ლუკას მამა შემპირდა რომ სახლს მიშოვიდა...ლუკამაც მთხოვა მასთან მეცხოვრა მაგრამ არ დავთანმხმდი მინდოდა დამოუკიდებლად მეცხოვრა.
ლუკას მამა საკმაოდ წარმატებული კაცი იყო და თავის ახლობელს სთხოვა ჩემთვის მოექირავებინა ბინა...მხოლოდ 100ლარს მართმევდა, ერთი ოთახი იყო მაგრამ მყუდრო, დახმარებას, რომ ვიღებდი იმით ვიხდიდი გადასახადებს...შემდეგ ამ კორპუსის ქვემოთ პატარა მაღაზიაში დავიწყე მუშაობა, ლუკაც ხშირად მოდიოდა ხოლმე და მეხმარებოდა როგორც შეეძლო...ერთ დღეს როდდესაც ჩემთან იყო მითხრა, რომ ოპერაცია უნდა გაეკეთებინათ მისთვის...და სიარულს შეძლებდაა...სიხარულისგან ვყვიროდი, მერე გადავწყვიტეთ ჩემთან ავსულიყავით...ლუკა ლიფტით ავიყვანე...შევედით და ცოტა დავლიეთ...შემდეგ კინო ჩავრთეთ ,,ტიტანიკი'' და იმას ვუყურებდით, ლუკას ჩემი ხელი თავის ხელებში ქონდა მოქცეული...ზოგჯერ კი სახესთან მიქონდა და მკოცნიდა...
-ანა
-ხო ლუკა
-ბედნიერი ვარ შენ რომ გაგიცანი, შენ რომ არ მყავდე ჩემი ცხოვრება აარ ვიცი რა იქნებოდა...შენ ყველაზე კეთილი და კარგი გოგო ხარ...
შემდწგ თმაზე გადამისვა ხელიი და როდესაც ხმა უმდა ამომეღო ტუჩებზე მომადო თითები
-ჩუუ! ვუყუროთ
ყურება გავვაგრძელეთ შემდეგ კიი მანქანის ხმა გაისმა მივხვდით, რომ ეს ლუკას მამა იყო...
-ანა
მე მის წინ მიხლებზე დავდექი და ვუყურებდი
-ხომ კარგად იქნება ყველაფერი?
-კიი! მაგას კითხვა რად უმდა!
-მეშინია
-მე შენთან ვიქნებიი
შემდეგ მომიახლოვდა და ტუჩებზე მაკოცა, გაბშეშდი ვერფერს ვაკეთებდი...არვიცოდი რა მექნა, ეს ჩემი პირველი კოცნა იყოო, ვნებით ანთებული ვუმზერდი მის თვალებს, ის ისევ აგრძელებდა, ბოლოს შევაწყვეტინე!
-მაპატიე ანა, თავი ვეღარ შევიკავე
და სახეზე მიიფარა ხელი,  ამ დროს მამამისიც შემოვიდა და წაიყვანა...
მთელი ღამე ამ კოცნაზე ვფიქრობდი, გიყვარს ანა? ჩემ თავს ვეკითხებოდი...ძლივს დავიძინე დილით მამამისმა გამოიარა და საავადმყოფოში წავედით...ლუკაც იქ იყო არაფერი გვითქვამს ერთმანეთისთვის...ძალიან ვნერვიულობდი ოპერაციაზე....ექიმებმა არაფერი არაა სანერვიულო პირიქით ძალიან ბედნიერები უნდაიყოთო, სხვათაშორის ლუკა ძალიან სიმპატიური იყო და თავის დროზე ბევრი გოგოები ეხვეოდნენ, მანამ სანამ ავტოკატასტროფისდროს არ დაინვალიდდა...ოპერაციაზე რომ შეიყვანეს 11 ააათი იყო....და როდესაც ექიმი გამოვიდაა 4 საათი...ყველაფერმა კარგად ჩაიარა! სიხარულისსგან მე და ვახო ძია ერთმანეთს გადავეხვიეთ...ექიმმა კიდევ დაამატა ახლა ნარკოზის ქვეშაა და ხვალ დილით მოდით...არც შეგიშვებენ ეხლლა...მმე, როგორ გავძლებდი მასთან რომ არ შევსულიყავიი, ჩუმად შევიპარე ტუჩებზე ვაკოცე და გამოვედი...
ვახომ სახლში მიმიყვანაა და ბოლომდე ამომყვა სანამ ოთახში არ შევედი, მერე დავემშვიდობეთ, ვივახშმე ტელევიზორს ვუყურე და დამეძინა...
12 საათი იყო ვახო ძიამ აკანკალებული ხმით დამირეკა
-ანა, შვილო ლუკა ნარკოზიდან ვერ გამოდის! დიდი დოზით მიუციათ. გთხოვ მოდი
არვიცი იმ დროს რა დამემართა ჩავიკეცეე ვერ ვაზროვნებდი სასწრაფოდ გავემზადე დაა წავედი...გზაში ვერ ვისვენენდიი გული ცუდს მიგრძნობდა...ეს დაუდევარი ექიმები ვფიქრობდი მე! ჩემთვის გულში...რომ მივედი ვახო ძალიამ განერვიულებული იყო მისი დამშვიდება ვცადე მაგრამ არაფერი გამომივიდა, ერთი აურზაური იყო კოლოდორში...მე ექთანთან მიბედი და ვთხოვე, რომ ცოტახანი შევეყვანე...მან ჩემი თხოვნა გაითვალისწინაა და შევედი...როდესაც ლუკა დავინახეე გაფითრებული, დიდი ტკივილი ვიგრძენი ვხვდებოდი როგორ მიყვარდა...და აი სწორედ ამ დღეს მივხვდი როგორ მყვარებია ლუკა...თვალებიდან ცრემლები მოვიწმინდე ლუკას ხელს ჩავებღაუჭე დაა ვუყურებდი მის თბილ სახეს...როგორ მინდოდა თვალები გაეხილა და თუნდაც ერთი სიტყვა ეთქვა ჩემთვის, ამ დროს ექიმი შემოვიდა და პაალატა დამატოვებინა...სამითვე დავდიოდი ლუკასთან ყოველდღეს მის საწოლთან ვატარებდი, მამამისმა ლოთობა დაიწყო, ფსიქიკურად შეიშალა და ახლოს ვეღარ მივდიოდი, ვეღარც ველაპარაკებოდი...იმ დღეს ქუჩაში დავეხეტებოდი უაზროდ...ვტიროდი და გულში ვფიქრობდი რატომ მართმევდა ღმერთი ყველას ვინც მიყვარდა...ესაა სამართალი? ვსლუკუნენდი ჩუმად, ნუთუ ოდესმე ვიქნები ბედნიერი!
ვერც კი შევამჩნიე როგორ დაბნელებულიყო...სწრაფი ნაბიჯით გავუდექი ქუჩას, ამ დროს შევამჩნია სამი ადამიანი როგორ მომდევდა უკან, სახლიდან საკმაოდ  შორრს ვიყავიი...მათაც აუსწრაფეს ფეხიი დაა ვერც კი მოვასწარი მიხედვა, რომ ერთმა ნაძირალამ მტაცა ხელი და დაბლა დამაგდო, თითქოს გონება დავკარგე, ვერ ვაზროვნებდი, რეალობის აღმქმის უნარი დამეკარგა, ძალა აღარ მქონდა, რომ გვტოკებულიყავი...თითქოს დედას ხმა ჩამესმოდა, ანა!  ადექი! ანა! ძალა მაინც ვერ მოვიკრიბე, ვიგრძენი ერთმა, როგორ შემომახია კაბა, ერთი ხელის მოსმით...ნახევრად შიშველი ვეგდე დაბლა და ვერ ვუძალიანდებოდი, ვერ ვყვიროდი...
თან მესმოდა როგორ ლაპარაკობდნემ, ერთმანეთში საძაგლობებს...და აი უეცრად როცაა უკვე ვითიშებოდი გავიგონე ხმა, რომელმაც დამამშვიდა და გონება დამაკარგვინა...
-რას უკეთებთ გოგოს თქვე ნაძირლებო!!
მე თვალები დავხუჭე და ხმა არ ამომიღია...ვიგრძენი, როგორ ამიყვანა და მკლავებში მომაქცია ვიღაცამ...შემდეგ მანქანაში ჩამაწვინა...მეშინოდა, ძალიან მეშინოდა...მაკანკალებდა...ხმის ამოღება მინდოდა, მინდოდა მეყვირა მაგრამ ვერაფერს ვშვრებოდი მხოლოდ ლანდს ვხედავდი რომელიც თავზე რაღაცას მადებდა,  აშკარად სისხლი მომდიოდა, დავწყნარდი და ჩამეძინაა...დილით ჩემ საწოლში გავიღვიძე და წერილი დავინახეე...იმდენად ვიყავი დასუსტებული ისევ დამეძინა... მალევე გამეღვიძა მაშინვე სააბაზანოში შევვარდი, არ მიმდოდა სხეულზე იმ არაკაცების შეხების კვალი მქონოდა....გაგიჟებული ვიქნევდი ხელებს, და ვტიროდი, ვკიოდი ბოლო ხმაზე....გონზე არ ვიყავი ტკივილისგან რამის გული გამხეთქვოდა... როდესაც გამოვფხიზლდი წერილი გავხსენი და თვალებს ვერ ვუჯერებდი როდესაც წერილის ბოლოში სახელი ამოვიკითხე...ეს წერილი ნიკასგან იყო...ფურცელი ამოვიღე და შემდეგი სიტყვები ეწერა...
-ანა, ჩემო ძვირფასო, მაპატიე ყველაფერი, ყოველიწამი მაპატიე, როცა მე გული გატკინე...მე ძალიან მიყვარხარ, ჩემთავს ვერ ვპატიობ რაც გაგიკეთე...უბრალოდ იცოდე, რომ შენით ვცოცხლობ...შენით ვსუნთქავ, მიყვარხარ ანასტასია! ჩემო ლამაზო და ტკბილო, წერილი იმიტომ დაგიტოვე, რომ თვალებში ვერ შემოგხედავდი...მშვიდობით ანასტასია! გახსოვდეს რომ სულ შენთან ვარ, აჩრდილივით სულ დაგდევ უკან...და არ დავუშვებ ვინმემ შენ რამე დაგიშაოს...
ცრემლები მომადგა თვალებზე, ჩავიცვი და ნიკასთან წავედი...დავაკაკუნე კარზე მააგრამ სახლში არავინ იყო...ამ სახლის გასახები კიდე მქონდა შენახული გავაღე კარები და შევედი...სასმელის სუნად ყარდა იქავრობა...დაა ძალიან ბევრი თაბახები იყო გაშლილი, სადაც სულ მე ვყავდი დახატული, ყველა დავათვარიელე, მაგრამ ყველააზე მეტად ერთმა მიიქცია ჩემი ყურადღება...ამ ნახატზე ორივე ვიყავით გამოსახული, მდინარის პირას ვისხედით, ნიკას ჩემ თმაზე ქონდა ხელი წავლებული და მეფერებოდა...ჩემი თმა და ჩემი თვალები ძალიან უყვარდა სულ მეუბნებოდა ამას და აშკარად სურათებშიც ამას ქონდა ხაზი გასმული...ჩემზე წარმოდგენა, რომ შეგიქმნათ, საშუალო სიმაღლის ვარ გამხდარი, გრძელი წაბლისფერი თმით და მოცისფრო მომწვანო თვალებით...ჩემ თავზე ლაპარაკი არ მიყვარს ამიტომ აღარ გავაგრძელებ...მოკლედ ნიკას სახლში ასეთი სიტუაცია დამხვდა, ის ნახატი ავიღე და წამოვედი...არც ვიცი ეს რატომ გავაკეთე...გზაში ვიყავი როდესაც ვახო ძიამ დამირეკა
-ანა! ლუკა აპარატიდან გამორთეს! ანა  ის დაიღუპა...
იქვე ჩავიკეცე, გული ამტკივდა, აი ნამდვილი ტკივილი ვიგრძენიი...ტკივილი აუტანელი, გაუსაძლისი...სასწრაფოდ საავადმყოფოში გავიქწცი, უკვე გამოყავდათ პაალატიდან, მივუახლოვდი მის ცივ სხეულს ჩავეხუტე, და ტუჩები დავუკოცნე...ალბათ ჩემი ტანჯვა არასოდეს დამთავრდება...ამ ტკივილს დასასრული არ უჩანს...
დასაფლაავების დროა კუბიდან ვერ მაშორებდნენ, ვერ ვუშვებდი ლუკას...არ შემეძლოო მისი გაშვებდა, სახეს ვიკაწრაავდი...და უცბათ გონება დავკარგე...არაფერი მახსოვს...დილით საავადმყოფოში  გავიღვიძე...თავზე ნიკა მედგა...ამდროს 18 წლის ვიყავი...ნიკა ნაზად მეფერებოდა თმაზე...არაფერი მითქვამს მისთვის...უკვე კარგად ვგრძნობდი თავს ადგომა დავაპირე...
-ანა გთხოვ დარჩი დღესაც, შეუძლოდ ხარ
-შენ ვინ ხარ, რომ მიმითითო რა გავაკეთო?
-მაპატიე
-გაპატიო?? ბედნიერი ხარ?!! დაისვენე??? ლუკა მოკვდა! ახლა ხომ კარგად ხარ?! შენიი!!!!
-ანა შენი უბედურება არასოდეს გამიხარდება და დაიმახსოვრე!
-გათრიე!!!!!!
დავინახე, როგორ ჩამოუგორდა ცრემლი სახეზე! და სწრაფად გავარდა პალატიდან, მე გამოვიცვალე და სახლში წავედი...
რომ მივედიი საწოლზე დავვარდი, ბალიშს ჩავეხუტე დაა ვკიოდი!! გული მიჩერდებოდა ტკივილისაგან...სამითვე ისე გავიდა სულ მარტო ვიყავი...უნუგეშოდ მიტოვებული...ნიკაც აღარ მინახავს...სამუდამოდ გაქრა ჩემი ცხოვრებიდან, ყველამ დამტოვა, სულ ყველამ...ღმერთო როგორ მენატრებოდა დედიკო, ბექა, ლუკა და ნიკაც კიი...მდგომარეობიდან ვერ გამოვდიოდი დიდი ხანი...კოლეჯშიც დავამთავრე სწავლა...ტანსაცმლის მაღაზიაში დავიწყე მუშაობა, იქ ჩემთან ერთად ერთი გოგოოო მუშაობდა...ევა ერქვა მხოლოდ მასთან შემეძლო ჩემ გრძნობენზე ლაპარაკი...ის ჩემი ერთადერთი ასევთქვათ ოჯახის წევრი იყო მას დათ ვთვლიდი....უზომოდ მიყვარდა...სულ ერთად ვატარებდით დღეეებს და ალბად ეს დამეხმარა ამ ყველაფრის გადატანაში...ევას დაბაბადებისდღე ახლოვდებოდა, საერთოდ არ მინდოდა წასვლა მაგრამ გულს ვერ ვატკენდიი...25 დეკემბერს ქონდა, გავემზადეე შავი კაბა ჩავიცვი მთლიანი, მუხლს ოდნავ ზემოთიყო...რესტორანში გადაიხადა, რომ მივედი იმდენი ხალხი იყო თვალები გამიფართოვდა...დავსხედით, ყველამ  ძალიან ბევრი დალია და მალე დაითვრნენ, ევა თავის შეყვარებულთან ერთად ცეკვავდა...ვიჯექი და ლუკაზე ვფიქრობდი, ვერც ვიგრძენი, როგორ მომიახლოვდა ერთი ახალგაზრდა...
-ვიცეკვოთ?
-მეე...
-უარს არ მივიღებ
ევამ თვალებით მანიშნა ეცეკვეო
-კარგით
და საცეკვაოდ გავედით, სახეში არც შემიხედავს, ისეთი სევდიანი სიმღერა იყო, სულ ლუკა მახსენდებოდა...მისი თბილი გამოხედვა, და მისი ტკბილი ტუჩები...
-თქვენი სახელი?
-ანასტასია
-ძალიან ლამაზი ხართ
-გმადლობთ
-რატომ ხართ ასეთი მოწყენილი?
რაც მოვედი გაკვირდებით და ერთი არ გაგიღიმიათ...
-თქვენ, რომ ჩემი წარსული იცოდეთ მაგას არ მკითხავდით, მწარედ ჩავიცინე...
-გამოიდარებს ანა გამოიდარებს!
მე გავუღიმე და პირველად შევხედე თვალებში, არაფერი მიგვრძნიაა საერთოდ არაფერი...
-ანა, მინდა კიდევ გნახო, ცუდათ არ გამიგო, ძალიან მინდა შენთან მეგობრობა...და გამიხარდება თუ კდევ გნახავ...
-კარგით, თუშეიძლება გავალ...
გამოვედი და ტირილიი დავიწყეე ევაც გამომყვა
-ან რა გჭირს?? რამე გაწყენინა??
-არა არა ევა...უბრალოდ უნდა წავიდე
-დაჩის ვეტყვი და წაგიყვანს, არ შემეწინააღმდეგო
დაჩი სწორედ ის იყო ვინც საცეკვაოდ გამიწვია...
გზაში ხმა არცერთს ამოგვიღია...კარებამდე მიმაცილა....
-არ შემოხვალ...ვკითხე და არც ვიცოდი ეს რატომ ვუთხარიი...
-სიამოვნებით, თუ გინდა ფილმს ვუყუროთ
-კარგი, შენ აარჩიეე
ხალიჩაზე დავსხედით, ლეპტოპი დაბლა დავდეთ და ვუყურებდით, ეს ლუკას ლეპტობი იყო...რომ ვუყურებდი სულ ის მახსენდებოდა და მაჟრჟოლებდა...
დაჩი ახლოს მოიწია, თავი დავადე უსიტყვოდ ვაკეთებდით ამ ყველაფერს...თითქოს ერთმანეთს თვალებით ველაპარაკებოდით...ერთი სიტყვა არ გვითქვამს ერთმანეთისთვის...ასე უსიტყვოდ გავიდა მთელი ღამე...ვერც გავიგე როგორ ჩაგვეძინაა...მაგრამ მინდა გითხრათ ამან ძალიან დამამშვიდა და დამიწყნარა გულიი...არვიცი ეს რა გრძნობა იყო...უბრალოდ გული აღარ დარდობდა და უხაროდა დილა, უხაროდა ყველაფერი რაც მის გარშემო ხდებოდაა...დილით ადრევე წავიდა დაჩი 10 საათი იქნენოდა...
-დიდი მადლობა ასეთი მშვენიერი საღამოსთვის...
მითხრა და ოთახი დატოვა....ერთსაათში ევა მოქანდა...
-ანა! გაიღვიძეეეე
-რა რახდებაააა
-არ მჯერააააა
-ევა რახდებააა
-დიმამ ცოლობა მთხოვაა
-რაააა... წამოვდექიი დაა გადავეხვიეე სიხარულისგან ვგორაონდით...
-გილოცააავ ევაა, ღმერთმა სულ ბედნიერენი გამყოფოთ
-მოიცადეე, არ გეგონოს გუშინდელი ამბავი დამავიწყდა...
-რა ამბავი? გავიკვირვე მე
-გუშინ დაჩი იყოო შენთან მომიყევი რაა ყველაფეერი
-არაფერი მომხდარა
-საერთოდ არაფერი?
გულდაწყვეტილმა მითხრა
-არა ევა არა! შენ ხომ იცი, რომ ლუკა მიყვარს
-ვიცი ან, უბრალოდ მინდა დააივიწყო და ახალი ცხოვრება დაიწყო
-მე მშვენივრად ვარ
-არხარ
-ვაარ ევა
-კარგი, ძალიან მიყვარხარ
ჩამეხუტაა და სახეზეე მომეფერა...
-გინდაა ახალი ამბავი გითხრა?? შენ და დაჩი ჩემი და დიმას მეჯვარეეები ხართ :*
-აჰაა კარგია
-რაღაც სიხარული ვერ შეგატყე
-არა მართლა გამიხარდა, დაჩი ძალიან კარგი ადამიანია
-კარგი ანნ წავედი უნდა მოვემზადოთ იმდენი საქმე გვაქვს
-კარგი სიხარულოო ჩავეხუტეე და გიჟივით გაქანდა
ძალიან ნედნიერი ვიყავი, რომ ვხედავდი ჩემი დაქალის ბედნიერებას...მე მაღაზიაში წავედი...ეს დღეები ევას მაგივრადაც მეე ვმუშაობ...ძალიან ბევრი ხალხი იყო და გადავიღალე საშინლად...ამ დროს კარები გაიღო და მაღაზიაში დაჩი შემოვიდაა....გაკვირვებულიი ვუყურებდი...
-დაჩი??
-როგორ ხარ?
-კარგად, შენ?
-კარგად, დღეს გცალია??
-არვიცი...რახდება?
-გავისეირნოთ...
-მე..არვიცი დაჩი
-გთხოვ რა
-არ მიმდა რამით დაგაიმედო
-ეგ რა შუაშია?
-მე შენ არ შემიყვარდები, და მინდა იცოდე.  მეც არ ვიცოდო ასე, რატომ ველაპარაკე...
-შენ გგონია გკერავ?
-მასე გამოდის
-არა ან უბრალოდ გავისეირნოთ
-კარგი შვიდზე გამომიარე
-კარგი დროებით!
-დროებით...
მაღაზიიდან ერთი კაბა ამოვარჩიე , ისეთი რომ კედებზე წასულიყო...თმა დავიწანი, წელამდე მწვდებოდა ნაწნავიი...ტუჩებზე ტუჩსაცხი წავისი, მეც არ ვიცოდი ასე რატომ ვიპრანჭებოდი...და ან რა მიხააროდაა...მაგრამ ძალიამ ბედნიერი ვიყავი, ძალიან...დაჩიც მოვიდა...გაოცებულმა შემომხედა...
-ანა ძალიან ლამაზი ხარ!
-მადლობ...შენც კარგად გამოიყურები...
მთაწმინდაზე ავედით...ძალიან ლამაზი იყო...პირველად ვიყავი იქ, და ძალიან მომეწონა
თან კონცერტი იყო და იქ ახლო კაფეში დავსხედით...გარკვევით ისმოდა ყველაფერი...მელოდიის ხმას ვაყოლებდი ფეხებს და ყავას ვსვამდი...თავიდან ჩუმად ვისხედით, ბოლოს ისევ დაჩიმ დაარღვია სიჩუმე...
-მალე ევა და დიმა იქორწინებენ
-კიი დილით მახადა ევამ
-მეჯვაარეები ჩვენ ვიქნებით
-კი ძალიან მიხარია
-ვიცეკვოთ?
თავი დავუქნიე და ავდექით...შორიშორს ვიდექით ერთმანეთისგან...ახლო მიმიზიდა თავისთან დაა უცნაური გრძნობა დამეუფლაა...წელზე ნაზად მომკიდა ხელებიი, მაცახცახებდა, სხეულიი მიკრთოდაა...ჩვენი ხშირი სუნთქვა ერთმანეთში ირეოდაა...გული გამალებით მიცემდაა...არვიცი მის მიმართ რას ვგრძნობდიი, რატო მინდოდა, რომ თავის სხეულზე მივეკარი...არვიცი მართლა...იქნებ ეს უბრალოდ ვნება იყო,  ფიქრში ვიყავი გართული სიმღერაც მორჩა, დაჩი ხელს არ მიშვებდა...უფრო ახლოს მიმიზიდა და კოცნას აპირებდა, ვხედავდი როგორ მიახლოვდებოდა მისო ტუჩები, ვგრძნობდი მეც როგორ მიმდოდა ეს ბედნიერება მეგრძნო მაგრამ, ხელი გავაშვებინე და მაგიდასთან დავჯექიი...შემატყო რომ ავნერვიულდი,
-გავისეირნოთ??
-მირჩევნია სახლში წავიდეთ
-მოიწყინე ანა?
-არა დაავიღალე
-წავიდეთ
გული მტკიოდა ვფიქრობდი, რომ ლუკას ვღალატობდი და გული მეტანჯებოდაა...დაჩიმ მომაცილა და როდესაც ოთახში უნდა შევსულიყავი ხელით დამიჭირა და გულთან მიმიხუტა...თან თმაზე წამავლო ხელიი, მის გულის ხმას ვგრძნობდი...ღმერთო რა ბედნიერი წუათები იყო...შემდეგ დამემშვიდობა და როგორცვე მივედი აბაზანაში ჩავწექი და მის სურნელზე ვფიქრობდიი....შემდეგ მოვწესრიგდი და დავიძინე...ისეთი ტკბილად მეძინა, ალბათ ცხოვრებაში პირველად მეძინა ასეთი კარგად...მაგრამ ტელეფონის ზარმა გამაღვიძა, არც დამიხედია ვინ იყო ინსტიქტურად ვუსპასუხე...
-ანი, დაჩი ვარ...გთხოვ ჩამოდიი...
-დაჩიიი რამე მოხდა?
-გელოდებიი ანა...
ტელეფონი გაითიშა, ვარდისფერი კაბა ჩავიცვი მოკლეე, კედები თმა გავიშალე და გავვარდი გიჟივით...
დაჩი მანქანასთან იდგა...და მათვარიელებდა, შემდეგ მანქანის კარები გამიღო, უსაფრთხხოების ღვედი შემიკრა, თან ლოყაზე მაკოცა და საჭესთან დაჯდა...
-სად მივდივართ დაჩი??
-მოითმინე ანა
ალერსიანი ხმით მიპასუხა, ნახევარი საათი მივდიოდით...სანამ მივიდოდით სახეზე ჩემი შარფი ამაფარა...მე მეცინენოდა, დაბნეული ვიყავი მაგრამ წინააღმდეგობას არ ვუწევდი...და აი მივედით ვიგრძენი როგორ გააჩერა მანქანა, შემდეგ კარები გამიღო და ხელში ამიყვანა...
-ცოტაც ანა ცოტაც
-დაჩი ნუ მაშინებ
-ჩემთან არაფრის არ უნდა გეშინოდეს...
შემდეგ თვალებიდან მომაშორა და საოცრება! ზღვა დავინახე რომელიც არასოდეს მენახა, ხტუნაობა დავიწყე, აი გაოცებულიი ვიყურებოდი, ჩემი ოცნება იყო ზღვა მენახა, და აიი ის ისეთი ლამაზი იყო, ისეთი მიუწვდომელო,  ისეთი საშიში...დაჩის გადავეხვიეე და სიხარულისგან სიტყვებს ვერ ვაბამდი!
-დაჩიი!! დაჩი! ეს ჩემი ოცნება იყო მთელი ცხოვრება...ვაიმე დაჩი
-ვიცი ჩემო პატარავ...ევამ მითხრა
-ძალიან დიდი მადლობა
-ეს ყველაფერი არაა...მამქანიდან მოსახვევები გადმოიღო და სანაპოროსკენ წავედიი...დაჩიმ დააფინა და დაჯდა...
-გთხოვ ჩემთან ახლოს დაჯექი ანა
მე მის წინ დავჯექი მან ხელები შემომხვია...თვალები დავხუჭე დაა დაჩის მივენდე...მხარზე მაკოცე და უფრო შემომხვია ხელები
-დაჩი უხერხულად შევიშმუშნე
-კარგი ანა კარგი
-ძალიან გამახარე
-მიხარია, რომ შენი ღიმილის დანახვა მეღირსა
-შენ არ იცი რამხელა ოცნება ამიხდინე...
-ნახე მზე ამოდის... მწის ამოსვლის და ზღვის ფონზე მიმდა გითხრა, რომ ძალიან მიყვარხარ
მინდა, რომ ბედნიერი იყო, და მე ამაზე ყოველთვის ვიზრუნებ საყვარელო.
-დაჩი მე არ ვიცი
-ჩუ ანა, უბრალოდ მომენდე კარგი?? არ გთხოვ ახლავე მითხრა შენი გრძნობების შესახებ...დრო იმდენია რამდენიც გინდა, ახლა უბრალოდ დატკბი...
-მადლობა დაჩი...შენ ჩემი ცხოვრება გააფერადე და გამიხალისე...
ხელები მომხვია და ერთად ვუყურეთ მზის ამოსვლას....მის მკლავებში ჩამეძინა...ის კი სახეზე და თმაზე მეფერებოდა...თვალები რომ გავახილე ისევ დაჩის მკლავებში ვიყავი მოქცეული...მსიამოვნებდა მისი ყურადღება...მისი სითბო...ღმერთო როგორ გამიმართლა, რომ მას შევხვდი...