სამყარო,ადგილი ახლის დასაწყებად, ერთ დღეს ზიხარ და აცნობიერებ, რომ დროს ვერ აყევი, ვერ შეძელი შეუძლებელი, ფიქრობ და ხვდები, რომ ყოველივე ადამიანს, ვინც შენს გარშემოა ერთი ძალა აქვს, უბრალოდ განსხვავდებიან იმით თუ ვინ როგორ გამოიყენებს მას, ყველაფრიდანაა გამოსავალი, მთავარია ადამიანმა შესაძლებლობები სწორად წარმართოს.
ადამიანს ყოველთვის შეგიძლია დაიწყო რაიმე ახალი, უბრალოდ უნდა მიხვდეს როდის დადგება ჟამი ახლისა. მთავარია სიბნელეში იპოვო, ის ერთადერთი ნათელი წერტილი, საიდანაც ცხოვრებაში ახალ ფურცელს გადაშლი. სამყაროში დრო არ ჩერდება, უბრალოდ შენ მის სიჩქარეს უნდა აუწყო ფეხი. დროის ტალღებში არ უნდა გადაეშვა, რადგან უარეს
მიიღებ, დრო სენია, განუკურნებელი, რომელსაც ვერ დაამარცხებ, ჩემი დაუმარცხებელი მტერიც დროა, "დრონი მეფობენ და არა მეფენი" ...
სამეცადინო მაგიდასთან ვიჟექი, და გავაანალიზე რომ 18 წლის ვარ, მე კი ჯერ ვერაფერი შევძელი, გაზაფხულის სუნი ორგანიზმში მთლიანად მქონდა მოდებული, ოხ ის სურნელი რომლის გახსენებასაც დიდი ტკივილი მოაქ. ფანჯარა ღია მქონდა, მიყვარს გაზაფხულის სიოს რომ ვგრძნობ და თმას რომ მიწეწავს, იმ ყვავილების სურნელი მიყვარს ფანჯრის
რაფაზე უბრალო მაგრამ საყვარელ ლარნაკში რომ აწყვია, ის საღამოები მიყვარს სადაც სიჩუმე და სიმშვიდეა გამეფებული, რადგან ადამიანს შეგიძლია გახსნა კარი ფიქრების სამყაროსკენ, სადაც ყველაფერი კარგად სრულდება. ის ზუსტად ის მომენტი იყო როდესაც ცრემლები თვალებზე მქონდა მოდგარი, მაგრამ ტირილი არ მინდოდა, იმიტომ , რომ
სისუსტის გამოჩენა არ მიყვარს, მაგრამ როდესაც ცრემლები თვალებს ბურავენ და ტკივილს შენსი ვეღარ კლავ, ის გარეთ იწყებს გამოსვლას.
ფიქრების ზღვაში ჩაფლულმა ვერც კი გავაანალიზე, თუ რა სწრაფადა გავიდა დრო, და მივხვდი რომ დრო კვლავ დავხარჯე, როგორც ყოველთვის საღამოობით კომპიუტერთან ვზივარ, მაგრამ იმ დღეს არა... უბრალოდ ფანჯარაში ვიყურებოოდი და წარსულზე ვფიქრობდი, წარსულზე რომელმაც ბზარი დამიტოვა, ასევე ვფიქრობდი რომ დრო იყო
შეცვლის, და ახალი მეს ჩამოყალიბებისთვის, რადგან უბრალოდ ასე ჯობდა, შემდეგ კი საწოლისკენ გავემართე, რომელიც გაყინული მელოდა თუ როდის გავათბობდი, ჩავწექი და ისე უცბათ დამიპყრო ზილმა, რომ ვერც კი მოვასწარი იმ წუთი გაანალიზებო როდესაც ფიქრი შევწყვიტე.
ის დილა ჩვეულებრივ დაიწყო, ისე როგორ სხვა დანარცენი დილა წარსულსი, მაგრამ ამ ქვეყნად ჩვეულებრივი არაფერია და არავინ. დედა კვლავ სამზარეულოში ფუსფუსებდა და სადილს მიმზადებდა, ოოოჰ როგორ მიყვარს ის სუნი დილიტ რომ მაღვიზებს, დედას საუზმის კი არა, გაზაფხულის სურნელი, რომელშიც ცემს თავს ვხედავდი,
-მარიამ, ჩქარა ადექი ყავა გაგიცივდება, მიყვიროდა დედა.
-ცალი თვალი გავახილე და წამოვიზახე, მოვდივააარ...
სამზარეულოში გავედი ყავა ავირე და ოტახში დავბრუნდი, ამ დროს კი ნიავმა ისე დაუბერა, ისეთი სურნელი მოიტანა, რომ მიხვდებოდი ეს დილა არ გავდა სხვას, ის იყო დასაწყისი ახლის, რომელიც მე მჭირდებოდა. კომპიუტერი ჩავრთე და facebook-ში შევედი, იქ კი ვიღაც დაჩისგან შეტყობინება იყო,
'გამარჯობა მარიამ, არ მინდა იფიქრო რომ... არც კი ვიცი როგორ მოგწერო, არ მინდა ბანალური ვიყო, უბრალოდ შენი გაცნობა მინდა" ჩატი გამოვრთე და გავიფიქრე ესღა მაკლდა, ჩანთა ავიღე და სასწავლებელში გავიქეცი, დიახ იმ სასწავლებელსი რომელშიც სწავლაზე ბავშობიდან ვოცნებობდი, ახლა კი ეს ოცნება სადღაც გაქრა, ალბათ დრომ ჩამიკლა
, ის სითბო რასაც ყველგან,ყოველტვის,ყველასთან
იმ დღემ, სასწავლებელში ჩვეულებრივ ჩაიარა, ტაქსი გავაჩერე და წამოვედი, დაღლილი ვიყავი, მხოლოდ ერთი ჩიქა ცხელი ყავა და ძილი მინდოდა.მაგრამ რომ დავბრუნდი, კართან წერილი დამხვდა, სიმართლე ვთქვა გამიკვირდა რადგან ახლა წერილებს კართან აღარავინ ტოვებს, საინტერესო, იყო ცემთვის ტუ რა ეწერა მასში, ავიღე და კითხვა დავიწყე.
-გამარჯობათ, გუშინ მოგწერეთ მაგრამ ალბათ რიგით ბიჭად ჩამთვალეთ, უბრალოდ გთხოვთ დღეს ქუჩის ბოლოს რომ კაფეა იქ გელოდები.
ცურცელი საწოლზე მივაგდე რადგან იმნისვნელოდ მომეჩვენა და სააბაზნოსკენ გავეშურე, უცბათ კი თავში ერთმა აზრმა გამიევლა, რომ იქნებ ეს ზუსტად იმ ახალი ისტორიის დასაწყისია რომელსაც ველოდი, გავიფიქრე რატომაც არა მარიამ, გავემზადე და მასთან სესახვედრად გავეშურე, მაგრამ ვაი იმ გამზადებას :დ როდესაც მივდიოდი ვფიქრობდი
თუ ვინ იყო?, რა უნდოდა?, და როგორ გამოიყურებოდა?, გზიდან ერთხელ მოვტრიალდი კიდეც რადგან ცემი საქციელი უაზროდ მომეჩვენა, მაგრამ უკან მივტრიალდი და გზა გავაგძელე, გზაში უამრავი აზრი მიტრიალებდა, და აი კაფესაც მივადექი, დაუფიქრებლად კარი შევაღე და იქ არავინ დამხვდა, მხოლოდ ერთი მიმტანი იყო, და გავიფიქრე
რა სულელი ხარ მარიამ, როგორ დაიჯერე რომ მართლა მოვიდოდა, ვინმე ამ მიყრუებულ ადგილას შენს გასაცნობად, მიმოვიხედე და წამოვედი, კარში გამოსვლისას კი ერთი სათვალიანი ბიჭი დამეჯახა. არც დავაკვირდი წესივრად და სახლსი წამოვედი, სანამ სახლის კარი სევაღე მივხვდი რომ იქნებ ის ზუსტად ის იყო, და სირბილით უკან დავბრუნდი, მაგრამ
იქ კვლავ არავინ იყო. მხრები ჩამოვიყარე და კვლავ ჩემს თბილ, მყუდრო, ძველ მაგრამ საყვარელ ბინაში დავრუნდი. ვისაუზმე და კვლავ კომპიუტერთან დავჯექი, და კვლავ ერთი წერილი კვლავ იმ ბიჭისგან.
-კიდევ ერთხელ სალამი მარიამ, დღეს კაფეში გელოდებოდით, მაგრამ არ მოხვედით, მაინტერესებს რატომ... მეც იქ დიდ ხანს არ გავჩერდი რადგან როდესაც იქ მივდიოდი კართან ერთი გოგონა დამეჯახა და ზედ ყავა გადამასხა, ამ დროს კი დამცხა, რადგან ის ხომ მე ვიყავი, ბოლოს კი ეწერა იმედია ხვალ მაინც მოხვალ, იგივე ადგილას იგივე დროს.