ერთ დღეში დავკარგე სიყვარულიც და კარიერაც. სიყვარულზე თუ იკითხავთ, თვითონ იკარგებოდა... დავინიშნეთ იგი მომავალი ექიმი, გიორგი 26 წლის. ასე უცებ მითხრა რომ საზღვარ გარეთ აპირებდა სწავლის გაგრძელებას. ამიტომ მივხვდი, რომ ჩვენს შორის არაფერი გამოვიდოდა. მყავს და 28 წლის მარიამი, დიზაინერი... ჩემი ცხოვრება შეიცვალა ერთ დღეში, ამ ყველაფრის შემდეგ რაც დავშორდი შეყვარებულს და დავკარგე სამსახური. სახლში მივედი დაღლილი და ჩემმა დამ მაცნობა, რომ ბებია გვყოლია ცოცხალი, დედაჩემის დედა ერთ-ერთ მთაში. ყოველთვის რატომღაც მამაჩემის ოჯახთან გვქონდა კონტაქტი, როგორც ვიცი დედაჩემის ოჯახს არასდროს მოსწონდა მამაჩემის ოჯახი, ამიტომ ალბათ. მე და ჩემი დის ნახვა სდომებია, ჩვენ უარზე ვიყავით ორივე წასვლაზე მაგრამ, მე გადავწყვიტე განტვირთვა, თანაც შორს ვიქნებოდი გიორგისგან. რაც უფრო შორს ვიქნებოდი მოსგან მით უკეთესი, ამიტომ წავედი.
-------------------------------------------------------------
-ჰო აი უკვე ჩავედი, დავიწყე სახლის ძებნა, სადაც ბებიაჩემი ცხოვრობს... მანქანით ჩამოვედი. როდესაცკი ადგილს მივუახლოვდი გადავწყვიტე მეკითხა თუ სად ცხოვრობდა ანა კაპანაძე, (ანა ბებიაჩემის სახელი დამარქვეს) ჩავწიე მანქანის მინა და ვეკითხები ბიჭს, რომელიც ძალზედ ჩაფიქრებული მიდის... თავის ფიქრებშია, აშკარად რაღაც ადარდებს.
-უკაცრავად ხომ ვერ მეტყვით სად ცხოვრობს, ანა კაპანაძე? შემომხედა გაკვირვებული მზერით.
-ანა კაპანაძე?
-კი ანა კაპანაძე და გავუღიმე.
-პირდაპირ იარეთ, 20 მეტრში ხელ მარჯვნივ.
-დიდი მადლობა... და განვაგრძე გზა,ისეთი ადგილი იყო მანქანა ვერ შევიდოდა, როდესაცკი მივუახლოვდი, გავაჩერე გადმოვედი მანქანიდან და გზა ფეხით განვაგრძე... აი მოვედი მაგრამმ... აშკარად შემეშალა სახლი, რადგან ჩემს წინ სახლი კიარა სასახლე იდგა. ხელის კანკალით დავრეკე ზარი... და თეთრ ლამაზ ფორმაში გამოწყობილი ძალზედ ლამაზი ქალბატონი აღებს კარებს.
-გამარჯობათ ? ვინ ბრძანდებით?
-მე.. მე.. ენა ამება... ანნა ანა ვარ ქალბატონ ანას კითხეთ იცის...
- ააა თქვენ ანა ბრძანდებით?, მობრძანდით ქალბატონო ანა.
-შევედი მთელი სიმორცხვით, მე ხომ პირველად უნდა მენახა ბებო, რომელზეც არაფერი მსმენია.
-ამობრძანდით აქეთ...
-ამიყვანა მესამე სართულზე, ოთახები რომ გენახათ, სასტუმრო გეგონებოდათ.
-აქეთ მობრძანდით.
-დააკაკუნა ოთახში და შემიყვანა.
-ქალბატინო ანა მიბრძანდით.
-მწოლიარე ბებო, დამხვდა საწოლში.
-გამარჯობა შვილო, როგორ ხარ ? რამხელა გაზრდილხარ...
-გამარჯობათ, რავი თქვენ?
-შვილო დავბერდი, დავბერდი ვკვდები.
- ჯერ ახალგაზრდა ხართ ისევ,
( ვთქვი გასამხნევებლად)
-შენი და არ წამოვიდა?
-არაა... მაგას საქმეები ჰქონდა და...
-კარგი შვილო, ალბათ გაინტერესებს ამდენი ხნის მერე რატომ გამოვჩნდი. ჯერ მამაშენის და დედაშენის ისტორიას მოგიყვები. ჩვენ კაპანაძეები ძალზედ სახელ განთქმული გვარის შვილები. ვიყავით და ვართ აქ. დიდ პატივს სცემდნენ ბაბუას, ბაბუას ყველაფერი ტრადიციულად უყვარდა. და არ უნდოდა, რომ მისი ოჯახიდან ქალიშვილი, ღარიბ ოჯახს წაეყვანა. მე ვერ გადავაფიქრებიე, ვერაფერს გავხდი ბაბუაშენმა ყველაფერი გააკეთა, დედაშენი და მამაშენი კი გაიქცნენ. გადაიხვეწნენ სადღაც თბილისიო მგონი, მე როგორც შემეძლო თანხით ვეხმარებოდი და ვცდილობდი, რომ ბაბუა შერიგებოდა და მიეღო სიძე. მაგრამ ვერას გავხდი რა. ახლახანს გარდაიცვალა ცხონებული. და მინდა ჩემი შვილიშვილები ჩემს გვერდით იყვნენ მანამ სულს დავლევდე. წნევები მაწუხებს, ხშირად ვხდები ცუდადა. მოვამზადებინე შენი ოთახი მეორე სართულზე, ეს უკვე შენი სახლია შვილო.
-რატომღაც თვალები ცრემლებით ამევსო, გადავეხვიე გადავკოცნე... ყველაფრის და მიუხედავად მაინც გულში ჩამწვდა... მისი მოყოლილი და ნათქვამი სიტყვები, გულიდან იყო. მიხარია რომ გაგიცანი ბებო ! მე მოგხედავ დამიჯერე, კიდევ დიდხანს იცოცხლებ.
-შვილო შენ მყავხარ გვერდით. და რა მომკლავს
-თმა გადამიწია უკან ხელით.
-როგორ გევხარ დედაშენს. დედაშენის ახალგაზრდობახარ. იცი? დედაშენის ოთახს გაძლევ. მისივე მოწყობილი, ძალიან გაუხარდებოდა... რაც წავიდა მისი ნივთებისთვის ხელი არ გვიხლავს. ისევ ისე დევს როგორც იდო.
-კარგი ბებო დიდი მადლობა. ახალა დაისვენე აღარ შეგაწუხებ. მერე შემოგივლი.
-კარგი შვილო დროებით.
გამოვედი... გულშიშიგნით რაღაც მწიწკნიდა. ჩამოვედი დაბლა ჩემი ჩემოდნები უნდა შემომეტანა.
-სად მიბრძანდებით? ქალბატონო ანა?
-ჩემი ჩემოდნების.ს..
-თქვენი ჩემოდნები თქვენს ოთახშია, მიბრძანდით დაისვენეთ. რამეს ხოარ ინებებთ?
-არა მადლობთ. ესენი როგორც ჩანს ბებიას დამხმარეები არიან. რატომღაც გამიკვირდა, ძალიან თანამედროვედ ცხორვობსს... ამოვედი ჩემს ოთახში ისინი,დედაჩემის ნივთები... ისეთი ბედნიერი ვიყავი, ყველა ნივთს სათითაოდ ვათვალიერებდი. ოთახი ისეთი დაწკრიალებული იყო, მტვერს ვერ დაინახავდით. თითქოს ვიღაც ცხოვრობსო იტყოდით. ძალიან გამეხარდა... თითოეული ნივთი დედაჩემს მახსენებდა. ოხ როგორ მომენატრა უცებ ქვითინი ავტეხე... ისეთი დაღლილილობისგან უცებ ჩამომეძინა...
სამი დღე ისტორია აღარ დამიწერავს დ იმის მერე რაც ბოლო ისტორიაზე ძალიან გამაკრიტიკეთ აღარ მქონდა სურვილი დამეწერა ამიტომ ახლა რაღაცნაერად მომინდა დაწერრა.. ამწამს 01:55 წუთია. და თუ უაზრო გამოვიდა არ გამკიცხოთ ძალიან. მაგრამ იმედი მაქვს მოგეწონათ ! გავავრძელო? მიყვარხართ ყველა დ კრიტიკოსებიც კი ^.^