როგორ არ მიყვარს კვირა დღე. ყოველთვის ერთი და იგივე ხდება. მოდის ვიღაც ჭორიკანა და სხვისი ტკივილით გახარებული ამაღლებული განწყობით ბრუნდება სახლში. ანდა დედამთილზე გაბრაზებული რძალი, რომელიც კლასიკური სალაძღავი სიტყვებით იოხებს გულს.
მეოთხე წელია აქ ვმუშაობ და ისეთი ადამინების დეფიციტს განვიცდი, რომლებიც რეალური პრობლემის გასაზიარებლად მოვლიან ჩვენთან. ამ არსებების წყალობით გულში ჩავიკალი სიყვარულის არსებობის იმედი და თავს უფლება მივეცი მათსავით უაზრო და უმნიშვნელო პრობლემებზე დამეწყო წუწუწნი.
ტრადიციულად კვირას სამსახურში გამოვცხადდი. უხასიათოდ შევათვალიერე შეკრებილი საზოგადოება და იმედგაცრუებულმა დავიკავე ჩემი ადგილი.
-ოცი წუთიც და დავიწყოთ. მარტა გენაცვალე დადე ეგ კალამი დაწესებულებისაა და ვერ გაგატან.
უჰაერობამ შემიპყრო და ფანჯარასთან ავიტუზე. უაზრო კითხვებს ვუსვამდი ჩემს თავს და თან უსიცოცხლო ქუჩაზე სწრაფად მოძრავ მოწყენილ ხალხს ვათვალიერებდი. ჩემი ყურადღება წითურმა გოგონამ მიიპყრო, რომელიც დაბნეული აცეცებდა თვალებს. ისეთი მალაზი ნაკვთები ქონდა წამით შემშურდა კიდეც... წითური თმა ხომ ჩემი ოცნება იყო.
-უკაცრავად, შეკრება აქ არის?
-როგორ გაგვანათე ეს შავგვრემანი ხალხი.- წამოიძახა ვიღაცამ.
ახლახან შემომატებულში პატარა ბავშვივით დაბნეული წითური შევიცანი და მისი ისტორიის მოსმენის ურვილმა შემიპყრო, მაგრამ მანამდე რიგში შვიდი გოგონა იდგა.
თითოეული 14 თებერვალს უყურადღებობას უჩიოდა და გულდაწყვეტილები ერთმანეთს ყურადღებით უსმენდნენ. მიუხედავად იმისა, რომ ძალიან ვუთანაგრძნობდი მათ, რატომღაც გოგონებში ის გულახდილობა ვერ ამოვიკითხე რასაც ვეძებდი და ვერ სიყვარულის კვალი დავინახე. ეს გრძნობა ხომ მხოლოდ საჩუქრები არაა...
ჯერი წითურამდეც მიაღწია რომელსაც ანა ერქვა. მან მთხოვა ისტორიას თავიდან მოვყვებიო და მეც უყოყმანოდ დავთანხმდი.
ყველაფერი სამი წლის წინ დაიწყო, როცა მე-11 კლასში გადავედით. ახლმა კლასელმა დემეტრემ მალევე გამონახა საერთო ენა ყველასთან თუმცა ჩვენ არ დავმეგობრებულვართ.
ერთხელ გეოგრაფიას ვყვებოდი მან კი გამაჩერა შენიშვნა გამისწორა და თვალი ჩამიკრა. ამან გამაცოფა და გამაბრაზა. მეთვითონაც არ ვიცი რამ... ალბათ ნათქვამის ტონმა, უფრო სწორად დამცინავმა ტონმა.
მალევე მათემატიკაზე დავიწყე მომზადება და იქაც დემეტრე დამიხვდა. არ მესიამოვნა, სახე დამემანჭა. ვიფიქრე აქაც ისე დაიწყებსო, მაგრამ ძალიან შევცდი.
პირველი წვეთი ჩამოგორდა ანას ჭორფლიან სახეზე. ცრემლის გავლილმა მანძილმა თვალიდან ნიკაპამდე საშუალება მომცა მასში ის ტკივი ამომეკითხა, რომელიც ჩემთის უცნობი იყო.
თანდათან დავახლოვდით და აღმოვაჩინე რომ არაჩვეულებრივი პიროვნება გამიცვნია პროგრესული და თანამედროვე აზროვნების მქონე. მისი მთვარი ღირსება იომორის გრძნობა იყო. დემესთან არასდროს ვიწყენდი, მაგრამ ამ გამჭირვალე მხილარული ბიჭის უკან მაინც შევნიშნე სევრდიანი პატარ ბიჭუნა, რომელიც როგოც ყველას მეც მემალებოდა.
წითურმა ჩაახველა და თმა ყურსუკან გადაიწია. განაბულიყო ყველა თვით მარტაც კი...
მისგან მოსულმა შეტყობინებამ ისე ამაფორიაქა ჩემი თავის გამიკვირდა. ვერ მივხვდი რა იყო ამაში ასეთი განსაკუთრებული, რის გამოც გულისცემამ იმატა... შემდეგ კი მივხვდი. იმ ვალენტინობის საღამოს გავაცნობიერე როცა მათემატიკიდან ვბრუნდებოდით.
-შენ რას ისურვებდი ვალენტინობას? რა საჩუქარი გაგხარებდა?
მივხვდი ნათქვამი მალევე ინანა თუმცა პასუხი მაინც გავეცი.
-ალბათ გვირილები.
-დედაჩემსაც უყვარდა გვირილები, ბოლოს ხუთი წლის წინ ვაჩუქე. ახლა კი უბრალოდ მიმაქვს მასთან.
დამაბნია დემეს უცნაურმა პასუხმა. გაკვირვებული მივაშტერდი ახსნა -გარნმარტების მოლოდინში.
-ნუ მიყურებ ეგრე-გამიღიმა-უბრალოდ დედაჩემი მკვდარია.
მისი ტკივილის გაზიარებას ამგვარი მეთოდით არ ველოდი. იმ დღეს მივხვდი რა გრძნობაც დამეუფლა მის მიმართ. დემეტრე შემიყვარდა. შეიძლება ძალიან ღარიბულად ავღწერ ამ ყველაფერს მაგრამ მისი გახსენება ტკივილს მაყენებს. ისეთ ტკივილს სიტყვით რომ ვერ გადმოიცემა.
ანა ატირდა მარტამ გადმომხედა რაღაცის თქმა უნდოდა მე კი ვანიშნე გაჩუმებულიყო.
დემეზე ოცნებამ გამიტაცა. წარმოსახვით სამყაროშო პატარა ხის სახლი ავაგე. ბედნიერების ილუზია შევქმენი რაც რეალობაში არ მქონდა სიზმარში გადავიტანე და თავს უფლება მივეცი მეოცნება მასზე.
-ისა და მშენებლობა ძვირი დაგიჯდა?-უაზრო კითხვა წამოაყრანტალა მარტამ მაგრამ ამით ჩვენი გამოცოცხლება ცადა.
-არა ძვირფასო ოცნება უფასოა-გაიღიმა ანამ და უცებ მხიარულ ნაწილზე გადავიდა.
სხვათაშორის მეტროში მგზავრობისას სემთხვევით დემეტრემ ხელკავი ვირაც გადახრების მქონე ბიჭს გამოდო ჩემს მაგივრად. გეი კი მოქმედებაზე გადავიდა რადგან ინიციატორი გამოუჩნდა.
-ამ საღამოს მცალია ცუნცულ
-არა იყოს მდედრობით სქეს ვანიჭებ უპირატესობა-ჩემსკენ მოიჩოჩა და ჩამჩურჩულა-ოხ როგორ მიყვარს გოგონები.
ანას უცნაურმა ღიმილმა გადაურბინა სახეზე. მივხვდი საკვანძო ნაწილზე გადადიოდა.
მომდევნო წლის ვალენტინობას უხასითოდ შევხვდი, თუმცა საქმე სულ სხვა მიმართულებით წარიმართა. კლასში შესულ მტელი ოთახი გვირილებით მორთული დამხვდა. ყველაფერი თეთრად ანათებდა. დემტრე მოვიდა გვირების კონა მომაჩეცა ხელში და ჩამჩურჩულა
-ვალენტინობას გილოცავ ანი.
ამით სიყვარული ამიხსნა და მეც ზღაპარში გადავეშვი. არასდროს დამვიწყებია ერთი რამ... იგი აუცილებლად დასრულდება და ამ დასასრულის მოლოდინში დემეტრემ ცოლობა მთხოვა აი ისე მშრალად და უბრალოდ როგორც მე გიყვებით ჩემს ისტორიას.
-აჰ- წამოიზახა ჩემს გვერდიოთ მჯდომმა და ტუჩებზე იტკიჩა ხელი.
-მიგატოვა ხო? ეგ საზიზღარი. არ რა ყველა კაცს ქვა უნდა ურტყა იმ თავში, მაგრამ კაუჩკის აქვთ მგონი და არც ტკივათ და ვერც ვერაფერს სწავლობენ.
-მიმატოვა-დანანებით ამოიოხრა წითურმა- მაგრამ სულიერად... რასაკვირველია ბედნიერება ერთ დღეში ჩამომენგრა თავზე, ისევე როგორც ჩემი ლამაზი ილუზია დაიმსხვრა...
მისმა ტელეფონმა დაიწკარუნა და ხანმოკლე საუბრის შემდეგ გახარებული ოთახიდან გავარდა. შევეცადე მეც დავწეოდი.
საავადმყოფოდან გამოსულმა ჰაერი ღრმად ცავისუნთქე. როგორც იქნა ვიგრძენი ჩემი დაბრუნება იმ სამყაროში სადაც სიყვარულია. აქამდე უსიცოცხლო მარსზე ვყოფილვარ... მაგრამ სიყვარული არსებობს ის ისევე რეალური როგორც თქვენ მე და საქართველოს დანგრეული ეკონომიკა.
ოჰ ღმერთო ვერ ვივიწყებ კადრს როგორ ნაზად დაუსვა დემეტრემ მისგან ზურგით მდგომ ანას გვირილა მკლავზე. შეშინებულმა გოგონა ხელი გაიქნია და ისიც იატაკზე მიესვენა.
-არ შეცვლილხარ ანა, ისვე ისეთი ფეთიანი წითური კნუტი ხარ.
-არც შენ სეუცვლიხარ ამნეზიას მაინც და მაინც,კვლავ გამოუსწორებელ ჯელტმენად დარჩი.
შემდეგ მათი ხელები შეერთნენ. მერე კი დავასკვენი რომ ასეთ სცეენბს მესამე პირი არ უხდებოდა და გარეთ გამოვიძურწე აღტაცებული.
მაგრამ ბედი არ გინდა? ქვას წავკარი ფეხი, ერთადერთ ქვას რომელიც მთელ ქუჩაში ეგდო და მანაც პატარა გუბეში მოადინა ტყაპანი რათა თავისი ყავისფერი წვეთებით გაეფერადებინა ჩემი ვარდისფერი კაბა და ფიქრები.