გამარჯობა, მოკლედ მოგიყვებით ჩემს შესახებ: ლიკა გედევანიშვილი, 17წლის 11_კლასის მოსწავლე, ვარ 1,78სმ შავგვრემანი, მწვანეთვალება, სწორთმიანი. ბევრი თაყვანისმცემელი მყავს მაგრამ ჩემს გემოვნებაში არც ერთი არ ჯდება. მყავს ოჯახი, ჩემი ოჯახი ოთხი წევრისგან შედგება: დედა_ნინო, მამა_სანდრო და ჩემი ტყუპისცალი_გიგი... ის ჩემზე ძალიან ზრუნავს, ყურადღებას არ მაკლებს, ზოგჯერ მოსაბეზრებელიც არის მისი ასეთი ყურადღება და კონთროლი მაგრამ არაფერს ვეუბნები, რადგან ვიცი ამას იმიტომ აკეთებს რომ ძალიან ვუყვარვარ.
ვართ სამი განუყრელი მეგობარი. რაც თავი მახსოვს სულ ერთად ვართ. მე, მაკა ცირდავა და მარიამ ჯღარკავა. მარიამი ჩემი მამიდაშვილია. გოგოები 19წლისები არიან. მარიამ ჰყავს 24წლის შეყვარებული_გიორგი მინესიანი, ხოლო გიგი და მაკა შეყვარებულები არიან...
-ლიკა ადექი დროზე! (დილით გიგის ღრიალმა გამღვიძა)
-გიგი კარგი რააა. სულ ცოტაც მაცადეგთხოვ. (მე)
-დაგვაგვიანდება სკოლაში ისედაც გვემუქრებიან, ლიკა ადექი!!!
-ჯანდაბა გიგი! 10წუთში მზად ვარ.
ძლივს ავდექი. კარადა გამოვაღე, ცოტახანს კარადის წინ ვიდექი შემდეგ შავი მოტკეცილი მუხლზე გადახეული შარვალი და ნაცისფერი მაისური ავიღე, ჩავიცვი და ქვემოთ ჩავედი.
-დილამშვიდობის ნინო და სანდრო. (მივესალმე და გიგის მივუჯექი)
-დილამშვიდობის შვილო. (სანდრო,ნინო)
-სადილად რა გვაქგვს? (მე)
-სულ ჭამაზე როგორ ფიქრობ შენ?! (გიგი)
-აუ გიგი მოკეტე შენ რა! (მე)
-წამოდი დაგვაგვიანდება. (გიგი)
-კარგი ხო წავიდეთ. (მე)
ტყავის ქურთუკი ავიღე და გართ გავედით. მანქანის კარი გამიღო და ჩავჯექით. მანქანა დაბადების დღეზე უყიდეს მშობლებმა გიგის. სკოლაში რომ მივედით როგორც ყოველთვის გიგი თავის "სასტავთან" დადგა, მე კი კლასში შევედი. ცოტახანში გიგიც შემოვიდა.
გაკვეთილებს დავესწარით და მასწავლებლებთან წავედით. მე მათემატიკა მქონდა გიგის ქიმია, მითხრა მანანით მიგიყვანო მაგრამ უარი ვუთხარი, დავემშვიდობე და გზას გავუდეი. მასწავლებელი ოთხზე მქონდა ახლა კი ოთხის ხუთი წუთი იყო. 55წუთი დარჩენილი მქონდა და ვიფიქრე გავისეირნებ თქო... სასიამოვნო დღე იყო. დავდიოდი და ჩემთვის ვფიქრობდი რაღაცეებზე. უცებ ვიღაც დამეჯახა, მხარი მატკინა ძალიან თვითონ კი გაიქცა. დავინახე ერთი ბიჭი მისდევდა სიცილით, უკნოდან მივაძახე "ფრთხილად იდიოტო" თქო და ასე ნერვებ მოშლილი მივედი მასწავლებელთან... მასწავლებელს თითქმის არ ვუსმენდი, ჩემთვის ვფიქრობდი, ბუნდოვნად დავინახე იმ "ვიღაც ბიჭის" სახე. ტეთრი იყო და თმა გადაპარსული ჰქონდა... მასწავლებელი დამიმთავრდა და გიგიმაც დამირეკა.
-ხო გიგი.
-სად ხარ გოგო?
-მასწავლებლიდან გამოვდივარ, რაიყო?
-მანქანით ვარ. გამოგივლი.
-კარგი.
თხუთმეტი წუთი ველოდე გიგის და აი გამოჩნდა შავი ბეემვე.
-დაჯექი დროზე ლიკა.
-ხო დამაცადე, უჟმურო.
-სიტყვები გოგო!
-ოოო... წადი რა.
სახლსი მალევე მივედით. საათი 18:30_ს აჩვენებდა.
-საღამომშვიდობის დედა. მამა სად არის? (მე)
-საღამომშვიდობის. სამსახურში სად იქნება. სად იყავით აქამდე? (ნინო)
-მასწავლებელთან ოთხზე გვქონდა. (გიგი)
-კარგი. ხელები დიაბანეთ დაივახშმეთ. (ნინო)
-ახლავე. ლიკა წამოდი. (გიგი)
-მოვდივარ. (მე)
მახშამი დავამთავრე თუ არა ეგრევე ოთახში ავედი და ტანსაცმლის გახდა დავიწყე. მაისური რომ გავიხადე ხელზე სიწითლე შევამჩნიე. მივხვდი რომ იმ "ვიღაც ბიჭის" ნამოქმედარი იყო და გავბრაზდი, ასე როგორ შეიძლება თქო... მუსიკები ჩავრთე, დაბალ ხმაზე ჩავუწიე და მალევე ჩამეძინა რადგან დაღლილი ვიყავი.


"მეგობრებო ეს ჩემი პირველი ისტორიაა იმედი მაქვს მოგეწონებათ და შეცდომების გამო არ დამძრახავთ აჰაჰ. ველოდები თქვენს შეფასებას".