-ფეხებზე მკი**ა -თქვა დემეტრემ და ღიმილით შევიდა სახლში..
-იდიოტი , დეგენერატი! როგორ მეზიზღები დემეტრე ბურდულო შენ ვერც კი წარმოიდგენ! -გულში ვლანძღავდი დემეტრეს... სახლში შეევედი დემეტრე მამაჩემი დედაჩემი და ბატონი გოგოა რაღაცაზე გულმოდგინეთ სუბრობდნენ. მეც დამაინტერესა და მათთან ახლოს მივედი...
-რაზე საუბრობთ? -ვიკითხე კითხვისნიშნის თვალებით და მომღიმარ დემეტრეს გაკვირვებულმა გავხედე..
-ჩვენს ქორწილს ვგეგმავთ საყვარელო! -ისეთი სიხარულით მითხრა ლამის მეც დავიჯერე რომ უხაროდა.. მერე კი ლოყაზე ხმაურიანად მაკოცა.. გავოგნდი შევხტი ვგრძნობდი ლოყები როგორ ამიწითლდა სირცხვილისგან და დემეტრეზე ამავდროულად ძალიან გავბრაზდი!
-ხომ გითხარი არ შემეხო თქო!!! -მისკენ გადავიხარე და ჩურში ჩუმად მაგრამ მრისხანე ტონით ჩავჩურჩულე!
-ეს მხოლოდ თამაშის ნაწილია! თორემ არც მე მსიამოვნებს რომ გხები! -გადმოიხარა და მანაც ასევე მითხრაქ.. რაღაცნაირად მისმა სიტყვებმა გული მატკინეს.. მისთვის აღარაფერი მითქვამს! მასზეც და ჩემს თავზეც მეშლებოდა ნერვები რატომ ვწუხდი მისი სიტყვების გამო ?? რატომ მტკიოდა ასე ძლიან მისი ყოველი უხეშობა?? ვფიქრობდი და ჩემს თავზე კიდევ უფრო ვბრაზდებოდი!
-რაზე იქობ ძვირფასო?? -ირონიული ტონით გადმომიჩურჩულა დემეტრემ.. მისმა ტონმა საშინლად გამაბრაზა
-იმაზე თუ როგორ მეზიზღება დემეტრე ბურდული! -ვუთხარი მრისხანეთ მაგრამ სიმშვიდე მაინც შევინარჩუნე...
-მე კიდევ პირიქით მგონია! მგონია რომ ახლა იმაზე ფიქრობ თუ როგორ გიყვარს დემეტრე ბურდული! -მითხრა ჩურჩულით და კმატოფილს გაეღიმა.. გავბრაზდი მაღიზიანებდა, მძულდა, ვერ ვიტანდი და კიდევ იყო რაღაც გრძნობა მისდამი ჩემში რომელსც სახელს ვერ ვუძებნიდი... მისთვის რაღაცის თქმას ვაპირებდი ოდესაც ბატონმა გოგამ უეცრად გვკითხა
-რაზე ჩურჩულებთ შვილებო? -თან წარბები აათამაშა.. მის ამ ჟესტზე გამეღიმა მაგრამ ამავდროულად დაბნეულმა ლუღლუღი დავიწყე
-ჩვენ.. ჩვენ იცით.. -ვამბობდი და სათქმელს თავს ვერ ვუყრიდი რა მეთქვა არ ვიცოდი
-მამა ჩვენ ქორწილზე ვლაპარაკოდით! და საერთოდ აუცილებელია ყველაფერი იცოდე? -მრისხანედ თქვა დემეტრემ!
-მაპატიე შვილო მე უბრალოდ ვიკითხე -დამნაშავესავით თქვა ბატონმა გოგამ...
-დემეტრე შვილო რა გიჭს? -საუბარში მამაჩემი ჩაგვერია.. დემეტრე ცოტახანს გაჩუმდა მერე კი ისევ დაიწყო
-ბატონო დავით მე არაფერი არ მჭირს უბრალოდ თქვენი შვილი მორიდებულია და ჩვენ რაზეც ვსაუბრობდით რომ მეთქვა მერე ჩემს ძვირფას ცოლს უხერხულ მდგომარეობაში ჩავაგდებდი.. ასე რომ მე ეს არ მაწყობს ამიტომაც ცოტა უხეშად გამომივიდა დიდ ბოდიშს გიხდით! -თქვა დემეტრემ და წამოდგა მე კი გაწითლებული ვიჯექი და დემეტრეს მიმართულებით მრისხანედ ვიყურებოდი ვინ იცის რას იფიქრებდნენ ჩემები..
-კარგი გასაგებია შვილო. -თქვა ბატონმა გოგამ და გაიცინა.. მერე ვისაუბეთ ქორწილი 2 კვირაში დაიგეგმა, მართალია მე ქორწილის წინააღმდეგი ვიყავი განსაკუთრებით კი ეკლესიში ჯვრის წერის! არ მინდოდა უფლის წინაშე ყალბი ფიცი დამედო.. სახლიდან გამოვედით და მანქანაში ჩავჯექით..
-მე არ მინდა არც ქორწილი და განსაკუთრებით ჯვრისწერა! -მანქანაში ჩაჯდომის თანავე ვუთხარი დემეტრეს..
-რატომ?? -გაკვირვებულმა გამომხედა მერე კი ისევ გზას გახედა
-მე არ ვაპირებ უფლის წინაშე ყალბი ფიცი დავდო! -კატეგორიულად ვსაუბრობდი... დემეტრეს ჩემს სიტყვებზე გაეცინა.. -რა გაცინებს?? -ვკითხე გაბრაზებულმა და გაკვირვებულმა
-ჩვენ არ ვიტყუვებით და არც ყალბ ფიცს ვდებთ -მითხრა მრისხანეთ -და მერე მეორეც მე ბევრჯერ გითხარი რომ არ მაინტერესებს შენ რა გინდა მთავარია რა მინდა მე! -მრისხანედ თქვა დემეტრემ
-ნამდვილი ხეპრე ხარ! მე პატარა ვარ პატარა გესმის??? ქორწილისთვის პატარა ვარ! იმისთვისაც პატარა ვიყავი რაც გამიკეთ -ვთქვი და ცრემლები მომაწვა დემეტრს სახე შეეცვალა.. -სკოლა მაქ გესმის სკოლა! რა ვთქვა ? როგორ ვუყურო ამხანაგბს? რა ვუთხრა რა? -ვკითხე სლუკუნით
-არაფერსაც არ ეტყვი! -მითხრა ვითომც არაფერის გამომეტყველებით
-მეზიზღები! -ვუთხარი და ხელით ცრემლები მოვიწმინდ
-ვიცი! -მითხრა მრისხანე ხმით..


***
მეორე დილით ტელეფონის ზარმა გამაღვიძა.. თავი ბალიშიდან მძიმედ ამოვაძვრინე და ტელეფონს დავუწყე ძებნა, თან ვბრაზობდი ამ დილაუთენია ვინ მირეკავს თქო. როგორც იქნა ტელეფონს მივაგენი არც დამიხედავს ისე ვუპასუხე..
-გისმენთ -ნამძინარევი ხმით ვუთხარი
-მაარიამ გძინავს?? -ტელეფონში ჩამძახა ჩეემა გადარეულმა დაქალმა თავი უცებ წამოვყავი
-აანიი შენ ხარ?? -სიხარულით წამოვიყვირე -ხოო მეძინა და შენ გამაღვიძე -ახლა უკვე მოჩვენებითი გაბრაზება შევურიე ხმაში..
-დამპალო ერთი არ გაგახსენდე ხო მე ვარ აბა ვინ იქნება?? სულ დაგავიწყდი არა?? -ნაწყენი ხმით მითხრა მან..
-არა გოგო შენ როგორ დაგივიწყებ გაგიჟდი?? -ვუთხარი გაბრაზებულმა
-ხო ვიცი ჩემი დავიწყდება მართლაც ძნელია -მითხრა სიცილით, მეც გამეცინა -მისმინე კლასი რესტორანში მივდივართ და ხომ წამოხვალ? -მკითხა სეიოზული ხმით
-კი წამოვალ აბა რას ვიზავ! -ვუთხარი გახარებულმა
-ხო მოკლედ საღამოს 9-ზე რა და გამოგივლი და წავიდეთ
-მისმინე ან მე ჩემით მოვალ.. -ხმაში მწუხარება შემეპარა
-მარიამ რა მოხდა -ანერვიულებულმა მკითხა აშკარად შეამჩნია
-მისმინე რაღაცეები შეიცვალა და რომ გნახავ მოგიყვები აქამდე უბრალოდ დრო ვერ გამოვნახე! -ვუთხარი ისევ მოწყენილი ხმით
-მარიამ ავნერვიულდი მითხარი სად ხარ და მოვალ! -მითხრა კატეგორიული ტონით..
-კარგი მისამართს მოგწერ და მოდი -ვუთხარი ცოტა ხასიათზე მოსულმა.. ანას ტელეფონი გავუთიშე უცებ მისამართი მივწეე.. მერე ზეწარი გადავიძრე სასწრაფოდ სააბაზანოში შევვარდი წყალი გადავივლე.. სპორტული შარვალი და ჯენპრი გადავიცვი და ოთახიდან გავედი.. დემეტრეს ძებნა დავიწყე მაგრამ ვერსად ვნახე.. ტელეფონის ნომერიც არ მქონდა რომ დამერეკა და მეთქვა რომ დღეს კლასთან ერთად კლუბში მივდიოდი, არ ვიცი რატომ მაგრამ თავს ვალდებულად ვთვლიდი რომ მასაც უნდა სცოცდნოდა.. უცებ ტელეფონის ზარმა გამომაფღიზლა
-ხო ანა? -ვკითხე გაკვირვებულმა
-რა ხო ანა გამოდი უკვე აქ ვარ და კარი გამიღე! -მითხრა მოჩვენებითი გაბრაზებით.. ტელეფონი გავთიშე და სასწრაფოდ გარეთ გავედი ანას გავძახე შემოდი ღიია თქო ისიც სასწრაფოდ ჩემთან მოვარდა..
-რა არის გოგო ეს ?? უფლისწულმა გამოგკეტა კოშკში? -სახლის სილამაზით და სიდიდით გაკვირვებულმა მკითხა ანამ
-რაღაც მსგავსი -ვუთხარი სიცილით.. სახში შევიპატიჟე დავსხედით ანას ყველაფფერი მოვუყევი.. ცოტა გაბრაზდა აქამდე უნდა გეთქვაო მაგრამ მერე დამშვიდდა.. რათქმაუნდა არ მითქვამს იმ ღამეზე ანასაც ვუთხარი რომ დემეტრე მიყვარდა და მასაც ვუყვარდი არ ვიცი რატომ ვუთხარი ასე ალბათ იმიტომ რომ არ მინდოდა მასაც გული სტკენოდა თანაც დედა სულ მეუბნებოდა რომ რაც ოჯახში ხდება ის გარეთ არ უნდა გასულიყო ანა ჩემი ოჯახის წევრი იყო მაგრამ მაინც რაღაცამ მაიძულა დამალვა ალბათ უფრო იმან რომ არ მინდოდა მასაც გულისტკენოდა და რატომღაც დემეტრეზე წარმოდგენა შეცვლოდა.. მე და ანამ კიდევ ბევრ რამეზე ვისაუბრეთ..
-აუუ გოგო დემეტრეს ფოტო არ გაქ?? მაინტერესებს როგორია ჩემი სიძე! -მითხრა დაჟინებული ტონით
-ფოტო? -დაბნეულმა ვთქვი
-ხოო ფოტო აბა რა? -გაკვირვებით და ეჭვის თვალით გამომხედა ანამ..
-კი ფოტო როგორ არა -ვუთხარი აზრზე მოსულმა..
-მერე მანახე! -მითხა ცნობისმოყვარე თვალებით და მისაღებ ოთახს თვალი მოავლო
-ფოტოს ახლავე მოგიტანა -ვუთხარი და დემეტრეს ახლა უკვე დროებით ჩემი ოთახისკენ გავეშურე იმედი მქონდა იქ რამე ფოტო აუცილებლად იქნებოდა.. შევედი და კარადის უჯრებში ქექვა დავიწყე.. ბევრი ძებნა არც დმიწყია ეგრევე მივაგენი დიდ ალბომს სასწრაფოდ მისაღებში გავიტანე ანასთან.. მე და ანა გულმოდგინედ შევუდექით სურათების თვალიერებას.. სულ სხვადასხვა გოგოსთან ქონდა სურათები გადაღებული.. ვბრაზობდი მაგრამ არ ვიმჩნევდი ანა რომ მეკითხებოდა ვეუბნებოდი კლასელები და მეგობრები არიან თქო..
-ოოუ მარიამ 21-ე საუკუნის პრინცი ჩაგიგდია ხელში და ამას მიმალავდი? -აღფრთოვანებულმა მკითა ანამ როდესაც სურათების თვალიერებას მოვრჩით..
-კაი ეხლა ნუ აზვიადებ -სიცილით ვუთხარი არადა მეთვითონაც ვიცოდი რომ დემეტრე ნამდვილი სრულყოფილება იყო შეუდარებელი და ყველასგან გამორჩეული..
-რას ვაზვიადებ უნაკლოა დეას ვფიცავარ! აუ პროსტა აზზრზე ხარ რამდენი ეცდებ მის ხელში ჩაგდებას? -მკითხა შეშფოთებულმა ანამ , მისმა სიტყვებმა გამაბრაზეს და უეცრად წამოვიძახე
-დემეტრეს მხოლოდ მე ვუყვარვარ! -ნიშნის მოგერიებით ვთქვი და ალბომი ხელებში მოვიქციე
-მარიამ ეს შენს გასაბრაზებლად არ მითქვამს -მითხრა დამნაშავეს ხმით ლიკამ -რათქმაუნდა შენ უყვარხარ აბა სხვა ვინ უნდა უყვარდეს? -მკითხა გაკვირვებულმა
-არა ანი არა საქმე სწორედაც იმაშია რომ არ ვუყვარვარ! -ტირილი დავიწყე
-რაა ?? შენ რა გაგიჟდი?? -მკითხა გაკვირვებულმა -მარიამ დემეტრეს მხოლოდ შენ უყვარხარ და სხვა არავინ.. -ეუბნებოდა ანა მარიამს და ცრემლებს მისი თბილი თითებით წმენდა საყვარელ მეგობარს
-არა ანი არა! მან ჩემზე ძალა იხმარა გესმის ძალა! -თქვა ტირილით მარიამმა -მე მეკი შემყვარდა ხო შემიყვარდა დავინახე თუ არა შემიყვარდა მეუხეშა მაგრამ მაინც შემიყვარდა, გამანადგურა მომსპო რა გამიკეთა ცხოვრება ჯოჯოხეთად მიქცია მაგრამ მაინც მიყვარს ახლაც მიყვარს გესმის ?? როდის როდის შემიყვარდა ასე ძლიერად ვერ გეტყვი ვერა მაგრამ მე ის მიყვარს დავინახე თუ რა შემიყვარდა მაგრამ მან რა ქნა გამომიყენა გამანადგურაა -ტიროდა მარიამი და მეგობარს ეკროდა, სწორედ ეს იყო მეოთხე გრძნობ რომელსაც სახელს ვერ არქმევდა და სწორედ ახლა გამოუტყდა საკუთარ თავს რომ დემეტრე სიგიჟემდე უყვარდა უყვარდაა...
-დამშვიდდი მარიამ დაამშვიდდი -ახლა უკვე ტირილში მარიამს ანაც აჰყვა
-მიყვარს ანა მიყვარს.. მაგრამ ჩვენი სიყვარული შეუძლებელია.. -იმეორებდა მარიამი და თან მწაე ცრემლებს ღვრიდა.. ვერც მარიამი ამჩენვდა და ვერც ანა თუ როგორ უსმენდა მათ უკვე კარგახნის მოსული დემეტრე და კმაყოფილი ღიმილი როგორ დასთამაშებდა სახეზე... იდგა და მარიამის სიტყვებს გონებაში 100-ჯერ 1000-ჯერ ხარშავდა და კიედევ უფრო დიდი ბედნიერებით ივსებოდა.. მერე კი ასევე უხმოდ დატოვა სახლი და მანქანაში სასწრაფოდ ჩაჯდა... უკვე საღამოს 8 ხდებოდა მარიაამა ანას ყველაფეი მოუყვა ანა ძალიან დანაღვლიანდა მაგრამ მეგობარს გვერდში ედგა ყველანაირად უგებდა.. მერე ორივენი სასწრაფოდ მოემსაზდნეენ და რესტორანში წავიდნენ სადაც მათი კლასელები იყვნენ.. რომ იცოდედ რა ლამაზი იყო მარიამი ნამდვილ ვარსკვლავს გავდა... საოცრად უხდებოდა გრძელი წითელი კაბა ცალ ბეხთან ჩახეული.. წითელი მაღლები.. გაშლილი შავი თმა ბოლოებში კულულებად ჩამოეყარა მსუბუი მაკიაჟი წითელი ტუცსცხი.. საღამოს დედოფალს მოგაგონებდათ ნეტავ სად იყო დემეტრე ახლა შეეხედა მარიამისთვის მასაც ისევე ძლიერად შეუყვარდებოდა მარიამი როგორც მარიამს უყვარდა დემეტრე... უკვე რესტორანში იყვენ ნეტავ იცოდეთ იქ მყოფი საზოგადოების მამაკაცების უმეტესი ნაწილის მზერა მარიამს თვალებით ჭამდნენ... მარიამი კი მათ ყურადღებას არ აქცევდა.. უცებ მარიამს მზერა კარისკენ გაეპარა და გული საშინლად ეტკინა როდესაც რესტორანში შემოსული დემეტრე და მასზე მიწებებული ახალგაზრდა გოგონა დაინახა.. მასთან ერთად კიდევ ორი მეტად სიმპატიური დემეტრეს ასაკის ბიჭები შემოყვენ ისინიც ასევე თავისივე მეწყვილეებით.. მარიამს მზერა დემეტრეზე მიეყინა გაქვავებლი იჯდა და უყურებდა როგორ ეხუტებოდა ახალგაზრდა ლამაზმანს.. აღარ შეეძლო ტირილი უნდოდა მაგრამ ვერ იტირებდა პატარა იყო მაგრამ არც იმდენად სუსტი რომ სხვებისთვის მისი ცრემლები დაენახვებინა.. სწრაფად გამოერკვა ყველაფერში და სასწრაფოდ დემეტრესკენ წავიდა თავ აწეული მიაბიჯებდა მათკენ და ყურადღებას არ აქცევდა მამაკაცების მიერ წამოსროლილ მკვლელ მზერებს...
-მოგესალმებით! -თავაზიანად და ღიმილით თქქვა მარიამმა..
-მარიამ ?? -გაკვირვებულმა გამოხედა დემტრემ და წამოდგა
-ხო მეც აქ ვარ საყვარელო! -ირონიულად და ქედმაღლურად ჩაილაპარაკა მარიამმა -როგორ ერთობი ძვირფასო? -ასევე ირონია შეაპარა ხმაში..
-დემე შენ რა იცნობ მას?? -გაკვირვებულმა შეხედა ლამაზმანმა, დემეტრეს ძმაკაცები ნუ ალბათ ძმაკაცები და მათი პარტნიორები ხმას არ იღებდნენ..
-მიცნობს? -გამოსცრა მარიამმა მაგრამ სიმშვიდეს კვლავ ინარჩუნებდა -მე მისი ცოლი ვარ! -თქვა და გაიღიმა
-ცოლი ? -გაიკვირვა გოგონამ
-დიახ ცოლი რატომ გიკვირთ? -ასევე გაკვირვებულმა იკითხა მარიამმა.. დემეტრე იდგა და მისი ცოლის ზღვასავით ლურჯ თვალებს მიშტერებოდა მარიამის ზღვა ღელავდა და ბობოქრობდა.. და რომ გენახათ რა სანახავი იყო მართლაც ზღვას გავდა ზღვასავით წმინდა და სღვასავით ბობოქარი იყო მარიამი.. დემეტრე იდგა და მარიამს თვალს არ აცილებდა მის ყველა სიტყვას ყველა მოძრაობას გულმოდგინედ აკვირდებოდა და კმაყოფილი ღიმილი დასთამაშებდა სახეზე..
-მარიამ ეს ის არ არის რასაც შენ ფიქრობა! -სიტვაციაში გამოერკვა დემეტრე და მარიამს აღელვებულმა უთხრა
-და ვინ გითხრა რომ მე რამეს ვფიქრობა? -საოცრად მშვიდი იყო იღიმოდა რაღაც საოცარი ღიმილით
-ის უბრალოდ ჩემი მეგობარია -თქვა დემეტრემ და ტუჩის კუთხეში ჩაეღიმა
-ხომ გითხარი რომ შენი ანგარიში შენთვის შეინახე თქო! -ახლა ოდნავ მკაცრად თქვა მარიამმა
-პატარა გოგონა ეჭვიანობსსს -გამოკვეთილად და დამცინავად თქვა გოგონამ.. დემეტრემ განრისხებულმა გახედა რაღაცის თქმას აპირებდა მაგრამ უეცრად მარიამმა დაიწყო საუბარი
-ვეჭვიანობ? მე ? -გაკვირვებას ვერ მალავდა -მისმინე საყვარელო 'დეფოფალი უბრალო პაიკებზე ეჭვიანობით თავს არ იტკიებს!" ასე რომ მე დედოფალი ვარ შენ კი უბრალოდ პაიკი! და მე შენზე საეჭვიანო არაფერი მაქ გასაგებია? -სიმშვიდე შენარჩუნებულა თქვა -მგონი რომ გასაგებია! ახლა კი დაგტობებთ! -გაიღიმა მარიამმა მერე კი კაბას ხელი მოკიდა რათა ოდნავ ზევით აეწია და თავ აწელი გაემართა.. დემეტრე იდგა და ამაყობდა მსი ცოლის საქციელით იდგა და მარიამის თითვეულ ნაბიჯს მიხვრა მოხვრას გულმოდგინედ აკვირდებოდა უყურებდა და კმაყოფილს ეღიმებოდა...
-დემეტრე მგონი გოგნა ძალიან გაბრაზდა -სიცილით თქვა დემეტრეს კომპანიონმა გოგნამ
-არაუშავს -ღიმილით თქვა დემეტრემ..
-არა ისე საღოლ ძმაო ცოლიც ასეთი უნდა რა იმენა მოაკეტინა! საღოლ! -სიცილით თქვა დემეტრეს ერთერთმა ძმაკაცმა
-რაო ნიკუშ ხო არ შეგშურდა? -გამომცდელად კითხა დემეტრემ
-ცოტა -თქვა და მის გვერძე მჯდარ გოგნას გახედა , გოგონა გაიბუსხა..
-მარიამი ერთადერთია და მასაც ჩემი ქვია! -ამაყად თქვა დემეტრემ.. მარიამი კლასელებს ღიმილით მიუახლოვდა და მათთან ერთად ჩამოჯდა..
-მარიამ სად იყავი? -ცნობის მოყვარე თვალებით კითხა ანამ
-დემეტრე ვნახე და მოვედი -ვიტომც არაფერის გამომეტყვლებით თქვა მარიამმა
-დემეტრე ? -გაიკვირვა ანამ
-ჰო რაიყო? -ასევე გაკვირვებულმა გახედა მეგობარს
-სად არის? -იკითხა გაბრაზებულმა
-იქ არის იქ ზის -თქვა მოწყენილი ხმით მაგრამ გაბრაზებას მაინც არ ამჟღავნებდა.. ანამ დემეტრესკენ გაიხედა გოგონასთვის ხელი ქონდა გადახვეული და რაღაცასე გულიანად იცინოდა..
-მარიამ მარიამ ის ის -დაბნეული ლუღლუღებდა ანი
-ჰო ის არის -სიცილით თქვა მარიამმა -ანი ყურადღებას ნუ მიაქცევ კარგი? -უდარდელად თქვა მარიამმა
-კი მაგრამ მარიამ -ლუღლუღებდა ანა
-არავითარი მაგრამ! ჩვენ აქ გასართობად ვართ! -სიცილლით თქვა მარიამმა ანის აღარაფერი აღარ უთქვამს... მართლაც ყველაფერი კარგად წავიდა კარგად ერთობოდნენ მარიამი დემეტრეს ყურადღებას არ აქცევდა... დემეტრე კი მარიამს მზერით კლავდა უკვე საშინლდ აღიზიანებდა ის თუ როგორ უყურებდნენ მის ცოლს მამაკაცები და როცა ფიქრობდა თუ რა უტრიალებდათ მათ თავში სურვილი უჩნდებოდა ყველა იქვე მოეკლა... უეცრად თვალი მოკრა თუ როგორ უახლოვდებოდა ვიღაც ახალგაზრდა ბიჭი მარიამს.. ძარღვები დაებერა თვალებში საშინელი მრისხანება ჩაეღვარა წამოდგა მისკენ უნდა წასულიყო მაგრამ ნიკამ მისმა ძმაკაცმა შეაჩერა...
-გამარჯობათ! -მარიამს ახალგაზრდა ბიჭი მიესალმა
-გამარჯობათ -მარიამიც ღიმილიით მიესალმა მას
-მე გიორგი ვარ შენ? -ხელი გაუწოდა მარიამს
-მარიამი -ხელი ჩამოართვა
-სახელიც შენსავით ლამაზი გქონია -უთხრა და აათვალიერ ჩაათვალიერა
-დიახ! -იროონიით თქვა მარიამმა
-წამოდი ვიცეკოთ -უთხრა და მკლავში ხელი ჩასჭიდა
-არ მინდა გმადლობთ და თქვენი ხელები მომაცილეთ! -გაბრაზებით თქვა მარიამმა
-როგორ თუ არ გინდა? წამოდი კარგად გავერთობით! -თქვა გიორგიმ და მარიამს წასასვლელად დაექაჩა მარიამს უცებ მზერა დემტრესკენ გაეპარა და როდესაც მრისხანედ მომზირალი დემეტრე დაინახა გაეღიმა მერე კი გიორგის მიუბრუნდა
-შენთვისვე აჯობებს ხელი გამიშვა თორემ ჩემი ქმარი ისეთი თვალებით გვიყურებს დამიჯერე ერთი ზედმეტი საქციელიც და აქვე მოგკლავს! -ამაყად თქვა მარიამმა ,იცოდა დემტრეს არ უყვარდა მაგრამ ისიც იცოდა რომ მისი რეპუტაცია აღელვებდა
-ვერ გავიგე? -გაკვირვებოთ თქვა გიორგიმ
-ყველაფერი კარგად გაიგე! ყველაფერი შენზეა დამოკიდებული აირჩიე ან სიკვდილი ან სიცოცხლე!- გამოსცრა მარიამმა გიორგიმ მარიამს ხელი უშვა და მისი ადგილისკენ დაიძრა მარიამიც მის ადგილს დაუბრუნდა ღიმილით.. დემეტრემ უცებ ოფიციანტს დაუძახა, ყურში რაღაც უჩურჩულა..
-გამარჯობათ! იმ ბატონმა მითხრა რომ სასწრაფოდ გარეთ გახვიდეთ! -ოფიციანტი გიორგისთან მივიდა და დემეტრეს დანაბარები გადასცა გიორგის ცოტა ოფლმა დაასხა როდესაც მარიამის სიტყვები გაახსენდა მაგრამ მაინც სასწრაოდ გარეთ გავიდა.. დემეტრეც სასწრაფოდ წამოდგა და ისიც მალევე გარეთ გავიდა მარიამმა ყველაფერი დაინახა და კმაყოფილს გაეღიმა.. დემეტრე 2 წუთსი უკვე რესტორანში შემოვიდა ცალი ხელი შარვლის ჯიბესი მოეთავსებინა და მის კუთნილ მაგიდას უახლოვდებოდა მას უკან გიორგი მოჰყვა.. გიორგიმ სასწრაფოდ დატოვა რესტორანი მის მეგობრებთან ერთად.. დემეტრე კი მარიამს გამარჯვებული უყურებდა..
-მარიამ წამო რა იქ სურათი გადამიღე -სისცილით უთხრა მარიამს ანიმ
-კარგი წამოდი -ასევე სიცილით უთხრა მარიამმა ანის და ფოტოაპარატი ხელში მოიმარჯვა.. ხან ისე უღებდა ხან ასე.. თავის სტიქიაში იყო მარიამი გართული როდესაც წელზე ვიღაცის ძლიერი ხელების შეხება იგრძნო.. შეკრთა.. მაგრამ როდესაც მის სუნთქვის არეს დემეტრეს სურნელი მოხვდა კმაყოფილს ჩაეღიმა მაგრამ კმაყოფილება არ შეიმჩნია
-ხელი გამიშვი -ანერვიულებულმა მრისხანედ უთხრა მას..
-რო არა?? -უთხრა და მარიამი მისკენ კიდევ უფრო მიიზია...
-ხელი გამიშვი მეთქი -მის მოშორებას შეეცადა
-არა! მედა შენ ვიცეკვებთ! -უთხრა და გაიღიმა... დარბაზში ნელი მუსიკის ჰანგები გაისმა.. დემეტრემ და მარიამმა ტანგო შეასრულეს რომ იცოდეთ რა საოცარი მიხვრა მოხვრა ქონდათ ორივეს გაგიჟდებოდით იმ წუთიდნ ეს წყვილი შეგიყვარდებოდათ საოცარი იყო მარიამი საოცარი იყო დემეტრე ისეთ საოცარ იდილიას ქმნიდა ეს ორი ადამიანი ერთად იქ მყოფი საზოგადოება მათ თვალს ვერ აცილებდა კლასელები გაკვირვებულები უყურებდნენ ანი კი ღიმილით მისჩერებოდა მათ.. მუსიკა დამთავრდა ცეკვაც დამთავრდა.. დემეტრეს მარიამი ცალ ხელზე გადაწვენილი ყავდა ცალი ხელით კი მისი მოკეცილი მოშიშვლებული ფეხი ეჭირა ხელში ორივე ერთმანეთს თვალებში უყურებდნენ და დაღლილობისგან ან გულის გაუჩერებელი ფეთქვისგან მძიმედ სუნთქავდნენ იმ წუთას არცერთ არ ქონდათ სურვიოლი მოსორებოდნენ ერთმანეთს.. ხალხი ოვაციებით და ტაშის კვრით შეეგება მათ გამოსვლას ათასი ვიდეო კამერა ტელეფონი თუ ფოტოა აპარატი უღებდა მათ სურათებს.. ბევრის კამერამ დააფიქსირა ამ ორი ადამიანი ღვთაებრივი გრძნობები ხალხი დიდი სიყვარულითა და სითბოთი უყურებდა მათ..
-შეგიძლია შენს ძვირფას გოგუშკასთან იცეკვო! -მრისხანედ თქვა მარიამმა და დემეტრეს კეფაზე მოთავსებული ხელი სასწრაფოდ გულ მკერდზე მიაბჯინა რომ მოეშორებინა
-მაინც რო ვერ მალავ ეჭვიანობასს.. -ჩაიცინა -ნუ ღელავ მასაც ვეცეკვები! -ასევე ირონიულად და მრისხანედ უთხრა დემეტრემ მერე კი კმაყოფილი ღიმილით ხელი უშვა მარიამს და შებრუნდა თავისი კუთნილი მაგიდისკენ იწყო სვლა.. მარიამს უცებ თავბრუ დაეხვა მუცელში მწვავე ტკივილი იგრძნო ერთი წამოიკივლა.. მერე ანიმ იკივლა
-მმარიაამმ -დაიძახა და მარიამისკენ გაექანა .. დემეტრე სასწრაფოდ შებრუნდა და გონება დაკარგული მარიამი რომ დაინახა წაბარბაცდა მასთან მივარდა და სასწრაფოდ ხელში აიყვანა..

***
მარიამს მოგვიანებით საავადმყოფოშეი გამოეღვიზა თვალები მძიმედ და ზაანტად გაახილა.. გარემოს თვალი მოავლო და შეეშინდა წამოჟდომა სცადა მაგრამ მუცელი საშინლად ეტკინა პირიდან ღრმა კვნესა ამოუშვა.. მასთან ასწრაფოდ ექმი მოვიდა
-ოჰ ჩვენმა მძინარე მძეთუნახავმაც გაიღვიძა -ღიმილით და თბილად თქვა საშვალო ასაკის მქონე ექიმმა -აბა როგორ ხარ?? -მზრუნველი ტონით თქვა ქალმა
-ცითით მუცელი საინლად მტკივა -თქვა მარიამმა და ხელი მუცელზე მიიდო
-ანნუ მუცელი ? თქვენს გამოღვიზებას ველოდებოდით რათა გაგვეგო რა გაწუხებდათ ახლა კი ეხოსკოპიას გდაგიღებდთ და ვნახავთ რატომ გაქვთ ტკივილები. -თქვა ქალმა და ეხოსკოპიის აპარატი მოიტანა, მარიამის მუცელზე ცივმა სითხემ დაიწყო სრიალი რაც საშინლად არსიამოვნებდა და შეიშმუშნა..ექიმი ეხოსკოპის გადაღებას მორჩა
-რახდება ექიმო? -კითხვის ნიშნის თვალებით იკითხა მარიამმა
-დამშვიდდით საშიში არაფერია უბრაოდ მარცხენა საკვერცხეზე კისტური წარმონაქმი აღმოგაჩნდათ და საჭიროა რომ ოპერაცია გვაკეთოოთ
-ოპერაცია? -ტკივილისგან სახე დამანჭულმა იკითხა მარიამმა
-დიახ ოპერაცია ნუ გეშინიათ საშიში არაფერია -თბილად უთხრა ექიმმა მარიამს
-კი მაგრამ ოპერაციის გარდა სხვა გზა არ არსებობს? -იკითხა მარიამმა
-იცით არსებობს მაგრამ ვინაიდან თქვენ ქალიშვილი ხართ ეს უბრალოდ შეუძლებელია! -თქვა ექიმმა და წამოდგა.. მარიამმა გაკვირვებულმა დაჭყიტა თვალები.. ექიმმის სიტყვების გაგონებაზე...





აიი ძალიან დიდი ბოდიშით ჩემო მეგობრებო დაგვიანებისთვის ვიცი ცუდად ვიქცევი (( მაგრამ რა ვქნა დრო არ მაქ ამ გამოცდების გადამკიდე (( შევეცდები რომ აღარ დავაგვიანოა! ძალიან მიყვარხართ და ძალიან მომენანრა თქვენი თბილი კომენტარები ასე რომ მახარებს! <3 აბა რას ფიქრობთ როგორი იყო?? იმედია მოგეწონებათ! <3 ვგიჟდები თქვენზეე!!!!!