ყველაფერი წარმავალია ქვეყნად,სამუდამო არაფერია,ყველაზე ბედნიერი მაშინ ხარ,როცა გრძნობ,რომ სიყვარული შეგიძლია,როცა გული გერჩის და ფეთქავს,არ აქვს მნიშვნელობა ეს ცალმხრივია თუ ორმხრივი,უბრალოდ გიყვარს და ამით ბედნიერი ხარ,სიყვარული დიდი ნიჭია,რომლითაც უფალმა ყოველი ჩვენგანი დაგვაჯილდოვა,ყველას ჩვენებურად გვესმის ეს აბსტრაქცია,ზოგს შეუძლია სამუდამო სიყვარული ზოგისთვის კი ეს უბრალოდ შეუძლებელია,ჩვენ ჩვენი ინდივიდუალიზმით ვარ არაჩვეულებრივები,ვერავის მოსთხოვ პასუხს,ვერ დაემდურები რატომ ვერ შემიყვარეო,სასწაულია პირდაპი,მოსთხოვო ადამიანს ის რაც მისთვის უცხოა. საკვირველია,რა უებ შეუძლია ადამიანს თქვას აღარ მიყვარსო,მაშინ გამოდის არც გვყავრებია,თუმცა მთლად ასეც ვერ ვიტყოდით,სიყვარული უნდა ასაზრდოო,თუ მას არ გამოკვებავ მოკვდება და გაქრება,ხშირია მსგავსი შემთხვევებიც.ზოგჯერ ძალიან იღლები იმით,რომ იყო ძლიერი ქალი,ყოველთვის გაუგო მას და მის მდგომარეობაში შეხვიდე,იღლები ტკივილით სავსე გულის ტარებით და სახეზე ყალბი ღიმილის მორგებით,ზოგჯერ უბრალოდ გინდა იყო სუსტი.ველას ცხოვრებაში გამოჩნდება ისეთი ადამიანი რის შემდეგაც სხვანაირი ხდები. არ აქვს მნიშვნელობა ის დიდ ბედნიერებას მოგიტანს თუ ტკივილს მაგრამ ისეთი როგორიც იყავი ვეღარასდროს იქნები.როცა ვინმე ტკივილს გაყენებს, გულს გტკენს და ამას განიცდი, უბრალოდ თვალები დახუჭე და გაიღიმე,გაიღიმე,თუნდაც ეს თვალები ტანჯვით, ცრემლით გქონდეს სავსე , მაშინ მოგეცემა ძალა შენს სულში, ტკივილი სიხარულად გადააქციო ადამიანი, მაშინ ხარ,როცა პატიება შეგიძლია. პარადოქსია,თუმცა ერთ დღეს როცა მიხვდებით რომ არაფერი გინდათ იმ ადაიანისგან რომლისგანაც მთელ სამყაროს ელოდით ძალიან,ძალიან გეტკინებათ...იბრძოლე ისე რომ ბედისწერამაც აღიაროს შენთან დამარცხება,ყოველთვის უნდა იბრძოლო იმისთვის რაც გულით გინდა და რაც ყველაზე მეტად გიყვარს,თუმცა ეცადე ამ ბრძოლით არავის ავნო.
ყოველთვის პოზიტივით და იმედით სავსე ადამიანი ვიყავი,მაშინაც კი როდესაც ტკივილით სული მეხუთებოდა საკუთარ თავს ვამხნევებდი,ყველაფერი კარგად იქნება! შიში იმისა,რომ მას კიდევ ერთხელ დავკარგავდი მკლავდა,მამწარებდა,ბოლოს მიღებდა,თუმცა მაინც მშვიდად ველოდებოდი ამ დღის დადგომას,არ ვიცი რატომ,მაგრამ მიმაჩნდა რომ ეს გარდაუვალი იყო.
გვიანობამდე დავრჩი აკოსთან, ნინოს მოსვლას დაველოდე და წამოვედი,ეს დიდად არ გახარებია დედაჩემს,თუმცა მაინც არაფერი უთქვამს,სახეზე შევატყე უკმაყოფილება
-25-ში დილით მიფრინავთ დე-ოთახის კარები შემოაღო ნინომ
-ვა,მართლა?-სხიარულით წამოენთო ნათია
-რა სახით ზიხარ ნია,არ გიხარია?
-აკოს ვერ ტოვებს ეს-გამომაჯავრა ჩემმა დამ
-უი,მართლა როგორაა ალეკო?
-კარგადაა დე-გამიხარდა რომ მოიკითხა და გამეღიმა
-სერიოზული იყო რამე?
-არა,მხარი აქვს უბრალოდ ნატკენი
-რა ხიფათიანია ეგ ბიჭი
-კაი რა დედა-გამეცინა
-შენი მზე და მთვარე ალექსანდრე-ახარხარდა ნათია
ენა გამოვუყავი და გამეცინა,გვიან დამირეკა ლიკამ ჩემთან გამოდიო, მუშაობა დაიწყო და ხშირად ვეღარ ვხედავდი,რის გამოც სულ ვსაყვედურობდით ერთმანეთს.თემოს და დათოს დავურეკე და ლიკასთან ავედით,არცერთმა არ იცოდნენ ჩემი და ალეკოს ამვაბი ლიკას გარდა. ვიცოდი ახლა ეს რომ ამათთვის მეთქვა მეგობრების სიიდან ამომშლიდნენ,თუმცა ვერც დავუმალავდი
-შემოლაგდით-გადამეხვია ლიკა სიცილით
-ეს უნამუსო ღირსია ვაბშე ხმა გავცეთ?-მხარი გამკრა თემომ და ცხვირი ამიბზუა
-შენ ვაჟბატონო? ცოლი რით ვერ მოიყვანე ჰა? რისთვის გადაგეთ ქრწილი?-ხო მართლა დამავიწყდა მეთქვა,თემოს ბებია გარდაიცვალა და ქორწილიც ამიტომ გადადეს
-ამათ არ უნდა უთხრა იმ დებილს რო შეურიგდი?-ჩამჩურჩულა ლიკამ
-ჯერ ფსიქოლოგიურად მოვემზადები-ღრმად ამოვისუნთქე
-ბიჭებო ნიას თქვენთვის რაღაცის თქმა უნდა-გადმომხედა ლიკამ-ამ ლარნაკს იქით გავწევ მაინც რა ვიცი-ტუმბოზე დადებული ლარნაკი გვერდზე გადადო ლიკამ და გაგვეკრიჭა
-რა ხდება?-გაკვირვებულებმა გამომხედეს ბიჭებმა
-რაღაც უნდა გითხრათ,ლიკა ეს ჯამიც აიღე რა იცი რა ხდება-თითით მაგიდაზე დადებულ ხილის ჯამზე ვანიშნე
-აღარ იტყვი გოგო?-ჩამეძია თემო და დასეიოზულდა
-არ გადაირიოთ ახლა
-აღარ იტყვი?
-დანელიას შევურიგდი-ტუჩი მოვიკვნიტე და გავიწურე მათ მოლოდინში
-რა ქენი?-გაეცინა თემოს
-ვიცოდი,რო მაგას იზამდი-თავი გააქნია დათომ
-მოიცა,მოიცა იმ გამოს*რებულ დანელიას შეურიგდი?!-ხმა გაუმკაცრდა თემოს
-თემო გეყოფა ახლა-ლიკამ სცადა სიტუაციის განმუხტვა
-არა მოიცა ერთი წუთით,იმ დანელიას შეურიგდი ვინც ასე გაწამა? საერთოდ გაგაჩნია ღირსება გოგო? როგორ გაბედე ნია ეგ?! ან რატო არავის არ დაგვეკითხე ამას რო აკეთებდი?! ხოო იასნა ჩვენ ვინ ვართ გადაყევი იმ შენ ჯგუფელებს,ვაბშე რო გახსოვართ მაგაზეც მადლობა უნდა ვთქვათ!
-ხომ იცი რომ ეგრე არაა თემო? თქვენ ჩემთვსი მეგობრებზე მეტი ხართ,გული მტკივა ასე რომ მელაპარაკები
-ძაა რო მიყვარხარ და დეკოსგან რო არ განსხვავებ მაგიტო გეუბნები ნია ამას,ეგ ტიპი არი იმენა ს*რი! ან ვაბშე როგორ ენდობი გოგო? რა გარანტია გაქ რო ისევ ისე პიდარასტულად არ მოიქცევა?
-გარანტიებით არ ვცხოვრობ თემო-გული მეტკინა ასეთი სიტყვები რომ მითხრა
-კარგი გეყოფა ბიჭო,მეც არ მევასება ეგ ტიპი,მარა ნიას უყვარს და მის არჩევანს პატივი უნდა ვცეთ-გამომესარჩლა დათო-პროსტა ერთი იცოდე ნია,მაგან რო კიდევ ერთხელ მიქაროს შენთან ისე ვცემ,ისე ვცემ რო საკუთარმა დედამ ვერ იცნოს.-თითი დამიქნია
-თქვენ კი არა მე გამოვჭრი ყელს ისევ იგივე რომ გააკეთოს-სიცილით ჩაერია ლიკა და დაგმომხედა
-ვიცი რომ უკანასკნელი არაკაცივით მოიქცა,თუმცა ყველაფერს აქვს თავისი ახსნა,თქვენიც მესმის,უბრალოდ მინდა მას კიდევ ერთი შანსი მივცეთ,უკანასკნელი
-ჩვენ გვიყვარხარ ნია და შენი ბედნიერება ძალიან გაგვახარებს,პროსტა იმ არააცს არ ვენდობით რა
-იქნებ გვეყო ამ თემაზე ლაპარაკი?
-მანამ არ გვეყოფა სანამ ჩვენ არ დავებაზრებით მაგ ალეკოს!
-იასნა თემო,ეგ უაჭველია,მაგას შენ უპატრონო ხო არ გონიხარ?-წამოენთო დათოც
-კარგით,დამშვიდდით ახლა! ნახეთ და დაელაპარაკეთ,სიტყვით მოაგვარეთ და არა მუშტებით-სიტუაციის განმუხტვა სცადა ლიკამ-ყავას დალევთ თუ ჩაის?
-მე ყავას დაველვ-სწრაფად ვუპასუხე,იმ იმედით,რომ ბიჭები დანელიაზე ლაპარაკს შეწყვეტდნენ,თუმცა სულ ტყუილად
-მოგვეცი მაგის ნომერი და დავებაზრებით ვნახავთ,ავუხსნით ვინ ხარ და როგორ უნდა ქალთან მოქცევა
-კარგით რა,გეყოფათ ახლა
-ჩვენ კი არა შენ გეყოფა ნია,ჩვენ ხო ვართ შენი ძმები?
-რა თქმა უნდა
-ხოდა ძმებს აქვთ უფლება მათი დის შეყვარებულს დაებაზრონ,მოკვდა თემა ვსიო,ნომერი მითხარი და დავებაზრებით შეხვედრაზე
-ახლა მაინც ვერ შეგხვდებათ
-რატო ვითომ?-ერთმანეთს გადახედეს
-ავარიაში მოყვა 2 დღის წინ და წევს
-არაა ეგ პრობლემა,ხო ადგება როცა იქნება და ვნახავთ
კიდევ დიდხანს მიბურღეს ტვინი და მლანძღეს,ცოტახანში აკომაც დამირეკა და აივანზე გავედი სალაპარკოდ,არ მინდოდა მათთან ერთად დავლაპარაკებოდი.
-ხო აკო
-სად ხარ?
-ლიაკსთა ვარ,როგორ ხარ შენ?
-ამ დროს ლიკასთან ხარ? სახლში მარტო როგორ წახვალ? გვიანია უკვე
-დათო და თემო არიან აქ და ისინი გამაცილებენ
-ისე მაგათთან საბაზრო მაქვს მერე
-რა ხდება?-გამცრა ტანში
-ეგ ჩვენ ვიცით,სახლში მალე მიხვალ?
-კი 15 წუთში წავალთ ალბათ
-კარგი მიდი და რო მიხვალ მომწერე,მიყვარხარ
დავემშვიდობე და შიგნით შევედი.






_______________________________
ესეც მომდევნო თავი,ბავშვებო ეს სიტუაცია ხდება დეკემბრის თვეში