დედაჩემი ისტორიკოსია მამაჩემი კი არიქტექტორი, ერთ ღამეს როდესაც სოფლიდან სახლში ვბრუნდებოდით, არსაიდან მანქანა გამოჩნდა და დაგვეჯახა, კარგად მახსოვს პატარა ვიყავი მამამ ფეხი მოიტეხა, დედამ თავი გაიტეხა, მე კი საბედნიეროდ არაფერი მომსვლია, მეორე მანქანაშიც უმნიშვნელო დაზიანებები იყო, ძალიან შემეშინდა, ცოტახანში პოლიციაც და სასწრაფოც გამოჩნდა ჩვენ სასწრაფოდ გადაგვიყვაენეს სავადმყოფოში.
ვხედავდი როგორ მუშაობდნენ ექიმები მამაჩემს თაბაშირს ადებებდნენ დედაჩემს ჭრილობას უმუშავბდნენ, ყოველშემთხვევაში ამ დღემ ჩემში რაგაც საოცარი დატოვა იმ დღიდან მინდა სამედიცინოზე ჩაბარება. მედიცინა ეს ხომ საოცრებაა. სკოლაში მივედი და ყველა საგანზე მეტად ბიოლოგია მიყვარდა ყველაზე მაღალი ნიშნები ბიოლოგიაში მეწერა, დანარჩენი საგნები არ მაინტერესებდა. დედაჩემი გაგიჟებული იყო ასე მტკიცედ რომ მქონდა გადაწყვეტილი სამედიცინოზე ჩაბარება 6წლის ბავშვს, ცდილობდა ისტორია შეაყვარებინა ჩემთვის და მის პროფესიას გავყოლოდი, მეუბნეოდაა თეკლე სხვა საგნებიც მნიშვნელოვანია მარტო ბიოლოგიით ვერაფერს გახდები, მე კი ერთ ყურში შევუშვებდი და მეორეში გამოვუშვებდი. სკოლაც დავამთვარე ბიოლოგიაში რათქმაუნდა უმაღლესი ქულებით. სამედიცინო კოლეჯშიც მოვხდი უხხ რამაგარი იყოო. ჩემი პირველი დღე მახსოვს საოცრება იყოო.. მხოლოდ მედიცინა სხვა არაფერი ჯგუფშიც საუკეთესო ვიყავი, იმის წყალობით რომ ბიოლოგია ასე მიყვარდა და ბევრ ინფორმაციას ვიძიებდი, ბევრზე წინ ვიყავიი.
სამედიცინო კოლეჯიც დავამთვარე და ეხლა ის რაც თეორიულად ვისწავლე დროა პრაქტიკულად შევამოწმო ჩემი პირველი პრაქტიკული დღე სავადმყოფოში ჯგუფიდან რამოდინემე ბავშვი აგვარჩიეს და სავადმყოფოებში გაგვანაწილეს, მეგობრებით არ გამოვირჩეოდი, მხოლოდ თეო რომელიც გამოირჩეოდა. გონიერებით ეს მაშინვე შევნიშნე როცა პირველად შევედი აუდიტორიაში ამის მიუხედავად მე მაინც ვერ მჯობდა.. გამოსაცვლელ ოთახში შევედი რათა ფორმა ჩამეცვა შემდეგ ექიმს რომელსაც ჩვენი თავი ებარა სავადმყოფო უნდა დაეთვალიერებინა, საოცარი ოპერაციები ტარდებოდა. ერთ ჯგუფელს გულიც კი წაუვიდა მათ ყურებაზე ყოველთვის ვფიქორბდი მას სამედიცინოზე რა უნდა თქო..დღე დასრულდა აღფრთოვანებული ვიყავი ყველაფრით., დასასვენებელ ოთახში ვიჯექით და ერთმანეთს ვუზიარებდით მე და თეო თუ რამაგარი მომავალი გველის წინ ექიმები ვიქნებით, მაგრამ მაინც მეშინია რომ ვერ შევძლო ყველაფრის მიუხედავად რომ ვერ შევძლო. რათქმაუნდა ეს თეოსთვის არ მითქვამს, ისიც არ იძახდა არაფერს მაგრამ გულის სიღრმეში იმასაც ეშინოდა მაგრამ ამაზე არ ვლაპარაკობდთ არც არასოდეს გვილაპარაკია ჩვენს შიშებზე რატომღაც ყოველთვის მედიცანა იყო ჩვენს შორის ეს ესეც უნდა ყოფილიყო.
სავადმყოფოდან წამოვედით არ მინდოდა წამოსვლა მაგრამ მერე მიხვვდი რომ ხვალიდან ისედაც სულ აქ ვიქნები ეს იქნებოდა ჩემი სახლი. გაჩერებაზე დავდექით თეოს შეყვარებულმა მოაკითხა მეხვეწებოდა წამოდიო მაგრამ არ წავყევი ავტობუსი სადაცა მოვათქო. იმიტომ არ მინდოდა წასვლა რომ ვიცოდი მის იდიოტ ძმაკაცს ბექას შევხდებოდი რომელსაც თეო მირიგებს ამაზე ბევრჯერ გვიცინია მე და ბექა ჰაჰაჰაჰჰა....
სახლში მივედი და მთელი ღამე არ მძინებია ხვალ ჩემი პირველი მორიგეობა იყო..დილით ადრე ავდექი ყავა დავლიე ცოტახანი კომპიუტერთან დავჯექი და სავადმყოფოში წავედი, ფორმა ჩავიცვიი. და მეორე საოპერაციოში შევედი სტერილიზაცია გავიარე და ოპერაციის დაწყებას ველოდებოდი. და აი ქირურგებიც გამოჩდნენ ერთი სული მქონდა როდის დაიწყებოდა. ქვეყნის საუკეთესო ქირურგებთან ერთად საოპერაციოში ვფიქრობდი.. და ოპერაცია დაიწყო სკალპელი თქვა ქირურგმა. ახალი ხარ? ვუპასუხე დიახ. მერე ახლოს მოიწიე. ახლოს მივედი აპენდიციტის ოპერაცია იყო ვუყურებდი და ვცდილობდი რამე დამმახსოვრებოდა იმაზე მეტად ძნელი აღმოჩნდა ვიდრე მეგონა..