უცნაურია ცხოვრება არა, მანქანაში იჯდა თავისი რესტორნისკენ მიმავალი იხსნებდა გზას რომელიც აქამდე გამოიარა, ტანსაცმელზეც დაიხედა და მწარედ გაეღიმა, რამდენჯერ უოცნებია ახლა ტანსაცმელზე, როგორ უნატრია მასაც სცმოდა ლამაზად, მასაც ჰქონოდა დიდი კარადა, სულ ტანსაცმლით სავსე, ახლა ეს ყველაფერი აქვს და ამით ამაყია მაგრამ ბევრი რამ და ბევრი ვინმე დაკარგა..
იმერეთის მიკარგული სოფელი გაიხსენა სადაც გაიზრადა, დიდი არაფერი იყო იმ დროს მისთვის იქ ცხოვრება ეს მერე თბილისში რომ გადმოვიდა მერე გაიაზრა რამდენი რამ აკლდა, ქალაქში დედის ავადმყოფობისგამო გადმოვიდა, მდიდარმა ნათესავმა "ათხოვა " სახლი დედა ვერ გადაარჩინეს, ყევალზე მწარედ ეს ახსოვს, მდიდარმა ნათესავმა 17 წლის გოგონას მასთა გადასვლაც სესთავაზა რომ დედის მკურნალობისთვის ფული შეეგროვებინა, რათქმაუნდა დათანხმდა, კარგი ქალი იყო ლალი, ძალიან დაეხმარა, საცხოვრებლად მასთან გადავიდა და მუშაობა დაიწყო, სამი წელი აგროვა დედის ოპერაციისთვის თანხა ძვირი ჯდებოდა 80 000 ზალიან, ძალიან დიდი თანხა იყო იმ დროს მისთვის, ვერ მოასწრო ვერ შეაგროვა სამი წლის ტავზე დედა დაიღუპა,მარიამი კი დაკრძალვაზეც ვერ ჩამოვიდა... სამი წელი კიდევ დარჩა, გაორმაგებულად მუშაობდა და საკაოდ დიდი კაპიტალით დაბრუნდა თბილისში, ლალიმ მისი ყოფილი კაფე აჩუქა რუსთაველზე პატარა კუთხის კაფე იყო როცა მარიამმა გახსნა ახლა კი რამდენიმე ფილიალი აქვს თბილისის სხვადასხვა ცენტრებში, ბათუმშიც აქვს.. იტალიურმა სტილმა და მისმა 6 წლიანმა მუშაობამ იქაურ ბარებში მარიამს დიდი წარმატება მოუტანა თბილისსში, ბიზნესძეც ჩააბარა და დაამთავრა, ახსენდება როგორ ცამოვიდა საქართველოში, ისე ისე უჭირდა როგორც ექვსი წლის წინ .. თუმცა მალე მოერია თავს, ამმასთან არასროს ჰქონია ურთიერთობა ადრევე მიატოვა ოჯახი კაცმა, მოსკოვის ნატაშა არჩია, სხვა კი , სხვა ბერი ყვდა მამიდაშვილები დეიდაშვილები მაგრამ არავინ სდომია, ახალი ცხოვრება უნდოდა და დაიწყო კიდეც... ეს ხუთი წლის წინ იყო...
ფიქრებიდან გამოერკვა, მანქანა კაფესთან გააჩერა და გადავიდა, დღეს უაზრო ხასიათზეა, სულ არ აქვს იმ ახალი ბენდის მოსმენის ნერვები მაგრამ სხვა გზა არაა.. ამაყი ნაბიჯებით შეაბიაჯ თავის სამფლობელოში და მაგიდატან ჩამოჯდა.
- გამარჯობა ქალბატონო მარიამ- სწრაფად მოცუნცულდა მენეჯერი და წინ ყავა დაუდო.
- გაგიმარჯოს იაკო- მაინც გაიღიმა მარიამმა.
- აი ეს ბიჭები არიან- ოთხ ბიჭზე ანიშნა იაკომ- ბიჭებო! ეს ქალბატონი მარიამია, ჩვენი კაფის მეპატრონე- გასძახა იაკომ და ისევ მარიამს მიუბრუნდა- იმედია მოგეწონებატ..
- იაკო გეხვწები ეს ყავა წაიღე და რამე გამაყუჩებელი მომიტანე, თავი მისკდება..
- ახლავე- ისევ გაუღიმა გოგონამ და გაუჩინარდა...
ბენდმა დაკვრა დაიწყო, თუმცა არავინ მღეროდა ყველა კარს უყურებდა, საიდანაც გიტარამოკიდებული მაღალი სავგვრემანი ბიჭი შემოვიდა აჩეჩილი თმით და დასიებული თვალებით, ბიჭს შავი ჯინსი, ოლსთარის კედები და ფართე მაისური ეცვა, მაისურზე პერანგი ჰქონდა მოცმული, თუმცა აშკარა იყო გზაში რომ ჰქონდა ჩაცმული, მარიამს მასზე გაეღიმა და თვალი გააყოლა.
- სად ხარ ბიჭო ?- შეუბღვირა ერთ-ერთმა..
- დამეძინა შე$ემა- გიტარა სწრაფად მოიგდო წინა მხარეს და მიკროფონთან დადგა- სადა ის ქალი..?
-ისაა- მუჯლუგუნი გაკრა ისევ იმ ბიჭმა და მარიამზე ანიშნა რომელიც ისევ იღიმოდა.
- რა დებილივით იღიმის?- ჩაიფხუკუნა ბიჭმა, მარიმმა ეს რეპლიკა გაიგო და სახე ეცვალა მიხვდა რომ აშკარად არ ღირდა მათთან რბილად მოქცევა, ფეხზე წამოდგა, ქუსლების კაკუით მიუახლოვდა და მკაცრი მზერა მოავლო:
- უამრავი საქმე მაქვს და ცოტა სწრაფად თუ შეიძლება..- რაც შეეძლო მკაცრად ჩაილაპარაკა და მაგიდას მიეყრდნო..
დამცინავი ღიმილით აათვალიერა ბიჭმა და გიტარას ჩამოუსვა ხელი..
იცოდა ასეთ წაკლა ქალებს კარგი არაფერი მოჰქონდათ, შავ კლასიკურ სარვალსა და თეთრ პერანგში გამოწყობილი ქალი ძალიან აგონებდა ქალს ომელიცადრე უყვარად, ისიც კერძო ბიზნესის მეპატრონე იყო, ზუსტად ასე იცვამდა, ასეთ სახით მოXძრაობდა .. თუმცა სანდროს ეგონა რომ მასში სხვა სამყარო დაინახა ეგონა უყარდა მაგრამ ტყუილად, ქალმა მასთან ექვსი თვე გაატარა სილამაზით, ვნებით სავსე ექვსი თვე, მერე კი მდიდარ საქმროზე დაქორინდა და სანდროს გამოუცხადა რა გეგონა შენს იალიურ ეზოში ვიცხოვრებდი, სულელი ყოფილხარ თუ ოდესმე თავი ჩემს ქმრად წარმოიდგინეო... დაკვრა დაასრულა და მარიამს გახედა, ისე უტიფრად უყურებდა თითქოს მის წინ მარიამი კი არა ის ქალი იდგა.. ბიჭის მზერა არ მოეწონა, დიდი სიამოვნებით დაითხოვდა ყველას მაგრამ ახლა მუსიკალური ფესტივალი იყო ბათუმში და ყვეალ ბენდი იქ იყო გაკრეფილი..
- კარგი აყვანილები ხართ, სხვა საკიტხებზე იაკოს დაელაპარაკეთ, წარმატებებს გისურვებთ- სწერვა სახით მოახსენადა ქუსლების კაკუნით დატოვა კაფე.
კიდევ შეარა რამდენიმე ფილიალში და დაღლილი ისევ იმ კაფეში დაბრუნდა კაბინეტში შეკეტა და გვიანობამდე არ გამოსულა, როცა მაურმა პიკს მიაღწია მაშინ გამოიხედა, ყველა ბენდისგარშემო იყო სანდრო თავდავიწყებიტ მღეროდა გოგონები კი უკვე კიოდნენ, ბევრი ხალხი იყო ეს მტავარია, ისევ კაბინეტში შეიკეტა და საქმე დაასრულა, ბოლოს კი დაღლილი წავიდა სახლში..
ისევ ყავვაილები, როგორ არ დაირალა ეს კაცი, 30 წლის ასაკის კაცს თავში ტვინი უნდა ქონდეს..
მეორე დღე ჩვეუებრივი იყო მაგრამ სანდროს უტიფარი მზერა ისევ დაიჭირა, კურელები ყავდა სტუმრად. ეს ხალხი უყვარადა ძალიან უყვარდა მათთან სხვანაირად მხიარული იყო..
- მოდი ახლა თვქენ გაგიმარჯოთ- სიგარეტი საფერფლეში ცაასრისა და ჭიქა მაღლა აწია მარიამმა..
- გავგვიმარჯოს- ყველამ შესზახა და ჭიქა მიუწახუნა..,.
- მარიამ ეს ბენი როდის დაიქირვე?- სიგარეტის ბოლს ამოაყოლა სიტყვები ნუკიმ.- გუშინ ავიყვანე..
- სოისტის ნომერს არ მომცემ ?- კეკლუცად გაიღიმა და სანდროს გახედა..
- მიდიდა თავად სთხოვე- მრიამსაც გაეღიმა ეს ხომ ნუკი იყო..
- ვთხოვო ? კიდე რა უნდა ..
კიდევ დიდხანს დარჩნენ და ბევრიც დალიეს.. როგორც კი კურსელები გააცილა მანქანისკენ დაიძრა, უკვე გვიანი იყო ერთ საათსი იკეტებოდა ისედაც მისი ბარი, მანქანაში უნდა ჩამჯდარიყო უკნიდან ხმა რომ მოემა..
- მთვრალზე ლიშენიაა..
სწრაფად მიტრიალდა და კედელზე მიურდნობილ სანდროს მოკრა თვალი, მშვიდად ეწეოდა და ცას აჰყურებდა..
- მადლობა რომ შემახსენე- ირონიულად გაუღიმა და მისკენ წამოსული ბიჭი აათვალიერა.
სანდრო ნელა მოუახლოვდა მარიამი მასსა და მანქნაას შორის მოაქცია, მანქანას სიაგრეტიანი ხელით დაეყრდნო მეორეთი კი მარიამს დაუჭირა სახე, გაფართოებული თვალებით უყურებდა მარიამი, დაიბნა და შეეშინდა სანდროს ზალიან, ზალიან ლამაზი სახის ნაკვთები ჰქონდა, ზომიერად დიდი გამხდარი იყო მაგრამ აშკარად არ ჰქონდა სუსტი სხეული, მწვანე თვალებმა გაიელვა მარიამის წინ, თვალები ვერ გაუსწორა, არ ეგონა რომ ასეთი სუსტი იყო მაგრამ თავლი ვერ გაუსწორა, სანდროს სიმწრით ჩაეღიმა, თეონაც ასეთი "მორცხვი იყო პირველად"
- რატომ არსებობენ შენნაირი წაკლა ქალები ?- სიმწრიდ გამოსცრა და მარიამს მთელი ზალით მოუჭირა სახეზე ხელი..
სიმწრით წამოიკივლა და თYვალები აუცრემლიანდა ვერ გაიგო რა დააშავა თუმცა ამის უფლებას არავის მისცემდა მთელი ზალით მოიქნია ხელი და სანდროს სილა გააწნა:
-მომისმინე შე თავხედო არაკაცო- ზიზღით გამოსცრა მან- არანაირად არ გაქვს ამ ყველაფრის უფლება ხვალვე, ხვალვე დატოვებნთ აქაურობას, თვქენს ანგარიშზე კი აუცილებლად ცავრიცხავ ფულს რომ საგიჟეთსი წაგიყვანონ და გიმკურნალონ..
- ხო არა ?- დამციანვი ღიმილიტ მოისვა სახეზე ხელი - ჩემს ფეხებს გამიშვებ, კონტრაქტს უკვე მოაწერეთ ხელი ჯარიმის რაოდნება კარგად იცი ასე რომ მინიმუმ ერთი წელი რამდენიც არუნდა იკივლო ვერაფერს გააკეთებ..
- რა ჯანდაბა გინდა ?- იყვირა მოთმინებიდან გამოსულმა.
- მძულს შენნაირი ქალები- ამჯერად ხელზე მოუჭირა სანდრომ ხელი- ყველაზე სულდამპალი და არადამიანები ხართ..
- მისმინე არ ვიცი ასე ვინ გაგამწარა მაგრამ აშკარაა ამას იმსახურებდი..
- რა ტქვი ?- მანქანაზე მიანარ4ცხა და ისევ სახე დაუჭირა- გამეორე რა თქვი ?
- ავადმყოფი ხარ - შეშინებულმა ამოილაპარაკა მარიამმა და სანდროს თავლი გაუსწორა...
ნელნელა შეუშვა ხელი სანდრომაც, ერთხელ აათვაალიერა ზიზღით მარიამი და იქაურობას გაეცალა..
გაოცებულმა გააყოლა თვალი მიმავალ ბიჭს...
მთელი გზა იაზრებდა მომდარს აშკარა იყო ვიღაცამ ამ ბიჭს ძალიან დაუსავა, ბევრი დაუსავა მაგრამ თვითონ რა შუაში იყო, სერიოზუად ფიქრობდა მის ფსიქოპატობაზე, ხომ შეიძელობდა ჩვეულებრივი გიჟი ყოფილიყო, მარიამი ვინმესთან გაიგივებინა და რამე დაეშვაბეინა... მაგრამ არა უნდა ენახა იმ ბიჭს რომ არ იყო მარიამი სუსტი ქალი არ მისცემდა უფლებას მას შეხებოდა..
............................................................
მარიამი მზად იყო სანდროსთან ებრძოლა თუმცა ბიჭს აღარნაიარი კონტაქტი არ ჰქონია მასთან მოდიოდა მრეროდა და მიდიოდა მეტი არაფერი მხოლოდ რამდენჯერმე ათვალიერა მარიამი და ეს იყო, მისი ზიზღნარევი თავლები აშკარად აფრთხობდა ქალს მაგრამ ვერაფერს იზამდა ერთი წელი , არა უკვე 10 თვე უნდა გაეძლო, ეს მისი ბარი იყო , მისი საკუთრება და რა სანდროსი..
ჩვეულებრივი დღე იყო, თავის ტავს დასვენება მოუჭყო, სღამომდე სახლში იყო, საღამოს კი როგორც კი აგრილდა, თხელი მოკლე ატმისფერი სარაფანი გადაიცვა, ფეხზე სანდლები მოირგო, თმა აიია, სათვალე გაიკეთა და სასეირნოდ წავიდა.. მშვენივრად გრილოდა მანქანა კუსტბაზე გააცერა, ბამბის ნაყინი იყიდა და სეინობით დაუყვა ტბას...
- ეს ჩვეი უფროსი არაა ? ის წაკლა შენ როგოც ეზახი- ბექამ მხარი გაკრა ძირს წამოწოლილ სანდროს და მარიამზე აიშნა, იდაყვებზე დაყდნობილმა სათავლის ზემოდან აათვალიერა გოგონა..
იმდენად საყვრელი იყო, სულ სხვანაირი, პატარა ბავშვს გავდა აკოსილი თმით და სარაფანით, სათვალე თავზე დაეკოსებინა ისე თავისუფად მიდიოდა, უმაკაჯოდ უყველაფროდ უბრალო კაბით და ბამბის ნაყინით რომელსაც ხუთი წლის ბავშვივით გაბრწყინებული ჭამდა, საბოლოოდ კი მაშინ გაოცდა მარიმმა 10 ნაყინი რომ იყიდა და კუთხეში მდგარ ცგნის ბავშვებს მიტნანა რომლებიც დახმარებას უტხოვდნენ, გოგონამ გულწრფელი სიხრაულით ჩამოურგა ჯერ ნაყინი მერე კი ფული და გზა გააგრძელა, ნაყინის ჯოხი სანაგვეში ჩააგდო და მეორე ნაყინი იყიდა, სანდრომ ლუდის ერთერადი ჭიქა აიღო და მარიამისკენ დაიძრა, ფრთხლად მიუახლოვდა უკვე ძირსდამჯდარ გოგონას და გვერდით მიუჯდა, მარიამმა სეშინებულმა გახედა შორტსა და მაისურში გამოწყობილ სანდროს, მწვანე თვალებით გადახედა მარიამს და გაიღიმა.
- ასე სულის სიბინძურისგან ცდილობ გათავისუფლებას ?
- რა ?- ვერ მიხვდა მარიამი ..
- რა ვერ გაიგე?- სახე ახლოს მიუტანა და დააკვირდა, არაფერი ესვა სხეზე ჩვეულებრივი ფერი, ჰქონდა, არც ტუჩებზე არც თავლებზე, სრულიად ბუნებრივი იყო, კოპებშეკრული უყურებდა სანდროს და აშკრად ჩანდა მის ტვალებში დაბნევა..
- რა გინდა ვერ ვიგებ - გაბრაზებული წამოდგა ფეხზე.
- მემაიტობას ტყუილად თამაშობ..- ფეხზეადგა სანდროც .
- მგონი მართლა სამკურნალო ხარ - შეშინებულმა აათვალიერა და წასვლა დააპირა მაგრამ სანდროს სიტყვებმა გაჩერა..
- მე მსვენივრად ვარ რასაც შენზე ვერ ვიტყოდი, როცა სული გაქვს მოწამლული იქ ყველაფერი მთავრდება..
- რა იცი ჩემს სულზე?- გამარებული მობრუნდა მარიამი - ჰა ? ამისხენი რა იცი ?
- იმაზე მეტი ვიდრე საჭიროა..
- საკუთარ თავზე ზალიან დიდი წარმოდგენა გაქვს, არაფერიც არ იცი, სამი წლის ბავშვივიტ ბოღმა გაქვს დაგროვილი და ცდილობ ჩემზე გადმოანთხიო იმიტომ რომ ვირაცას ვგავარ, ეს შენთვის შვებასავითაა, ხედავ, კარგად ხედავ რომ მას არ ვგავარ შენ კი ძიუტად ცდილობ ჩემში დამპალი სული დაინახო და სიგიჟემდე მწარდები როცა ხვდები რომ ეს თანდათან გიჭირს..
- ახლა ჭკვიანი ქალი ითამაშე ?- ცინიზმით სცადა სანდრომ გაბრაზება დაეფარა, აშკარა იყო მარიამი ყველაფერს შიფრავდა.
- წადი სანდრო, წადი და მშვიდად იცხოვრე აშკარაა ჩემი დანახვა ყელაფერს გირევს..
- ზედმეტად დიდ მნიშვნელობას ანიჭებ შენს თავს- მკლავით მისკენ მოქაჩა გოგონა და ზედ აიკრა.
- ხელი გამიშვი, ახლავე- გამოსცრა მარიამმა..
- კარგი- გაუღიმა სანდრომ ნაპირისკენ მიატრილა და წყალში ჩააგდო..
მარიამს სუნთქვა შეეკრა ცურვა არ იცოდა და წყლისაც ყოველთვის ეშინოდა, სანდრომ ზურგი აქცია და თავსი მეგობრებისკენ წავიდა კოტე მოულოდნელად წამოხტა და სანდროს ცაუგროლა წყალში გადაეშვა და მარიამისკენ წავიდა კოტეს გააყოლა თვალი და მიხვდა რომ მარიამი იხრჩობოდა, ეს რათქმაუნდა არ ჰქონია განზრახული არ ეგონა ამ წრის ქალს ცურვა თუ არ ეცოდინებოდა, ძლივს ამოიყვანა კოტემ უკვე გონებადაკარგული სანდრომ აღელვებულმა გამოართვა ხელიდან დაღლილ კოტეს და მიწზე გააწვინა, გეგამ ხალხი დაშალა, სანდრომ კი ყველაფერი გააკეტა და ძლივს ამოისუნთქა მარიამმა ხველებას წყალი ამოყოლა და თავლები ისევ მიხუჭა..
- მარიამ...- დაიცურჩულა სანდრომ და ბიჭებს ახედა- მარიამ ..
გოგონამ ოდნავ ამოიკრუსუნადა სანდრო მიახვედრა რომესმოდა, ყელი და თვალები სტკიოდა და საერთოდაც ყველა კუნთი წყალში ბევრი იფართხალა და ყველაფერი ეწვოდა.
- მიხედე- გაბრაზებულმა გადახედა კოტემ და მანქანის გასაღები დაუგდო ბიჭებს კი ანიშნა გაყოლო9დნენ და მარტო დაეტოვებინათ..
სწრაფად წაოაყენა მარიამი, თავისი მაისური გადააცვა და გაეცინა მხოლოდ სარაფანის ბო9ლოები ყიო მაისურიდან სასაცილოდ ჩამოშვერილი, ხელში აიყვანა გოგონა და მაქანამდე მიიყვანა, ნელნელა შეაფხიზლა მარიამი დაახლოებით იცოდა სად ცხოვრობდა როდესაც მის ქუჩაზე ნელნელა შეაფხიზლა მისამართი გაიგო, ისევ ხელში აყვანილმა მიიყვანა კარი გასაღებით გაარო და საწოლზე მიაწვინა.. სამზარეულოში გავიდა, ეგონა დიდი აპარტამენტები დახვდებოდა მაგრამ მარიამს მხოლოდ სმოთახიანი ბინა ჰქონდა სადად გაკეთებული, ცხელი ჩაი გაუტანა მარიმს თავთან დაუჯდა ზედ მიიხუტა ფინჯანი ტუჩებტან მიუტანა და უჩურჩულა:
- დალიე მარიამ გაგივლის..
- ფრთხილად დააშორა გოგონამ ტუჩები ერთმანეთს და ჩაი მოსვა, ასე სანდროზე მიყუდებულმა დაცალა ფინჯანი, ცოტა ძალა მოემატა მომხდარი გადახარშა და ააკანკალა..
- წადი- ამოიცურჩულა და სცადა სანდროს მოშორებოდა მაგრამ ბიჭმა მაგრად მოხვია ხელი და განძრევის საშუალება არ მისცა..
- არ ვაპირებ მკვლელი ვიყო იმიტომ რომ შენმა მაღალი წრის დედიკომ ვერ მოიცალა შვილის ცურვაზე მისაყვანად, როცა გამოკეტდები წავალ.
- დედაჩემი არ იყო მაღალი წრის იმერეთის სოფლიდან იყო და საერთოდაც 8 წლის წინ გარდაიცვალა- დაიჩურჩულა თვალებდახუჭულმა.. სანდროს ელდა ეცა, არ ელოდა მერე იფიქრა ატყუებდა რა სოფელი რა იმერეტიო თუმცა მალევე დარწმუნდა მარიამის სიმართლეში როცა ტუმბოზე დადებულ სორათზე ქალი დაინახა რომელიც მარიამს წააგავდა რომელიც სოფლის ეზოში იდგა და აშკარად ეტყობოდა რომ მთელი ცხოვრება სოფელში ჰქონდა გატარებული..
- აქ რამდენიხანია რაც ცხოვრობ ?
- ხუთი წელია- ისევ დაიჩურჩულა.
- შენ ხომ იტალიაში ცხოვრობდი?- მოვლენები ვერ დააავშირა სანდრომ.
- ხო.
- მომიყვები ?
- იქ დედიკოს სამკურნლო ფულის შესაგროვებლად წავედი მაგრამ ვერ მოვასწარი..- ცრემლი ჩამოუგორდა სახეზე მარიამს..
- მამაშენი ?
- არ მახსოვს..
- ჩშ.. დაიძინე მარიამ-დაიჩურჩულა სანდრომ და ოდნავ შეეხო გოგონას თმებს..
ჩაძინებული მარიამი ოთახში შეიყვანა და როცა დარწმუნდა რომ კარგად იყო სახლი დატოვა..
ხასიათი გაუფუჭდაქ, არ უნდოდა ასეთი მარიამის არსებობა, უნდოდა ქეთისმსგავსი ამრიამი რომ დაეტანჯა, მისტვის ეტკინა და ასე სეემსუბუქებინა ის საზიზღარი გრძნობა ქეთიმ რომ დაუტოვა მაგრამ მარიამი აშკარად სხვა იყო და სულაც არ იყო წაკლა.. დაბღვერილმა შეაბიჯა ძველ იტალიურ ეზოში, ხის კიბეები აირბინა და სახლში შევიდა დედა მოცუცქნულ სამზარეულოში იყო, მხოლოდ ლოყაზე აკოცა და თავის ოტახში გაიძურწა, მისი ბინა ოთხოთახიანი იყო მაგრამ სსრკს დროინდელი რემონტით და ავეჯიტ. მამამისი ისევ საინფორმაციო უყურებდა ისევ ისე იყო ძელებურად ყველაფერი მაგრამ ახლა მის თავში მარიამი იყო დასაშვებ დოზაზე მეტი...