ჭირვეული სტუმარი
თავი პირველი
ხშირად არც კი ვიცით რას ვეძებთ, სად ვეძებთ ან ვის? უბრალოდ ჯიუტად მიყვები არჩეულ გზას, ცხოვრებას, მიიწევ წინ, ენდობი საკუთარ ინტუიციას და....
ვინ ვარ მე? არც არავინ, ერთი ჩვეულებრივი თბილისელი გოგო, ჩვიდმეტი წლის თავქარიანი თინეიჯერი, ეს ჩემი სიტყვები არ გეგონოთ ჩემი პიროვნების დედაჩემისეული დახასიათებაა. თუმცა სიტყვა „ჩვეულებრივს“, აშკარად ზედმეტად გამოკვეთილი მახვილით ამბობს, თვალები ბედნიერებისგან უციმციმებს და უკვე მერამდენედ კმაყოფილი მზერით მაკვირდება.
როგორც მეუბნებიან მე და დედა ერთმანეთს ვგავართ. თუმცა ახლა, როცა გვერდი-გვერდ მდგომნი საკუთარ გამოსახულებებეს სარკეში ვაკვირდებით, ჩვენს მსგავსებაში ეჭვი მეპარება. დედა ასაკით ოცდაჩვიდმეტი წლისაა, თუმცა ამდენს ვერ მისცემ. მაღალი, გამხდარი ქალია, ძირითადად ჩაცმის აკადემიურ სტილს ანიჭებს უპირატესობას, რაც ცოტა არ იყოს მკაცრ იმიჯს უქმნის, ეს ალბათ გასაკვირი არცაა, დედა იურისტია და ერთ-ერთ საკმაოდ დიდ კომპანიაში იურიდიული განყოფილების უფროსია. მისი პროფესიიდან გამომდინარე საკმაოდ დატვირთული გრაფიკით მუშაობს, სახლში იშვიათად ვხედავ, თუმცა როცა თავისუფალია ერთი ჭკუისანი ვხდებით, ან იქნებ მე ვარ ზედმეტად ზრდასრული?! სპორტულ სტილზე ჩაცმული დედა ჩემს დაქალს ან უფროს დას უფრო ჰგავს. უცნობების, განსაკუთრებით კი უცნობი მამრობითი სქესის წარმომადგენლების გასაგონად, ქუჩაში ხშირად ვეძახი „დედას“, რასაც მუდამ გამვლელების გაოცებული მზერა მოჰყვება. მეამაყებოდა და დღემდე მეამაყება გვერდით ახალგაზრდა და ლამაზი დედა, მუდმივად ვეჭვიანობ მის სამსახურზე, რომელთანაც მისი გაყოფა მიწევს. არ გეგონოთ ვაბუქებ, სულაც არა, ძალიან ლამაზია და ეს მხოლოდ ჩემი მოსაზრება არ გახლავთ, ამას ჩემი მეგობრებიც ერთხმად აღიარებენ.
მისი შემხედვარე ჩემმა დაქალებმაც კი იურისტობა მოინდომეს, ბაძავდნენ ჩაცმის სტილში, მოძრაობაში, საუბრის მანერაში, რაც საკმაოდ მართობს და მახალისებს. დედაჩემის მიმართ მათ მომეტებულ სიყვარულზე ზოგჯერ ეგოისტურადაც ვეჭვიანობ, თუმცა რაოდენ ძლიერადაც არ უნდა ჰყვარებოდათ ჩემს მეგობრებს, მე მაინც მის ერთად-ერთ ნებიერად ვრჩებოდი.
აი, ეხლაც სარკის წინ ვდგევართ ორნი მე და დედა, როგორც ყოველთვის ვწუწუნებ, არ მომწონს საკუთარი გრძელი წაბლისფერი ტალღოვანი თმა, უკვე მერამდენედ ვიკრავ და ვიშლი.
- კარგი, დამშვიდდი, რამდენიც არ უნდა იწვალო, მაინც ვერ გაასწორებ... - ხელით უარესად მიჩეჩავს ისედაც დახვეულ თმას.
- კარგი რა, დე...- თმას უკან ვიყრი და ცხენის კუდივით ვიკრავ - არც ეს მაისური მიხდება!... - ამჯერად ახალი საწუწუნო მიზეზი ვნახე.
ჩემგან განსხავებით მას წაბლისფერი სქელი თმები გაუშლია, ჩემს სიტყვებზე მხიარულად იცინის და თვალები ოდნავ უწვრილდება, ლოყები ეჩვრიტება და პატარა ბავშვივით ჭინკები უხტის.
- როგორი ჩურჩუტი მყევხარ, ის მაინც ვიცოდე ვის ეპრანჭები ასე საგულდაგულოდ!... - მეხუტება დედა.
- არავისაც არ ვეპრანჭები, - დანაშაულზე წასწრებული ბავშვივით სახე მიჭარხლდება - უბრალოდ მინდა ლამაზი ვიყო, შენსავით... - ხმა მებზარება სასოწარკვეთილს, როცა შუბლზე რქასავით ამოზრდილ მუწუკს ვამჩნევ და განწყობა საბოლოოდ მიფუჭდება.
- უცნაური შეხედულება გაქვს საკუთარ თავზე. შენ თუ ლამაზი არ ხარ, მაშინ მეც უშნო ვყოფილვარ, სხვა თუ არაფერი ერთმანეთს ასლებივით ვგევართ.
ეჭვით ვუმზერ ჩემს გვერდით მდგომ დედას, საერთო თვალის ჭრილი, თმები, ტუჩები, ჩემთან შედარევით დახვეწილი, უფრო ქალური ფორმები, უკმაყოფილოდ შეჭმუხნილი შუბლით საკუთარ მკერდს ვუმზერ. თუმცა მე ხომ ჯერ მოზარდი ვარ. (მის ასაკში ალბათ მეც მეშველება :D). წესით კმაყოფილი უნდა ვიყო, თუმცა საკუთარ უხასიათობას ვერაფერს ვუხერხებ, ჩემს მუდმივ ჯაჯღანსა და უკმაყოფილო სახეს დედა როგორც ყოველთვის გარდატეხის ასაკით ამართლებს.
მოკლედ ბევრი რომ არ ვისაუბრო, ჩემსა და დედას შორის ერთად-ერთი განმასხვავებელი ნიშანი ასაკი და ჩემი თვალის ფერია, მუქი ლურჯი, თითქმის ჭაობისფერი თვალები მაქვს. ასეთი ფერის თვალები აშკარად მამისგან მერგო მემკვიდრეობით. მამისგან რომელსაც არ ვიცნობ. ეს თემა ჩვენთვის დახურულია. მიუხედავად იმისა, რომ დედასთან ნებისმიერ საკითხზე თავისუფლად ვსაუბრობ, მამაჩემთან დაკავშირებით კითხავს ვერ ვსვამ. ამ თემას არავინ ეხება, თითქოს ტაბუ ადევს.
- მამაშენს ყველაზე საუკეთესო რაც ჰქონდა თვალები იყო და ისიც შენ გერგო!... - ნახევრად ხუმრობით მეუბნება ის.
ბევრი ხვეწნისა და მუდარის შემდეგ, დედას მხოლოდ ის დავაცდენინე, რომ მამა ზაფხულში, მეგობართან სტუმრობისას გაიცნო. ეს იყო და ეს. არადა ცნობისმოყვარეობით ვკვდებოდი ვინ იყო, სად ცხოვრობდა, უყვარდა თუ არა დედა? თუმცა ის ხომ იმდენად კარგი იყო, რომ არამგონია მისი დავიწყება შესძლებოდა, იცოდა თუ არა ჩემი არსებობის შესახებ?
ჩემსდა სამწუხაროდ თავში უამრავი უპასუხოდ დარჩენილი კითხვა მიტრიალებდა. ვხედავდი მამისადმი ჩემი მომეტებული ინტერესით დედას ტკივილს ვაყენებდი, სახე უფითრდებოდა, თვალები ცრემლებით ევსებოდა, ნელ-ნელა მეც მივეჩვიე იმ აზრს, რომ ჩემს ცხოვრებაში მამა არ იარსებებდა და ჩვენივე კეთილდღეობისთვის არც ზედმეტი კითხვები არ უნდა დამესვა.
მოკლედ ბევრი რომ არ გავაგრძელო, ვარ ერთი ჩვეულებრივი თინეიჯერი, მუხედავად იმისა, რომ ჩემი ზოგიერთი თანაკლასელის მსგავსად კბილებზე ბრიკეტებს არ ვატარებ და დიდად არც სახეზე გამონაყარს ვუჩივივარ, საკუთარი გარეგნობით მაინც უკმაყოფილო ვარ, ზოგჯერ ზედმეტად გამხდარი მეჩვენება თავი, ზოგჯერ ზედმეტად მაღალი... მყავს ჩემივე მსგავსი დაქალები და მსოფლიოში საუკეთესო დედა.