დავინახე როგორ კოცნიდა ლუკას და ვიღაც ბიჭს… თურმე ის მისი შეყვარებული ყოფილა! უკვე ნამდვილად დავრწმუნდი რომ ეს გოგო ლუკას და იყო. ლუკას კი ამდენი ვეჩხუბე, ამდენი შეურაწყოფა მივაყენე! რა დამპალი ვარ! ნეტა მოვკვდე! ცუდად ვიყავი! გული მტკიოდა... ჩემთვის დავბოდიალობდი, არ ვიცოდი სად ვსეირნობდი, ვერაფერს ვგრძნობდი, დებილივით ვტიროდი... ბოლოს გავბედე და ლუკას დავურეკე, ის კი არ იღებდა... ისიც ცუდად იყო, იტანჯებოდა! რომ გამოვცოცხლდი მივხვდი, ნაცნობ ადგილას არ ვიყავი. სადღაც მივდიოდი... შავ, დაბურულ, ნისლიან გზას გავდიოდი და ვტიროდი.
ბინდი...
სიჩუმე...
ტკივილი...
ტირილი...
სავსემთვარეობა... ეს ყველაფერი ჩემზე მოქმედებდა!..
სევდიან მუსიკებს ვუსმენდი და ამით ჭრილობაზე მარილს ვიყრიდი... ნელ-ნელა უფრო ცუდად ვხდებოდი... ამ ფიქრებში, ტანჯვაში და ტირილში გართულს ვიღაცამ მაგრად დამიჭირა და სადღაც გაამათრია! თავში რაღაც ჩამარტყა... ისეთ ტკივილს ვგრძნობდი!..
თვალები რომ გავახილე სადღაც, ოთახში ვიყავი ჩაკეტილი. საწოლზე მიბმული აქეთ-იქით ვიყურებოდი... მიბმული ხელები საშინლად მტკიოდა! ხმას ვერ ვიღებდი. თავი მისკდებოდა, ძალიან ცუდად ვიყავი! ეს სიჩუმე დაირღვა, რადგან ვიღაცამ კარი შემოაღო. ვიღაც ბიჭი შემოვიდა და გვერდზე მომიჯდა. ცინიკურად გამიღიმა, დაახლოებით 3 წუთი მიყურა და სახესთან მომიახლოვდა, უნდა ეკოცნა... გული საშინლად მიცემდა, მე ვერაფერი მოვახერხე.... მაგრამ... ერთმა ძალიან მოხერხებულმა აზრმა გამიელვა.... ტუჩებში შევაფურთხე! ის ნელა გაიწია, უკმაყოფილო გამომეტყველებით შემომხედა, სახე მოიწმინდა და გაბრაზებული გავიდა. ეგონა ეგ გაუვუდოდა?! ეს გავიფიქრე და ჩუმად სიცილი მოვრთე, კმაყოფილი ვიყავი რომ შევაფურთხე. მაგრამ რა დროს ამაზე ფიქრი იყო?! ამ სახლიდან აუცილებლად უნდა გამეღწია! ვცდილობდი თოკი გამეწყვიტა, მაგრამ ამაოდ... მესმოდა როგორ ჩხუბობდნენ ის ბიჭები:
-კაიი ბიჭოო რატო მოიყვანეთ ააქ ტოო?
-რა რატო?! აბა სად წაგვეყვანა?
-ვაფშე რატო მოიტაცეთ?!
-რატო და სანამ ფულს არ დაგვიბრუნებენ არ გავუშვებთ!
ეს რომ გავიგე საშინლად გავბრაზდი, მაგრამ ვერაფერი მოვიმოქმედე! ცოტა ხნის შემდეგ ჩამეძინა. დიდხანს მეძინა... ჩემს ფიქრებში, სიზმრებში მხოლოდ სიშავე და ტკივილი იყო... მხოლოდ!... მხოლოდ ტკივილს ვგრძნობდი!.. მეგონა, რომ სხეულში ათას ხმალს ერთდროულად მირჭობდნენ და მკლავდნენ. სიცივე, ეს საშინელუ გრძნობა... მეგონა რომ ორგანიზმი ვეღარ აიტანდა და გავიყინებოდი!.. რომ გავიღვიძე იატაკზე მჯდომი 4 ბიჭი დავინახე. მშვიდი და სერიოზული გამომეტყველებით გავხედე და...
-გამიშვით!!!! (ისეთი დავიყვირე ერთ-ერთი შეხტა. ამაზე კინაღამ სიცილი მოვრთე, მაგრამ თავი მაინც შევიკავე)
-ნუ ნერვიულობ სიხარულო, ფულს მოგვცემენ შენი მეგობრები და გაგიშვებთ (მითხრა მეორემ და გამიღიმა, აუუ როგორ მომიშალა ნერვები!...)
ეს თქვა და გავიდა. დანარჩენებიც მას გაჰყვნენ...
საწოლზე მიბმული ხელები ძალიან მტკიოდა. საშინლად ვგრძნობდი თავს! გული მტკიოდა!.. სხეული გაყინული მქონდა... სულ ვკანკალებდი. ყურადღებას არავინ მაქცევდა. არ ვნებდებოდი, ვცდილობდი თოკი გამეწყვიტა, არ ვეშვებოდი... თან მცხელოდა, სიცხე მქონდა...
უეცრად მესიჯი მომივიდა, გამახსენდა რომ მე თან მობილური მქონდა. დაბმული ხელებით, როგორღაც ამოვიღე მობილური ჯიბიდან, რიჟამ მომწერა:
-თქვი სად ხარ! მოვდივართ! (რიჟა)
კლავიატურას ძლივს ვწვდებოდი. ერთი ასოს დაწერას 4 წუთი ვუნდებოდი, დავიტანჯეე რაა... ბოლოს როგორც იქნა დავწერე:
-არ ვიცი... რაღაც საშინელი ოთახიაა აი როგორც ადრე მე და სალი რო დაგვიჭირეს (მე)
-როგორ ხარ? მალე მოვალთ... (რიჟა)
-ცუდად რიჟჟ, ძალიან ცუდად! ჰო მალე მოდით გთხოვ!... (მე)
რიჟას მეტი არაფერი მოუწერია... მე კი ვიჯექი საწოლზე და იმ ბიჭების საუბარს ვუსმენდი.
-ბიჭო რო არ მოვიდნენ რა ვქნათ ტოო? სულ აქ ხო არ გვეყოლება?
-თუ საჭირო გახდება დიდხანს დავიტოვებთ!
მათ საუბარს რომ ვუსმნედი კიდევ უფრო მეშლებოდა ნერვები!! ეს სიჩუმე, სიბნელე, სიშავე ცუდად მხდიდა. უეცრად კარი გაიღო. იმ ბიჭებმა რიჟა, სალი და ლინა შემოყარეს ოთხაში! ბევრნი იყვნენ.... გოგოებიც დააბეს! რიჟა გამწარებული ყვიროდა. მე არ გამიკვირდა რომ ისინიც დაიჭირეს, იმდენი იყვნენ რომ 4 გოგოს მოერეოდნენ... აბა რა...
-გოგოებოო?! (მე)
-ჰოო.... ჩვენც... ჩვენც დაგვიჭირეს... (სალი)
-აუუუ! გაგვიშვით! მოგკლაააააააავთ! თქვე ნაბი*ვრებოო! (რიჟა)
-კაი გოგო რას გიშველის ეგ? (ჩაეცინა ლინას)
ამ დროს ისევ ის ბიჭი შემოვიდა ჩემი კოცნა რომ დააპირა.
-რას ყვირი გოგო?! ჩუმად იყავით ეე!
-რა ჩუმად ვიყო შე ნაბო*ზარო! გამიშვი დროზეეეე! გაგვიშვიიი სასწრაფოდ!!! (რიჟა)
-ჩუმად იყავი-თქო! ნორმალურად ილაპარაკე!!!
თქვა და გავიდა. რიჟა გამწარდა და კიდევ უფრო ხმამაღლა დაიწყო ყვირილი.
-ნუ ყვირი თან დანა მაქვს... (ლინა)
-რაა?! ცოტა ადრე გეთქვა დებილო ყელი მეტკინა (ჩაეცინა რიჟას)
-მოიცადეე...
-მმ....
ლინამ ხელები გაგვითავისუფლა თოკისგან. დანა შეინახა და
.......
რიჟამ გააგრძელა ყვირილი, იმდენი იყვირა სანამ ის ბიჭი ისევ არ შემოვიდა...
შემოვიდა, ვერავინ დაინახა, წინ წამოიწია, კარების უკან მდგომმა სალიმ წიხლი ამოარტყა, დააგდო და პირზე ხელი მიაფარა.
-ჩუუუ.... (სალი)
-კაი ბიჭია არაა? (ჩაეცინა ლინას)
-ჰოო ნუუ ეხლა... (რიჟა)
სალიმ ის ბიჭი ისე დააბა როგორც ჩვენ ვიყავით დაბმულები. ლინამ ფანჯარა გააღო და უკანა ეზოში გადაძვრა, რიჟაც მას გაჰყვა, ისინი ეზოში არსებულ პატარა, დაბალ ოთახში შეძვრნენ. მე და სალი ისევ კარების უკან დავიმალეთ, დიდი ხნის ლოდინის შემდეგ ვიღაც სხვა ბიჭი შემოვიდა, სალიმ ხელი ჰკრა, მე ფეხზე ფეხი დავარტყი, კმაყოფილი ვიყავიი... ის წაიქცა, სალი მივარდა და ისიც საწოლს მიაბა.
-აბა როგორია? მოგწონთ ლამაზებო? (სალი)
ამაზე გულიანად გამეცინა... ბიჭებს ლამაზებოო...
-ორი ბიჭიც გვყაააავს... (მე)
-ჰაჰ! ჰოომ... (სალი)
ამ დროს შემოვარდა კიდევ ერთი!.. მე მივვარდი დავიჭირე, ისე რომ თვალიც ვერ დაახამხამა. სალი მომეხმარა და ისიც დავიჭირეთ. სხვებმა შეატყვეს რომ რაღაც მთლად რიგზზე არ იყო... რა თქმა უნდა მე და სალი დავიმალეთ. შემოვიდნენ შვიდნი... დაიწყეს დანარჩენი სამის გათავისუფლება, მე კი ვეღარ მოვითმინე, გავვარდი და ერთს თავში დავარტყი, მეორეს ფეხზე, სალიც ამყვა და ასე დაიწყო ჩხუბი... ამ დროს ფანჯრიდან შემოვარდნენ ლინა და რიჟა და მოგვეშველნენ.
.......
ნუ რა თქმა უნდა ეს ყველაფერი ჩვენი დამარცხებით დამთავრდა რაა!.. ძალიან ბევრნი იყვნენ... კიდევ სამი შემოვიდა, იარაღები დაგვიშინეს, ჩვენსკენ იწეოდნენ...
მე რაღაც საშინელი გრძნობა მაწუხებდა, მაგრამ მეც არ ვიცოდი რა მტანჯავდა... გული მეკუმშებოდა!
ჩვენ ნელ-ნელა უკან ვიხევდით, კედელს ვუახლოვდებოდით...
ბოლოს ვიგრძენი როგორ შეეხო ჩემი ზურგი ცივ კედელს...
ჩავიკუზეთ...
სხვა რა გზა გვქონდა?! დანარჩენებიც ნელ-ნელა გვიახლოვდებოდნენ. ბოლოს დაგვიჭირეს, საშინლად მეშლებოდა ნერვები!.. ვინც მე დამიჭირა სახეში გავარტყი და არც ვინანე!.. მაგრამ რად გინდა?! მაინც დაგვიჭირეს! მე კი... მე.... მხოლოდ „მასზე“ ვფიქრობდი! მე ის მიყვარდა!
....
მხოლოდ „ის“!
მხოლოდ „ის“ თუ გადაგვარჩენდა...
ორი დღე! ორი დღე ვიყავით შავ, ცივ, საშინელ ოთახში გამოკეტილნი. არავინ ყურადღებას არ გვაქცევდა. ცუდად ვიყავით, აღარ შეგვეძლოო! ამის ატანა შეუძლებელი იყო!.. ამ საშინელი ოთახიდან გაღწევა ოცნებად მექცა!
ვგრძნობდი მხოლოდ სიცივეს, სიძულვის და სიბოროტეს... ეს ყველაფერი საშინელ კოშმარს ჰგავდა... კოშმარს! რომელიც გრძელდებოდა და ბოლო არ უჩანდა... თითქოს მთელი ცხოვრება... მთელი ცხროვერაბა გაიწელა... და ეს ტანჯვა აღარ მთავრდებოდა!
მაგრამ!..
აი ის წამები! ის წუთები...
ასეთ განსაცდელში ჩავარდნილები! თითქოს სიცოცხლის ბოლო წამებში გადავრჩით...
ისე ყველაფერი მაშინ დამთავრდა, როდესაც „მან“ გადაგვარჩინა! კიი... „ის“ მოვიდა! და გადაგვარჩინა! მხოლოდ „მას“ შეეძლო ჩვენი გადარჩენა! და ასეც მოხდა!!!
უკვე მეორე დღის დასასრული გვიახლოვდებოდა.
ისევ დატანჯულები, გაყინულები და აკანკალებულები ვიჯექით, კედელს მიყუდებულები ძლიერად ვკანკალებდით!
ასეთ ტანჯვას ისევ სიკვდილი ჯობდა!..
მშიერ-მწყურვალებს მხოლოდ რაიმე სასწაულის იმედი გვქონდა...
.......
აი ისიც!...
კარი მთელი ძალით შემოაღო, შემოვარდა. მის უკან იდგნენ გიორგი, გოგა, ალექსანდრე და შრამა.
„ის“ მე მომვარდა და მაკოცა! შემდეგ თვალებში შემომხედა და მითხრა:
-მიყვარხარ!
გაშტერებული ვიჯექი, ხმას ვერ ვიღებდი, დებილივით ვუყურებდი მას...
ჩავხედე წაბლისფერ თვალებში... ვერაფერს ვხვდებოდი... ისე ცუდად ვიყავი...
...
ბიჭემა დანარჩენები გაანთავისუფლეს. ხელები ჩაგვჭიდეს და გარეთ გაგვიყვანეს!
ოთახიდან რომ გავედით, ძირს დაგდებული ბიჭები დავინახე... ცოტა არ იყოს შემეშინდა!
ლუკა... მან... მან გადაგვარჩინა! ჩემთან წაგვიყვანა და წავიდა... გიჟივით ვიჯექი! ვერ ვინძრეოდი... ხმასაც ვერ ვიღებდი.
გოგოები მომვარდნენ და ჩამეხუტნენ... ცრემლები წამომივიდა...
ბიჭები წავიდნენ... ალექსანდრე მომიჯდა, ჩამეხუტა და ლუყაზე ნაზად მაკოცა...
-მიყვარხარ! (ალექსანდრე)
-მეეც! (მე)
ალექსანდრეს გადავეხვიე და ტირილი მოვრთე... რატომ არ ვიცი, მაგრამ აი...
ცრემლები მოვიწმინდე, გოგონებსაც გადავეხვიე... უეცრად ლინამ დაიყვირა:
-მიყვარხაართ! (ლინა)
-ჩვეეენც (მე, სალი, რიჟა)
უკვე 03:00 საათი ხდებოდა... დასაძინებლად მოვემზადე, ჩავწექი თბილ საწოლში და ტკბილად დავიძინე.
დილით რომ გავიღვიძე ლუკა მეჯდა გვერდზე, მომიახლოვდა და შუბლზე მაკოცა... მე წამოვხტი და ჩავეხუტეე! დღე ასე კარგად დაიწყო! ხელ-პირი დავიბანე, მოვწესრიგდი და სამზარეულოში გავედი, საუზმე ლინამ გაგვიკეთა, რა თქმა უნდა! გემრიელად ვისაუზმეთ, მისაღებში გავედით, დავიწყეთ საუბარი... კარზე ზარის ხმა შემოგვესმა... კარი გავაღე დაა... სიხარულისგან აღმომხდა:
-ვაიმეე! დედიკოო, მამიკოოო! (მე)
-ჩამოვედიიით! (დედა)
-აუუ რა მაგარიაა! (ალექსანდრე)
-სახლი? (მე)
-ნუ ღელავ, სახლს დამლაგებლები მოუვლიან (მამა)
-კაი მაშიინ!
- შემოდიით! (მე)
ისეთი ბედნიერი ვიყავი, თითქოს მშობლები 100 წელი არ მინახია... მათ მოვუყევი ლუკას შესახებ და ძალიან გაუხარდათ. რამდენიმე დღის შემდეგ ალექსანდრემ გვითხრა რომ ისევ უნდა წასულიყო საზღვარგარეთ, ეს რომ გავიგე საშინლად მოვიწყინე! მაგრამ აბა რას ვიზამდით?.. აეროპორტში წავედით, ალექსანდრე გავაცილეთ და მოწყენილები დავბრუნდით... ძამიკო შემპირდა რომ კიდევ ჩამოვიდოდა... აუცილებლად!.. თორემ დავახრჩობდი! ეს რომ გოგოებს ვუთხარი სიცილი აუტყდათ, მეც გამეცინა.
გავიდა რამდენიმე თვე...
ერთ დღეს ყველანი შევიკრიბეთ... გოგა ძალიან უხერხულად იჯდა, მე ეს შევატყვე და ცალკე გამოვიყვანე.
-რა გჭირს ტოო? (მე)
-არაფერი... დაიკიდე... (გოგა)
-რა არაფერი? ისე ზიხარ თითქოს ეკლებზე დაგაჯინესო (ჩამეცინა მე)
-კაროჩე! მიყვარს!!! (გოგა)
-რაა?! (გავიკვირვე) ვინ? (მე)
-რიჟა (მოწყენილი ხმით მითხრა, თვალები მაგრად დახუჭა და თავი ჩახარა)
-რა?! მართლაა?! ვაიმეე საყვარელოო... (ჩავეხუტე) უთხარი მერე! (მე)
-მიტყდება ტოო!.. (გოგა)
-რა გიტყდება ვერ ხარ?! მიდი ყველას თვალწინ უთხარი!!! დროზე! (სიცილით ვუბრძანე)
-კაი, კაი ჰო... (ისევ ჩახარა თავი და მისაღებში გავიდა)
მეც შევყევი, დავსხედით, ჩვეულებრივად გავაგრძელეთ საუბარი. გავიდა რამდენიმე წუთი, ვეღარ მოვითმინე და გოგას თვალებით მივანიშნე უთხარი-თქო! ამ დროს გოგა ადგა სავარძლიდან რიჟას მიუახლოვდა...
-რიჟა! (გოგა)
-რა? (გაიკვირვა რიჟამ)
-მე შენ მიყვარხარ!!! (ეს თქვა და ისევ ჩახარა თავი)
-რაა?! მართლაა?
მისაღებში სიჩუმე ჩამოვარდა...
-მეც! (რიჟა)
ეს რომ გოგამ გაიგო თავი ასწია, თვალებში ჩახედა და ხელები გადახვია, რიჟაც ასე მოიქცა... ვერავინ ხმა ვერ ამოიღო! მართლაც იგრძნობოდა რომ ერთმანეთი საშინლად უყვარდათ... ვერ მივხვდი რატომ? რატომ მალავდნენ? მაგრამ მათ რომ ასეთ ბედნიერებს ვხედავდი მეც მეღიმებოდა და მეც ვბედნიერდებოდი! მათ გადაწყვიტეს დასასვენებლად წასულიყვნენ... აი ასე უბრალოდ... მიგვატოვეს... ეს გავიფიქრე და გამეღიმა! ისინიც გავაცილეთ...
დავრჩით სახლში მე, სალი და ლინა... რიჟას გარეშე ისეთი მოწყენილობა იყოო....
მე, სალიმ, ლინამ, გიორგიმ, ნიკამ და ლუკამაც გადავწყვიტეთ დაგვესვენა, ამიტომაც!..
#მეორე დღე...
ვისხედით მე, სალი და ლინა ჩემს ოთახში... მოწყენილები ხან თემას ვცვლიდით, ხან კინოს ვუყურებდით, რას არ ვიფიქრებდით რომ არ მოგვეწყინა, მაგრამ რიჟას გარეშე აბა როგორ?..
კარზე ზარის ხმა გაისმა. კარი გავაღე, კართან ბიჭები დამხვდნენ...
-გაუმარჯოოს! (მე)
-ზდაროვა! (გოგა)
-შემოდით^^ (მე)
-როგორ ხართ გოგოებო? (გიორგი)
-აბა რიჟას გარეშე როგორ ვიქნებით? (მოიწყინა ლინამ)
-ლუკა სად არის? (მე)
-მე ცოტა ხანში ამოვალო და რავი... (შრამა)
-აა კაი. (მე)
რაღა თქმა უნდა დავიწყენთ ლაპარაკი თუ სად დაგვესვენა და როდის გავმგზავრებულიყავით.
მობილურზე სმს მომივიდა:
-ჩემო პატარავ, გამო ერთი წამით გთხოოვ <3 ჩემს მანქანასთან ვარ^^
-კაიიი <3 ^^
გავედი თუ არა გარეთ ეგრევე ლუკას მანქანისკენ გავეშურე. ვერ ვიპოვე მაგრამ მანქანაში შევიხედე. დავინახე თუ არა ლუკა, მანქანაში ჩავჯექი. მანქანაში ჩაჯდომა ვერც კი მოვასწარი რომ ხელები ლუყებზე მომადო და მაკოცა^^ აუ... <3
-როგორ ხარ? (მე)
-კარგად ჩემოო ლამაზო, შენ? (ლუკა)
-მეეც^^ (მე)
-ესეიგი რისთვის გამოგიყვანე. სიურპრიზი მაქვს! (ლუკა)
-აუუ <3 რა სიურპრიზი? (ტაში შემოვკარი და ჩავიცინე)
-აიი! (ლუკა)
-ვაიმეეე! უკვეე?! აუუ რა მაგარიააა (მე)
ლუკას ნიუ-იორკიში გასაფრენი ბილეთები უყიდია ყველასთვის! ერთხანს ვუღიმოდი... შემდეგ მივუახლოვდი და ლოყაზე ნაზაად ვაკოცე... სახლში რომ შევედით, ვერავინ ვიპოვეთ მეორე სართულზე ავირბინე და დავინახე როგორ ეხუტებოდა ნიკა სალის. ყბა ჩამომივარდა... თან ძალიან გახარებული ვიყავი, მაგრამ ისეთი მოულოდნელი იყო ჯერ გავშტერდი, შემდეგ ლინამ მანიშნა სიყვარული აუსხნაო... ლინას სახეზე კინაღამ სიცილი მოვრთე, ბოლოს დავსერიოზულდი, ბედნიერ წყვილს მივვარდი, ჩავეხუტე და მივულოცე!
ვაიმეე... გამოვცოცხლდი და რისთვისაც ვეძებდი სასტავს, სწორედ ამ საკითხზე გადავიტანე თემა.
-ნახეეთ!^^ (მე)
-ბილეთებიი? (სალი)
-ჰოოომ... (გავიკრიჭე და ლუკასკენ გავიხედე)
-აუუ ლუკაა შენ იყიდეე? (ლინა)
-აჰამ (ლუკა)
-ძაან მაგარიაა^^ (სალი)
-მადლობაა! (ერთხმად დავიყვირეთ)
სალიმ ყველა გოგო ააგდო და დაიყვირა:
-აბა ჰეე! ავიბარგეეეთ! (სალი)
-აჰაჰ! კაიი წავედით (ლინა)
ბიჭები დაგვცინოდნენ... მე დავეჯღანე!
გიორგი გამომეკიდა მაგრამ ოთახში შევარდი და კარები ჩავუკეტეე... სიცილი მოვრთე. ბარგი ჩავალაგეთ და ბიჭებთან გავედით. მე ლუკას მივუჯექი და ჩავეხუტე, სალი კი ნიკას. მხოლოდ ლინა და გიორგი იჯდნენ ცალ-ცალკე...
უკვე 01:00 იყო. რატომღაც ასეთ დროს არ ვიძინებთ ხოლმე, მაგრამ უკვე თვალები მეხუჭებოდა, ლუკამ ეს შეატყო, საძინებელში შემიყვანა და საზოლზე დამაჯინა, თვითონაც გვერდზე მომიჯდა, მომიახლოვდა... ხელები მომხვია და კიდევ ერთხელ მითხრა:
-მიყვარხაარ!!! (ლუკა)
-მეეც! მეც! მეეც! ძალიაან!^^ (მე)
ლუკა ოთახიდან გავიდა. მე თბილად ჩავწექი ლოგინში და დავიძინე მაგრამ ეს ძილი ხანმოკლე აღმოჩნდა რადგან 07:00ზე გაგვაღვიძა ლინაამ.
-გოგოებოოოო! ადექიიით!!! (ლინა)
-ოო კაი რაა... (მე)
-რა კაი რა გოგო დღეს მივფრინავთ 9ზე აეროპორტში უნდა ვიყოოოთ ეე! (ლინა)
-ვაიმე ჰოო!.. (სალი)
სასწრაფოდ ავდექით, მოვემზადეთ, მოვწესრიგდით, და ბიჭებს დავურეკეთ.
-ბიჭებო მოდიხართ? (სალი)
-კი, კიი ახლოს ვართ, მალე ვიქნებით, გამოდით უკვე. (გიორგი)
-კაიი^^ (სალი)
ნუუ ეგრევე არ გავარდით, მაგრამ როცა გავედით ბიჭები უკვე ჩემს სახლთან იყვნენ. ჩავსხედით მანქანაში და აეროპორტისკენ ჰერიიი...
ყველანი ჩვენს მშობლებს დავემშვიდობეეთ!^^
აიი უკვე თვითმფრინავიდან ვაკვირდები ნიუ-იორკს.
როდესაც იქ ჩავედით ლუკამ ტაქსი სასტუმროსთან გააჩერა.
როდესაც დავბინავდით და მოვკალათდით გოგოები ჩემს ოთახში შემოვიდნენ. გახარებულები ყოველ წამს თემებს ვცვლიდით! ამ დროს ვიღაცამ ნელა შემოაღო კარები, კარებთან გიორგი იდგა, მოწყენილი, მე მივვარდი და ვკითხე:
-რა გჭირს ბიჭო?! (მე)
-... (გიორგი)
-ხმა ამოიღე! (მე)
-ლინაა!!! (გიორგი)
არავინ ხმა არ ამოიღო, ლინა გაშტერებულიყო და გიორგის შეშინებული თვალებით უყურებდა...
-მიყვარხარ! მე შენ ძალიან მიყვარხარ!!! შენ რომ გხედავ გული საშინლად მიხეთქავს! ლინა მიყვარხარ!!!!! (გიორგი)
-რაა?! ვაიმე!.. (გაეცინა ლინას)
გიორგის მივარდა და აკოცა! აუუ ამაზე შემოვარდნენ დანარჩენი ბიჭებიიი! დაიწყეს სიმღერა, გახსნეს შამპანური!
მაგრად გავერთეთ!!!
სიყვარულმა დაგვამარცხა!^^
ეს უბედნიერესი წამები არასდროს დამავიწყდება. არასდროს!..
.......




მეგობრებო, ძალიან დიდი ბოდიში დაგვიანებისთვის! უბრალოდ წამეშალა და თავიდან დავწერე ეს თავი. ვაპირებდი რომ ბოლო თავი ყოფილიყო, მაგრამ როგორც ხედავთ არა. სამაგიეროდ შემდეგი თავი პირველი ნაწილის დასასრული იქნება. იმედია მოგეწონებათ!^^