გაზაფხულის წვიმა მალპობდა,მაგრამ მაინც მყარად ვიდექი,იების კონით ხელში და ველოდებოდი,განა არ ვიცოდი რომ არ მოვიდოდა,მაგრამ სულ სხვა გემო ჰქონდა მის გამო რომ ვიდექი წვიმაში და ვიჟღინთებოდი.შარვლის ჯიბეები ამობრუნებული მქონდა,რადგან ყვავილების გამყიდველს ბოლო კაპიკი ჩავუთვალე და სევდანარევი ღიმილით გამოვბრუნდი.ვინც კი ჩამიარა,ცინიკურად შემომხედა,ერთმა ჯიბისკენაც კი წაიღო ხელი,მაგრამ ჩემი მზერა რომ შენიშნა,უხმოდ ჩამიარა.მე მხოლოდ სიყვარულის მოწყალებას ველოდი,რომელიც რატომღაც არ ჩანდა.არც განძრევა მინდოდა,იქნებ მაშინ მოსულიყო,როცა მე სისუსტე დამძლევდა და სახლში წავიდოდი.ისე უსაშველოდ იწელებოდა წამებიც კი,მაგრამ მაინც არ ვიძვროდი,ნეტავ რა მაკავებდა.ნუთუ ასე ძლიერად შეუძლია ადამიანს სიყვარული,ისე რომ დამპალიც კი ელოდებოდეს.იებს წვიმა შველოდა,რომ არ ჩამომჭკნარიყო.ჩემი საშველი კი არადა-არ იყო.უკვე მაკანკალებდა კიდეც,ისედაც დამპალ ზედას სველ ტანზე მთელი ძალით ვიკრობდი,თითქოს გამათბობდა,მაგრამ რწმენა მაინც ხომ მქონდა რომ მცირედი სითბო ჩამეღვრებოდა სხეულში.მანქანამ ისე გაიარა,მთელი გუბის წყალი ზედ გადამავლო,თითქოს სისველე მაკლდა.მოშორებით გაჩერდა და კარი ნელა გაიღო საჭის მხარეს.ჩემი სამოსი იმასთან იაფფასიანი მეჩვენა.რაღაც საოცრად იხდენდა,რაც ძალიან შემშურდა,დავიბოღმე და კარგად დავაკვირდი მეორე მხარეს,საიდანაც მოველოდი რომ ქალი გადმოვიდოდა,ისიც ისეთივე ძვირადღირებულ სამოსში,როგორშიც მამაკაცი.იმედებმა გაამართლა,მაგრამ ის სითბო რასაც სველ ტანსაცმელშიც კი ვეძებდი,სადღაც გაქრა.ჩემს პირდაპირ იდგა ქალი,რომლის გამოც მე ლამის მთელი დღე ვლპები.ხმაამოუღებლად ჩავუარე გვერდით და იები ფეხებთან დავუყარე.ძალიან მაინტერესებდა მისი რეაქცია,მაგრამ ისე შევედი შემხვედრ შენობაში,უკან არ მიმიხედავს.
