2040 წელი დედამიწა საცხოვრებლად გამოუსადეგარი გახდა, ჰაერში ჟანგბადის რაოდენობა საგრძნობლად დაეცა. რის შედეგადაც მილიარდობით ადამიანი დაიღუპა. პირველად ჟანგბადის რაოდენობის მკვეთრი ცვლილება ჩინეთში და მის მიმდებარე ტერიტორიბზე დაფიქსირდა. თვეების განმავლობაში სულ უფრო და უფრო მეტი ადამიანი იღუპებოდა. ამერიკისა და რუსეთის მთავრობამ ევაკუაცია გამოაცხადა და შექმნა კოლონიები სადაც გადარჩენილებს ყველანაირად უზრუნველყოფდნენ. ორივე კოლონიას საკმარისზე მეტი ჟანგბადის ბალონები გააჩნდა. მაგრამ ჟანგბადის ეს ბალონები მხოლოდ 10 წლის სამყოფი იყო. ამიტომ, დრო იყო ახალი დედამიწა მიეძებნათ. სწორედ ამიტომ ამერიკამ საკუთარ თავზე იკისრა ექსპერიმენტის ცატარება და საბჭომ ერტხმად გადაწყვიტა რომ 17 სრულწლოვანი ახალგაზრდა მარსზე გაეგზავნათ.
-მინდა რომ ყველა სრულწლოვანი შეკრიბოთ მათი მშობლები და საბჭოს წევრები-ოდნავ ხმამაღლა წარმოთქვა საქმიანი იერის მქონე ქალმა რომელმაც ქერა თმა უკან შეიკრა და იატაკზე ქუსლების კაკუნით გავიდა ოთახიდან.
რამდენიმე წუთში ყველა სრულწლოვანი დიდ დარბაზში იჯდა. არავინ იცოდა რა იყო მათი აქ შეკრების მიზეზი. თუმცა ყველას სახეზე მაინც ღიმილი იყო. დარბაზში ხმამაღალი სიცილისა და ლაპარაკის ხმა ისმოდა მაგრამ როდესაც დარბაზში მხრებში გამართული, ქერა ქალბატონი შევიდა ყველა ადგილს დაუბრუნდა, სიცილი და საუბარი შეწყდა და დარბაზში სიჩუმემ დაისადგირა.
-არცერთმა თქვენგანმა აქ შეკრების ნამდვილი მიზეზი არ იცის. ვარაუდები რომლებიც ახლა თავში გიტრიალებთ სრულიად შეუსაბამოა. არმინდა იმედიანი სიტყვებითა და დაპირებებით გაგაბრუოთ, ამიტომ პირდაპირ საქმეზე გადავალ. ლუკ ჰემინგსი, სარა ჩარლზი, ფრეი ნიუმენი, ალექს კარევი, ჯორჯ ფრიმენი, კელვინ სმიტი, მერი სვიფტი, სიუზი მაქკოლი-თითოელი სახელის წარმოთქმისას დარბაზში დაძაბულობა უფრო და უფრო მატულობდა. 17 სახელი და 17 იმედის ნაპერწკალი რომელიც ქალს თვალებიდან ნელნელა უქრებოდა. 16 სახელი ქალმა სწრაფად და გამართულად წარმოთქვა მაგრამ მე-17 სახელის წარმოთქმისას ქალი ფეხზე წამოდგა პიჯაკი გაიხადა სკამზე ლამაზად გადაკიდა და პიჯაკს უემოციო თვალებით მიაშტერდა. წამის შემდეგ თავი ასწია და ბოლო სახელიც წარმოთქვა- ანჯელინა ჰილსი. ქალმა გრძელი და სწორი თითები ერთმანეთს გადააჭდო ღრმად ჩაისუნთქა და ლაპარაკი განაგრძო.- ვისი სახელიც ეხლა წარმოვთქვი, 17-ივე სრულწლოვანი ჩემტან მოვიდეს-დარბაზში 17 წყვილი ფეხის ხმა გაისმა, რამდენიმე წამში კი ქალი თითოეული სრულწლოვნის სახესგარკვევით ხედავდა, თითოეულ მათგანს თვალებში უყურებდა და ხვდებოდა რომ ამ წუთიდან ის ამ 17 ბავშვის ცხოვრებას სამუდამოდ ანგრევდა.
-ჩვიდმეტი სრულწლოვანი-თამამადა დაიწყო ქალმა- 17 ზრდასრული ადამიანი დგას ჩემსიწნაშე. მათ ამ წუთიდან უდიდესი მოვალეობა აკისრიათ. და ამ მოვალეობით ისინი სიცოცხლეს რისკავენ- ამ სიტყვების წარმოთქმისას იგრძნო როგორ გადაიარა დარბაზში შიშიმა და დაძაბულობამ, ქალმა ღრმად ჩაისუნთქა წამით თვალები დახუჭა, გონებაში წინადადებები დააწყო და საუბარი განაგრძო.-თავიდანვე გითხარით რომ ფუჭ იმედებს არ ჩაგისახავთ. ყველა თქვენგანი სასწორზე სიცოცხლეს დებს. ალბათ ფიქრობთ რატომ უნდა გავრისკოთ ასე? ან რა არის მისია რის გამოც სიცოცხლე უნდა დავთმოთ? ის რის გამოც სიცოცხლე უნდა დათმოთ აი ეს ხალხია- ქალმა დარბაზისკენ ხელი გაიშვირა- თქვენი დები, ძმები, მშობლები, მეგობრები. თქვენ იმის იმედი ხართ რომ ჩვენ ისევ გავაგრძელებთ სიცოცხლეს, თქვენთან ერთად. ამ წამიდან თქვენი ცხოვრება შეიცვლება.-ქალმა ღრმად ჩაისუნთქა, მიხვდა რომ საუბარი ზედმეტად გაუგრძელდა და დრო იყო მათთვის მისიის შესახებ ეთქვა.
-თქვენი მისიააა გაემგზავროთ მარსზე- სიტყვების წარმოთქმისთანავე ქალმა თვალები დახუჭა არ უნდოდა დაენახა 17 გავირვებული და იმედგაცრუებული სახე, და მათი მშობლების ცრემლიანი თვალები.-მარსი, ადგილი სადაც შეიძლება გადავრჩეთ. თქვენ კი ჩვენი იმედი ხართ, ვიცი ძნელია ამ ყველაფრის ასე უცებ გადახარშვა. დაიმახსოვრეთ რომ თქვენ ჩვენი იმედი ხართ.-ქალმა 17-ივე მოზარდს თვალი მოავლო, მაგრამ როდესაც ყავისფერ უმეტყველო თვალებს წააწყდა მაშინვე თავი ძირს დახარა და დანაშაულის გრძნობა კიდევ უფრო გაუმძაფრდა- ამ 17 სრულწლოვანს შორის..- ახლა იგი დარბაზში შეკრებილებს მიუბრუნდა- აქ ამ მოზარდებს შორის ჩემი შვილიცაა ანჯელინა, ის ჩემი და იმედია ისევე როგორც თქვენი შვილები არიან ჩემი და დანარჩენების იმედი.- ქალმა ლაპარაკი შეწყვიტა თავი მაღლა აწია, ცრემლების დამალვა მისთვის ასეთი რთული არასოდეს ყოფილა. ქუსლების კაკუნით მივიდა მაგიდასთან პიჯაკი აიღო კიდევ ერთხელ მოავლო შეკრებილებს თვალი თავი ოდნავ დაუკრა და დარბაზიდან გავიდა. მისი ოთახისკენ მიდიოდა, თვალები ეწვოდა მუხლები ეკვეთებოდა ტკივილი კი შიგნიდან ღრღნიდა. ოთახის კარი გააღო თავაწეული შევიდა მაგრამ როგორც კი კარი დახურა ხმამაღლა ატირდა. საწოლზე ჩამოჯდა თავი ხელებში ჩარგო მაგრამ ფიქრის საშუალებაც არ მიეცა, ოთახში ანჯელინა შემოვიდა.
-დედა შენრა გააფრინე?!-გოგონა ყვირილით წავიდა საწოლზ მჯდომი ქალისკენ-მარსი?
-ანჯელინდა დაწყნარდიი
-დავწყნარდე? ლინა ჰილს შენ მე მარსზე მგზავნი იქ სადაც არც წყალია და სიცოცხლისთვის ფაქტიურად გამოუსადეგარი პლანეტაა.
-ისევე როგორც დედამიწა- თქვა ქალმა ხმამაღლა
-ლიანააა-იყვირა გოგონამ- შენ მე სასიკვდილოდ მიმეტებ- უფრო და უფრო ხმამაღლა ამბობდა გოოგნა სათქმელს და ოთახში ბოლთას სცემდა- შენ 17 სრულწლოვანს სასიკვდილოდ უშვებ მარსზე
- გეყოფა ანჯელინა-წყნარად მაგრამ მკაცრად წარმოთქვა ქალმა და ანჯელინაც მაშინვე გაჩერდა- იქ გადარჩენის უფრო მეტი შანსია ვიდრე აქ. თქვენი მოვალეობა მხოლოდ ისაა რომ წყალი იპოვოთ და დარწმუნებული ვარ ამას შეძლებთ. თქვენი იმუნიტეტი ძლიერია და სწორედ ამიტომ გიშვებთ იქ.
-ლინა იქ..
-გეყო ანჯელინა-ლინამ შვილს სიტყვა გააწყვეტინა-თქვენ იქ წახვალთ 17 სრულიად ჯანმრთელი მოზარდი. ხომალდი მზადაა 8 საათი გეძლევათ ყველა გააფრთილე- მკაცრად თქვა ქალმა- ამდენს ვერ გავუძლებ- ჩუმად თქვა ქალმა ეგონა რომ ანჯელინა ვერ გაიგებდა თუმცა შეცდა გოგონა მისკენ გაიწია და ლინას მოეხვია.
2040 წელი დედამიწა საცხოვრებლად გამოუსადეგარი გახდა, ჰაერში ჟანგბადის რაოდენობა საგრძნობლად დაეცა. რის შედეგადაც მილიარდობით ადამიანი დაიღუპა. პირველად ჟანგბადის რაოდენობის მკვეთრი ცვლილება ჩინეთში და მის მიმდებარე ტერიტორიბზე დაფიქსირდა. თვეების განმავლობაში სულ უფრო და უფრო მეტი ადამიანი იღუპებოდა. ამერიკისა და რუსეთის მთავრობამ ევაკუაცია გამოაცხადა და შექმნა კოლონიები სადაც გადარჩენილებს ყველანაირად უზრუნველყოფდნენ. ორივე კოლონიას საკმარისზე მეტი ჟანგბადის ბალონები გააჩნდა. მაგრამ ჟანგბადის ეს ბალონები მხოლოდ 10 წლის სამყოფი იყო. ამიტომ, დრო იყო ახალი დედამიწა მიეძებნათ. სწორედ ამიტომ ამერიკამ საკუთარ თავზე იკისრა ექსპერიმენტის ცატარება და საბჭომ ერტხმად გადაწყვიტა რომ 17 სრულწლოვანი ახალგაზრდა მარსზე გაეგზავნათ.
-მინდა რომ ყველა სრულწლოვანი შეკრიბოთ მათი მშობლები და საბჭოს წევრები-ოდნავ ხმამაღლა წარმოთქვა საქმიანი იერის მქონე ქალმა რომელმაც ქერა თმა უკან შეიკრა და იატაკზე ქუსლების კაკუნით გავიდა ოთახიდან.
რამდენიმე წუთში ყველა სრულწლოვანი დიდ დარბაზში იჯდა. არავინ იცოდა რა იყო მათი აქ შეკრების მიზეზი. თუმცა ყველას სახეზე მაინც ღიმილი იყო. დარბაზში ხმამაღალი სიცილისა და ლაპარაკის ხმა ისმოდა მაგრამ როდესაც დარბაზში მხრებში გამართული, ქერა ქალბატონი შევიდა ყველა ადგილს დაუბრუნდა, სიცილი და საუბარი შეწყდა და დარბაზში სიჩუმემ დაისადგირა.
-არცერთმა თქვენგანმა აქ შეკრების ნამდვილი მიზეზი არ იცის. ვარაუდები რომლებიც ახლა თავში გიტრიალებთ სრულიად შეუსაბამოა. არმინდა იმედიანი სიტყვებითა და დაპირებებით გაგაბრუოთ, ამიტომ პირდაპირ საქმეზე გადავალ. ლუკ ჰემინგსი, სარა ჩარლზი, ფრეი ნიუმენი, ალექს კარევი, ჯორჯ ფრიმენი, კელვინ სმიტი, მერი სვიფტი, სიუზი მაქკოლი-თითოელი სახელის წარმოთქმისას დარბაზში დაძაბულობა უფრო და უფრო მატულობდა. 17 სახელი და 17 იმედის ნაპერწკალი რომელიც ქალს თვალებიდან ნელნელა უქრებოდა. 16 სახელი ქალმა სწრაფად და გამართულად წარმოთქვა მაგრამ მე-17 სახელის წარმოთქმისას ქალი ფეხზე წამოდგა პიჯაკი გაიხადა სკამზე ლამაზად გადაკიდა და პიჯაკს უემოციო თვალებით მიაშტერდა. წამის შემდეგ თავი ასწია და ბოლო სახელიც წარმოთქვა- ანჯელინა ჰილსი. ქალმა გრძელი და სწორი თითები ერთმანეთს გადააჭდო ღრმად ჩაისუნთქა და ლაპარაკი განაგრძო.- ვისი სახელიც ეხლა წარმოვთქვი, 17-ივე სრულწლოვანი ჩემტან მოვიდეს-დარბაზში 17 წყვილი ფეხის ხმა გაისმა, რამდენიმე წამში კი ქალი თითოეული სრულწლოვნის სახესგარკვევით ხედავდა, თითოეულ მათგანს თვალებში უყურებდა და ხვდებოდა რომ ამ წუთიდან ის ამ 17 ბავშვის ცხოვრებას სამუდამოდ ანგრევდა.
-ჩვიდმეტი სრულწლოვანი-თამამადა დაიწყო ქალმა- 17 ზრდასრული ადამიანი დგას ჩემსიწნაშე. მათ ამ წუთიდან უდიდესი მოვალეობა აკისრიათ. და ამ მოვალეობით ისინი სიცოცხლეს რისკავენ- ამ სიტყვების წარმოთქმისას იგრძნო როგორ გადაიარა დარბაზში შიშიმა და დაძაბულობამ, ქალმა ღრმად ჩაისუნთქა წამით თვალები დახუჭა, გონებაში წინადადებები დააწყო და საუბარი განაგრძო.-თავიდანვე გითხარით რომ ფუჭ იმედებს არ ჩაგისახავთ. ყველა თქვენგანი სასწორზე სიცოცხლეს დებს. ალბათ ფიქრობთ რატომ უნდა გავრისკოთ ასე? ან რა არის მისია რის გამოც სიცოცხლე უნდა დავთმოთ? ის რის გამოც სიცოცხლე უნდა დათმოთ აი ეს ხალხია- ქალმა დარბაზისკენ ხელი გაიშვირა- თქვენი დები, ძმები, მშობლები, მეგობრები. თქვენ იმის იმედი ხართ რომ ჩვენ ისევ გავაგრძელებთ სიცოცხლეს, თქვენთან ერთად. ამ წამიდან თქვენი ცხოვრება შეიცვლება.-ქალმა ღრმად ჩაისუნთქა, მიხვდა რომ საუბარი ზედმეტად გაუგრძელდა და დრო იყო მათთვის მისიის შესახებ ეთქვა.
-თქვენი მისიააა გაემგზავროთ მარსზე- სიტყვების წარმოთქმისთანავე ქალმა თვალები დახუჭა არ უნდოდა დაენახა 17 გავირვებული და იმედგაცრუებული სახე, და მათი მშობლების ცრემლიანი თვალები.-მარსი, ადგილი სადაც შეიძლება გადავრჩეთ. თქვენ კი ჩვენი იმედი ხართ, ვიცი ძნელია ამ ყველაფრის ასე უცებ გადახარშვა. დაიმახსოვრეთ რომ თქვენ ჩვენი იმედი ხართ.-ქალმა 17-ივე მოზარდს თვალი მოავლო, მაგრამ როდესაც ყავისფერ უმეტყველო თვალებს წააწყდა მაშინვე თავი ძირს დახარა და დანაშაულის გრძნობა კიდევ უფრო გაუმძაფრდა- ამ 17 სრულწლოვანს შორის..- ახლა იგი დარბაზში შეკრებილებს მიუბრუნდა- აქ ამ მოზარდებს შორის ჩემი შვილიცაა ანჯელინა, ის ჩემი და იმედია ისევე როგორც თქვენი შვილები არიან ჩემი და დანარჩენების იმედი.- ქალმა ლაპარაკი შეწყვიტა თავი მაღლა აწია, ცრემლების დამალვა მისთვის ასეთი რთული არასოდეს ყოფილა. ქუსლების კაკუნით მივიდა მაგიდასთან პიჯაკი აიღო კიდევ ერთხელ მოავლო შეკრებილებს თვალი თავი ოდნავ დაუკრა და დარბაზიდან გავიდა. მისი ოთახისკენ მიდიოდა, თვალები ეწვოდა მუხლები ეკვეთებოდა ტკივილი კი შიგნიდან ღრღნიდა. ოთახის კარი გააღო თავაწეული შევიდა მაგრამ როგორც კი კარი დახურა ხმამაღლა ატირდა. საწოლზე ჩამოჯდა თავი ხელებში ჩარგო მაგრამ ფიქრის საშუალებაც არ მიეცა, ოთახში ანჯელინა შემოვიდა.
-დედა შენრა გააფრინე?!-გოგონა ყვირილით წავიდა საწოლზ მჯდომი ქალისკენ-მარსი?
-ანჯელინდა დაწყნარდიი
-დავწყნარდე? ლინა ჰილს შენ მე მარსზე მგზავნი იქ სადაც არც წყალია და სიცოცხლისთვის ფაქტიურად გამოუსადეგარი პლანეტაა.
-ისევე როგორც დედამიწა- თქვა ქალმა ხმამაღლა
-ლიანააა-იყვირა გოგონამ- შენ მე სასიკვდილოდ მიმეტებ- უფრო და უფრო ხმამაღლა ამბობდა გოოგნა სათქმელს და ოთახში ბოლთას სცემდა- შენ 17 სრულწლოვანს სასიკვდილოდ უშვებ მარსზე
- გეყოფა ანჯელინა-წყნარად მაგრამ მკაცრად წარმოთქვა ქალმა და ანჯელინაც მაშინვე გაჩერდა- იქ გადარჩენის უფრო მეტი შანსია ვიდრე აქ. თქვენი მოვალეობა მხოლოდ ისაა რომ წყალი იპოვოთ და დარწმუნებული ვარ ამას შეძლებთ. თქვენი იმუნიტეტი ძლიერია და სწორედ ამიტომ გიშვებთ იქ.
-ლინა იქ..
-გეყო ანჯელინა-ლინამ შვილს სიტყვა გააწყვეტინა-თქვენ იქ წახვალთ 17 სრულიად ჯანმრთელი მოზარდი. ხომალდი მზადაა 8 საათი გეძლევათ ყველა გააფრთილე- მკაცრად თქვა ქალმა- ამდენს ვერ გავუძლებ- ჩუმად თქვა ქალმა ეგონა რომ ანჯელინა ვერ გაიგებდა თუმცა შეცდა გოგონა მისკენ გაიწია და ლინას მოეხვია.
- ჩვენ ყველაფერს შევძლებთ. ყველანი ერთად-ანჯელინა ოთახიდან გავიდა ლინა კი სარკეში საკუთარ გამოსახულებას უყურებდა გრძნობდა რომ 17 ოჯახი დაანგრია 17 მოზარდი სასიკვდილოდ გაიმეტა და მათ შორის თავისი შვილიც. ლინამ ერთადერთი რაც იგრძნო ძლიერი ჩხვლეტა იყო გულში. ის ვერც შიშს ვერც იმედგაცრუებას ვერც იმედს და ვერც სიცოცხლის სურვილს ვეღარ გრძნობდა.
-დევიდ ხომალდზე ყველაფერი რიგზეა?- ლინამ დევიდს მხარზე ფრთხილად დაადო ხელი.
-ლინა ნუღელავ, შენი შვილი კარგად იქნება
-არა, დევიდ მე მარტო ანჯელინაზე არ ვღელავ იქ კიდევ 16 მისი თანატოლლი მოზარდია.
-ყველანი კარგად იქნებიან. 4 საათი დარჩა ვფიქრობ დროა ცოტა მოდუნდე.
- არა ამის დრო არ მაქვს. მინდა დავრწმუნდე რომ საჭმელი, წყალი, საბნები და ტანსაცმელი საკმარისად ექნებათ.
-ლინა დაისვანე მათ ყველაფერი აქვთ.
-არა არა მინდა ზუსტად ვიცოდე რამდენი თვის მარაგი მიაქვთ.-ლინამ ნერვიულად დაუწყო თითებს ტამაში , დევიდმა კი მხრები აწია ღრმად ჩაისუნთქა და საუბარი დაიწყო.
-7 თვის საკმარისი საჭმელი, 6 თვის სამყოფიწყალი, 35 საბანი და 20 ჩემოდნით ტანსაცმელი, და კიდევ ის ტანსაცმელი რომლის წამოღებასაც ისინი მოისურვებენ. მოკლედ ლინა მათ ყველაფერი აქვთ.
-კარგი დროა წავიდე- ლინა დერეფანს ბარბაცით გაუყვა თავბრუსხვევას გრძნობდა რამდენჯერმე შეჩერდა რომ ძალა მოეკრიბა, ლინა ახლა უფრო ნელა გაუყვა დერეფნებს და 17 მოზარდიდან ერთ ერთის ოთახტან შეჩერდა რამდენჯერმე ღრმად ჩაისუნთქა და კარზ ფრთხილად დააკაკუნა. კარი მოზადის დედამ გააღო.
-ქალბატონო ლინა- უემოციოდ წარმოთქვა ქალმა და ლინა სახლში შეიპატიჟა
-ანაბელ-დაიწყო ნილან და სახლს თვალი მოავლო- ძალიან ვწუხვარ რომ შენი შვილი ამ სიაში მოხვდა. ლუკი ძლიერი ბიჭია მისი იმუნიტეტიც ძლიერია. ვიცი რთულია ეს შენთვის მაგრამ დამიჯერე ყველაფერი კარგად იქნება. მათთან ერთად ექიმი მელისაც მიდის. ისუყოყმანოდ დაგვთანხმდა რომ ბავშვებს გაჰყოლოდა. საჭმელი და წყალი მათ 7თვის მანძილზე ეყოფათ.- ლინა ქალთან მივიდა და ორივე ხელი მხრებზე დაადო - ყველაფერი კარგად იქნება. ისინი ზომალდზე რაციის საშუალებით დაგვიკავშირდებიან. ძალიან გთხოვ ნუ ინერვიულებ ლუკი კარგად იქნება. 4 საათზე ნაკლები დრო რჩება. ყველაფერი კარგად იქნება- ლინა ანაბელს გადაეხვია, და კარებისკენ წავიდა, სახლიდან განადგურებული გამოვიდა. ლინა თითოეული მოზარდის მშობელს დაელაპარაკა და ყოველ ჯერზე სახლიდან განადგურებული გამოდიოდა.
4 საათი ლინამ ოთახში გაატარა წინ და უკან სარულში. ის არც ანჯელინას დალაპარაკებია და არც საბჭოს დანარჩენ წევრებს. 17 მოზარდი ხომალდის ირგვლივ იყო შეკრებილი და მშობლებს ესაუბრებოდნენ, მაგრამ როცა ლინა დაინახეს ყველამ თავისი ნივთები აიღო და ლინას წინ დადგნენ.ლინას არაფრის თქმა არ შეეძლო მაგრამ ის თითოეულ მათგანს გადაეხვია განსაკუთრებით კი ანჯელინას რომელიც ლინას ცხოვრების ერთადერთი ნათელი წერტილი იყო.
ჩვიდმეტივე მოზარდი ხომალდში ჩაჯდა. ირგვლივ შეკრებილი ხალხი ნელ ნელა უკან იხევდნენ. ხომალდი კი ჰაერში სულ უფრო და უფრო მარლა იწევდა.