2008 წლის 8 აგვისტოს დილა იდგა...კარებთან ატუზული ვუსმენდი ჩემი მშობლების საუბარს, თუმცა საუბარსაც ვერ დავარქმევდი...ეს უფრო ომს გავდა ლაწალუწი ისმოდა, ისმოდა იმ საგნების ხმა რომელსაც მამაცჩემი ისვრიდა და კედელზე ახეთქებდა...დედიკო ემუდარებოდა რომ გაჩუმებულიყო, რომ მე არ გამეგო...მაგრამ რაიცოდა მან რომ მე ამას უკვე მიჩვეული ვიყავი და ყოველ დილით ვუსმენდი მათ ლანძღვა-გინებას...როდესაც მამა სახლიდან გავიდა ოთახიდან გამოვედი დედამ ჩუმად ცრემლები მოიწმინდა და მომესიყვარულა...მეფერებოდა, მეალერსებოდა...ყოველთვის მიკვირდა ამდენს როგორ უძლებდა ჩემი საწყალი დედიკო...მე 14 წლის ანასტასია ვარ, სკოლაში არ მივლია არც ბაღში მამა არ მაძლევდა ამის უფლებას...ყველაფერი რაც ვიცი კი დედამ შემასწავლა...დიახ ეს ჩემი ოჯახია და ეს ჩემი რეალობაა...ჩვენი ფიცრულა სახლი გორის ერთ-ერთ მივიწყებულ ადგილას მდებარეობდა...და როდესაც ომი დაიწყო ჩვენ სწორედ მის ეპიცენტრსში აღმოვჩნდით...
საღამო იყო მე და დედა ეზოში ყვავილებს ვრწყავდით და ვსაუბრობდით...
-შვილო, ალბათ მამაშენზე ძალიან ხარ გაბრაზებული...მაგრამ მინდა გითხრა რომ მას შენ ძალიან უყვარხარ.
-ვუყვარვარ დედილო?
-კი ჩემო გულის ერთავ
-დედიკო არ გამიბრაზდე მაგრამ რაღაცას გეტყვი
-გისმენ შვილო
-დეე როდესაც გავიზრდები ამ სახლიდან წავალ და მამასთან აღარასდროს დავბრუნდები...შენც წაგიყვან დე და მხოლოდ მე და შენ ვიქნებით
სიტყვა არ ქონდა დედას წარმოთქმული როდესაც თვითმრინავების ზუილი ატყდა...გუგუნი და აფეთქებების ხმამ იმატა...შემდეგ სამი აფეთქების ხმა გავიგონე და დედიკოს მივეკარი, ყუმბარები სოფლის ბოლოში ჩამოყარეს აფეთქებისაგან გამოწვეული რყევა იმატებდა...მე და დედა ტყისკენ გავიქეცით გავრბოდით და არვიცოდით სად...ხალხის განწირული კივილიი ისმოდაა რომელსაც თვითმმფრინავების ხმა ფარავდა მომენტალირად, შემდეგ შეწყდა, ცა ჩამოქუფრული იყო ირგვლივ არაფერი ჩანდა...მაგრამ ისევ დაიწყოო ზუზუნი და აფეთქებების ხმამ...ბრძოლაში ტანკებიც მონაწილეობდნენ...და აი აფეთქება ჩვენთან ძალიან ახლოს მოხდაა ერთი გამხმარი ხის ტოტიიტოტიი, უშველებელი გადმოვარდა და დედა შიგ მოყვა...ვფიქრობ როგორ მოახერხა ესეთი სწრაფაად ჩემი კალთიდან მოშორებაა ვცდილობდი ხხე გადამეგორებინა მაგრამ ვერაფერი შევძელი...
-ანასტასია!ჩემო გულის ერთავ ახლავე წადი აქედან ტყისკენ გაიქეცი არ გაჩერდე შვილო, გახსოვდეაგახსოვდეს მე ყოველთვის შენთან ვიქნები ჭირშიც და ხილშინც!
აუტანელი ტკივილის მიუხედავად დედა მიღიმოდა და ჩემს დამშვიდებას ცდილობდა!
-არა დე! გთხოვ არ დამტოვო! დედიკო მჭირდები! დედა!!
ვყვიროდი ვტიროდი ვგორაობდიი დედას ვეფერებოდი მაგრამ ხმაას აღარ იხებდა...მუხლებზე დავიჩოქე ხელზე ვეამბორე დაა გამოვიქეცი. წამით არ შემისვენია...საბედნიეროდ თავი დავაღწიე...თვითმფრინავების წრიალმაც იკლო...და მუსახლკაროებს შევუერთდი...რომლებსაც კარვებში ანაწილებდნენ...ერერთ-ერთმა ჯარისკაცმა დამინახა ჩემსკენ წამოვიდა და გამომელაპარაკა.
-პატარავ სად არიან შენი მშობლები?
-დაიღუპნენ
-ვინმე გყავს ახლობელი რომ დავუკავშირდეთ?
-არა სერ
-გეშინია?
-არა სერ
შემდეგ ხელში ამიყვანა და მანქანაში ჩამსვა...თან მძღოლს რაღაც ანიშნა, ხმა არ ამომიღია...მივდიოდით და ვუყურებდი გადამწვარ სახლებს ვხედავდი როგორ ითხოვდნენითხოვდნენ დახმარებას...მძღოლს არაფერი უკითხავს ჩემთვის...თბილოსში ერთ შენობასთან გააჩერა და ერთ ქალს მიაბარა ჩემი თავი.