ვგრძნობდი,დათოს სიახლოვეს სიზმარშიც კი ვგრძნობდი, მგონი მომეჩვენა რომ ვიგაცამ მითხრა მიყვარხარო, თვალები ნელ-ნელა გავახილე და არემარე მოვათვალიერე ალბად ეს ჩემი ანტაზიის ნაწილი იყო, მოვინდომე გოგომ რომ დათოს შევყვარებოდი, მაგრამ ისევ ჩემი ძმა გამახსენდა ის ხომ გიოს ძმაკაცი იყო როგორ შემეძლო მასზე ასე ლაპარაკი, როგორ ვბედავდი, მაგრამ გულს ვერაფერს ვუბრძანებ თითქოს სულ მასთან მინდოდა 2 დღეა რაც ვიცნოვ და უკვე მასთან ერთად მინდოდა მის გარეშე ერთ წუთსაც ვერ ვძლებ - რა მჭირს? ვეკითხები ჩემს თავს, რატომ ვფიქრობ სულ მასზე რას მემართება განა ეს ნორმალურია ? განა ასე შეიძლება ? ის ხომ ჩემზე 6 წლით დიდია. ფიქრებში ვიყავი გართული ხან დათოზე ვფიქრობდი ხან გიორგიზე, ვხვდები რომ მე ამას ადვილად ვერ გადავიტან, დავუფიქრდი და მივხვდი იქნებ ურიგო არიყოს რაჭაში წასვლა იქ ხომ სიმშვიდეა სიწყნარეა, დავისვენებ და უკეთესად გავაანალიზებ მომხდარს, დავფიქრდები როგორ უნდა მოვიქცე მომავალში... შიმშილის გრძნობამ შემაწუხა ტელეფონი ავიგე და ქვემოთ სართულზე ჩავედი, დედაჩემს შემოსასვლელში ჩასძინებოდა, ადეალა გადავაფარე და სამზარეულოში შევედი ტორტის ნაჭერი და გემრიელად შევექცეოდი როცა ჭამას მოვრჩი გადავწყვიტე ტანზე გადამევლო და შემდეგ ტანსაცმელი ჩამელაგებინა,წიგნები და რამოდენიმე ბლოკნოტი, აზრად ფოტოაპარატმაც გამიელვა რაიცი რაში დამჭირდა, ავირბინე ჩემს ოთახში ყველა საჭირო ნივთი ავიღე და აბანოსკენ გავეშურე მძიმე იყო ამ აბანოში ჩემთვის შესვლა მაგრამ რას ვიზამთ მეორე აბანო ჯერ არ იყო დამთავრებული, თქვენ გგონია მეშნია შიგნით შესვლა ? არა არ მეშინია უბრალოდ ყველაფრის გახსენენა ძალიან ძნელია, ისევ ის ტკივილი ისევ ის სცენები, მაგრამ რას ვუზათ ასეთი დამპალია ეს ცხოვრება.. შევედი აბანოში და წყალი მოვუშვი შხაპის ქვეშ დავდექი თითქოს ცხელმა წყალმა მიშველა, დამამშვიდა გავითიშე ბოლოს კაკუნმა გამომაფხიზლა
- ბატონო ვუპასუხე ჩუმად
- ანამარია კარგად ხარ შვილო ? მომესმა დედაჩემის აღელვებული ხმა
- კი დედუ კარგად ვარ გამოვდივარ
წყალი გადავკეტე ტანზე პირსახოცი შემოვიხვიე და გავედი აბანოდან, მისაღები ოთახიდან გადავწყვიტე გასვლა ჩემს ოთახში მაგრამ რომ შევედი გავშეშდი იქ დათო იჯდა ალბად ისევ დაბრუნდა სირცხვილისგან არ ვიცოდი რა მექნა
- უკაცრავად, არ ვიცოდი აქ რომ იყავი
უკანა კიბეებიდან სწრაფად ავირბინე ოთახში პირსახოცი სწაფად გავიძრე და ტანსაცმელი ერთი ხელი მოსმით ჩავიცვი ჩემი საყვარელი სიმგერა ჩავრთე ,, სადგაც შორს ისევ ლამაზად თოვს'' ამ ტექსტზე გიო გამახსენდა და ტირილი ამივარდა.. როგორ მომნატებია მისი სურნელი ალბად ცოტაც და გავაფრენდი სასტიკმა სურვილმა შემიბყრო მინდოდა ამწამს გიორგისთან მივსულიყავი , გამახსენდა რომ დათო აქ იყო შეეძლო ჩემი იქ აყვანა კედები ამოვიცვი შემოსაცმელი შემოვიცვი და ქვემოთ სწაფად დავეშვი მისაღებში რო შევედი დათო იქ არ დამხვდა, დავიძახე მაგრამ ხმა არავინ გამცა ნეტა სად წავიდა ეს ხალხი კიდევ ერთხელ დავიძახე, ისევ უშედეგო მცდელობა, მესამედ უკვე დავიყვირე და დათო დაფეთებული შემოვარდა,
- რაი ანამარია რა ხდება ? შეშინებული მიყურებდა
- არაფერი რო ვერ გნახეთ შემეშინდა მეტი არაფერი რაღაც მინდა გთხოვო გთხოვ უარი არ მითხრა რა
- გისმენ ფერია შენ ოღონდ მთხოვე
- აუ დათ გთხოვ გიოსთან ამიყვანე რა ძაან გთხოვ და ტუჩები პატარა ბავშვივით გამოვწიე
- შენ მაგაზე როგორ გაწყენინებ წამოდი წავიდეთ, მე ისედაც შენთან მოვედი
- ვაიმე დათ ჯიგარი ხარ რა ...
მანქანასთან სწრაფად მივედი შიგ კომფორტულად მოვკალათდი, ჩემმა ყურადღება მანქანის უკან დადებულმა ლამაზად შეფუთულმა ყუთმა მიიბყრო, ნეტა ვისთვისააქ გამზადებული ? მე ხო არუნდა მაჩუქოს ? ამდროს მანქანაც დაიძრა , მივხვდი დათომ დააფიქსირა ჩემი მზერა როემელიც ყუთისენ იყო მიმართული
- ხო ანამარია ეს ჩემი შეყვარებულისთვისაა ლამაზია ხო ?
ოღონდ დათოს ეს არეთქვა ოღონდ შეყვარებული არ გამეგო,ჩემი ყველა ოცნება იქ დაინგრა ,
- კი ლააზადაა შეფუთული გაუხარდება აბად კარგი რამ შეურჩიე არა?
- ხო არვიცოდი რა მოხუდებოდა და ამიტომ ყველაფერი ვიყიდე და ჩავატიე
მთელი გზა ხმას არცერთი ვიღებდით, როგორც იქნა ავედით სასაფლაოზე მე წამებში ჩამოვხტი მანქანიდან და გიორგის სასაფლაოსკენ გავემართე, როგორ მიმძიმდა იქ მისვლა რა მტკიმნეული ყოფილა ჩუმად ვუტვუტი და ქვითინი დავიწყე
- გიო , ჩემი გიო , ჩემი გიორგი ჩემი ცხოვრება, ხედავ სადხარ ? აი აქ ამ გაყინულ მიწაში ჩემო გულის ტკვივილო მინდა ჩაგეხუტო და გითხრა რომ მიყვარხარ მაგრამ ჩემთან არხარ ... კივილი მომინდა , გიოო ბოლო ხმაზე ვიკივლე ამდროს ვიგრძენი როგორ ჩამეხუტა დათო როგორ მეფერებოდა თმებში და მაწყნარებდა,
- რატომ დათო ის რატომ მაინცდამაინც ის რატომ ?
- ჩუ ჩემო გოგო, დაწყნარდი ის შენს გვერდითაა უბრალოდ ვერ ხედავ ის სულ შენთან იქნება, ამდრო დათოს უკან დავინახე თეთრი გრუბლის მგვარი რაღაც მეგონა თავიდან ვინმე რაგაცას წვავდა მაგრა აშკარად ნამწვავს სუნი არ იყო, გაოგნებული ვუყურებდი ერთ ადგილს, ვერ ვხვდებოდი რაიყო ბოლოს დათოს მიბრუნდა,
- დათო ეს რა არის ?
- ხოგითხარი ჩემო ცხოვრება ის შენთან არის თქო, როგორ აგიხსნა ცოვრება ეს სასწაულია რომელიც ათასში ერთხელ ხდენა მიდი დაელაპარაკე გიოს თუ გინდა კითხე რამე
გიოს საფლავთან მივედი, ჩამოვჯექი და ლაპრაკი დავიწყე კითხვა დავუსვი
- გიო გთხოვ გადაწყვეტილება მიმაგებინე სწორად ვიქცევი? სწორად ვიქცევი რომ დათო შევიყვარე
- დათ წავედით ვუთხარი და მანქანისკენ ავიღე გეზი
დათოც უხმოდ მალე ჩაჯდა მანქანაში სახლში რომ მივედით დედიკოს უკვე დაძინებოდა ,
- დათო შემოდი რა გთხოვ დღეს დარჩი ჩემთან მარტო არ დამტოვო
-კარგი ჩემო პრინცესა, შენნაირ ანგელოზს როგორ დავტოვებ მარტო
სახლში შევედით ძალიან მშიოდა ამიტომ სამზარეულოსკენ გავემართე ჩემთVის და დათოსთვის ჩაი გავაკეთე და კვერცი შევწვი... დასაძახებლად გავედი და რას ვხედავ დათო ჩემს ლეპტოპში იქექება
- ბატონო დავით ჩაი მზადაა და ჩემს ლეპტოპს დაანებეთ თავი თუ შეიძლება
- ახლავე ქალბატონო ანამარია
კურტუმოს ქნევით გავედი სამზარეულოში, ვგრძნობდი როგორ მიწვავდა მისი მზერა ზურგს დავჯექი და ჩაის სმა დავიწყე ... გემრიელი იყო როგორ მომშიებია, დათო ჩემს წინ დაჯდა, ჩაის წრუპავდა და თან მიყურებდა, ვერ ვხვდებოდი მის თვალებში რა ცეცხლი ტრიალებდა უცბად ადგა და ჩესკენ წამოვიდა ვერ ვხვდებოდი რას აკეთებდა მოვიდა და ამაყენა, მისი შეხება ჩემს გულს ცუდად ხდიდა უფრო მაყვარებდა ტავს... ღერთო ოღონდ არ ჩამეხუტოს
- წამო პატარა შენი ძილის დროა, წელზე ხელი შემომხვია ზუგზე მომიგდო და ჩემი საძინებლისენ აიღო გეზი...
-დათო დამსვი
- ნუფართხალებ გოგო ჩამომივარდები იცინოდა როგორ უხდება სიცილი , ვაიმე ღმერთო როგორი საყვარელია
- დამსვი დათო. უკვე ისტერიკები მეწყებოდა - დამსვი დათო გთხოვ, გამიშვი ხელი, მეშინია , დამსვი
- რამოხდა ანამარია
- არმომეკარო , არგაბედო შეხება როგორ ბედავ ?
- დაწყნარდი ბოთე არაფერს ვაპირებ ნუხარ სულელი მოდი დაწექი მე გავალ
რადებილიხა ანი რა სულელი როგორ იფიქრე რო რამეს დაგიშავებდა პიჯამოები ჩავიცვი და საწოლში შევწექი დათომ კარები შემოაგო
- დაწექი პრინცესა?
- კი დავწექი,
- კაი მე წავალ
- არა არ წახვიდე რა გთხოვ მომიწექი გვერდით მეშინია
- ანამარია დარწმუნებლი ხარ ?
- ჰოო
დათო წამის მეასედებში მოვიდა ჩემთან საწოლში შემოძვრა და უკნიდან ჩამეხუდა და ყურში ჩამჩურჩულა,, დაიძინე ჩემო ფერია ხვალ ადრე უნდა ავდგეთ ტანსაცმელი უნდა ჩავალაგოთ'' მე შენთან ვარ არ შეგეშინდეს მესიამოვნა მისი ეს სიტყვები გადავტრიალდი და დათოს ცხვირზე ვაკოცე თავი გულზე დავადე და დავიძინე
***დათო***
როცა ანამარიას მივუწექი რაგაცა რარეალური შეგრძნება მქონდა თავის შეკავება მიჭირდა , მისმა ქცევამ კი საბოლოოდ პიკს მიაღწია , მივხვდი რომ მასაც ვუყვარდი და ეს მაბედნიერებდა, მაგრამ არვიცი რას გვიმზადებს ეს სიყვარული ჩვენ, ვეფერებოდი თავზე ვკოცნიდი, და ყურში ჩავჩურჩულე პრინცესავ შენ მე ჩემი დაგარქი...

მაპატიეთე ჩემო მკითხველებო, ცოტა დიდხანს გამიგრძელდა, ბოდიშს გიხდით. ველი თქვენს კომენტარებს და შეფასებას <3