“ ძვირფასო, ელენ.
დღეს თოთხმეტი თებერვალია. შარშანდელივით წვიმს.
შენ არ გიყვარდა ასეთი ამინდი. შენ არც მე არ გიყვარდი, ელენ.
ვზივარ გამოღებულ ფანჯარასთან და მეექვსე ღერს ვეწევი.
მეზიზღება ეს დღე, ელენ.
მეზიზღება ვალენტინობა, ელენ.

ვზივარ და გელოდები. საწოლთან, ტუმბოზე, ჩემი და შენი (და არა ჩვენი)
საყვარელი კონიაკი დევს. შენს გარეშე არ გავხსნი, ელენ.
მენატრები. იმაზე უფრო ძლიერ, ვიდრე გუშინ მენატრებოდი.
ვიცი, არ მოხვალ, მაგრამ ასე უფრო სასიამოვნოა ლოდინი.
შენ უცნაური ადამიანი იყავი, ელენ.

გიყვარდა კლასიკა, რადგან თვლიდი რომ დრო მხოლოდ კლასიკას უკვდოვყოფს. უსმენდი სულ, როცა დრო გქონდა და როცა არ გქონდა. სექსის დროსაც კი კლასიკას უსმენდი, ელენ.

გიყვარდა ლურჯი ფერი, რადგან ყველა ძვირფას გრძნობას ლურჯად აფერადებდი და ვან გოგის მსგავსად, ყოველ ღამ, თორმეტ საათსა და ოცდასამ წუთზე, სვამდი ლურჯ საღებავს. მე ეს მაბრაზებდა, ელენ. შენ იცოდი, რომ ორგანიზმს ინადგურებდი და მაინც აგრძელებდი მის ლურჯად შეღებვას.

ბენზინის სუნი გიყვარდა, ელენ. ამიტომ ყოველთვის, საწვავის ავზის შევსებისას, გვერდით მედექი და თავს მხარზე მადებდი. მე ყოველთვის ვაჭიანურებდი შევსებას, ელენ. შენ ბენზინის სურნელი გსიამოვნებდა, მე კი შენი თმის სურნელი, ელენ. შენს თმას ქარის სურნელი ასდიოდა.

არ გიყვარდა ტელევიზორი, გრძელი კაბა, შოკოლადი, პოლიტიკა, სიყვარული და ძვირფასეულობა. შენ არაფერი გიყვარა, თითქმის. მაგრამ არც არაფერი გძულდა, ელენ. შენ სხვა სამყაროდან იყავი, ელენ. ფრთებდაჭრილი ანგელოზი იყავი, ელენ. შენ ყოველთვის ნიღბავდი შენს ტკივილს შენი მხიარული სიცილით. მაგრამ ელენ, მე შენი თვალების მესმოდა.

შენ ყველაზე ამორალური ქალი იყავი, ელენ. შენ ექვსჯერ მომკალი არდაბადებული შვილი, ექვსჯერ გაანადგურე ჩემში მამა და მეშვიდედ, უბრალოდ ვეღარ შეძელი. მეშვიდედ, რომც გდომოდა, ვერ შეძლებდი. მეშვიდედ ელენ, ვეღარ დაორსულდი.

ხშირად იდექი სარკის წინ, შიშველი, იწნიდი გრძელ, კუპრივით შავ თმებს და უემოციო თვალებით შემომხედავდი სამსახურიდან დაბრუნებულს. უცებ გამიღიმებდი, შემოტრიალდებოდი, ორივე ხელს ყელზე მომახვევდი და ლავიწის ძვალზე კბილებს დამაჭერდი. თითქოს გინდოდა შეგეჭამე, ელენ.

შენ ყველაზე ბინძური მეძავი იყავი მათ შორის, ვისაც ვიცნობდი, ელენ. გარყვილი, ამორალური და ლამაზი. შენს მერე, ლამაზს ვერავის ვუწოდებ, ელენ. თითქოს როგორ ახლოს იყავი ჩემთან, და ყველაზე შორს.
შენ უფლებას მაძლევდი, შენში ტერორისტივით ავფეთქებულიყავი ელენ, მაგრამ არასდროს მოგიცია უფლება შენთან გრძნობებზე მელაპარაკა. შენ უფლებას მაძლევდი, შენი სხეული შემესწავლა თავიდან ფეხებამდე, ელენ, მაგრამ არასდროს მოგიცია უფლება შენი სული გამეცნო ოდესმე.

გეზიზღებოდა, რომ ლამაზი იყავი, ელენ. სამართებლით ისერავდი მაჯებს, მკლავებს, ფეხებს. სახესაც კი, ელენ. მახსოვს, ერთხელ როგორ გაიყარე ქინძისთავები ნესტოებში. თითქოს კასის ბაძავდი, მაგრამ შენ მაინც სხვა იყავი, ელენ. ამოუცნობი, მიუწვდომელი და მაინც ყველაზე სასურველი. სიამაყით ვივსებოდი, შენთან ერთად როცა დავდიოდი, ელენ. ვუყურებდი გასიებული ნაბიჭვრე,ბის შურიან თვალებს და შენი სიყვარულით ვიწვებოდი, ელენ.

მე ყოველთვის მიყვარდი, ძვირფასო ელენ. პირველად რომ გნახე, ქუჩაში ეგდე, სულ შიშველი. აკანკალებული ხელებით ეწეოდი სიგარეტს და უემოციო, ლურჯ თვალებს დაატარებდი ჩემს სახეზე. მე მაშინაც მიყვარდი, ელენ. წაყვანა რომ მთხოვე, უფრო სწორედ, მიბრძანე, მაშინაც. ხელი რომ შეგაშველე, შენ კი მითხარი, ძირს დაცემის უფლება არ მომცე, სულით უკვე დავეცი, მხოლოდ სხეული დამრჩაო, მაშინაც. მეტკინა შენი სევდა, ელენ. ეს იყო და ეს. იმ დღის მერე შენ არაფერი გითქვამს შენს ემოციებზე. ყველაფერზე მესაუბრებოდი, ამინდზეც კი. მაგრამ გრძნობებზე არასდროს, ელენ.

შენთან ერთად თითქოს დრო ჩერდებოდა, ელენ. მე შემეძლო მინუს უსასრულოდ მეყურა შენი სახისთვის, პლიუს უსასრულოდ სხეულისკენ. შენ სწორედ ის იყავი ელენ, ვინც უნდა ყოფილიყავი. არაფერი გაგაჩნდა, არაფერი ფასეული, ძვირფასი. ტანსაცმელიც კი არ გაგაჩნდა, ელენ. ჩემი მაისურებით დადიოდი მხოლოდ, მუხლამდე რომ გწვდებოდა. არ განაღვლებდა სიცივე იყო თუ, სითბო, ელენ. შენში არაფერი იყო ბრწყინვალე. და ყველას შენ უნდოდი, ელენ. ქალებსაც კი, ელენ.

არაფერს ვნანობ, არაფერს, გესმის, ელენ? მე შენთან ერთად ვცოცხლობდი ელენ, შენი ჰაერით ვავსებდი ფილტვებს. შენი წასვლით ჟანგბადიც კი გულის ამრევად მეჩვენება, ელენ. თოთხმეტ თებერვალს წახვედი, ელენ. უსიტყვოდ, უცრემლოდ, ღიმილით მაკოცე ლოყაზე და წახვედი. არაფერი წაგიღია, ელენ. ჩემი მაისურიც კი არ გეცვა, ელენ.

ძვირფასო ელენ...
მერამდენე წერილს ვაგზავნი არარსებულ მისამართზე.
ძვირფასო ელენ...
შენ ყოველთვის შეგიძლია დაბრუნდე ჩემთან.
მე სულ გათხოვებ ჩემს მაისურებს. გაჩუქებ კიდეც. “

თოთხმეტი თებერვალია, ვალენტინობა.
სიჩუმე ხმაურობს ხის პატარა, მყუდრო სახლში.
სანთებელამ მეშვიდედ გაიჩხაკუნა და საფერფლეში მეექვსე სიგარეტის ღერი ჩავარდა.
კარზე ბრახუნია.
_მოხვედი, ელენ?
_ვალენტინობას გილოცავ, ლუკ.