ვკვდები,ალბათ ცოტაც და ჩემი ძმის საფლავის გვერდით სულ მალე მეც დამასაფლავებენ...მივრბივარ და გიოს მივსდევ ვუყვირი რო არწავიდეს მაგრამ მიდის სამოთხის კარებს აღებს და შიგ შედის ვევედრები რომ დარჩეს მაგრამ არა მაინც მიდის მტოვებს ამ ჯოჯოხეთში რასაც დედამიწა და მიწიერი ცხოვრება ჰქვია.მივრბივარ და ვკივი ამდროს მეღვიძება.. მიმოვიხედე მაგრამ ვერავის ვხედავ, მეორე ოთახიდან მესმის გლოვა, ტირილი, კივილი ისევ გათენდა.. ისევ ვიწყებ ტირილს და ჩემს ბალიშს ვადებ თავს.. მენატრება ჩემი ძმის ხმა მენატრება მისი სხეული , სუნი სითბო მისი ბოხი ხმა რომელიც ყოველთვის მკაცრი და ასევე ძალიან მზრუნველი იყო... ვხვდები რომ ცოტაც და ისევ პანიკები მეწყება დღეს მისი გასვენების დღეა... ჯერ კიდევ ვერ ვიჯერებ რომ ის აღარ მყავს, ვერვიჯერებ რომ მის გაყინულ სხეულს დღეს საბოლოოდ უნდა გამოვემშვიდობო... რაიქნება ხვალ როცა უკვე მის სხეულსაც ვეღარ დავინახავ ვერ შევეხები.. რო შეხედოთ იფირებთ სძინავსო, და სადაც არის გაიღვიძებს და ისევ დამიძახებს ჩემს სახელს, ისევ ჩამეხუტება და ძველებურად დაიწყებს ხუმრობას.. მაგრამ არა დღეიდან დაიწყება ცხოვრება რომელსაც ჰქვია ჯოჯოხეთი, ალბად ფიქრობთ რომ დრო ყველაფერს განკურნავს მაგრამ არა, უჯბრალოდ ჩვენ შევეჩვევით ამ ტკივილით ცხოვრებას... ჩემს ფიქრებშივარ წასული როცა კარს ვიღაც აღებს ყურადგება არ მიმიქცევია, ვინუნდა ყოფილიყო თუარა განადგურებული დედაჩემი ან გაგიჯებული მამაჩემი მაგრამ არა შევცდი არც დედაა და არც მამა ვიგაც ბიჭი შემოვიდა რამაც უარესად გამაცოფა და ყვირილზე გადავედი...
-უკაცრავად მაგრამ შენ კარებზე დაკაკუნება არ გასწავლეს ? რა რა გესაქმება შენ ჩემს ოთახში დროზე გაეთრიე შენი თავი არმაქ ისედაც ცუდად ვარ.. აშკარად არ მისმენდა , სავარაუდოდ ჩემმა ესეთმა ტონმა გააკვირვა. მაგრამ მე მისმა პასუხმა დამცა თავზარი
-ნუწიკვინებ ანამარია, აქ ქალბატონა ლელამ გამომგზავნა ჩაიცვას და გამოვიდესო მალე გაასვენებენ შენს ძმას შენკიდე შენს საწოლში ნებივრობ ...მისმა პასუხმა უარესად გამაცოფა როგორ მელაპარაკება როგორ ბედავს ასე... ვერაფერი ვუთხარი ცრემლები წამომცვივდა , ვის უყვრადა ისე როგორც მე, ამ ხალხს გული საერთოდ არ აქვს ? მხოლოდ ერთადერთი სიტყვის თქმა მოვახერხე.. - გაეთრიე... მოვტრიალდი და ჩემი შავი კაბა ჩავიცვი რომელიც მას ასე ძალიან მოსწონდა... თმა კოსად გავიკეთე და ასე გავედი... არმაინტერესებდა ვინ რას იტყოდა... არმაინტერესებდა იმ ხალხის აზრი რომლებიც ტკივილს მარტო სამგლოვიარო ტანსაცმლით განსაზღვრავს... ოთახს როცა მოვავლე თვალი უფრო ცუდად გავხდი,როცა გავიგე მგალობლების ხმა რომლებიც საოცრად მღეროდნენ საგალობლებს, დავინახე საპატრიარქოდან მოსული უამრავი მღვდელი, მეუფე გერასიმე, და მასთან ერთად მთელი საეკლესიო პირები... გამახსენდა ყოველ გამე ბნელ ტაძარში ჩემი ძმის გამო ჩატარებული 3 საათიანი წირვები... სიბნელეში რომელსაც სანთლების შუქი აპობდა.. სიჩუმეს რომელსაც მგალობლები და მამაოს მიერ აღვლენილი წირვა არღვევდა ეს იყო საოცრება... და დადგა გასვენების დროც ... არვიცირ ამომივიდა მაგრამ მინდოდა მთელი ძალით მეყვირა, რომ არ წაეყვანათ მინდოდა ჩემთან დაეტოვებინათ... ცრემლები მომდიოდა და ჩემთვის ვბუტბუტები- ძამიკო ჩემო საყვარელო ძამიკო რატო დამტოვე... რატომ წახვედი .. გთხოვ გაახილე თვალები, შენ რომ გძინავს გეხვეწები გემუდარები გესმს როგორ ცემს ჩემი გული ? ძამიკო დამიბრუნდი რა... უკვე აგარ შემეძლო ვერ ველეოდი მაგრამ გამომაცალეს მისი სასახლე მანქანაზე შემოდეს და მანქანა წავიდა...არაფერი მახსოვს როგორ დავდიოდი.. იქვე ჩავიკეცე და ტირილიდ ავიწყე უკნიდან შეხება ვიგრძენი მივტრიალდი და ისევ ის ბიჭი დავინახე.. მისი თვალებიდან რაგაც საოცარი სევდა ამოვიკითხე ამაყენა და ჩამეხუტა გულში ჩამიკრო მეკი ტირილს ვუმატე
- გთხოვ პატარა დაწყნარდი , გეხვეწები პატარავ მე შენთან ვარ.. წამო ჩემი მანქანით წავიდეთ ავიდეთ ზემოთ მე გაგიყვან.. მას ვენდობოდი მარტო ის მყავდა.. ამ რთულ მომენტში მარტო ის დამიდგა გვერდით მეკი მისი სახელი და გვარიც არ ვიცოდი... ნეტავ რატომ მოიქვა ასე.. მასზე აკრული მივდიოდი მანქანამდე მინდოდა არ მომშორებოდა... მასთან ყოფნა მსიამოვნებდა ისე როგორც გიოსთან... ჯერ მე ჩამსვა მანქანაშ შენდეგ ის დაჯდა საჭესთან... გაბრუებული გავყურებდი გზას.. ვეგარაფერს ვგრძნობდი ... აგარაფერი მაინტერესებდა...
- დათო როგავა.. მოულოდნელად მითხრა თავისი სახელი და გვარი..არვიცი რატპმ ალბათ ჩემი აზრები წაიკითხა...
- ანამარია გიორგაძე... ისევ ფიქრებში გადავეშვით მთელი გზის განმავლობაში არცერთს ამოგვიღია ხმა... სასაფლაოზეც მივედით იმდენი მანქანები იყო სასაფლაოდან 300 მეტრის მოშორებით დავაყენეთ მანქანა და სასაფლაომდე ფეხით ავედით... გიორგის ცხედარს მღვდლები ეხვივნენ გარსს ალბად წირვას უტარებდნენ... ირგვლივ ყველა ტიროდა მაგრამ დედ-მამას ვერას მოვკარი თვალი... გვერდით დათო მედგა და მინდოდა იქ შევსულიყავი..
-დათო ახლოს მისვლა მინდა გეხვეწები მიმიყანე რა გთხოვ..
-კაი ჩემო პრინცესა...ასეთი მომართვა .. დათომ ხალხი გაწია და მე მიმიყვანა ჩემი ძმის სხეულთან... ვუყურებდი და ვფიქრობდი როგორ ჩავხუტებოდი.. როცა მამაომ დაამთავრა პარაკლისი ვთოვე მასთან მივეშვი დავიხარე და ჯერ ფეხებზე მოვეფერე მერე სახეზე და თმებზე ბოლოს კი ლოყაზე ვეამბორე.. იმ მხარეს რომელზეც სულ ვკოცნიდი... ვეგარ გავუძელი და ბოლო ხმაზე ვიკივლე... ვიკივლე მისი სახელი... დათომ მომხვია ხელები და ძალით გამათრია იქიდან ... ვკიოდი, ვწიოდი დათოს გულ-მკერდზე ხელებს ვურტყამდი... ის კი მეხუტებოდა და ცრემლებს მწმენდდა... ხელში ამიყვანა ხელები შემოვხვიე და მას მივეკარი.. ვენდობოდი ისევე ვენდობოი როგორც საკუთარ ძმას... მანქანაში ჩამსვა უკან, ემოციებოსგან დაღლილს მიმეძინა.. მაგრამ ისევ კოშმარი დამესიზმრა.. სიზმარში ისევ ის სისხლიანი ოთახი, ისევ ჩემი ძმა სისხლში ამოსვრილი... ვტირი, და ამდროს მეღვიძება... სახლის კარებთან ვიდეიტ მიყურებდა როგორ მეძინა.. რო გავიღვიძე სახლში ერთად შევედით.. მადლობა გადავუხადე - ყავას დალევ ? პასუხი არისმოდა მისაღებ ოთახში შევედი.. ჩემს და გიორგი სურათებს ათვალიერებდა უკვე სებინდებული იყო მას მივუახლოვდი, - აქ მე და გიორგი ერთად ვიყავით დასასვენებლად .. მაშინ ის 25 იყო ... მე 15-ის ნეტა ის დრო იყოს ყველაფერს გავიღებდი მაგისთვის... აი აიღე შენი ყავა...
-მადლობ პრინცესა მაგრამ ჩემი წასვლის დროა..ისადა რამდენის ხარ ? ამ კითხვამ გამაოცა რატო დააინტერესა?
-17-ის შენ ?.. ჩემი თავის მიკვირდა ამ ადამიანთან ასე როგორ გავიხსენი.. არმინდოდა რომწ ასულიყო... არმინდოდა ისევ მარტო დარჩენა სახლში სადაც ჩემი ძმა გარდაიცვალა მტკიოდა უმისობა..
- 25 ვარ პატარავ... კარგი წავედი მე.. ლოყაზე მოწყვეტით მაკოცა და კარებიდან სწრაფად გავიდა... გავაცილე და საძინებელში ავედი.. გიორგის მაიკა ჩავიცვი და საწოლში შევწექი... ისევ მომერია მონატრება... ისევ სიცივე ვიგრძენი და ტირილი დავიწყე ... ისევ კოშმარები... ჩემი ცხობრების განუყრელი ნაწილი დღეიდან


ჩემო საყვარლებო <3 უკვე დიდი ხანია ამ საიტზე ვკითხულობ მოთრობებს.. წინად მეც დავიწყე ერთი მოთხრობა მაგრამ ის არიყო ნამდივილი სახეკად დაკარგული სიყვარული ერქვა... მაგრამ ეხლა ისევ მომინდა დამწეყო წერა მაგრამ ამჟამად ეს რეალური ამბავია რომელიც პირადა მე გადამხდა თავს... ეს ტკივილი ეხლაც მაწუხებს.. არვიცი მოგეწონებათ თუ არა ჩემი პირველი მოთხრობა.. ძალიან გთხოვთ შემიფასეთ ჩემთვის თქვენი აზრი მნიშვნელოვანია <# დიდი მადლობა ყურადგებისთვის მკითხვებელს წინასწარ დიდ მადლობას გიხდით