ბავშვებმა რესტორანში წამიყვანეს და იქ ავღნიშნეთ ჩემი დაბადების დღე. ძალიან გავერთეთ, ბევრი ვიცეკვეთ,ვიცინეთ, ვიმღერეთ, სურთები და ვიდეოები გადავიღეთ. ბოლოს კი ყველა ძალიან დავიღალეთ. ყველა ჩუმად ვიყავით და ვუყურებდით სხვები როოგორ ერთობოდნენ, უცბად ჩემი საყვარელი სიმღერა sam smith- stay with me ჩაირთო, სანდრომ იცოდა რომ ეს სიმღერა ძალიან მიყვარდა. ჩემთან მოვიდა და მითხრა ვიცეკვოთო, მე კი უარი ვუთხარი რადგან ბაიას ეს არ მოეწონებოდა, თან არ მინდოდა ჩემს მეგობრებს შორის ჩავმდგარიყავი. სანდრომ კი მითხრა რო ბაია უკვე სხვას ეცეკვებოდა და მასაც შეეძლო სხვასთან ცეკვა.
- გთხოვ, წამოდი ვიცი რომ გიყვარს ეს სიმღერა (სანდრო)
- სხვათაშორის იმდენად არ მიყვარს რომ ვიცეკვო (ეს ერთი ტყუილი რაც ვთქვი)
-კარგი როგორც გინდა (მითხრა სანდრომ და გვერდით დამიჯდა)
სიმღერა დამთავრდა და zed- i want you to know ჩაირთო. გოოგებმა ხელი დამტაცეს და წამიყვანეს სცენისკენ. მეც სხვა რა უნდა მექნა ვცეკვავდი მათთან ერთად. ცოტახანში კი წელზე ვიღაცის ხელს ვგრძნობ. რომ მივტრიალდი ვიღაც უცხო ბიჭი იდგა.სახეში გავატყი და მისის ხელები მოვიშორე.
-ნელა პატარავ.
- მე შენი პატარა არ ვარ. სიტყვები და ქმედებები შეარჩიე (მე)
- ოო გამიბრაზდი პატარავ?
როცა დავაპირე სილა გამერტყა მისთვის, ვიღაცამ უკვე დამასწრო.
-სანდრო რას აკეთებ? (მე)
- აიღეთ ნივთები და მანქანაში ჯაჩეგით (სანდრო)
ჩვენც ისე მოვიქეცით როგორც სანდრომ გვითხრა. ნახევარი საათი გავიდა, გოგოებმა ბევრი დალიეს და ჩაეძინათ. კიდევ ერთI ნახევარი საათის შემდეგ სანდროც გამოჩნდა.
მანქანაში ჩაჯდა, ჩემკენ არ იყურებოდა. სარკეში შევამჩნიე რო ტუჩიდან სისხლი მოსდიოდა ამიტომ სახეზე ხელი მოვკიდე და ჩემკენ შემოვახედე. თვალი ჩალურჯებული ქონდა და თუჩი გამსკდარი. პირველადი დახმარების ყუთი ავიღე. ბინტი დავასველე და სახე გავუწმინდე. ორივე ჩუმად ვიყავი. გულში კი ვფიქრობდი, რატომ გააკეთა ეს, ან ესე თბილად რატო მელაპარაკებოდა.
ბაიას რას ეეტყვის, თავში უამრავი კითხვა მებადებოდა, მისმა დღევანდელმა საქციელმა გულში ღრმად ჩამარხული გრძნობები გააღვიძა. ცრემლებს ძლივს ვიკავებდი, სანდრო კი გაშტერებული მიყურებდა. ბოლოს ვუთხარი:
-მორჩა. (მე)
-მადლობა (სანდრო). ელე
-გისმენ (მე)
-გამიბრაზდი?
-რისთვის? შენ შენი მეგობარი დაიცავი და ამისთვის დიდი მადლობა (მე)
სანდრომ თავავი დახარა, შემდეგ მანქანა დაქოქა, ღვედი გაიკეთა და ჩაიჩურჩულა :
-ხოო, მეგობარი
მისი ეს სიტყვები არ შევიმჩნიე, მაგრამ გულში მომხვდა. მთელი გზა ჩუმად ვიყავით, გოგოები დავტოვეთ სახლებში, ბოლოს კი სანდრომ მე მიმაცილა.
-მადლობა სანდრო, მაგრამ მანქანა შენ წაიყვანე ფეხით ხო არ წახვალ.
-კარგი, (მიპასუხა ისე რომ არც შემოუხედავს)
- რა გჭირს? (მე)
- არაფერი ძალიან დავიღალე, მიდი შედი სახლში და ხვალ დილით გამოგიყვან მანქანას.
- სანდრო (მე)
-რაიყო? (მითხრა და შემომხედა)
მისი აცრემლიანებული თვალების დანახვამ გული მომიკლა.
-კარგად ხარ? (მე)
- კი ელე, უბრალოდ თვალი მტკივა და.
-კაი. მაშინ ხვალ გამომიარე ( ვუთხარი და ლოყაზე ვაკოცე)
სანდრომ შემომხედა და გამიღიმა. მანქანიდან გადმოვედი და სახლში შევედი, სანამ ჩემი ოთახის ფანჯრიდან არ გადმოვხედე მაქამდე არ წავიდა.
მეც გამოვიცვალე, აბაზანაში შევედი, "პიჟამოები" ჩავიცვი და სამზარეულოში ჩავედი, სანამ ჩაის არ დავლევდი ვერ ვიძინებდი. ბებია იქ დამხვდა.
-მოდი ბებიკო (მითხრა ბებომ)აბა როგორ გაერთე.
-სიმართლე გითხრა ვერ გავერთე.(მე)
-რატო ბები (ბებო)
მეც ყველაფერი დაწვრილებით მოვუყევი, ვიტირე კიდევაც, რადგან ემოციებს მთელი გზა ვიკავებდი. ამის გახსენებამ კი ამატირა.

ბოლოს რო დავამთავრე, ბებოს გაეღიმა და მითხრა:
- შენ კარგად იცი რომ "არასდროს უნდა თქვა არასდროს" რა იცი რა მოხდება.
- ჰოო, მაგრამ არ მინდა რაც მოხდება იმან გული მატკინოს.
-თუ არ გიყვარს გულს ვერ გატკენს (ბებო)
-მე არ მითქვამს რო არ მიყვარს (მე)

-----------------------------------------------------------------------------

ჩემო შოკოლადებო აბა როგორ ხართ? <3 იმედია მოგწონთ ჩემი მოხრობა <3
მითხარით თქვენი აზრი.

სიყვარულით FanGirl