ბედნიერება - როგორ ავხსნა ამ სიტყვის არსი არვიცი მაგრამ ერთ გეტყვით ბედნიერება წვრილმანებშია
ამას გეუბნებით გოგონა რომელსაც ყველაფერი გააჩნდა მაგრამ აკლდა ერთი რამ "ბედნიერება"
და როდესაც ის იპოვა დარეყმუნდა რომ ბედნიერებას ფულით ვერ იყიდი ის შენით უნდა ეძებო
***************
-ანამარია! - გავიგე დედაჩემის ხმა და ზოზინით ჩავედი ქვემოთ
წინ დავუდექი და მივაშტერდი
-წადი დაგაგვიანდებაა
-დე მეზარება დღეს რა
-რატომ?
-გუშინ ხო იცი არა ანას დაბადებისდღეზე ბევრი დავლიე და პახმელიაზე ვარ
-პახმელიას მოგცემ ეხლა მე შენ!
-არ წავალ დღეს - ვუთხარი და გვერდით მივუჯექი
-სულ აცდენ ანამარია
-სულ არა დედა
ისეთი თვალებით გამომხედა შემეშინდა
-ნუ მიბრაზდები! მართლა დავდივარ
-თვეში რამდენჯერ?
-კვირაში სამჯერ კაკ მინიმუმ
-ანამარია სულ გამოშტერდი შენ! - მითხრა და სამზარეულოსკენ წავიდა
-დედააა - მუდარით გავხედე მაგრამ უკან არც გამოუხედია
-ბნედა! - მომაძახა და კედელს მოეფარა
გამეცინა და ტელევიზორი ჩავრთე
**************
მე ვარ ანამარია ახვლედიანი - 19 წლის - ვაკელი - ვსწავლობ ალიაში ვარ მეორე კურსელი , ბიზნესზე ვაბარებ , ვარ ყველაზე მაგარი ოჯახის შვილი , მთელს საქართველოში და იმის გართაც ცნობილი ბიზნესმენია მამაჩემი , დათო ახვლედიანი , დედა - მარიამ ბერიძე - არ მუშაობს რადგან მუშაობა არასდროს დასჭირვებია , ისე პროფესიით ექიმია , ყოველთვის ყველაფერი გვქოდა და შემთხვევაც არ ყოფილა რამე მინდოდეს და არ ყოფილიყო , ფული იმდენი გვქონდა მთელ საქართველოს შევინახავდით , არ მიყვარს საკუთარ თავზე საუბარი იმიტომ რომ ყველას სხვანაირად იგებს ჩემსას ყველას გატუტუცებული გოგო ვგონივარ რომელსაც არაფერი ადარდებს საკუთარი თავის გარდა მაგრამ არაა ესე , მაგრამ ბოლოს მაინც ყველა "მეტენება" , ვის აწყენს მაყუთა მეგობარი?აჰაჰა
მყავს ბევრი მეგობარი მაგრამ ორს გამოვყოფდი - სანდრო თაბაგარი და ლიკა სიხარულიძე - ერთი სიტყვით გეტყვით ისინი არიან საკუკეთესოთა შორის საუკეთესოები!
მყავს შეყვარებული იოანე წიკლაური - 22 წლის - სამეგობრო წრეში გავიცანი და ურთიერთობა მალევე აგვეწყო - უკვე 1 წლის ერთად ვართ და ამ ბოლო დროს ცოტა არ იყოს მოსაბეზრებელი გახდა , ყველაზე და ყველაფერზე ეჭვიანობს თითქოს ვინმე ართმევდეს ჩემს თავს , ვერ გეყვით რომ "ყველაზე და ყველაფერზეე დაა დედამიწაზე და სიცოცხლეზე მეტად" მიყვარსთქო მაგრამ მიყვარს! უბრალოდ მიყვარს როგორც ბიჭი და სხვაში ვერ გავცვლი როგორც შეყვარებული ის ჩემთვის ერთადერთია მაგრამ არის ისიც რომ ვერასოდეს დავაყენებ ჩემს მეგობრებზე და ოჯახზე წინ ზუსტად ეს არის ის რაც მასში გაბრაზებას იწვევს , ყველაზე მაგარი ბიჭია , მაღალი აი ისეთი გემრიელად რომ ჩაეხუტები , შავგვრემანი მწვანე თვალებით , უკეთესს ვერც ვინატრებდი
მაგრამ ჩემზე შტერი ადამაინი არ დაბადებულა
ვერ ვისწავლე იმის დაფასება რაც გამაჩნია!
************************
-მე წავედი - დავიბარე სახლში და გარეთ გავედი
მანქანა გამოვიყვანე და იოანესკენ წავედი
როგორც ყოველთვის ის სანდრო და ლიკა ერთად იყვნენ , ერთმანეთი არ ევასებოდათ მაგრამ ჩემს გამო აკეთებდნენ ამას
განსაკუთრებით ლიკას არ ევასებოდა იოანე , რატომ არავინ არ იცის
-რას შვებით? - ბავშვები გადავკოცნე და იოანეს გვერდით დავუდექი
ჩამეხუტა და ტუჩები საფეთქელთან შემახო
მის ქმედებაზე გამეღიმა და ხელები უფრო მაგრად მოვხვიე
-აბა რას ვშვებით დღეს? - ტაში შემოკრა სანდრომ და მე გამომხედა
-ცუდად ვარ და დღეს მარტო ნებღლავი მინდა - უთხრა ლიკამ და თვალები დახუჭა
-მეც! - ავყევი დაქალს და სანდროს გავხედე
-კარგით წამოდით გიყით ნაბეღლავს და იოანე შენ ხო დალევ ლუდს? - სიცილით გახედა სანდრომ
-არა მეც ნაბეღლავი მინდა (იოანე)
-რაა? - გაუკვირდა სანდრომ
-შე*ემა რა ნებღლავი - უთხრა სიცილით იოანემ
სანდროსაც გაეცინა და მაღაზიაში გავედით
-რა დალიეთ გუშიონ ესეთი? - იკითხა იოანემ
-აუუ არვიცი საერთოდ რას ვსვავდით
-ძლივს დადიოდნენ შე*ემა (სანდრო)
-შენ რატო არ წამოხდები? - იოანეს გავხედე
-რაღაც საქმე მქონდა - მითხრა და ლოყაზე მაკოცა
-რა საქმე? - მაინც არ შევეშვი
-რაღაც საქმე ჩემო პატარა (იოანე)
დავუბღვირე და გამიცინა
-დეიდაჩემთან გამიყვან?
-ეხლა? - მკითხა იოანემ
-ხო რა ვნახავ და მერე სახლში უნდა წავიდე მარტოა დედაჩემი
-კარგი წავიდეთ - ბავშვები გადავკოცნეთ და და მანქანისკენ წავედით
-შენ გყავდეს მანქანა დღეს ფეხით გავალ მე - ვუთხარი იოანეს და ვაკოცე - საჭესთან შენ დაჯექი - მანქანას შემოვუარე და მეორე მხარეს დავიკავე ადგილი
-რა გინდა დეიდაშენთან?
-უნდა ვნახო და რა საქმე გქონდა შენ?
-ევიანობ?
-უნდა ვიეჭვიანო?
-არა
-არ ვევიანობ და რა საქმე იყო?
-გოგო დემეტრეზე რა
-ის გოგო?
-ჰორა
-რა ვერ დაკერა - გამეცინა
-დაკერავს - იოანესაც გაეცინა
10 წუთში დეიდაჩემის სახლთან ვიყავით , იოანეს ჩავეხუტე და კიბეებისკენ გავიქეცი , კორპუსში სირბილით შევვარდი და რაღაცას შევასკდი
რაღაცა იყო სანამ არ ავხედე
-ცოტა ფრთხილად - ვუთხარი და გვერდი ავუარე
-შენ დამეჯახე და მე ვიყო ფრთხილად? - მომესმა ბიჭის ბოხი ხმა და რატომღაც მესიამოვნა
ყურადღება არ მიმიქცევია სახლში შევვარდი
-დეიდაააა - ვიყვირე და მისკენ გავიქეცი
2 კვირის უნახავი მყავდა და ისე მენატრებოდა რომრავი
ხელები მაგრად მოვხვიე და 10 წუთი ესე ვიდექით
-როგორ მომენატრე ჩემო ფერია
-მეც დეიი
-როგორ ხართ აბა რასშვებით ?
-რავიი კარგად ვართ , დედიკო სახლიდან არ გამოდის სულ სახლშია და გამოდი რა ხოლმე
-რატომ?
-რავი მე დეი
-გამოვალ ამ დღეებში მაგრამ თქვენც რომ გაგახსენდეთ ნინო კარგი იქნება
გავუღიმე და ხელები მოვხვიე
ტელეფონზე ზარი გაისმა
დეიდას ურეკავდნენ
-დედაშენია - გამომხედა და ტელეფონს უპასუხა
-ხო მარ... რა გჭირს?... გოგო რა ხდება?... კარგი მოვდივარ... - დეიდაჩემის სახის გამომეტყველებაზე ვხვდებოდი რომრაღაც კარგი არ უნდა მომხდარიყო
შემეშინდა
-რა ხდება?
-არვიცი არაფერი უთქვამს ჩემთან გამოდიო ტიროდა
-რააა?
-ხო
-წავედი და გამოდი შენც - სახლიდან გავვარდი
დეიდა ახლოს ცხოვრობდა და სირბილით გავიქეცი ჩემ სახლისკენ
დედაჩემი ქალი იყო რომლის თვლებზეც მე ცრემლი არ მინახია და ეხლა რაღაც საშინელი მოხდა
სახლში სირბილით შევვარდი
ერთ ადგილას გავშეშდი როდესაც დედაჩემი ვნახე
იჯდა თავდახრილი და ტიროდა
მისკენ წავედი და ჩავიმუხლე
-დედი რა ხდება? - სახე ავაწევინე და ცრემლები მოვწმინდე
-მამაშენი... - თქვა და თავი ისევ დახარა
ყველაზე ცუდი ვიფიქრე და თვალებიდან ცრემლები წამომივიდა
მაგრამ...
მამაშენს გაშორება უნდა! - მითხრა მარიამმა
ეს სიტყვები გულში დანის ჩარტყმას გავდა
არ მჯეროდა და ვერც დავიჯერებდი როგორ შეეძლო მამაჩემს ეს გაეკეთებინა? ან რისთვის?
ოცი წელი იყვნენ ერთად და როგორ შეიძლებოდა ეს მომხდარიყო?
-რატო? - ვიკითხე ტირილით და დედაჩემს გავხედე
-არვიცი ანამარია როგორც ჩანს მამაშენმა ბიჭობა გაიხსენა
-ვერ გავიგე დედა
-უბრალოდ შენი ნივთები ჩაალაგე და წავედით - მითხრა და ცრემლები მოიწმინდა
-რაა? - გაკვირვებულმა ვიყვირე - სად უნდა წავიდეთ გაგიჟდი?
-არა ანამარია წავალთ სახლს ვიქირავებთ მე აქ ვერ გავჩერდები
-ხომ იცი რომ ვერ გავძლებ? ფული საერთოდ არ გვექნედა დედა და ხომ იცი რომ ვერა?
-ვიშოვით! მუშაობას დავიწყებ მეც და შენც
-მეც? ცხოვრებაში არ მიმუშავია!
-ანამარია მოდიხარ?
-მამა სადაა?
-ზემოთაა
-მოიცა სახლშია?
-ადი ადი და გაიგებ ყველაფერს
ზემოთ სირბილით გავიქეცი და მამაჩემის დანახვისას გავშეშდი
-რატომ აკეთებ ამ ყველაფერს? - ვკითხე და თვალებიდან ცრემლები წამომივიდა
-ჩემო პატარა - ჩემსკენ წამოვიდა
-რატომ დათო?! - ვუყვირე
-დათო? - გქკვირვებულმა გამომხედა - ცხოვრებაში არ დაგიძახია ესე
-შენ ვერ გაიგე რა გკითხე?
-სხვა მიყვარს
-ვინ სხვა მამა? სულ გააფრინე? მე რას მიკეთებ? კაი მე თავი დამანებე დედას რას უკეთებ? საერთოდ სად გვიშვებ? ოცი წელი მამა! ოცი წელი იყავით ერთად და სიყვარულმა გადაგიარა? ორმოცდაოთხი წლის კაცი ხარ ეხლა მოგინდა სიყვარულები? სულ გარეკე
-შენ ჩემთან დარჩი გთხოვ
-დათო მეღადავები? - გამეცინა - დედას სახლიდან უშვებ და შენ გგონია მე შენთან დავრჩები? შენ გგონია შევეგუები სახლში ვიღაც ბო*ს რომ მოათრევ? დედა დავუძახო? თუ დედიკო ან დე ?
-ბოდიში მა სხვანაირად არ შემიძლია
-მამა ბოდიში ყველაფერს შველის? რა გამიკეთე ეხლა იცი? შენი ერთი საქციელით ცხოვრება მომიკალი , ცხოვრება შენც დაინგრიე
-მაპატიე
-ხვდები რომ ყველაფერს კარგავ? - ვკითხე და თვალები ოთახიდან გამოსული გოგონასკენ გამექცა - შვილიც ყავს შენს საყვარელს?
-როგორ? - წინ წამოიწია გოგონა და მამაჩემს ამოუდგა
-ეხლა შენ მის ქმედებაზე თანახმა ხარ? შვილს და ცოლს აგდებს დედაშენის გამო
-დედაჩემი რა შუაშია?
-ვინაა მამა ეს? - გაკვირვებულმა გავხედე მამაჩემს
-ეს.... -თავი დახარა დათომ და გოგონას გაეღიმა
-მოიცაათ - სიცილი ამიტყდა - შენ ? - ზიზღით გავხედე გოგონას
-მე - მითხრა ამაყად გოგონამ
-ბო*ი ხარ! - გავუღიმე
გოგონამ ხელი აწია მაგრამ ჰაერში გააჩერა და სიცილი შევწყვიტე
-არა ველოდი დიდ ქალს მაგრამ ჩემს ტოლ ბავშვებზე თუ გაგიჟდებოდი არ მეგონა დათო
-ანამარია გთხოვ
-რას მთხოვ დათო? რას? - ვიყვირე - აი შენ კიდე - გოგონას გავხედე - ფულზე დახამებული ბო*ი ხარ კიდევ გიმეორებ მამაჩემის ტოლა - გამეცინა - რა ტოლა მამაჩემს გამოეკიდე
-და შენ გკითხო? - გამომხედა ღიმილით გოგონამ
-რამდენი წლის ხარ?
-რა შენი საქმეა?
-ნორმალურად მელაპარაკე თორემ გისვრი აქედან
-მიდი აბა
-გაჩერდით ეხლა! - იყვირა დათომ და ზიზღით ავხედე
-არაკაცი ხარ! იცოდე ეს შენი შვილისგან სხვამ რომ არ გითხრას მერე - გავუღიმე და ჩემი ოთახისკენ წავედი - და ჰო კიდევ მადლობა - გავძახე და ოთახში შევედი
საწოლზე წამოვწექი და ტირილი დავიწყე
ეხლა რა ხდება მამაჩემი რომელმაც ოცი წელი ჩემს გაზრდაში გაატარა , მამაჩემი რომელი სიცოცხლეს მერჩევნა , მამაჩემი რომელიც მეგონა ჩემი და მარიამის გამო ყველაფერზე იყო წამსვლელი არაკაცი ყოფილა! უკვე დათომ ცხოვრება დამინგრია და გამანადგურა , მამა დავკარგე დედაჩემმა კი ქმარი , ის მოკვდა და უკვე ერთდროულად ჩემი ტოლი გოგონას მამაც და საყვარელიც გახდა... მეზიზღებოდა ამ მომენტში საკუთარი მამა, მეზიზღებოდა , მარიამს ყველაზე მეტად გაუჭირდებოდა მის გარეშე , მე არა , მის გარეშე არა უფრო ამ სახლის გარეშე და ამ ყველაფრის გარეშე რასაც ყოველდღე ვხედავდი , ისე ვიყავი ფუფუნებას შეჩვეული სხვა ნაქირავებ სახლში ჩემი თავი არ წარმომედგინა
"ნეტა ძამიკოს როდის გამიჩენენ? - გავიფიქრე ზიზღით და ჩემოდანი საწომზე მოვისროლე
ყველაფერი ჩავყარე რაც კი გამაჩნდა და ქვემოთ ჩავედი
ნინოც მოსულიყო და დედაჩემს აწყნარებდა და თან დათოს ლანძღავდა
-წავედით რა - ვუთხარი და კარისკენ წავედი
დედაჩემს ძლივს წამოდგა ჩემოდანს ხელი დაავლო და კარისკენ წამოვიდა
-ანამარია მამი! მარიამ - ჩამოირბინა დათომ და ცრემლიანი თვალებით წინ დაგვიდგა
მარიამმა ტირილს უმატა და გარეთ გავარდა
-გეხვეწები არ მიმატოვო მამა
-შენ შვილი აღარ გყავს! ის იშვილე და დაისვი სახლში - ვუთხარი ზიზღით და გარეთ გავედი
-ყველაფერი ისე არაა თქვენ როგორც გგონიათ - მომესმა მამაჩემის ხმა მაგრამ ყურადღება აღარ მიმიქცევია ისე ჩავჯექი მანქანაში
გაგვიმართლდა და დეიდაჩემის მეზობლად ვიღაცა ბინას აქირავებდა შესაბამისად იქ დავსახლდით , დიდი არაფერი სახლი იყო მაგრამ გაჩერება შეიძლებოდა, ჩემი ოთახი მაინც მქონდა
-ყველაფერმა დამღალა! - შევედი დეიდაჩემთან და დედაჩემის გვერდით დავჯექი - დედი დამშვიდდი რა ხო იცი ინანებს
-რო ინანებს უკვე გვიანი იქნება დედა - მითხრა მარიამმა და თავი ბალიშში ჩარგო
-მე გავისეირნებ და ამოვალ მერე
-სად მიდიხარ? (ნინო)
-იოანეს ვნახავ ალბათ - ვუთხარი და გარეთ გავედი
კიბეებზე სირბილით ჩავედი როგორც ყოველთვის
თავზე ქუდი წამოვიფარე და ყურსასმენები გავირჭე
გარეთ რამდენიმე ბიჭი იჯდა
-გამარჯობა - გავიგე ნაცნობი ხმა და დღევანდელი შეტაკება გამახდენდა
"ის იდიოტი" - გავიფიქრე გონებაში და წინ სვლა განვაგრძე
-რას მაიგნორებ?
კვლავ არ გამიცია ხმა
-ვაჩე სად მიდიხარ? - ეხლა სხვისი ხმა გავიგე და მივხვდი რომ "ვაჩე" წამოდგა
-მოიცა მოვალ - შემეშინდა და ნაბიჯებს ავუჩქარე...