11 საათამდე ისევ არ გამოჩნდა ანი. ვერ მოვითმინე ამიტომ, დასალევად წასვლას საავადმყოფოში წასვლა ვარჩიე, 1 საათი ველოდებოდი მანქანაში, დარეკვაც არ მინდოდა, მესმოდა რომ დაკავებული იყო, მერე გადავედი და ანისთვის განკუთვნილი ოთახისკენ წავედი. მის სართულზე დავინახე, რომ ვიღაც ბიჭს ეჯდა გვერდით და ელაპარაკებოდა, ერთი ხელი ზურგზე ედო და ამოძრავებდა, ტვინში რამის სისხლი ჩამექცა, ტკივილი რასაც მთელი დღე ჩემში ვკლავდი გაორმაგდა, მაგრამ ეს ტკივილი უფრო საშინელი იყო, ეს აქ ვიღაცას ეფლირტავება და მე კიდე მოუთმენლად ველოდები. ყველანაირად ვეცადე სიმშვიდე შემენარჩუნებინა და მათკენ წავედი, ანიმ რომ დამინახა სახე შეეცვალა, თუმცა მხოლოდ ხელის მოძრაობა გააჩერა და ისე ედო ზურგზე.
- მაო? აქ რას აკეთებ? ( იმ ბიჭმა ახლაღა ამომხედა, რომელსაც თვალები ჰქონდა დაწითლებული, მერე ანი ფეხზე წამოდგა რადგან არ ვუპასუხე არაფერი და საშინელი მზერით ვუყურებდი.)
- მაო მოხდა რამე?
- კიდე მე მეკითხები მოხდა თუ არა რამე? (მკლავში მოვკიდე ხელი და მისი ოთახისკენ წავიყვანე.)
- მაო ხელს მტკენ რა დაგემართა? გამიშვი ხელი... ვის ველაპარაკები? ( ხელი გამომტაცა და ტონის აუწია, ამასობაში უკვე ოთახში ვიყავით.)
- ვინ იყო ეგ ბიჭი.
- რააა? შენ სულ გადაირიე მაო? ეჭვიანობის სცენებს მიწყობ თუ მეჩვენება?
- ვინ იყო მეთქი იმის დედას შ... (თავი ვეღარ გავაკონტროლე და ბოლო ხმაზე ვიღრიალე, რაზეც ანი შეხტა)
- რა დღეში ხარ? ან რამდენის უფლებას აძლევ თავს? ( მანაც იგივე ტონით მიპასუხა რითიც მე ვუსაყვედურე.)
- აა, ანუ უფლება მჭირდება იმისთვის რომ გავიგო, ჩემი შეყვარებული ასე ვის ეხუტება? (წინადადება არ მქონდა დამთავრებული სახეში ისეთი სილა გამაწნა, პირველი მონაგონი იყო)
- გაეთრიე აქედან და აღარასოდეს დაგინახოს ჩემმა თვალებმა.(ოთახიდან გამწარებული გავარდა ისე რომ კარი რამის ჩამოიღო, ჯერ გამწარებულმა თავზე მოვიკიდე ხელები, გავიარ გამოვიარე, ვცდილობდი იმ საშინელ ბურთულის გადაყლაპვას რომელიც ყელში გამეჩხირა და საშინლად მწვავდა ყველაფერს, სუნთქვის საშუალებას არ მაძლევდა და თვალებს მიბინდავდა, მის მაგიდაზე დადებული ჩარჩო ავიღე, სადაც მე, ანი და ტასუნა ვართ მაკდონალდში. სურათი დავდე, თვალები მაგრად დავხუჭე, ცრემლი გადმომვარდა, ასეთი რამ არასოდეს მომსვლია, ჰაერი ღრმად ჩავისუნთქე, ვეცადე ის მწარე ბურთი რაც ყელში მქონდა, გადამეყლაპა და წამოვედი. ისევ იმ ბიჭს შევეჯახე რომელსაც ახლა სხვა ვიღაც აწყნარებდა, ახლოს ჩავუარე და მათი საუბარი გავიგე.
- გადარჩება აი ნახავ. ყველაფერს ვაკეთებთ მის გადასარჩენად, მთავარია ძლიერი იყო.
ეხლა მივხვდი რომ ანი უბრალოდ იმ ბიჭს ამხნევებდა და ცდილობდა მისთვის ძალები მიეცა, როგორც ჩანს ეს ბიჭი მარტო იყო და არავინ ახლდა თან, საკუთარი თავის შემრცხვა როგორ ვიეჭვიანე, ცალკე სალომეს გამოგზავნილი წერილი გამახსენდა და ყელში ისევ ამაეწვა რაღაც. დღის განმავლობაში ბევრჯელ ვცადე დალევისთვის თავის არიდება, მაგრამ ახლა ვეღარ მოვერიე თავს და ლაშას დავურეკე. კლუბში წასვლაზე მოვილაპარაკეთ და წავედი კიდეც. ლაშას ყველაფერი მოვუყევი და საკუთარ თავს ვაგინებდი ჩემი საქციელის გამო, ანის გადავურეკე მაგრამ არ მიპასუხა, პირიქით მობილური გამითიშა. ვსვავდი გაუჩერებლად და ვგრძნობდი როგორ ვკარგავდი თავს, მერე მოსაწევიც მივაყოლე რომელმაც უარესად გამაბრუა. ერთ გოგოს დავადგი თვალი და მას დავუწყე არშიყი.
- მაო შეეშვი რა მაგ გოგოს, მერე მაგასაც ინანებ, წამო სახლში საკმაოდ დათვერი უკვე.
- შემეშვი... წადი რა სახლში მე საქმე მაქვს
- ეგ საქმე უარესს გიზავს იცოდე. (ხელი ავუქნიე და იმ გოგოსთან ერთად საცეკვაოდ წავედი, მერე მივხვდი რომ, ანის უფრო ვატკენდი გულს და შეიძლებოდა დამეკარგა კიდეც, ამიტომ ისევ ადგილზე დავბრუნდი. უგონოდ ვიყავი უკვე მთვრალი, როდესაც მხარზე ვიგრძენი ხელი.

***********

მაოს მოსმენისას გული მომიკვდა, მან ჩემში ეჭვი შეიტანა და ბრალი დამდო, ოთახიდან გავედი და ტირილით შევედი საპირფარეშოში, მაომ რომ დამირეკა მობილური გავთიშე, მალე მიმღებიდან დამიძახეს გირეკავენო.
- გისმენთ?
- ანი ნინი ვარ მობილური გათიშული გქინდა. მაო სადაა ხომ არ იცი?
- არაა. სამსახურში ვარ მე
- გოგო ვნერვიულობ არ მპასუხობს. მოგიყვა?
- რა უნდა მოეყოლა? (ეხლაღა გამახსენდა მისი უხასიეთოდ ლაპარაკი, მერე მესიჯი, როცა მითხრა მჭირდებიო და ბოლოს მისი აფეთქება) მოხდა რამე?
- სალომემ სასამართლოში შეიტანა განცხადება მეურვეიბაზე და მაო განადგურებულია. (თავი დამნაშავედ ვიგრძენი, თურმე როგორ ვჭირდებოდი და დრო ვერ გამოვნახე მისთვის,)
- ლაშას დაურეკე?
- არაა, შენთან მეგონა, ეხლა დავურეკავ.
- ნომერი მომეცი მე დავურეკავ.
- კაი გამოგიგზავნი და გამაგებინე რა სადაა
- კაი. (მეაიჯი მალე მომივიდა და მეც გადავრეკე.)
- გამარჯობათ ლაშას ველაპარაკები? (აშკარად კლუბშია ისეთი ხმა ისმის.)
- კი, რომელი ხარ?
- მე ანი ვარ, თქვენ არ მიცნობთ, მაოს ამბავი მაინტერეაებს თქვენთან ხომ არაა?
- ანიი? სარძლო? კი აქაა და უგონო მთვრალია სახლში ვერ მომყავს, მაგრამ არ ინერვიულო მე ფხიზელი ვარ და როგორღაც წამოვიყვან.
- სად ხართ მისამართი მომწერე ახლავე წამოვალ.
მისი ნათქვამი სარძლო გავატარე. ნინის მივწერე მესიჯი და ლაშას გამოგზავნილი მისამართისკენ გავემართე. კლუბში ყველა ნასვამი, სიგარეტით გაბრუებულები და ერთმანეთზე აკრულები იყვნენ, თუმცა შუაღამისას სხვა რა იქნებოდა აქ? მაო დავინახე და მისკენ წავედი, მაქსიმალურად ვცადე თავის ხელში აყვანა რომ წამომეყვანა, სალაპარაკო დრო მერე გვექნებოდა. მხარზე ხელი დავადე, მოვეხვიე და ყურთან ვუთხარი,
- მაპატიე. (უცბად მოიხედა და რომ დამინახა პატარა ბავშვივით გახდა, უცბად ჩამეხუტა და მიჭერდა, ვგრძნობდი როგორ სტკიოდა შინაგანად ყველაფერი.) ყველაფერი მოგვარდება სიცოცხლე, აი ნახავ ცუდი არაფერი მოხდება, საუკეთესო მამა ხარ და ღმერთი არ დაგაშორებს ტასუნას.
- მაპატიე ანი ზედმეტი მომივიდა, ძალიან ცუდად ვარ.
- მორჩა, დაივიწყე ეგ. წამოდი წავიდეთ რაა.
- მიყვარხარ ანი, ჩემი ანგელოზი ხარ ანი, უზომოდ მიყვარხარ. (ლაშასკენ გავიხედე რომელიც პირველად ვნახე ამ ხნის მანძილზე, იდგა და მომღიმარი გვიყურებდა.)
- მეც მიყვარხარ სიცოცხლე, წამოდი ეხლა წავიდეთ. ეს ლაშაა?
- უი ლაშა, აი ჩემი ანი. ხო მართლა ანგელოზია? (ჩემი თავი წარუდგინა მომღიმარ ლაშას, რომელიც კარგიი ნაცნობივით გადამეხვია და მითხრა.)
- ძლივს არ გავიცანი ჩემი რძალი? იმდენი რამე მაქვს შენზე მოსმენილი რომ უკვე დად მიმაჩნიხარ.
- სასიამოვნოა, შენი გაცნობა ლაშა (გავუღიმე და მაოს ვიჭედი რომელიც ჩემზე იყო ჩახუტებული.)
სახლში მე წამოვიყვანე მანქანით, უგონოდ იყო მთვრალი. ის დღე გამახსენდა როცა პირველად ვნახე, მაშინაც ასე იყო წაშლილი, იმის გააზრება რომ კიდევ კაიფში იყო გული დამიმძიმა, მე მას ვერ შევცვლიდი ვგრძნობდი, ჩემთან ავიყვანე სახლში, მინდოდა პირველი მე დავენახე როცა გამოფხიზლდებოდა რომ გველაპარაკა. მაო საწოლზე დავაწვინე და მე მაღაზიაში ჩავედი გაზიანი წყალი ამოვიტანე და სიტყვებს ვალაგებდი როგორ მელაპარაკა მასთან. არ ვაპირებდი თვალის დახუჭვას მის ეჭვიანობაზე და მითუმეტეს სასმელთან ერთად ისევ მოწევაზე. ის შემპირდა რომ მას აღარ გაეკარებოდა. მესმის მისი რომ ძალიან ცუდად გრძნობდა თავს, მაგრამ ეს არ აძლევს გამართლებას, მან პირობა მომცა რომელიც რამოდენიმე თვეში დაარღვია და თუ ახლა არაფერს ვეტყოდი მომავალშიც იგივე განმეორდებოდა. მეც მივწექი საწოლზე და სახეზე ფერება დავუწყე, მსიამოვნებდა მის გვერდით ყოფნა იმის მიუხედავად რომ გული მატკინა. ვგრძნობდი როგორ ვივსენოდი მისით, მიუხედავად იმისა რომ ბევრი რამ ეშლებოდა მე მასზე ვგიჟდებოდი, იდეალური და უშეცდომო ურთიერთობები არ არსებობს. ყოველთვის ხდება ისე რომ გულს გვტკენენ ან ჩვენ ვტკენთ. მაოსგან არ მოველოდები რომ, ყველაფერს უშეცდომოდ გააკეთებს უბრალოდ არმინდა თვალი დავხუჭო და ვაფიქრებინო რომ პრობლემა არ არსებობს მის ქმედებაში. დილით დაჟინებულმა მზერამ გამაღვიძა. მაო წამოწოლილი იყო და სახეზე მიყურებდა. ჯერ ნაბეღლავის შეთავაზება გადავწყვიტე მისთვის რომელიც საწოლის გვერდით მედგა, რომ გადავბრუნდი დაცლილი დამხვდა. გამეღიმა და ისევ მაოსკენ გადავბრუნდი. არ ვაპირებდი დილა დაძაბული საუბრით დამეწყო, ამიტომ წუხანდელ ღამეზე ხმა არ ამომიღია.

*************
დილის 8 საათზე გამეღვიძა, თავი საშინლად მტკიოდა, პირი გამომშრალი მქონდა, თვალი რომ გავახილე და ანი დავინახე ჯერ შინაგანად დავთბი, ეს ჩემს გამომეტყველებასაც დაეტყო, მერე წინა ღამე გამახსენდა და საკუთარი ,,კაცობის" შემრცხვა, კომოდზე დადებული ნაბეღლავს მოვკარი თვალი და უცბად დავლიე, ანის მზრუნველობა მიუხედავად იმისა რომ ვაწყენინე, სიყვარულს უფრო მიღრმავებდა, მერე თავი დავდე და მისი მძინარა სახის ყურებით დავიწყე ტკბობა, სახიდან თმა გადავუწიე და ლოყაზე მივეფერე ერთი თითით, მისთვის ბოდიში უნდა მომეხადა, არ მქონდა უფლება სისუსტე გამომეჩინა და ჩემი სიტყვა არ შემესრულებინა, ჩემი პრიბლემები მასზე არ უნდა გადამეტანა. ამის გამო თავს დამნაშავედ ვგრძნობდი, რომ გაიღვიძა და ნაბეღლავს გადაწვდა, სითბო ჩამეღვარა გულში, ვიცოდი რომ ისტერიკას არ ამიტეხავდა გუშინდელის გამო, მაგრამ ნაწყენი იყო და ადრე თუ გვიან მომიწევდა მასთან საუბარი ამიტომ თავად გადავწყვიტე ლაპარაკი.
- როგორ ხარ? კარგად გამოიძინე? (მკითხა დამთბარი და ოდნავ ბოხი ხმით,სახეზე მივეფერე და კითხვა გავუტარე)
- შენი ღირსი არ ვარ ანი, მსოფლიოში საუკეთესო ადამიანი ხარ და ვიცი რომ შენნაირი გინდა გვერდში მაგრამ იმდენად ეგოისტი ვარ რომ, შენი დაკარგვა არ შემიძლია, გუშინ ძალიან ბევრი რამე შემეშალა შენთან,ამისთვის ბოდიშს გიხდი და გპირდები ყველანაირად ვეცდები მსგავსი რამ აღარ განმეორდეს.
- მაგაზე მერე ვილაპარაკოთ მაო ჯერ გამოფხიზლდი,
- არა ან, სანამ შენ გამოფხიზლდები და ჩემს წუხანდელ სისუსტეს გაიხსენებ იქამდე მინდა ბოდიში მოგიხადო და გულით გთხოვო პატიება, მაპატიე რა, გპირდები ჩემს პრობლემას აღარ გადმოვიტან შენზე.
- კარგი საკმარისია სიცოცხლე მაგდენი ბოდიში, იმდენად დიდი პრობლემა გქონია რომ მეც მაქ საბოდიშოდ საქმე, დრო რომ ვერ გამოვნახე შენთვის. (მისი მოსმენისას გავქვავდი, ეს ადამიანი ყოველდღე მაოცებს მისი სულის სიდიადით, ყველაფერი იყო მოსალოდნელი მისგან მაგრამ ბოდიში?)
- არა ჩემო პატარა, შენ რა გაქ საბოდიშო?
- მაქვს მაო, მაგრამ ეს იმას არ ნიშნავს რომ რაც შენ გააკეთე იმან გული არ მატკინა, თუ სიყვარული ნდობაზე არაა დაფუძნებული იქ სიყვარულიც ქრება,
- მესმის ჩემო ანგელოზო, მართალი ხარ და გპირდები აღარ განმეორდება მსგავსი რამ.
- ხოდა ძალიანაც კარგი, ეხლა ვისაუზმოთ თორემ წუხელაც მშიერმა დავიძინე და მალე გული წამივა. (უცბად წამოხტა საწოლიდან, სპორტულებით სძინებია რაზეც გამეღიმა, რომ გავიგე მშიერი იყო მეც ავდექი და სასაუზმოდ გავედით.)
- დღეს კარგი ამინდია და გავიდეთ სადმე? (ვკითხე, რითიც წინა დღის ლაპარაკი გავახსენე)
- სასამართლო როდისაა ჯერ ეგ მითხარი,
- შეგატყობინებთო, ეგ საქმეც მოსაგვარებელი მაქ სულ დამავიწყდა, დღეს ადვოკატს ავიყვან და გავერკვევი მეც,
- ხო ამ ეტაპზე მასე ჯობია სიცოცხლე, სხვა დროს წავიდეთ სადმე, გინდა მერე პიკნიკი მოვაწყოთ? მე შენ ტასუნა და ნინი წავიდეთ ქალაქგარეთ, ან ლაშასაც უთხარი თუ უნდა წამოვიდეს,
- ჩემი გენიოსი ხარ, მაგარი იდეაა. (ვკოცნიდი როცა ჩემი ტელეფონი ამღერდა, ნომერი რომ დავინახე გამაცია, სალომე იყო, სიბრაზე ისევ ერთიანად მომაწვა.)
- რა გინდა სალომე?
- წერილი მიიღე?
- მერე?
- რატი არ დამირეკე?
- საჭიროდ არ ჩავთვალე.
- ანუ სასამართლოსთვის ხარ მზად? შეგვიძლია შევხვდეთ და მშვიდად მოვილაპარაკოთ მაო, გთხოვ.
- რაღაა სალაპარაკო სალომე?
- არ მინდა ტასუნას დაგაშორო, იმიტომ რომ მისთვის ძალიან ძვირფასი ხარ. ბევრი ვიფიქრე და შემხვდი.
- როდის და სად. (ანის შევხედე, სახეზე ფერი არ ედო, მივხვდი როგორ ნერვიულობდა ისიც, ხელი ხელზემოვკიდე და ვაკოცე თან ისე რომ სალომეს ველაპარაკებოდი, ისეთი გაყინული ჰქონდა ხელები მეც გამეყინა, სალომეს შეხვედრაზე შევუთანხმდი და ანის მივუბრუნდი მაშინვე როგორც კი გავთიშე)
- ხელები რატო გაქ გაყინული? ან რა ფერი გადევს ცუდად ხარ?
- არა არაფერია, რაო სალომემ?
- რა გჭირს სალომეს დედას შ... რატო გაქ ეგეთი ფერი?
- მეც განვიცდი მაო მაგ სიტუაციას, მეტი რა უნდა მჭირდეს?
- და ნერვიულობის გამო გაქ გაყინული ხელები?
- ხოო... (იმის გააზრებისას თუ როგორი მგრძნობიარეა ანი და როგორ განიცდის ჩემს პრობლემას უფრო მეტ სიყვარულს მიღვიძებს, ახლოს მოვწიე და გულში ჩავიკარი)
- შენ ნუ ნერვიულობ სიცოცხლე, ყველაფერს მივაგვარებ, ოღონდ შენ აღარ ინერვიულო კარგი?
- ვერ შეგპირდები მაგას მაგრამ ვეცდები, იმიტომ რომ ყველაფერი მოგვარდება მჯერა.
- როგორ მიყვარხარ და როგორ მაბედნიერებ შენ ვერც წარმოიდგენ ჩემო ანგელოზო. ეხლა წავალ სალომეს ვნახავ გავიგებ რა უნდა და როგორც კი წამოვალ მისგან დაგირეკავ, არ ინერვიულო არაფერზე. მპირდები? (მისი სახე მეჭირა ხელებში და როდესაც თანხმობა მოვისმინე, მისი ტკბილი ტუჩებით დავტკბი)
- ჭკვიანად მაო და გააკონტროლე ყველაფერი გთხოვ რასაც აკეთებ.
- ნუ ღელავ ცხოვრება, წავედი.
წამოვედი გაღიმებული სახით და მხოლოდ ანი მიტრიალებდა თვალწინ, ის მართლა ჩემთვის მოვლენილი ანგელოზი იყო, ყველაფერს მას ვუკავშირებდი და ისე ვცხოვრობდი. ახლა ვათვიცნობიერებ რა მშრალი ცხოვრებით ვცხოვრობდი იქამდე, სანამ ანის შევხვდებოდი. სალომეს კაფეში შევხვდი, რომელმაც მართლა გამაოცა.
- შეცდომა დავუშვი განაცხადის შეტანაზე, უკან გამომაქვს.
- რამ მიგახვედრა?
- ტასუნამ. ტირილით მოკვდა მამიკოსთან მინდაო, არ მინდა ჩვენმა ურთიერთობამ ბავშვზე იმაზე მეტად იმოქმედოს ვიდრე იმოქმედა. ამიტომ გთხოვ დაფიქრდი მაო, ერთი შანსიც მომეცი გთხოვ, შევრიგდეთ, ისევ ერთად ვიცხოვრიდ რაა.
- სალომე ეგ გამორიცხულია, არაკაცური იქნება იმის მტკიცება როგირ მიყვარს ანი, უბრალოდ იცოდე რომ, რაც არ უნდა გადაწყვიტო ჩემს შვილს ვერ დამაშორებ, თუ სასამართლო გინდა არც ეგაა პრობლემა, მაგრამ ჩვენ შორის აღარასოდეს აღარ მოხდება არაფერი. ანის გამო ყველაფერზე ვარ წამსვლელი, ამიტომ საკუთარ თავს ეცი პატივი და გზაზე ცუდად არ შემეჩეხო, თორემ საქმე სხვანაირად წაგივა. ჩამოყალიბდი და მითხარი რას გადაწყვიტავ.
- ანუ ჩვენ შანსი აღარ გვაქვს იმ გოგოს გამო?
- ანი არაფერ შუაშია, სანამ მას გავიცნობდი იქამდე იყო დანგრეული ჩვენ შორის ყველაფრი. ეს შენი ბრალია. წავედი და გამაგებინე რას იზავ...
ხმა აღარ ამოუღია, კაფედან გამოვედი თუ არა მაშინვე ანის დავურეკე და მოვუყევი ყველაფერი. მერე ვარდების დიდი თაიგული ვიყიდე და ანისთან წავედი. რომ დამინახა თვალები გაუფართოვდა.
- ვაიმე რა ლამაზიაა, რატო მიყიდე?
- მაგას მიზეზი არ უნდა ჩემო ფერია, შენ იმის ღირსი ხარ რომ ყოველდღე მომქონდეს ულამაზესი თაიგულები.
- მადლობა, ძალიან გამიხარდა.
თავი მორცხვად დახარა და ყვავილებს დასუნა, მთელი დღე ერთად ვიყავით, მაგრამ მაინც არ მყოფნიდა მასთან ყოფნა, მასთან ყოფნისას ყველა პრობლრმა მავიწყდებოდა. რამოდენიმე დღის შემგეგ შუაღამის 2 საათზე მირეკავდა ნინი, რომ ვუპასუხე ისეთი ხმა ჰქონდა შემეშინდა, წამებში გავჩნდი მასთან, რომ დავინახე მისი სახე უარესმა შიშმა ამიტანა ჯერ მოვეხვიე და შემდეგ დივანზე დავსხედით, საუბარი ცრემლიანი თვალებით დაიწყო:

***************
ძალიან დიდი ბოდიშით დაგვიანებისთვის, იმედი მაქვს მოგეწონათ. :)