უბრალოდ გააჩერე დრო
და იწამე
გთხოვ იწამე იმ სიყვარულის, რომელსაც ნათელ ფერებში ხატავ!
...
დილით მალევე მოემზადა, ბევრი არც არაფერი სჭირდებოდა გრძელი შავი თმა გაიშალა და როგორც ყოველთვის სადად ჩაიცვა
ოთახიდან გავიდა და მოფუსფუსე დაქალის დანახვისას თვალებში სითბო ჩაუდგა.მარი მალევე შემობრუნდა და საყვარელ დაქალს გაუღიმა
-ელა მოდი შეჭამე, შენ რომ გიყვარს ის გავაკეთე
-არა მეჩქარება
-გთხოვ რა, იქნებ დღეს სახლში დარჩენილიყავი
-გავდივარ
.....
გარეთ სასიამოვნო, თებერვლისთვის შეუფერებელი თბილი ამინდი იდგა. გადაწყვიტა ფეხით გაევლო. წითლად შეღებილმა არემარემ კი თვალებში ცრემლები აუკიაფა.
ო ღმერთო, დღეს ხომ 14 თებერვალი იყო.!
როგორ ვერ იტანდა ამ დღეს,
როგორ უნდოდა უბრალოდ კალენდრიდან გამქრალიყო თებერვლის 14 ან უბრალოდ თვითონ ამ დღეს.
არ წამდა, ან არ უნოდა დაეჯერებინა რომ ამ დღეს სასწაულები ხდება.
...
მიუახლოვდა სამსახურს, დაცვას თბილად მიესალმა და შიგნით შევიდა.
ბევრი არაფერი, უბრალოდ ერთი პატარა კაფეა, რომელიც დედამ მანამ დაუტოვა სანამ საზღვარგარეთ წავიდოდა.
მუშაობაში დრო ძალიან გაეპარა, გარეთ გამოსვლისას კი უკვე ბნელოდა.
არ უფიქრია ტაქსის გაჩერება, გადაწყვიტა ფეხით გაევლო
.. ფიქრებში გართულს ცივმა ბარიტონმა გამოაფხიზლა
-ელენე, უცბად შეხტა, არ მოელოდა
-შემობრუნდი არ შეგჭამ, ხმაში ირონიას ურევდა
-გიცნობთ? კითხა და თავისი ხმის თვითონვე გაუკვირდა
-შეგიყვარდება და იწამებ
-უკაცრავარ? მე..მე ვერმიგიხვდით
-ვალენტინობას გილოცავ საყვარელო. შებრუნდა
- და ჰო სახლში ადი გაცივდები.
უცებ ავირბინე კიბეეები და სახლში აქოშინებული შევვარდი, რამაც მარის გაკვირვებული მზერა დაიმსახურა.
.....
-რაიყო ელაა მოგდევდა ვინმე?
-მეე..მე ვიღაც შემხვდა ...მოვუყევი და უცებ წამოხტა
-შენ გოგო ნორმალურიხარ?! რას ჩამოუდექი იქნებ მანიაკია,რამე რომ დაეშავებინა?...
-კარგი მარიამ ნუ ხარ პანიკიორი თუ რამის დაშავება უნდოდა ამას იზავდა, ხოლო მან უბრალოდ მომილოცა და წავიდა
-არ ხარ შენ ნორმალური..
აღარაფერი მითქვამს,, ავდექი და დასაძინებლად წავედი.
ვერაფრით დავიძინე, მახსენდებოდა მისი შავი თვალები.
დავიბენი, მართლაც დავიბენი
ეგონა რომ ვიღაც ცუდად ხუმრობდა.
....
ისევ 14თებერვალი
ისევ ის საზიზღარი გრძნობა რაც მის მიმართ გამაჩნდა..
და ისევ ბილიკს გამოყოლილი სახლის გზა.
იმ იმედით რომ ის დამხვდებოდა..
და მომესმა მისი ცივი ხმა
-გამარჯობა ელენე
-გაგიმარჯოს უცნობო, ღიმილით ვეუბნევი
-უცებ ტუჩის კუთხეს ტეხავს და ახლოს იწევა
მე კი კანკალი მიტანს, ვერ ვხვდები რისია სიცივის თუ მისი სუნამოს სუნით გამოწვეული, რომელიც ასე ძალიან მომწონს.
-მომენატრე
ვიბნევი,თვალებს ვხრი
-შენ?
-კი მაგრამ, შენ ხომ საერთოდ არ მიცნობ
-შენ მასე გგონია.
-გინდა რამე?
- შენ
-რა ვერ მიგიხვდი..
-შენ მინდიხარ
-რატომ დამცინით?
-რატომ გგონია რომ დაგცინი?
-მაშინ საიდან იცი ჩემს შესახებ?
- ელენე ბევრ კითხვას სვავ..
-გამოჩნდი
-ასე გაინტერესებს ვინ ვარ?
-მე ეს არ მიგულისხმია
- აბა?და ნელ ნელა იწევდა ჩემსკენ. დაიხარა და ტუჩები მომადო.
თვალები მივნაბე,
უცებ სიცილის ხმამ გამმომაფხიზლა
-რაგაცინებს იდიოტო? გავბრაზდი
-ასე მოგეწონე?
- დამანებე თავი , შევტრიალდი და წამოვედი მაგრამ ჩემს სმენას მაინც მოსწვდა მისი ყვირილი
- ვალენტინობას გილოცავ ელენე! შევჩერდი და მისკენ მივიხედე
-შენც უცნობო,თვალებიდან წამოსულმა მლაშე სითხემ კი მხედველობა დამიბურა, მაგრამ კითხვა მაინც მოვასწარი
-როგორ გიპოვო?
-იწამე, შენ მხოლოდ სიყვარულის იწამე და გეფიცები მოვალ!
და უცებ სიბნელეში გაუჩინარდა.
.....
სახლი სწრაფად ავირბინე
ჩემ ფუმფულა ბალიშს ჩავეხუტე,
გაბრუებულს მალევე ჩამეძინა.
....
გადიოდა თვეები, წლები და ის მაინც არ ჩანდა.
მე კი მასზე ფიქრი ამეკვიატა
3წელი გავიდა და მე გელოდებოდი
....
მომიარა.
უცებ წამოვხტი
ამოვიღე ფურცელი და კალმით დავწერე
"მე გელოდები მოდი"
და ფანჯრიდან გადმოვაგდე
იმ იმედით რომ ის იპოვიდა
და მოვიდოდა.
....
გათენდა
ალბად მოხვალ დღეს,
შენ შემპირდი მოვალ'ო
მაგრამ
მენატრები?!
....
ისევ ისე, გამოვდივარ სამსახურიდან
ბნელა,
ზუსტად ისე როგორც ჩვენი პირველი შეხვედრის დღეს..
მაგრამ არ ჩანხარ,
არ მინად სახლში ასვლა
გეფიცები
სისხლად დამიდიხარ ვენებში!
გულის სარქველებთან მტკივა,
უშენობით გაჟღენთილ სისხლს არ იღებს გული...
მოდი, რა იქნება მართლა რომ მოხვიდე.
უცებ წვიმას იწყებს, იქვე პარკში ვჯდები და
აქამდე შეკავებულ ცრემლებს ვაძლევ გასაქანს,
ხმით მეტირება..
აღარ შემიძლია
ვყვირი
-შენ ხომ მითხარი მოვალო! ხომ შემპირდი, იწამე და მოვალო , შენ თავს გეფიცები მწამს
მჯერა რომ
ამ ქალაქში სიყვარული არსებობს..
....
თორმეტის წუთებია, მაგრამ
იმედი სულ ბოლოს კი არა, საერთოდ არ კვდება
-ვალენტინობას გილოცავ ელენე, ვტრიალდები და მივდრბივარ, ვეხუტები ძვლების დამტვრევამდე
და უცებ ენა თავისით ამბობს
-გამიხარდი.
...
-იცი ცხოვრებაში ყველას აქვს უფლება გააკეთოს ერთი სიგიჟე, შენ გაგიკეთებია?
-ა..რა ..შენ?
-მე ეხლა გავაკეთებ
-რაა? ვერ მივხვდი
-წამომყევი
-სად?
-უბრალოდ მენდე, ხელი ჩამჭიდა და მანქანისკენ წამიყვანა
ნახევარი საათის შემდეგ მანქანა გაჩერდა , გადმოვედი და თვალები გამიფართოვდა
-რრ.რ..აა აქ რა გვ..ინდა ?ავნერვიულდი
-მინდა რომ ერთად გავაკეთოთ სიგიჟე
-ანუ?
-ცოლად გამომყვები?
-არვვიცი
შემოვბრუნდი და მანქანას მოვშორდი, ის კი ისევ გაუნძრებლად იდგა
-ჰეი შენ, ამომხედა
-რაღას უცდი?არ გავგიჟდეთ?
-ა..ნნ.უ?
-ჩავიდინოთ სიგიჟე
....
ისმის ხმა
-გაბრიელ, თანახმა ხართ თუ არა რომ ცოლად შეირთოთ ელენე?
-თანახმა ვარ
-ელენე თანახმა ხარ თუ არა რომ ცოლად გაყვეთ გაბრიელს
-თანახმა ვარ.
- გწამდეთ ბავშვებო ერთმანეთის, თქვენი ამბავი იქ ზეცაშია დაწერილი.
...
და ისევ..
14 თებერვალი..
ოღოდ მარტო არა,
მეგობრები ერთად რესტორანში..
ანერვიულებული ელენე, რომელიც სცენიკენ მოემართება
ნაზი მელოდია და უცებ სასიამოვნო ხმა, რომელმაც ხალხის ყურადღება მიიპყრო
-არ მიყვარდა ეს დღე,სიყვარულის გარდა ალბად ყველაფერთან ასოცირდებოდა (იცინის), მაგრამ ერთხელ ერთმა ბიჭმა მითხრა,მოვა დრო და შენც იწამებ სიყვარულსო. ახლა კი მგონია რომ როცა 14 თებერვლის სუსხიან ღამეს ქუჩაში მისეირნობ, ყოველთვის მოხვდება რაღაც საოცარი და კარგი. გაბო ყოველთვის შენ მილოცავდი ვალენტინობას, ახლა კი მე და ჩვენი პატარა გილოცაავთ!!
ბედნიერების წამი
ტაში
სცენაზე ამოვარდნილი გაბრიელი
და ჩურჩული
-გ'იწამე
...
გამარჯობათ
ეს ჩემი პირველი ისტორიაა
ველი შეფასებებს