ცხოვრება დაუნდობელია,ყველაზე მეტად ისევ მას ჩაგრავს და ატკივებს ვისაც მთელი ცხოვრებაა ტკივა,ამბობენ ვისაც ცხოვრებაში ბევრი გაჭირვება და ტკივილი აქვს გადატანილი მას ცხოვრება დიდ ბედნიერებას უმზადებსო,მაგრამ ამის ნინუცას არ სჯეროდა.
დათოს კაბინეტის კარი შეაღო და დათომ ვერცკი გაიგო მისი შესვლა, ზურგთ იდგა ფანკარასთან და ტელეფონზე ვიღაცას გაცხარებული ელაპარაკებოდა. ნინუცა გაიქცა და ზურგზე შეახტა,დაბნეულ და შეშინებულ დათოს კინაღამ გაუვარდა გოგო,რომ შეხედა ნინო იყო ხელი შეაშველა და უფრო კარგად მოიკალათა ზურგზე. ცოტახანში საუბარს მორჩა და ნინიცას მოიბრუნდა.
-ნორმალური ხარ შენ გოოგო?! გააფთრებული იყო ბერიაშვილი.
-რა მოხდა დავით?ზევიდან ჩამოძახა ნინუცამ.
-რა „რა მოხდა“ გოგო ნორმალური ხარ,გამისკდა გული კინაღამ.
-ნუ იბღვირები დილიდანვე რააა და ნაღველი თუ გაგიღიზიანდა უმკურნალე...
-გოგო შენ მე ნაკაშიძე ხომ არ გგონივარ იმას, ეტლიკინე ეგრე. ენა გამოუყო ქვევიდან დათომ და მაგრად მოკიდა ხელები.
-აუ ამ ნაკაშიძეს რასშეუჩნდით თქვენ რააა?!.....გაიბუსხა ნინუცა და ნიკაპი დაადო თავზე.
-კი არ გსიამოვნებს საბრალოვ! თმებში მოქაჩა ნინოს.
-ზუსტადაც არ მსიამოვნებს,მე აკოს საცოლე ვარ და რაც უფრო ნაკლებად გამახსენებთ ნაკაშიძეს მით უკეთესი ხომ ხვდები?!... თავი წინ გადმოწია და თვალებში ჩააკვირდა.
-შენი არ მესმის,რატომ მიყვები იმ კაცსცოლად,რომელიც არ გიყვარს?შენს გამოხედვაშიც კი მისი სიყვარული იგრძნობა,მისით იწვი და მისით ხარ შეპყრობილი ....
-აუ,შენ შენს ტანიას მიხედე რააა! ენა გამოუყო და თავში წამოარტყა.
-რა ტანია გოგო გარეკე შენ?
-მალე გავრეკავ,მაგრამ იქამდე შენს ქორწილში უნდა ვიგრიალო... მაყარში ხომ წამიყვან დათ?
-აბა რას ვიზამ,საპატიო ადგილზე დაგსვამ ჩემო გოგო.
-მართლა დათ?! სიცილით ჩაძახა დათოს.
-აბა როგორ,მანქანაზე თოჯინის ადგილას დაგაკრავ,გადაგკოჭავ და აქნიე მერე თავი ვიტრინის კუკლასავით,მაგრამ შენი ამბავი რომ ვიცი ენას არ გააჩერებ და ...
-დამპალო გაჩუმდი! დათოს დარტყმა დაუწყო და თმებში ქაჩვა.
-მეტკინა გოგო,ხო რა იყო რამ გაგამწარა,თუ თოჯინად ყოფნა არ გინდა თავს გაგაყოფიებ ხოლმე და სიგნალი იყავი! დათო სიცილით იგუდებოდა.
-ვერ გიტან დავით,შენს ქორწილში ფეხსაც არ მოვადგამ,არაა! გადაჭრითთქვა ნინიამ.
-ქორწილშ მოსვლა კი არაა,შენ მანდ დიდხანს აპირებ ნავარდობას,თან რომ გამეტებით მირტყამ!
-დიახაც,მომწონს მე შენს ზურგზე სამყარო აქედან ნათელია...
-რას ლაპარაკობ ფერადიც ხომ არაა?! ჩამენგრა გვერდები ჩამოდი ძრს მე ვირი კი არ ვარ! დატევით უთხრა დათომ.
-ვირი ხარ აბა რა ხარ! მიდი დაიჩოხე და ჩამოვალ.
-ახლა დაიჩოქე,ბავშვობიდან ასე იყავი,თუ არ შეგიძლია კისრიდან ჩამოსვლა ნუ ადიხარ მანდ გაიგეე?! ქოშინ ქოშინით დაიხარა მაგიდასთან.
-სანამ არ მოვკვდები სულ შენს კისერზე და მხრებზე ვიჯდები დავით! ასე რო ნუ წუწუნებ.
-მე კი სულ გატარებ ჩემი ფართო მხრებით! მაგრამ სიკვდილს ნუ ახსენებ კაი?!
-აბა რა მოხდა დავით რისთვის მომიყვანე აქ? ხუმრობას მოვრჩეთ.
-ახლა რასაც გეტყვი ნინ გაგებით მოეკიდე კაი? ბოლომდე დამამთავრებიე და იცოდე მე შენ სულ მეყვარები,მე ამ ყოვველივეს არ დაუშვებ,მე შენთვის შეუძლებელს შევძლებ, ორი დღეა რაც ეს ანალიზების პასუხები ჩამოვიდა და სრულ აგონიაში ვარ მეც,სული მეხუთება მაგრამ რელობას ვერ გავექცევით შენ.....
მარტო ერთი და იგივეს ატრიალებდა ჩემი ტვინი,დათოს სიტყვები გონებას მირევდა,სულს მიკაწრავდა და მხოლოდ ერთს ვჩიოდი.
-მეტისმეტად ახალგაზრდა ვარ მე ამ ყველაფრისთვის დათ.... ცრემლები გაქრნენ და დამოტოვეს ურეაქციოდ.
-ჩვენ ვიბრძოლებთ ნინ.... იმედის ნაპერწკალს ხელჩაჭიდებული იყო დათო.
-არაფერს არ ვიბრძოლებ მე!ახლა შე ის მითხარი რა იქნება ამის მერე,მიდი მითხარი. შეშლილი ჰქონდა სახე ნინუცას,თვალებიდან სიგიჟეს აფრქვევდა.
-თავისკივილები გაგიხშირდება და თუ სისხლდენებიც გაგიხშირდა ეს იმას ნიშნავს,რომ დაავადება რთულდება უფრო და უფრო. დრო კი ჯერ ბევრი გაქვს.
-დრო ზუსტად რამდენი მაქვს...
-სულ მცირე 1 წელი მაინც. ეჭვნარევი ხმით უპასუხა დათომ.
-ძაალიან კარგი,ამის შესახებ არავის არაფერს ეტყვი შენ და თუ ეტყვი აქედან ისე ავორთქლდები ვერავინ,რომ ვერ მიპოვოთ ვერასდროს.
-ნინ ვიმკურნალოთ და დავამარცხებთ ამ დაავადებას მენდე გთხოვ. ხელზე მაგრად მოიჭირა ხელი ნინუცას.
-არა დათო,ამასთან ბრძოლა უაზრობაა დიდი უაზრობა და ეს შენც იცი. თავს იმაზე მეტად ვერ დავიტანჯავ ვიდრე ეს დავადება დამტანჯავს,ამის განკურნება შეუძლებელია.
-შეუძლებელი ნინუც არაფერია,არაფერი ამქვეყნად!
************ ************* ************** ***********
დღეები დღებს მიყვებოდა,ალექსი 4 დღე არ მენახა,უეცრად ჩემს მობილურზე ზარის ხმა გაისმა.ალექს იყო,კარგახანს დავყურებდი მოცეკვავე მობილურს,ცრემლიანი თვალებით,ბოლოს ცრემლები შევიშრე და ვუპასუხე.
-ალოოო...
-ეზოში ჩამოდი,გელოდები. და გამითიშა. ვფიქრობდი იმაზე რომ მალე მის სახეს ვეღარ შევეხებოდი ვინაიდან სხვისი ცოლი მერქმეოდა,სულ ცოტახანში კი ქურდულადაც ვეღარ შევავლებდი თვალს მის სახეს ვინაიდან სიკვდილი დაუნოდბელი იყო,ის მე არ დამიდობდა როგორც სხვებს. ბუგებში ჩავყე ფეხები და დაბლა ჩავედი. ზამთრის სუსი ძვალ რბილში ატანდა აი,ისე მე რომ მიყვარდა,ალექსის მანქანაში შევარდი და სითბოშ გავიტრუნე.
სიჩუმე ისევ მან დაარღვია.
-როგორ ხარ? მითხარი რომ შეუძ₾ოდ იყავი და ამიტომ არ დადიოდი ეს დღეები გამოკეთდი?! ჩემი გაყინული ხელი მის ტორში მოიქცია და მეორე ზედან დააადო,იმ ქამს გამითბა ხელი და გულიც,ტაომ დამაყარა მთელს სხეულზე და ენა ჩამივარდა.
-რატომ არ იღებ ხმას?! შეშფოთება დაეტყო ხმაში. კარგად ხარ?
-კი კარგად ვარ,კარგად არ ინერვიულოო. ძლივს ავბლუკუნდი.
-ხვალ ჩემი ჰოლდინგის დაარსების 25 წლისთავია.
-კარგია...უემოცოდ ჩავილაპარაკე.
-წვეულებას ვაწყობ,მინდა ჩემს გვერდით იყო.
-შეუძლებელია ეს ალექს. გავაწყვეტიე სიტყვა შუაზე.
-რატომ ნინო,რატომ?
-მე ალექს დავინიშნე ზეგ ქორწილი მაქს.
-შენ წარმოიდგინე და ეს ვიცი...
-მერე თუ იცი ამას მთავაზობ ალექს?! მოთმინება დაკარგულმა ვუკილე.
-ნუ კივი! მე არაფერში ხელს არ შეგიშლი,მაგრამ ხვალ,მხოლოდ ხვალ გთხოვ წამოდი წვეულებაზე,ხვალ დავივიწყოთ,რომ ვართ მტრები,დავივიწყოთ ყველაფერი და ერთი ღამით ვიყოთ ჩვენ,გთხოვ,ერთი ღამით გვერქვეს ჩვენ,გთხოვ.....
-ალექს ეს შეუძლებელია. თავი ჩავხარე და ცრემლები წამომცვივდა.
-ვაქციოთ შესაძლებლად,მხოლოდ ერთი ღამე გთხოვ....
კარგა ხანს ვიჭოჭმანე,მერე კი ხმის კანკალით გავეპასუხე.
-კარგი,თანახმა ვარ!
-მაადლობა ნინო,ამ დღეს არ ინანებ გპირდები! ხელზე მაკოცა და უეცრად შემიშვა.
-კიდევ რაღაც მინდა გთხოვო.... მინდა ხვალ ეს ჩაიცვა. რაღაც ყუთი გამომიწოდა და სანამ რამეს ვიტყოდი გამაჩუმა.
-ახლა გაჩუმდი,ეს ჩაიცვი ხვალ და საღამოს 8-ზე მზად დამხვდი.
*************** **************** **************** ****************** *******************
მეორე საღამოს სააბაზანოდან გამოსულმა,კაბა ყუთიდან ამოვიღე და გავშალე.მისი სილამაზის ანარეკლი მთელს ოთახს მოედო.სწრაფად გადავიცვი და სარკის წინ ამაყად დავტრიალდი....სახეზე ღიმილი მომედო მაგრამ ეს ღიმილი უმალ შეცვალა ცრემლებმა...ერთი დღით ხდება ეს ყოველივე,მხოლოდ ერთი დღით! ერთი დღით არის ის ჩემი!მწარედ ამოვიჩურჩულე ეს სიტყვები,ცრემლები მოვიწმინდე,მაკიაჟი შევისწორე,თმა გვერდზე გადავიწიე და კიბეზე დავეშვი....
მისაღებში დედა დავინახე და გაოცება ამესახა სახეზე,არ ველოდი...გულში ვიმეორებდი მხოლოდ ერთს;''რა ვუთხრა,რომ ამ საღამოზე არ გაიგოს?'' თან ტყუილის თქმაც არ მინდოდა.
-ნიამ მითხრა,რომ სადღაც წვეულებაზე მიდიხარ და აღარ შეგაწუხე...ულამაზესი ხარ,გასაოცარი კაბაა,ძაალიან,მომწონს,ჩემს გემოვნებას სავსებით აკმაყოფილებს...
-გამეღიმა და გულში ვთქვი;''კაბა კი ჯდება შენს გემოვნებაში,მაგრამ მისი მყიდველი არაა''.... მაადლობა დეე...აქ ვიყიდე კარგა ხანია,მაგრამ შესაფერისი საღამო ვერ გამოვძებნე რომ ჩამეცვა...
-ის კაბაც გუშინ რომ გეცვა აქ იყიდეე?
-დედა რატომ მისვამ ამდენ კითხვებს?მითხარი პირდაპი რა ხდება?..
-სად მიდიხარ?
-წვეულებაზე,ერთერთი ინვესტორის სამშენებლო ფირმის დაარსების 25 წლისთავია....დედაჩემმა გადააგდო ჟურნალი,რომელიც ხელში ეკავა და ფეხზე წამოდგა დივნიდან...
-ვინაა ეგ ინვესტორი?აქაურიაა?
-არა,უბრალოდ აქ იხდის...ურცხვად ვიცრუე..რატომ არ ვეუბნებოდი სიმართლეს?!მისთვის ახსნა-განმარტებების თავი არ მქონდა ალბად...მაგრამ ტყუილს მოკლე ფეხი აქვსო და უეცრად კარზე ზარი გაისმა...დედამ გააღო.
-საღამომშვიდობისა ქალბატონო..ქალბატონ ნინის ბატონი ალექსი ელოდება...ალექსის დაცვა იყო..
პირკატა ეცა დედაჩემსაც და მეც...ტყუილში გამომიჭირა...
-5 წუთში გამოვა ქალბატონი ნინი,გადაეცით ბატონ ალექსს...უთხრა დაცვას დედამ და კარი მიხურა....
-უცხოელია არაა ეგ ინვესტორი და ალექსთან ერთად მიდიხარ ხოო?მითხრა და ისეთი თვალებით შემომხედა ტანში ჟრუანტელმა დამიარაა...ალბად ეგ კაბაც იმ უცხოელმა გაჩუქა,ოღონდ თქვენ იყავით გამორჩეულიო არა?არ გცხვენია ნინია,შენ დანიშნული ქალი ხარ,დანიშნული შეიგნე!
-დედი,არ ვიკამათოთ კაი...მოგატყუე და ბოდიში...ალექსის ჰოლდინგის იუბილეაა.......
-მერე შენ რა გინდა იქ?დაგავიწყდა ასე მალე ის ღვარღვალება ცრემლები?ის 2 კვირა ტკივილში და ტირილში თეთრად,რომ გალიეე?აკო არ გეცოდება,რომ ამცირებ?ნინი შენ თავს პატივს საერთოდ არ ცემ,რატომ?სად გაქრა ჩემი ამაყი და თავმოყვარე გოგო სად?ნაკაშიძე გატკენს,ისევ და ისევ...შენ არ თქვი ჩემი სიამაყის გადათელვა მოინდომა და აკეთებსო ართქვი?...
-დედა..ის ჩემს ''მეობას'' და სიამაყეს ვერასდროს გადაუვლის ვერასდროს!
-მან უკვე გადაუარა შვილო,გადაუარა..დანიშნული ქალი,რომ სხვა კაცსს გაეკიდება ვსოო,იქ ყველაფერი დამთავრებულია და მწარედ ჩაღიმა ქალბატონმა მარიამმა.
-არა დე ცდები,არა..
-გაჩუმდი და მომისმინე,შენ ამ საღამოს მასთან არ წახვალ...არ გცხვენია,ნინია არაა,შნ ზეგ აკოს ცოლი გახდები და სირცხვილმა შეგაწუხოს ცოტა.
-ჩვენ დედა მეგ..მეგ..მეგ...მეგობრები ვართ..ძლის მოვაბი სიტყვებს თავი ბლუკუნით.
-ადრეც მეგობრობდი შენ მაგასთან და ფაქტი სახეზეა,გიყვარს თანც სიგიჟემდე და გტკივა...რამდენი წელი უნდა იტანჯო ნინო რამდენი?მთელი დარჩენილი ცხოვრება?არ წახვიდე უარი უთხარი და ისევ შენს სიმაღლეზე ზეგ აკოს ცოლი გახდები და გაგიფრინდება მასზე ფიქრებიც.
-მართალი ხარ,მე ზეგ აკოს ცოლი ვხდები ამიტომ უნდა წავიდე დღეს ამ წვეულებაზე,დღეს უნდა ვიცხოვრო მისით,უნდა შევიგრძნოო,როგორია ერთი საღამო შენს საყვარელ მამაკაცთან,უნდა...და ხმა ამიკანკალდა მივხვდი საუბარს ვეღარ გავაგრძელებდი..რამდენიმე ნაბიჯი გადავდგი და დედას ხმამ შემაკრთო...
-იცის რომ ზეგ თხოვდები?
-არა...
-უთხარი,რატომ არ ეუბნები?
-დედა,გთხოვ...მხოლოდ ერთი საღამო...მხოლოდ ერთი და ყველაფერი დამთავრდება,გთხოვ...დედას აღარაფერი უთქვამს.
-დარჩები თუ წახვალ?ხმა არ გამცა და უკანა კარიდან გავიდა...
დაცვას უხმოდ გავყევი ალექსის მანქანამდე...
მთელი გზა ალექსი ლაპარაკობდა,მე კი ცრემლ მორეული ვუსმენდი...ასეთი სულელი,როგორ ვარ...ჩემს თავზე ვბრაზობდი...როგორ მეთამაშებოდა და როგორ მეთამაშება ...ახლა ისევ ისეთი,თბილი და მხიარულია ადრე როგორიც გავიცანი,იმ ალექსთან არაფერი აქვს საერთო გუშინ წინ რომ იყო წვეულებაზე...როგორ შეეძლო ასეთი კარგი მსახიობი ყოფილიყოო.ასე თბილად მოეხვია ჩემთვის ხელი,ასეთი სიყვარულით ჩაეხედა თვალებში და ეთქვა,რომ ყველაზე ლამაზი ქალი ვიყავი მთელს მსოფლიოში...როგორ მეფლირტავებოდა...მისი სიტყვები ისედაც პირ-ღია მტკივნეულ ჭრილობას კიდევ უფრო მატკიებდა და ცრემლებს ძლივს ვიკავებდი...მანქანები რედისონთან გააჩერეს...ჯერ ალექსი გადავიდა,მერე მე დამეხმარა გადასვლაში...ჩემი მოწყენილი ხასიათი მხედველობიდან არ გამოპარვია...მაგრამ არაფერი უთქვამს...დარბაზში უამრავი ადამიანი ირეოდა,მაგრამ არავინ იყო ჩემთვის ნაცნობი...ალექსმა ჭიქა ღვინო გამომიწოდა..
-არ მითხრა,რომ დღეს არ დალევ...
-არა,ალექს,ვერ დავლევ...
-რატომ?და თვალი თვალში გამიყარა...
-იმიტომ...
-სულ ცოტა კაი,სულ,სულ,სულ ცოტა...და იმ ღიმილით გაიღიმა ასე,რომ მიყვარდა ადრიდანვე...
-სულ,ცოტას აი,ამ ჭიქას...
-გაგვიმარჯოს...თქვა ომახიანად და ვნებიანად...
-გაგვიმარჯოს..ჩურჩულით,მაგრამ არანაკლებ ვნებიანად გავიმეორე მისი ნათქვამი...
ნელ-ნელა ხალხი აირია,ისე ეს და საბოლოო ჯამში დაშლა დაიწყეს უკვე სათი თორმეტს უჩვენებდა...
-არ წავიდეთ ალექს?...ვკითხე დაღლილი ხმით...
-გვერდზე გამწია და ყურში ჩამჩურჩულა...ყველა წავა მაგრამ ჩევნ არა,ჩევენი საღამო ახლა იწყება...გამაჟრჯოლა,ამ სიტყვებზე...
-იქნებ არ ღირს?!თვალები მოვჭუტე და ისე ვუთხარი...
-ღირს,ღირს...მხოლოდ ერთი საღამო,ყოველგვარი მტრობის და შურისძიების გარეშე...
უხმოდ დავუქნიე თავი და გავისუსე...სტუმრები გააცილა და და ჩემსკენ წამოვიდა რამდენიმე წუთის ლოდინის შემდეგ...
-წავედით...მზად ხარ,ხომ თავგადასავლებისთვის?
-გააჩნია რას გულისხმობ მაგ თავგადასავლებში? და თვალები ავაფახუნე...თითქოს ხასიათიც გამომიკეთდა...
-ეშმაკუნა ხარ,შენ...გაიცინა და თვალი ჩამიკრა...ძაალიან დაიღალეე?
-არამეთქი,რომ გითხრა მოგატყუებ,კი დავიღალე,მარტო ადამიანების გაცნობით,მაგრამ იცი რა არის სასაცილო,ხვალ ვერცერთს ვერ ვიცნობ...
-რატომ?
-ასე ნაუცბათებად სახეები და სახელები მერევა ერთმანეთში და მაგიტომ...გაგვეცინა ორივეს..რედისონის ბოლო სართულზე ავედით და საოცარი,რამ დამხვდა...მაგიდა,ორ კაცზე,სანთლები,ვარდის ფურცლები,ორქედეების უზარმაზარი თაიგული მომართვა პატარა ულამაზესმა გოგონამ,რომელიც ფერიას გავდა,თვალზე ცრემლებიი მომადგა მაგრამ უმალ უკუ ვაგდე და გავიღიმე... ამ გარემოს რაც მთავარია ჩემი საყვარელი მელოდია და ვიოლინოს ჰანგები უფრო ალამზებდა...და კიდევ ბადრი მთვარე,მშფოთვარე ფანტელების გარემოცვაში მყოფი...
-საიდან იცოდი რომ ვიოლინო და ეს მელოდია მიყვარდა,როდესაც დავჯექით ვკითხე?
-მე ყველაფერი ვიცი შენზე..ნიშნის მოგებით გამიღიმა...
-ორქედეებზე ვინ გითხრაა?
-მითხრეს...ისევ გამიღიმა,მივხვდი ვინაობას არ გამიმხელდა ვინც უთხრა და აღარ ჩავაჯინდი...
-ვგიჟდები ორქედეებზე,ჩემი ყვავილია ეს და თეთრი ლილიები,ნუ გვირილებიც მიყვარს,მაგრამ ამათ სხვა დატვირთვა აქვს ჩემთვის...
-მაინც რა?თვალები მოჭუტა და ისე ჩამაცქერდა ...
-გიო სულ მეუბნებოდა;''შენ ორქედეასავით ძვირადღირებული და ერთეულთათვის ხელმისაწვდომი,ლილიებივით დახვეწილი,სუფთა გული და გემოვნება გაქვს,ხოლო გვირილებივით უბრალო,ბუნებრივი და ჰაეროვანი ხარო''..უეცრად სევდით გავიჟღინთე და ხმა ამიკანკალდა...
-მართალი უთქვამს შენს ძმას...ორქედეებს მართლა ძაალიან,გავხარ...''შენ ის ძვირადღირებული ქალი ხარ,ერთეულები,რომ წვდენიან,მხოლოდ''...არ მინდოდა ტკივილი მომეყენებინა დღეს შენთვის მაპატიე რა...
-არაუშავს...იცი მაგნოლიები და ენძელები მაჩუქა ბოლო 8 მარტს და მითხრა,თუ რამე მომივიდა ეს ორი ყვავილი მაჩუქე ხოლმე,შენი სურნელი აქვსოოო..მის საფლავზე,ორქედეები,ლილიები,მაგნოლიები და ენძელები სულ არის,სულ... მალე ვნახავ ჩემს ძმას,ჩემს გიოს....ჩავიბურტყუნე ჩემთვის.
-რა თქვი? სახე შეეშალა ალექსს.
-არაფერი.
-კაი,მოდი დავივიწყოთ ტკივილი კაი?ახლა გავმხიარულდეთ...ეს ჩევნი საღამოა,ჩვენი...
-კარგი,მაგრამ სულს მიფორიაქებს და სინდისი არ მასვენებს...
-რატომ?რამე ხდებაა და არ ვიცი?
-მე დანიშნული ქალი ვარ,ზეგ ქორწილი მაქვს....მე კი...
-გაჩუმდი და გეყოფა...შენი საქმრო აქ არ არის,თანაც ჩვენ ისეთს არაფერს ვაკეთებთ,ამიტომ სულსაც და სინდისაც ასე გადაეცი ჩემგან ''დაოკდნენ''! თორემ....გაგვეღიმა,ორივეს..
-ჭიქა ჰაერში აწია და სადღეგძელო თქვა....შენ და ამ საღამოს გაგიმარჯოთ!და დალია...მე ჭიქა მხოლოდ მივუჭახუნე და დავდგი...
-რა შენ დალევას არ აპირებ,გაოცებული სახე მომაპყრო ალექსმა...
-არა.. და გავუღიმე..
-კაი რა..ცოტა გაგახალისებს,თან ვიცი რომ წითელი ღვინო გიყვარს მიდი...
-მმმ...არა...უფრო მეტად გამებადრა ბაგეები...
-სამადლობელი მაინც მოიხადე,მიდი...თვალებში ჩამხედა და სული გამითბა ის,ის ალექსი იყო ასე,რომ მიყვარდა...
-კარგი...ამ ჭიქით შენ გაგიმარჯოს და ზამთარის ამ თეთრ საღამოს,ასე რომ მოგვწონს და გვათრობს მისი სილამაზით ორივეს...მეც მას მივბაძე და დავლიე...
-რა პოეტურ-რომანტიკოსი ყოფილხარ შენ...ისევ გაიცინა...მე კიდევ უხეში,ცივი და სულ სხვანაირი მეგონე,შენ და რომანტიკა ერთად ვერ წარმომედგინეთ...
-ცივი ვარ,მაგრამ გული მეც მაქვს,ასე რომ...რომანტკა და სილამაზის აღქმა გულიდან მოდის,გულიდან...გულზე ხელი დავიდე და ისე ჩავხედე თვალებში...
-ზამთარი ასე,რატომ გიყვარს?უეცრად ის კითხვა დამისვა,ვერასდროს,რომ ვერ წარმოვიდგენდი თუ კი მკითხავდა ოდესმე...
-არვიცი...რაღაცნაირად ჩემია,მე მგავს,მისი ქარ-ბუქიც კი მიყვარს და მაბრუებს...
-გინდა მე გითხრა,რატომ გიყვარს?უხმოდ დავუქნიე თავი...
-შენნაირი ჯიუტი,ანცი,ცივ-თბილი,მგზნებარე,ვნებიანი და ბობოქარია...ხან წყნარი ხან კიდევ...გაეღიმა მივუხვდი ნათქვამს...
-განაგრძე...
-მეც შემიყვარდა ზამთარი,მიუხედავად იმისა,რომ შენამდე ვერ ვიტანდი...
-რატომ შეგიყვარდაა?ჩამქრალი ხმით ვკითხე...
-შენი თვალების ფერი ზამთარში კამკამა ლურჯია,ზღვასავით ლურჯი,ხოლო სხვა წელიწადის დროებში კი სულ სხვააა...გავჩუმდი,მისი ნათქვამი იმდენად მესიამოვნა ვერაფერი ვთქვი...
-ტანსაცმლის,წელიწადის დროების,ამინდის მიხედვით სულ გეცვლება თვალის ფერი...საოცარი ფერის თვალები გაქვს........მიყვარს შენი თვალები,ვგიჟდები მათზე... მივხვდი უკვე ფლირტში გადაგვივიდა საუბარი,მაგრამ მაინც არაფერი ვთქვი...
-რატომ არაფერს ამბობ?
-რა ვთქვა,მტერის თვალები გიყვარს...სიტყვა არ დამამთავრებია...
-დღეს არა გაჩუმდი,დღეს მტრობა არა, ხომ შევთანხმდით?! თავი დავუქნიე კარგახნის დუმილის შემდეგ ისევ მან განაახლა საუბარი...
-ვიცეკვოთ?! ისე მკითხა,ვნება არეულმა...თავი დავუქნიე და გავყევი...
-მელოდიაც ისეთი,ვნებიანი და სიყვარულით იყო აღსავსე,მინდოდა არ დასრულებულიყო...მოშიშვლებულ ზურგს მიწვავდა მისი ხელის გულების სიმხურვალე,ხოლო თვალებში ჩამდგარი ვნება მაფორიაქებდა...
-ულამაზესი ქალი ხარ ნინ...ისე მომართა როგორც ადრე ''ნინ''...შენზე ლამაზი ქალი მსოფლიოში არ მეგულება...მტკიოდა სხვისი საქმრო მე,რომ მეუბნებოდა ამ სიტყვებს...
მელოდია დასრულდა და დავჯექით ისევ მაგიდასთან..ხან რაზე ვსაუბრობდით ხან რაზე,ბევრი ვიცინეთ..უეცრად ალექსს სახე შეეცვალა...
-რამე მოხდა ალექს?მან გაფართოებული თვალები მომაპყრო და ცხვირთან ახლოს ხელები მიიტანა..
-ეს რა არის?სისხლი მოგდის ცხვირიდან ნინ?უმალ დამეწვეთა სისხლი ხელისგულზე..ფეხზე წამოვხტი და საპირფარეშოში შევარდი...დაახლოებით ნახევარი საათი ვცილობდი ცხვირიდან მდინარი სისხლის შეკავებას და ძლივს შევძელი...უეცრად გამახსენდა დათოს სიტყვები;''მალე სისხლდენებიც დაგეწყება ცხვირიდან,ეს კი იმის ნიშანი იქნება,რომ შენი დაავადება უფროდაუფრო იკიდებს შენში ფეხსს''...მწარედ გამეღიმა..მერე სარკეში ალექსი დავლანდე,უკნიდან მომეკრა...ცრემლები წამომივიდა...
-რა გჭირს,რატომ წამოგივიდა სისხლი ცხვირიდან?
-არ ვიცი ალბად..გაციებული,რომ ვარ იმის ბრალია..
-თუ სურდოს ბრალია,რა გატირებს?გაოცება და აღშფოთება ვერ დამალა ალექსმა...
-სისხლის მეშინია,მეშინია ალექს..
-რატომ გეშინია?-წარსული მახსენდება,მის სუნს ვერ ვიტან,რომ ვერ ვიჩერებდი ასე მეგონა...
-ჩუუ...ეგ არ თქვა...შენ არასდროს მოკვდები,სანამ მე შენთან ვარ,მანამ მაინც...ჩემს გვერდით ნურაფრის ნუ გეშინია...თავი მას მივადე მკერდზე და მის სითბოში გავიტრუნე... ეჰ,ნეტავ იცოდე რა მალე მოვკვდები,თანაც ისე მალე ვერც გაიგებ,გული ტიროდა უმისობას.
რამდენიმე ჭიქა ისევ დავლიეთ და ბოლოს ისე გამოვიდა ორივე კარგად გავბჟუვდით,რაზეც უფრო გვეცინებოდა...საათი უკვე 4-სს,უჩვენებდა...
-ჩემი წასვლის დროა...ამოვიჩურჩულე და თავი ჩავხარე,რათა მის ვარსკვლავებივით კაშკაშა,ციმციმა თვალებს არ გადავყროდი...
-კარგი...სევდა ნარევი ხმით ამოთქვა....
გარეთ ბარდნიდა,აი ისე მე,რომ მიყვარდა...უეცრად წარმოვთქვი..
-ახლა,რომ სხვა ფორმაში ვიყო გამოწყობილი გარეთ უაზროდ ვირბენდი და გეგუნდავებოდი...ჩემმა ნათქვამმა მე თვითონ მომგვარა ღიმილი...

-რა თქვი?მეგუნდავებოდი?
-ხო,გეგუნდავებოდი და მერე ვიკოტრიალებდი თოვლში,ანგელოზსაც გავაკეთებდი...
-რა ბავშვი ხარ...ხმამაღლა თქვა და გაიცინა...ჩემი დიდი ბავშვი ...ეს კი ისე ჩაიფრუტუნა გულში,რათა ნინის ვერ გაეგოო..
-მოდი ნინ სახლში მიგიყვან გამოიცვალე და აბა ვნახოთ,რა შეგიძლია,კაი?
-კარგი,ჭინკები ჩამიდგნენ თვალებში.
ქუდი,ხელთათმანები,თბილი ქურთუკი,ქაშნე ავიღე და დაბლა ჩავედი,ეზოში ჩავედი და ჩემი ალექსი ფიფქებს ''თოვლის კაცად''ექციათ...
-აჰა,ხელთათმანები მოგიტანე და ვნახოთ აბა რა შეგიძლია...იმედია მოგივა,ჩემია....
-სად ჩემი ხელი და სად შენი მერე?გაეცინაა..
-იწელება...ტუჩები როგორც ბავშვობაში გავბუსე და ხელი გავაშლევინე,რათა ჩამეცმია...ის კი იცინოდა...
-ნუ დამცინი ნაკაშიძე...
-მიდი,მიდი ჩამაცვი იქნებ გაიწიოს..და უფრო უმატებდა სიცილს...
-ნუ დამცინი მეთქი..გავიბუტე,ხელები გავშალე და თოვლში ჩავჯექი მოწყვეტით...
-ბავშვი ხარ,რა....ერთი ისე შევუბღვირე...
-კაი,ვჩუმდები...მანქანაში მაქვს ხელთათმანები ავიღებ და დავიწყოთ...
3 წუთში ბრძოლის ველად ვაქციეთ,ეზო,ხან მე ვესროდი,ხან ის გუნდებს...ერთმა გუნდამ ქუდი მომაძრო და თმაში სითეთრე შემერია...
-ნაკაშიძე მოგკლავ...ვესროლე გამეტებით გუნდა,იმას ფეხი აუცდა და ბრახ ძირს...
-ამაყენე რა,ნინ...
-არა,როგორი იყო,თავში,რომ მომარტყი,მართლა ბავშვურად ვამბობდი....
-მოდი რა ფეხი,მტკივა..ვაი...იზმუვლა ნაკაშიძემ...შემეშინდა მართლა,ხომ არაფერი მოუვიდათქო და ხელი გავუწოდე,უეცრად ხელში მწვდა და მეც ძირს აღმოვჩნდი,მერე გადაკოტრიალდა ჩემზე,მოკრული,ისსე აღმოჩნდა,რომ დაღმართამდე მივედით და დაღმართი სულ კოტრიალით და ჟივილ-ხივილით ჩავიარეთ...
-ალექს დამენტვრა გვერდები..აწუწუნდი...
-შენ რა დაგემტვრა ზევიდან მაწევხარ გოგოოო,მე დამემტვრა,შენით...ეს რომ გავიაზრე ელდა,ნაცემივით წამოვხტი ფეხზე და გავიქეცი სადაც იყო სახლს უნდა მივახლოებოდი,რომ დამიჭირა და ისევ მის გულზე აღმოვჩნდი გაშოტილი,სულ მაკოტრიალა თოვლში...
-ხომ გიყვარს,გუნგლაობაა და კოტრიალი თოვლში?!...აჰაა ესეც შენ....მაგუნგლავებდა და იცინოდა,თავზე თოვლს მაყრიდა,რაც მე მაღიზიანებდა,ბოლოს მეც ქვევიდან შევაყარე უკვე ფეხზე მდგომ ალექსს და ისევ ფეხი აუცდა,ზემოდან დამეცა და თვალებში სხვა გვარი ჭინკები გაუჩნდა და ტუჩები გაილოკა...
-გამიშვი ალექს..
-ნწუ..არაა...
-გამიშვი მეტკინა....
-არა..ისევ გაილოკა ტუჩები და ჩანაფირს მივუხვდი,ტავის დაძვრენა ვცადე,მაგრამ...ტუჩებზე დამაცხრა,მოწყურებულივით მკოცნიდა,მერე გადაკოტრიალდა და მე მომიქცია,ზემოდან..კოცნა არცერთი წამით არ შეუწყვეტია..მერე მსუბუქად მიკბინა ზედა ტუჩზე,რამაც მეც გამახელა....ხან ერთ ტუჩს ვუკოცნიდი და მიკოცნიდა ხან,მეორეს...მერე მეც ვუკბინე მის წითელ ქვედა ტუჩს,მაგრამ ძლიერად,რამაც ღიმილი მოგვარა,მას..წამით შეწყვიტა კოცნა..
-ასე,არა გედენიძის ქალოო?!
-ნიკაპზე დამასო კბილები,მსუბუქი კვნესა ამომხდა,ის ტკივილი და სიამოვნება არ მქონდა გააზრებული, მეორედ,რომ,ქვედა ტუჩზე მეძგერა კბილებით,მერე კი კოცნით დაამიამა მტკივანი ბაგეები...ვნებიანად ვკოცნიდით ერთმანეთს თოვლში..მერე უცებ გაჩერდა,თვალებში ჩამხედა და ჩურჩულით ამოთქვა;
-არ მინდა ეს საღამო და ღამე ოდესმე,რომ დამთავრდეს ნინ,არ მინდა რომ დამთავრდეს არაა!...და ისევ დამაცხრა ტუჩებზე..მერე მე შევწყვიტე მისი კოცნა...
-სამწუხაროა,მაგრამ როგორც ყველაფერს ამ ღამესაც აქვს დასასრული ალექსს...
-ყველაფერს არ აქვს დასასრული,სიყვარული არასდროს არ სრულდება,ნინ...
-მერე ჩვენ,რომ ერთმანეთის სიყვარული ბედში არ გავქვს?!
-ეს ღამე დასრულდება ნინ,მაგრამ გაგრძელდება ეს ყოველივე სხვა ღამეებში,რადგან ჩვენი სიყვარული ბედს იქითაა ნინ,ბედს იქით!
ჩემსკენ მოვიქაჩე და მომთხოვნად დავუწყე კოცნა,რამაც ცოტა არ იყოს გააოცა,მერე ისევ ვუკბინე ტუჩზე,მერე ისევ ვაკოცე...ბოლოს კარგა ხნის მერე, მფეთქავ არტერიაზე დავუტოვე მხურვალე,ვნებიანი და სველი კოცნა...მერე ავდექი, წამოვედი და დავტოვე,ბადრი მთვარის ქვეშ, თოვლში მწოლიარე,ჩემი ბედს იქით მყოფი სიყვარული და საყვარელი მამაკაცი...

ესეც დაპირებული-დაგვიანებული მეთხუტმეტე უდიდესი თავი.
შემიფასეთ,უყვარხართ თქვენს ალექსანდრას.