-ბებო შემოდი ცივა
-აპრილში თოვლი?რასაოცარია
-ცივა თინიკო შემოდი,საჭმელი შეჭამე და გავემზადოთ ნელ-ნელა
-მოვდივარ
ცხელი საჭმელი ათ წუთში შევჭამე თეფში გავრეცხე და შევინახე
როგორ მიჭირდა იმ სახლის დატოვება სადაც გავიზარდე,მაგრამ სწავლა უნდა დამეწყო,წინა წელს ას პროცენტიანზე ჩავირიცხე,როგორ მახსოვს ბებოს ცრემლიანი და ბედნიერი თვალები,მშობლებზე არმესაუბრება ანო ბებო ასე მეუბნება არცერთი არაა შენი ღირსი ჩემო ბრილიანტოვო,სულასე მეძახის.
ხშირად ავადმყოფობს ბებია,სწავლასთან ერთად მუშაობაც მინდა დავიწყო,ვიცი არც ანო ბებო გაჩერდება სახლში
-თინიკო ტაქსი მოვიდა
ბებიას ბარგის გატანაში დავეხმარე და მანქანაში მოვკალათდი
-ჩაიწიე ბებო
-მოდი ბე
ბებიას კალთაში მედო თავი,თმაზე მეფერებოდა,ჩამეძინა და ისე ჩავედით თბილისში არც გამიგია.ხუთ სართულიანი კორპუსის წინ გავჩერდით და ბარგი ჩამოვალაგეთ,ბებია ისე დაიღალა ყველა საფეხურზე ისვენებდა და თან საყვარლად ბუზღუნებდა
-სანამ ლიფტი გაფუჭებულია ასე უნდა ვიტანჯო?ვაი დედა წელი,დაილოცოს სოფელი
-მოდი ბე,ცოტა დარჩა
მესამე სართულზე რაღაც ხმაური ისმოდა ეტყობა ჩხუბობდნენ,ვიღაც ბიჭი გამოვარდა"კინაღამგადამაგდო რა უუნამუსობაა,უზრდელი" ვფიქრობდი ჩემთვის,მეოთხეზე ავედით და კარი გავაღე
-როგორც იქნა შვებით ამოისუნთქა ანომ
-დღეს დავისვენოთ ბებო და ხვალ დავალაგოთ კარგი?
-შენ დაისვენე ჩემო მარგალიტო მე მივხედავ აქაურობას
-არა ბე მოგეხმარები
მტვრები გადავწმინდე და ტილო გავრეცხე,ფანჯარაში გადავეყუდე ნაჭერი რომ დამეკიდა,უცებ ხელი გამეშვა და დაბლა ჩავარდა
-ჯანდაბაააა
-რაიყო თინიკო?
-ტილო ჩავარდა,ჩავალ ამოვიტან
კიბეებზე ხტუნვა ხტუნვით ჩავედი 23 წლის გოგო
დავიხარე ტილო რომ ამეღო მაგრამ ვიღაცამ ფეხი ძლიერად დაადგა...როგორ მინდოდა თავი არამეწია,ნაჭერი ამეღო და შეუმჩნევლად გავპარულიყავი,მაგრამ ვიღაცას ისე ძლიერად ედგა ფეხი ნაჭერზე რას გავხდებოდი,თავი ნელა ავწიე,ისევ ის იტიოტი იყო დილით კიბეებზე რომ დამეჯახა
-იქნებ ფეხი აიღო-ვეცადე მკაცრად მეთქვა
-ვაა,ლაპარაკიც სცოდნია
-უკაცრაცად?
-შენია?-ცინიკური ღიმილი დასდევდა სახეზე
-რა?
-ასე დაგაბნია ჩემმა სილამაზემ ძვირფასო?-ეს თქვა და მთელი გულით გაიცინა
ღმერთო როგორ ვერ ვიტან ასეთ საქციელს,ხელი ვკარი,ნაჭერი ავიღე და უკანმოუხედავად შევვარდი სადარბაზოში,სახე მიხურდა ისე გავბრაზდი"დამპალი,იდიოტი,გაუნათლებელი" გულში ვფიქრობდი და უცებ გავაცნობიერე რომ ჩემს სართულს გავცდი და მეხუთეზე ავედი
-ჯანდაბა-მეოთხეზე ჩავედი,კარების გაღება ვცადე მაგრამ უშედეგოდ
-ბებოოო
-დაგეხმარო?-ცინიკური ღიმილი აკვროდა სახეზე იმ ტიპს,მაგრამ ვაღიარებ ძალიან უხდება
-ჩემითაც მოვახერხებ,ნაჭერიკიბის სახელურზე გადავკიდე,ხალიჩა ავწიე გასაღები სსწრაფად ავიღე კარი გავაღე და შიგნით შევვარდი
-ბეეე
-ხო ჩემო მარგალიტო
-ტელევიზორს ცოტა დაუწიე რა
-კარგი ბებო
მე ახალ ოთახში შევედი და ლეპტოპი ჩავრთე,ფილმის ყურებას ვაპირებდი მაგრამ ჩამეძინა,დიდხანს მძინებია,ძილით გაბრუებულმა ოთახის დალაგება გადავწყვიტე,სარკის გაწმენდას ვაპირებდი,მაგრამ გამახსენდა,რომ ნაჭერი გარეთ დამრჩა,მაგრამ რომ ვნახე აღარ იყო
-ფუი იდიოტი!-ცოტა ხმამაღლა მომივიდა
-ვინ ბებო?
-არავინ ბე
სხვა ნაჭერი ავიღე და დალაგება დავიწყე,ამასობაში დაღამდა კიდეც,ბებოს სკამზე დასძინებოდა,პლედი ავიღე და ჩემი ოთაცის აივანზე გავედი.გარეთ ხალხმრავლობა იყო ერთმანეთში ირეოდნენ და კამათობდნენ,ჯგუფს ორი ბიჭი გამოეყო,ერთმანეთს გამეტებით ურტყამდნენ,როგორ ავნერვიულდი,არვიცოდი რა გამეკეთებინა,არავინ არ აშველებდა,ტელეფონი ავიღე და პოლიციაში დავრეკე,პოლიციისხმა რომ გაიგეს ყველა გაიქცა იმ ორი ტიპის გარდა,ეერთ-ერთი ძირს უგონოდ დაეცა,პოლიციამ წაიყვანა ერთერთი მეორე სასწრაფომ
-რაგააკეთე თინიკო რაგააკეთე ნეტა მოკვდა? ვინიყო? კარგადაა? კანკალმა ამიტანა და ვიგრძენი როგორ ჩამოგორდა ლოყაზე ობოლი ცრემლი