***
სასწაული ის კი არ არის მე რომ შენ ჩვეულევრივად, შეუცვლელად, ისევ ისე მიყვარხარ,
სასწაული ის არის ამის გამეორება რომ მჭირდება.
იმდენად მიყვარხარ ვერ გპატიობ ჩემგან ასე დაუკითხავად შორს წასვლას და ვიცი როგორ გკლავს, გაწუხებს, ბოლოს გიღებს ჩემი ყველა ნათქვამი მიყვარხარ, ვიცი როგორ ღრღნის და ეჭვს გიჩენს შენი არჩევანის სისწორე, ვიცი როგორ გიტრიალებს თავში გადაწყვეტილებები, რომ იქნებ არასწორი იყავი, მინდა რომ მე დაგეხმარო და გითხრა რომ
იქნებ კი არა
არასწორი იყავი.
არარსებობს რამე რაც მე შენ გარეშე მინდა,
ახლა უკვე მაფიქრებ.
თან იმდენს რომ დღე და ღამე მერევა ერთმანეთში.
შენი ასეთი გადწაყვეტილება იმ შედეგამდე მიდის რომ მე ჩემ ყველა უჯრედს ვაიძულებ შენ გარეშე ყოფნას მივეჩვიო.
ანა,
როგორ მიყვარს ასე რომ გეძახი.
მგონია რომ მე სხვა ტონალობაში და სხვა სიწყნარით გეძახი.
ანა,
ერთადერთო,
იმდენად მიყვარხარ და იმდენად მენატრები შემიძლია ყველაფერი წამში შევცვალო,
მაგრამ ბოლოს მიღებს ის ფიქრი რომლითაც შენ გეგონა რომ ჩემთან რამე შეიცვლებოდა.
ამას ვერ გპატიობ.
იმდენად ღრმად ჩამრჩა გულში, იმდენად მძიმედ რომ ახლა მინდა ყველა ჩემი ნათქვამი მიყვარხარ მხოლოდ გულს გტკენდეს და არც ერთი წამით არ გაძლევდეს სიხარულის საშუალებას.
მხოლოდ დარდი, სინანული და შენ მიერ დაშვებული შეცდომების შეგრძნება რომ გახსენებდეს თავს.
იმდენად ვერ ვიჯერებ რომ მეცინება.
სახლში მოსულს არეული ლოგინი რომ გასწორებული მხვდება მგონია რომ ეს საშინელი ერთი თვე დამესიზმრა, მერე მახსენდება რომ სახლში დედა მყავს, რომელიც აქტიურად წმენდს მტვერს და ალაგებს ჩვენს,
უფრო სწორად ჩემს ოთახს.
ისტერიაა ალბათ, შენი თაროები რომ ისევ ცარიელია და არაფრით ვეკარები, ალბათ კიდევ მგონია რომ შეავსებ.
ყველას შუბლზე რომ აწერია როგორ უყვარხარ და ენატრები.
დამნაშავე კიდე ყველას მე ვგონივარ.
რა იციან?!
მაგრამ არაუშავს.
შენ გამო ამას კი არა ნებისმიერ უსამართლობას ავიტან და დავიბრალებ. ოღონდ ეს ჩემთვის, მარტო მე რომ ვიცოდე, იმიტომ რომ ასეთი რამეებით არ დაიღალო ფიქრები და მარტო იმაზე იფიქრო როგორ გაიქეცი.
თვითონაც რომ არ იცი ვის გაექეცი.
ყველაფერს გაპატიებდი ალბათ.
ჩემთვის ყველაზე საშინელს, ღალატსაც კი, არ ვიცი, ალბათ ამას ასე თამამად იმიტომ ვიძახი რომ ვიცი არასდროს მიღალატებდი, მაგრამ ამას ვერ.
ძალიანაც რომ მომინდეს ალბათ მაინც ვერა, მაგრამ საქმე იმაშია რომ ძალიან კი არა საერთოდ არ მინდა,
ოდნავადაც არ მინდა რომ ეს გაპატიო.
ჩემში ეჭვი,
ჩვენში ეჭვი როგორ შეგეპარა.
ასი შვილი გვეყოლებოდა.
რამდენიც გვინდა იმდენი გვეყოლებოდა.
შენ ხომ არ იცი, მე რომ ახლა ორჯერ უფრო მეტად მიყვარხარ.
არ ვიცი ამას როგორ ვსაზღვრავ, მაგრამ მგონია რომ ის სიყვრული რაც შემიძლია იმაზე ბევრად ცოტაა რასაც ვგრძნობ.
ალბათ შენი წასვლა იყო ამისთვის საჭირო.
რამდენი გელაპარაკე,
რამდენი...
მხოლოდ ჩემ თავში.
ასე რომ მოვიდე და ყველაფერი გითხრა...
პარადოქსია...

***
ლანდივით ვედები სახლში ყველა ნივთს.
კიდევ მინდა სადმე გაქცევა, ოღონდ არ ვიცი სად.
სახლიდან კი არა,
ქალაქიდან კი არა,
საკუთარი და ალექსანდრეს თავიდან მინდა გაქცევა.
მინდა რომ მისი დანახვისას ჩემი მთელი სიცარიელე თავს არ მახსენებდეს და არ ვიყო ასეთი მშრალი.
არ მინდა რომ ვხედავდე, ან მხედავდეს.
იმდენად რთულია ამ ყველაფრის ახსნა შენთვის ალექსანდრე, იმდენად რთული...
წარმოიდგინე რომ შენი მთავარი ფუნქცია და არსი სრულიად მოულოდნელად, შენგან დამოუკიდებლად რომ შენი ცხოვრებიდან გაქრეს.
წარმოგიდგენია?
აი, წარმოიდგინე რომ იღვიძებ და სიყვარული აღარ შეგიძლია.
თან არა რაიმე კონკრეტულის, უბრალოდ აღარ შეგიძლია.
სულ არაფრის სიყვარული აღარ შეგიძლია.
შენთვის ხომ ეს სამყაროს ბოლო საფეხურია.
ეს კიდევ არაფერია იმასთან შედარებით რასაც მე ვგრძნობ.
შენთან ყოფნის პირველივე დღიდან მე ვფიქრობ ჩვენ შვილებზე, რომლებიც ჩვენ დაგვემგვანებიან, იქნებიან კეთილები, თბილები, უზომოდ ცელქები, დამღლელებიც, გვაიძულებენ რომ ყველაზე დაბალი თაროები ჭერამდე ავიტანოთ, რომ მსხვრევადი ნივთები საერთოდ მოვაშოროთ სახლს, რომ ჩავიწერთ ყველა მნიშვნელოვანი თუ უმნიშვნელო ნაბიჯების თარიღებს, ბაღში ნაპოვნი სიყვარულისთვის ავარჩევინებთ საჩუქრებს, ვეტყვით რომ ყველაზე ლამაზი მაშინაა ადამიანი როცა უყვარს, ვასწავლით წარმატების დროს თავის დახრას და წარუმატებლობის დროს თავის მაღლა აწევას, გაგვიხარდება ჩვენი გოგონას პირველი კიკინები და ბაფთები, ვინერვიულებთ თუნდაც მსუბუქად დაზიანებულ მუხლებზე, რომ ვიქნებით მათთან როცა ეს საჭირო იქნება და ვაცდით დამოუკიდებლობას როცა ამის საჭიროება გაჩნდება, რომ გავათენებთ ღამეებს, ვისწავლით მათთან ერთად ყველა საგანს, შევეგუებით ყველაფერს რასთან ჭიდილიც მოგვიწევს, რომ თავიდან დავიწყებთ მათთან ერთად ცხოვრებას და მშობლებთან ერთად ვიქნებით არათუ კარგი, საუკეთესო მეგობრებიც, რომ ვიცხოვრებდით შვილებისთვის, რომლებიც საშინელი სინამდვილიდან როგორც ჩანს
ვერასოდეს გვეყოლება.
გესმის?!
ამის არათუ გაგება წარმოდგენაც არ შემიძლია.
შენგან შორს ყოფნით კი არ ვიცი რას ვამტკიცებ.
არ ვიცი ამას როგორ აგიხსნი.
უბრალოდ სხვანაირად არ შემიძლია.
და შენ?