ყველაფერი მეცხრე კლასში დაიწყო. დილით კლასში შესულს, ჩემი ყველა კლასელი გოგო, ერთ მერხთან შეგროვილი დამხვდა, რაღაცას უყურებდნენ და ხანდახან აღტაცებული შეძახილებიც ისმოდა: ”რა სიცოცხლეა”, ”რა ხმა აქვს?” ,”აუუ, რა ბიჭიაა”.
უკმაყოფილოდ ჩავიფრუტუნე და ჩემს მერხს მივუჯექი, ქართულის წიგნი ამოვიღე და “ვეფხისტყაოსნის” გამეორება დავიწყე. ცოტა ხანში მასწავლებელიც შემოვიდა და ბავშვებიც დაიშალნენ.
- აუ, ნახე რა ბიჭიაა? - გადმომჩურჩულა ჩემ გვერდით მჯდომმა ლიკუნამ და ტელეფონზე მანიშნა. უკმაყოფილოდ შევკარი წარბი და მასწავლებლის მოსმენა დავიწყე. ლიკამ მხრები აიჩეჩა და ტელეფონი მერხზე დადო. უხმო რეჟიმზე ჩართული იუთუბიდან კადრები ერთმანეთს ცვლიდა და მეც ჩემდაუნებურად გამექცა თვალი. ვიდეოში ვიღაც, ძალიან სიმპატიური ბიჭი ნახევრადჩაბნელებულ ოთახში, ფანჯარასთან იდგა და სიგარეტს ეწეოდა, თან რაღაცას ლაპარაკობდა. სიტყვები არ ისმოდა, მაგრამ მაინც მივეჯაჭვე, მოვინუსხე, გაშეშებული ვიჯექი და თვალმოუშორებლად ვუყურებდი “მუნჯ” ვიდეოს. ლიკამ ტელეფონს ხელი დასტაცა და ამრეზით გადმომხედა, ქურდობაში შემჩნეულივით ავიწურე და დამფრთხალმა გავხედე მასწავლებელს, რომელიც დაფაზე რაღაცას წერდა. მთელი გაკვეთილი დაგუბებული ყურებით ვიჯექი და არაფერი მესმოდა, თითქოს სადღაც შორიდან ჩამესმოდა მასწავლებლის სიტყვები: ”მოულოდნელობები, სწორი ხაზიდან გადახვევა”, ”ბედთან თამაში”, ვერც ვიაზრებდი რაზე საუბრობდა და არც ჩაკითხვის თავი მქონდა. მეც ვერ ვხვდებოდი რა მჭირდა, რა მოხდა, რამ გამოიწვია, მაგრამ ის ვიდეო და იმ ბიჭის მიმიკები თვალებიდან არ ამომდიოდა. ზარი დაირეკა, ყველა წამოიშალა, მე კი მაინც გაფითრებული ვიჯექი და ვერ ვინძრეოდი.
- ჰეი, აქ ხარ? - ხელს მიფრიალებდა ცხვირწინ ლიკა. - რაო, დადუნა მოგეწონა ირაკლი?
- რაა? ვინ ირაკლი? - დაბნეულმა ძლივს ამოვიჩურჩულე და ნივთების ჩალაგება დავიწყე, არ მიონდოდა ლიკას რამე შეემჩნია.
- ვინ ირაკლი და ჯაფარიძე, პოეტია, ძაან მაგარ ლექსებს წერს, მთელი ფეისბუქი მისი ლექსებითაა აჭრელებული, თან ისეთი სიმპატიურია როო… - ლიკამ სიტყვა გამაღიზიანებლად გაწელა და თვალები აუციმციმდა, ჩანთისკენ წაღებული ხელი ჰაერში გამიშეშდა და ლიკას ნათქვამის გაანალიზება დავიწყე.
- ეი, გოგო! იცოდე ირაკლიზე არც გაიფიქრო რამე, ეგ ბიჭი მხოლოდ ჩემია, გაფრთხილებ! - თითი დამიქნია და მერე ისე გადაიხარხარა, შიშით გულმა ფართხალი დამიწყო, გაწითლებულ ლოყაზე ხელი მივიდე, მერე მზერა ბავშვებს მოვავლე, რომლებიც ჩვენს ირგვლივ იდგნენ და ლიკასთან ერთად იცინოდნენ. დამცირებისა და სირცხვილისაგან მინდოდა გავმქრალიყავი, მაგრამ ვერ ვინძრეოდი, მერე თითქოს საიდანღაც ძალა მომეცა, ჩანთას ხელი დავავლე და გარეთ გამოვვარდი. იქამდე ვირბინე, სანამ პარკში ჩემს საყვარელ ხესთან არ აღმოვჩნდი. ბალახზე დავჯექი და ზურგით ხეს მივეყრდენი. აკანკალებული ხელით ტელეფონი ამოვიღე და იუთუბში შევედი. ერთხანს ვფიქრობდი, რომ არ ღირდა, მაგრამ ჩემი შინაგანი ხმა და გული თავზე დამტრიალებდა. საძიებელში ირაკლი ჯაფარიძე ჩავწერე და რამდენიმე ვიდეოც ამომიგდო. უკვე გულს ყელში ვგრძნობდი, ხელები გამიცივდა, პირი გამიშრა. მერე ყურსასმენები მოვირგე და რაღაც დიდისა და საშინელის მოლოდინში თვალებდახუჭულმა ჩავრთე ვიდეო, ვერ ვხედავდი, თუმცა ხმა მესმოდა და ვგრძნობდი, რაღაც ამოუხსნელი ლურჯი გარსი მეხვეოდა. ვიდეო ვიდეოს ენაცვლებოდა, ლექსი ლექსს, ხმა კი იგივე რჩებოდა, ხმა,რომელიც მაშინებდა და მათრობდა. ვიჯექი და მისი სახე მელანდებოდა, მინდოდა თვალებიც გამეხილა და მოსმენილს ნანახიც დამატებოდა, მაგრამ ვერ ვბედავდი. კუნთდაჭიმული ვიჯექი მანამ, სანამ ყველა ვიდეო არ ჩამთავრდა და ყურსასმენებში ხმაურიანმა სიჩუმემ არ დაისადგურა.
ის ღამე თეთრად გავათენე, მის ვიდეოებს ვუყურებდი და ყველა ლექსი დავიზეპირე. ეს არ იყო უბრალოდ ლექსები, ეს იყო ამოუხსნელი, ჩამთრევი და ამაღელვებელი სიტყვები… სიმბოლოები და გრძნობა, რომელიც ჩვეულებრივ ბიჭს არ შეეძლო დაეწერა… თითოეული სიტყვა გულში მხვდებოდა, მეგონა ეს სიტყვები ჩემთვის იყო წარმოთქმული. ინტერნეტში მასზე ინფორმაციას ვეძებდი, მის სურათებს ვიწერდი: ახალგაზრდა, ნიჭიერი პოეტი, სამედიცინო უნივერსიტეტის სტუდენტი…
დღეები გადიოდა, მე კი მის მიმართ ინტერესი უფრო მიღვივდებოდა. ვცდილობდი ბავშვებთან არ შემემჩნია. ფეისბუქზე ყველა ის გვერდი მქონდა მოწონებული სადაც მისი ლექსი, ან მასზე ინფორმაცია შეიძლებოდა დაედოთ. ყველა პოეეზიის საღამოს ვესწრებოდი, ვიჯექი ჩემთვის კუთხეში და სულგანაბული ვუსმენდი.
ის მუდამ მხიარული იყო, იცინოდა, ერთობოდა, მე კი მის ღიმილზე ვდნებოდი. უამრავი გოგო ეხვია გარს, მე კუთხეში მიყუჟული ვოცნებობდი, ერთხელ მაინც გამოეხედა ჩემკენ, ერთხელ მაინც შევემჩნიე, მხოლოდ ესეც საკმარისი იყო ჩემთვის, მაგრამ ის ვერასდროს მამჩნევდა. ამიტომ ბევრს არ ველოდი, თუმცა ოცნებებში სულ ჩემთან იყო, ამას მაინც ვერავინ დამიშლიდა. ბურანში ვცხოვრობდი სამი წელი, მხოლოდ მასზე ვფიქრობდი, მისი ცხოვრებით ვცხოვრობდი, კუდში დავყვებოდი. სკოლა და ირაკლი წარმოადგენდა ჩემი ინტერესის სფეროს, სკოლაშიც არ ვივლიდი, მაგრამ ვიცოდი ამის გარეშე უნივერსიტეტში სწავლას ვერ გავაგრძელებდი, მე კი მინდიოდა მასავით ექიმი გავმხდარიყავი. ესეც ირაკლის გამო. სამედიცინოზე ჩასაბარებლად ვემზადებოდი და ქიმიას და ბიოლოგიას ვაკლავდი თავს.
დედაჩემი უკვე სერიოზულად ნერვიულობდა ჩემზე, მეჩხუბებოდა, რომ გავსულიყავი და მეგობრებთან ერთად მემხიარულა, მე კი ვიჯექი ოთახში და ირაკლის ხმას ვუსმენდი, ან ვმეცადინეობდი. დედამ ბევრჯერ სცადა აეხსნა, რომ ეს არანორმალური საქციელი იყო, მაგრამ მე არ მადარდებდა, ვიცოდი ირაკლიზე მხოლოდ ოცნება შემეძლო, ვიცოდი მაგრამ არ ვდარდობდი, მთავარი ჩემთვის ის იყო რომ არსებობდა, რომ წერდა და თავს უფრო მაყვარებდა.
იმ დღეს ქიმიის მასწავლებელთან მივდიოდი, ხელში ქიმიის უშველებელი წიგნი მეჭირა და სათვალეს ვისწორებდი. სადარბაზოში შევდიოდი, იქიდან სამი ბიჭი რომ გამოვიდა. მე უხერხულად შევდექი, გვერდზე გავიწიე და თავი ჩავღუნე. სამივემ სიცილით ჩამიარა და მეც უკვე გზის გაგრძელებას ვაპირებდი, როცა ძირს დაგდებულ გასაღებს მოვკარი თვალი. არ ვიცი რატომ, მაგრამ ვიფიქრე რომ ეს იმ ბიჭების იყო, სასწრაფოდ ავიღე ხელში და უკან გავეკიდე, წვიმდა მე კი სირბილისგან ორმაგად ვსველდებოდი.ბ იჭები მანქანასთან იდგნენ და იცინოდნენ.
- უკაცრავად, ეს მგონი თქვენია. - მათ წინ უხერხულად გავჩერდი და გასაღები გავუწოდე.
- აი, შენი გასაღები, ირაკლი. - ხელი უხეშად სტაცა გასაღებს ერთ-ერთმა. ირაკლიო და მეც თავი ავწიე, ჩემ წინ ის იდგა, მიყურებდა და უაზროდ იცინოდა.
- გაწუწული თაგვი. - გაეცინა და მანქანაში ჩაჯდა.
გული დამწყდა, მეტკინა, მეგონა შემამჩნევდა, მეგონა მადლობას მეტყოდა, მაგრამ მან უბრალოდ დამცინა. ერთ ადგილას ვიდექი, ცრემლიანი თვალებით და ვუყურებდი სანამ თვალს არ მიეფარა მისი მანქანა. მეტკინა, მაგრამ მაინც მიყვარდა, მაინც მასზე ვფიქრობდი.
ყოველ გაკვეთილზე სიხარულით მივრბოდი, იმ იმედით რომ ისევ ვნახავდი. ერთ დღეს მართლაც ამიხდა ოცნება...
თავპირისმტვრევით ავირბინე კიბეები და მასწავლებლის კარზე ზარი დავრეკე, ველოდი, ველოდი მაგრამ არავინ მიღებდა, ვიფიქრე აქვე, მაღაზიაში იქნება გასული და მოვა-მეთქი. მერე დავიღალე და კიბეებზე ჩამოვჯექი, როგორც ყოველთვის ახლაც ყურსასმენები გავიკეთე და ირაკლის ლექსების მოსმენა დავიწყე. თავი კედელზე მქონდა მიდებული, თვალები დახუჭული და სხვა სამყაროში ვიყავი.
ჩემთვის ირგვლივ ყველაფერი შეწყდა, დამავიწყდა სად ვიყავი, ვინ ვიყავი და რა მინდოდა. ირაკლის სახეზე, მის ღიმილზე ვფიქრობდი და ვცდილობდი წარმომედგინა ჩემს გვერდით.
მერე ვიგრძენი, რომ გვერდით ვიღაც დამიჯდა, ვიღაც ძალიან სასიამოვნო სურნელის. შევკრთი, თვალები სასწრაფოდ გავახილე და გვერდით ის დავინახე.
ჩემ გვერდით ირაკლი იჯდა, ორივე ხელი მუხლებზე ედო და ეშმაკურად მიღიმოდა.
- ესე იგი, მოგწონს ჩემი ლექსები.-ისე ლამაზად გამიღიმა სუნთქვა დამავიწყდა.
- მე, მე მომწონს... - ვაღიარე და გავწითლდი, თვალები დავხარე, არ შემეძლო მისი თვალებისთვის თვალის გასწორება.
- კარგი, ნუ გაწითლდი.-მხარზე ხელი მომიჭირა მეგობრულად და მეგონა ის ადგილი შანთით ამომწვეს.