ჩვენ ჯაგერს ვუსმენთ, ის ჩემი მოუქნელი სხეულის მოძაროაბს ჰყვება, ესეც ჩვენი 14 თებერვალი.
„ადრინდელი, ძველი 14 თებერვალი“

ამბავი, ჩემზე და მასზე .
ყველაზე ცუდი ამბავი ,
დედამიწის ზურგზე, ყველაზე ცუდი წყვილის .
ჩვენებური საქორწილო ფიცით,
რომელსაც ყოველ 14 თებერვალს
ცალ–ცალკე, თუ ერთად,
დამოუკიდებლად ვიმეორებდით.
ვიცი, რომ იმეორებდა
და იცის, რომ ვეიმეორებდი .
ბევრი ჯაგერი იყო მასში,
და უფრო მეტი ალილუია
ჩვენ ხო, დედამიწის ზურგზე, ყველაზე ცუდი წვილი ვართ/ვიყავით.
ჩვენში იმედენია სიყვარულია,
როგორც ვალერიში მიშელისადმი გრძნობა.
ნეტა სადამდე უყვარდა ?!!!
საკუთარ თავამდე, თუ მანამდე
იქნებ შვილებამდეც?
და დედამამამდეც ...
მე სანამდე მიყვარდა იცით ?
ჩემი იმდროინდელი ლურჯი ბლოკნოტის
მწვანე კალმით შერჩენილი, ბოლო ფურცლის, ბოლო სიტყვამდე.
ყველაზე ცუდი სიყვარულის ახსნა გამომივიდა,
მაგრამ მერე მოგვეწონა
ჩვენი გულწფელობა .
ჩემი ბინის მოპირდაპირე კორპუსში, მცხოვრები მულატი ემა
გვიყვარდა .
სიყვარულის ახსნაც ერთნარი იყო.
„ემა ჩვენს სიყვარულს აერთიანებს“
მერე დავჯექით და ბევრი ვიტირეთ და უფრო მეტი ვიცინეთ
და მერე ღამის 12 საათზე, ემა ვნახეთ.
ემამ ბოლო წუთს. ბოლო წუთს, როცა უკვე განზომილება 15 ში დგამდა ფეხს, მისი წითელლი, დიდირონი, მადიანი, ვნებადაფლეთილი ტუჩებით ამოთქვა :
„თქვენ მაერთიანებთ“
მერე იცით და რა მოხდა,
ერთად დავჯექით და მთელი ღამე ვტიროდით.
მივტიროდით
ერთმანეთს....
დღე თენდებოდა, დღღებიც მიდიოდა
ემა „მაკბეტის“ ბოლო როლს ათამეშებდა.
ჩვენით.
ჩვენც ვთამაშობდით,
ვთამაშობდით...
ვთამაშობდით....
მანამ სანამ ნომებრის წვიმების სეზონი არ გაიხსნა და
ჯეისონი და ემა !

სცენიდან ამოვარდი!
სცენარიდანაც !
და დავრჩი
მე და დღები.
ჩემი დღები, რომელებიც
სხვა პლატფორმაზე გადაბარგდა,
მაგრამ ბოლო წითელი ჩემოდანი, რომელშიც ჩვენი საქორწილო ფიცი იდო
სწორედ მათი საწოლის ქვემოთ მქონდა შეჩურთული.
ხშირად ტკნედნე, როცა მათი მოძაროაბა
ეშხში შევიდოდა და ჯეისონის შუბლი, ოფლის ნამით გასველედებოდა,
მაშინ ემა ჩემს ყველაზე საყვარელ საქმეს აკეთებდა, ნამს წმენდდა ჯეისონს
და მერე უკიდურესი მოქნილი მოძრაობით
„ხო ემას სხეული დილზის სხეულზე უფრო მოქნილი იყო“
და მისი ვნებადახეთქილი ტუჩებით
ნირვანა...
და მორჩა!
უსასრულობაში უკვე ორი გადადგილდებოდნენ
ჩემი ჩემოდანი დაიმსხვარა მაშინ როცა,
ჯეისონის და ემანს
ბენიამინი
დაიბადა .
მივედი !
კარი გაიღო ,
ჯეისონი მიყურებდა
შუბლზე კი, ის ნამი უბრწყინავდა, ჩემი რომიყო .
ნელა გავაპარე ხელი და ბოლოჯერ შევინახე, ჩემი მუჭის უკვე ჩამომდნარ ფსკერზე
მისი სუნი
ოდნავ დამჭკნარ მარწყვს, რომ ასდის აი ისეთი იყო .

ისეთი იყო, როგორც ემას ვნებადაფლეთილი ტუჩები,
მივედი !
ისე, როგორც ოთახში
„ნახვამდის კარადავ“
მაშინ მე ვთქვი
ნახვამდის ,
„აბაზანნის ნიჟრავ“
ნახვამდის ,
მოგონებებებო .
წამიერი განათება და წამიერი ილუზია,
სახელად სამი შიშველი სხეული .
აბაზანაში ერთმანეთში გადაზრდილი სულებით
ვინთქვა ერთი ცალი არსებობსო
არ დაიჯეროთ , ეგ ორია....
ნელა გადავუსვი ხელი აბაზანის ჯურჯ მწვანე ტექსტილს და ჩემს გონებაში, პარალელური მოქმედებით უაზარმაზარი საშლელით ყველა ამ სახლის, კუნჭულის მოგონება მოვშალე...
ბოლო ყველაზე რთული დამრჩა და მათ საძინებელში, ჩემს წითელ ჩემოდანს მივაკითხე
დიდიხანს ვიდექი .
ბენიამინს დედის ტუჩები და მამის მაღაი შუბლი ჰქონდა
ნელა გამოვაძვრინე ჩემოდანი საწოლის ძირიდან, გატეხილი ნაფლეთებით ხელში ამოვიდე
სულ არგავდა იმას, რაც დავტოვე .
მოვინდოდმე წაშლა !
მოვინდომე ...
უკან აღარ მიმიხედია,
მაგრამ ბოლო წუთამდე
ტრაპის ბოლო კიბებემდე
ხელის ფსკერზე დმალული ,
დამჭკნარი, მაგრამ სოცრად მკვეთრი, სურნელი დამყვებოდა ...
მერე კალიფორნიაში გაქრა,
გაქრა ...
თითქოს ყველაფერი გაქრა,
მაგრამ
ყოველ წელს
მას შემდეგ, რაც
უამრავი შემოდგაომა ,ზაფხული და გაზაფხული და კიდევ უფრო ბევრი, ზამთარი დადგა.
ყოველ 14 თებერვალს მაშინ, როცა განზომილება, 15 ში მონდომებით ცხილობს ჩემს გადასროლას,
ბოლო წუთს ჩემს ხელს, ისევ მარწყვის მზაფრი არომატი ასდის .
ჩემი საწოლის ლურჯი გადასაფარებლის ქვემოთ კი, უკვე შეკეთებული წითელი ჩემოდანი ფეხებს იდგავს, წელში სწორდება, მიახლოვდება, მხოლოდ ამ დღეს აქვს ხელ ფეხის გაშლის უფლება,
იხსნება....
მე კი, ისღა დამრჩენია
ფიცი ამოვიღო
და ჩემი ხმა, ჩემს თავს გავაგონო:
„ხვალე, ხვალე და ხვალე
პაწაწინა ნაბიჯებით დღე მისდევს დღეს
ვიდრე არ დაჰკრავს უკანასკენელი ჟამი,
და ყოველი ჩვენი გუშინ უნათებს მხოლოდ სულელთ
სიკვდილისგან მიმავალ მტვრიან გზას. გაქრა , გაქრა,პატარა სანთელო!
სიცოცხლე ჩრდილია მოარული, საბრალო მსახიობი ,
ვისაც ერთი საათიღა უხდება სცენაზე მანჭვა და გრეხა,
და მერე არსაით ხმა, ეს ამბავი
მონათხრობი ვიღაც იდიოტის , აღსავსე ხმაურითა და მძვინავარებით
მეტი არაფერი „
დროები მიდიან.....
ჩემი ბინის მოპირდაპირე კორპუსში კი,
მსუბუქი განათების სხივეი ბოლო წუთს როცა 14 –15 ში შედის, გამოსახულებას ეცემა ემოციები და სილუეტს ქმნის. ქვემოთ, სულ ქვემოთ ფსკერზე, ამ ჩრდილს მოპირდაპირიე სარკმლის ჩრდილიც ერწყმის
სადღაც ფსკერზე კი ,
მარწყვის არომატი
ცივ წითელ ნათებას ერევა,
როგორც დილზის
ჩემოდანი,
რომელიც ყოველ 14 თებერვალს იხსნებოდა ..