მამ მითხარი რომ რაღაც აგერია ,ვემუდარებოდი ცრემლმომდგარი.მა გთხოვ ხომ შეგეშალა აგერია არააა??მაგიდაზე დადებულ ანალიზს დავწვდი და ნერვიულად დავუწყე ფურცვლა,ისტორია სადაა პაციენტის ,ახლა მას დავუწყე ძებნა და გაფითრებულმა დავდე მაგიდაზე როცა ტატოს სახელი და გვარი ამოვიკითხე.

ტატო დაბნეული იყო ვერ იგებდა რა ხდებოდა ,მამაც იდგა და ხმა ვერ ამოეღო.არა ეს შეუძლებელია ვთქვი და ოთახიდან გამოვიქეცი სცრაფად გავირბინე დერეფანი და საპირფარეშოში შევედი კარს უკან ავეკარი და ავქვითინდი....მალე ავიყვანე საკუთარი თავი ხელში და პირზე წყალი შევისხი უაზროდ ვუყურებდი სარკეში საკუთარ გამოსახულებას ,თვალწინ ტატოს მომღმარი სახე გაიელვებდა.საკმარისია ანნ ყველაფერი კარგად იქნება ვუთხარი საკუთარ თავს და მამის ოთახისკენ გავეშურე.შესვლისას ტატო თავჩაღუნული იჯდა და ხმას არ იღებდა ,მამაჩემიც მდუმარედ შეყურებდა.
-ყველაფერი კარგად იქნება ....ვუთხარი და გვერდით ჩამოვჯექი
დუმილი არავის დაურღვევია.მამა ადგა და მთხოვა ცოტა ხანს გავყოლოდი გარეთ გასვლისას კი მითხრა რომ ტატოს ყველაფერი უთხრა მის ჯანმრთელობის პრობლემასთან დაკავშირებით
-ეხლა მარტო დაგტოვებთ ,დამშვიდდი პრინცესა მე შენთან ვარ მითხრა და ჩამიხუტა
-ვიცი მამ ,ვუთხარო და ცრემლები მოვიწმინდე რომ ტატოს არ შეემჩნია
-ტატო შემომხდე ვუთხარი როცა შესვლისას იგივე მდგომარეობაში იჯდა
ტატომ სევდიანი ლურჯი თვალები მომანათა
-ტატო შემომხედე და კარგად დაიმახსოვრე:ჩვენ ერთად ყველაფერს გადავლახავთ გესმის?მე და შენ ერთად ყველაფერს მოვერევით ,ყველაფერი კარგად იქნება...შენ მარტო არასოდეს იქნები.....ვეუბნებოდი და ცრემლები მახრჩობდა,მიყვარხარ და სულ შენთან ვიქნები
ტატო მაგრად ჩამეხუტა მთელი ძალით მიკრავდა გულში,თითქოს უნდოდა არსად არ გამეშვა,უფრო მეტად ავტირდი ორივე ვტიროდით ხმის ამოუღებლად და ერთმანეთს ხელს არ ვუშვებდით...
ტატოს ახალი გამოვლევა ჩაუტარდა და მკურნალობა დაენიშნა,ყველა პროცედურაზე მასთან ვიყავი რაც მე მეხებოდა ტავად ვუტარებდი იმ გამოკვლევებს,დანარჩენი კი მამას მივანდე მას ბოლომდე ვენდობოდი,ტატო ძალიან შეიცვალა სულ ნაღვლიანი და ჩუმი დადიოდა ცდილობდა ჩემთან ერთად ეხალისა მაგრამ მაინც ფიქრებში წავიდოდა და ნერვიულობდა

ტატო გიჟდებოდა პარაშუტით ხტომაზე,ეს ყველაზე მეტად უყვარდა ვერაფრით დამითანხმა რომ ერთად გადმოვმხტარიყავით მე კი გადავწყვიტე ამესრულებინა მისთვის ეს სურვილი
-ტატ სად ხარ სადღაც უნდა წავიდეთ ვუთხარი ტელოფონში
-ეხლა მოვდივარ შენთან,სად მივდივართ მშვენიერო?
-გაიგებ საყვარელო ვუთხარი და უკვე შესასვლელში დავხვდი
-ჩემი მანქანით წავალთ დატოვე შენი...
-რაღაც საეჭვოდ მიგყევარ გაეცინა ტატოს
-ხო ჯერ სად ხარრრ მოდი წავიდეთ ჩაჯექი
შუა გზაში ტატოს ჩემი შარფით თვალები ავუხვიე ,რადგან მიახლოვებისას იცნობდა იმ ადგილს და ზურპრიზი არ გამომივიდოდა
-ანნ შენ უკვე აღარ ხუმრობ ტო
-როდის ვხუმრობდი რომმ ვუთხარი და სიჩქარე შევანელე მგონი მოვედით
-მე თითონ გადმოვიყვანე თვალებ ახვეული და როცა უკვე იქ მივედით სადაც უნდა გავემზადებინეთ გადმოსახტომად მაშინ მოვხსენი თვალებიდან შარფი
-wow აი ეს მესმისსს ,ანნნნ მაოცებბბბ გაიოცა ტატომ
-შენთან ერთად ვხტები დღეს საყვარელო,მხოლოდ შენთვის ექსკლუზიურად
-შენ ხტები პარაშუტით ?არაა არ მჯერა
-ახლა დაიჯერებ მიდი მიდი გაემზადე ვუთხარი და ავაჩქარე...
ისეთი ბედნიერი იყო თვალები უბრწყინავდა ,უკვე რამდენი დღეა ასეთი ტატო არ მინახავს ეს კიდევ უფრო მახარებდა,ძალიან მეშინოდა საშინლად მაგრამ უკანასკნელ წამებში ტატოს ხელი მოვკიდე და თვალდახუჭული გადმოვხტით....გული შემეკუმშა თითქოს სუნთქვაც გამიჭირდა და რაღაც სასწაული შეგრძნება იყო საოცარი ადრენალინი ვაიმე ასეთი რამ როგორ უნდა გადმოსცე სიტყვებით არვიცი,ბოლო ხმაზე ვყვიროდით,რა საოვრება იყო და დიდი ბედნიერება,დაბლა ჩამოსვლისას ემოციებს ვერ ვფარავდი ატას სისულელეს ვლაპარაკობდი ტატოს ვკოცნიდი და განცდებში ვიყავი
-მოგეწონააა ლამაზო?
-ვაიმე შოკიაააა ტატო ეს რა იყოოო დაუვიწყარი ,მგონი საკუთარ თავს უფრო მოვუწყვე სურპრიზი..უზომოდ ბედნიერები და გახარებულები დავბრუნდით სახლში ტატო მანქანასთან მივიყვანე და უკან გავყევი სახლთან რომ ჩამოვიდა მეც ჩამოვედი.
-ანნნ ულამაზესი დღე იყო და ძალიან ბედნიერი
-მეც უბედნიერესი ვიყავი ტატო
-ანნნ მე შენ მიყვარხრა,ჩემთვის მთელი ცხოვრება ხარ
-მეც მიყვარხარ ტატო
-ანნ არასოდეს დაივიწყ ეს კარგი,რაც არ უნდა მოხდეს
-მაგას ნუ მეუბნები გთხოვ...
-არ იტირო,მითხრა და ცრემლი მომწმინდა
-წადი ეხა დაისვენე მშვენიერო..
მანქანასკენ წავედი რომ მოულოდნელად ტატომ დამიძახა ჩემსკენ გამოემართა და მაგრად ჩამეხუტა,დიდხან ვიდექით ასე ჩახუტებულები.
სახლში მისვლისას გვიანობამდე ტელეფონზე ვესაუბრე
-წამლები დალიე და ხვალ საავადმყოფოში ხარ მოსასცლელი 2საათზე არ დაგავიწყდეს თორემ დილით რომ დამხვდები სამსახურთან ორამდე დაგტოვებ
-არ დამავიწყდება ანნნ..ტატოს უყვარხარ მშვენიერო
-ანასტასიასაც უყვარხარ ვუთხარი და გავთიშე...
დილით სამსახურში მისულს ტატო არ დამხვდა,ეს პირველი დღე იყო როცა ის დილით არ მხვდებოდა.ალბად 2 ზე რომ უნდა მოვიდეს მაგიტომ გავიფიქრე და შევედი,ტელეფონზე უნდა დამერეკა რომ მამამ დამიძახა ახალი ანალიზის პასუხები უნდა გაჩვენოვო და მასთან ავედი,ანალიზების ნახვის შემდეგ გაფითრებული დავჯექი სკამზე
-მააა დამეხმარე მის გადარჩენაში.....
-მე ყველაფერს გავაკეთებ რომ შენ არ დაიტანჯო
-მაა გთხოვვვვ მის გარეშე მოვკვდები...
-სისულელეს ნუ ამბობ,მიდი დაუძაზე ტატოს უნდა ველაპარაკო
-არ მოსულა ჯერ ვუთხარი და ტელეფონი ამოვიღე
-აქ იყო წერან ესენი ნახა და ანის დავხვდები და ამოვალო მითხრა
-არ ყოფილა მა იქ არც მანქანა მდგარა,ალბად სადმე გავიდა მოვა
ტელეფონზე ტატოს ნომერი ავკრიფე და ოპერატორმა მიპასუხა:მობილური ტელეფონი გამორთულია ან გასულია მომსახურეობის ზონიდან,გთხოვთ დარეკოთ მპოგვიანებით

უშედეგოდ ვცდილობდი მთელი დღე მასთან დარეკვას ,ტელეფონზე ისევ ოპერატორი მპასუხობდა.2 საათამდე ველოდე და გამოვედი მანქანით შემოვიარე ყველა ის ადგილი სადაც კი ვყოფილვართ ,ყველა მის მეგობარს დავურეკე მაგრამ ტატო არავის არსად უნახავს...ბოლოს სახლში დავრეკე მასთან დედამისმაც არ იცოდა სად იყო
სად ხარ ტატო.ასე რატო მექცევი.ნაცნობ ტაძარს ჩავუარე სადაც ტატოს ვყავდი წაყვანილი და შევედი,ვემუდარებოდი დაებრუნებინათ ჩემთვის ,საკუთარ სიცოცხლეს ვთავაზობდი უფალს მის მაგივრად.რატომ ღმერთო?რისთვის თითქოს პასუხს მოველოდი უფლისგან.ამას ვერ გადავიტან....
ერთი კვირა ისე გავიდა არაფერი მსმენია მასზე,სამსახრში აღარ დავდიოდი ,ოტახში ცავიკეტე და არავისთან არ მინდოდა ლაპარაკი.მხოლოდ რამე გამოვიდოდი და ისევ ტატოს ვეძებდი მთლიან ქალაქს ვუვლიდი მის ძებნაში გამთენიისას ისევ უკან ვბრუნდებოდი და მასზე ფიქრში ვხვდებოდი მზის ამოსვლას,მახსენდებოდა ვენი გაცნობა,მისი თვალები,მისი ღიმილი.ერთად გატარებული თითოეული წუთი და ამ მოგონებებით ვცხოვრობდი
-ანასტასია მაფიქრებს მომესმა სამზარეულოდან დედას ხმა
-განიცდის ბავშვი ,არვიცი რა ვქნა არც კი მელაპარაკენა ეუბნებოდა მამა
-ნეტავ სადაა ის ბიჭი
-არვიცი,ჩვენი პრინცესა ძალიან ცუდადაა ასე თუ გააგრძელა არვიცი სადამდე მივა
ჩემი ფეხის ხმაზე ორივე გაჩუმდა.
-ყავა გინდა დე?მკითხა დედამ
თავი უხმოდ გავუქნიე და ისევ ოთახში შევედი....
ერთ კვირას მეორე კვირა მოყვა,ტატო კი ისევ არ ცანდა დუმდა მისი ტელეფონიც და ვგრძნობდი როგორ მეცლებოდა ძალა.წვიმდა მეკი ისევ ტატოს დავეძებდი ქუჩებში,წვიმა კი მის თავს მახსენებდა.მანქანიდან გადმოვედი და ვიდექი უაზროდ მეტი აღარ შემილია..დავიყვირე და ავქვითინდი ტატოოოო სად ხარ ტატოოო.....ჩავიმუხლე და არც კი მახსოვს რამდენ ხანს ვტიროდი ასე გაუჩერებლად,კადრები ცოხლდებოდა ჩემს წინ...გვიან დავბრუნდი სახლში და გათენებისას ჩამეძინა,ტატო მესიზმრა მე და ის ის ისევ მიღიმოდა და ტატოს უყვარხრა მშვენიერო მეუბნებოდა,მოულოდნელად კი გამშორდა და წავიდა ,ტატო დავუძახე და საკუთარმა ყვირილმა გამაღვიძა...
იმ დილით გადავწყვითე ეკლესიაში წავსულიყავი და სახლიდან გამოვედი,გზაში საცობი დამხვდა ხალხი შეკრებილიყო და დიდი ქაოსი იდგა,სასწრაფოს დაურეკეთ ყვიროდნენ ქალები მანქანა გავაჩერე თითქოს უცებ გამოვფხიზლდი და გადმოვედი სქრაფად გავარღვიე ხალხის ბრბო და ასვალტძე მწოლიარე ჯერ ისევ თინეიჯერ ბიჭის სხეულს მივუახლოვდი ,მანქანა დასჯახებოდა ,ახლოს მივედი პულსი ჯერ ისევ უცემდა,სასწრაფოს მოსვლამდე მისი გადაყვანა ჩემი მანქანით მოვახდინე სავადმყოფოში და მიმღებში გავჩერდი
-ანასტასია ?გაიოცა მამამ თან გაუხარდა რომ დამინახა
-გზაზე გადავაწყდი და სასწრაფოს მოსვლამდე წამოვიყვანე
-მიხარია რომ გარეთ გამოხვედი მითხრა და პაციენტს შეყვა
ყველაფერმა კარგად ჩაიარა ,სურვილი გამიჩნდა მენახა ის ახალგაზრდა და პალატაში შევედი,ხმას არ ვიღებდი
-მადლობა მითხრა და გამიღიმა
-არაფერს...როგორ ხარ?
-უკეთესად,თქვენი წყალობით წყლალი შეილება?
-რა თქმა უნდა ვუთხარი და ჭიქა გავუწოდე
ეს შენ საიდან გაქვს?ვკითხე გაოცებულმა როცა მის ხელზე ჩემი სმააჯური დავინახე,სწორედ ის სამაჯური რომელიც იმ ტანსაცმელს გააყოლეს პლაჯზე რომ მომპარეს
-რა ?ოკითხა და დაიბნა
-აი ესს ეს სამაჯური,მაჩვენე ზედ აწერია ჩემი სახელი ჩემივე დაწერილია ანასტასი,ეს მე რამდენიმე თვის წინ მომპარეს
-ახალგაზრდამ სახეზე ხელები აიფარა
მოგვიანებით აღმოჩნდა რომ სწორედ მან მოიპარა ჩემი ტანსაცმელი და სამკაული,ასე ირჩენდა თავს დამსვენებლებს პარავდა პლაჟზე ნივთებს
-მაპატიეთ ვიცი ეს ცუდი საქციელია,აი გიბრუნებთ სამაჯურს და გამომიწოდა
ნერვიული სიცილი ამივარდა და მერე ავტირდი ,ისევ ტატო გამახსენა
-რატომ ტირით კიდევ ერთხელ დიდი ბოდიში
-მადლობა შენ იმ დილისთვის რომ მომპარე,მადლობა შენ იმ ლამაზი დღეებისთვის რაც მაგ ამბავს მოყვა,მადლობა შენ იმისთვის რომ სიყვარული მაპოვნინე ,მადლობა შენ იმ ყოველი ბედნიერი დღისთვის და წამისთვის დაიტოვე ეგ სამაჯური ვუთხარი და პალატიდან გამოვედი....
სამი კვირა გავიდა ,ტატო კი ისევ და ისევ არ ჩანდა,ყველაფერი შავთეთრი იყო გარშემო,დაკარგა ჩემმა ცხოვრებამ აზრი დღე და რამე ამერია,თითქმის არ მეძინა,სარკეში ვეღარ ვცნობდი საკუთარ თავს,ყველა და ყველაფერი მაღიზიანებდა,მასზე ფიქრებით ვცხოვრობდი....

წვიმიანი ამინდი იყო გაცხელებულ ასფალტს მტვრის სუნი ასდიოდა,მიყვარს ეს სურნელი ხარბად ვყნოსავდი და უაზროდ მივაბიჯებდი სიბნელე შემოპარულ ქუჩებში,მანქანის სიგნალი თუ გამომაფხიზლებდა გზაზე ფიქრებში გართულს ,მძღოლები თავს გადმოყოფდნენ და ხმამაღლა მეუბნებოდნენ ნორმალური ხარ გოგო.გადადი გზიდან.წინ არ იყურები.დიდხანს ვიხეტიალე და ისევ ეკლესიის წინ შევჩერდი უბრალოდ ვიდექი და ვუყურებდი ტაძარს,არც კი ვიმჩნევდი როგორ მასველებდა წვიმა...
-ანასტასია .....მომესმა ნანატრი ნაცნობი ხმა და მოხედვის შემეშინდა,არა ეს ისევ სიზმარია და მალე ისევ გამაღვიზებს ჩემი ყვირილი ტატოს ძახილით
-მშვენიერო უფრო ახლოს განმეორდა ხმა და უკან მივიხედე......

ვიდექი და ხმის ამოღებას ვერ ვახერხებდი,ერთ ადგილას ვიდექი გაუნძრევლად,ჩემს წინ ტატო იდგა და მიყურებდა..ახლოს მივედი აკანკალებული ხელები სახეზე შევახე...თითქოს მინდოდა დავრწმუნებულიყავი რომ სიზმარი არ იყო...ტატო.... ჩემო სიცოცხლე შენ ხარ?ვეჩურჩულებოდი და სახეზე ვკოცნიდი ,ტატო....მითხარი რომ სიზმარში არ ვარ მითხარი რომ თვალებს რომ დავხუცავ და გავახელ ისევ აქ იქნები?
-მე ვარ ან აქ ვარ შენთან ვარ
-ტატო ჩემი ტატო,ვაიმე როგორ მჭირდებოდი ,ვუთხარი და ჩავეხუტე...ვიგრძენი როგორ დამიარა სხეულში რაღაცამ და ბურანში გავეხვიე...
-ანნნნ.ანასტასიააა....ბუნდოვნად სადრაც შორიდან ჩამესმოდა ყურში.თვალებს ვერ ვახელდი,თავი მტკიოდა და სისუსტეს ვგრძნობდი.როგორც იქნა ტვალები გავახილე,სადღაც ვიწექი და თავთან ტატო მეჯდა ,რომელსაც ჩემი ხელი ეჭირა ხელში..
-ტატო?
-ანნ აქ ვარ,შემომხედე ?როგორ შემაშინე
-ტატო მართლა აქ ხარ?ჩემთან ხარ?არასოეს არ დამტოვო ,ჩემი ტატო მოვკვდები უშენოდ
-ჩუ ასე ნუ ამბობ ანნნ,შენ კარგად უნდა იყო გესმის
-არა ტატო არ მინდა მე შენს გარეშე არაფერი,ასე არასოდეს არ დამეკარგო ამას ვერ გადავიტან
კარი ჭრიალით გაიღო და მამაო შემოვიდა,თავზე ხელი დამადო და ჯვარი გადამსახა
-უკეთესად ხარ?მკითხა და როდესაც ტავი დავუქნიე გამიღიმა და წყლიანი ჭიქა მომაწოდა

როდესაც სამი კვირის წინ ტატო ჩემს დასახვედრად მისულა სამსახურში ,ანალიზები უნახავს და რადგან გადარჩენის შანსები მინიმალური იყო გადაწყვიტა რომ წასულიყო უთქმელად და ამით აერიდებინა ჩემთვის ტკივილი.
-გესმის ანნ,არ მინდოდა გენახა ჩემი უკანასკნელი დღეები,არ მინდოდა გული მეტკინა შენთვის,მერჩივნა ასე გავმქრალიყავი,ვიდრე გეყურა როგორ მთავრდებოდა ყველაფერი და ინგრეოდა ნელ-ნელა...
-შენ ხვდები მაინც რა განვიცადე?ჩემთვის მთავარი შენ ხარ,ყველაფერი კარგად იქნება,ყოველ წუთს შენთან ვიქნები ,ნებისმიერ სიტუაციაში გესმის
-ვიცი ან მე არ მინდა რომ ტკივილი მოგაყენო,სიცოცხლეზე მეტად მიყვარხარ
-მეც ტატო საკუთარ სიცოცხლეს დავთმობ შენთვის,ასე თუ კიდევ ერთხელ მოიქცევი გეფიცები თავს მოვიკლავ
-გაჩუმდი ,აბა რას ამბობ სულელო
-არა ტატო მართლა შენ თავს გეფიცები ასე არაასოდეს მომექცე,პატარა ბავშვივით ავტირდი,ტატოს კალთაში,ისიც ჩემთან ერთად ტიროდა
რამდენიმე საათში მე და ტატო წამოვედით,სახლში გაგიჟებული დამხვდნენ ჩემები,ვერ გაეგოთ სად ვიყავი და ძალიან ნერვიულობდნენ...
ატირებული დედა გულში მიკრავდა ,მამა დაბნეული იდგა ,თან უხაროდა ტატოს გამოჩენა,ჩემი გაბრწყინებული თვალები...
არაფერი აღარ მინდოდა მხოლოდ მინდოდა მეცქირა ტატოსთვის ირგვლივ ყველაფერი გაჩერებული იყო და თითქოს ამ სამყაროში მხოლოდ მე და ტატო ვარსებობდით....
ტატომ განაგრძო მკურნალობის კურსი თუმცა ვამჩნევდი რომ უფრო და უფრო ცუდად ხდებოდა.სულ მასთან ვიყავი,დღე და ღამე არ არსებობდა ჩვენთვის....მხოლოდ ერთმანეთის ცქერა გვანიჭებდა ბედნიერებას..
-აღარ მინდა ანნ,დავიღალე ამ წამლებით ექიმებით რაც იქნება იქნება
-არა ეგ აღარ თქვა ,გესმის ტატო
-წამოდი წავიდეთ სადმე მე და შენ ,გახსოვ ყაზბეგი ანნნ?
-კი აბა მაგას რა დამავიწყებს

მეორე დილით მე და ტატო ბათუმში წავედით ,ნაცნობი ადგილები ულამაზეს დღებს გვახსენებდნენ...იმ ღამეს ტატომ და მე ძალიან დიდხანს ვიყავით ზღვასთან , მშვიდი ტალღები....ისე მინდოდა ცურვა თუმცა ტატოს დატოვება თუნდაც რამდნეიმე წუთიც კი არ მინდოდა...უკან დაბრუნებისას სასტუმროში ავედით,მომენატრა შენი გაღვიძებული სახე დილით მითხრა და მაკოცა
-მეც მომენატრა ტატო, მიყვარხარ
-ტატოსაც უყვარხარ მშვენიერო

აბაზანიდან გამოსულს ტატო მომიახლოვდა და ნაზად მაკოცა მხარზე,მოდი ჩემთან მითხრა და წელზე მომხვია ხელები, ცხელი ტუჩები კისერთან შემახო.. ვგრძნობდი როგორ დამიარა ჟრუანტელმა მთელ სხეულში