სადარბაზოდან როგორც კი გავედი გუკა წამოივდა ჩემსკენ გადამკოცნა და მათო გამომართვა , უკანა სავარძელზე დააწვინა და მეც გვერძე მივუჯექი
-ლილუ-სარკეში გადმომხედა, მეც თავი მაგლა ავწიე რომელიც აქამდე მათოს კისერში ქმონდა ჩარგული
-ჰოუ-ჩუმად ვუპასუხე მათე რომ არგამეღვიძებინა
-ხვალ მაქვს შეხვედრადა ჩემი მეწყვილე ხოიქნები?-კნუტის თვალებით შემომხედა.
ჯერ ხო ისედაც ვგიჟდები ამადამიანის თვალებზე , ჭაობის ფერი აქვს სასწაული თვალის ჭრილით და ასე რომ მიყურებს მინდა რომ მივიდე და სათითაოდა შევეხო მის თვალებს
-ღადაობ?შანსი არაა
-რატო ტო?-შევნიშნე რომ ეწყინა , მარგამ მე რისი ლილე ვარ ადამაინს ნერვები თუ არმოვუშალე
-კაბას არჩავიცვამ შანსი არაა , ამიტომ არმოვდივარ- დოინჯი შემოვირტყი. მან კი დებილივით სიცილი დაიწყო
-რაგაცინებს?- საშინლად გავღიზიანდი
-ვინ გითხრა რო კაბა უნდა ჩაიცვა?-როგორც კი სიცილის მორჩა მე მომიბრუნდა
-აბა შეხვედრებზე რომიდიან ხოლმე გოგოები სულ კაბებს იცვამენ
-აუ რასულელიხარ ტო, კლუბში უნდა წავიდეთ და რასაც გინდა იმას ჩაიცმევ, ამიტომ მოდიხარ აღარ უნდა ამას ბევრი ლაპარაკი- ბოლოს დასერიოზულდა როგორც ყოველთვის
სიმართლე გითხრათ დიდად არც კლუბები მიყვარს , სიგარეტისა და ალკოჰოლის სუნით გაჟღენთილი ადგილი, სადაც არავინ იცის ვინ ვის კოცნის და ვინ ვისთანა არის.არასდროს დავდივარ კლუბში ბიჭების გარეშე , მეშინია იქაური გარემოს , გმერთმა იცის რამდენი არანორმალური დადის ღამით იქ.
-მერე საბა? გამომიშვებს?- ჩემი მეცხრამეტე საუკუნეში ჩარჩენილი ძმის გახსენებაზე ტანში გამცრა
მართალია ჩემს ძმაზე ვგიჯდები , ბავშვობიდან ვფიქრობდი საბას რომ რამე დაემართოს ალბად გავგიჯდები თქო , ვერ წარმომიდგენია ჩემი ცხოვრება მის გარეშე, ხო შეიძლება უსაზღვროდ გიყვარდეს ადამიანი და ამასთანავე მისი საოცრად გეშინოდეს?
-როგორ ფიქრობ შენი ძმა ჩემთან ერთად სადმე არგამოგიშვებს?- ისე შეიცხადა მეგონა ყველაზე დიდი დანაშაული ჩავიდინე ეს რომ ვკითხე
-ხო ეგეც მართალია, მათოს აყვანაშI დამეხამრები?- როდესაც ჩემი კორპუსი დავინახე მაშინვე ვკითხე , ნამდვილად არმქონდა იმის თავი რომ მათე 5 სართული ხელში აყვანილი მეტარებინა , ლიფტში არვჯდები , მეშინია , უჰაერობის შიში მაქვს და ვფიქრობ მერომ დავჯდები ზუსტად მაშინ გაითიშება დენი და იქ დავრჩები თქო
-აბა რას ვიზავ ტო-არა რა ეს ბიჭი"ტოს" გარეშე იგივეა რააც მობილური ბარათის გარეშე (არა მე შედარებებში ძაან)
-გამარჯობა სალი დეიდა, როგორხართ?-მიესალმა სახლის კართან აყუდებულ დედას
-კარგად გუკა შენ როგორხარ?- მიესალმა დედაც
-არამიშავს , შვილი მოგიყვანეთ-გაიღიმა და მე გადმომხედა
-შემოდი ყავას დაგალევინებ
-არა მადლობა , მეჩქარება სხვა დროს იყოს
-კარგი შვილო ჭკვიანად იყავი , - თბილად გაუღიმა გუკას , მათო გამომართვა დასახლში შეიყვანა
-კარგად ლილე ხვალ გნახავ- ლოყაზე მაკოცა და კიბეებზე გაუჩინარდა
.....
დილით მშვენიერ ხასიათზე გავიღვიძე ნუ დილით რა უკვე 2 საათი იყო მარგამ ჩემთვის მაინც დილა.
გუკას სმსივანხე 8 საატზე იყო შეხვედრა, სამზარეულოში ჩავედი , დედა კატლეტებს ამზადებდა გემრიელად წავიხემსე და ოთახში დავბრუნდი . გაკვეთილების სწავლა დავიწყე 5 იყო რომ მოვრჩი. მოწყენილობისგან არ ვიცოდი რაგამეკეთებინა და გოჩა მანველიძის "მგლების" წაკითხვა გადავწყვიტე. ძალიან მიყვარს ეს წიგნი და არამარტო წიგნი თვითონ ავტორიც , ძალაინ ბევრჯერ მაქვს წაკითხული მაგრამ რამდენჯერაც არ უნდა წავიკითხო მუდამ ის ემოციები მაქვს რაც პირველად წაკითვიხს დროს ვიგრძენი.
თვალები რომ მეტკინა კითხვას შევეშვი და მისაღებში გავედ , ყევლა იქ იყო.
-დედა აღარ მიდიხარ-მკითხა სალიკომ
-ჯერ ადრეა დე , გუკა დამირეკავს და წავალ რამომზადება მე მინდა -ხელი ჩავიქნიე და საბას გვერდით დავუსკუპდი
ჩიფს ჭამდა წავართვი და მე დავიწყე ჭამა
-ეე ჩმია ეგ ჩიფსი ბავშვი-ხელიდან გამომგლიჯა და ისევ თვითონ დაიწყო ჭამა
-მახინჯო- ენა გამოვუყე პატარა ბავშივით
-დედა 8-ის ოცი წუთია უკვე , წადი ჩაიცვი სანამ მოსულა ის ბიჭი - დამტუქსასავით დედამ
-უიმე ადამაინს ხო არაფერს შეარგებთ რა- ზურგი ვაქციე და გაბრაზებული წავედი ჩემი ოთახისაკენ
ტანსაცმლის არჩევა დავიწყე , დიდი ხნის ძიების შემდეგ , მუქი ჯინსის შორტი , თეთრი მაისური წარწერებით შავი ჟაკეტი და ჩემი განუყრელი მეგობარი თეთრი all star-ები ჩავიცვი. ტელეფონი ჟაკეტის ჯიბეში ჩავიდე, თმა ქვემოთ კოსად შევიკარიდა ხელზე ტყავის ხელთათმანები მოვირგე (აი ისეტი ბაიკერებს რომ აქვთ ხოლმე) ამასობაში გუკაც მოვიდა და მისაღებში გავედი.

აბა როგორია? გავაგრძელო?
სურათზე ლილეა