მუსიკა დამთავრდა და ჩვენეც შევწყვიტეთ ცეკვა
-გამომყვეი!-მითხრა და მეც უხმოდ დავემორჩილე.
გარეთ გამოვედით. მანქანის კარი გამოაღო და მანიშნა ჩაჯექიო,
ბევრი არმიფიქრია ჩავჯექი, ღვედი გადამიჭირა და თვითონაც წამში საჭესთან ადგილი დაიკავა,მაქანა დაიძრა.
გზას უყურებდა და რაღაცაზე ფიქრობდა, უეცრად ჩიხიდან მთელი ძალით მანქანა დაგვეჯახა და ამოვიყირავდით ,თვალის დახამხამებაში ისე გავჩდი გზის იქით,გონს ვერცკი მოვსულიყავი,
ვიდექი გაჩერებასთან და წუთისწინ მომხდარს ვიხსენებდი და არვიცოდი რამეფიქრა.
-ეს...ეს როგორ მოხდა?ჩვენ ხო მანქანაში ვიჯექით?აქ როგორ აღმოვჩდით?ვუყურებდი ჩემს წინ მდგომ ალექსს.
უეცრად გაეღიმა
- რასამბობ? ჩვენ ვსეირნობდით, დამაჯერებელი ტონით მითხრა
-შენ რა გიჟი გგონივარ? აბა ის მანქანა ვისია?წეღან რომ ამოყირავდა წუთისწინ იქ ვიჯექით.
ის ისევ იცინოდა მემგონი- დღეს ძალიან გადაიღალე.

სიტყვაც არმათქმევინა ტაქსი გააჩერა და ძალით ჩამსვა,მძღოლს ფული გადაუხადა და მისამართი მიუთითა
********
სასტუმროში გაოგნებული მივდიოდი,მთელი სხეული მიკანაკალებდა,მუხლები მომეკვეთა სანამ საწოლთან მივიდოდი ,და იქვე ჩამოვჯექი .
თვალები დავხუჭე და გადავწყვიტე თავიდან გამეხსენებინა ყველაფერი,მაგრამ ფიქრებმა ერთი წლის მომხდარისკენ წამიღო
მაშინ ჩემი მშობლები და მე,რესტონში ვიყავით, ჩემი მშობლების ქორწინების 25წელს აღნიშნავდნენ,უფრო სწორად მე მოვაწყე ყველაფერი ძალიან ბედნიერი და გახარებულები მოვდიოდით ,გზაში ბევრს ვიცინოდით ,მამა გზას არუყურებდა, როცა უეცრად მანქანა გადმოგვიხტა და შევეჯახეთ,რამდენჯერმე ამოყირავდა მანქანა,შიშისგან გონება დავკარგე და როცა გონს მოვედი სავაადმყოფოში ვიყავი არცერთი ნაკაწრი არმქონდა,ექიმებიც გაოცებული იყვნენ.
გამახსენდა ის საზარელი დღე, როცა ახლოს მივედი საკაცეზე დაწოლილი ორი უსუულო სხეული უნდა ამომეცნო ,იმ დღიდან სიცოსხლის გაგრძელების აღარც ძალა მქონდა და არც სურვილი. გულში უდიდესი სიცარიელე და ტკივილი ვიგძენი ,ამტკივილს გადმოცემა შეუძლებელი იყო,ყველაფერი გამახსენდა და ისევ ისგძნობა, ისევ ის ტკივილი ვიგრძენი ,თითქოს ყველაფერი გუშინ მომხდარიყო.
საწოლზე დავწეკი და ემბრიონის ფორმა მივიღე ისევ ტკივილი და მარტოობა ვიგრძენი ცრემლებმა თავისით გაიკაფეს გზა ჩემს სახეზე.
**********
ალექსი
ისევ ვუყურებდი როგორ ეძინა მშვიდათ და აუღელვებლად თმები სახეზე ქონდა გადმოყრილი, ახლოს მივედი და ძალიან ფრთხილად გვერდზე მიუწვა, თმები სახიდან უნდა გადაეწია როცა .....გაახსენდა ის ავარია ...ის გოგონა მასაც ესე ქონდა თმები ჩამოყრილი ,გაახსენდა მაშინ საქართველოში რომ წავიდა და ის ავარიაც ,მხოლოდ გოგოს გადარჩენა მოახერხა, დააგვიანდა.გოგონა გადაარჩინა და იმადგილს მოშორდა.
ნუთუ....ეს...ის არის თმები სახიდან ძალიან ფრთხილად გადაუწია,და ძალიან ფრთიხალდ შეეხო მის შუბლს ტუჩებით,ემილი შეირხა გვერდი იცვალა და ალექსის გულ-მკერდზე მოიკალათა თავი ისერომ თვალები არგაუხელია.
ეს გრძნობა შეუფასებელია რაც ამდროს ალექსმა იგრძნო ხელები შემოხვია ძალიან ძალიან ფრთხილად,მიხვდა რომ ეს არსება მისთვის ყველაფერზე ძვირფასი იყო მთელ დედამიწაზე.

სახლში მისულს კარლი წინ გადაუდგა
-შენ რა სულგაგიჟდი?ის გოგო უნდა გაუშვა! გესმის!ის ადამიანია, რომ გაიგებს რაც ხარ! შეგიძულებს გესმის?!გაიგე!
-არშემიძლია ვერ გაუშვებ! ამას ვერშევძლებ!
-ადრე თუ გვიან მოგიწევს გესმის!მერე უფრო გაგიჭირდება.
*******
ემილი
სიზმარი
ნისლიან გძას მივუყვებოდი არაფერი არჩანდა ვერაფერს ვხედავდი, მინდოდა ვინმე დამენახა მეკითხა სად ვიყავი,როცა დავინახე ალექსი ჩემსკენ მოდიოდა ანთებული, წითელი თვალები უელავდა და ელვისისწრაფით მომიახლოვდა და გიჟივით იცინოდა
უეცრად ჩემს ზურგსუკან აღმოჩნდა ,კისერზე დაყრილი თმები გვერძზე გადამიწია და ეშვებიანი კბილები კისერზე ჩამასო.
ვამპირი... უეცრად წამოვიყვირე და საწოლიდან წამოვხტი ჯანდაბა, რაუაზრო სიზმარი იყო გავიფიქრე,რა სისულეელია 2015წელს ვამპირები არსებობენ.. სასაცილოა ჩემს სიზმარზე გულიანათ გამეცინა.
საათა დავხედე უკვე 9ხდებოდა,ჯანდაბა არ დამაგვიანდეს! სასწრაფოდ ავდექი და მოვემზადე. გუშინდელ დღე თავიდან არამომდიოდა უპასუხოდ დარჩენილი კითხვები ნერვებს მიშლიდა.
******
10ისსთვის უკვე შენობის შესასვლელში ვიყავი როცა დავინახე მაიკლი სევდიანი სახით მიყურებდა
-მაიკლ რა ხდება რა გჭირს?
-ემილი ,ეს ბატონმა ალექსმა დაგიტოვა -მითხრა და კონვერტი მომაწოდა.
კონვერტი გამოვართვი
-ეს რა არის მაიკლ?
-ბატონმა ალექსმა ერთი წლის ასაღები ფული გადმოგცა და დაიბარა წასულიყავი.
ჯანდაბა მაგას თავი ვინ გონია, უეცრად ავენთე.
-მითხარი რომელ სართულზეა მისი კაბინეტი?!
-ემილი...მე
-მითხარი!
-25ზე ბოლოს მითხრა
ლიფტისკენ დავიძარი ისერო მაიკლის სიტყვებს ყურს არვუგდებდი,
ლიბტში შევედი და 25_ის ღილაკს გაბრაზებული ვაჭერდი,ლიფტის კარები გაიღო და გამოვედი,
კაბინეტის კარი კიარგავაღე შევანგრიაე,დავინახე უზარმაზარ ბორბლებიან სავარძელში მოკალათებული და უზარმაზარი ფანჯრიდან ხედს უყურებდა,კარების გაღების ხმაზე არცკი გატოკებულა თითქოსდა ელოდა ჩემს ესეთ საქციელს,
არვიცი ამხელა გამბედაობა საიდან მქონდა ,მასთან მივვარდი
-მე ფულით არვიყიდები! და ეს ფული არაფერში მჭირდება! ვთქვი და კონვერტი მოვისროლე.ახალოს მივედი სავარძელის სახელურებს ხელი დავავლე და ჩემსკენ შემოვაბრუნე თვალებში ვუყურებდი არაფრის მეტყველი თვალებით მიყურებდა.
-შენ რა გგონია ფულის ხამივარ?!თავი ვინ გგონია ესე რომ მამცირებ?!არსად არწავალ! არა! გაიგე! მთელი ძალით ვუყვიროდი ემოციისგან და სიბრაზისგან რომ ძალა გამომეცალა იქვე მდგარ კრესლოში ჩავჯექი და და ზურგით მივეყუდე, თავი კრესლოს კიდეზე ჩამოვდე და თვალები დავხუჭე.
ვიგძენი როგორ წამოდგა ,ჩემთან ახლოს მოვიდა ჩაიმუხლა და ყინულივით ცივი ხელები მუხლებზე დამადო.
-როგორ აგიხსნა რომ ერთად ვერვიქნებით?შენ არიიცი ვინ ვარ, ან რა ვარ!
რა ვარ! მხოლოდ ეგ სიტყვა მომხვდა ყურში და გამახსენდა წუხანდელი სიზმარი მთელი ტანი დამეჭიმა,თვალები გავახილე მისკენ გადავიხარე და თვალებში ჩავხედე ისევ იმ გამოხედვით მიყურებდა ცისფერი გამჭოლი მზერით
-მაშინ მითხარი ჯანდაბა მითხარი ვინ ხარ! ან რა ხარ! მითხარი!.............