საავადმყოფოდან მეორე დღესვე სცადა, გააეწერინებიაა თავი დათოსთვის ნინუცამ ,ალექსიც ეხმარებოდა დათოს დაყოლიებაში საყვარელ,ქალს.
-გეფიცები დათა, წამითაც არ დავტოვებ მარტო და გავფურთხილდები,საუკეთესო მედდა ვიქნები. გაეკრიჭა ნაკაშიძე,ბერიშვილს.
ბერიშვილი ისევ ყოყმანობდა,არ უნდოდა ასე მალე წასულიყო ნინუცა სააავადმყოფოდან.
-დათა...ახლა ნინუცას მული წამოეშველა.
მეც ექიმი ვარ, შეიძლება ერთ სპექტრში არ ვმუშაობთ,მაგრამ მეც მესმის რაღაც ქირურგიაში, ამიტომ გაგვატანე ჩვენი რძალი სახლში,ალექს მეც დავეხმარები და შენც გამოგვიარე ხოლმე და ყველა ერთად გვნახე. ქალბატონმა ნაკაშიძემ ბოლო სიტყვები ჩვეული ტემბრით აღარ თქვა და სიწითლემ გადაკრა სახეზე. დათამაც ააცმაცუნა თვალ-ტუჩი. ეს ნინუცას არ გამოპარვია.
-კარგი,თანახმა ვარ! თქვა და ნინუცას აკოცა შუბლზე.
თავს უნდა მიხედო,თანაც კარგად,ნინუც!
-არ იღელვო შენ,ჩემს თავს მივხედავ. ვუთხარი და ლოყები გავუწელე.
ალექს წყალი მიყიდე რააა...მწყურია...შენ კი ნინ,თუ შეგიძლია სახლიდან ჩემი სპორტულები და ბოტასები მომიტანე,აქედან მივდივარ....ფართოდ გავუღიმე,ყველას.
-ოჰოო...ქალბატონო გედენიძე,თქვენ სიარული ჯერ არაა სასურველი,მეტიც ეტლით ჩაგიყვანთ ქვევით და სახლშიც საწოლში ჩაწვებით,თანაც ნაწოლებიც საშინლად გეტკინება და ყველაფერს ერთად უნდა მოვერიოთ. დათამ თვალი ჩაუკრა დად ნაფიცსს.
-კარგი,რა ეტლი?! ნაწოლები მართალია უკვე მტკივა,მაგრამ ჩემს თავსმივხედავ,მიდი ნინ,მომიტანე ტანსაცმელი,შენ ალექს წყალი მიყიდე,შენ კი დათა ბატონო გამართე! გავეცი განკარგულებები და გავიჯგიმე საწოლში.
-გაგართოო?! შენ ხომ არ გარეკე?! მე რა ჯანბაზს ვგევარ?! დათა აროხროხდა.
-დათა ძმაო დაგერხაა! წარმატებები! და-ძმა ნაკაშიძეემ სიცილით გაიხურეს პალატის კარი.
ცოტა ხანს ორივე ვდუმდით,მერე კი მე დავიწყე საუბარი.
-ალბად მიხვდი ესენი რატომ გავყარე აქედან ხომ?! ვკითხე დაეჭვებით.
-ხო..ამოიდუდუნა.
-რამე უთხარი ალექსს?! მან იცის ან ვინმემ რომ ავად ვარ და ჩემი დღეები ისედაც დათვლილია?! ისე მშვიდად ვამბობდი ჩემს განაჩენს ვინმეს ეგონებოდა სხვაზე ვსაუბრობდი და არა ჩემს თავზე.
-არაფერი არ მითქვამს,არავისთვის ნუ ღელავ და თან შენ დღეები დათვლილი აღარ გაქვს,ამ მდგომარეობაში მე შენ გიმკურნალე,როგორაც შემეძლო.... მხოლოდ ერთი მოდი ასე ვთქვათ,მსგავსი ქიმიოთერაპიისა დაგვრჩა,ნუ ქიმაი ვუწოდოდ,მაგრამ არც ქიმიაა,ამას შენ ვერ გაიგებ! ესეც კონტროლის მიზნით და ვსოოო,სრულიად ჯამრთელი ხარ! დათას ვუსმენდი და თავი სიზმარში მეგონა,ყველაზე მძიმე დაავადება და ცხოვრების განჩენი დავამარცხე მეგონა.
-ტყუი,ხომ? ცრემლიანი თალები შევანათე ბერიშვილს.
-არ ვტყუი...ჩემი ამერიკელი მეგობარი ჩამოვიდა საქართელოში დასასვენებლად თუმცა,ეს დასვენება დასვენების გარდა ყველაფერი იყო.
ვინაიდან შენი გული ძლივსღა ფეთქავდა,გადავწყვიტე ამ დაავადებასთან ყველას თანხმობის გარეშე მებრძოლა და ჩვენი ქიმიების გაკეთება დაგიწყეთ... სიტყვა გავაწყვეტიე დათოს.
-შენ ხომ სულ მეუბნებოდი რომ მე ოპერაცია მჭირდებოდა.... მე ხომ.... მე ხომ, თავის ტვიში სიმსივნური წამონაზარდი მაქვს დათო! ჩემი დიაგნოზის წარმოთქმა გამიჭირდა.
-არ გაქვს,გქონდა! მე შენ სულ გეუბნებოდი იმასაც რომ უნდა გემკურნალა,მაგრამ შენი სიჯიუტე.... და თავი გადააქნია ბერიშვილმა.
ჯორჯი და მე შევთანხმდით,რომ ის ჩვენი ქიმია საუკეთსო გამოსავალი იყო და სხვადასხვა ტიპის მედიკამენტოზური მკურნალობა...თუმცა რისკი გაიზარდა, 50-50%-ზე იყო.
ჩვენი ქიმიას შენი გული და ორგანიზმი ან გაუძლებდა ან არა,თუმცა მან გაუძლო და დღეს შენ ჯამრთელი ხარ,სრულიად ჯამრთელი,ეს ერთი ქიმიაც კონტროლის გამო უნდა გაიკეთო... ხმას არ ვიღებდი,დაუჯერებლად მეჩვენებოდა ყველაფერი.
-რატომ დუმხარ?
-არ ვიცი...არ მჯერა,ის რომ მე ვიცოცხლებ... 6 თვეზე მქონდა გათვლილი ჩემი გეგმები და მერე სიკვდილისთვის მშვიდად მომზადებას ვაპირებდი...ახლა კი ყველაფერი იცვლება ჩემში....ახლა შემიძლია ვიცხოვრო...თვალები დავხუჭე და ცრემლები უკუ ვაგდე.
-ხო შეგიძლია იცხოვრო ნინო,ამ ქიმიის შემდეგ,შეგიძლია შენი სექსუალური ცხოვრებაც მოაწესრიგო და რაც მთავარია, დაორსულდე,შვილი გეყოლება ნინო,შვილი რომელიც მართლა შეგცვლის ვინაიდან დედას გიწოდებს! ხვდები შენ ამას?! დათომ ხელები დამიკოცნა და ცრემლები ამომწმინდა თვალებიდან.
-შენი აზრით მე შვილი ამ ყველაფრის შემდეგ მეყოლება?!
-ნინოოო,რატომ არ მისმენ და მოვლენებს რატომ უსწრებ წინ?! ბოლო ქიმიას,რომელსაც უახლოეს დღეებში გავიკეთებთ და ამის შემდგომ 1 თვე გავა შეგიძლია, მოიწესრიგო სექსუალური ცხოვრება და დაორსულდე,შენი ორგანიზმი ამისთვის მზადაა. მაგრამ გაფრთხილებ,ეს ბოლო გადასხა ძაალიან მტკივნეული იქნება, შენს ტვინს და ორგანიზმს ეს ყველაფერი აქამდე არ გაუაზრებია ჯერ,ახლა კი ფხიზელი გონმებით ამას როგორ გაუძ₾ებ არ ვიცი....
-რა ტკივილია ასეთი?! შეგიძლია მცირედი მითხრა მასზე.
-ორგანიზმი თითქოს გეშლება ამ დროს,ღებინების შეგრძნება,თავის ტკივილი,თავბრუსხვევა,რამდენიმე დღე გაუყუჩებელი ტკივილი მთელს სხეულში...
-აღარ გააგრძელო...გავაწყვეტიე სიტყვა....მე ამას გავუძ₾ებ,ჩემი ცხოვრების და ბედის ბორბლის შემხედვარე,მე ამასაც გავუძლებ! ვთქვი გადაწყვეტით.
-რამდენიმე დღე სახლში იწექი და დაისვენე,მერე როგორმე,სამსახურს დაუბრუნე ალექსი და მოდი აქ,გაგიკეთებ და ამით დავუსვათ ბოლო,შენს მომაკვდინებელ დაავადებას! მაკოცა შუბლზე და პალატაში მარტო დამტოვა.
********************************** ***************************
სახლში მისულს ალექსის ბიჭები,ჩემი გოგოები და ჩემიი მონატრებული ბიძაშვილი ნინია დამხვდა,რომელიც ლონდონში დავტოვე.
ყველა და ყველაფერი,მომნატრებოდა,ბევრი ვილაპარაკეთ,საათის ირები უკვე 11-ს უჩვენებდა,რომ დაშლა გადაწყვიტეს ბავშვებმა.
-ჩვენ წავალთ ძმაო,ალბად თქვენც დაღლილები ხართ დაისვენეთ. დადა გადაეხვია ალექს და ქურთუკი მოისხა.
-კარგი ძმაო,ხვალ შემოგვიარეთ.
-ხვალ საღამოს მოვალ,მეც ნუცი! მაგრად ჩამეხუტა ნინია.
-დღეს ვერ ვისაუბრეთ,ხვალ გამოდი! ვაკოცე მაგრად და ცრემლი გადმომივარდა თვალებიდან.
-რა გატირებს გოგო?! დამაცხრა თავზე ქავთარაძის ქალი.
-დედაჩემი,ნიკო,მიშა ძია და სხვა დანარჩენი არც კი მოვიდნენ სანახავად ხვდები რას ვგრძნობ ახლა? ცრემლები მოვიწმინდე და თვალებით ალექსი მოვძებნე,რომელიც გასასვლელში იყო ბიჭებთან ერთად.
-მოვა,ის სულ იქ იყო და ახლაც მოვა,მერწმუნე. მაგრად აკოცა მამიდაშვილს,ქავთარაძემ და გასასვლელში მოროხროხე ბიჭებისკნენ გაიქცა,დადა დაპირდა ნინუცას,ქავთარაძის სახლში უვნებლად მიყვანას.
******************************* *************************
დივანზე ვიწექით ორივე მისაღებში,თავზე მეფერებოდა ალექსი,მე კი მის ხელებს ვეფერებოდი,როდესაც უაზრო შეკითხვა დავუსვი ნაკაშიძეს.
-ალექს,რომ მოვმკვდარიყავი,როგორ აპირებდი შემდგომ შენი ცხოვრების წარმართვას?!
-რა უაზრობებს მეკიხები ნინო,ხვდები მაინც?! ფეხზე წამოხტა და გაავებულმა შემომხედა.
-მაინტერესებს,რას აპირბდი,მართლა..გთხოვ მიპასუხე. ცოტა ხანს დადუმდა.
-მე საერთოდ არ ვაპირებდი ცხოვრებას, მაგ შემთხვევაში! მითხრა ჩვეული ბოხი ხმით. შენ სიკვდილის უფლება არ გქონდა,არაა! მითხრა და უეცრად ტუჩებზე დამაცხრა.
კოცნისას ჩვენს ყურს მიწვდა კარზე ზარის ხმა. უუეცრად მოვწყდი მის ტუჩებს და იმედიანი თვალებით შევხედე ალექსს.
-ალბად დედაა...
-არა მგონია,ქალბატონი მარიამი დღეს მოსვლას არ აპირებდა.
-როგორთუ არ აპირებდა? ვკითხე თვალ ცრემლიანმა.
-მერე აგიხსნი!.მომაძახა და კარის გასაღებად წავიდა.
ალექსანდრე გაშეშებული იდგა კართან.
-მართა შენ აქ რა გინდა?
-უნდა ვნახო,ალექს უნდა ვნახო,გთხოვ.... მუდარა გაისმა ქალის ხმაში.
-მისი ნერვიულობა არ შეიძლება წადი,მართა,გთხოვ! სხვა დროს ნახე.
-აუცილებელი საქმე,მაქვს ვერ მოვიცდი,გევედრები ალექს!
-შენ აქ რა გინა?! ორივეს მზერა ჩემსკენ მოიმართა.
-რატომ ადექი ნინო?! ალექსი მომვარდა. მე დამეყრდენი. ხელს მაშველებდა.
-ნინ,სალაპარაკო მაქვს შენთან. მართა დაბნეული ლუღლუღებდა.
-რა გგონია,ვინაიდან ჩვენი გადარჩენა სცადე და გმირის როლის მორგებაც, აქ მოსვლის უფლება გაქვს?! თვალები დავაკვესე გაბრაზებულმა.
-გთხოვ მომისმინე,საბოოლოოდ მომისმინე გთხოვ! მართა,მევედრებოდა და ვხვდებოდი რაღაც რიგზე არ იყო,რაღაც ტკიოდა,მასაც.
-შემოდი...ვუთხარი და ალექს ვთხოვე მარტო დავეტოვებინეთ მე და მართა სალაპარაკოდ.ვხვდებოდი რაღაც სერიოზული ჰონდა მას სათქმელი.
ვგრძნობი კიდევ ერთ საიდუმლოს უნდა ახლდოდა ფარდა და ენახა დღის სინათლე.


ბოდიშსს გიხდით დაგვიანებისთვის,ტკბილებო და მაადლობა დიდი ამხელა სიყვარულისთვის და ამდენი თბილი შეტყობინებისთვის. <3
არ ვიცი რა გამომივიდა,სტუმრების არმია მახვევია თავზე  და ძლივს დავწერე რაღაც. 
შემიფასეთ <3
მიყვარხართ თქვენ მე,ჩემო შოკოლადებო <3