მე- მარიამ გძინავს?
-არა შენ?
-არც მე.. გოგო მთვრალები ვართ?
-არა გოგო გაგიჟდი რა მთვრალი?
-აბა ხუთად რატო მეჩვენები?
-სარკესთან ვდგავარ ალბათ.
-ხო ალბათ.. მარა ელო სადა?
-რავი აგერ იწვა წეღან და ახლა არ ვიცი არ წავყოლილვარ.
მარი-აუ წამოდით დაწექით რა. რაღა მოგივიდათ
მე- ვერ წამოვალთ
მარი-რატო?
მე-ელოს ველოდებით. ტეხავს რომ წავიდეთ.
მარიამი-ხო მართალია ქეთი.
მარი-ელოს ძინავს უკვე. თან ცუდათ გახდა წამოდით დაწექით რა.
მარიამი-მე მოვდივარ მარი. ქეთი შენ?
მე- მე არა მეზარება. მეღადავები მაგხელა გზას რა გაივლის.
მარიამი- აუ წამო რა
მე-კაი ხო მოვდივარ
მე სანამ არ გამოვფხიზლდი მანამდე ვერ დავიძინე. ყოველთვის ასე ვარ. დილით ყველას თავი ტკიოდა. ერთი მე ვიყავი ჩიტივით გოგოებს მაღაზიაში ჩავეგზავნე და თემო შემხვდა:
-როგორ ხარ ქეთი?
-კარგად შენ?
-გუშინ მარიამთან დარჩით?
-კი და დავლიეთ. ახლა გოგოებს ნაბეღლავი უნდა ავუტანო. ისადა სკოლაში რატო არ ხარ?
-რავი დამეზარა წასვლა ხვალ წავალ. შენ იქნები?
-აჰა კაი. არ ვიცი კაი აბა წავედი თორე მომკლავენ.
-კაი აბა კარგად.
მაღაზიაში შევედი და ორი ბოთლი ნაბეღლავი ვიყიდე.
-გოგოებო მოვედი და ნაბეღლავი მოვიტანე.
ელო-ვაიმე სადა? აბა მანახე.
-აჰა ნახე?
ელო-კი და მომეცი.
-არა შენ არ მითხარი მანახეო? ხოდა მეც განახე.
-ეეეე მომე დავლიო თორე ცუდათ ვარ უკვე.
-აჰა აიღე
იმ დღეს გოგოებს მთელი დღე ეძინათ. საღამოს თემომ დარეკა:
-ალო ქეთი როგორ ხარ? რას შვებით?
-რავი ესენი კვდებიან.
-ანუ ვერ ჩამოხვალთ?
-და რახდება?
-არაფერი ისეთი. სასტავი იქნება და მეთქი თქვენც ჩამოხვალთთქო.
-მოიცა გოგოებს ვკითხავ და ბაზარი არაა.ჰეი გოგოებო თემომ სასტავი ვიკრიბებითო და არ ჩამოხვალთო? და რა ვქნათ?
მარიამი-მე ცუდათ ვარ.
ელო- მეც
მარიამი- შენ თუ გინდა წადი.
-კაი წავალ და მალე ამოვალ ოკეი?


გავაგრძელო?