***
-მარიამ გაიღვიძეეეე გაიღვიძეე (ლიკა)
-აააა რა მოხდაა?? -დენ დარტყმულივით წამოვვარდი ფეხზე და ჩემს გიჟ დაქალს ლიკას გავხედე -რაა ?? რა ხდებაა ?? (მე)
-რა ხდებაა?? მე მეკითხებიი? (ლიკა) -მიყურებდა და იცინოდა
-ხო შენ გეკითხები! (მე)
-რას მეკითხები გოგო მე ? მოვდივარ შენთან და შენს კარებთან ვარდების თაიგული მხვდება -შემომხედა და თვალები დამიბრიალა -და კიდე მე მეკითხები რა ხდება ? -გაკიოდა
-რაა რა ვარდების თაიგული გააფრინე ხო ? -ვეუბნებოდი და თან გამოსაფღიზებლად თვალებს ხელით ვისრისავდი -ან რა გაყვირებს გოგო? ტყეში ვართ? (მე) -ვეუბნებოდი და თან ვცდილობდი გამოვფხიზლებულიყავი
-რა რა? არ გჯერა? (ლიკა) -მითხრა და საწოლიდან წამოდგა..
-სად მიდიხარ ? -გავძახე ოთახიდან გასულს... ცოტახანში ლიკა უზარმაზარი წითელი თაიგულით ხელში ჩემს ოთახში შემოვიდაა
-აბა ეს რა არის მარიამ? -მკითხა ლიკამ და მზერა ჩემიდან წითელი თაიგულის კენ გადაიტანა.. ცოტახანს გაოგნებული ვუყურებდი ვარდებს მერე კი ფეხზე წამოვხტი და ვარდებს ვეცი..
-რას ეძებ ? -მეკითხებოდა ლიკა და კითხვის ნიშნის თვალებით მაკვირდებოდა მეკი ხმას არ ვცემდი
-რას ეძებ მეთქი გოგო ? -მიკივლა ლიკამ
-ბარათს! (მე) -ვუთხარი და ბარათის ძებნა განვაგრძე..
-ააა უი ხო მე როგორ ვერ მოვიფიქრე შუბლზე შემოირტყა ხელი ლიკამ...
-აა ვიპოვეე -შევკივლე მე
-რა რა რაწერია ? წამაკითხე! -მოვარდა ლიკა ჩემთან და პატარა ბავშვივით ამებუსა
-მაცადე ჯერ მე უნდა წავიკითხო! -ვუთხარი და ენა გამოვუყავი..
-აუუ დამპალლლოო -მითხრა ლიკამ და ხელები ბავშვივით გადააჯვარედინა.. -პონვერტი გავხსენი და შიგნიდან პატარა ფურცელი ამოვაძვრინე და დავაშტერდი
- "დაითვალე ვარდების რაოდენობა და ზუსტად ამდენ დღეში შენ ჩემი იქნები!„.. -ცოტახანს გაოგნებული ვუყურებდი ბარათს მერე კი წამოვიყვირე..
-ვიღაცას მაგრად აკლიააა... (მე) -მერე ლიკას შევხედე რომელსაც უკვე წაკითხვაც მოესწრო და ვარდების დათვლასაც შედგომოდა...
-რას აკეთებ ლიკა? (მე) -გაოგნებულმა და გაბრაზებულმა შევხედე
-ვერ ხედავ ვარდებს ვითვლი -მითხრა ცოტახანს გაჩუმდა მერე ხელებზე რაღაც გადათვალა და მითხრა -აქ ზუსთად 21-თი ვარდია... (ლიკა) მე სიცილი ამიტყდაა..
-რა იყო გოგო რა გაცინებს?? - გაბრაზებით გადომხედა ლიკამ
-რა მაცინებს ?? ვიღაც არანორმალურია აშკარად... მომინდომა ღრუბლებში ფრენა... -ვთქვი და თვალები უკმაყოფილოდ გადავატრიალე..
-ეე კაი რა!! -მითხრა ლიკამ ბარათს კიდევ ერთხელ დახედა...


***
-მარიამ დეეეე -ყვიროდა დედაჩემიი
-რა ხდება დედა? ოთახიდან სასწრაფოდ გამოვვარდი და დედაჩემს კითხვის ნიშნის თვალებით დავუწყე ყურება..
-დედა მისმინეე მე მამაშენი და ხომ იცი ანასტასიას მშობლები??? -მითხრა დედაჩემმა და თავისი ოთახის კენ გაუყვა გზას.. მეც მას მივყევი
-მერე? (მე)
-მერე ის რომ მამაშენს და ირაკლის ნივიორკში ბიზნესის გამო უწევთ წასვლა ხოდა მედა ირაკლის მეუღლე ანაც მათთან ერთად მივდივართ.. (დედა)
-მერე ჩემგან რა გინდა? -ვკითხე გაოგნებულმა
-რა მინდა და ანასტასია არ რჩება აქ ანას გარეშე... და ანამ შემომთავაზა შენ დარჩე მათთან ციტახნით ხომ იცი ანასტასიას ძალიან უყვარხარ და შენთან ერთად გაჩერდება... (დედა) -მითხრა და პასუხის მოლოდინში გამომხედა..
-კი მაგრამ მე.. მე.. -დაბნეული ვიყავი არ ვიცოდი რა მეთქვაა.. ვიცოდი იქ ალექსანდრეც იქნებოდა რომელიც ასე ძალიან მიშლიდა ნერვებს..
-რაიყო მარიამ ? ხომ ვიცი არა შენც ძალიან გიყვარს ანასტასია (დედა)
-რა შუაშია აქ სიყვარული?? უბრალოდ მე არ ვიცი რაა დავფიქრდები -ვთქვი და დედაჩემის პასუხს არ დაველოდე ისე გავედი მისი ოთახიდან...


*** (2 დღის შემდეგ)
უკვე ბატონი ირაკლის და ქალბატონი ანას სახლისკენ მივდიოდი 1 კვირით მათთან უნდა მეცხოვრა მართალია დიდად არ მახარებდა მათთან წასვლა რადგან ვიცოდი ალექსანდრეს ვერ ავცდებოდი მაგრამ ჩემი საყვარელი ანასტასიას გამო უნდა წავსულიყავი.. მერე ისიც გავიგე რომ ალექსანდრე მშობლებთან არ ცხოვრობდა და არც ხშირად დადიოდა მათთან ამიტომ უფრო დავთანხმდი ამ წინადადებას..
-მარიამ მოხვედიი (ანასტასია) -შემომახტა პატარა ქალბატონი..
-ჩემო ანასტასიაა როგორ მომენატრე -დავიხარე და ჩავეხუტეე
-მეც მეც მარიამ ძალიან მომენატრეეე. (ანასტასია) -მეიბნებოდა და კიდევ უფრო ძლიერად მეხუტებოდა...
-გამარჯობათ
-გამარჯობათ -მორიდებულად ვუთხარი საშუალო ასაკის ქალბატონს და გავუღიმე
-მარიამ ეს ნანა დედაა ყველაფერი შეგიძლია სთხოვო რაც მოგინდებადა ის ყველაფერში დაგეხმარება.. -მითხრა პატარა ქალბატინმა.. -ნანა დეიდა ეს კი მარიამია ჩემი მეგობარი
-სასიამოვნოა მარიამ მითხრა ნანა დეიდამ და გამიღიმა..
-ჩემთვისაც.. -ვუთხარი და თავი დავუხარე
-ჩქვენი ოთახი უკვე მზად არის ანასტასია ოთახს გაჩვენებთ და შეგიძლიათ მოეწყოთ. -მითხრა და ოთახი დატოვა
ოთახში ავედი ძალიან სადად და მყუდროდ იყო მოწყობილი... ცოტახანს ლოგინზე წამოვწექი და ჭერს დავუწყე ყურებააა... ვერც კი მივხვდი როდის ჩამეძინაა..

***
რომ გამომეღვიძა დედა და მამა უკვე წასულები დამხვდნენ.. ძალიან მეწყინა რომ არ დამემშვიდობნენ და ისე წავიდნენ მაგრამ არ შემიმჩნევია ეგრევე მივხვდი რომ ჩემი გაღვიძება არ ისურვეს...
-მარიამ წამო რაა რამე გავაკეთოთ კარგი ? -მითხრა ანასტასიამ
-კარგი მაგალითად? -ვუთხარი და კითხვის ნიშნის თვალებით დავუწყე ყურება ჩემს პატარა მეგობარს
-რავიცი წამოდი გინდა ვიცურავოთ? ცურვა ხომ იცი? (ანასტასია)
-სამწუხაროდ არა -დამნაშავესავით თავი ჩავხარე მე
-არაუშავს წამოდი მე გასწავლი -მითხრა ანასტასიამ და იმედიანი თვალებით გამომხედა მივხვდი ძალიან უნდოდა დავთანხმებულიყავიი უნდოდა ამ პატარა გოგოს რომ ჩემთვის ცურვა ესწავლებინა მეც მას ხათრი ვერ გავუტეხე არადა ვიცოდი რომ რაღაც არასწორს ჩავდიოდი მაგრამ პატარა მეგობარსაც რომ გულს ვერ ვატჯენდი არა?? ამიტომ დავთანხმდი..
-კარგი - ვუთხარი და გავუღიმე დავინახე როგორ გაუბრწყინდა ოატარა ანგელოზს თვალები..
-წამოდი მაშინ საცურაო კოსწიმები მოვირგოთ.. -მითხრა და სასწრაფოდ მეორე სართულზე ამიყვანა.. სახლი ისეთი დიდი იყო ხანდახან მავიწყდებოდა ჩემი ოთახი რომელი იყო...
-ანსტასია ამეებით ხომ არ ვიცურავებ?? -ვუთხარი საცურაო კოსწუმში გამოწყობილმააა..
-მერე რა? -მითხრა და გაიცინა
-მცხვენია -თავი მორცხვად ჩავხარე.. მართლა მცხვენოდა ნახევრად შიშველი ვიყავი.
-რისი გრცხვენია სახში მხოლოდ ჩვენ ვართ და ნანა დეიდა -მითხრა და გამიღიმა..- ამის მოსმენამ ცოტა გამამხნევა და სიმორცხვეც ცოტათი გვერძე გადავაგდესავით...
-უკვე აუზზს უახლოვდებოდით ანასტასია წყალში ჩახტა და მეც მითხრა ჩამოდიო მეშინოდა ვიცოდი რაღაც ცუდი დამემართებოდა მაგრამ რა მექნა? ჩემს პატღა მეგობარს გულს ვერ ვატკებდიი... წყალში ფრთხილად ჩავედიი... ანასტასია ჩამთან მოცურდა წესები ამიხსნაა... მეც ყველაფერი ზედმიწემნით დავიმახსოვრე აუზში ჩამოსასვლელი კიბეების სახელურს ხელი გავუშვი დაა ცოტა მართლაც რომ გავცურე... გამიკვირდა აუზი ძაან ღრმა იყოო და ჩემი ფეხი იატაკს ვერ წვდებოდა არადა მაღალი ვიყავი...
გავცურეე გავცურეე მეგონა რომ ცურვაც ვისწავლე ანასტასიას უხაროდა ცურვა გასწავლეო მაგრამმ...
-აააა მიშ... ვვვეე... ლეეთთ... -გავკიოდი ბოლო ხმაზეეე ანასტასია ვერ მშველოდა აბა მე როგორ დამძრავდა ეს პატარა ციდა გოგონააა... არ ვიცოდი რა მექნააა ვგრძნობდი ფილტვები როგორ მევსებოდაა წყლით თვალები მეხუჭებოდაა... ბოლოს მხოლოდ და მხოლოდ ვიღაცის ძლიერი ხელები ვიგრძენი წელზე მერე კი გავითიშეეე...

***
-გაიღვიძე გაიღვიძეეე -ვიღაცაა სადღაც შორიდან ჩამძახოდაა... მე კი აზზე ვერაფრით მოვდიოდი... -არ მოკვდე არ მოკვდე გთხოვ თვალები გაახილე.. -მესმოდა ვიღაცის განწირული ყვირილი მაგრამ ეს განრისხებული ლომის ბღავილს უფრო გავდა...
-მარიამ მარიამ... გონს მოდიიი - ვგრძნობდი ვიღაცის ცივი ხელების რტყმას ჩემს ლოყებზე...
-რრრააა.. რააა ხდებაა -ვამბობდი სვენე ახვენებით და საშნლად მახველებდა..
-მარიამ მარიამ.. -თვალებიდან ნელ ნელა ვიყურებოდიი კარგად გავარჩიე უკვე ჩემიი გმირის სახეე... საშინლად ვკანკალებდი მციოდა...
-ალექსანდრეე ალექსანდრე.. მცც..იიივვ..ააა -ვეუბნებოდი და თან ვკანკალებდი სიცისვისგანნ.. -ალექსანდრემ უცებ ხელში ამიყვანა სველ სხეულზე მიმიკრაა და სასწრაფოდ ჩემი ოთახისკენ გამაქანა.. სასწრაფოდ შევიდა სახში და ისევე სწრაფად აირბინა სახლის კიბეებიი.. ოთახის კარი გააღო და ანასტასიას უთხრა ლოგინი აეშალა.. ანასტასიაც დაემორჩილა... -ალექსანდრემ ლოგინში ჩამაწვინა და ზევიდან გადამაფარაა საბანი ორივე მხრიდან საგულდაგულოდ ამომიკეცა და ახლა გვერდით მომიჯდა..
მარიამ როგორ ხარ? -საოცრად მზრუნველი ტონი ქონდაა..
-მმეე მეე კარგად ბოდიშიი.. -ვკანკალებდი კბილებს კბილებზე ვურახუნებდი..
-გადამრევ ახლა ბოდიშის დროაა?? -კბილებში გამოსცრა. -არაუშავს ამაზე მერე ვისაუბრებთ!
-ანსტასია დაიყვირა ალექსანდრემ..
-ხოო ძამიკოო ანასტასია სასწრაფოდ შემოვარდაა ვხედავდი ჩემ პატარა გოგოს ტირილისგან დასიებულ თვალებს რომელიც მზერას ვერ მისწორებდა და გული ძალიან მყკიოდა..
-ანასტასია ნანა სად არის?? -იკითხა და საბანი კიდევ ერთხელ გამისწორა..
-ნანაა დეიდა - ტირილ ნარევი ხმით ეუბნებოდა.. -გავიდა საყიდლებზეა..
-გასაგებია კარგი გადი და თბილად ჩაიცვი წადი შენც დაიძინე და არ ინერვიულო! -საოცრად მზრუნვი იყო ალექსანდრე.. -ანსატასიამ გამომხედა სევდიანი თვალები მომაპყროო.. ვხედავდი სტკიოდა საკუთარ თავს ადანაშაულებდა ვიცოდი ჩემი გოგო უნდა გადამერჩინა..
-ანასტასია ჩემო გოგო მიყვარხარ... (მე) -დავუძახე -ანასტასუამ სიხარულის თვალებით გამომხედა და ჩემთან მოირბინა მომეხვია...
-მაპატიე მარიამ -მითხრა და ატირდა..
-ჩუ ჩუ ჩემო გოგო საპატიებელი არაფერი გაქ და ნუ ტირი! თირემ ხმას აღარ გაგცემ!
-კარგი მითხრა და მაკოცა
-ახლა წადი და დაისვენე -ვუთხარი და ლოყაზე ნაზად ვაკოცე.. ანასტასიამ ოთახი დატოვა ალექსანდრე მიყურებდა ადგილიდან არ იძროდა.. ნელნელა კანკალი უფრო და უფრო მიმატებდა.
-ალექსანდრე მცივაა -ვუთხარი და ბავშვივით შევიშმუშნე ალექსანდრემ გამკმხედა დაა გამიღიმა.. მერე უცებ საბანი ასწია და ლოგინში შემომიწვა..
-რას აკეთებ? -ვუთხარი გაბრაზებული ტონით თან კბილებს კბილებზე ვარახუნებდი...
-რას ვაკეთებ და გათბობ მოუხერხებელო! ჩუ ახლა თვალები დახუჭე! მითხრა და კიდევ უფრო ძლიერად მიმიხუტაა.. ხმა აღარ ამომიღია მართლაც ისეთი თბილი იყო მის მკლავებში ჩავიმალე და კომფორტულად მოვთავსდი თვალები დავხუჭე ვგრძნობდი როგორ მეთამაშებოდა ალექსანდრე თმაზე... მერე კი ყველაფერი შაავმა ნისლმა მოიცვაა...


***
-თვალები გავახილე და შევიშმუშნე ვერ ვინძრეოდი ვიღაცას ძალიან მაგრად ვყავდი მიკრული სხეულზე.. თავიდან შემეშინდა მერე მომხდარი გამახსენდა და გამეღიმაა.. თაბი მაღლა ავწიე და მძინარე ალექსანდრეს ავხედე მაჯნც რა სიმპატიური იყო ან რა სურნელი ასდიოდა... ჩემს ფიქრებში გადავეშვი ალქსანდრეს ხმამ რომ მომიყვანა გონს..
-ოჰჰ გაიღვიძე მოუხერხებელოო ?? -მითხრა და გაიცინა.. მაგრამ ოდნავადაც არ მომშორებია..
-ბოდიში მე მე.. -სიტყვის დამთარება არ მაცადა ხელი ამაფარა..
-კიდევ ერთხელ იტყვი მსგავს სისულელეს და მოგკლავ ქავთარაძე! -მითხრა მერე თავი დახარა და შუბლზე მაკოცა.. -მოუხერხებელო მაინც რა საყვარელი ხარ! -მითხრა და კიდევ ერთხელ მაკოცაა..
-ალექსანდრეე.. -ვუთხარი და ბავშური თვლებით ავხედე..
-რა იყო? -ზევიდან ჩამომხედა და ერთი ხელი თავში ამოიდო..
-მართლა გგონია რომ მე ყველას ვგავარ??? -ვუთხარი დაცოტაც და ტირილს დავიწყებდი
-აუუ ტოო რამ გაგახსენა ეგ? -მითხრა და თავი ბალიშზე მძიმედ დააგდო..
-არ ვიცი -ვუთხარი და თავი საბანში ჩავმალე და მის გულმკერდზე მივადე ცალი ყური.. საოცარი იყო ისე სწრაფად უცემდა გული ცოტაც და ალბათ ამოვარდებოდა...
-ნუ ხარ სულელი... -მითხრა და თავზე მაკოცაა.
-გული სწრაფად გიცემს -ქვებიდან ამოვძახე..
-ვიცი... -მითხრა და ხელები კიდევ უფრო მაგრად მომხვია... კარზე კაკუნი გაისმა
-მარიამ ალექსანდრე -მორიდებულად იძახდა ანასტასია
-შემოდი -დაიყვირა ალექსანდრემ ვიფიქრე სასწრაფოდ გაიწევა ანასტასიამ რიმ არ დაგვინახოს თქო მაგრამ ასე არ მოქცეულა პირიაით უფრო კომფორტულად მომათავსა მის მკლავებში.. -ანასტასია შემოვიდა.. მეგონა ცოტა მაინც გაიკვირვებდა ჩვენს ასეთ მდგომარეობას მაგრამ არაფერი შეუმჩნევია...
-ალექსანდრე ბექა მოვიდა -თქვა ანასტასიამ და მოგვიახლოვდა
-ბექაააა -წამოვყავი თავი გახარებულმა.. ალექსანდრემ ეს ძალიან გაიკვირვა და მრისხანე თვალებით შემომხედა..
-ხო რაიყოო? -ახლა უკვე ირონიულად მკითხა ალექსანდრემ...
-არაფერი გამიხარდა -ვუთხარი და გავუცინე
-რატომ? -გაიკვირვა და თვალებ გაფართოვებულმა დამიწყო ყურება.. ვგრძნობდი როგორ აუკანკალდა სხეული.. და გულმა უფრო მაგრად დაუწყო ცემა..
-რავიცი ამ ბოლო დროს მედა ბექას კარგი ურთიერთიბა ჩამოგვიყალიბდაა ხშირად ვკონტაკტობთ.. -ვუთხარი და ეშმაკურად გავხედე -ამაზე ვიგრძენი როგორ დაებერა ძარღვები და თვალებში საშინელი მრისხანება ჩაეღვარა...
-უთხარი ამოვიდეს.. -გასცა ბრძანება ალექსანდრე.. ანასტასიამაც მისი ბრძანება შეასრულაა..
-მარიამ როგორ ხარ?? (ბექა) -ოთახში სიცილით შემოვიდა ბექა
-რავიცი კარგად ბექა შენ? ალექსანდრეს მკლავებიდან თავი წამოვყავი...
-რავი მეც კარგად... რა მიშავს შემაშინე.. -გაიცინა -მაგრამ აგერ ჩვენმა ალექსანდრემ გადაგარჩინაა
-ხოო ვიცი... -ვუთხარი და გავუცინე
-მიდით ჩაიცვით და დაბლა ჩამოდით რა ფილმს ვუყუროთ თქვა ბექამ..
-კარგი დაეთანხმა ალექსანდრე... ბექამ და ანასტასიამ ოთახი დატოვეს..
-იქნებ შენც ადგე? -ვუთხარი ალექსანდრეს და შევუბღვირე...
-ოოჰ ახლა გაგახსენდა? აქამდე საერთოდ არ ცდილობდი ჩამს მოშორებას მგონი ისე მოგეწონა ჩემს მკლავებში ყოფნა უარს არ იტყოდი მთელი ცხოვრება რომ ვყოფილიყავით..
-კიი აბაა -ვუთხარი და საბანი გადავიძრეე... წამოვდექი გასაკვირია და ალექსანდრეს ეს არ გაუპროტესტებია გამიკვირდა..
-იქნებ ადგე? -ვეუბნებოდი ის კი გაშტერებული მიყურებდა... -რა ხდება?
-არაფერი მითხრა და ისიც ფეხზე წამოდგა! -უცებ ჩემთან მოირბინდა და დაუკითხავად მაკოცა ტუჩებშიი... ხელი წელზე შემიცურა მივხვდი მივხვდი რაშიც იყო საქმე მის წინ ნახევრად შიშველი ვიდექი და ის მე მკოვცნიდა მე მე რას ვაკეთებდი არც კი ვეწინააღმდეგებოდი... უცებ გამახსენდა ის შემთხვევა რაც მაშინ და სასწრაფოდ მოვიშორე..
-არ გაბედო და მეორედ აღარ მაკოცო!!! -ვუთხარი ნიშნის მოგერიებით!
-იცი რა როცა მინდა მაშინ გაკოცებ გასაგებია!! და როცა მინდა მაშინ ჩაგეხუტები!! -მითხრა და ოთახიდან გავარდა...
-იდიოტი , თავხედი, დეგენერატი, დამპალი, არ ვიცი არა აქეთ იქით დავდიოდი და ვლანძღავდი ალექსანდრეს.. ასეთი საშინელი რომ იყოო.. ნერვები მეშლებოდა მასზეც და ჩემს თავზეც ასეთი უძლური რომ ვიყავი მის წინაშე...მერე უცებ გავემზადე და დაბლა ჩავედი ალექსანდრე უკვე იქ იყო და რაღაც საშინელებათა ფილმს უყურებდნენ პოპკორნით ხელში ანასტასია ბექა და ალექსანდრე...
-მოხვედი მარიამ მოდი დაჯექი -სიცილით მითხრა ბექამ მერე ალექსანდრემ ჯერ მე გამკმხედა მერე ბექას...
-იცით მე მე ძალიან მეშინია ესთი ფილმების -ვთქვი და დავიმორცხვე დავინახე როგორ გაეღიმა ლექსანდრეს...
-კარგი რა მარიამ საშიში მართლა არაფერია! თქვა ანასტასიამ...
-კარგით ჰოო ვთქვი დანებების ნიშნად... სავარძელში ალექსანდრეს გვერდით მოვთავსდი ფეხები მაღლა ვიკეცე და დავიწყე ყურებაა.. მეშინოდა თვალებს ხელებზე ვიფარებდი ერთხელ ისე შემეშინდა ალექსანდრეს მივეწებე და მის მკლავებში ჩავმალე თავიი... რა მინდოდა ამ ბიჭისგან მართო მასში ვხედავდი საშველს... ალექსანდრემაც არ დააყოვნა და ხელი შემომხვია..
-ნუ გეშინია -მითხრა მზრუნველი ხმით
-ბოდუში არ მინდოდა! -ვუთხარი დამორცხვილნა და ის ყო უნდა გავწეულიყავი რომ სასწრაფოდ უფრო მაგრად შემომხვია ხელი და უფრო მაგრად მიმიხუტა..
-ალექსანდრე გამიშვი -ვუთხარ ხმადაბლა
-არა ჯობია ასე იყო აღარ შეგეშინდება! -მითხრა და კიდევ მიმიხუტა.. აღარაფერი მითქვამს მხოლოდ ჩუმად ავხედავდი ხოლმე და მიხაროდა რომ მის გვერდით ვიყავიი...
-აუუ იქნებ ასეთები აქაც ხომ არ არიან??? -დავიწყეე ბავშვივით წუწუნიი და ალექსანდრეს მივეხუტეე..
-ნუ გეშჯნია რომც იყვნენ მე შენთან ვარ -მითხრა ალექსანდრემ და თავზე მაკოცა.. ანასტასიას ვუყურებდი და შიშის ნატამალი არ ქონდა თვალებში ძალიან მიკვირდაა..
როგორც იქნა ფილმი დამთავრდაა...
-აუ ძალიან მეშინია წუწუნი დავიწყე -ალექსანდრე კი ამაზე სიცილით კვდებოდა.. ბექა იმ ღამეს დარჩა! ყველა დასაძინებლად წავედით... ოთახში ავედი და კიდევ ფილმში მომხდარზე დავიწყე ფიქრი მართლა ძალიან შემეშინდა დავწექი მაგრამ ვერაფრით დავიძინე.. თანაც გარეთ წვიმაც დაიწყო..
-ჯანდაბა ჯანდაბა -მარიამ ყველაფერი შენს წინააღმდეგაა დავიწყე ჩემს თავთან წუწუნი..შიშმა კიდევ უფრო მომიცვაა როდესაც ქუხილი დაიწყოო სადააცაა ტირილს დავიწყები.. უცებ ძალიან რომ იქუხაა ფეხზე წამოვდთი.. ჩემი ოთახიდან გაავარდიი დაა მეორე ოთახში კარზე დაუკაკუნებლად შევვარდი... ლოგინში ვეხტი დაა სასწრაფოდ ალექსანდრეს მივეხუტე..
-რას აკეთებ ? -გაოგნებულმა გამომხედა ალექსანდრემ..
-მე მე ვერაფრით დავიძინე მეშინია! -ვუთხარი და გავეკრიჭე!
-ვუთხარი" -მითხრა და გამიცინა
-საიდან ? -გავიკვირვე
-ვგრძნობდი! -მითხრა და ჩემსკენ გადმოტრიალდა..
-მართლა? (მე)
-ჰოო (ალექსანდრე)
-არამგინია -ვუთხარი დაა და თავი ჩავხარე
-რატომ რომ არ გეხუტები? -მითხრა და გამიცინა
-ჰოო -ვუთხარი და დავიმორცხვე -მანაც სასწრაფოდ ხელები შემომხვია დამიმიხუტა ისე მაგრად რომ კინაღამ სუნთქვა შემეკრა..
-ახლა რას იტყვი? -მითხრა და ზევიდან დამხედა
-იმაზე მეტად გიგირძნია ვიდრე უნდა გეგრძნო ვუGხარი გა ქვემოდან ავხედე
-რატოო? -გაიკვირვა
-იმიტომ რომ ვიგუდები -ვუთხარუ და ბავშვივით მოვმუწე ტუჩები
-ააა ჰოო -თქვა და სულ ოდნავ შემიშვა ხელი რომ სუნთქვა შემძლებოდა
-ალექსანდრე იცი 3 დღის წინ ვიღაცამ ვარდები გამომიგზავნა
-მერე? -გაკვირვებულმა წამოყო თავი
-ვარდებში ბარათი იყო სადაც ეწერა რომ რამდენი ვარდიც იყო იმდენ დღეში მისი ვიქნებოდი- ვუთხარი და თავი მაგრად მივაბჯინე მის გულმეკრდს
-მერე?? -მითხრა და მაგრად მიმიხუტა
-მეშინი -ვუთხარი და თვალიდან ცრემლი დაგმომივარდა ალექსანდრემ ეს შეამჩნია თავი ამაწევინა და მითხრა
-ჩემთან ერთად ნურაფრის ნუ გეშინია! -მითხრა და კიდევ უფრო მაგრად მიმიხუტა -რატომ მომიყევი მარიამ?
-არ ვიცი მინდიდა გცოდნოდა -ვუთხღი და კინაღან ავტირდი
-აღარ გაბედი და იტირიო! -მითხრა და მისი ცხვირი ჩემს კისერში ჩარგო ვგრძნობდი როგორ ხარბად სუნთქავდა ჩემს სურნელს. მერე კი მე მისი სურნელის შესუნთქვა დავიწყე
-ალექსანდრე
-ჰჰო მრიამ -თავი არც გაუტოკებია ისე მიპასუხა
-ბოდიში კარგი? -ვუთხარი და დავიმორცხვე
-რაა ახლა რისთვის? -თავი წამოყო და რვებულმა შემიმხედა
-ამ სიტვაციისთვის უბრალოდ ძალიან მეშინოდაა -ვუთხარი სიცრუე არ მეშინოდა არა არ მეშინოდა უბრალოდ მე მასთან ყოფნა მინდოდა ვხვდებოდი და ამას საკუთარ თავსაც არ ვუმხელდი! სადაც იყო ტირილს დავიწყებდი როცა ნაფიქრი გავიაზრეე..
-აუუ რა დებული და საყვარელი ხარ ქავთარაძეე! -მითხრა და თავი ისევ ჩემს კიდერში ჩარგო ნაზად შემახო ტუჩები კისერზე და საოცრად თბილი კოცნა დამიტოვა.. გამეღიმა ალექსანდრემ ეს იგრძნო უცრი მიმიხუტა და კიდევ მაკოცა არც კი ვიცი რამდენჯერ მაკოცა რიცა ჩაგვეძინა...