ცხოვრება.... ეს ალბათ ყველაზე საშინელი სიტყვაა ჩემთვის...საშინელი ცხოვრება რომელიც სავსეა არარაობებით რომლებთაც სხვათა აზრით ადამიანები ჰქვიათ ჰქვიათ... მთელი ბავშვობა იმით შეშფოთებული რომ ადამიანები ასეთი სასტიკები არიან ვცდილობდი მათში კარგი დამენახა და ეს კარგი გამევრცელებინაა ... მაშინ ძალიან მწამდა, მწამდა ღმერთის რომელიც მეგონა რომ ჩემთან იყო და ნამდვილად არსებობდა .... ორი საუკეთესო მეგობარიც გამიჩნდა ჩვენ სამივე ერთად ბედნიერები ვიყავით მერე რა რომ სხვანაირი გემოვნება გვქონდა ,რომელიც სხვებისთვის მიუღებელი იყო თუნდაც მუსიკა და შეხედულებები .... ყველაფერი კარგად იყო სანამ ერთხელაც ჩემი მეგობრები შეყვარებულები არ გახდნენ ... მივხვდი რომ ზედმეტი ვიყავი და ვამჩვევდი რომ ისე აღარ ვიყავით როგორც წინათ და მიუხედავად იმისა რომ ისინი ძალიან მიყვარდა მე უბრალოდ წამოვედი ამას მათი შემდგომი ცინიზმი დაერთო და მივხვდი რამდენად მარტო ვიყავი მიხვდი რომ ისინიც სხვებივით არარაობები იყვნენ ... ხშირად დავდიოდი სასაფლაოზე როგორც კი ამდენი გაკვეთილების გადამკიდე მოვიცლიდიი ... მე 16 წლის ერთი ჩვეულებრივი გოგო ვიყავი .... თანდათნ მოვწყდი ყველაფერს დავიწყე სხვა რელიგიების გაცნობა ....მეტალი ჩემთვის ყველაფერი იყო ის მაძლევდა ცხოვრების ძალას ბოლოს კი მე ვუარყავი ქრისტიანობა..... საერთოდ არავის ველაპარაკებოდიი და სულ ფეხებზე მეკიდა ეს საზოგადოებაც თავისი ცოდვებით,ვცხოვრობდი ჩემთვის არავის ვაწუხებდი მაგრამ ვერ ვიტყვი რომ ისინი არ მაწუხებდნენ ...ჩემი კლასელები დამცინოდნენ მეუბნებოდნენ ის ადგილი სადაც მე ვიჯექი უნდა ეკურთხებინათ და ამგვარი სისულელების ატანა მიწევდა ყოველ დღე ...ჩემი მშობლები ისინი ყველაზე მეტად მძულდა რადგან არაფრის საშვალებას მაძლევდნენ იმ მუსიკის მოსმენასაც კი მიკრძალავდნენ რაც მაცოცხლებდა . ელექტრო გიტარის სწავლა მინდოდა და კინაღამ მომკლეს არ ვიცი რატომ მაგრამ ყველაფერი რაც მე მომწონდა მათ ძულდათ ფულს ვაგროვებდი და ისე ვყიდულობდი ტანსაცმელს , იმ ტანსაცმელს რომელიც მომწონდა რადგან დედაჩემს ჩემთვის ვარდისფერი მაისურები და ყვავილებიანი კაბები დაჰქონდა მაგრამ მე ისინი არასდროს ჩმიცვამს სულ შავები მეცვაა და ეს მომწონდა საყვარელი ჯგუფების მაისურებს ვაგროვებდიი და ისინი მეცვა სულ ამაზე კი სულ მეჩხუბებოდნენნ ... მოკლედ არანაირი ნათლი წერტილი არ ჩანდა ჩემს ცხოვრებალში რომ სიცოცხლეე გამეგრძელებინა მშობლებს ფეხებზე ვეკიდე ..კლასელებისთვის კი ერთი მუდო გოგო ვიყავი რომელიც ყველას მარტრო მაშინ უყვარდა როდესაც საკონტროლოს დაწერრა უნდოდათ ან დავალება ვერ გაეგოთ .... ერთი რამ მაცოცხლებდა ჩემი მიზანი, როგორც კი აზროვნება დავიწყე ვთქვი რომ ადვოკატი გამოვიდოდი და ახლაც ასე მინდა მინდა წინ აღვუდგე იმ უსამართლობას რომელიც დღეს ჩევენს ქვეყანაში ხდება ასევე მინდოდა ჯგუფი შემექმნა ,მინდოდა გიტარა მქონოდა და მესწავლა დაკვრაა თან ცუდი სქვრიმი არ მქონდა .... ნუ მოკლედ ასე გრძელდებოდა ჩემი ცხოვრება სანამ ერთხელ სკოლიდან როცა დავბრუნდი ჩემი მშობლების კამათი არ შემომესმა :
- ის ეძებს და სრული უფლება აქ საკუთარი ბავშვი წაიყვანოს თან ჩვენ ვერ ვიმორჩილებთ უკვე დროა გაიგოს რომ ჩვენი შვილი არ არის /....ამობობდა საშაა(მამაჩემი)
- არა ეს არ მოხდება მიუხედავად იმისა რომ ნერვებს მიშლის ჩემი გაზრდილია და მკვლელს ვერ გავატან მან არ იცის რომ მამამისი მკვლელია რომ იცოდეს ნახვასაც არ მოისურვებს ..... თქვა დედაჩემმა ,, მერე აღარ მომისმენია თვალთ დამიბნელდა მაგრამ ეს მოულოდნელი არ იყო ამას ყოველთვის ვეჭვობდი ... ავიღე ჩემი ბარგი და უბრლოდ წამოვედი არავისთვის არაფერი მითქვამს მივდიოდი ვუსმენდი სიმღერას და ვფიქრობდი ... მამაჩემი მეძებდა ამიტომ გადავწყვიტე მე მომეძბნა და მისგან მომესმინა ყველაფერი ... სახლიდან ჩემი დოკუმენტები ავიღე რომელსაც ჩემი სახელი ეწერა ...ამოვიღე და გავშალე ..აქ ყველაფერი ეწერა ჩემი ნამდვილი დაბვადების დღე და ის რომ სკანდინავიაში დავიბადე გავოცდი ამას არ ველოდი .... გადავწყვიტე სკანდინავიაში წავსდულიყავი რადგან მეგონა რომ მამას იქ ვიპოვიდი ცოტა დანაზოგი მქონდა ფულს ყოველთვის ვაგროვებდი მოკლედ აეროპორტში ერთი კეთილი ქალის მეშვეობით ავედი თვითმფრიონავში ის ქალი ძალიან დამეხმარა .. ეს ყველაფერი უცხო იყო ჩემთვის ეს იყო ახალი ცხოვრება ... ყოველთვის ისედაც მარტო ვიყავიო მაგრამ ასეთი სიმარტოვე არასდროს მიგრძვნია ... გულის სიღრმეში ჩემი მშობლები მეცოდებოდნერნ რადგან მათ ყველაფერი გააკეთეს რომ მესწავლა არაფერს მაკლებვდნენ მაგრამ მაინც მე ისინი არსდროს მყვარებია მე საერერთოდ არასდროს მყვარებია არაავინ , ადამიანები ყოველთვის მძულდა მათთან ურთიერთობასაც კი ვერიდებოდი ....
- სულ ვსწავლობდი ,ვკითხულობდი და ფილმებს ვუყურებდი ასე გადიოდა ჩემი ცხოვრება ახლა კი მივხვდი რომ იწყებოდა ახალი ეტაპი .... მე ყოველთვის ძლიერი ვიყავი არასდროს არ მქონდა მიდრეკილება იმ სისულეებზე როგორიცაა გამოვიყურებოდე ლამაზად ..მიმექცია ყველას ყურადღება, ლამაზი ბიიჭი ჩამეგდო ხელში და ნუ როგორც არის დღევანდელ რეალობაში ყოველთვის მქონდა ჩემი სამყარო და სხვები ფეხებზე მეკიდა ...
- სკანდინავიაში ჩავედიი უცხო მხარეში არ ვიცოდი რა უნდა მექნა საბედნიეროდ სკოლაში გერმანულს ვსწავლობდი და კარგად ვიცოდი ეს ენა ... ღამე ქუჩაში გავატარეე სკკანდინავიის ტყეში საოცარი იყო ღამით ეს ტყე ყოველთვის მიყვარდა სკანდინავია ... მიყვარდა ვიკინგები და მათი ლეგენდა წესები ,.... შვქმენი ჩემი ღმერთი რომელსაც მოსწონდა ის რაც მე რომელიც არ განმსჯიდა და მომიწონებდა ყველა საქციელს ...
- ღამით ღრმად ჩამეძინა ძილში ვიღაცეებს ვხედავდი მაგრამ კარგად არ მახსოვსს ხმებიც კი მესმოდა როცა გავიღვიოძე საკანში ვიყავი ..მაშინვე გისოსებს ვეცი და ყვირილი დავიწყეე ..პოლიციელი მალე გამოჩნდა
- რა მინდა აქ ?ვკითხე მაშინვე .
-თქვენ ტყეში გიპოვეს გელოდებოდით ....
-რას ნიშნავს ეს ?
-თქვენ მამათქვენი გეძებთ უკვე ერი წელია მას უკვე შევაყობინეეთ და მალე მოვა ..
გაოცებული ვიყავი არაფერი არ მითქვამს უბრალოდ ვიდექი და ვფიქრობდი...
მალე ვიღაც სხვა პოლიციელი შემოვიდა საშინელი სახე ჰქონდა ეტყობოდა როგორი ბოროტიც იყოო ...საკნის კარი გააღო და ცინიკური ღიმილით მითხრა :
-მალე შენი საცოდავი მამიკოც მოვა მაგრამ მაანამ სამაგიერო უნდა გადავუხადოთ ..მე ბავშვები ძალიან მიყვრს მაგრამ შენ არამგონია უბრალოდ ბავშვი იყო რადგან თვით სატანის შვილი ხარ ამიტომაც ცოტა ტკივილი აარ გაწყენდა იქნებ გონს მოეგოს მამაშენი ... ვისათნ აქვს საქმე ჩვენი ქვეყნის არც ერთი მოქალაქე არ დაეხმარება მის შვილს .... და მითუმეტეს მას ... -მითხრა და საკნიდან გამათრია ..ისტერიკები არ დამიწყია ...უბრალოდ აზრს ვერ ვხედავდი. ბოლოს ძალიან ბნელ ოთახში შემიყვანეს ერთ არაკაცს სხვებიც მოყვნენ კედელთან დამაბეს ზურგით ერთმა რომელიც საკანში მელაპარაკაა მათრახი ამოიღო და მთელი ძლით გამარტყა ასეთი ტკივილი არსდროს განმიცდია მაშინაც კი გაბრაზებული დედაჩმი უზომოდ რომ მირტყამდა ...ეს რაღაც საოცარი იყოო ,მაგრამ ხმა არ ამომიღია არ მინდოდა მათთვის მეჩვენებინა როგლორ მტკიოდა ადამიანებს არასდროს ვუჩვენებდი ჩემს სისუსტეს ისინი მირტყამდნენ მათრახს და ყოველი დარტყმა მაძლიერებდა ...გაოცებულები იმით რომ ხმას არ ვიღებდი აღარ ჩერდებოდნენ ვგრძნობდი როგორ ჩამომდიოდა სისხლი წელზე და მიუხედავად ტკივილასა მსიამოვნებდა კიდეც ... მეგონა მოვკვდებოდი და მზად ვიყავი კიდეც ამისთვის მალე გონებას დავკარგავდი როცა კარზე დააკაკუნეს მაშინვე გაჩერდნენ და მე ხელები გამიხსნეს და კარი ღია დატოვეს და წავიდნენ არაფრის თავი არ მქონდა უბრალოდ ვიჯექი და ვცდილობდი გონება არ დამეკარგა უცებ ვიღაც მოვიდა მოვიდა და მომეხვია ასეთი რამ არასდროს მიგვრძნია .... ვერ აგიღწერთ ეს რა იყო ..უცებ ტირილი დავიწყე და მივხვდი რომ ისიც ტიროდა და მეუბენოდა რომ აღარაფრის არ შემშინებოდა რადგან მამა ჩემთან იყო ..ა მ სიტყვებზე გული წამივიდა....