დილით ჩვეულებრივ წავედი უნივერსიტეტში,ლანა შემხვდა,მას ყველაფერი მოვუყევი და გამაფრთხილა რომ არც კი მეფიქრა შერიგებაზე,საზიზღარი სიტყვებით ლანძღა დანელია,ალბათ აკოს რომ მოესმინა შუაზე გაგლეჯდა ლანას.ვიცოდი რომ ლანა ცამდე მართალი იყო.
-იმდენად არაადანია,რომ შენს გამარჯობასაც კი არ იმსახურებს ნია-ყავა მოსვა და დამაკვირდა
-ვიცი ლანა,ვიცი შენს გამასხარავებას არასოდეს ვაპატიებ,აი ნახავ ბოდის მოვახდევინებ შენთვის,აი ნახავ!
-მაგისი ბოდიში არაფერში მჭირდება,საერთოდ არაფერში ნია,მე შენს გამო ვნერვიულობ,შეიძლება სხვა მოატყუო,რომ ის აღარ გიყვარს,თუმცა მე ვერ მომატყუებ,რაც თავი მახსოვს გიცნობ და ვიცი როდის რას გრძნობ,მეშინია რომ სიყვარულმა ყველაფერი არ გადაგავიწყოს
-ამხელა სიყვარული ასე სწრაფად ვერ გაქრა ლანა,მინდ აგულიდან ამოვიგლიჯო ის დამპალი არსება,მაგრამ არაფერი გამომდის,თუმცა მშვიდად ვარ,გული აღარ მტკივა,მსიამოვნებს მისი ტანჯვის ყურება,ბოროტი არ ვარ,შენ ხომ მაინც იცი,რომ არ ვარ ის გოგო ვისაც სხვისი უბედურება ახარებს,თუმცა ამ ტიპმა იმდენად გამამაწარა,რომ ჩემში ყველაფერი ბოროტი გააღვიძა რაც კი მქონდა.
-მესმის ჩემო ლამაზო,ყველაფერი მესმის და არაა საჭირო ჩემთვის რამის მტკიცება და ახნა,უნდა ამაყობდე იმით რომ ამხელა სიყვარული შეგიძლია,არ აქვს მნიშვნელობა რა მოხდება მომავალში,მთავარია შენი თავის ფასი იცოდე ნია და ბოლომდე გაქაჩო.ხომ იცი რომ ის არასოდეს გამოსწორდება?
-არა,შერიგებაზე არც კი ვფიქრობ ლანა,რა სისულელეა,ეს რომ გავაკეთო ალბათ სასწაული უნდა მოხდეს,ის კიდე ამ სასწაულს ვერ მოახდენს,იმდენად უსუსური არსებაა,რომ ამის გაკეთებას ვერასოდეს შეძლებს
კიდევ დიდხანს ვილაპარაკეთ უნივერსიტეტის კაფეში,კაფიდან გამოსვლისას კი ჩვენი საუბრის ადრესატს გადავეყარეთ ეზოში,ბიჭებთან ერად იდგა,კიბეები ჩავიარე და ბოლო საფეხურზე რომ ვიდექი მოვიდა და გადამკოცნა
-როგორ ხარ?-შეწუხებული სახე ჰქონდა
-კარგად შენ?
-რავი ნარმალნა,იყავი ლექციაზე?
-კი,მალე გამოდები იწყება ხომ იცი და გირევ შენც იარო,კარგი ახლა უნდ აწავიდე,დროებით-გავუღიმე,ლანას ხელკავი გამოვდე და წამოვედით
-ვაიმე! - ხარხარი აუტყდა ლანას
-რა იყო გოგო?-გაოცებულმა გავხედე რა ნახე სასაცილოთქო
-აი,პროსტა როგორ გააბანძე აზრზე ხარ? არც კი განძრეულხარ თვითონ მოვიდა და გადაგკოცნა,იმენა როგორი იდექი იცი?? აი მაგარი მკ*დიხარ სახით-სიცილს ვერ წყვეტდა ლანა
-კარგი რა, ხომ იცი რომ სპეციალურად არ გამიკეთებია-მეც გამეცინა
-შენ რა გველი ხარ-თვალები დაუწვრილდა ლანას და თითი დამიქნია ღიმილით.
სახლში მისულს არავინ დამხვდა,არც საჭმელი იყო მზად,გადავწყვიტე ყველაფერი ჩემით გამეკეთებინა,არასოდეს შემიწუხებია თავი საოჯახო საქმეებით,ყოველთვის დედა აკეთებდა ყველაფერს,ამით არ ვამაყობ,პირიქით.სახლი საგულდაგულოდ დავალაგე და საჭმელიც მოვამზადე,ტელევიზორთან დავჯექი და ფილმების დათვალიერება დავიწყე,დიდი ვერაფერი ტოლმა გამომივიდა,თუმცა დასაწყისისთვის არაუშავდა. ისევ ალეკოზე დავფიქრდი,გამახსენდა ლანამ რაც მითხრა და გამეცინა,გულზე მალამოდ მედებოდა ხოლმე ჩემი თითოეული საქციელი,რომლითაც მას ვამწარებდი,ალბათ ეს ბუნებრივი მოვლენა იყო.თუმცა გულწრფელად ვამბობ,რომ ეს ყველაფერი არ მინდოდა.ჩვეულებრივი ურიერობის ჩამოყალიბებას ვცდილობდი მასთან,მაგრამ ეს შეძლებელი იყო,ის ისევ თავისას აგრზელებდა და სულ ცდილობდა თემა სიყვარულზე და შერიგებაზე ჩამოეგდო. მახარებდა ეს ყველაფერი თუ არა? ძალიან,ძალიან მახარებდა მისი ყურადღება,არ ვიცი რატომ მაგრამ ფაქტი იყო,რომ ამით ვბედნიერდებოდი,თუმცა ისიც კარგად ვიცოდი რომ ამ ყველაფრით მე უარესად ვზარალდებოდი.ვერ ვასრულებდი,უბრალოდ არ შემეძლო.
გვიანი იყო რომ დავწექი,ფილმს ვუყურებდით მე და ჩემი და კომპიუტერში ჩემმა ტელეფონმა რომ დარეკა,აკოს დედის ნომერი იყო,ამ ნომრიდან მირეკავდა ხოლმე.
-გისმენ
-რას შვები?
-ვწევარ შენ?
-დღეს სად გაიქეცი?
-ვერ გავიგე?
-ასე უცებ სად წახვედითქო,ვეულებრივად,კარგად ვნახეთ ერთმანეთი და მერე უცებ გაიქეცი
-აა ხო მეჩქარებოდა,თანაც ლანასაც საქმე ქონდა და
-წასულიყო მერე ლანა შენ დარჩენილიყავი ცოტა ხნით,სასტავიც გაიჩითა მერე
-მეჩქარებოდა აკო
-შენ სულ გეჩქარება ნია,ახლა რო გამოვიდე ნახალოვკაში გამოხვალ?
-არა აკო
-რატო?
-იმიტო რო არ მინდა
-მაგრად ატრაკებ ნია
-საერთოდ არა აკო
-კი ნია,შენი საქციელებით რას ამტკიცებ ნია
-ვაიმე აკო მვრალი ხარ?
-რა მნიშვნელობა აქ მაგას,რასაც გეკითხები იმაზე მიპასუხე
-უნდ აწავიდე აკო
-სად მიდიხარ?
-უნდა გავთიშო,მეძინება
-თავიდან მიშორებ?
-ეგ რა შუაია?
-კაი,კაი მიდი ტკბილი ძილი
გათიშა,თავი უკმაყოფილოდ გავაქნიე,უეჭველად მთვრალი იყო.დილით უნივერსიტეტში წავედი,ლექციაზე ვიჯექი დანელია და გიგა რომ შემოვიდნენ.ბოლო მერხზე დასხდნენ,ლექტორმა რა თქმა უნდა ორივე გამოლანძღა.მგონი არც გაუგიათ აკოს და გიგას,ეტყობოდათ რომ 'პახმელიაზე' იყვნენ და მაგრად ეკიდათ ქალბატონი ეკას ლექციების კითხვა.
-ახალი ტექსტი უნდა ავხსნა,წინაზე გითხარით რომ გადაგექსეროქსებინათ,ყველას გაქვთ?
ყველას გვქონდა,რა თქმა უნდა გიგას და ალეკოს გარდა
-დანელია გადმოჯექი შენს სატრფოსთან-ისე ცუდად მომხვდა ეს ყური,რომ ლამის წამოვუხტი ჭორიკანა ეკას
-ახლავე ქალბატონო ეკა-კმაყოფილი და გაღიებული დანელია მომიჯდა გვერდით.
-თვით ეკაც რო ხელს გვიწყობს ამუღამებ?
-ტესტში ჩაიხედე ალეკო და გაჩუმდი-მკაცრად ვუპასუხე
-ხოხ,როგორი ოფიციალური ხარ ნიაჩკა
-დანელია,სალაპარაკოდ არ გადამისვიხარ მანდ-შენიშვნა მისცა ეკამ
არც კი მიუცევია ამისთვის ყურადღება.ტექსის მაგირად მე მიყურებდა და ჩემს ნერვებზე თამაშობდა,ვერ ვიტანდი ასე უაზროდ რომ იცოდა ხოლმე მოშტერება და ღიმილი.
-ნეტავ გიგა გადმოესვა ეკას აქ!-შევუღრინე
-ჩვენ ხო მაინც ვიცით რო რასაც ამბობ ტყუილია
-შეგიძლია ცოტა ხნით მაინც გაჩუმდე?
ეკამ ისევ მოგვცა შენიშვნა და ამჯერად გარეთ გაგვაგდო.გავმწარდი,ტვინში სისხლი ჩამექცა
-შენს გამო გარეთ გამომაგდო დეგენერატი ხარ დანელია,ვერ გიტან!-კბილებში გამოვცარი
-რას იღრინები გოგო,პირიქით მადლობას უნდ ამიხდიდე იმ დებილობის მოსმენა რო არ გიწევს
-დებილობა იმიტომაა შენთვის რომ აზრზე არ ხარ არ გესმის რას ვკითხულობთ!
-დიდი ამბავი ახლა ინგლისური თუ არ ვიცი რა,ხო იცი ამ ფაკულტეტზე შემთხვევით რო მოვხვდი
-საწყალი ნინო შენი იმედი როგორ აქვს-თავი გავაქნიე
-წუხელ მართლა გეძინებოდა თუ?
-თუ
-წამო სადმე შევიდეთ,დერეფანი ხო არ ვიდგებით ლექციის ბოლომდე?
ცარიელ აუდიტორიაში შევედით,სიგარეტის მოწევა დაიწყო
-ფანჯარა გამოაღე-შევუღრინე
-ეგცივდება მერე
-სიგარეტის კვამლს და აყროლებულ სუნს მაინც მირჩევნია-გაეცინა და ფანჯარა ოდნავ გამოაღო
საშინელი სიცივე შემოვიდა და ამაკანკალა
-ხო გითხარი-გამარჯვებული მზერით გადმომხედა
-დიდი ამბავი,ავიტან
-ასე როდემდე უნდა ვიყოთ?
-რა არ მოგწონს?
-შენი აზრით ამას რამე ქვია?
-შესაძლებელი იყო რმეოდა,მაგრამ შენ არ მოინდომე ხოდა ახლა შეეგუე იმას რაც არის თორემ თუ კიდევ გააგრძელებ ესეც აღარ იქნება
-რა კატეგორიული ხარ
-მე კიდევ მგონია რომ ძალიან ჰუმანური ვარ შენს მიმართ
-ამას ჰუმანურობას ეძახი?
-რაც ახლა არის ამის მეტი არაფერი იქნბა აკო,და დავიღალე ერთი და იგივეს გამეორებით
-ვაბშე აღარ გიყვარვარ?
-რომელ სიყვარულზე მელაპარაკები? შენ საერთოდ იცი მე რა გამოვიარე?იცი რა ჯოჯოხეთი იყო ეს დრო ჩემთვის? უშენოდ საერთოდ ყველაფერი მეზიზღებოდა,მეზიზღებოდა ეს უნივერსიტეტი,ხალხი რომელიც შენს თავს მახსენებდა საეროდ ყველაფერი მძულდა აკო შენს გარეშე,მოვკვდი ამას არსებობა არ ერქვა,ჯოჯოხეთზე უარესი იყო ამ ყველაფრის გადატანა და ამ ყველაფრის შემდეგ მეკითხები რამეს სიყვარულზე? კარგი რა- გამეცინა
-არაკაცი ვარ ნია,ვაღიარებ,თუმცა დამიჯერე გამიზნულად არაფერი კამიკეთებია
-კარგი,კარგი არ გინდა ეს თავის მართლებები,არაფერს ვითხოვ შენგან გარდა იმისა,რომ სიყვარულზე აღარ მელაპარაკო
-სხვანაირად რო არ შემიძლია?
-არც მე შემეძლო სხვანაირად,თუმცა ხმას არ ვიღებდი აკო,გიყურებდი და ტუცებს ვიჭამდი რომ არ მეტირა,შენ ვერც კი წარმოიდგენ მე რა ჯოჯოხეთში ვცხოვრობდი,უბრალოდ აღარ მინდა იგივე გამოვიარო გესმის? საკმარისია უკვე, დავიღალე ძალიან...