იმდენად გაბრაზებული ვიყავი ყველაფერზე,რაც ხელში მომხვდა დავლეწე ოთახში და თან ბოლო ხმაზე ვლანძღავდი ლექსოს,ცოტა ხანში კარი გაიღო და ლიკა შემოვიდა,ირგვლივ გაოცებულმა მიმოიხედა და დალეწილი ნივთების დანახვისას მომვარდა
-ლალო რას აკეთებ,კარგათ ხარ?
-არა ლიკა,ცუდათ ვარ,უფრო სწორედ საშინლად
-არა ლიკა,ცუდათ ვარ,უფრო სწორედ საშინლად,მინდა რომ ყველაფერი დავამტვრიო,მეზიზღება ეს სახლიც და მისი პატრონიც
-კი მაგრამ რა მოხდა ასე,რომ ხარ განერვულებული?ლქსომ გაწყენინა რამე?
-მაგის სახელი არ ახსენო,ისე მაინც არ იქნება,როგორც მას სურს,ცოლად არასდროს
გავყვები,მე მაგას სათმაშო ხო არ ვგონივარ?მეც მავს გრძნობები,ისიც ეყო რამდენიც
ვუთმინე.გამწარებულმა მოიწმინდე ცრემლები და საწოლე ჩამოვჯექი
-მომიყევი რა მოხდა გოგო ნუ გადამრიე ქალი
-გუშინ ლექსოსთან ვიწექი-ამის თქმა და ლიკას პირის დაღება ერთი იყო,ყველაფერი
მოვუყევი გუშინდელის და საერთოდ იმის შესახებაც რატომ ან რა სტატუსით ვრ
აქ,გაოგნებული მისნმენდა,ბოლოს ვერარ მოითმინდა და გაბრაზებულმა ამოანთხია
-გეფიცები ლევანს მოვკლავ,არ ვაცოცხლებ მერე კი თავის ძმაკაცზ ზედ მივაყოლებ
-კარგი რაა,ლევანი არაფერ შუაშია,არ მიდა ჩემს გამო იჩხუბოთ
-მოვკლავ,ეს როგორ დამიმალეს,ან რა გამოდის,რომ ეხლა გატაცებული ხარ?ღმერთო
თავი სერიალში მგონია
-არა მე ლექსოს მაინც არ გავყვები ცოლად,თავს მოვიკლავ გეფიცები და ამას არ
გავაკეთებ.
-კარგი რას ამბობ,დავიჯერო საერთოდ არაფერს გრძნობ მის მიმართ?-ეშმაკურად
გამომხედა ლიკამ და თან გამიღიმა
-შენთან რა მაქვს დასამალი და ვაღიარებ,რომ რაღაც გრძნობა მაქვს,მართლა არ
ვიცი გუშინ რა დამეტაკა,გიჟივით ვეცი და ვაკოცე,ისე მრცხვენია,რომ მახსენდება რა
ვიცი
-ვიღაც უზომოდა შეყვარებული,ლალო,არ ვიცი ლექსო ახლა ასეთი რატომაა,მაგრამ შენ
არ იცნობ მას,დამიჯერე ის ძალიან კარგი და კეთილი ადამინაია-მშვიდად
მესაუბრებოდა ლიკა
-მისი ძმა ვანო მასზე 3 წლით პატარაა,არც კი იცი როგორ უყვართ
ერთმანეთი,ბავშვობაში ყოველთვის,როცა ვინმე აწყენინებდა ლექსო მშინვე მასთან
ჩნდებოდა და ეხმარებოდა,მათ კიდევ ყავღ პატარა და 20 წლის ნინო,ისიც ძალიან კარგი
გოგოა,აი ნახავ რო გაიცნობ შენც მოგეწონება,მისი მშობლები კი ანა და
დემეტრე,მართლაც შესანიშნავად ართმევენ თვას ოჯახის გაძღოლას.ლექსოს დედა
ძალიან უყვარს,1 წლის წინ ანა ცუდათ გახდა,მიკრო ინფაქტი ჰქონდა და უნდა გენახა
ლექსო,ერთი წუთითაც არ მიუტოვებია დედა,სულ მის გვერდით იყო და ზედ
ევლებოდა.მე რომ ევანმა გამაცნო ისინი,სულ ყველა და-ძმასავით
შემიყვარდა.არამგონია ლექსო ასე ცუდათ მოგექცეს,მის თვალებში ვხედავ რომ მასაც
აქვს შენს მიმართ გრძნობები,დარწმუნებული ვარ უყვარხარ.
-არ ვიცი ლიკა,არაფერი აღარ ვიცი,ან ეს დაქორწინება საიდან მოიფიქრა,მაგას გონია
რადგან მასთან ვიწექი ვალდებულია ცოლად შემირთოს?არ დავუშვებ იმას,რომ
ყველაფერი ძალდატანებით გააკეთოს.
-ასე არაა ყველაფერი,არამგნია ლექსომ ოდესმე ის გააკრთოს რაც არ უდა თვითონ,კარგი ეხლა დაწყნარდი და ქვემოთ ჩავიდეთ,ვისაუმოთ
-მე იქ ფეხის ჩამომდგმელე არ ვარ,შენ ჩადი,მე აქაურობას მივალაგებ
-კარგი როგორც გინდა,მალ ამოვალ და დაგეხმარები.
ლიკა ქვემოთ გაბრაზებული ცავიდა და ეგრევე ლევანს ეცა
-თქვენ რა სულ გამოშტერდით?ასე ადვილად შეგიძლიათ ადამიანი გაიტაცოთ?რომ არ ავსულიყავი არც კი ვიცი რას იზამდა,ყველაფერი დალეწილი დამხვდა თვითონ კუდე გაწარებული ტიროდა,ლექსო ნუთუ საერთოდ ა გეცოდება ლალო,იცი როგორც ნერვიულობდა?
-ლიკა რას ბოდავ,რა გატაცება?ეს ვინ გითხრა ?ლევანი ჩერთო და დაბნეული სახით აბლუყუნდა
-ვინ და ლალომ,ყველაფერი მითხრა,არ გრცხვენია შენ ბიჭო რო მიმალავ?შენი ცლოი მაინც არ ვიყო,ან გატაცება რამ მოგაფიქრათ?
-ლიკა დაწყნარდი რა,ეხლა შენი ისტერიკების თავი აღარ მაქვს,მიტხარი როგორ არის?რას ქვია დალეწა ყველაფერი?-გავრაზებულმა ლექსომ გააჩერა ლიკა და პასუხის მლოდინში გაისუსა
-მეკითხები კიდეც?გიჟს გავდა,რომ შევედი,ყველა ნივთ რაც იქ იყო სულ დაამტვრია,ასე რატო ანერვიულებ,რა დაგიშავა?
-რა დამიშავა და რა არა ეგ ჩემი საქმეა,ლიკა გთხოვ ადი და დააწყნარე რაა,მისთვის ნერვიულობა არ შეიძლება-მზრუნველი ტონით თქვა ლექსომ
-რატო რა ჭირს?
-ასთმა აქვს და ნერვიულობის დროს შეტევა ეწყება ხოლმე,ერთხელ უკვე გახდა ცუდათ
-ეს იცი და მაინც ანერვიულებ ხოომ,ყოჩაღ შენ
გაბრაზებულმა თქვ და ისევ ზემოთ ავიდა.
ჯერ გადაყირავებული მაგიდა და სკამები ავაყენე,შემდეგ დამტვრეული ნივთების შეგროვება დავიწყე.როცა ლიკა შემოვიდა
-მოდი მოგეხმარები,შენ დაწექი და დაისვენე,არ ვიცოდი ასთმა თუ გქოდა-მითხრა ლიკამ და ისიც ჩემს ქმედებებს იმეორებდა
-არაფერია,ცუდათ არ ვარ,მეც მოგეხმარები-თავი გავიგიჟე,არ მინდოდა მარტო მას ეწვალა
-ლალო,მარტო მაგის გამო არ გეუბნები,დაწექი მიდი, ვიცი ალბათ თავს ცუდათ გრძნობ და ყველაფერი გტკივა,გუშინ ხომ პირველად...ხომ გესმის რის თქმას ვცდილობ?
ლიკას ნათვქმიან აზრი გამოვიტანე და ეგრევე ავწითლდი სახეზე,იუხედავათ იმისა,რომ ლიკას უკვე ჩემს მეგობრათ ვთვლიდი,მაინც შემრცხვა
-კარგი ნუ წითლდები,რა მოხდა მე ხომ შენი მეობარი ვარ
-უბრალოდ მრცხვენია ჩემს არეულს შენ ხომ არ დაგალაგებინებ ლიკა?
-შენ მაგაზე არ იდარდო,დაწექი დაისვენე,მერე კიდევ ვისაუზმოთ.
საწოლზე მივწექი,ლიკა კი ოთახს ალაგებდა,ცოტა ხანში კი უკვე ყველაფერი დაწკრიალებული იყო
-თუ ქვემოთ ჩამოსვლა არ გინდა აქ ამოგიტან საჭმელს,რას იტყვი?-ინტერესით შემომხედა მან
-მადლობა ლიკა ყველაფრისთვის,არ ვიცი უშენოდ ამ ყველაფერს თუ გადვიტანდი.
-კარგი რა,რას ამბობ,იცოდე ყოველთვის გქონდეს ჩემი იმედი,მე წავალ და ორივემ აქ ვჭამოთ
-კარგი.
ლიკა მალე დაბრუნდა სინით ხელში სადაც სხვადასვა კერძი იდო,ასევე ფორთოხლის წვენიც.გემრიელად ვისაუზმეთ,თან ერთმანეთს სხვადასხვა ამბებს ვუყვებოდით,ცოტა ხანში კი ლიკას ტელეფონმა დარეკა
-გისმენთ?დიახ ახლავე მირჩევნია.კარგით და მოსვლა საჭიროა?მადლობა,ნახმამდის
საუბარი დაასრულა და მე შემომხედა
-მთავარი ექიმი იყო,შეი ანალიზის პასუხები მითხრა,ჰემოგლობინი გაქვს ძალიან დაბალი და ვიტამინები გამოგიწერა,კარგათ უნდა იკვებო და სუფთა ჰაერზ იარო
-ამ სახლიდან ბოლოს როდის გავედი არ მახსოვს-სასაცილოდ და ირონიულად ჩავილაპარაკე და ფანჯარას გავხედე
-ხო და დღეს გავისეირნებთ, აქვე სახლთან პარკია და იქ გავიდეთ
-კარგი რაა,ლექო მააზე არ დავთანხმდება-ვთქვი მოწყენილმა
-ეგ საქმე მე მომანდე,არას არ გვეტყვის,შენ კიდევ მოემზადე და ქვემოთ დაგელოდები
-კარგი.ბედნიერმა ვუთხარი და კარადასტან მივედი,ცხელოდა ამიტომ შორტი და მოკლე მკლავიანი მაიკა გადავივცი და ქვემოთ ჩავედი.
-ლალო,დავითანხმე,მაგრამ ისინიც მოდიან,არაუშავს მთავარია მივდივართ
გახარებული მომვარდა ლიკა და პატარა ბავშვივით მახარა ახალი ამბავი.
-წამოდი მანქანაში ჩავჯდეთ.
მანქანაში უკანა სავარძელზე დავიკავეთ ადგილები და მალევე გამოვიდნენ ლექსო და ლევანი,მათაც დაიკავეს ადგილები,ლექსომ ერთი შემომხედა
-წვიმას აპირებს,უფრო თხლად ვერ ჩაიცვი? მკითხა ირონიულად
-შენ თავს მიხედე რა,ზამთარი კი არაა ამხელა ჟაკეტი,რომ გაცვია.მეც ირონიულად ვუპასუხე და ფანჯარაში გავიხედე.ჩვენს კინკლაობაზე კი ლევანი და ლიკა სიცილით დაიხოცნენ
-არა რა,თქვენ არაფერი გეშველებათ,დაქორწინებას აპირებთ და მაინც ერთმანეთს ჭამთ-თქვა მხიარულად ლევანმა
-ისე ამბობ გეგონება მთელი ცხოვრებაა ერთმანეთზე ვაბოდებთ და ამიტომ ვქორწინდებით-გაბრაზებლმა ვუთხარი ლევანს და მივახვედრე ამ თემაზე აღარ ხუმრა.
პარკში მალევე მივედით,სავსე იყო პატარა ბავშვებით,რომლებიც თამაშობდნენ,ბიჭები მანქანასთან ახლოს სკამზე დასხდნენ,ჩვენ კი პარკში შევედით,ძალიან გავერთე ბავშვების თამაშის ყურებითმ,ჩვენც ბევრი ვიჭორავეთ სხვადასვა თემაზე,ლიკამ თავისე მომიყვა,გავიგე,რომ ექიმი ყოფილა,გინეკოლოგი და ლექსოს კლინიკაში მუშაობდა,ისიც გავიგე,რომ ლექსოც ექიმი ქირურგი ყოფილა.უცებ ჩემთან ერთი პატარა გოგო მოვიდა,დაახლოებით 2 წლის იქნებოდა.
-გამალძობა,მე ტაცო ვალ სენ ლა გქვია?
-მე ლალო ვარსაყვარელო-გავუღიმე და ბავშვს მოვეფერე
-სეგიძლია სოკოლადი მიყიდო?დედა მეუბნება მეტს აგალ გაწმევ,უკვე ბევლი წამეო?
-კი შეგვიძლია,ოღონდ მაჩვენე შენი დედიკო სად არის?-კითხა ლიკამ
-აი იქ-ხელი გაიშვირა შავ თქმიანი ქალისკენ
-ლალო მე წავალ შევეკითხებ და თან შოკოლადსაც წამოვუღებ
-კარგი მიდი.ლიკა,რომ წავიდა ტასო ისევ მე მომიბრუნდა
-წამო საქანელებძე ვიკატაოთ გინდა?
ისე საყვარლად შემომხედა,რომ უარი ვერ ვუთხარი და გავყევი,საქანელაზე დავსვ და ნელა ვაკატავებდი,ცოტა ხანში ლიკაც მოვიდა და შოკოლადი მოუტანა,ტასომ მადლობა გადაგვიხადა და მალევე წავიდა.ამასობაში მოსარამოვდა კიდეც და მოიღრუბლა,პირველად გავბრაზდი საკუტარ თავზე ლექსოსო,რმ არ დავუჯრე და უფრო თბილათ არ ჩავიცვი.მალე წვიმაც წამოვიდა და ჩვენც სკამისკენ წავედით სადაც ბიჭები ისხდნენ,თუმცა იქ მისულებს არავინ დაგვხვდა მანანის კარი კი ჩაკეტილი იყო
-სად ჯანდაბაში წავიდნენ,მოვკლავ ლევანსსულ დავსველდით-ბრაზობდა ლიკა და თან ცდილობდა დაერეკა,მაგრამ მალევე გამოჩნდნენ
-სად ხართ თვქვენ?სულ დავსველდით,ასე წასვლა შეიძლებოდა? არ ცხრებოდა ლიკა და ტა მანქანის კართან ატუზული ელოდა როდის შეეძლებოდა ჩაჯდომა.მე კი სულ გაწუწული და გაყინული,მობუზული ხმას ვერ ვიღებდი.კარი მალ გააღეს,მაგრამ ჩაჯდომამაც არ მიშველა მაინც მციოდა,თხელ ტანსაცმელში
-ლალო სულ გაყინულხარ,ძალიან გცივა-მომიბრუნდა ლიკა და შეწუხებული სახით შემომხედა
-არაფერია,მალე მივალთ და გავთბები
-ხომ გითხარი წვიმას აპირებსთქო?-გამომეპასუხა ლექსო და თავისი ჟაკეტი გამომიწოდა-აჰა ჩაიცვი,შენი გაციება ნაკლებად მაწყობს
-არ მჭირდება სამადლოთ გაღებული ჟაკეტი,მოვითმენ როგორმე,ჩემს გაციებაზე კიდე ნუ დარდობ,
-არ გნდა და ნუ გინდა,საერთოდ არ მაინტერესებს რა მოგივაგაბრაზებულმა მითხრა და ისევ მოიცვა ჟაკეტი.მე კი ნაწყენი და აკანკალებული ისევ ფანჯარას მივუბრუნდი,რომელსაც ლამაზად ეცემოდნენ წვიმის წვეთები.
სახლში როგორც კი მივედიტ ეგრევე ჰამოვიცვალე და თვილად ჩავიცვი.ცოტა ხანში გავთბი და ისევ ქვემოთ ჩავედი,ლიკას ქვემოთ დავჯექი და მეც ტელევიზორის ყურება დავიწყე
-მოდი ფილმს ვუყუროთ ერთად-უცებ წამოიძახა ლიკამ
-რა ჭკვიანი მყავხარ რა,ზუსტად ეგ უნდა მეთქვა ეხლა-ლევანიც დაეტანხმა და პულტი მოიმარჯვა
-არა,არა,ფილმს მე ავარჩევ-მალევე გამოსტაცა ხელიდან ლევანს პულტი და ტავად დაიწყო ფილმების არჩევა,ლექსოც შემოვიდა ამ დროს ოთახში
-რას აკეთებსთ?-იკითხა მხიარულა ცოლ-ქმრის შეხედვის შემდეგ
-ფილმის ყურება გადავწყვტეთ,ლიკა არჩევს,იმდია რაიმე დრამა არ იქნება
-გაჩუმდი ქმარო,კარგ ფიმს ჩავრთავ.
ფილმი მალე ავარჩიეთ, „უბის წიგნაკი“ ამ ფილმზე ყოველთვის ვტიროდი,მაგრამ საკუთარ თავს პირობა მივეცი ეხლა არ ვიტრებდი.
ფილმის განმავლობაში ზუსტად 5-ჯერ დამაცემინა და თითოეულის შემდეგ ელენე მეუბნებოდა
-არა,ნამდვილად გაცივდი ლალო,ნწ,ნწ, ნწ.ამაზე ვხალისობდი,მაგრამ მგონი მართალი იყო თავს შეუძლოდ ვგრძნობდი.ფილმი ისე დამთავრდა არ მიტირია,მაგრამ აი ლიკამ კი დააყენა ტბა,მგონი ჩემი წილიც მან გამოიგლოვა.შემდეგ სუფრას შემოვუსხდით და ლიკამ კარგი ამბავი მაცნობა
-ლალო დღეს მე და ლევანიც აქ ვრჩებით,წვმს გარეთ და თან მეზარება წასვლა.
-ვაიმე,როგორ გამახარე ლიკა,რა მაგარია-ემოციები ვერ დავმალე და მოვეხმიე.
ჭამას რომ მოვრჩი,ზემოთ ავედი,ლიკას ვუთხარი,რომ მეძინებოდა.მგონი მართალი იყო სიცხე მიწევდა,სულ ვკანკალებდი.საწოლში ჩავწექი და საბანი გადავიფარე,ცოტა ხანში კი ლიკაც შემოვიდა
-სიცხე გაქვს ხო?ვიცოდი,რომ გაციება არ აგცდებოდა,არაუსავს წამალს დაგალევინებ
სასწრაფოთ ქვემოთ ჩავიდა და წამლების ყუთით ხელში დაბრუნდა,
-მოდი სიცხე გაიზომე და მერე წამალს დაგალევინებ
5 წუთის მერე,როცა თერმომეტრი ნახა გაოცებულმა წამოიყვირა
-ღმერთო 39 და ნახევარი გაქვს,ეხლავე დალიე წამალი და ისევ დაწექი.
თავი საშინლად მისკდებოდა,არ მახსოვს როდის ჩამეძინა,მაგრამ ძილშიც ვგრძნობდი მთელი სხეულის საშინელ ტკივილს და დისკომფორტს.