გამთენიისას გამომეღვიძა,თვალებს ძლივს ვახელდი და ღებინების შეგრძნება მკლავდა... ფრთხილად ავწიე თავი და მთელი სხეულით მიკრული მასზედ მოვშორდი,ისე რომ მას არ გაღვიძებოდა. საათს დავხედე და დილის 6 იყოოო.... წერილი დავუტოვე ბალიშზე და უჩუმრად დავტოვე ბინა.
**** ***** *********** ************ ************
-რატომ დაბრუნდი?! თანაც ასე გაუფრთხილებლად? ქალბატონი მარიამი მშვიდი ტონით ესაუბრებოდა მის ნინიას.
-ასე სჯობს ყველასთვის დეე. როგორ უნდოდა ეთქვა სიმართლე მაგრამ ასე რომ დაცემულიყო მის თვალშიც ალექსანდრე არ უნდოდა.
-ვისთვის ჯობია ასე? ნაკაშიძესთვის? თუ შენთვის?!
-დედა ძაალიან გთხოვ დაღლილი ვარ, თავიც მისკდება და საერთოდ არ მინდა შენთან კამათი....მომენატრე! დამთბარი ხმით უთხრა და მისკენ დაიძრა.მძლავრად შემოხვი მკლავები და მის სითბოშ გაიტრუნა.
-ჩემო გოოგო რატომ ხდება ყველაფერი ისე როგორც სხვას სურს და არა ისე როგორც ჩვენ გვინდა ჩვენივე თავისთვის?! რატომ ნუციკო რატომ?! თმაზე ეფერებოდა შვილს და შიგადაშიგ კოცნიდა მარიამი.
-ცხოვრება ვერაგია დე,ვერაგი! შენ არასდროს დაგიძახია ჩემთვის ნუციკო. თავი აწია და დედას ჩააცქერდა თქვალებში თითქოს მათში ეძებდა პასუხს.
-ყველაფერი ხდება შვილო,მეტიც ვეღარ ვიტანდი გიორგის მერე ამ სახელს სხვა რომ გიწოდებდა,მაგრამ დღეს..... სიტყვა გაუწყდა და თვალები აუცრემლიანდა.
-რა მოხდა დეეე?! სავარძელში ჩასვა ნინუცამ და თავადაც გვერდით ჩამოუჯდა დედას.
-ვიცოდი რომ ჩამოხვიდოდი...
-საიდან?! კითხვითი გამომეტყველება მიაპყრო დედას ნინომ.
-გიო დამესიზრმა, მისი წკრიალა ხმა მენატრება ნინ,მენატრება!.... არასდროს დაენახა დედის თვალზე ამდენი წლის შემდეგ ნინოს ცრემლი,ის იმდენად ძლიერი ქალი იყო და ახლა გაუკვირდა.
-მეც მენატრება მისი გალობა და სიმღერა, მისი პირიდან ამოსული „ჩემო ნუციკო“ მისი სუნი მენატრება. მაგრამმ მწამს რომ ჩვენთანაა ახლა,შნე ხომ სულ მეუბნებოდი მარჯვენა მხარზე გიო გაზისოო მარცხენაზე კი მამაშენიოო?!....არ იტირო რაა..... მაგრად მოეხვია დედას.
-მისი სუნი მენატრება, როცა მისი მონატრება პიკს აღწევს შევდივარ და მის შეფუთულ ტანსაცმელს ვყნოსავ...ჩემი ბიჭიიიი....ცრემლები წასკდა მარიამს.
იქიდანაც გიცავს და ფარად გეფარება. არ ეჩხუბოო,ამაღამ ჩამოვააო და კიდევ სხვა რამეებიც მითხრა...
-რა გითხრა დეე?! ინტერესით კითხა ნინუცამ.
-არაფერი ისეთი, ეს დედაშვილის საქმეაა....ამდენი წელია ვმალავ ცრემლს მაგრამ დავიღალე, მენატრება მამაშენიც და გიორგიც, ჩემი პირველი შვილი,ჩემი თბილი ბიჭი....რა დავაშვე ასეთი, რა?! ამხელა ტანჯვისთვის რატომ გამიმეტა უფალმა, რატომ წამართა... სულს ძლივს ითქვამდა ქალი ისე მოთქვამდა.
-დე ეს ბედია,ჩვენ კი მას ვერ შევცვლით...თავზე აკოცა დედას და მძლავრად ჩაიკრა გულში. მან ღრმა კვალი დატოვა დეე, იმდენად ღრმა რომ მის ნაკვალებზე მრავალი ადამიანი წავა, მისი სიკეთე არ დაიკარგება...ის სხვა იყო, მე სხვა ვარ, ნიკო სხვაა.... მის გარეშე ვცოცხლობ, მაგრამ ამას სიცოცხლე არ ქვიააა, მამა ჩემი საათაყვანებელი მამა... ნეტავ ის მაინც იყოს ჩვენთან.... დანანებით ამოთქვა ბოლო სიტყვები ნინუცამ.
-ჩემი ბიჭი მარტო არაა მამა მიხედავს,ის კი მამას მიხედავს! მწარედ ჩაიღიმა მარიამმა.
-გახსოვს სულ რომ გაბრაზებდით? ის კი რა მშვიდი და გაწონასწორებული იყოოო?!
-რა დამავიწყებს მაგას ნერვების ჭა იყავი მაშნაც და ახლაც. თმაზე მოქაჩა მსუბუქად მარიამმა შვილს.
-ერთჯერ რომ დაგემალეთ ის თუ გახსოვს? და რომ მიპოვეთ ,რომ უნდა გაგერტყა მამას ჩემთვის და გიო რომ გადამეფარა და მას რომ მოხვდა ჩემთვის განკუთვნილი სილაა?!
-მახსოვს...ასე მგონია ერთი სული გქონდათ,ერთნი იყავით,მაგრამ შენ მეამბოხე ხარ ის კიდევ მშვიდი იყო....საოცრად უყვარდი,გაღმერთებდაა,ყოველთვის თავის თავზე იღებდა შენს დანაშაულს,გიფრთხილდებოდა...იცი რა მითხრა სიკვდილამდე რამდენიმე დღით ადრე?!თავი გაუქნია უმალ ნინუცამ.
ხომ ასე მიყვარსო,მაგრამ ვერასდროს ვერ შეველევი,მის გათხოვებას ვერ ავიტანოოო...არ მეგულება კაცი, რომელიც მას შეეფერება და ხელის გულზე ატარებსოოო....მისი ცრემლის დანახვას სიკვდილი მირჩევნიაოოო,ამიტომ სულ გვერდში მეყოლება სანამ შესაფერისი პრინცი არ გამოჩნდებაოოო....
-ჩემი ბოთე ბიჭი! ღიმილით ამოთქვა სათქმელი ნინომ.
მაგას რა სულ სახლში ვუნდოდი რომ მჯდარიყავი?! ჰაჰა ჰააა...ჩემი სულელი....
-სჯეროდა რომ შენ შეცდომას არასდროს დაუშვებდი,მეუბნებოდა რომ მეამბოხე და ფიცხი კიაო, მაგრამ ზედმეტად ჭკვიანიაოოო...სვლას ტყუილად არ გააკეთებსოოო,ამაყობდა შენით შენის მსგავსი სხვაგან არ ეგულებოდა! თავზე გადაუსვა ისევ ხელი და შუბლზე აკოცა ქალიშვილს მარიამმა...შენი აზრით ნაკაშიძე შეცდომა არაა დეე?!
-შეცდომაა დეე,შეცდომა თანაც უდიდესი! დანანებით წამროთქვა სიტყვები და დაფიქრდა იმაზე მოეწონებოდა თუ არა ის გიორგის.
**** ***** ***************** *********** *********************8
თვალები ზანტად გააახილა ალექსმა და ხელი მოუსვა საწოლს,მაგრამ სიცარიელე და სიცივე რომ იგრძნო წამოჯდა. მეორე მხარეს მისი ხალათ და წერილი დახვდა.
-„12-ზე კომპანიაში მოვალ,კონტრაქტი გავაფორმოთ.
მადლობა წუხანდელი ღამისთვის....მაგრამ მაინც ნაგავი ხარ და შენი ფასი მაინც კაპიკია ამ ქვეყანაზე“
-ოხ,ნინო,ნინოოო ნეტავ იცოდე როგორ მტკენ შენი თითეული ქცევით...რატომ გამოჩნდი მაშინ,როდესაც უშენოდ ცხოვრება ვისწავლე,რატომ?!....
**************** ******************** ********************8 *********************
12-ზე მისი კაბინეტში ვიჯექი და ველოდი.
-შუადღემშვიდობისა...კარი შემოაღო და ომახიანად შემომძახა,მასვე შემოყვნენ დადა და თემოც..
-თემოოო! ფართოდ გავუღიმე და წამოვდექი,მაგრად ჩამიკრა გულში.
-როგორ ხარ ნინ?
-არამიშავს შენ როგორ ხარ?
-ნიჩეოო....დაბადების დღეს გილოცავ,ბედნიერი იყავი! უკვე დიდი გოგო ხარ და ჭკუით იყავი ნინოჯან,ჭკუით! გაიკრიჭა და ხელ დამცხო მხრებში.
-მეტკინა ველუროოოო....არც შენ გაწყენს ჭკუით ყოფნა.... ჩაახველების ხმა გავიგეთ და ალექსს მივაპყარით მზერა.
-შენ რა დადას არ იცნობ?! ალექსმა მკითხველი მზერა მომაპყროოო...
-არაა... ნირწამხდარმა ვუპასუხე.
-კარგი,ეს დადაა,სინამდვილეში დემეტრე დადიანი,ეს კი დადუშ ნინო გედენძეა,ჩვენი არქიტექტორი.
-სასიამოვნოა ნინო.
-ჩემთვისაც,ხელი ჩამოვართვი და ჩემს ადგილს დავუბრუნდი.
-სადაა კონტრაქტი ალექს? უკმეხად ვკითხე.
-აქაა,ნუ ღელავ... უჯრა გახსნა და ერთი დასტა ამოიღო ფურცლების.აჰააა აიღე.
-კალამი მომეცი....
-რა იყო არ წაიკითხავ?
-არა! არაფერი ეწერება ისეთი რაც იმაზე მეტ ტკივილს მომაყენებს რასაც ახლა განვიცდი.... თავი დავხარე და კალამი მოვიმარჯვე.
-ნინო იქნებ თვალი მაინც გადაგევლოოო?! დადა ამომიდგა გვერდით...და ისეთი თვალებით შემომხედა,ვერა და ვერ მივხვდი რატომ მიყურებდა ასე....
-არ ღირს დადა.
-მერე რამე რომ არ მოგეწონოს არ თქვა არ გითქვამთ წაიკითხეოო ქალბატონოოო! მრისხანე და კმაყოფილი მზერით მბურღავდა ალექსი.
-116 მუხლში რა წერია და ა.შ. სამართლებრივად მე არ მაინტერესებს ან რა ხელი აქვს ჩემთან ასე რომ,არ ვიცტყვი მოვაწერ და დავასრულოთ ეს საქმე....
-ნინოოო მიშას კომპანია გიღირს 5 წლიან ტყვეობად? ისევ დადა აბლიკუნდაა.
-რა გინდათ დემეტრევ?! განერვიულებულმა ხმამაღლა ვუთხარი.
-არაფერი,მხოლოდ კარგი შენთვის, შენი საქმისა შენ იცი.თქვა და უკან დაიხია,სავარძელში მოკალათდა, რამდენიმე ადგილას ხელი მოვაწერე და ოთახიდან გავვარდი.
************* ******************88 ************************8888 ************************
ასე გადიოდა დღეები,სულ ჩხუბი,კინკლავი და ომი იყო გაჩაღებული ნაკაშიძეების ჰოლდინგში,ამასობაში ერთი თვეც გავიდაა,ალექსი მოლაპარაკებებზე დუბაიში წავიდა. ამ ერთ თვეშივე აამოტივტივდა მის ცხოვრებაში აკო,მისი ძველი ნაცნობი. ხვდებოდა ნინუცა რომ აკოს უყვარდა ის,მაგრამ მასთან მშვიდად გრძნობდა თავს და არ ტოვებდა,ალექსანდრე ამ ყოველივეზე ცოფებს ყრიდა,მაგრამ არაფერს იმჩნევდა. ალექსმა აკოს კონფერენციებს დაუპირისპირა მისი დუბაიში ვიზიტი,არ უნდოდა მარტო დარჩენილიყვნენ ეს ორნი.
**** ***************** **************************88 ******************
ნინუცა მთელი დღე ვერ იყო კარგად, გული რაღაც ცუდს უგრძნობდა. ალექსი და აკო 1 კვირის წასულები იყვნენ უკვე. ნახაზებს აკეტებდა,მაგრამ ამასაც ვერ დაუდო გული და აივანზე გავიდა,ამასობასჰი კარი დადამ შემოაღოოო.
-რა გჭირს ნინ?
-არაფრი დადა,რაღაც გულს ვერ ვუდებ ვერაფერს. ეჭვის თალით შეხედა ქალს და ნახაზები მიაწოდა.
-გადახედე რააა,შენი აზრი მაინტერესებს.
-კარგი ოღნდ დღეს არააა რა... მუდარა გაურია ხმაში.
-კარგი. დროებით.კარი გაიხურა და გავიდა,დახურული ეგონა, რომ თემო შემოვარდა....
-ვაა,ნინჩო რავახარ?! გადაკოცნა და ხელი გადახვია.
-რავი...გულს ვერ ვუდებ ვერაფერს...
-ააა,ორივე ბიჭი წაგივიდა და მაგიტომ ხომ?გაიკრიჭა.
-ენას ამოგაძრობ და ძაღლებს გადავუგდებ ნუ იჯღანები ეგრეე. ალექსი ჩმი შეფია, აკო კი,არც მე ვიცი ვინააა,ჩემთვის...
-ის შენი შესაფერისი არა ნინ...
-აბა ვინაა შენი ძმაკაცი?! სიბრაზე ვეღარ დამალა ნინომ.
-თუნდაც.... წარბები აწია და მოწონების ნიშნად ტუჩბი დაპრუწა თემომ.
-ნუ სულელობ რა თუ ძმა ხარ... ისედაც ცუდად ვარ გადი აქედან,ნერვებს უარესად ნუ მიშლი.
-კაი,ხო რა იყო რას ჯავრობ,მალე ჩამოვა და ნახავ...არ გაეკარება არცერთ არაბ ქალს!
-თემოოო! ხელი წამოვავლე მაკეტს და მართლა ვესროდი რომ არ გასულიყო,იმანაც უმალ მოძუძგაა...
-ეხ,ნეტავ იცოდე რა ცუდად ვარ...რაღც მოხდება,ისეთი ვგრძნობ რაც სულს ამატკივებს.
ამ ფიქრებშ იყო,როდესაც მის მობილურზე ზარი გაისმა.
-გამარჯობა,ნინო გედენიძე ხართ?
-დიახ,ვინ ბრძანდებით.
-მე ვაკე-საბურთალოს სამმართველოს მთავრი გამომძიებელი ლევან ახალაური ვარ. მანქანა NI 777 KA თქვენი ძმისაა,ხომ?!
-დიახ..ხმა ჩამიწყდააა,მივხვდი რომ უბედურების ზარმა ჩამოკრა.
-ბოძს შესკდა სამწუხაროდ,ძაალიან მძიმედაა საავადმყოფოში გადავიყვანეთ.
-რომელ საავდმყოფოში? ძლივს ამოვთქვი სიტყვები,კოორდინატები ჩვინისნე და გიჟივით დავტოვე კომპანია.
****** ****************8 ******************** ****************
ერთი ცრემლიც არ გადმომგორებია,მხოლოდ ერთზე ვფიქრობდი რა მეთქვა დედასთვის. როგორ მეთქვა რომ მეორე შვილიც მე წავართვი და ისიც მანქანით?! თანაც ვიცოდი როგორ განსაკუთრებულად უყვარდა დედას ნიკო.
სახლის ჭიშკართან მივაყენე მანქანა და გადმოვედი. სახლში შევედი,მიშა ძიაც იქ დამხვდა. დედას წნევა ჰქონდა ალბად გული უგრძნობდა.
-იქნებ არ ღირდეს მიშა ძია ისედაც ვერაა კარგად. სლუკუნით ვუთხარი მიშას და მივეკარი.
-არა შვილო სჯობს უთხრა. დედასკენ დავიძარი.
-დე რაღაც უნდა გითხრა...
-რა მოხდააა...ეგ სახე აქამდეც ნანახი მაქვს ჩვენიანს ვინმეს რამე შეემთხვა?!
-ხო დეე... არ ინერვიულო რაა და მაპატიე გთხოვ,ჩემი ბრალიააა....
-თქვი ნინო რა მოხდა...ხელები აუკანკალდა მარიამს.
-დე ნიკო...
-რა დაემართა ნიკოს? ისევ მშვიდად იკითხა მარიამმა,თუმცაღ მისი სიმშვიდე ვინ იცის რად უჯდებოდა.
-ავარიაში მოყვა,მძიმედაა...
-წამიყვანეთ ჩემს შვილთან.
************** ****************** ************* ***************8 **************
საავადმყოფოში მივედით,დედამ ძალა და მაინც შევიდა სანახავად იქიდან გამოსულმა სიტყვა არ დაძრა რამდენიმე წუთი,მერე კი უღონოდ დაეცააა ძირს.
********************** **********************8 ********************
„მძიმე ინფაქტი მიიღო,კომაშია და ყველაფერი მასზე დამოკიდებული“ მოხოლოდ ეს სიტყვები გაიგო ნინუცამ,ექიმის კაბინეტი დატოვე და გატიშული იყო,ვერაფერს ვერ გრძნობდა,არ იცოდა რა იქნებოდა მომავალში....უდედოდ და უნიკოოდ როგორ უნდა გააეძლოოო.ორივე კომაში იყვნენ და ორივე სიკვდილს ებძოდნენ. ამ ფიქრებში მოსაღამოვდა,ისევ გათენდა და ასე გავიდა 1 კვირა. ფეხი არ მოუცვლია საავადმყოფოდან უცრად მკლავში წვდა ვიღაც. თავი რომ მიატრიალა ბიძამისი შერჩა ხელთ...
-აი,შენი მანქანა...აი,შენი ახირებების შედეგიი... ახლა ჩემი და და დიშვილი სიკვდილს ებრძვიან და ეს შენი ბრალიაა,შენი ნინოოო! ბოლო ხმაზე იღრიალა დავითმა.
-მე არაფერ შუაში ვარ ...ამოიბლუკუნა ნინუცამ.
-თავშიც შენ ხარ და შუაშიც! ჩემს ერთადერთ დას რომ რამე მოუვიდეს არ გაპატიებ ნინო! არც ნიკოს სიკვდილს გაპატიებ! ხედავ როგრ გეცლებიან ხელიდან და შენ ისეთი მშვიდი სახით ზიხარ აქ...ფუუი!
-აბა რა ვქნა შენსავით ვილანძრო და ვიყვირო ბიძიაა?! რა ვქნა რააა!!! ხმას აუწია ნინომაც. ჩემი ბრალი არ არისთქოოო არაა....
-ხო არაა. ამ ორის სიკვდილი შენს კისერზე იქნებაა,შენ რომ არ გეყიდა მანქანა დღს ნიკოც გვერდით გვეყოლებოდა და მარიამიც.არ მინდოდა მეთქვა მაგრამ გეტყვი ამასაც გიორგიც შენ მოკალი,შენი ბრალია მისი სიკვდილიც და სამი კაცის მკვლელი ვერ იცოცხლებ,ვერა ნინოოო! ბოლო ხმაზე ღრიალებდა დავითი.
-მე არავინ მომიკლავს არაა,დამანებე თავი წადი აქედან,წადიიი! მე მკვლელი არ ვარ,არააა! ნერვები ახჩობდა ნინოს და იკივლა. იქით ბიცოლა მისი ამშვიდებდა ქმარს.
უკან მოუხედავად გაიქცა ვერანდაზე ნინო,სული ეხუთებოდა,უნდოდა ეტირა,მაგრამ ვერ ტიროდა....რა ეგონა ბიძამისი თუ ამდენი წელი ასეთ ბოღმას ატარებდა?!...
ხატების უთხის წინ ჩაიჩოქა,ლოცულობდა და ევედრებოდა ღმერთს გადაერჩინა მისი ოჯახი. უეცრად ფეხის ხმა გაიგოო,ნაცნობი სურნელიც იგრძნოო.
ნელა წამოვდექი,მივხვდი რომ მარტო აღარ ვიქნებოდი...თვალებში ჩავხედე და მათში ვერაფერი ამოვიკითხე სიბრალულის გარდა...
შიშმა და სიბრაზემ ერთად მომიცვა...
-ოხ,ალექსანდრე ნაკაშიძევ,ჩამობრძანდით.რისთვის მოხვედი აქ,რისთვის?!!! იმიტომ,რომ შენც შემახსენო,რომ მკვლელი ვარ?!!! ნელ-ნელა ხმას ვუმატე და უკვე ვყვიროდი,რომ მე მკვლელი ვიყავი...
-ხო,ალექს ნინო გედენიძე მკვლელია,მან თავის ძმა და დედა სასიკვდილოდ გაიმეტა,მკვლელი ვარ,მკვლელიიიიი!!! მიდი მითხარი,რატომ არ მეუბნები,რატომ?! მუშტები გულ-მკერდზე დავუშინე,ის კი ჩემს შეჩერებასაც კი არ ცდილობდა,უბრალოდ დუმდა...იცოდა რომ ისტერიკა მქონდა.
-მიდი მითხარი,რატომ დუმხარ?! აი,''ჩემნაირმა ქალმა'',როგორც იმ ღამით მითხარი,ესეც ჩაიდინა,მკვლელიც გახდა,მკვლელიც....
-კმარააა! იღიალა ნაკაშიძემ. რა იყო ვეღარ მორჩი ისტერიკას?! ჰააა?! მკლავებში ხელი ჩამავლო და მაჯანჯღარებდა.
იცი შენ რაებს ლაპარაკობ საერთოდ?! იციიი?! შენ სულ გააფრინეე?! შენ მკვლელი არ ხარ,არაააა!!! ვინ გითხრა,რომ მკვლელი ხარ?! ვიიინ?! შენ არავინ მოგიკლავს! ეს უფლის ნება იყო და ტყუილად ნუ იდანაშაულებ თავს!
-მე მკვლელი ვარ,მკვლელიიი,მე ორი კაცი....
-გეყოფააა,ხმა აღარ ამოიღო შენ სრულ ჭკუაზე აღარ ხარ! ერთი რამ შეიგნე,რომ შენ მკვლელი არ ხარ,არააა!!!..შენ არავინ მოგიკლავს! თანაც ჯერ არავინ მომკვდარა,ისინი ჯერ კიდევ სუნთქავენ ნინ,ისევ უცემთ გული!...შენ მარტო აღარ ხარ,მიდი იტირეე,დაიცალე ემოციებისგან.
-მე იმისთვის ჩამოვედი,რომ შენს გვერდით ვიყო. მარტო,რატომ ხარ ამ შუა ღამით?
-ყველამ მიმატოვა სულ მარტო დავრჩი,ყველა ''მკვლელს'' მეძახის.
აქ უკვე თავი ვეღარ შევიკავე და თავი მკერდზე მივადე ალექსს.
-ახლა,უკვე მარტო აღარ ხარ ნიი...მე შენს გვერდით ვარ...
-იცი,როგორ მტკივა,იცი ალექს?! ცრემლიანი თვალებით ავხედე.
-ვიცი...მაგრამ შენ ძლიერი ხარ! შენ ყველაფერს გაუძლებ! ნუ ღელავ ღმერთმა უკვე ერთი ძმა წაგართვა ავარიით და ნიკასაც აღარ წაგართმევს. მამაც აღარ გყავს და განა გგონია,რომ იმდენად გაგიმეტებს ღმერთი,რომ დედასაც წაგართმევს?!
-არ ვიცი ალექს,არ ვიცი..იქნებ გამიმეტოს და მერე რა ვქნა?მერე რა ვქნა,სულ მარტო ვრჩები ამ წუთისოფელში.
-შენ მარტო არასდროს იქნები..ეს მითხრა და შუბლზე შემახო მხურვალე ტუჩები. არასდროს თქვა,რომ მარტო ხარ...ღმერთი არ გაგწირავს,ნახე ყველაფერი კარგად იქნება.
-უფალმა გისმინოს! მათი გული თუ ძგერას შეწყვეტსს ჩემიც გაჩერდება,გეფიცები თავს მოვიკლავ...
-გაჩუმდი,ეგ აღარ გაიმეორო,თორემ კაცობას ვფიცავ გატკენ,იმდენად გატკენ,რომ ვერც კი წარმოიდგენ შენ!
ხმა აღარ გამიღია,მედო მის მკერდზე თავი და ვგრძნობდი,რომ მარტო აღარ ვიყავი.
-ნახე,ხომ გითხარი ძლიერი ხართქოოო,აი დამადასტურებელი ნიშანიც.
-რაზე ამბობ?
-შენ არ ტირი,ერთი ცრემლიც კი არ ამშვენებს შენს ღაწვებს,ასეთ სიტვაციაში,რომ არ იტიროს ვინმემ,ეს მხოლოდ უძლიერესებს შეუძლიათ,ისინი კი ერთეულები არიან...შენთვის ადრეც მითქვამს და ახლაც გეტყვი; ''შენ საოცრად ძლიერი ადამიანი ხარ''!...
-მე მთელი ეს დღეები ერთი ცრემლიც კი არ გადმომვარდნია,ტირილი მინდა და ვერ ვტირი,იქნებ ცრემლმა ცოტა მიანც შემიმსუბუქოს მდგომარება.
-ამის დროც მოვა ნუ ღელავ... შენები,რომ თვალს გაახელენ მაშინ იტირებ სიხარულით.
-არ ვიცი,გაახელენ კი?!
-იმედი არასოდეს დაკარგო.
***
ის ღამე ალექსიც საავადმყოფოში დარჩა,ექიმები ისევ არ აძლევდნენ,ნინუცას ძმის და დედის ნახვის საშუალებას.
-ექიმო,ერთი წუთი თუ შეიძლება.
-დიახ.
-მე ალექსანდრე ნაკაშიძე ვარ,რაღაც მინდა გკითხოთ.
-დიახ გისმენთ.
-როგორ არიან გედენიძეები?
-თქვენ ვინ ბრძანდებით?
-ახლობელი ვარ.გთხოვთ არაფერი არ დამიმალოთ.
-რა გითხრათ მეც არ ვიცი...დედაც და შვილიც უმძიმეს მდგომარეობაში არიან.მათი გადარჩენის თითქმის ნულია შანსი.
-გთხოვთ,ძალ-ღონე არ დაიშუროთ,მათ გადასარჩენად.
-მაგის თქმა არ არის საჭირო ახალგაზრდავ. შეიძლება მათი ნახვა?!
-ბიჭიც და დედაც საშინელ მდგომარეობაში არიან,ბიჭს სახე და სხეულიც დაზიანებული აქვთ და თქვენ თუ გინდათ შედით სანახავათ,მაგრამ გოგო ცოდოა,ამ ყოველივესთის. ისედაც უკვე 1 კვირაა სახლში არ წასულა და არ უძინია,თანაც ყველა საშინელ ექცევა,ირგვილ მხოლოდ სიტყვა''მკვლელი''ესმის...მეშინია ნერვული კრიზი არ დაემართოს,ჯერ სულ რაღაც 23 წლის არის და რამდენი რამ ააქვს გადატანილი...იქნებ მოახერხოთ და სახლში წაიყვანოთ,გამოიძინოს და ცოტა რამეც შეაჭამოთ ?!
-ვეცდები ექიმო,მაგრამ საშინლად ჯიუტია.
-ცადე და იქნებ...
-კარგი ექიმო.

***************** *********************** *************************************
-ნინ ახლა,რაღაცას გეტყვი და მომისმინე კარგად კარგი?!
-კარგი,რა ხდება?
-უკვე 1 კვირაა რაც აქ ხარ,მოდი სახლში წაგიყვან,იბანავე,გამოიცვალე,ჭამე და ცოტა დაიძინე.
-გაგიჟდი,არსად არ ვაპირებ წასვლას და შენ თუ გინდა წადი და დაიძინე,შენ ვალდებული არ ხარ აქ გაათენო კიდევ ერთი ღამე...
-გაჩუმდი და ნუ სულელობ...ახლა შენ ძალა და ენერგია გჭირდება,რომ ამ ყველაფერს გაუძლო,გთხოვ წავიდეთ სახლში და დილით მოვიდეთ.
-არა ალექს, მათ რომ თვალი გაახილონ და მე აქ არ ვიყო,რამე რომ დაჭირდეთ?
-ნუ ღელავ ბიჭები აქ არიან..თემო,დადა და სხვები...თუ რამე მოხდება გაგვაგებიებენ,დილით ჩვენც მოვალთ წამოდი რა გთხოვ.
-კარგი,ოღონდ ადრე მოვიდეთ რაა...
-ადრე მოვალთ ნუ ღელავ.
***
სახლში შევიდა თუ არა ნინო მძიმე სუნი ეცა,ჩახუთულობის...
კარ-ფანჯარა გააღო და სახლი გაანიავა.
ამასობაში ალექსანდრე სურსათ-სანოვაგით დატვირთული მოვიდა,მაგრამ ნინო ვერსად დალანდა სახლში..მერე შხაპის ხმა გაიგონა და მიხვდა,რომ სააბაზანოში იყო ნინუცა.
ხალათ მოცმული და თავზე პრსახოც მოხვეული გამოვიდა...
-ასე,მალე მოხვედი?!რად გინდოდა ამდენი რამე?
-უნდა ვჭამოთ კარგად და მაგისთვის მინდოდა! თქვა ალექსანდრემ და გაიღიმა,იმ ღიმილით ნინუცას,რომ ასე ძლიერ უყვარდა.
-შენ ჭამე,მაგრამ მე არ მშია,მირჩევნია დავიძინო.
-რას ქვია არ გშია? ახლა მე ჩემს კულინარიულ ხელოვნებას გაჩვენებ.
-მართლა,არ მშია...ისინი იქ წევან,მე კი.... და თავი ჩახარა ნინუცამ...
-ნინო რატომ არ გესმის,რომ ეს არ არის შენი ბრალი,რატომ?! მიხვდა ალექსი,რომ ნინუცასთან ზედმეტი მოუვიდა და დათბა...ნინ მოდი სულ ცოტა შეჭამე და მერე დაიძინე,შენი ძმის და დედაშენის ხათრით შეჭამე რა ცოტა..კარგი?
ნინუცამ უხმოდ დაუქნია თავი.
-წადი შენს სახლში დაიძინე.
-შენ გგონია,მარტო დაგტოვებ? ფეხსაც არ მოვიცვლი აქედან! მკაცრად თქვა ნაკაშიძემ.
იცოდა ნინუცამ,მისი სიჯიუტის ამბავი და...
-კარგი,როგორც გინდა.
დილით ალექსანდრემ თვალები გაახილა და ნინუცას ოთახში შევიდა,მაგრამ იქ არავინ დახვდა,მთელი სახლი შემოიარა და ვერსად იპოვა,მობილურიც იქვე საძინებელში ჰქონდა დატოვებული.
ალექსანდრემ დადას დაურეკა,მაგრამ არც საავადმყოფოში იყო,მისული,ახლა უკვე ვეღარ ფიქრობდა თუ სად შეიძლებოდა ყოფილიყო ნინო.
***
ნინუცა უახლოვდებოდა,ნაცნობ ადგილს,რომელსაც ის ''წმინდა ბაღს'' უწოდებდა. გაყინული,მრავალი საფლავი მოჩანდა,ნინუცა მიუახლოვდა თავისი საყვარელი ადამიანების საფლავებს და ქვითინი აუტყდა,ის პირველად ტიროდა,ამ მძიმე დღეების განმავლობაში.
-ვეღარ ვუძლებ,ვეღარ,ამ ტკივილს,დავიღალე,სულ მე რატომ უნდა მტკიოდეს ჰაა მამი?რატომ?იქნებ შენ იცი ჩემო გიო ამაზე პასუხი.
გიორგის გაყინულ ქვას გადაუსვა ქელი ნინომ და მხურვალედ აკოცა.
-გიო,შენმა სიკვდილმა მომკლა მეც,შენმა წასვლამ მაქცია ამად რაც დღეს ვარ! გიო,რატომ მიმატოვვე?რატომ გამიმეტე ამ ტკივილისთვის რატომ? გთხოვ ნიკო და დედა არ წამართვა,რა გთხოვ,უფალს შენ და მამაც შეევედრეთ,რომ არ წაიყვანოს ისინი. გიო,მეტს ვეღარ გაუძლებს შენი დაიკო,ვეღარ...წყეული მანქანები მძულან,შენი თავიც მანქანამ წამრთვა და ახლა ნიკოსაც მართმევს. გთხოვ არ დაუშვა რა ეს ძამიკო,გთხოვ,მარტო არ დამტოვონ უთხარი,გთხოვ!!!
შენ გაყინულ სახეს,რომ შევეხე,მაშინ მივხვდი რა უძლური ვიყავი სიკვდილთან...რამდენი გაწვალე და გევედრე,რომ თვალი გაგეხილა..გაახილე კიდეც ბოლოჯერ და მითხარი,რომ.. ''შენ ჩემი ძლიერი დაიკო ხარ,მსოფლიოში საუკეთესო და! დედას და ნიკოს მიხედე გახსოვდეს მე ვიქნები შენი მფარველი ანგელოზი. სულ მეყვარები ჩემო ნუციკო''! და სულიც ამოგივიდა ჩემს მკლავებბში. გთხოვ ჩემო ანგელოზო ნიკო და დედა დამიბრუნე,გთხოვ გიორგი,გთხოვ,გთხოოოოვ! არ წამართვა,არაა,არაააა!!!
ნინო ნადირივით ბღაოდა და მისი ძმის საფლავზე ცრემლებს ღვრიდა. თითქოს გიორგის საფლავმა,რომ ვერაფერი უთხრა და გული ვერ მოიოხა,მამისას მიდგა.
-შენ ჩემი იდეალი იყავი კაცის! გიორგიც შენ წაიყვანე,შენ! ნიკოს და დედას მაინც დაანებე თავი გთხოვ,გთხოვ მამა,გთხოოვ!!!მარტო არ დამტოვო რა...მკვლელად არ აქციო მამას პრინცესა! გახსოვს,რომ ვაბრაზებდით გიორგის,დედას ფავორიტი ნიკოა,მამასი მე შენ კი არავისითქოოო...როგორ დინჯად მეუბნებოდა,ცდები ჩემო ნუციკო,მე ორივეს ფავროტი ვარო,პირველი ვარ და მაგიტომო,თანაც ენას მიყოფდა... მართლა ასე ყოფილა,ის უფლის ფავორიტიც ყოფილა. გთხოვ არ წამართვა ესენიც რა გთხოვ!
************************ ************************* *****************************
სახლის კარი შევაღე თუ არა მკლავებზე ძლიერი ტკივილი ვიგრძენი და ეს ალექსანდრეს ხელის მტევნების სიძლიერისგან იყო გამოწვეული,გააფთრებული თვალებით მიყურებდა ალექსანდრე და ხელებს მიჭერდა მკლავებზე...
-სად ხარ გოგო?შენ საერთოდ ნორმალური ხარ ტოო?
-საქმე მქონდა...
-სად იყავი მეთქი ნინო?უკე ყვიროდა ალექსანდრე...
-მკლავები მტკივა ცხოველო გამიშვი!!! მე მშვიდად აუღელვებლად ვუთხარი.
-იმისთვის გიჭერ,რომ უნდა გეტკინოს!!! სად იყავიმეთქი?
-სასაფლაოზე...
უეცრად შემიშვა ხელი და გულში ჩამიკრა...
-გამიშვი და წავიდეთ საავადმყოფოში.
-შენ ჩემი სევდის სურნელიანი გოგო ხარ ნინ!!! და შუბლზე მომადო მისი მხურვალე ტუჩები.
-წავიდეთ და მერე დაგელაპარაკები ამ ყოველივეზეც...
-კარგი.
***
სავადმყოფოში მივედით და ბიძაჩემი,ჩემი ბიძაშვილები და კიდევ სხვა მრავალი ადამიანი დამხვდა მაგრამ ყველას ხილვა და ცნობა ვერ მოვასწარი ჩემი ბიძაშვილი და ბიძა,რომ ნ ჩემსკენ და ალექსისკენ.
-კარგად,გამოიძინე ნინუცა? მითხრა ჩემმა ბიძაშვილმა.
-ალბად კარგადაც დანაყრდებოდი მაგ ბაჟბატონთან ერთად! ეს თქვა ბიძაჩემმა და ალმაცერად ახედა ალექსს.
-ვინ არის ეს ტიპი? რა იყო დედაშენი და ნიკოლოზი გაისტუმრე თითქმის საიქიოს და დაიწყე აქეთ იქით გულავი ბიჭებთან ერთად?აქამდე უმანკო კრავივით იქცეოდი. ააა,ალბად ეს ის არის მამიდას,რომ არ მოწონდა ეჭვად,რომ იცოდა თქვენზე,განზრახ გაუჩალიჩე ხო ნიკოს და მამიდას ეს ყოველივე მაგ ნაბიჭვართან,რომ ყოფილიყავი?!!! და სახეში გამაწნა სილა,თბილმა სითხემ უცებ დასვარა ჩემი თეთრი მაისური.
აქამდე არ ვაპირებდი მათთვის არაფრის თქმას,მაგრამ მისმა ბოლო სიტყვებმა წყობიდან გამომიყვანა...
-მოკეტე ლევან,დამპალი სულის ადამიანი ხარ! მე მკვლელი არ ვარ გაიგეთ არ ვარ,არაააა! რა გინდათ მაინცდამაინც თავი მოვიკლა ეს გინდათ? რა გინდათ ჩემგან რააა?რა დავაშავე ის,რომ ნიკოს მანქანა ვუყიდე და ოცნება ავუსრულე? მან იცოდა,რომ დედა არასდროს უყიდიდა და სანამ თვითონ ამას შეძლებდა თავისი სახსრებით დიდი დრო გავიდოდა მე კი ის ბედნიერი მინდოდა მენახა,მაშინ იმ ღამით ყველა მაქებდით რომ ის შიში გადავლახე და ნიკოს მანქანა ვაჩუქეეე?! გიორგიც მე მოვკალი ალბად ხოომ? მამაჩემიც? გიოც მე მოვკალი,ხოომ? მითხარი ლევან,მითხარი? უკე წყობიდან გამოვედი ალექსანდრე ჩემს დაწყნარებას და შეჩერევას ცდილობდა,როცა ლევანისკენ ვიწევდი,მაგრამ უშედეგოდ.
-დიახ,გიორგიც შენ გაისტუმრე იქით,დროზე,რომ დაგერეკა ჩვენთვის და სასწრაფოსთვის ის დღეს ცოცხალი იქნებოდა,შენ მოკალი,მისთვისაც შენ აყიდიე მამიდას მანქანა,მკვლელი ხარ ნინუცა,მკვლელი!
-მე მკვლელი არ ვარ,არ ვარ,გიო მე არ მომიკლავს არაა,არაა! ძირს დავარდი და ვბღაოდი.
მე არავინ არ მომიკლავს არავინ,მაინცდამაინც თავი უნდა მოვიკლა,რომ შემეშვათ? რა გინდათ ჩემგან რაააა!!! ჩემი გიო,ჩემი ნიკო,ჩემი დედიკო მე არ მომიკლავს,არაა!!! მე მკვლელი არ ვარ,არაა!!!
ცხოველივით ვბღაოდი და ალექსანდრე ექიმს ეძახდა,ნელ-ნელა სიტყვებსაც ვეღარ ვამბობდი,ვხვდებოდი,რომ ვიგუდებოდ და მხლოდ ''მე,მეს''...ვიძახდი მაგრამ სათქმელს ვერ ვამთავრებდი! ალექსანდრემ ხელში ამიყვანა და ექიმის მიერ მითითებულ პალატაში შემიყვანა,საწოლზე დამაწვინა და მერე,სიბნელემ მოიცვა,ყველაფერი მხოლოდ ერთი მესმოდა,რომ ''არ დამეხუჭა თვალები'',მაგრამ....
***
ალექს ნაკაშიძე მბრძვინვარე ვეფხვივით მორბოდა მეოთხე სართულიდან და ლევანს ეძებდა მაგრამ უშედეგოდ,მხოლოდ ლევანის მამა დახვდა. ერთ დაარტყა და დავითი ძირს დააგდო.
-გეფიცებით,ნინოს რომ რამე დაემართოს მოგკლავთ,თითეულ თქვენს მიერ ნათქვამ სიტყვას განანებთ,მას არავინ მოუკლავს,რა გინდათ მისგან? რააა?!!!
დადამ და თემომ მოკრეს ალექს თვალი და მაშინვე მისკენ გაექანენ ძლივს ააწიწკნეს დავითს. ამასობაში ექიმიც გამოჩნდა და ალექსანდრე თავისთან იხმო.
- ბატონო დავით გახსოვდეთ არ დამიმთავრებია თქვენთან!
***
-რისიც მეშინოდა ზუსტად ის არის ბატონო ალექსანდრე,ნერვული კრიზი აქვსს,თანაც აღმოჩნდა,რომ გულის ცალი სარქველიც არ აქვს მწყობრში და საქმე ცუდადაა...ვინ დაწყევლა ეს ოჯახი ასე ნეტავ?
ოპერაციაა საჭირო,მაგრამ იქამდე ამ კრიზიდან უნდა გამოვიყვანოთ და მერე ოპერაცია...
-ფუ ამის დე***ც! რა შეიძლება გავაკეთეთ ექიმო?
-აახლა ძილის წამლები გავუკეთეთ და ძინავს,თუმცა ნერვები ისეთ მდგომარეობაში აქვს ძილშიც კი არ დუნდებიან წამოდით ნახეთ,ოღონდ ფანჯრიდან.
სხეულში ნერვები სულ უტოკავს,გამოიღვიძებს თუ არა თქვენ ნებას მოგცემთ ნახვისას უნდა დაარწმუნოთ რომ აღარ ინერვიულოს,მისი ერთი ნერვიულობაც და სპაზმებიც და...უკვე რა იქნება მეც აღარ ვიცი,გული რომ კარგ მდგომარეობაში ქონდეს კიდევ გავაკეთებდი რაიმე პროგნოზს,მაგრამ.... რაიმე აწუხებდა,ბოლო ხანებში?
-არ ვიცი,ექიმო,ის არასდროს არაფერს არ იმჩნევდა….საშინლად შერცხვა ალექს და შეძულდა თავისთავი...,მაგრამ....უეცრად გაახსენდა ალექსანდრეს ის ფაქტი,ადრე ჯერ კიდევ 18 წლისანი,რომ იყვნენ,ერთჯერ სირბილი მოუწიათ წვიმისთვის,რომ თავი აერიდებინთ,მაგრამ ნინუცამ ვერ შეძლო,გული ამოვარდნას ქონდა და ვეღარ სუნთქავდა...
ეს ყოველივე უამბო ექიმს,რამაც უფრო გაამყარა აზრი,რომ ეს დიდი ხნის წინანდელი პრობლემა იყო ნინოს ცხოვრებაში.

------------
არ ვიცი რა გამომივიდაა.... ძაალიან რთული იყო ამ თავის დაწერა ჩემთვის,ემოციური იყოოო.
შემიფასეთ და ბევრი-ბევრი კომენტარები დამახვედრეთ.
აქამდე თუ არ იცოდით გეტყვით,რომ ეს ისტორია რეალურია,ჩვენს დროშიც იატანჯებიან ასე <3
მარად თქვენი ალექსანდრა :*