დავიღალე, ძალა მეცლება, ვგრძნობ მიწის სუნს, მეშინია, სად წავიდე?! გავიჭედე ცხოვრების ხვრელში. სურნელს ვგრძნობ, რომ მოდის ჩემთან, და მასში გახვეულან წარსულის წვეთები, გაზაფხული მახსენებ თავქარიან გიჯურ სიყვარულს.
წარსული...
-დემეტრე, ნუ ფიქრობ ასე, იმაზე იფიქრე რომ ცხოვრება გრძელდება! მომიგა ტასომ და გვერძე გაიწია/
-ყველაფერი მეორდება.
-არაფერი მეორდება დემეტრე, ეს ჩვენ ვმეორდებით,
ცოტახანს გავჩუმდი, არ ვიცოდი რა მეთქვა.
სკოლის კიბეებზე ვისხედით, მხოლოდ სიცივეს ვგრძნობდი და ტასოს სიმხურვალეს, ნიავი კი მის თმას სახეზე მიფრიალებდა, ვფიქრობდი თუ მემახსოვრებოდა ეს ერთი არცისე გიჯური საღამო 20 წლის შემდეგ, თუმცა მხოლოდ ის ვიცოდი არაფერი იქნებოდა ისე როგორც უწინ, რადგან ახლა გაზაფხულმაც დაიგვიანა, ვიღეარ ვგრძნობ, იმას რაც ასე
ძლიერ მათრობდა, იქნებ უბრალოდ ის მხარე რაც შემში მიყვარდა ჩაქრა, ამდენმა სიმხურვალემ ჩაღვენთა, მაგრამ ახლა რა ვქნა ერთადერთი რა გამაჩნდა ის იყო. ვგრძნობდი ნიავს, და ყურშ ჩამესმოდა ნოტებზე მოცეკვავე ჭვიმის წვეთების მელოდია, ეს კი ცხოვრებას ცოტა კიდევ უფრო ღრმას ხდიდა.
-ძალიან ხმამაღლა ფიქრობ, და მაიც რას გულისხმობ? თქვა ტასომ, და მომაპყრო ფართო თვალები, რომელშიც მხოლოდ დაბნეულ და შეშინებულ გოგონას ვხედავდი.
-მეშინია არ დასრულდეს ცხოვრება.
-არა, დემეტრე, ცხოვრება არასოდეს არ დასრულდება. მეტისმეტად სერიოზული რამ არის ცხოვრება, რომ იმაზე ადრე დასრულდეს, ვიდრე სუნთქვას შევწყვეტთ.
ავდექი, გვერძე გავიწიე, ნიავი ახლა უფრო შევიგრძენი, მაიკას ტანზე მიხახუნებდა, თუმცა არც ვიცი ეს ხახუნი იყო თუ... ძალიან დაბნეული ვიყავი. ნაძვისკენ გავიწიე, რადგან მინდოდა სურნელით დავმთვრალიყავი, გაზაფხულის სურნელით რომელიც მის თავს მახსნებს, ყოველთვის მქონდა იმედი, რომ თუ გაზაფხული დაიგვიანებდა
შენ არ ის არ დაიგვიანებდა.
-იცი რაა?! აშკარად ჩუმად ფიქრი უნდა გასწავლო.
-თავი მოგაბეზრე ხომ?!
გაჩუმდა ხმა არ ამოუღია.
-დიმიტრი, რატომ ხდება ყველაფერი რამით უფრო მომხიბლავი? ყველაფერი რაღაც მსუბუქი, მისაწვდომი გვეჩვენება. ხოლო მიუწდომელს ოცნებით ცვლი, რატომ?
გამეღიმა და ვუპასუხე.
-მხოლოდ ოცნება გვაიძულებს შევურიგდეთ სინამდვილეს,
დავინახე როგორ მიყურებდა, თითქოს ის ვუთხარი რასაც ის ფიქრობდა, დავბრუნდი, კვლავ გვერდით მუვეჯექი, ამჯერად მისი სიმხურვალე ვეღარ ვიგრძენი, არამედ კანკალებდა თითქოს, არ ვიცი რატომ არ ვკითხე რა ჭირდა, თუმცა ვფიქრობ იმ პასუხის მეშინოდა რომელიც უკვე ვიცოდი.
-რავიკ ოდესმე რამე გინანია?
-არა, სინანული - ყველაზე უსარგებლო რამ არის ამ ქვეყნად, გამოსწორების საერთოდ არაფრის არ შეიძლება, თორემ ეს რომ შეიძლებოდეს, ყველანი წმინდანები ვიქნებოდით, ცხოვრება არ აპირებდა ჩვენგან სრულყოფილ არსებათა შექმნას, რადგან როგორც ამბობენ ვინც სრულ ყოფილია მისი ადგილი მუზეომშია.
-ავიდეთ? რაღაც აცივდა. ვუთხარი ტასოს თუმცა მისი სახიდან გამომდინარე, ვიგრძენი რომ, მას უსასრულოდ შეეზლო მჯდარიყო მთვარის შუქზე ცივ "ბეტონზე" ჩემს გვერდით, ერთი კიდევ გავხედე ჩრდილებს, მატყუარა ჩრდილებს! რომელებიც ყოველთვის მაშინებდნენ, მინდოდა გონებაში ეს საღამო დამმახსოვრებოდა, და წამოვედი.
მოვდიოდი გატიტვლებულ ხეებს შორის, ბნელოდა, მაგრამ აქა იქ სიბნელის იდუმალებას მთვარის შუქი არღვევდა, ტასო ხმას არ იღებდა რადგან იცოდა ეს ბოლო შეხვედრა იყო, როდესაც ჩემი სახლი ბურუსში გახვეული მოჩანდა, მაშინ მივხვდი რომ იმ ნაწილს ვკარგავდი რაც ტასოს შინაგან ბუნებაში ცოცხლობდა, მაგრამ სხვა გვარად ვერაფერი იქნებოდა და ვსო.
-აბა ასე უბრალოდ?! ხმა აუკანკალდა და ცრელებით აევსო თვალები?!
მხოლოდ ის ვიგრძენი სიმწრისგან ხელები ისე ძლიერად მოვიჩირე სახეზე რამის თვალები გამოვიღე, ის თვალები რომელიც სილამაზისთვის შექმნილან, და მას ჩემი ნებითვე ვტოვებდი.
-მაპატიე, უნდა წავიდე, აქ ვერ დავჩები რადგან ეს ადგილი ჩამყლაპავას გამადაგურეს, და ჩემს პიროვნებას შეჭამს, მინდა ამ სოფელს გავახწიო, უნდა გესმოდეს ტასო, ორივე გვიჭირს, შუბლზე ვაკოცე და ყურში ჩავჩურჩულე მხოლოდ 5 წელი ძვირფასო! სამაჯური... სამაჯური არ დაკარგო.
თითოეული კარისკენ გადადგმული ნაბიჯი გულში ისარივით მერჭობოდა, და ბოლოს მხოლოდ ის სიტყვები გავიგე აც მან მომაძახა.
-დემეტრე! ადამიანი დიდია თავის ძრახვებში, მაგრამ უზლურია მათ განხორციელებაში. ამაშია მისი უბედურებაც და მისი მომხიბლაობაც!
დღევანდელი დღე.
სიცხე, ქაოსი, ხმაური, მირღვევდა ძილს, თვალები გავახილე თუ არა ისევ ის დავინახე რაც ყოველთვის ფანჯარაში მჯდომი კატა, არ ვიცი როდის მომეჩვია, თუმცა ის ერთადერთი იყო რაც არასდროს მტოვებდა, ოჰჰ, დღეს ხომ სამსახურის პირველი დღეა, ურსო სწორად გასაუბრება, ავდექი და გასაუბრება დავიწყე იმ იმედით რომ აუცილებლად მიმიღებდნენ,
რადგან ყოველ სამსახურში პირველივე გასაუბრებისთანავე მიღებენ, როდესაც სარკესთან მივედი არ მინდოდა დამენახა ცემი თავი რადგან, ვიცოდი საკუტარ თავს ვერ ვიცნობდი, კიბეები ჩავირბინე, კარი გავაღე და გერთ გავედი, არ ვიცი რატომ თუმცა ნარცისიზმს ვგრძნობდი ჩემს თავში იმ დროს, იმ ადგილას, მანქანაში ჩავჯექი, შევამოწმე, საბუთები ადგილზე იყო,
და მანქანა დავქოქე, ვერ ვიტყვი გამორჩეული დილა იყო თქო, თუმცა რაღაც ახალი იგრძნობოდა, უცბათ კვლავ ვიგრძენი ნოტებზე აცეკვებული წვიმის წვეთები, თუმცა არა ეს "Lana Del Rey" იყო, როდესაც მუსიკის გამორთვა დავაპირე, საშინელი ბრახუნი და ვირილი გავიგონე, ვიგრძენი მანქანაში როგორ შევინძერი,
-ოხ ეს რა იყო, თან შეშინებულმა საათს დავხედე,
როდესაც გადავედი დავინახე, სილამაზე ჩემი მანქანი ბორბალთან, საოცარი შიში დამეუფლა.
-გოგონა. კარგად ხართ? მაპატიეთ, მე.. მე უბრალოდ არ ვფიქრობდი რას...
მკლავში ხელი ჩავავლე და წამოვაყენე, თუმცა მალევე ცივად გამაშვებინა ხელი, და გვერდით გამწია.
-მადლობ,კარგად ვარ?! მაგრამ როგორ შეიძლება მოდიოდეთ ასეთი სიჩქარით მაშინ როდესაც.. უცბად გაჩერდა მომაშტერდა ვერ მივხვდი რა მოხდა, რაამ გააჩერა ის გოგო რომელიც ასე გალექსილი მლანძღავდა. და ენას არ აჩერებდა.
-გეტყობათ კარგად ხართ, რადგან მხოლოდ ჩემი პიროვნების შეურაცყოფის მიყენებით დაკავდით.
ხმა არ ამოუღია, სიმართლე ვთქვათ შემაშინე მისმა სიჩუმემ, ადამიანებში ყოველთვის მათი დუმილი მაშინებდა. რადგან ვფიქრობ, რომ მდუმარებისკენ სწრაფვა დამახასიათებელი იყო ყველა დიდი მოაზროვნე ადამიანისთვის. აღარაფერს ვამბობ იმ ღვთივსულიერ წმიდა ადამიანებზე, რომელნიც ღრმად შეიგრძნობდნენ ხალხური სიბრძნის ჭეშმარიტებას, რომ “დუმილი ოქროა”
დუმილი ჩემთვის საუკეთესო საშუალებაა გრძნობებისა და ემოციების გამოსახატავად. ყველაფრის სწორად გასაგებად. სასაცილოა არა? შეიძლება მართლაც სასაცილოა, მაგრამ ჩემთვის და ბევრი სხვა ადამიანისთვის სულაც არ არის სასაცილო.
ხშირად ბევრ ლაპარაკს და სიტყვების უაზროდ სროლას სიჩუმე სჯობს, რადგან შეიძლება ხშირ შემთხვევაში ადამიანს გული ატკინო ისე რომ ეს არ გინდოდეს.
არსებობენ ადამიანები, რომლებიც უბრალოს ასეთი ხასიათით დაიბადნენ. ხშირად ეს სხვებს არ ესმით და მათ აკრიტიკებენ.ასევე ვფიქრობ უმჯობესია დუმილით გადაიტანო წყენა, ვიდრე პასუხით აჯობო.
-მართლა კარგად ხართ? სად მიდიხართ მიგიყვანთ.
-მადლობა, მაგრამ არამგონია იმ ადამიანს ჩავუჯდე მანქანაში რომელმაც 2 წუთის წინ თიღქმის მომკლა.
-თიტქმის არ ითველბა, კარგით მაპატიეთ, მაშინ მე წავალ თუ არაფრით შემიძლია დახმარებაა...
დავინახე მის თვალზე ცრემლი ამან კი უფრო შემაშინა,
-უკაცრავად, რა დაგემართათ გოგონა?
-არაფერი, უბრალოდ წადით.
მის ხმაში სიბრაზე, იდუმალება, შიში, და რაღაც გაუგებარი იგრძობოდა, მანქანაში ჩავჯექი და გზა გავაგრძელე, მიგრძენი რომ ისევ დაიწყო სიჩუმის უსასრულობა, რომელიც დღემდე არ ვიცი როდის დაიწყო, გრძელდება, მაგრამ აღელვებულად, აი ისე როგორც წყვდიადის უსასრულობა, დუმდება,არ ჩერდება მიდის და გრძელდება, მიდის, ტკივილს
მიკლავს, მაგრამ მაინც აქ რჩება. სიჩუმე თითქოს აუტანელი, თითქოს გრძელდება აჩქარებულად...
სასწრაფოდ კარი გავაღე, ჩანთა ავიღე და ოფისის კიბეები ავირბინე, პირველივე მომუშაცე პერსონას ვკითხე.
-მენეჯერი თაობაზე გასაუბრება სად იმაღტება?
-57-ე სართულზე ადით ბოლომდე გაუყევით დერფენას და მარჯვნივ ლურჯი კარია.
უცბად გამიკვირდა, საიდან იმახსოვრებდნენ ამდენ რამეს. ამ დაწესებულებაში 70 სართული იყო მათ ვითომ იციან ყოველი ოთახის ადგილი და დანიშნულება?!
როდესაც დერფანში ლიფტიდან გამოვედი, დავინახე ფურცლებით მდგარი გოგონა როგორ ნერვიულობდა, თუმცა ეს ხომ ის გოგო იყო, საათის წინ რომ დავეჯახე, ოხ არაა, რა ხდება ვერ ვიგებდი, არ მინდოდა დავენახე, თუმცა იგი ზუსტად იმ კართან იდგა სადაც მე უნდა შევსულიყავი, დროც აღარ მქონდა, თავი ავწიე ამაყად, გავიარე, ვფიქრობდი ქალმა
როგორ მაჯობოს თქო, თან ამანთქო, მივესალმე და უცბად გავჩერდი.
-აქაც თქვენ?
შემომხედა, და ხმა არ ამუღია, დავიბენი ვრაფერს მივხვდი, და გზა გავაგრძელე. ოთახში შვედი, გასაუბრების დროს მითხრეს რომ ყველა მოთხოვნას ვაკმაყოფილებდი თუმცა ჯერ უნდა დაფიქრებულიყვნენ, როდესაც გამოვედი და მან ჩამიარა რათა ახლა ის შესულიყო გასაუბრებაზე, უცბათ გულში რაღაც ვიგრძენი. ვფიქრობდი, მაგრამ ვერაფერს ვხდებოდი, შემდეგ კი უცბად
გამახსენდა რომ ამ გოგოს ის სამაჯური ეკეთა რომელიც ტასოს დავუტოვე, დავფიქრდი და მივხვდი რომ ჩვენი ნახვიდან 5 წელი იყო გასული, ეს ყველაფერ დამთხვევა ვერ იქნებოდა, უბრალოდ შეუძლებელი იყო, ამსამყაროში უბრალოდ ხომ არაფერი ხდება, საუბარმა საკმაოდ დიდ ხანს გასტანა, მოვტრიალდი უცბად, ვიგრძენი კბეებზე ფურცლები როგორ მიფრინავდნენ, ლიფტს ვერ დაველოდებოდი,
1023 კიბე ისე ავირბინე რომ დაფიქრებაც ვერ მოვასწარი, თუ როგორ მოხდა ეს ყველაფერი, ოთახის კარი შევანგრი და შევედი.
-ბატონო ჩვენ ეს ქალბატონი უკვე ავიყვანეთ სამსახურში, მომიგო იაპონელმა კაცმა რომელიც ბაბუაჩემის ხელა იქნებოდა.
-შენ, შენ ხომ ის ხარ? კიმაგრააამ, ცრემლები მომადგა, მაგრამ ტირილს არ ვაპირებდი,
-მეე?! ვინ ის დემეტრე?
-ჩემი სახელი, არაა, არააა, შენ ტასო ხარ, ამდენი დამთქხვევა ასე უბრალოდ არ იქნებოდა,
დავინახე ჩანთაში როგორ ედო ათმის ტოთი რომელზეც უამრავი ყვავილი იყო გადაპენტილი, ეხ ეს ხომ ის ტასო იყო რომელიც ყოველთვის თაან დაატარებდა გაზაფხულის სიმბოლოებს,
-უკაცრავად, პატივცემულო, რა ხდება? განაგრძო თავი საუბარი იაპონელმა, იაპონურ აქცენტზე.
-5წელი, ტელი 5 წელი გავიდა, დრომ შეჭამა ყველაფერი, და... მან არც კი დამამთავრებინა.
-მართალი ხარ დრომ შეჭამა ყველაფერი, შენც შეიცვალე რადგან, ის დიმიტრი რომელსაც მე ვიცნობდი, მანქანიდან გადმოსვლის თანავე მიცბოდა, და გულში ძლიერ ჩამიკრავდა, მაგრამ როგორც ვხედავ შენში ღირსება წალეკულა, და რადგან შენ აღარ ხარ ძველი დიმიტრი, მაშინ მეც აღარ ვარ ის ტასო, ასე რომ უყვარდი, ახლა კი სამსახურში
უსიამოვნებები არ მჭირდება, ჩანთა აიღო და დავინახე როგორ დატოვა ოთახი. ის იაპონელი კაცი კი პირ ღია აქეტ-იქით იყურებოდა.
ვერ მივხვდი რა ხდებოდა, ვხედავდი როგორ მტოვებდა ტასოს ლანდი მეორე, თუმცა ვერაფრის გაკეთება შვძელი.
დრო და ბნელი და ღრმა ყოფილა მაგრამ ეს ჩვენ ვქმნით ამ ირიალურ სამყაროს რათა ცხოვრება იყოს მრავალფეროვანი დროის საშუალებით,
დროს მიაქ ყველაფერს კარგიც და ცუდიც, მაგრამ არც ისე ცუდია რომ უკან ვერაფერს ვაბრუნებთ, ჩვენი ტკივილიც ხომ მას მიაქვს და გვავიწყებ მას, მისი საშუალებით არ არის, რომ ტკივილი ბედნიერების ტრიუმფალურ
წუთებად გვექცევა? დრო ტკივილს აშუშებს თუმცა იარებს ტოვებს, და მხოლოდ მას შეუძლია, რომ კვლავ გახსნა ის იარა რაც მანვე მოაშუშა,
დრო სიყვარულის თავშესაფარია!
(გაგრძელება იქნება)

წარსული...
-დემეტრე, ნუ ფიქრობ ასე, იმაზე იფიქრე რომ ცხოვრება გრძელდება! მომიგა ტასომ და გვერძე გაიწია/
-ყველაფერი მეორდება.
-არაფერი მეორდება დემეტრე, ეს ჩვენ ვმეორდებით,
ცოტახანს გავჩუმდი, არ ვიცოდი რა მეთქვა.
სკოლის კიბეებზე ვისხედით, მხოლოდ სიცივეს ვგრძნობდი და ტასოს სიმხურვალეს, ნიავი კი მის თმას სახეზე მიფრიალებდა, ვფიქრობდი თუ მემახსოვრებოდა ეს ერთი არცისე გიჯური საღამო 20 წლის შემდეგ, თუმცა მხოლოდ ის ვიცოდი არაფერი იქნებოდა ისე როგორც უწინ, რადგან ახლა გაზაფხულმაც დაიგვიანა, ვიღეარ ვგრძნობ, იმას რაც ასე
ძლიერ მათრობდა, იქნებ უბრალოდ ის მხარე რაც შემში მიყვარდა ჩაქრა, ამდენმა სიმხურვალემ ჩაღვენთა, მაგრამ ახლა რა ვქნა ერთადერთი რა გამაჩნდა ის იყო. ვგრძნობდი ნიავს, და ყურშ ჩამესმოდა ნოტებზე მოცეკვავე ჭვიმის წვეთების მელოდია, ეს კი ცხოვრებას ცოტა კიდევ უფრო ღრმას ხდიდა.
-ძალიან ხმამაღლა ფიქრობ, და მაიც რას გულისხმობ? თქვა ტასომ, და მომაპყრო ფართო თვალები, რომელშიც მხოლოდ დაბნეულ და შეშინებულ გოგონას ვხედავდი.
-მეშინია არ დასრულდეს ცხოვრება.
-არა, დემეტრე, ცხოვრება არასოდეს არ დასრულდება. მეტისმეტად სერიოზული რამ არის ცხოვრება, რომ იმაზე ადრე დასრულდეს, ვიდრე სუნთქვას შევწყვეტთ.
ავდექი, გვერძე გავიწიე, ნიავი ახლა უფრო შევიგრძენი, მაიკას ტანზე მიხახუნებდა, თუმცა არც ვიცი ეს ხახუნი იყო თუ... ძალიან დაბნეული ვიყავი. ნაძვისკენ გავიწიე, რადგან მინდოდა სურნელით დავმთვრალიყავი, გაზაფხულის სურნელით რომელიც მის თავს მახსნებს, ყოველთვის მქონდა იმედი, რომ თუ გაზაფხული დაიგვიანებდა
შენ არ ის არ დაიგვიანებდა.
-იცი რაა?! აშკარად ჩუმად ფიქრი უნდა გასწავლო.
-თავი მოგაბეზრე ხომ?!
გაჩუმდა ხმა არ ამოუღია.
-დიმიტრი, რატომ ხდება ყველაფერი რამით უფრო მომხიბლავი? ყველაფერი რაღაც მსუბუქი, მისაწვდომი გვეჩვენება. ხოლო მიუწდომელს ოცნებით ცვლი, რატომ?
გამეღიმა და ვუპასუხე.
-მხოლოდ ოცნება გვაიძულებს შევურიგდეთ სინამდვილეს,
დავინახე როგორ მიყურებდა, თითქოს ის ვუთხარი რასაც ის ფიქრობდა, დავბრუნდი, კვლავ გვერდით მუვეჯექი, ამჯერად მისი სიმხურვალე ვეღარ ვიგრძენი, არამედ კანკალებდა თითქოს, არ ვიცი რატომ არ ვკითხე რა ჭირდა, თუმცა ვფიქრობ იმ პასუხის მეშინოდა რომელიც უკვე ვიცოდი.
-რავიკ ოდესმე რამე გინანია?
-არა, სინანული - ყველაზე უსარგებლო რამ არის ამ ქვეყნად, გამოსწორების საერთოდ არაფრის არ შეიძლება, თორემ ეს რომ შეიძლებოდეს, ყველანი წმინდანები ვიქნებოდით, ცხოვრება არ აპირებდა ჩვენგან სრულყოფილ არსებათა შექმნას, რადგან როგორც ამბობენ ვინც სრულ ყოფილია მისი ადგილი მუზეომშია.
-ავიდეთ? რაღაც აცივდა. ვუთხარი ტასოს თუმცა მისი სახიდან გამომდინარე, ვიგრძენი რომ, მას უსასრულოდ შეეზლო მჯდარიყო მთვარის შუქზე ცივ "ბეტონზე" ჩემს გვერდით, ერთი კიდევ გავხედე ჩრდილებს, მატყუარა ჩრდილებს! რომელებიც ყოველთვის მაშინებდნენ, მინდოდა გონებაში ეს საღამო დამმახსოვრებოდა, და წამოვედი.
მოვდიოდი გატიტვლებულ ხეებს შორის, ბნელოდა, მაგრამ აქა იქ სიბნელის იდუმალებას მთვარის შუქი არღვევდა, ტასო ხმას არ იღებდა რადგან იცოდა ეს ბოლო შეხვედრა იყო, როდესაც ჩემი სახლი ბურუსში გახვეული მოჩანდა, მაშინ მივხვდი რომ იმ ნაწილს ვკარგავდი რაც ტასოს შინაგან ბუნებაში ცოცხლობდა, მაგრამ სხვა გვარად ვერაფერი იქნებოდა და ვსო.
-აბა ასე უბრალოდ?! ხმა აუკანკალდა და ცრელებით აევსო თვალები?!
მხოლოდ ის ვიგრძენი სიმწრისგან ხელები ისე ძლიერად მოვიჩირე სახეზე რამის თვალები გამოვიღე, ის თვალები რომელიც სილამაზისთვის შექმნილან, და მას ჩემი ნებითვე ვტოვებდი.
-მაპატიე, უნდა წავიდე, აქ ვერ დავჩები რადგან ეს ადგილი ჩამყლაპავას გამადაგურეს, და ჩემს პიროვნებას შეჭამს, მინდა ამ სოფელს გავახწიო, უნდა გესმოდეს ტასო, ორივე გვიჭირს, შუბლზე ვაკოცე და ყურში ჩავჩურჩულე მხოლოდ 5 წელი ძვირფასო! სამაჯური... სამაჯური არ დაკარგო.
თითოეული კარისკენ გადადგმული ნაბიჯი გულში ისარივით მერჭობოდა, და ბოლოს მხოლოდ ის სიტყვები გავიგე აც მან მომაძახა.
-დემეტრე! ადამიანი დიდია თავის ძრახვებში, მაგრამ უზლურია მათ განხორციელებაში. ამაშია მისი უბედურებაც და მისი მომხიბლაობაც!
დღევანდელი დღე.
სიცხე, ქაოსი, ხმაური, მირღვევდა ძილს, თვალები გავახილე თუ არა ისევ ის დავინახე რაც ყოველთვის ფანჯარაში მჯდომი კატა, არ ვიცი როდის მომეჩვია, თუმცა ის ერთადერთი იყო რაც არასდროს მტოვებდა, ოჰჰ, დღეს ხომ სამსახურის პირველი დღეა, ურსო სწორად გასაუბრება, ავდექი და გასაუბრება დავიწყე იმ იმედით რომ აუცილებლად მიმიღებდნენ,
რადგან ყოველ სამსახურში პირველივე გასაუბრებისთანავე მიღებენ, როდესაც სარკესთან მივედი არ მინდოდა დამენახა ცემი თავი რადგან, ვიცოდი საკუტარ თავს ვერ ვიცნობდი, კიბეები ჩავირბინე, კარი გავაღე და გერთ გავედი, არ ვიცი რატომ თუმცა ნარცისიზმს ვგრძნობდი ჩემს თავში იმ დროს, იმ ადგილას, მანქანაში ჩავჯექი, შევამოწმე, საბუთები ადგილზე იყო,
და მანქანა დავქოქე, ვერ ვიტყვი გამორჩეული დილა იყო თქო, თუმცა რაღაც ახალი იგრძნობოდა, უცბათ კვლავ ვიგრძენი ნოტებზე აცეკვებული წვიმის წვეთები, თუმცა არა ეს "Lana Del Rey" იყო, როდესაც მუსიკის გამორთვა დავაპირე, საშინელი ბრახუნი და ვირილი გავიგონე, ვიგრძენი მანქანაში როგორ შევინძერი,
-ოხ ეს რა იყო, თან შეშინებულმა საათს დავხედე,
როდესაც გადავედი დავინახე, სილამაზე ჩემი მანქანი ბორბალთან, საოცარი შიში დამეუფლა.
-გოგონა. კარგად ხართ? მაპატიეთ, მე.. მე უბრალოდ არ ვფიქრობდი რას...
მკლავში ხელი ჩავავლე და წამოვაყენე, თუმცა მალევე ცივად გამაშვებინა ხელი, და გვერდით გამწია.
-მადლობ,კარგად ვარ?! მაგრამ როგორ შეიძლება მოდიოდეთ ასეთი სიჩქარით მაშინ როდესაც.. უცბად გაჩერდა მომაშტერდა ვერ მივხვდი რა მოხდა, რაამ გააჩერა ის გოგო რომელიც ასე გალექსილი მლანძღავდა. და ენას არ აჩერებდა.
-გეტყობათ კარგად ხართ, რადგან მხოლოდ ჩემი პიროვნების შეურაცყოფის მიყენებით დაკავდით.
ხმა არ ამოუღია, სიმართლე ვთქვათ შემაშინე მისმა სიჩუმემ, ადამიანებში ყოველთვის მათი დუმილი მაშინებდა. რადგან ვფიქრობ, რომ მდუმარებისკენ სწრაფვა დამახასიათებელი იყო ყველა დიდი მოაზროვნე ადამიანისთვის. აღარაფერს ვამბობ იმ ღვთივსულიერ წმიდა ადამიანებზე, რომელნიც ღრმად შეიგრძნობდნენ ხალხური სიბრძნის ჭეშმარიტებას, რომ “დუმილი ოქროა”
დუმილი ჩემთვის საუკეთესო საშუალებაა გრძნობებისა და ემოციების გამოსახატავად. ყველაფრის სწორად გასაგებად. სასაცილოა არა? შეიძლება მართლაც სასაცილოა, მაგრამ ჩემთვის და ბევრი სხვა ადამიანისთვის სულაც არ არის სასაცილო.
ხშირად ბევრ ლაპარაკს და სიტყვების უაზროდ სროლას სიჩუმე სჯობს, რადგან შეიძლება ხშირ შემთხვევაში ადამიანს გული ატკინო ისე რომ ეს არ გინდოდეს.
არსებობენ ადამიანები, რომლებიც უბრალოს ასეთი ხასიათით დაიბადნენ. ხშირად ეს სხვებს არ ესმით და მათ აკრიტიკებენ.ასევე ვფიქრობ უმჯობესია დუმილით გადაიტანო წყენა, ვიდრე პასუხით აჯობო.
-მართლა კარგად ხართ? სად მიდიხართ მიგიყვანთ.
-მადლობა, მაგრამ არამგონია იმ ადამიანს ჩავუჯდე მანქანაში რომელმაც 2 წუთის წინ თიღქმის მომკლა.
-თიტქმის არ ითველბა, კარგით მაპატიეთ, მაშინ მე წავალ თუ არაფრით შემიძლია დახმარებაა...
დავინახე მის თვალზე ცრემლი ამან კი უფრო შემაშინა,
-უკაცრავად, რა დაგემართათ გოგონა?
-არაფერი, უბრალოდ წადით.
მის ხმაში სიბრაზე, იდუმალება, შიში, და რაღაც გაუგებარი იგრძობოდა, მანქანაში ჩავჯექი და გზა გავაგრძელე, მიგრძენი რომ ისევ დაიწყო სიჩუმის უსასრულობა, რომელიც დღემდე არ ვიცი როდის დაიწყო, გრძელდება, მაგრამ აღელვებულად, აი ისე როგორც წყვდიადის უსასრულობა, დუმდება,არ ჩერდება მიდის და გრძელდება, მიდის, ტკივილს
მიკლავს, მაგრამ მაინც აქ რჩება. სიჩუმე თითქოს აუტანელი, თითქოს გრძელდება აჩქარებულად...
სასწრაფოდ კარი გავაღე, ჩანთა ავიღე და ოფისის კიბეები ავირბინე, პირველივე მომუშაცე პერსონას ვკითხე.
-მენეჯერი თაობაზე გასაუბრება სად იმაღტება?
-57-ე სართულზე ადით ბოლომდე გაუყევით დერფენას და მარჯვნივ ლურჯი კარია.
უცბად გამიკვირდა, საიდან იმახსოვრებდნენ ამდენ რამეს. ამ დაწესებულებაში 70 სართული იყო მათ ვითომ იციან ყოველი ოთახის ადგილი და დანიშნულება?!
როდესაც დერფანში ლიფტიდან გამოვედი, დავინახე ფურცლებით მდგარი გოგონა როგორ ნერვიულობდა, თუმცა ეს ხომ ის გოგო იყო, საათის წინ რომ დავეჯახე, ოხ არაა, რა ხდება ვერ ვიგებდი, არ მინდოდა დავენახე, თუმცა იგი ზუსტად იმ კართან იდგა სადაც მე უნდა შევსულიყავი, დროც აღარ მქონდა, თავი ავწიე ამაყად, გავიარე, ვფიქრობდი ქალმა
როგორ მაჯობოს თქო, თან ამანთქო, მივესალმე და უცბად გავჩერდი.
-აქაც თქვენ?
შემომხედა, და ხმა არ ამუღია, დავიბენი ვრაფერს მივხვდი, და გზა გავაგრძელე. ოთახში შვედი, გასაუბრების დროს მითხრეს რომ ყველა მოთხოვნას ვაკმაყოფილებდი თუმცა ჯერ უნდა დაფიქრებულიყვნენ, როდესაც გამოვედი და მან ჩამიარა რათა ახლა ის შესულიყო გასაუბრებაზე, უცბათ გულში რაღაც ვიგრძენი. ვფიქრობდი, მაგრამ ვერაფერს ვხდებოდი, შემდეგ კი უცბად
გამახსენდა რომ ამ გოგოს ის სამაჯური ეკეთა რომელიც ტასოს დავუტოვე, დავფიქრდი და მივხვდი რომ ჩვენი ნახვიდან 5 წელი იყო გასული, ეს ყველაფერ დამთხვევა ვერ იქნებოდა, უბრალოდ შეუძლებელი იყო, ამსამყაროში უბრალოდ ხომ არაფერი ხდება, საუბარმა საკმაოდ დიდ ხანს გასტანა, მოვტრიალდი უცბად, ვიგრძენი კბეებზე ფურცლები როგორ მიფრინავდნენ, ლიფტს ვერ დაველოდებოდი,
1023 კიბე ისე ავირბინე რომ დაფიქრებაც ვერ მოვასწარი, თუ როგორ მოხდა ეს ყველაფერი, ოთახის კარი შევანგრი და შევედი.
-ბატონო ჩვენ ეს ქალბატონი უკვე ავიყვანეთ სამსახურში, მომიგო იაპონელმა კაცმა რომელიც ბაბუაჩემის ხელა იქნებოდა.
-შენ, შენ ხომ ის ხარ? კიმაგრააამ, ცრემლები მომადგა, მაგრამ ტირილს არ ვაპირებდი,
-მეე?! ვინ ის დემეტრე?
-ჩემი სახელი, არაა, არააა, შენ ტასო ხარ, ამდენი დამთქხვევა ასე უბრალოდ არ იქნებოდა,
დავინახე ჩანთაში როგორ ედო ათმის ტოთი რომელზეც უამრავი ყვავილი იყო გადაპენტილი, ეხ ეს ხომ ის ტასო იყო რომელიც ყოველთვის თაან დაატარებდა გაზაფხულის სიმბოლოებს,
-უკაცრავად, პატივცემულო, რა ხდება? განაგრძო თავი საუბარი იაპონელმა, იაპონურ აქცენტზე.
-5წელი, ტელი 5 წელი გავიდა, დრომ შეჭამა ყველაფერი, და... მან არც კი დამამთავრებინა.
-მართალი ხარ დრომ შეჭამა ყველაფერი, შენც შეიცვალე რადგან, ის დიმიტრი რომელსაც მე ვიცნობდი, მანქანიდან გადმოსვლის თანავე მიცბოდა, და გულში ძლიერ ჩამიკრავდა, მაგრამ როგორც ვხედავ შენში ღირსება წალეკულა, და რადგან შენ აღარ ხარ ძველი დიმიტრი, მაშინ მეც აღარ ვარ ის ტასო, ასე რომ უყვარდი, ახლა კი სამსახურში
უსიამოვნებები არ მჭირდება, ჩანთა აიღო და დავინახე როგორ დატოვა ოთახი. ის იაპონელი კაცი კი პირ ღია აქეტ-იქით იყურებოდა.
ვერ მივხვდი რა ხდებოდა, ვხედავდი როგორ მტოვებდა ტასოს ლანდი მეორე, თუმცა ვერაფრის გაკეთება შვძელი.
დრო და ბნელი და ღრმა ყოფილა მაგრამ ეს ჩვენ ვქმნით ამ ირიალურ სამყაროს რათა ცხოვრება იყოს მრავალფეროვანი დროის საშუალებით,
დროს მიაქ ყველაფერს კარგიც და ცუდიც, მაგრამ არც ისე ცუდია რომ უკან ვერაფერს ვაბრუნებთ, ჩვენი ტკივილიც ხომ მას მიაქვს და გვავიწყებ მას, მისი საშუალებით არ არის, რომ ტკივილი ბედნიერების ტრიუმფალურ
წუთებად გვექცევა? დრო ტკივილს აშუშებს თუმცა იარებს ტოვებს, და მხოლოდ მას შეუძლია, რომ კვლავ გახსნა ის იარა რაც მანვე მოაშუშა,
დრო სიყვარულის თავშესაფარია!
(გაგრძელება იქნება)