ამ ამბის შემდეგ არავის დაურეკავს და არავინ მოსულა. გოგოები მაგრად ვერთობოდით. ბალიშების ომი გვქონდა.
უკვე დაღამდა. მობილურზეე ზარის ხმა გაისმა:
-კესიიი როგორ ხარრ? (ალექსანდრე)
-კარგად მაგრამ რომელი ხარ? (მე)
-კესიი ალექსანდრე ვარ! (ალექსანდრე)
-ალექსანდრეეე?! როგორ ხარ ბიჭოო? რამდენი ხანია არ დაგიკრეკიაა! (მე)
ალექსანდრე ჩემი ძმაა. მასზე არ მისაუბრია. ის 20 წლისაა და საზღვარგარეთ ცხოვრობს. დედა და მამა სწორედ მასთან წავიდნენ დასასვენებლად. რადგან მშობლები მის სახლში იყვნენ, მან გადაწყვიტა ჩემთან ჩამოსულიყო ერთი თვით.
-ხვალ დილით ჩამოვდივარ. (ალექსანდრე)
-აუუ რა მაგარიიაააა! ხვალ აეროპორტში ვიქნებიით მე და გოგოებიი (მე)
-ბიჭები როგორ არიან? (ალექსანდრე)
-კარგად. აუუ ვეღარ ვითმენ! (მე)
-მეეც! მომენატრეე! (ალექსანდრე)
-მეეეც ძააან! (მე)
-კაი კარგაად. ხვალამდეე! (ალექსანდრეე)
-ხვალამდეე^^ (მე)
მე გოგოებს მოვუყევი. ისინიც ბავშვობიდან მეგობრობდნენ. გოგოებსაც მაგრად მოენატრათ ალექსანდრე. წამოვჯექით საწოლზე, დავიწყეთ ლაპარაკი და ამასობაში ჩაგვეძინა. როგორც კი გათენდა ეგრევე წამოვხტით. ჩავიცვით, მოვწესრიგდით. ვისაუზმეთ და მანქანისკენ გავემართეთ. ჩავსხედით და მთელი სისწრაფით აეროპორტისკენ დავიძარით. მივედით და საათს რომ დავხედე ნერვები მომეშალა. თურმე ერთი საათით ადრე მივსულვართ. კაფეში გავიარეთ. მერე ისევ აეროპორტში დავბრუნდით, ნახევარი საათიცღა და ალექსანდრე აქ იქნებოდაა. შენობაში ვსეირნობდით, ვერ ვისვენებდით, ვსაუბრობდით და ვიცინოდით, მაგრამ ეს ყველაფერი ჩემი გულის ტკენით დამთავდრა....
აეროპორტში ლუკა დავინახე. ვიღაც გოგოს ჩაჰხუტებოდა. ამან ძალიან გამაბრაზა, ამატირა, მასთან არ მივედი. ლუკა წავიდა, ის გოგონაც წაიყვანა. მე გოგონებმა დამაწყნარეს. ამ დროს ალექსანდრეც ჩამოვიდა. მისთვის არაფერი მითქვია. ეს ამბავი მხოლოდ გოგონებმა იცოდნენ. საშინლად მქონდა გული ნატკენი. ისეთი აგრესიული გავხდი. ლუკას ზარებს არ ვპასუხობდი, კარს არ ვუღებდი და ნელ-ნელა ვივიწყებდი. მაგრამ...
ერთ დღეს მე, რიჟა, სალი და ლინა საყიდლებზე წავედით. გზაში კი ლუკა შეგვხვდა, გამომეკიდა, დამიჭირა და მკითხრა:
-კესი რა გჭირს? არ მპასუხობ ზარებზე? რა მოხდაა? (ლუკა)
-იდიოტი გგონივარ?! გგონია არ ვიცი რომ სხვა გოგო გიყვარს და მე მეღადავები? (მე)
-რააა?!! (ლუკა)
-რა რა?! აეროპორტში ვინ იყო რომ ეხუტებოდიი?? (მე)
ამაზე ლუკას სიცილი აუტყდა, ამან უფრო გამაღიზიანა და მოვშორდი. ლუკამ ლინა შეაკავა და სთხოვა რომ დალაპარაკებოდა. ლინა უკვე ვეღარ იტანდა მას მაგრამ მაინც გაჰყვა.
-ლინა მომისმინე ის გოგო ჩემი შეყვარებული არ იყო, მე კესი მიყვარს. (ლუკა)
-კი ვიცი, ვიცი. (ცინიკურად უპასუხა ლინამ) შენ მას მოატყუე და დასცინე ამ ყველაფერზე! გგონია გაპატიებს?! (ლინა)
-ის გოგო ჩემი დაა! (ლუკა)
-რაა?! გგონია დაგიჯერებ. მატყუარა ხარ ლუკა! კარგად იყავი! (ლინა)
ლინა იქაურობას მოშორდა. ჩვენ დაგვეწია და მე ყველაფერი მითხრა. კიდევ უფრო გავბრაზდი ლუკაზე! მივედით სახლში. ლინამ როგორც ყოველთვის უგემრიელესი ნამცხვარი გამოაცხო. ტკბილად მივირთვით. შემდეეეგ კიი... ერთმანეთს ნამცვრის კრემის წასმა დავუწყეთ. იმდენი ვიცინეეთ... მაგრად გავერთეთ. ეზოში გავედით, ძალიან ცხელოდა. ლინას ერთმა გადარეულმა აზრმა გაუელვა. ბასეინში ჩააგდო რიჟა. მე კი სალი. მერე ჩვენც ჩავხტით, ვიწუწავეთ. ბევრი ვიცინეთ. შემდეგ რიგ-რიგობით შხაპი მივიღეთ, ჩავიცვით და კლუბში წასასვლელად მოვემზადეთ. მაგრამ ამ დროს გოგა მირეკავს:
-კესიი... კესიი.... შრამაა... (გოგა)
-რა?! რა შრამა?! (მე)
-შრამა იმათმა დაჭრეს... საავადმყოფოშია!... (გოგა)
-რააააა?! კარგი მოვდივართ! (მე)
-გოგოებოო შრამა სავაადმყოფოშია იმ იდიოტებმა დაჭრეს! (მე)
-რაა?! მორჩა! ამდენს ვეღარ ავიტანთ კესი! თუ სასწრაფოდ რამეს არ მოვიმოქმედებთ არ ვიცი რა მოხდება... ძალიან გაგვითამამდნენ. ვეღარ მოვითმენთ ამდენს! ჩემი ხელით მოვკლავ! და ამ საქმეს წერტილს დავუსმევ! (სალი)
-მართალი ხარ სალი, ისევ ისე უნდა მოვიქცეთ, მაგრამ უფრო ყურადღებით უნდა ვიყოთ! აღარ უნდა დავინდოთ! სისხლის ღვრამდე უნდა ვცემოთ! თუ საჭირო გახდება უნდა ვესროლოთ! მართლაც ამ ყველაფერს წერტილი უნდა დაესვას! (რიჟა)
-არ უნდა ვაპატიოთ! შრამა ძმასავით გვყავს! ეს როგორ გაბედეს!!! ვსოო! უნდა დავადგეთ რამდენიმე დღის შემდეგ მთელი სასტავი! (მე)
-კაი რა პრობლებაა, მე ხომ ასეთი თამაშების მოყვარული ვარ (გაეცინა რიჟას) თამაშების მოყვარული მე (რიჟა)
ამაზე ყველას გაგვეცინა. ნამდვილად არ ვაპირებდით ეს საქმე ასე დაგვეტოვებინა. მანქნაში ჩავსხედით, საჭესთან მე დავჯექი და გამწარებულმა მთელი სისწრაფით დავძარი მანქანა. მივედით სავაადმყოფოში. ვიკითხე ნიკა, პალატის კარებთან კი ექიმი დაგვხვდა.
-ექიმო როგორ არის პაციენტი? (მე)
-მძიმედ არის დაჭრილი! ჯერ ვერ შეგიშვებთ. (ექიმი)
მთელი ღამე იქ ვიყავით. იქაურობას არ მოვშორებულვართ. მაგრამ მაინც არ შეგვიშვეს. ლუკაც იქ იყო. მე ყურადღება არ მივაქციე. ისიც არ მოვიდა, ეშინოდა იმის, რომ სამუდამოდ დამკარგავდა. მე ძალიან მეძინებოდა. ჩვენთან მოვიდა ნიკას დედა და გვითხრა:
-წადით შვილო სახლში. ნიკასთან მე დავრჩები. არ ინერვიულოთ. ხვალ კიდევ მოდით. (ნიკას დედა, ნინო)
-გმადლობთ, ნინო დეიდა. კესი ცუდად არის და წავალთ. ნახვამდის. (რიჟა)
-კარგად. (ნინო დეიდა)
სახლში მივედით თუ არა რიჟას მობილურიდან იმ ქურდს დავურეკე და ძალიან გაბრაზებული, აგრესიული ხმით ვუთხარი:
-მომისმინე იდიოტო! ძალიან კარგად მომისმინე! კიდეეეეევ ერთხელ მიეკარები ჩემს მეგობრებს!.. რამეს კიდევ დაუშავებ!... დაა!.. პირადად მე დავუსმევ ამ საქმეს წერტილს! ამ ყველაფერს ასე არ დავტოვებ! ამას არ გაპატიებ!
არაფერი ვათქმევინე, ყურმილი დავუკიდე და მისაღებში გავედი. ისეთი გემრიელი სუნი იდგა. უეჭველი ლინა აცხობდა ნამცხვარს. ისევ... შევედი სამზარეულოში და დავინახე ნამცვარი, რომელიც უკვე მზად იყო და გარშემო ისეთი გემრიელი სუნი დასტრიალებდა, რომ შემეძლო მთლიანი მეჭამა!! გავიდა 1 საათი. რატომღაც ისე მეძინებოდა თვალები რომ დამეხუჭა დავიძინებდი. შხაპი მივიღე და სიზმრების სამყაროს დავუბრუნდი.
რომ გავიღვიძე მესმოდა როგორ აგდებდა რიჟა ლუკას. ავდექი, ჩავიცვი და შემოსასვლელში გავედი. ლუკამ დამინახა თუ არა ყურება დამიწყო. ვთხოვე რომ უბრალოდ წასულიყო... არ მინდოდა მისი დანახვა. მას თვალებში ცრემლები წამოუვიდა. ამან საშინლად მატკინა გული მაგრამ მე ხომ არ ვიცოდი, რომ ის არ იტყუებოდა და ის გოგო მართლა მისი და იყო. ლუკა ჩემს ადგილას რომ ყოფილიყო ისიც არ დამიჯერებდა! ჩემი აზრით... გოგა და გიორგი მას აწყნარებდნენ. ის ძალიან იტანჯებოდა. მე კი აზრზე არ ვიყავი.
მივუჯდებოდი ხოლმე კომპიუტერს, გავიკეთებდი ყურსასმენებს, გავიკეთებდი ყავას და საათობით ვიჯექი ასე. ცუდად ვიყავი... ამას ვატყობდი.... გული მეც ძალიან მტკიოდა...არ ვიცოდი რა მექნა... გოგოები საშინლად ნერვიულობდნენ. მთელი დღე სიგარეტზე და ყავაზე ვიყავი. არ ვჭამდი. ცუდად ვიყავი. არც ის გემრიელი ნამცხვარი მინდოდა! რიჟა, ლინა და სალი ცდილობდნენ ჩვენს შერიგებას. მაგრამ ამაოდ...
-კესი როგორ ხარ? (სალი)
-უკეთესად! (მე)
-კესი მოდი რამე ჭამე რაა. (რიჟა)
-ცუდად გახდები (ლინა)
-კარგი მოვალ... (მე)
-რა კარგიააა!! შენი საყვარელი სენდვიჩი და ფორთოხლის წვენი მოგიმზადეე (ლინა)
-ჩავიცმევ და მოვალ.... (მე)
-მალე... მალე.... (სალი)
მოწყენილი ავდექი საწოლიდან, ჩავიცვი, ხელ-პირი დავიბანე და სამზარეულოსკენ გავემართე. საუზმე მართლა ძალიან გემრიელი იყო. საუზმის შემდეგ მისაღებში გავედი, ტელევიზორი ჩავრთე და სიგარეტს მოვუკიდე. გვერდზე მომიჯდა რიჟა.
-კესიი ლუკა გიყვარს? (რიჟა)
-არ ვიცი... რატო მეკითხებიი?! (მე)
-რავი ისე გკითხე.... (რიჟა)
-როგორ არ იცი? გიყვარს აბა რაა.... (ჩაეცინა სალის) აბა ამდენს ინერვიულებდიი? (სალი)
-კაი რაა სალი (მოწყენილი ხმით ამოვილუღლუღე)
-კაი რა არ უნდა მაგას! (ლინა)
სალი მართლი იყო... მგონი....
გავიდა ერთი კვირა. ლუკასგან არაფერი ისმოდა. მე კი უკეთესად ვხდებოდი. კარზე ზარის ხმა გაისმა, მე კარი გავაღე.
-ვაა კესი როგორ ხარ? (გოგა)
-ვარ რაა, შენ? (მე)
-ოოო ნუ დაიწყე ტოო, ვარ რაა და ეგენი. (გიორგი)
-კაიი კაიი, შემოდით. (მე)
-ბიჭებოოო (რიჟა)
-გოგოებოოო (დასცინა რიჟას გოგამ)
-შრამა როგორ არის? (ლინა)
შრამა უკეთ იყო. თურმე უკვე გამოწერეს და სახლში უვლიდნენ.
-ის ნაგლები არ გამოჩენილან? (დაიბღვირა გიორგი)
-არაა (სალი)
-დაა ლუკა როგორ არის? (შეგვაპარა რიჟამ)
მე ხმას არ ვიღებდი...
-ძალიან ცუდად არის, ვეღარ იძინებს და ნერვოზი სჭირს. (გიორგი)
-რააა?! (სალი)
-კესიი... (ლინა)
-რა? (მე)
-რა რა?! (რიჟა)
-მასზე ნუ მელაპარაკებით!!!! (მე)
ისეთი დავიყვირე, ვერავინ ხმა ვეღარ ამოიღო. ეგრე! არ მინდოდა, რომ მასზე ელაპარაკათ!
მალე ბიჭებიც წავიდნენ. სალი და ლინა პროდუქტების საყიდლად მაღაზიისკენ გაემართნენ. სახლში მხოლოდ მე დავრჩი, რადგან რიჟა ბიჭებს გაჰყვა ნიკასთან. არ ვიცოდი რა გამეკეთებინა და გასეირნება დავაპირე. მოვწესრიგდი, ყურსასმენები გავიკეთე და პარკში ჩავედი. ჩემს საყვარელ ადგილას, ხის ძირში მდებარე სკამზე დავჯექი და მუსიკების მოსმენა გავაგრძელე. ნახევარი საათი ასე ვიჯექი, სანამ ლუკა არ დავინახე. ის ჩემსკენ გამოიქცა და ხელზე მომიჭირა.
-კესიი რატო მექცევი ესე? რა დაგიშავეე? გთხოოოვ შემირიგდიი რა... (ლუკა)
მე ხმა არ ამოვიღე. თვალებიდან ცრემლები მდიოდა. მეც ხომ ვიტანჯებოდი! ნუთუ მას მართლა სხვა უყვარდა? ამ ფიქრებში გართულს ის ჩამეხუტა. მეც გადავეხვიე! არ ვიცოდი რატომ!! ნეტა რატომ ჩავეხუტეეე?! ნეტა რატომ?! 5 წუთი ვიდექით ასე, მაგრამ შემდეგ მოვიშორე და გავიქეცი. ის გამომეკიდა მაგრამ ვეღარ დამეწია. მე სახლში შევედი თუ არა ეზოს კარები ჩავკეტე და სახლში შევედი. გამოვიცვალე, ყავა გავიკეთე და აივანზე გავედი. ამასობაში სალი და ლინაც მოვიდნენ. ვახშმის მომზადებას შეუდგნენ. მე კი ვიჯექი აივანზე და ცრემლებს ძლივს ვიკავებდიი!... რიჟამ დამირეკა.
-რას შვები? (რიჟა)
-რავი... (მე)
-ტიროდი გოგოო?!! (რიჟა)
-რო მოხვალ მოგიყვები.... (მე)
-კესი გვიან მოვალ. 3-ზე ან 4-ზე. ნიკასთან ვართ და მერე გოგასთან მივდივართ. (რიჟა)
-კაი, პაკა. (მე)
-პაკა. (რიჟა)
გავიდა რამდენიმე საათი.... ვიჯექი ჩემთვის აივანზე... ისევ გასეირნება მომინდა მაგრამ ლუკას ნახვა არ მინდოდა. იმედი ვიქონიე, რომ იქ არ იქნებოდა. ისევ მოვწესრიგდი, გავიკეთე ყურსასმენები და ჩავედი სასეირნოდ. ბევრი ვიარე უაზროდ, მაგრამ ბოლოს ისევ იმ ხის ქვეშ დავჯექი. იქაც დიდი ხანი ვიჯექი დებილივით. უნდა ავმდგარიყავი და წავსულიყავი რომ თვალები გამიშეშდა, პირი დავაღე და მათ დავაშტერდი. ეს რომ დავინახე ჩემს თავს ვეღარ ვიტანდი. „ის“ მართალი ყოფილა....


შემიფასეთ. დიდი ბოდიში დაგვიანებისთვის, გარკვეული ხარვეზების გამო ვერ ვდებდი ამ თავს. იმედია მოგეწონებათ.