სანდროს სიტყვების გაგონებისთანავე გულში ჩხვლეტა ვიგრძენი.მიდიხარ! მარტო ეს მესმოდა.
-უკან მაბრუნებ?-შეშინებულმა ვკითხე და ფეხზე წამოვდექი
-გამგზავრება მიწევს რამდენიმე დღით,ასე არ ვგეგმავდი მაგრამ ძალიან აუცილებელი საქმეა,ვერ გადვდებ!-უემოციოთ მითხრა და დამაჩერდა.
ახლა?უკან,იმ საშინელ ადგილას უნდა დავბრუნდე?ღმერთო ნუთუ არ გეცოდები ამდენი ტანჯვისთვის?არ მინდოდა ჩემი სხეული ბევრს გაეთელა,ამის გამო სრულიად უცხოსთანაც კი დავწექი.ვნანობ? კი,ვნანობ.ბავშვობიდან ეკლესიურად მზრდიდნენ და ცოლ-ქმრული ურთიერთობაც წმინდა იყო ჩემთვის.მაგრამ ახალ,სხვა გზა არ მქონდა.ამას თუ არ გავაკეთებდი შემდეგ უფრო ბევრთან მაიძულებდნენ,ამის გაკეთებას კი სიკვდილი მერჩივნა.სანდრო ერთადერთი გამოსავალი იყო იმ ადგილიდან თავის დასაღწევად,ახლა კი ეს საძირკველიც მერყეოდა.შემეშინდა,ჩემი გაურკვეველი მომავლის შემეშინდა.
-არა,არა გთხოვ,უკან აღარ დამაბრუნო სანდრო!იქ თუ წავალ მომკლავენ,მე მათ არ დავემორჩილები ისინი კი ამდვილად არ დამინდობენ-ვტიროდი და თან მის ფეხებთან დამხობილი ვევედრებოდი.
-რას ამბობ ნინა?-ხმა შეცვლილმა მკითხა და წამომაყენა-რას ქვია გაიძულებენ?
-ხო,ხო,მე იქ ჩემი ნებით არ წავსულვარ,მამუკამ ფული აიღო ჩემს სანაცვლოდ,მე მეძავი არ ვარ!-ბოლო ხმაზე ვტიროდი.სანდრო კი გაქვავებული,გაურკვეველი გამომეტყველებით იდგა.
-მამუკა ვინ არის? ნინა,შეწყვიტე ტირილი და ნორმალურად ამიხსენი-ბოლოს გაბრაზებულმა მითხრა და ჭიქით წყალი დამალევინა.სული,რომ მოვითქვი ელა დავიწყე საუბარი
-მე ბავშვთა სახლში გავიზარდე,მამუკა პატრონი იყო ამ დაწესებულების.სასტიკი კაცია,სულ ცუდათ მექცეოდა მეც და სხვა ბავშვებსაც.როცა ბებო მოკვდა ჩემი თავიდან მოშორება გადაწყვიტა,რადგან უკვე სრულწლოვანი ვიყავი.მაგრამ გამოგდების ნაცვლათ,უარესი გამიკეთა,ვიღაცას ფული გამოართვა ჩემს სანაცვლოთ.
არ ვიცოდი თავიდან სად მივდიოდი,როცა მივხვდი სად მოვხვდი გული გამიჩერდა.
არ მინდოდა ასეთი ვყოფილიყავი,ამაზე არც კი მიფიქრია.მერე ნონამ მომამზადა და შენთან გამომიშვეს.გაქცევა მქონდა გადაწყვეტილი,მეგონა ვიღაც გადაღრძუებულ ბებერთან მივდიოდი,მაგრამ შენ დამხვდი სანდრო-თვალებში ჩავხედე და ისევ გავაგრძელე-ისის თქმას არ ვაპირებ,რომ ერთი ნახვით შემიყვარდი ან ჩემი გული დაიპყარი.უბრალოთ აქედან გაქცევის გეგმა უფრო გამიადვილდებოდა.მერე კი...მერე,როცა მაკოცე,გონება დამებინდა.ვნანობ,რომ ასეთი სუსტი აღმოვჩნდი ჩემი ემოციების წინაშე და თან არც ვნანობ,რადგან ვაღიარებ აქამდე ასეთი რამ არასდროს მიგრძვნია.
გეხვეწები,გთხოვ არ მისცე უფლება უკან დამაბრუნონ-ისევ ტირილი ამიტყდა,ვერ ვწყნარდებოდი.
-კარგი ნუღარ ტირი,შენს თავს არ გავატან ნინა,გპირდები იქ აღარასოდეს დაბრუნდები-ჩამეხუტა და თავზე ხელი გადამისვა
-მპირდები?
-გპირდები,ახლა დაწყნარდი და აქ დამელოდე.
მხოლოდ იმედია შიშზე ძლიერი,მე კი ეს ნაპერწკალი გამაჩნდა.არ ველოდი მისგან ასეთ სიკეთეს და გულთბილობას.მე ხომ მისთვის უბრალოდ დროებითი გასართობი ვიყავი.მან კი პირობა მომცა და იცით რა? მჯეროდა მისი.
* * * *
სანდრო გაბრაზებილი იყო მონასმენით,უცებ წარმოიდგინა იგივე ვინმემ თავის ნუცას,რომ გაუკეთოს.ძარღვები დაებერა და სასწრაფოდ ტელეფონი ამოიღო
-დათო,სასრაფოდ უნდა გამირკვიო ყველაფერი ნინას შესახებ
-ნინა ვინაა?
-გოგო,რომელიც კლუბიდან გამომიგზავნეს,თურმე ძალით ჰყავთ იქ,ახლა,რომ ვუთხარი უკან უნდა დაგაბრუნოთქო,მუხლებში ჩამივარდა იქ არ გამიშვა მომკლავენო.
-იქნებ გატყუებს?სანდრო ბო*ების,რატომ გჯერა?
-რა ბო*ი ბიჭო ქალიშვილი იყო,შენ ხო არ გაუბერე,მალე გამირვიე და გამაგებინე.
უცებ მიაყარა და გაუთიშა.ასეთ რამეს,როგორ იფიქრებდა?ეს გოგო ძალიან განსხვავდებოდა ყველასგან,სანდროც უცებ მონუსხა და თითქოს მიაჯაჭვა.ლევანმა,რომ დაურეკა და გამგზავრების ამბავი შეატყობინა საშინლად არ ესიამოვნა,უნდოდა ნინასთან მეტ დრო გაეტარებინა.სიამოვნებდა მასთან ყოფნა,მხიარული იყო და გემრიელი საჭმელების გამოსდიოდა.ახლა კი,ამ ყველაფრის მოსმენამ დააბნია,თან ესიამოვნა ეს გოგო ნებაყოფლობით,რომ არ მოხვდა იქ.
ამ ფიქრებში იყო გართული,როცა ტელეფონმა დაურეკა,დათო იყო
-რა გაარკვიე?-არც კი დააცადა ისე მიაყარა
-ბავშვთა სახლში იზრდებოდა,20 წლისაა და მართალი ყოფილხარ,დაწესებულების პატრონმა დიდი ტანხა აიღო მასში.კლუბშიც გადავრეკე და იქაც დამიდასტურეს.
-კარგი დათო,დღეს კლუბში მიდი და უტხარი,რო უკან არარ დაბრუნდება
-კი მაგრამ სანდრო...
-რაც საჭიროა გადაუხადე,არც ისეთი ცუდი ვარ,რომ უდანაშაულო გოგო მგლებს ცავუგდო სახრავად
-კარგი ძმაო,წავედი და მოვაგვარებ მაგას.
გადაწყვეტილება მიიღო,მართალია არ უყვარდა ნინა,მაგრამ მოწონდა და სიამოვნებდა მასთან სიახლოვე.ამ მცირე დროში ნინამ ის მოახერხა, რაც აქამდე ვერცერთმა გოგომ.სულ სხვანაირი იყო მასთან,უფრო კარგი.ეს კიდევ ძალიან მოსწონდა ბიჭს.
*****
დიდი ხანია სანდრო გავიდა,ტირილი ისევ არ შემიჩერდა.რა ვქნა,მეშინოდა.არ ვიცოდი რა მოხდებოდა მერე.სანდრო დავინახე და უცებ ავხედე,გამიღიმა და გვერდით მომიჯდა
-დაწყნარდი გთხოვ,უკვე ყველაფერი მოვაგვარე ნინა
-მართლა?-გაოცებულმა ავხედე
-ხო,ამიერიდან იქ აღარ დაბრუნდები,შენ ჩიტივით თავისუფალი ხარ-მითხრა და ლოყაზე მაკოცა.ბედნიერებისგან ვერ გავიაზრე ისე შევახტი და ჩავეხუტე.
მანაც მომხვია ხელები.თავი დამშვიდებულათ ვიგრძენი,რომ უკან დაბრუნება აღარ მომიწევდა.
-ნინა-მალე მომშორდა სანდრო-მე უნდა წავიდე,ძალიან მნიშვნელოვანი საქმე მაქვს,თორემ ასეთ დროს არ დაგტოვებდი.მაგრამ არ იდარდო,მარტო არ იქნები,ჩემ ახლობლებთან დაგტოვებ,თან პატარა ბავშვიც ჰყავთ.
-კარგი,სანდრო მე...არც კი ვიცი მადლობოა,როგორ გადაგიხადო,შენ,რომ არა...
-არ გინდა ნინა,მადლობას ნუ მიხდი.წადი მოემზადე და მე ქვემოთ დაგელოდები.
კი არ წამოვდექი,წამოვფრინდი...გახარებული ვიყავი სასიამოვნო სიახლით და უზომოთ მადლიერი სანდროსი.ვინ იცის სახვა მის ადგილას,როგორ მომექცეოდა.
მალე ავედი ზემოთ.მოვემზადე და ისე ქვემოთ ჩავედი სანდროსთან.დანიშნულების ადგილას,რომ მივედით უკვე ბინდდებოდა.მეუხერხულებოდა კიდეც უცხოოჯახის.
მანქანა კორპუსის წინ გაჩერა და გადმოვედით,ხელი მომკიდა და სადარბაზოსკენ წამიყვანა
-რა იყო,ნერვიულობ?-სიცილით მკითხა და წელზე შემიცურა ხელი
-უცხო ოჯახში მივდივარ მაინც,თან ასე გაუფრთხილებლდა,მგონია,რომ უხერხულია
-ლევანი ჩემი დიდი ხნის ძმაკაცია ნინა,მასთან არ მოგერიდოს
-კარგი.
კარზე ზარი დავრეკეთ და ცოტა ხანში ქერა გოგომ გააღო
-სანდრო,რა სურპრიზია,რა ქარმა გადმოგაგდო აქეთ?-მოგვესალმა და სანდროს გადაეხვია
-სალომე მოკლედ შენ დღითიდღე ლამაზდები,შენი ბედოვლათი ქმარი სად არის?
-სად იქნება სახლშია,ჩემ მომზადებულ სტეიკს მიირთმევს,შემოდით
-ეს ნინაა-ჩემი თავი გააცნო და შიგნით შევედით
-სასიამოვნოა ნინა,წამოდით დაგვწევიეთ-მისაღებში დავსხედით და ცოტა ხანში ოთახში პატარა გოგოც გამოვიდა
-დედიტო მამამ მითქლა წადი პილი დაიბანეო-სასაცილოდ თქვა და მოსვრილი ხელები ერთმანეთს გაუსვა
-ვაიმე ანა-სალომე ბავშვისკენ წავიდა და ხელში აიყვანა-ხელებს დავბან და ახლავე მოვალ,დასხედით რა.
დივანზე დავჯექით
-გავალ ლევანს დავუძახებ-უცებ წამოდგა
-მიდი.
სანდრო სამაზეულოში გავიდა.მომწონდა ამ სახლის აურა,რაღაც სასიამოვნო იყო ყველაფერი.ოჯახი,მოსიყვარულე ცოლ-ქმარი პატარა ბავშვით და თბილი კერა.მეც მომინდა იგივე მეგრძნო.მინდოდა ჩემს შვილსაც ჩემსავით წითელი ტმა ჰქონოდა,ამაზე ბავშვობიდან ვოცნებობდი.ყველასგან,რომ გამომერჩია.პირველი სულ გოგო მინდოდა და აუცილებლად იმდენი შვილის გაჩენას ვაპირებდი,რამდენსაც ღმერთი მომცემდა.ბებო მეუბნებოდა საოცარი დედა დადგებიო.თავშესაფარში თუ ვინმე პატარას მოიყვანდნენ სულ მე ვიყავი ხოლმე მასთან.ბავშვებიც თითქმის მე გავზარდე და ახლა ძალიან მენატრებიან.დავპირდი არასდროს დავტოვებდი,მაგრამ პირობის შესრულება ვერ შევძელი.ამაზე გული მწყდება.თუმცა იმედი მაინც მაქვს,რომ ერთ დღესაც მოვახერხებ მათ ნახვას,გულში ჩაკვრას და მოფერებას.
მალევე გამოვიდნენ სანდრო და ვიღაც ახალგაზრდა კაცი,ამ უკანასკნელმა ღიმილით დამაჯილდოვა და ჩემს გვერდით დასდნენ
-ნინა,სანდრომ ყველაფერი მითხრა-გავიგე ლევანის სიტყვები და შერცხვენიმა თავი დავხარე-ნუ გერიდება,თავი ისე იგრძენი,როგორც საკუტარ სახში.სადროს დაბრუნებამდე არაფერზე იდარდო,აქ არანაირი საფრთხ არ გემუქრება
-მე...ვაიმე არც კი ვიცი მადლობა რით გადაგიხადოთ-დანეული ავლაპარაკდი
-სამადლობელი არაფერია-მითხრა და გაიცინა-წავალ სალომესაც დაველაპარაკები-წამოდგა და გავიდა
-იქნებ სალომეს არ უნდა ჩემი აქ ყოფნა?მგონი ვაწუხებ
-ნინა სალომეს არ იცნობ და ასე იმიტომ ამბობ,დამიჯერე რომ გაიცნობ შენთვითონ მიხვდები,ძალიან კარგი გოგოა
-მაგაში ეჭვიც არ მეპარება.
ამ ოჯახში მართლა ყველა კარგი იყო.განსაკუთრებით პატარა ანა,თავისი პუტკუნა ხელებით,რომ ცდილობდა მაგიდიდან პეჩენიების მოპარვას,ძალიან სასაცილო იყო.
სალომემ,რომ გაიგო მათთან ვრჩებოდი სიხარულით მიმიღო,რამდენი ხანიც გინდა იმდენი ხანი იყავიო ,რადგან სანდრომ აქ მოგიყვანა ესე იგი მისთვის ძვირფასი ხარო.
მესიამოვნა ამ სიტყვების მოსმენა.ერთი ოთახი გამომყვეს.სახლი საკმაოთ დიდი იყო,ლამზი მისაღებითა და დიდი სამზარეულოთი,სალომეს შევპირდი ნაირ-ნაირ კერძებს გაგიკეთებთქო.
სამდენიმე საათი იყო გასული ჩვენი იქ ყოფნიდან,ყველანი მისაღებში ვისხედით სანდრო,რომ წამოდგა
-ჩემი რეისი 3 საათში გადის,უნდა წავიდე
-მე წაგიყვან მანქანით-ლევანიც წამოდგა-წავალ ჩავიცმევ და წავიდეთ-საძინებელში გავიდა ცოტა ხანში კიდევ ყვირილის ხმა გავიგეთ
-სალომე ჩემი ლურჯი მაისური სადაა??
-რა გაღრიალებს ბიჭო,ბავშვს გული გაუხეთქე-სალომეც წამოდგა და ოტახისკენ წავიდა-მივხედავ თორე აურევს ყველაფერს
-არაფერს მეტყვი?-მკითხა სანდრომ და ჩემი ხელი თავის ტორში მოიქცია
-მადლობის მეტი რა მეთქმის...-გაგრძელებას ვაპირებდი,მაგრამ გამაჩუმა და უფრო ახლოს მიმიზიდა
-სირცხვილია სანდრო,რას აკეთეს,ბავშვმა,რომ დაგვინახოს?
-ანას ძინავს,სირცხვილი კი სულაც არაა თუ შენი კოცნა მინდა-მითხრა და მაკოცა.
ისევ დავიბენი და ავირიე,უჩვეულო გრძნობებმა იჩინეს თავი.მართალია უცხო იყო,მაგრამ მაინც მსიამოვნება მისი შეხება,კოცნა.დიდხანს მკოცნიდა,ბოლოს როგორც იქნა მომსორდა და სახეზე ხელი ჩამომისვა
-სამ დღეში დავბრუნდები,სალომე არ მოგაწყენს,ტანსაცმელიც იყიდე სულ ეს შორტები ხომ არ გეცმევა-ფეხზეც დამისვ თითი და უცებვე დამაჟრიალა.ცოლ-ქმარი შემოვიდა ოთახში ამიტომ ხელზე ხელი მოკიდე და უკან გავაწევინე,ჩემს ქცევაზე გაეღიმა.
-მზდ ვარ,აბა არ წავედით?
-ხო,ხო ავდექი-სანდროც წამოდგა და კარისკენ წავედით
-აბა ჭკვიანად და მალე ჩამოდი-სლომემ ლექსო გადაკოცნა და დაარიგა
-აბა რას ვიზავ-მანაც გაუღიმა და ახლა მე გამომხედა,ჩემსკენ წამოვიდა და ჩამეხუტა,გამაკვირვა მისმა ქცევამ,მერე კი ვნებიანად დამაცხრა ტუჩებზე,მერე მალე მომშორდა და წავიდნენ კიდეც.ვერ გავგე სალომემ კარი,როგორ დაკეტა სიცილით გამომხედა
-წამოდი, წამოდი,შენი პრინცი არსად გაგექცეცევა მალე გავა ორი დღე-მისმა ხმამ გამომარკვია და დავიმორცხვე-ნუ გრცხვენია ნინა,ძალიან მომეწონე,ტან სანდროს არასდროს გაუცვნია თავისი გოგოები და ალბათ უმნიშვნელო ადგილი არ გიკავია მის ცხოვრებაში-უკვე მისაღებში ვიყავით
-ჩემს შესახებ ყველაფეი გითხრათ?
-კი და მაგაზე არ იღელვო,ახლა სანდო ხელში ხარ,დარწმუნებული იყავი,რომ უკან არარასდროს მოგიწევს დაბრუნება
-მაინც ძალიან მეშინია სალომე,ისეთი საშინელი ადგილი იყო გახსენებაც არ მინდა-სახე დამანჭული ვეუბნებოდი
-მოდი მაგაზე ნუ იფიქრებ,ახლა მხოლოდ სასიამოვნო აზრები იქონიე და ყველაფერი ნეგატიური განდევნე
-იცი,ჩემი მომავალი ძალიან გაურკვეველია და ხშირად ვფიქრობ რა მელის
-რამდენი წლის ხარ ნინა?
-20-ის ვარ ჯერ
-უი, რა პატარა ყოფილხარ,სადმე სწავლაზე არ გიფიქრია? უნივერსიტეტში ჩაბარება არ გინოდოა?
-მინდოდა თანაც ძალიან,მაგრამ მამუკა ამის ნებას არ მაძლევდა.თუ კი სადმე წიგნით ხელში მომკრავდა თვალს ეგრევე მიხევდა,მხოლო ბებო მეუბნებოდა,რომ უნდა მეწავლა,ბავშვობიდან მასწავლებლობაზე ვოცნებობდი
-არც ეხლაა გვიანი ჩემო კარგო,ყველაფერი,რომ დაწყნარდება იმეცადინე და ჩააბარე,ხელს არავინ შეგიშლის მეც დაგეხმარები.
-მადლობა,ძალიან კეთილი ხარ-გავუღიმე,მართლა კარგი გოგო იყო
-მე ექიმი-გინეკოლოგი ვარ პროფესიით,ბავშვობიდან მხიბლავდა მსგავსი რარაცები და გამოვედი კიდეც
-შენ რამდენი წის ხარ?-ახლა კითხვა შევუბრუნე სალომეს და პასუხის მოლოდინში მივაჩერდი
-28-ის,ლევანი,რომ გავიცანი 22-ის ვიყავი,ის სარეკლამო კომპანიაში მუშაობდა,სანდროსტან ერთად,ჩვენმა კლინიკამ რეკლამა შეუკვეთა და გადაღებებზე შევხვდი,მერე ურთიერთობაც აგვეწყო და ვართ ახლა ერთად
-ძალიან ლამაზი წყვილი ხართ,ანაც ისეთი საყვარელია,სულ ვოცნებობდი მისნაირ შვილზე
-შენც გეყოლება,ჯერ პატარა ხარ-გამღიმა და წამოდგა.
-გავალ ანას დავხედავ,წესიტ უნდა გაეღვიძა.
სალომე ანასტან გავიდა,მე კი ტელევიზორის ყურებაშ გავერთე.
დღემ სასიამოვნოდ ჩაიარა.ლევანიც მალე მოვიდა,შემდეგ ერთად ფილმს ვუყურეთ და პოპკორნიც მივირთვით.საღამოს ვივახშმეთ,ანას ვეთამაშეთ და ძილის დროც მოვიდა.დაღლილი ვიყავი,ამიტომ ბოდიში მოვიხადე და დასაძიებლად გავედი.
მშვიდათ ვგრძნობდი თავს,სანდროს გამომშვიდობებიტ კმაყოფილი ვიყავი,ბოლო კოცნას ნამდვილად აღარ ველოდი,მეგონა ლევანთან და სალომესთან მაინც შეიკავებდა თავს.ტკბილათ დამეძინა.
დილას შემოვარდნილმა სალომეს ხმამ გამაღვიძა,რომელიც გამწარებული ყვიროდა ჩემს სახელს.

პ.ს. ავად ვარ და დიდი თავი არაა ბოდიში და იმედია ხვალაც დავდებ,თუ არა და ზეგ უუდიდეს თავს შემოგთავაზებთ