ჩაიკეცა, ფეხებს ვერ ამოძრავებდა, ვერ სუნთქავდა, ახლა უნდოდა ეღრიალა, სულის ამოსვლამდე ეღრიალა ოღონდაც ეს ტკივილი გაეყუჩებინა,
-ალექსანდრე კარგად ხარ? ააცრემლებულმა ბარბარემ შეშინებულმა კითხა. აუტანელი ტანჯვა იყო სანდროს თვალებში, მუჭისოდენა ცრემლები გადმოცვივდა ესეც იმიტომ, რომ გული სხვანაირად გაუსკდებოდა, მოწოლილ ცრემლს ვერ იკავებდა.
-გააგრძელე ბარბარე, თუ კიდევ გინდა რამის თქმა, სანდროს ისეთი ხმა ქონდა თითქოს მთელი დღე იღრიალა და ჩაუწყდაო, შეეცადა მშვიდი სახე მიეღო და ბარბარესთის ეს დარდი, როგორმე ეთქმევიინებინა, იცოდა რომ ტვირთს ამით შეუმსუბუქებდა, მაგრამ მისი დამძიმდებოდა ახლა ამაზე თავის თავზე აარ ფიქრობდა და არც უნდოდა.
-რაღაცის იძულება ყოველთვის საშჳნელებაა, მაგრამ ამის ეს არ ვიცი როგორ ვთქვა, ეს არის ადამიანის სულისა და სხეულზე ერთდროულად ფეხებით შედგმა, ორივეს ერთდროულად განადგურება, სულის სიკვდილი, აუტანელი, გაუსაძლისი შეურაცხყოფა, ეს რომ ვინმემ გაგიგოს გამორიცხულია თუ გამოცდილი არ აქვს, მეც ვერავის გავუგებდი. ტკივილი ინდივიდუალური შეგრძნებაა, ყველა სხვადასხვანაირად იტანს მე ამან მთლიანად გამანადგურა, ჩემთვის ეს გადაულახავია, მაშჳნ ვიგრძენი რო მოვკვდი და ახლა შენც ხედავ რომ არ შევმცდარვარ, მეც ვიცი რო მოსიარულე მკვდარი ვარ, სხეული რომელიც მარტო სუნთქავს, მხოლოდ მამაჩემისთვის ვარსებობ და ვერ წარმოიდგენ როგორ მიჭირს მისი ყურება ასე რო მხედავს. სანდრო დამუნჯდა, გონება გაეთიშა, ვერაფერს ამბობდა.
-მე 1 თვეშჳ უნდა გავთხოვილიყავი, აქ თავი ვერ შეიკავა ბარბარემ და ტირილი დაიწყო, ქალის ქვითინის ხმა შემზარავად მოქმედებდა სანდროზე, ეგონა ფეხზე გავარვარებული შანთები ამოაცვეს და ზედ გადიოდა სანამ ბარბარეს მიუახლოვდა, ეგონა ყველა ძვალი გადაუმტვრიეს, თმაზე ხელი დაადო და მის მუხლებთან დავარდა ძალაგამოცლილი, მის თვალებში ამოიკითხა, რომ ისევ ის უყვარდა, ისევ მის საქმროზე ფიქრობდა და მის „მოსიარულედ მკვდრად“ ქცევაში ესეც იყო მიზეზი. ბარბარე პირველად ლაპარაკობდა ამაზე და ემოცია ნიაღვარივით მოასკდა, ყველაფერს ამბობდა ამდი ხნის ნაგროვებს ვეღარ უმკლავდებოდა და ალექსანდრეს ანდობდა.
-მეგონა ბედნიერებას ხელით ვეხებოდი იმ დღემდე, მეგონა მთელი სამყარო ბედნიერი იყო, არავის ქონდა პრობლემა, მეგონა რომ სიყვარულს ყველაფერი შეეძლო, მეგონა რო ოცნებები მართლა ხდებოდა, მაგრამ ერთ ღამეს ყველაფერს ფარდა ჩამოეფარა, ყველაფერი დაინგრა და განადგურდა. თჲრმე არც სიყვარულს შეძლებია რამე და არც რაიმეს ძალა ქონია, პირდაპირ ვერ მითხრა, თავიდან სულ ჩემ გვერდით იყო 3 კვირა, მაგრამ ჩემ ურეაქციობას, ასეთ მდგომარეობას ვერ გაუძლო და წავიდა, არც ვამტყუვნებ მე ხომ აღარაფრად ვარგოდი, მაგრამ მე ვერასოდეს ვიცხოვრებდი მის გარეშე .... სანდრო გრძნობდა რო ეს მონაკვეთი ყველაზე მძჳმე იყო ბარბარესძთვის, ახლა უნდა ებრძოლა ბარბარეს მოსაბრუნებლად და იმის დასავიწყებლად ვინცც ასეთ დროსაც კი სიცოცხლეზე მეტად უყვარდა კუდიანს.
-რომ იცოდე როგორ მტკივა ყველაფერი ბარბარე, სანდრო მის ფეხებთან იჯდა .
-მე არ ვაპირებ ამ ქვეყანაზე ყოფნას, სანდრო წამოხტა.
-რა? რა თქვი? ხმას ისევ სიმტკიცე დაუბრუნდა.
-ალექსანდრე დროს ნუ დაკარგავ ჩემთან, მე მაინც დიდ ხანს არ გავჩერდები აქ, მონასტერშჳ წავალ აუცილებლად იქიდან შენთვისაც ვილოცებ, ვერ წარმოიდგენ რა მადლიერი ვარ ასე რომ განიცადე ჩემი ამბავი, ბარბარე ხედავდა სანდროს ყველა გრძნობას როგორ ტკიოდა ყველაფერი მის სიტყვებზე. მამაჩემმის გამო არ გადავდგი აქამდე ეს ნაბიჯი მალე ისიც შეეგუება და უფრო გაუადვილდება.
-ბარბარე გთხოვ, არ გინდა რას ამბობ, ყველაფერს გაფიცებ გევედრები, დამიჯერე ის კაცი ამას არ იმსახურებს, შენს არც ერთ ცრემლად არ ღირს, იმის გამო ნუ გააკეთებ იმას რაც შინაგანად არ გინდა, შანსი მომეცი, გეფიცები მოვკვდები ხელი რო მკრა, ბარბარე შეკრთა სანდროს ამ რეაქციაზე, ვერაფრით აეხსნა ასე რატო იქცეოდა, თავიდან ეგონა რომ მამამისის ფულის გამო უახლოვდებოდა, მერე იგრძნო რომ ფული არ აინტერესებდა, სხვა ტიპი იყო, უცნაური, განსხვავებული ვერაფერი გაეგო.
-ყველაფერს დავალაგებთ, ყველაფერს, სანდრო თავისთის ჩურჩულებდა, უნდა მენდო, ჩემი უნდა გჯეროდეს, საშუალება მომეცი დაგიახლოვდე მეტს არაფერს გთხოვ, ვიცი რო ხშჳრად აუტანელი ვარ, ფიცხი და უხეში, მაგრამ მე შენთან ყოფნა მჭირდება. მერე ბარბარესთან მივიდა და თავზე აკოცა.
სანდრო დაუღალავად, თავდაუზოგავად ცდილობდა ბარბარეს მდგომარეობის გაუმჯობესებას, მისმა მოყოლიილმა თითქოს ერთ დღეს დაასვა მის სულს უზარმაზარი დაღი, ახლა არაფერი აინტერესებდა არაფერზე ფიქრობდა ამ ქალის გარდა, კუდიანი იყო მისთვის ერთადერთი, მასზე ფიქრით იძინებდა და იღვიძებდა, სიზმარშჳც მას ხედავდა, ბარბარე გაოცებული იყო ამ დაუღალავი, თავზეხელაღებული მცდელობით, სანდრო აოცებდა და სულს უფორიაქებდა. ბარბარე გონს ვერც მოვიდა ისე დაითანხმა სანდრომ ცოლობაზე.
.................
-ბარბარე ნუთუ შავი კაბის ჩაცმას აპირებ ქორწილზე? აღშფოთებული იყო ნინო.
-კარგი რა რა მოხდა, უბრალოდ ხელს მოვაწერთ და ჯვარს დავიწერთ.
-ქორწილი მეტი არაფერია.
-ნინო გთხოვ რა, ხალხი არ იქნება, არ მაქ მაგის თავი, არც ის მაინტერესებს რა მეცმევა.
ილიამ ვერაფრით გადაარწმუნა ბარბარე რო ოდნავ ნათელი ფერი ჩაეცვა, ორივე ეჩიჩინებოდა მაგრამ ბარბარე თავს იქნევდა ყველაფერზე და სულ თვალები უცრემლიანდებოდა, ამის დანახვაზე ილია ვეღარაფერს ამბობდა.
-ბარბარე სანდროზე არ ფიქრობ? რას იფიქრებს? არ გეცოდება? ცოლს ირთავს და სამგლოვიაროდ გამოწყობილი უნდა ყავდეს მეორე ნახევარი?
-სანდრო ამისთვის მზად იქნება, მითხრა რო არაფერს დამაძალებს.
-და გგონია რო არ გაძალებს სიხარულით შეხვდება? ადამიანები ერთმანეთს არ აიძულებეენ რო ერთმანეთზე იზრუნონ, მაგრამ ზრუნავენ რატომ? იმიტომ რომ ეს ადამიანის ბუნებაა, მისი კარგი მხარე. სანდრო არ გაიძჲლებს მაგრამ უნდა რო გვერდით ყავდე ნორმალური, ილიამ იგრძ ო რო ბოლო სიტყვა არ უნდა ეთქვა, ბარბარეს ცრემლები წამოუვიდა.
-ნუ ტირი, მე შენ ძლიერ გოგოდ გაგზარდე, ახლა ყველაფერზე ტირი, ასე არ შეიძება, თავს რაღაცები უნდა აიძჲლო, თორემ ის გაიძჲლებს, დაგიმორჩილებს და საკუთარი თავის მონა გახდები, მონა კი ცხოვრებით ვერ დატკბება. ამ ლაპარაკის დროს სანდრო კაბინეტში შემოვიდა.
-როგორ ხარ? ბარბარესკენ წამოვიდა, ილიას მხარზე ხელი დაადო და მაგიდას მიეყრდნო.
-კარგად მადლობა, ნაძალადევად გაიღიმა ბარბარემ.
-ემზადები? ალექსანდრე სულ ისეთ კითხვებს სვავდა, მხოლოდ აშკარა პასუხი რო ჭირდებოდა, ზუსთად იმაზე რაც ყველაზე მეტად ანერვიულებდა ბარბარეს.
-ისეთი არაფერი მჭირდება. თავი ჩაღუნა ბარბარემ.
-კაბა, ფეხსაცმელი უკვე აარჩიე? ილია თვალს არ აშჴრებდა მათ საუბარს და ეღიმებოდა, ბარბარე ვერ ბედავდა შეწინააღმდეგებას. ვერც ისტერიკას უწყობდა, თავიდანვე აგრძნობინა სანდრომ, რომ არავის მოუთმენდა ყვირილს.
-არაა საჭირო, ძლივს ამოილუღლუღა.
-ბარბარე მცალია ახლა და გავიდეთ, ერთად ავარჩიოთ. სანდრო არაფერს აქცევდა ყურადღებას და ამავე დროს ბარბარესს თითქმის ყველა კაპრიზს ემორჩილებოდა, თითქოს მათ მდგომარეობას საუკეთესოდ შეესაბამებოდა ლაოძის სიტყვები „დავემორჩჳლები და მორჩილებით დავიმორჩილებ“ საბოლოოდ გამოდიოდა რო ბარბარე დათმობებზე მიდიოდა ისე რომ თვითონაც ვერ აანალიზებდა. არანაირი ზედმეტი სიტყვა, არანაირი კამათი, სანდროს ერთ მზერაზე ბარბარე უკვე მანქანაში იჯდა, კარი სანდრომ გაუღო და გაუღიმა, სასიამოვნო სუნი იდგა მანქანაში, სანდროს სუნამოსი, სულ ოდნავ სიგარეტის, და სისუფთავის. მანქანა იდეალურად მოწესრიგებული იყო, რამდენიმენაირი საღეჭი რეზინი იდო, სიგარეტის წვრილი კოლოფი, სარკესთან ჯვარი იყო ჩამოკიდებული. ბარბარე უხერხულად იჯდა, პირველად მიდიოდა მას მერე მამამისის გარეშე მანქანით, ამ წამს გაანალიზა რამხელა ნდობა ჩამოუყალიბდა ალექსანდრეს მიმართ.
-სანდრო მძღოლი რად გვინდოდა? გადაჩურჩულა ბარბარემ.
-არ მინდა ჩემ გატარებულში ჩაჯდე, გაეცინა სანდროს.
-რატო? რას აკეთებ ასეთს?
-ვერ ვითმენ რო მისიგნალებენ, ჩემ გზაზე რო გადმოდიან, მარშუტკები რო ყველგან სადაც მოუნდებათ იქ აჩერებენ, თითქოს თავიანთ ეზოშჳ იყვნონ, მერე ვბილწვსიტყვაობ და ვჯაჯღანებ. ბარბარეს გაეცინა. მაღაზიებშჳ სიარული დაიწყეს, ბარბარეს ეგონა ყველა მას უყურებდა, საშჳნლად ესირცხვილებოდა ადრე ათასჯერ გადატკეპნიოლი ადგილების კიდევ ნახვა, ეს სამყარო ხო ჩაკეტილი ქონდა თითქოს აღარც არსებობდა.
-აი ეს ნახე რა კარგია, სანდრომ ხელი მხიარული ფერის ზედებისკენ გაიშვირა, ბარბარე დიდად არ დაინტერესდა, მაგრამ ხათრი არ გაუტეხა და ყველაზე მუქი მსგავსი მოდელი აარჩია.
-მთელი დღე წინაა, ჩაიდუდღუნა გულჳშ სანდრომ და თვალები სასაცილოდ აათამაშა, -დაიღლები სიარულით და მე ვიცი რა ფერებსაც ავარჩევთ გაიფიქრა. სანდრო ძალიან დაკვირვებით ათვალიერებდა ყველაფერს, ბარბარეს ეცინებოდა, ხან რას გაედებოდა და გადმოაყირავებდა სანდრო ხან რას, ხმაურზე მაღაზიის კონსულტანტები მოცვივდებოდნენ გაბრაზებული სახეებით რო დაინახავდნენ სანდროს გამომეტყველება ეცვლებოდათ, დეტალურად ათვალიერებინებდნენ ყველაფერს, რამდენჯერ გადმოუყრიათ ტანსაცმელი ბარბარეს და ანის სიჩქარეში რამდენი ბოდიშჳ მოუხდიათ, მაგრამ გამყიდველები ტყვიას სროდნენ თვალებით, სანდროს ერთი გაღიმება კი ყველაფერს ცვლიდა. –ოხ ეს საპირისპირო სქესი, ღიმილით გაიფიქრა ბარბარემ. ძალიან ბევრს მოკრა თვალი მისი ჩაცმულობით რო ცხვირს იბზუებდნენ, ბავშვებს ეშინოდათ კიდევაც და დედებს ეფარებოდნენ, ყოველ ასეთ მომენტზე სანდროს ხელს გრძ ობდა ძიერად რო უჭერდა და ვიტრინაშჳ სასაცილოდ იშვერდა გრძელ თითებს.
-ბარბარე ნახე ეს გრძელი ვარდისფერი ქვედაბოლო, როგორ მომწონს რო იცოდე, სასაცილოდ თქვა ცოტნემ და პატარა ბავშვივით შეეხვეწა ეყიდა, ბარბარე ბევრს არაფერს ყიდულობდა, ფასებს აკვირდებოდა, ფერებს, სიგრძეს ყველაფერს.
-აი ეს ვიყიდოთ. ანიშნა ბარბარემ გრძელ ყავისფერ მთლიან კაბაზე, სანდროს სახე დაემანჭა,
-მაგას ის მეორე არ ჯობია? და ლურჯ მომდგარ ულამაზესი ქვებით გაწყობილ კაბაზე ანიშნა.
-ეგ ძალიან ძვირი ღირს. სანდრო გაოგნდა, ეგონა მოესმა.
-მე ხომ არ მითქვამს, რომ ამ კუთხით თავი უნდა შეგეზღუდა?! შენ ამდენი ხანი ამას აკვირდები?! ბარბარემ თავი დახარა.
-შენ ყიდულობ და მე ხო არ ვიცი როგორ უნდა გადავანაწილოთ ფული, სანდროს გულიანი სიცილი აუტყდა, მერე მოიღრუბლა, ახლა უყურებდა ბიზნესმენის ქალიშვილს და ხედავდა რომ გატუტუცების კვალი არ ჰქონდა, არ გავდა ნაცნობ მდიდარ გოგოებს მსგავს რამეებზე ფიქრი რო სირცხვილად მიაჩნიათ. ბარბარე შორიდან ჩანდა მრისხანე კუდიანი ყველას და ყველაფერს საკუთარ ჭკუაზე რო ატრიალებს,.
-გეტყოდი ბარბარე ასე რო ყოფილიყო.
-მეგონა მოგერიდებოდა, არ ვიცი ჩემი ფულით მირჩევნია, მაგრამ არ მინდა გაწყენინო. იდგა გაოგნებული ოშხარელი და ერთი სიტყვის თქმა არ უნდოდა, მზერას არიდებდა მის კუდიანს რო ამღვრეული თვალები არ შეემჩნია.
-ბარბარე, არ ვიცი ოდესმე თუ დამჭირდება იმის თქმა რომ ფასებს ვუყუროთ, მაგრამ ახლა მარტო ის მინდა რო შენ გაიღიმო, არ მომერიდებოდა გეტყოდი, ახლა არ მაქვს მაგის პრობლემა, შეგიძია ნებისმიერი რამე, რამდენიც გინდა იყოდო, ოღონდ შენ გამიღიმე.
-ახლა საქორწილო კაბები ვნახოთ, სანდრომ მანქნაის კარი გაუღო მის კუდიანს.
-ახლა? არ გვინდა გთხოვ, ისე ჯერ მაშჳნ იქ გავსულიყავით ჯობდა, დაღლილები ვართ.
-აუ ხო ეგ სულ აღარ მიფიქრია, (გულლშჳ გაეცინა დაღლილს უფრო ადვილად დაითანხმებდა სასურველ კაბაზე) კარგი მაშინ სადმე შევიდეთ ცოტა შევჭამოთ და გავაგრძელოთ. გარეგნულად სანდრო არაფერზე ეწინააღმდეგებოდა მაგრამ საბოლოოდ იმას აკეთებდა რაც თვითონ უნდოდა, კაფეშჳ შევიდნენ.
-რას შეჭამ ბარბარე?
-არაფერი მინდა წყალს დავლევ, სანდროს ფერები გადაუვიდა, შოკოლადის ნამცხვარი და კოკა კოლა შეუკვეთა ორივესთის.
-ტკბილს არ ვჭამ სანდრო.
-არც მე, გააეცინა ალექსანდრეს.
-მაშჳნ რატო შეუკვეთე?
-დღეს შევჭამოთ რა, მარტო დღეს. ბარბარეს მთელი ამ ხნის განმავლობაში ტკბილი არ ეჭამა, მხოლოდ საარსებო საკვებით შემოიფარგლებოდა, ისიც იმიტო რომ არ მომკვდარიყო. იმ დღეს ყველა წესი რაც სანდრომ მოინდომა დაარღვევინა და ნამცხვარი ბოლომდე ვერა მაგრამ შეჭამა რამდენიმე ლუკმა.
-ლექსო, ატეხა ყვირილი თორნიკემ, მალე ჯაბა და ბექაც შემოცვივდნენ, სანდროს არ ესიამოვნა მათი დანახვა და თვალით ანიშნებდა უხმოდ წასულიყვნენ ბარბარეს დაფრთხობა არ უნდოდა, ბექა და თორნიკე უხმოდ გატრიალდნენ, როცა ჯაბამ ყვირილი ატეხა,
-მოიცადეთ რა ვერ იცანით სანდრო არაა? არც თორნიკეს ჩმეტამ და არც ბექას ფეხისდაბიჯებამ არ გაჭრა, ჯაბა სანდროსთან მიიჭრა, სანდრომ სამივეს გააცნოო ბარბარე და დაინახა სამივეს ამღვრეული თვალები, ასეთი სერიოზულები არასოდეს ყოფილან, ბარბარეს დანახვამ სამივე შეაძრწუნა და დაამუნჯა. სანდროს განრისხებულმა თვალებმა გამოაფხიზლა სამივე.
-მე ბექა ვარ, დაიწრიპინა გარეგნობასთან სრულიად შეუსაბამო ხმამ. ასე აწვრილებდა რო ნერვიულობდა,
–ეს ის ბექაა, სიცილით ანიშნა სანდრომ ბარბარეს, ხელს რო მიქნევდა და კოცნას რო მიგზავნიდა, ბექას სახე წაეშალა.
–უი, ხომ არ დაგინახავთ? როგორ ვიცი ხოლმე, ვეხუმრე, ბექას საშინლად შერცხვა რო გაახსენდა თავისი პოზა იმ დღეს. ბარბარეს გაეღიმა, უფრო ნაღვლიანი ჩანდა, რადგან ყველა ემოცია დაიჭირა, რაც სანდროს მეგობრებს ჰქონდათ.
-დაჯექით ბიჭებო, ძლივს თქვა სანდრომ, აქ რა გინდათ? ჯერ სამივე დუმდა ერთმანეთს ელოდებოდა, მერე სამივემ ერთიანად დაიწყო ლაპარაკი და ყველამ სხვადასხვა მიზეზი თქვა.
-ჯაბა მოგვდევდა, ბოლოს გამოტყდა ბექა. თვალი მოგკარით და შემოვედით.
–ლექსო ესენი ვერც გიცნობდნენ მე რო არ შემოვსულიყავი, სულ გამოშტერდნენ.მხიარულად მოახსენა ჯაბამ.
–ვაიმე რა გეშველება, ჩაიდუდღუნა თორნიკემ.
–რა? დაქაჩა თვალები ჯაბამ.
–რა გვეშველებოდაო შენ რო არ გვყავდეო, გადასცა თორნიკეს მოდიფიცირებული ნათქვამი ბექამ ჯაბას.
-ჯაბას რას ერჩით, გაეცინა სანდროს.
-რა რას ვერჩით მთელი თბილისი გვარბენინა, ერთი საცოდავი სიტყვა ვუთხარით და ლამის თავზე დაგვამხო ყველაფერი.
-იგონებენ ლექსო რაღაცას მხოლოდ ერთი ქუჩა ვარბენინე, დუმილის მერე საოცარი ფხუკუნი ატყდა ბარბარეც ვერ იკავებდა სიცილს, ბექას სანდროს კოკაკოლას რო მიეპაარა და წრუპავდა გადაცდა და მერე მისი მოსულიერება იყო ცირკი, ჯაბამ იმხელაზე ჩაცხო მუშტი რო ძლივს გასწორდა ბექა.
-მოუშვით რა ერთი ჩემთან ესეც სასწრაფო დახმარება, ლამის ჩამიმსხვრია ბეჭები, შეწუხებული სახე ქონდა ბექას. მალე ყველაფერი დალაგდა უხერხულობა გაქრა, ბექა ბარბარეს იმდენს ელაპარაკა თავი აატკივა.
-ხო გითხარი ბარბარე გუგლია ჩვენი ბექულიუსი, მაგას თუ არ უთხარი რო გაჩერდეს ისე არ გამოირთობა.
-რო ეტყვი ხო რას ამბობ, გაეცინა თორნიკეს.
-აყვა ახლა, ნუ ხარ თორნიკე მწარე, ბექამ ენა გამოუყო.
-სიმართლე მწარეა ძმაო.
-ჩემი მუშტიც, დაეჯღანა ბექა. ბარბარე პირველად იყო მას შემდეგ გარეთ კაფეშჳ და ამდენი ბიჭის გარემოცვაში, ვერც კი შეამჩნია დრო ისე სწრაფად გავიდა, როგორ მონატრებია ასეთი ხმაური, სიცოცხლით აღსავსე ლაპარაკი, ატეხილი სიცილი ყველაფერზე რო გეცინება, სუფთა ჰაერი, ადამიანების სახეები, ტრანსპორტის ხმაური, მანქანების სიგნალი, სველი ქუჩები, წვიმიანი ქუჩის მტვრის სურნელი. წვიმა იყო რო გამოვიდნენ, ბარბარე არ ჩქარობდა, მანქანაშჳ ჩაჯდომა არ უნდოდა.
-გინდა ფეხით დავუყვეთ? ალექსანდრემ შეატყო ბარბარეს რომ წვიმამ მასზე ზეგავლენა მოახდინა. უხმოდ და გვერდიგვერდ გაუყვნენ ქუჩას, ნაყიდი ნივთები მანქანაშჳ ჩააწყეს, წვიმა უფრო და უფრო უმატებდა და უფრო და უფრო უძლიერდებოდა ბარბარეს გულისცემა. ხალხი გარბოდა, ფერადი ქოლგები ერთმანეთშჳ ირეოდა, ორივე აუჩქარებლად მიუყვებოდა ქუჩას და სული და სხეული უფრო მეტ წყალს ითხოვდა.
-ჩემი ბრალია შენც დაგასველე, ბარბარემ დამნაშავესავით ახედა სანდროს, ალექსანდრე თითქოს თავის სტიქიაში იყო თვალები დახუჭული ქონდა და იღიმოდა.
-ძალიან მიყვარს წვიმა, არ ვიცი რატო მაგრამ მსიამოვნებს ყველა რო გარბის და ნელა რო მივუყვები, რო მიხარია დასველება ტუჩებზე წვიმის წვეთები ყველაზე გემრიელი წყალია. სანდრომ ჩამოიხედა, ბარბარე სულ სველი იყო, არაბუნებრივად შავი თმა თავის ქალაზე მიკრობოდა და უფრო დაგრძელებოდა, ახლა გამოუჩნდა ბარბარეს ნათელი ოდნავ წინ გამოწეული შუბლი, სხეულზე გაშვებული კაბა მიკვროდა და ოდნავ თჲ იკითხებოდა მისი ქალური ტანი. ბარბარეს სახეზე წვეთები წურწურით მოედინებოდა, სანდრომ მისი სახე ხელებშჳ მოიქცია, თავი ახლოს მიიტანა ორივე გრძ ობდა ერთმანეთის ცხელ სუნთქვას, ბარბარე არ ინძრეოდა, სანდრო მის რეაქციის ტალღებს აყოლებდა სხეულის მოძრაობას და გრძნობდა როგორ შეიტყუეს ამ ტალღებმა მის ბაგეებთან, ბარბარემ გაუბედავად მოაშორა ტუჩები და ოდნავ მიეკრო. ეს იყო მისი პირველი ნებითი კოცნა, და ეს საიდუმლო მისმა გამოუცდელმა ბაგეებმა გაუმხილეს ალექსანდრეს, რომლის სული ისე იყო როგორც ადიდებული მდინაარე, რომელიც ჯებირებს თავგანნწირვით ეხეთქება.
–შენ ტუჩემზე წვიმის წყალი გაცილებით უფრო გემრიელია, ხელი ნაზად მოხვია სანდრომ. ბარბარეს უფრო დიდი დარდი ჩაუდგა თვალებში, შნაგანი ბრძოლით რო იყო გამოწვეული, ალექსანდრე მოსვენებას არ აძლევდა, მომხდარის გააზრებას არ აცდიდა და ასე იტყუებდა ამქვეყნიურობისკენ.
სახლშ დაქანცული მივიდა, კიბეებთან ბიჭები დახვდნენ, სახე სამივეს წაშლილი ქონდა.
–რამე მოხდა ბავშვებო?
–შენ ნორმალური ხარ ტო? დაიწყო თორნიკემ, ვინ იყო ის მახინჯი, ცოლად როგორ მოგყავს სუულ გამოშტერდი?
–თორნიკე გაჩუმდი, ძივს ამოიღო ხმა სანდრომ.
–გავჩუმდე? რა გავჩუმდე, როგორ იღუპავ თავს თვალი დავხუჭო? დედაბერია ნამდვილი, ჯერ რა აცვია, შემაშფოთებლად გამოიყურება, ეგ როგორ დავიჯერო რო მოგეწონა, ეგ ხომ გამორიცხულია, რატომ მოგყავს ცოლად?
–თორნიკე ან გაჩმდები ან გეფიცები საკუთარ თავზე პასუხს არ ვაგებ. დაიღრიალა სანდრომ.
–აი სულ ფეხზე მ,კიდია გაბრაზდები თუ არა, უნდა გითხრა ჩემი სათქმელი, შენ ჩემი მეგობარი ხარ და არ მინდა ეგ ქალი მოიყვანო, შენზე ბევრად დიდია, ფიზიკურად მილიონჯერ ჯობიხარ, მასეთთან თავი ხალხში როგორ უნდა გამოყო, მირჩევნია შემიძულო ვიდრე ეს არ გითხრა, თავს იღუპავ.
–აღარ მოგითმენ თორნიკე და გეფიცები რო სახეს აგახევ, სანდრო წყობიდან იყო გამოსული.
–მართალს გეუბნება, დაიწყო ბექამ.
–შენც ტო? შენ მაინც გაჩერდი თუ ძმა ხარ,ეს ვიცი რა მწარეცაა და ამისგან უფრო ნაკლებადაც მწყინს, ბარბარე ჩემზე 3 წლით პატარაა ამიტომ არაა ასაკზე ლაპარაკი საჭირო.
–მით უარესი ასაკი ასე ეტყობა და ეგ რო მართლა 40 ის გახდება მერე რა იქნება. სანდროს მოქნეული მუშტი მძიმედ დაეშვა თორნიკეს სახეზე, ჯაბამ და ბექამ ძლივს გააშველეს.
–დავაი დაახვიე, აღარ გამეკაროთ არც ერთი, სანდრო ყველა სალანძღავ სიტყვას ამბობდა, მაგრამ არ იგინებოდა, ვერ აგინებდა თავის ძმაკაცებს,ამით იცოდა რო სამუდამოდ დაკარგავდა.
–არსად არ დავახვევ, გეფიცები შემოგაკვდები, მაგრამ მაინც გეტყვი რასაც ვფიქრობ, იდიოტი ხარ, მიზეზი დაასახელე რატომაც მოგყავს ეგ დედაბერი.მომინდომა ესმერალდა და კვაზიმუდოება.
–ბიჭო ნუ აყენებ შეურაცხყოფას დაიღრიალა სანდრომ და ძლივს გამოგლიჯეს თორნიკე ხელიდან, ურტყავდა გაგიჟებით, თავზეხელაღებით,აქ ყველა ძაფი და ძაღვი გაწყდა, სანდროსაც მოხვდა რამდენიმე ძლიერად.
–დაახვიეთ აქედან, ღრიალებდა სანდრო, თქვენთანაც თუ მჭირდება ჩემი საქციელის ახსნა მაშინ არაფერშ მჭირდებით, თქვენც თუ არ გესმით ჩემი ჯანდაბაშც წასულხართ. ბექა და თორნიკე გარეთ გავიდნენ, ჯაბა გაუნძრევლად იდგა, ეს ის იშვიათი შემთხვევა იყო თვითონ რო არ ჩხუბობდა და გამშველებლის როლში იყო.
–ლექსო ისე ნუ ვიზავთ რო ერთმანეთის პატიება ვერ შევძლოთ, ისე ვის არ უჩხუბია.
–გაყევი შენც, შენც მაგათნაირი ხარ დაუყვირა სანდრომ.
–შენც ჩვენნაირად მოიქცეოდი ჩვენ ადგილზე.
–ხოდა მძლს ჩემი თავი და თქვენც მძულხართ, ყველაფერი მძულს და ყველაფერმა დამღალა, ჯაბა უყურებდა ალექსანდრეს და ცრემლებს ძლივს იკავებდა.
–წავალ, სვანები ძნელად ვეგუებით ერთმანეთის დაკარგვას და მე პირადად საერთოდ ვერ ვეგუები, ამიტო მინდა იცოდე რო ჩემი ძმა ხარ.
–დაახვიეთ, დაიღრიალა სანდრომ და მთლიანად დაცლილი და განადგურებული გადაემხო საწოლს სახლშ ასვლისას.
დილით ყველაფერი ტკიოდა, ფეხზე ძლივს ადგა, ისე იყო გაბრუებული ვერ მიხვდა რომ ცივ წყალს ივლებდა, თითქოს ვერაფერს გრძნობდა. დღეები ერთმანეთს გავდა, მხოლოდ ბარბარეზე ფიქრი, არც ერთი მეგობარი გვერდით და ამის გამო საშინელი დეპრესია, ჯაბა ურეკავდა ხოლმე არ ეშვებოდა, სანდრო რამდენიმე სიტყვით შემოიფარგლებოდა ხოლმე და მალე უთიშავდა.
.......
უბრალო არაფრით გამორჩეული ქორწილი, გრძელი ვარდისფერი ქვედაბოლო და შავი ზედა, არანაირი სამკაული, არც ღიმილი სამკაულად, სწრაფად დაშლილი „უახლოესი წრე“ არც ერთი ძმაკაცი, სახლი, დაუსრულებელი კიბეები, ცალ–ცალკე ოთახები და გამძვინვარებული სინდისი.
როცა ბარბარემ გაიღვიძა, მაშნვე სანდრო დაუდგა თვალწინ, სწრაფად წამოდგა, გრძელი ქვედაბოლო და ფართო ზედა ჩაიცვა, სანდრო პირსახოცშემოხვეული გამოდიოდა აბაზანიდან და თმას იმშრალებდა, ბარბარე შეკრთა მის ასეთ ფორმაშ დანახვაზე, შემდეგ მისმა ნაიარევებმა მიიქცია ყურადღება, ყველაზე დიდი ღვიძლთან იყო, ახლოს მივიდა სანდრომ პირსახოცი მხარზე გადაიდო და აბურდული სველი თმით სასაცილოდ და სითბოთი დაყურებდა მის კუდიანს.
–სანდრო ეს რა არის? ბარბარემ ხელი დაადო, მის სხეულს აკვირდებოდა და გაოცებული იყო ამდენი ნაიარევით, თხელ ნატიფ თითებს მის სხეულზე დაატარებდა, სანდრო არ ინძრეოდა არ უნდოდა ბარბარეზე უარყოფითი ზეგავლენა მოეხდინა და ხელი შეეშალა. ბარბარემ ახედა და მზერით შეახსენა კითხვა.
–ცელქი ბავშვი ვიყავი, პირველი ის თქვა რაც თავში მოუვიდა.
–ეგ ძირითადად მოტეხილობებით შემოიფარგლება, გამომცდელად შეხედა ბარბარემ.
–მე ძალიან ცელქი ვიყავი, გაეცინა სანდროს –როგორ ხარ ბარბარე? თმაზე ხელი ჩამოუსვა და ყურზე გადაუწია, სწორი, სრიალა თმა ხელებშ ქვიშასავით უსრიალებდა.
–კარგად, ბარბარემ გულწრფელად უპასუხა, სახეზე სანდროს სისხლი მოდიოდა, პარსვის დროს გაიჭრა.
–შენ როგორ ხარ ალექსანდრე? სისხლი მოგდის, სპირტი და ბამბა სად გიდევს?
სანდრომ უფლება მისცა ბარბარეს მოევლო მისთვის, ბარბარეს ხელები უკანკალებდა, ეტყობოდა ნერვიულობდა.
–შენ ნუ გეშნია, რომ ოდესმე იმას გავაკეთებ რაც შენ არ გენდომება ბარბარე, უთხრა სანდრომ ისე თითქოს მისი აზრები წაიკითხა.
–ვერ წარმოიდგენ როგორი მადლიერი ვარ შენი.
–მადლიერება იმისთვის, რაც ჩვენ ერთმანეთისთის ვართ მხოლოდ დაბრკოლებაა, სიყვარულის ნაკლებობის ან არარსებობის დროს არის, ამიტო არასოდეს მითხრა მადლობა, რასაც ერთმანეთისთის გავაკეთებთ ეს აუცილებლობა იქნება და ამიტო მადლობა არ იარსებებს ჩვენ შორის. ბარბარე მოიღუშა, სანდრო ვერაფრით მიხვდა მიზეზს.
–მეც ეგრე ვფიქრობდი სულ, მწყინს როცა მამა მადლობას მეუბნება. ბარბარე აქ გაჩერდა, გონების დარბაზებიდან ის ოცნებები აღდგნენ ბარბარე რო ოჯახს უკავშირებდა, სულ იმას ეუბნებოდა ვაჩეს (საქმროს) არასოდეს ეთქვა მისთის მადლობა, მისთვის ყველაფერს სიამოვნებით აკეთებდა და მადლობა მხოლოდ ზედმეტობა იყო, ვაჩეს ხშირად არ ესმოდა ამის არსი, ახლა კი სანდრო იგივე რამეს ეუბნებოდა რასაც სულ გრძნობდა.
–არ გინდა გავისეირნოთ? შუადღემდე მოვასწრებთ, მერე სოფელში წავიდეთ. ბარბარეს სული აუფორიაქდა, ეშნოდა სანდროს არ შეეთავაზებინა ზღვაზე ან სხვა ხალხმრავალ ადგილზე წასვლა, ახლა შვებით ამოისუნთქა.
სეირნობისას ოდნავ ეხებოდა ქარის ამოვარდნისდროს მათ მხრები, სახეში სცემდა ბარბარეს შავი თმა სანდროს და იმ სურნელს გამუდმებით გრძნობდა „წყლის“ რომ დაარქვა. ბარბარემ თვალი მოკრა როგორ ეჩხუბებოდა პატარა მათხოვარს ღიპიანი კაცი, თვალები აემღვრა გვერძე რო მიიხედა სანდრო არ ჩანდა, ამ კაცთან იყო მიჭრილი და უყვიროდა.
–შენ ვინ გეკითხება ძმაო?
–მე შენი ძმა არ ვარ, სანდრო ამის დაძახებაზე საშინლად რეაგირებდა. ნუ უყვირი ბავშვს.
–გააჯ... რა.
–რა თქვი? სანდრომ მთელი ძალით დაარტყა მუშტი და წაქცეულს წიხლი ჩააზილა, ბარბარე შეშინებულ პატარას ეფერებოდა თავზე.
–გადაგტეხავ შუაზე, შედამპალო, სანდრო ზემოდან იყო მოქცეული და მთელი ძალთ ურტყავდა მუშტებს
–ბავშვს ზედმეტი არაფერი უთხრა თორემ მაგ თავს მოგაჭრი. ამ დროს სანდრო უკონტროლო იყო, არაფერზე ფიქრობდა მარტო მსხვერპლის სახეს ხედავდა და გამეტებით ურტყავდა.
–გეხვეწები გაუშვი მამაჩემია, ძლივს ამოილუღლუღა პატარამ, სანდრო გაშეშდა. ხელი შეუშვა და ფეხზე ძალით დააყენა. ბარბარე საშინლად ნანობდა საფულე რო არ ქონდა წამოღებული, საოცრად მოუნდა დახმარებოდა ამ ბავშვს, ვერც სანდროს გაუბედა ეთხოვა დახმარებოდა, ცრემლები ძლივს დაფარა ამის გამო. 50 მეტრი არ ქონდათ გავლილი ბავშვი წამოეწია ყვირილით.
–უკაცრავად ბატონო, შეგეშალათ. ორივე მიტრიალდა.
–რა მოხდა? გაუღიმა სანდრომ პატარას.
–შეგეშალათ და 200 ლარიანი მომეცით, ბარბარე გაოცებული უყურებდა როგორ მიიხუტა სანდრომ ბავშვი. როდის მოასწრო ფულის მიცემა ეს ვერ გაიხსენა.
–არ შემშლია, რა მაგარი ბიჭი ხარ რო იცოდე, სანდრომ წინ ჩამოწეული ოქროსფერი თმები გადაუწია პატარას.
– ნაღდი ფული თან არ მქონდა მეტი, შეწუხებული სახე ქონდა სანდროს. იცოდე რომ არასოდეს არავის არაფერი მოუთმინო გესმის,თან საჩვენებელ თითს ბიჭის მკერდს ადებდა, – არავის მისცე უფლება ხმამაღლა გელაპარაკოს, ხელი აიღო და მუშტი შეუკრა, მხოლოდ ამის იმედი შეიძლება გქონდეს, მამასაც არ მისცე უფლება შენზე იბატონოს, ყველას ვინც შეურაცხყოფას მოგაყენებს უნდა გაუქანო გესმის, მანამდე კი ეს კარგად უნდა ავარჯიშო და მუშტი უფრო მეტად შეუკრა, ბავშვი ღიმილით უყურებდა.
–მამასაც?
–რა?
–მამასაც გავუქანო? ბავშვმა სასაცილოდ კითხა.
–არა მამა ერთადერთი გამონაკლისია ამ ქვეყნად,. ბარბარეს გაეღიმა.
სეირნობა საშინლად სიამოვნებდა ბარბარეს, სანდროსთან თავს ყველაზე დაცულად გრძნობდა, თუმცა ძალიან აღელვებდა მისი ფეთქებადი ხასიათი.
–სანდრო ყოველთვის ასეთი იყავი?
–როგორი? გაეცინა სანდროს.
–ფეთქებადი.
–უარესი, ახლა დავჭკვიანდი,
–ხუმრობ? გაეღიმა ბარბარეს.
–არა, ადრე ვეძებდი ხოლმე ასეთ შემთხვევებს, ახლა თუ არ მხვდება ძალით არ ვჩხრიკავ. თავისი ძმაკაცები გაახსენდა, სულ ჩხუბი ქონდათ უნივერსტეტში, მაშნ ყველაფერი კარგი იყო, მუდამ არანორმალურად მხიარული ბექა ჩხუბის დროს დაუნდობელი ხდებოდა, სერიოზულობის პიკშ იყო და ვერავინ იფიქრებდა სინამდვილეშ ასეთი რო იყო. მონატრების სურნელი აუვიდა ჰაერს.
–უცნაური ხარ, თვალებშ შეხედა ბარბარემ.
–შენ რო ბიჭი იყო როგორი იქნებოდი? თვალები აათამაშა სანდრომ.
–გინდა გაიგო როგორი ბიჭები მომწონს? გაეცინა ბარბარეს.
–ნუ ეშმაკობ, მხარი წაკრა სანდრომ.
–შენმა მგოსანმა თავის ნათქვამს რა დაუმატოს,
თუკი იტყვის, რომ „შენი მსგავსი მხოლოდ შენა ხარ!“ სანდროს უნდოდა გაეგრძელებინა, თუმცა ის რომ შაქსპირზე და პოეზიაზე გიჟდებოდა სახელმწიფო გრიფით საიდუმლოებას წარმოადგენდა. ამიტო ჩვეულ ტემბრშ განაგრძო.
–ანუ თავისნაირი ბიჭები მოგწონს?!
–აღარც კი მახსოვს როგორები მომწონდა, ბარბარე ნანობდა ასე რო შეყვა ლაპარაკში.
–რო გაიხსენებ მითხარი, მაგრამ წინასწარ გაფრთხილებ ჩემი შეცვლა შეუძებელია. ბარბარეს გაეცინა
–ვხვდები ალექსანდრე, ვხვდები.
სანდრო ნელა გთხოვ, ძლივს ამოიღო ხმა ბარბარემ სავარძელზე რო იყო გაკრული.
–ვერ წარმოიდგენ როგორ ვცდილობ ნელა ვიარო, მეტი მართლა არ შემიძლია, სანდრო ნიკაპზე ხელს ნერვიულად ისვავდა, ნაიარევზე. ბარბარე მთელი გზა ლოცულობდა. სოფელშ რო ჩავიდნენ კარგად ნანერვიულები იყო, არაფრის თავი არ ქონდა. სანდროს თითქოს სისხლი გადაუსხეს, სირბილით აიტანა ნივთები
ხანშისესული ქალი სიხარულით გამოეგება, ვერცხლისფერი თმა უკან მსუბუქად ჰქონდა აწეული და მშვიდი, კეთილი სახე ბედნიერებისგან გაბადვროდა.
–ნიკოლოზ შვილო როგორ ხართ? თბილად შეაგება სიტყვა მოხუცმა და ფაციფუცით ჩავიდა კიბეებზე.
–ელენე, მოდი მოგეხვიო, თბილად გაშალა ხელები ქალმა და ბარბარეს მოეხვია. –ბავშვები სად არიან?
–ბე სანდრო ვარ, ეს ბარბარეა ჩემი მეუღლე.
–რომელი სანდრო?
–აუ თინა ნუ გაჭედე გეხვეწები, სანდრომ სასაცილოდ გაუწელა ლოყები და სათითაოდ აკოცა.
–შე ცუღლუტო და პარაზიტო, ჭინკა, კაწაწა, ისევ ისეთი ცელქი ხარ, ქალი შვილიშვილს მოეხვია.
–რამხელა გაზრდილზარ, ნიკა მეგონე.
–აუ ბებო 2 კვირისწინ არ გნახე რა გავზრდილვარ, თუ გავსუქდი? თმები აუწეწა სანდრომ.
–სკოლაში რო წახვალ დილით იცოდე ის კარაქიანი პური რო გაგიმზადე არ დაგავიწყდეს, სანდრომ გულზე მიიხუტა.
–არ დამავიწყდება ბაბუკია, არ დამავიწყდება!. ხმაზე ხრინწი შეეპარა სანდროს. თინამ ბარბარეს მკლავი გამოდო და სამზარეულოსკენ წაიყვანა.
–როგორ ხარ ელენე, ბიჭები როგორ არიან? რატო არ წამოიყვანეთ ის ავაზაკები, ყველაფერს რო გაანადგურებდნენ და მთელ სოფელს რო აიკლებდნენ. ბარბარემ თბილად გაუღიმა.
–სანდრო აქ არის თინა ბებო.
–ოო მაშნ ეგ ეყოფა მთელი სოფელის დასაწიოკებლად, საიდუმლოდ გეტყვი ახლა მალე მთელი სოფელი აქ მოვარდება, საჩივრებით ვისი ვინ გალახა, ვის ფანჯარა ჩაუმტვრია, ძალიან ცუღლუტია, ცოტაც მოითმინე დაჭკვიანდება აუცილებლად, აბა სულ ასეთი ცექი ხო არ იქნება. ბარბარეს გაეცინა გულიანად.
–ეგ ცუღლური სულ აცდენს სკოლას და ბაბუამისიც ხმას არ იღებს, აბა ბავშვი სულ სკოლაშ ხო არ იქნებაო აცხადებს ვაჟბატონი, სულ მაგისი გათამამებულია. თინა ბებომ დატუქსა თავისი გარდაცვლილი ქმარი.
„ყურადღება არ მიაქციო, ჩემ ბაბუკიას სკლეროზი აქვს და ყველაფერი ერევა, ჯერ საბჭოთა კავშირი დაშლილი არ არის,ან ზვიადის დროა, შევარდნაძე ისევ პრეზიდენტია, სიცილის სმაილებით ააჭრელა სანდრომ მესიჯი. –მამაჩემში ვეშლები და შენ დედაჩემი გონიხარ., დე ძალიან მომშივდა იქნებ რამე მომიმზადო“ ბარბარეს გაეცინა სანდროს შეპარულ თხოვნაზე.
–ნიკა, ნიკა გავარდა თინა ბებო, შვილო იქნებ ქათამი დაკლა. სანდროს ფერი ეცვალა.
–აუ თინა გეხვეწები ოღონდ ეგ არა ხო იცი ვერაფრით გავაკეთებ მაგას, სანდროს შეაკანკალა. ჯერ მანქანის ხმაური გაიგონეს, მერე ღობესთან ჯაბას მანქანა გამოჩნდა, სანდრო გაქვავდა, იქიდან პირველი ბექა გადმოხტა ყვირილით.
–შე მაიმუნო სოფელში უჩვენოდ უნდა წამოსულიყავი?არაფერი ეტყობოდა ბექას გაბრაზების, სანდროს არ გაუღიმია, მკაცრად კითხა.
–აქ რა გინდათ.
–ხო კარგი მეც ძალიან გამიხარდა შენი ნახვა, ბექამ არ შეიმჩნია სანდროს სახე და ეზოში დემონსტრაციულად შემოვიდა, მადლობას იხდიდა თითქოს უამრავი ხალხი იყო გარშემო და ტაშს უკრავდნენ, თავს ლამის მიწას ახებდა ისე ხრიდა, ჯაბამ ხელი კრა და შემოაგდო სწრაფად. ბიჭებმა მიულოცას ახალდაქორწინებულებს, თორნიკე ოდნავ მორიდებით იყო.
–ისე რო იცოდეთ თაფლობის თვის გატარებას თქვენთან არ ვგეგმავდი, დაგესლა სანდრომ ბიჭები.
–შენ არც დაგიგეგმია ჩვენ დავგეგმეთ, სწრაფად უპასუხა ბექამ და უზარმაზარ ნაჭერ ხაჭაპურს დაწვდა თან თინა ბებოზე ჰქონდა ხელი გადახვეული.
–სხვათა შორის ასე ვიყავით შეპირებულები, დამაატა თორნიკემ და ბარბარეს გაუღიმა.
–ხო ესე იგი ვინც პირველი მოიყვანდა ცოლს ჩვენში მასთან თაფლობის თვეს გვექნებოდა უვიზო მიმოსვლა, ანუ უკითხავად უნდა დავდგომოდით თავზე. დაიღრიჯა ბექქა.
–ეტყობა მე მაგ დროს მეძინა, თქვენ რო შეთანხმდით, გაეცინა სანდროს.
–არ გეძინა მთვრალები ვიყავით და ლევანმა დააფიქსირა ეს მომენტი ჩვენც არ გვახსოვდა, გუშინ გამოგვიგზავნა ვიდეო და იქიდან მოგვივიდა მუზა. ჯერ სად ხარ სანდრიკო, მუზის მოსვლა ახლა ნახე ჰაერზე. ბექა თან ილუკმებოდა თან იდეებს აფრქვევდა.
–სანდრიკოს ნუ მეძახი ტო რამდენჯერ უნდა გითხრა.
–მართალი ხარ რა, მეც დავიღალე უკვე ამ შაყირით რა სანდრიკო, სანდრიკუნა და მორჩა, შევთანხმდით. ბარბარეს გაეცინა და სანდროს თავი მხარზე დაადო.

-------
ეს ისტორია ჩემი არაა. ძალიან დიდი ხნის წინ იდო ამ საიტზე და ერთადერთი იყო ალბათ მთლიანი გარდატეხა რომ მოახდინა ჩემში. ვიცი რომ წაიშალა და თქვენის ნებართვით ავტვირთე. რამდენჯერაც არ უნდა წავიკითხო, სულ ისეთი ემოციები მიპყრობს, მგონია რომ შევიშლები. იმედია თქვენც მოგეწონებათ.
ავტორი: Sarah