მხოლოდ ამის თქმა მოვახერხე და გავითიშე... გონს როცა მოვედი უკვე დილა იყო, სისუსტეს ვგდძნობდი, მაგრამ სურვილის მიუხედავად უნივერსიტეტში უნდა მივსულიყავი. რას ვიფიქრებდი კიდევ ერთი საოცრება თუ დამხვდებოდა იქ მისულს... ჩემი ხელით გამზადებული პროექტის წინ ვაჩე იდგა და განიხილავდა თითოეულ დეტალს, რომელზეც ბევრი ,,იწვალა“, ჩემი ჯგუფის წევრები გაოცებულები იყვენენ და რატომღაც მე მადანაშაულებდნენ პროექტის გასხვისებაში, მაგრამ არც ერთს არ უფიქრია ეს მე რაში დამჭირდებოდა...


ამ ფიქრებში ისე ჩავიკარგე ვერც კი შევნიშნე მეზობელი სოფლის საზღვარზე როგორ აღმოვჩნდი, ირგვლივ ისეთი თოვლი იყო სიარულის სურვილს ისევ მიღვიძებდა, მაგრამ შინ უნდა დავბრუნებულიყავი. მივდიოდი ნელა და ჩემს სამყაროში ჩაკარგული, როცა მანქანის ხმა მომესმა აშკარა იყო რომ ვიღაც ჩარჩა თოვლში, ასეთ ამინდში აქ რომ ამოხვალ არც ისე ნორმალური უნდა იყო.....

ისე მივიწევდი მანქანისკენ თითქოს ჯანღონით სავსე მთის კაცი ვყოფილიყავი, ვინც მანქანის ამოყვანაში მიეხმარებოდა ამ გზა აბნეულ უცნობს...
-უკაცრავათ იქნებ რამეში მოგეხმაროთ, აკანკალებული ხმით ძლივს ამოვიხრიალე და ჩემს წინ ზურგშექცევით მდგარ მამაკაცს მივაჩერდი, რომელიც სულაც არ აპირებდა მობრუნებას, კიდევ რაღაცის თქმას ვაპირებდი, როცა მანქანის კარი გაიღო და კიდევ ერთი მამაკაცი გადმოვიდა, უფრო სწორად თოვლში ჩარჩენილის კვალობაზე მხიარულად გადმოხტა
-გაბრიელ რა უჟმური ხარ შენს უკან თვით ანგელოზი მდგარა და ვერ შეამჩნიე? ჩემზე მიუთითა მეორეს, თურმე გაბრიელს და ღიმილით მომიახლოვდა
-მე იოანე ვარ შენც ჩარჩი თოვლში თუ რა ხდება, მართლა ციდან ხომ არ მოგვევლინე?
-ციდან ნამდვილად არ მოვფრენილვარ, ვსეირნობდი და მანქანა დავინახე, ვიფიქრე რამე ხომ არ ჭირდებათქო
-შენ ვის რაში უნდა დაეხმარო გოგონი? აგდებით რამდენიმე სიტყვა მომიგდო გაბრიელმა და მანქანის საბურავებს მიუბრუნდა
-ყოველ შემთხვევაში თქვენსავით თითებით გზის გაკვალვას არ დავიწყებდი, უტაქთო თქო ჩავილაპარაკე და იოანეს გავხედე, რომელიც საეჭვოდ მათვალიერებდა, ბოლოს მისმა მზერამ რომ შემაწუხა ვკითხე რას მომშტერებიხართქო
- შენადა აქ ვისთან ხარ ჩამოსული?
-არავისთან, აქ ვცხოვრობ
-ახლა ვგავარ სულელს? ამ სოფელში ახალგაზრდა არავინ ცხოვრობს ასე რომ ვისთან ხარ თქვი, რომ დავიძრებით ხომ უნდა მიგიყვანოთ მაიც,
-შენ მაგ გოგოს ელაპარაკე და ხვალამდე ვერ გავალთ აქედან
-რა უჟმური ხარ შენს ძმობას ვფიცავარ, ისე ამ გოგოს სახელი აქვს ხო? მაგრამ არ გითქვამს რა გქვია
- აგნესა, აგნესა მქვია...
-ოჰ წმინდა გოგონა სპეტაკ თოვლში, გადმომხედა ირონიული სახით გაბრიელმა და მანქანაც დაქოქა, დიდხანს იდგებით იოანე მანდ თუ წამოხვალთ, მივიყვანოთ ეგ გოგოც, უკაცრავად აგნესაც და წავიდეთ შენს ნათესავთან....

5555555
შენ გგონია ასეთ ამინდში გზაზე დაგტოვებთ გოგონი? თვალისმომჭრელად გამიღიმა იოანემ და გაბრიელს გადახედა, რას მებღვირები თუ ძმა ხარ? არა, აგნესამ ღმერთს მადლობა უნდა უთხრას მარტო შენ რომ არ გადაგეყარა სადმე თორემ რა სახლში მიყვანაზე იქნებოდა ლაპარაკი ცოცხლად შეჭამდი გოგოს
- იოანე მორჩი ლაზღანდარაობას და კითხე ერთი სით უნდა წავიდეთ
- ჯერ პირდაპირ უნდა ვიაროთ და მერე პირველ მოსახვევში უნდა შევუხვიოთ, უემოციოდ ჩამოვარაკრაკე და შუბლშეკრულ გაბრიელს გავხედე, რომელიც მგონი სულაც არ აპირებდა მანქანის დაძვრას
- შენ როცა გკითხავენ მაშინ უნდა გასცე პასუხი
- უკაცრავად მაგრამ რას მეუხეშები ? რამე დაგიშავე ?
- გაბრიელ ზედმეტი მოგდის რა ჯანდაბა გჭირს რას კბენ ამ გოგოს?... შენა და აგნეს მაქეთ ვისთან მიდიხარ? ჩვენც მაქეთ ვართ მისასვლელები ისე , და მოიცა არ მითხრა ახლა თამთინასთან ვარ სტუმრადო?
- მოიცა შენ ის იოანე ხარ?
- თამთინამ მოასწრო ჩემი გაჭორვა უკვე?
- რას ამბობ, კარგის მეტი არაფერი უთქვამს მის ქმარ-შვილზე მომიყვა რაღაცეები, ძალიან ძლიერი ქალია
- ნამდვილად, შენ კიდევ არ გეცოდინება ბევრი რამ რაც გადაიტანა... გაბრიელ პირდაპირ სახლთან გააჩერე, ხომ არ დაგავიწყდა აქაურობა?
- აქაურობა როგორ უნდა დამავიწყდეს ძმაო, შენ ეგა თქვი თამთინა მიცნობს ნეტა ამდენი წლის შემდეგ?
- შენ მაგას ნუ ეხუმრები რა მახსოვრობა აქვს არ იცი?, გადავიდეთ ახლა....
ბებო! თათო! ასე უნდა დამხვდე? სად ხარ? თბილი ხმით ეძახდა იოანე თამთინას და თვალებს მთელ ეზოში აცეცებდა
- დედა ჩემი ონავარი ბიჭი მოსულა, შენ შემოგევლე შემოდი იო
- თათო მთის ქალად მაინც ვერ იქეცი ბოლომდე, რა ემოციებია რა არის ეს? ცრემლებით და ქოთქოთით უნდა შემხვდე? მაინც იმერელი ხარ
- ოხ შე არ მოსასპობო, ჩემი ქალაუ სად იპოვე? ან ეს ბიჭი ვინ არის ვიღაცას ვამსგავსებ ბებო და ვერ გავიხსენე
- აგნესას გზაზე გადავეყარეთ, უფრო სწორად ის გადაგვეყარა, გამიხარდა შენი სტუმარი რომ აღმოჩნდა და მარტო არ ხარ
- არადა შენს მახსოვრობას ვაქებდით თამთინა ბებო, საუბარში გაუბედავად ჩაერთო გაბრიელი და თავი მოისაწყლა
- ვაიიი ეს ის ,,კუშტა“ არ არის? გაქრიელი
- აგნეს არ გაიკვირვო ამისი ზედმეტსახელები, როგორი სიფათითაც ახლა მოძრაობს ეგეთი უჟმური იყო ადრეც, ბავშვობაში ყოველ ზაფხულს აქ ვისვენებდით და გაბრიელი თამთინას სიმწრით ნაზარდ ქათმებს ფეხებს ხან ქვით ატეხავდა, ხან ჯოხით მერე ისეთი სახით დადიოდა თვით თამთინას ეშინოდა საყვედურის თქმა ვაი თუ მეც არ მიმაყოლოს ჩემს ქათმებსო
-ოჰ დიდი ონავარი ბავშვები იყავით მაგრამ თქვენზე უკეთესი არავინ გაუჩენია ღმერთს ჩემთვის, წამო აგნეს სუფრა გავუწყოთ ბიჭებს მოშიებულები იქნებიან, ცოტა შენც გათბი და მოითქვი სული,- თან მომიყევით ბიჭებო რას საქმიანობთ თქვენები როგორ არიან? იო ელენე როგორაა ჩამოსვლას არ აპირებს წელსაც? მე კი მირეკავს და მკითხულობს მარა ეგ უშველის საქმეს
- ყველანი კარგად არიან თათო მოკითხვა დამაბარეს შენთან და თუ სამსახურს დავეხსენით თამთინას სახლ-კარს დავიპყრობთო, რაც შეეხება ელენეს, ხომ იცი თათო რაც ბერდია აღარაა ვერ მოდის აქეთ
- ამდენი ხანი გავიდა და მაინც ვერ გადალახა ეგ ბარიერი, ჩემი საწყალი გოგო
- ყველას ძლიერი გვეგონა ასე მალე როგორ შეელია მამის სიკვდილს თქო მაგრამ დამიჯერე ახლაც არ აქვს ეგ ამბავი გაცნობიერებული, გულში იკლავს დარდს და ასე უფრო მეცოდება...
- რამდენიმე წელია ვიცნობ ელენეს პირველი კურსიდან ერთად ვართ, თუმცა არასდროს ყოფილა ისეთი შემთხვევა რომ უგუნებოდ ყოფილიყო, მოსიარულე პოზიტივს ვეძახი საერთოდ რომ არ გეღიმებოდეს ისეთ რაღაცეებს მოგოყვება სიცილით მოგკლავს, სულ გადაგავიწყებს საკუთარ პრობლემებს
- ეჰ აგნეს ისე არ მინდა მოვკვდე რომ არ ჩავიხუტო, ჩემი ერთადერთი შვილისშვილი
- რაღა დროს სიკვდილია თამთინა ბებო? შენ ძალიან ძლიერი ქალი ხარ და ამასაც გაუძლებ....