სრულყოფილად ბედნიერი არასდროს ვყოფილვარ.
მაგრამ ახლა ნიკუშას გამოჩენით, თამამად შემიძლია ვთქვა, რომ ყველა ბედნიერებას ერთად ვგრძნობ...
თუმცა ცხოვრება ხომ საოცარი და დამპალია...
ხოდა ესე დამპლურად მომექცა მეც..
სულ ვფიქრობდი,რომ ჩემთან ბედნიერება სრულყოფილად არადროს მოვა,მაგრამ მაინც ბედნიერი ვარ!
დიახ!
ბედნიერი ვარ იმიტომ,რომ ღიმილით ვიხსენებ ჩემი და ნიკუშას დროს...
და კიდევ ერთხელ ვფიქრობ,რომ მე შევცვდი..
წამოვეგე დედაჩემის ანკესს და დავკარგე ბედნიერება,ოცნება..
შემეშალა მაგრამ არ ვნანობ!
იცი რატომ?!
იმიტომ რომ ზოგადად ძალიან ეგოისტი ვარ
მაშინ კი პირველად არ მოვიქეცი ეგოისტურად და ვიფიქრე ნიკუშაზე და მომავალზე..
იმოტომაც ვარ ახლა მარტო..
ცხოვრებაში არაფერი მინანია საერთოდ არაფერი
იმის გარდა რომ ეგოისტი უნდა ვყოფილიყავი სულ!
რამოხდა მაშინ?
მახსოვს დეტალებში მახსოვს ისიც კი მახსოვს რა ეცვა.. მეღიმება,რომ მახსენდება ყველაფერი და იცი რაა?
თავიდან განვიცდი თითოეულ ემოციას!
ავადმყოფი ვარ!
მაზოხისტიც!

მაშინ ნიკუშას უეცარი ჩამოსვლით,მისი სიურპრიზით იმდენად ბედნიერი ვიყავი ვერაფერს ვეღარ ვგრძნობდი ბედნიერების გარდა,ნიკუშას გარდა ვერ ვხედავდი ვრრაფერს მართლი ყოფილა
სიყვარული ბრმააო,რომ ამბობენ..
ამ წინადადებაში კი მოგვიანებით უფრო დავრწმუნდი..
ერთ საღამოს ნიკუშასგან ვბრუნდებოდი,მამაჩემი არ იყო სახლში,ვიცოდი ბათუმში იყო სამსახურიდან..
დედჩემმა როგორც აღმოჩნდა ნიკუსშაზე იცოდა
ღიმილით ვჭრიდი სალათს თან ნიკუშასთან გატარებულ წუთებს ვიხსენებდი როგორ მემასხარავებოდა..
დედაჩემი შემოვიდა სამზარეულოში
მე და ბებია ვისხედით
-რატო იცინი? უხეშად მკითხა
არაფრის მთქმელი მზერა ვესროლე პასუხიც არ გამიცია ბებიაჩემთან სუბარი განვაგრძე
-შენ გეკითხები გგონია რადგან არაფერს გეუბნები არაფერი ვიცი?ვიცი მაგ შენ ნიკუშაზე და მეცოდები იცი? გგონია ერთად იქნებით გამოგიყენებს ელენე! გამიყენებს პატარა ელენიკოს და მიაგდებს მერე ვერც შენი ზუკა გიშველის და ვერავინ..
მაქსიმლურად ვცდილობდი თავის შეკავებას მაგრამ არადა არ ჩუმდებოდა ის..
ხო ხო ვერავინ გიშველის,ცოლადაც აღარ მოგიყვანს არავინ მეკიდე შინაბერა შვილს ვერ ავიტან და სახლიდან გაგაგდებ.
ისტერიულად გაიცინა..
როგორ გგონია რომ გათხოვდები გვერდით დაგიდგები?
მერე არც ბებია გეყოლება და არაინ მარტოს კიდე ვინ მოგიყვანს? მშობლების გაცნობის დროს ვის გააცნობ ზუკას?! ისევ ისტერიად გაიცინა.
ჩემ აფეთქებას ელოდებოდა ხოდა მეც არ დავაყოვნე და ავფეთქდი!
ხელში დანა მეჭირა სწრაფად გავიწიე დედაჩისკნ და კედელს ავაყუდე,მასზე მაღალი ვიყავი და ზემოდან გაშმაგებული დავყურებდი ყელზე დანა ჰქონდა მიბჯენილი,არ ელოდა ჩემგან ამას,ის კი არა არც მე ველოდი..
პირველად დავინახე მის თვაებში შიში და მესიამოვნა
-გეშინია? თქვი ბოლო ხმაზე ვუღრიალე და უფრო მივაჭირე დანა ვერ ვფიქრობდი რას ვაკეთებდი ბებიაჩემის ხმამ გონზე მომიყვანა
-ელენე შეეშვი ის არ იმსახურებს ამას უარესის ღირსია და ღმერთი სათანადოდ დასჯის შეეშვი!
დანა ხელიდან გამივარდა და სწტაფად მოვშორდი მას ჩასისხლიანებული თვალებით ვუყურერბდი და ჩემი თავი მეზიზღებოდა ამ დონემდე რომ მიმიყვანა..

ნიკუშა ჩემზე უკეთესს იმსახურებს !
ამ ფრაზას ვიმეორებდი გონებაში და ასეც მოვიქეცი..
ვერ ვეტყოდი გშორდრბი თქო
ამიტომ სულ რაღაცას ვიმიზეზებდი და არ ვნახულობდი..
2თვის განმავლობაში 4ჯერ ვნახე და ეს პიკი იყო...
იმ საღამოს ნიკუშა ვნახე იდელაურად გავატარე დღე,ყველაფერს ვიმახსოვრებდი სუნს,ტუჩებს სახეს,სიცილს..
წამოსვლის წინ მაგრად ვაკოცე და ვუთხარი
-საუკეთესო ხარ შენ და საუკეთესოს იმსახურებ!ცრემებს ძლივს ვიკავებდი
-ჩემი იდეალი ხარ ელე
გამეცინა და დავემშვიდობე
დავემშვდობე და დავემშვდობე....

სიცხე მაქვს 39 და მაპატიეთ დაგვიანება და შეცდომები,პატარა თავიც მაპატიე რაა...
ფოტოზე ნიკუშაა.