წლების განმავლობაში მეთვითონ მეწადა სიმარტოვე,დამოუკიდებლობა.მარტოობაში თავს კარგათ ვგრძნობდი, იყო სრული სიმშვიდე და ბევრი სიცივე, მაგრამ ეს სტაბილურობა მხიბლავდა, ღამეები მუსიკით იყო სავსე,ჩემი ოთხის თეთრი ჭერიც კი ზოგჯერ მისტიური და ლამაზი მეჩვენებოდა,დღეები ნელა მიდიოდა, შორიდან ვუყურებდი ჩემს მეგობრებს და ჩუმად გულში ვაკრიტიკებდი ზედმეტი ემოციების გამოხატვის გამო,ბოლოს მივხვდი რომ უემოციო და ზედმეტად სერიოზული გავხდი, ისიც ვიფიქრე რომ მოზარდობის წლებს ვკარგავდი მაგრამ ყველაფერი ერთ დღეს შეიცვალა როცა ის პირველად ვნახე და მივხვდი მერხეოდა.სულ თვიდან რომ დავიწყოთ სესილი მქვია,სკოლაში არ ვბრწყინავ მაგრამ ისტორია მიყვარს მისი სიძველე მიზიდავს,კომუნიკაბელურივარ მაგრამ ძალიან თავშეკავებულიც,ჯერ არშემხვედრია ისეთი ადამიანი ვისაც ჩემზე უცნაური ამბები სცოდნოდა და დიალოგში მოეგო,ნუ თუ არ ჩავთვლით ისეთ დიალოგებს სადაც უბრალოდ არ უნდა იკამათო,ჩემს ფანტაზიებში წარმოვიდგენდი ინტელიგენტ,ოდნავ უცნაურ ბიჭს მაგრამ რა ჩემს თვში სულ სხვა ფიქრები გაჩნდა, ფიქრები ადამიანზე რომელიც მეზიზღებოდა,ვერ ვიტანდი და მუდმივად ვქიშპობდი.მასზე ვფიქრობდი სულ და თავს ვატყუებდი რომ არაფერი ხდებოდა,მოკლედ ჩემს გარემოცვაში რომ გამოჩნდა მაშინვე ცუდი გავიფიქრე მასზე ესეც უცნაურია ხომ რატომ უნდა ამოიკვიატო ვინმე თავიდანვე,მერე თავხედობაც გამოავლინა და მივხვდი მეზიზღებოდა,ბოლოს სიტყვასაც რომ არ მარჩენდა მივხვდი მისი მოკვლა მინდოდა.უცნაურია ხომ, ბრაზი მახჩობდა,ვინ ან როგორ გამიბედა მე შეპასუხება და ბოლოს ჩემთვს გამოვუტყდი რომ საქმე რიგზე ვერ იყო.