მეორე დღე ლუკამ შემართებით დაიწყო დილას ადრე ადგა და თავის მოწესრიგებას მოჰყვა, თან ბურტყუნებდა და იცინოდა, – მე მაგარი ბიჭი ვარ! მაგარი ვარ! ყოჩაღ ლუკა! რა სიმპატიური ხარ! კარგად უნდა ისწავლო! შენ იცი! აბა სკოლაში წესიერად! ლუკამ ჩაიცვა მოსასხამი და გაეშურა სკოლისაკენ. როცა განვლო გზა და კლასში შევიდა ბავშვები არ იყვნენ, დაფიქრდა და საათს შეხედა,
–მე დავიგვიანე ბავშვები სად არიან? იკითხა და თავის მერხთან დაჯდა, ლუკა არაფერს აკეთებდა მხოლოდ იჯდა და ფიქრობდა იმაზე თუ სად უნდა ყოფილიყვნენ ბავშვები, მალე ფიქრს მოეშვა რადგან მხარზე უცნაური შეხება იგრძნო შეტრიალდა და არავინ ჩანდა, უცებ წინ ვიღაც აეტუზა, მაგრამ ვინ იყო ეს? რა უნდოდა? უცნაურად რატომ გამოიყურებოდა??? ფიქრობდა ლუკა, ამ ფიქრიდან სიტყვებმა გამმოიყვანა
–არ გაინტერესებს შენი კლასელები სად არიან? იკითხა უცნობმა, ლუკა მის სახეს ვერ ხედავდა და ხმაც ძალზე უცნაური ქონდა
–მე მასწავლეს რომ უცნობებთან საუბარი არ შეიძლება!
–მე შენ გიცნობ.
–მე კი არ გიცნობ
–გაინტერსებს თუ არა რატომ არ ჩანან შენი მეგობრები?
ლუკა იმის გაგების სურვილმა შეიპყრო თუ ვინ იყო ეს ადამიანი და რატომ ეკითხებოდი ამას ან მართლაც სად იყვნენ მისი კლასელები??? ბოლოს გამოუტყდა
–მაინტერესებს მერე? შენ იცი რამე??
–მე ყველაფერი ვიცი!
–ვინ ხარ? საიდან მიცნობ? რა გინდა?
–მაგას ვერ გეტყვი! მაგრამ ჯობია სპორტის დარბაზში ჩახვიდე
–რა მინდა იქ? რატომ ვერ მეტყვი?
–უბრალოდ ჩადი ზედმეტი კითხების გარეშე, ჩადი! ჩადი! ჩადი! უმეორებდა და უმეორებდა ბავშვი ლუკას რომ სპორტის დარბაზში უნდა ჩასულიყო, უცებ გაიქცა და აღარ ჩანდა. ლუკამ ამოისუნთქა, რა კარგია წვიდა, უნდა ჩავიდე! ადგა და სპორტის დარბაზში ჩავდია, მაგრამ რატომ აკეთებდა ამას, ლუკა ფიქრებს ვერ შორდებოდა, ყოველ წამს ფიქრობდა, ბოლოს დაანება ფიქრს თავი და დარბაზის კარების გახსნას შეეცადა, თუმცა უშედეგოდ, კიდევ სცადა, ერთხელ, ორჯერ... ბოლოს კი დაიძახა
–ჰეიი! არის ვინმე??? კარები გამიღეთ
–უცებ ბრახუნის ხმა გაისმა!
–არის ვინმე? არის?
-ხალხო! არის ვინმე? არის? ჰეიი? ეს ყველაფერი სასაცილო აღარაა! გესმით??
ფეხის ხმა ისმის, ვიღაც მოდის და კარებს აღებს
–დიახ ვინ გნებავთ?
–როგორ თუ ვინ მნებავს შით შესვლა მინდა! დარბაზში უნდა შევიდა სასწრაფო საქმე მაქვს!
–აქაურობა დროებით დალუქულია!
ლუკამ ქალს არ უსმინა და შიგნით ფანჯრის დახმარებით შევიდა, (დარბაზი პირველ სართულზე იყო და ამიტომ მისთვის ეს ადვილი აღმოჩნდა) შევიდა... შევიდა და ცუდად გახდა, თავბრუ ესხმის, აღარაფერი ესმის, ვეღარაფერს ხედავს ვეღარ ხედავს გარდა ამ საშინელებისა, კითხულობს
–ეს რა არის? ესს... მას აქ რა უნდა?? აქ რა ხდება? ის ხმას ძლივს იღებს, ხელს იშვერს მისკენ და ისევ კითხულობს...
–ვინ არის ის?? ნუთუ ის... ასეთ დღეში ვინ ჩააგდო? ვინაა ის??? ვინაა???უცებ ლუკა დარბაზის იატაკზე ჯდება და ხმას აღარ იღებს , ის უბრალოდ გაჩუმებულია, 2 წუთის შემდეგ კი გონებას კარგავს

კარგია??? მესამე თავსაც ხვალ დავდებ