-ნინა!!
ღრამდ ჩაძინებულს უცებ ასეთმა ხმამ,რომ გამაღვიძა თავი ვერ შევიკავე და საწოლიდან გადმოვვარდი,გვედრდები მეტკინა
-ვაიმე ნინა კარგათ ხარ?-სალომე მომვარდა,რომელსაც ხელში ტელეფონი ეჭირა,უცებ სად მიაგდო თავადაც ვერ გააცნობიერა და ჩემს წამოსაყენებლად დაიხარა
-ღმერთო ხელი-საცოდავათ ამოვიტირე და გაწითლებულ ხელს დავაჩერდი
-ძალიან გტკივა?-საოლომეც საწყალი თვალებით მიყურებდა.მერე ნელა წამოვდექი და საწოლზე დავჯექი
-რა ხდება,მშვიდობა გაქვთ ხალხო?-ლევანი შემოვარდა დაფეთებული
-ვაიმე ნინა ბოდიში რა-ახლა ცოლი ალაპარაკდა დამწყხრებული ხმით-უბრალოდ სანდრო რეკავდა და მე მეგონა გეღვიძა უკვე
-მერე ამხელა ხმაზე უნდა დაიკივლო გოგო?,ბავშვმაც კი გაიღვიძა-ახლა ქმარმა დაუბღვირა და ჩემს ხელს დააჩერდა
-ხო იცი რა გიჟიც ვარ,ბავშვს კიდე ძინავს ნუ აზვიადებ ყველაფერს შენ!
-ხელზე რა გჭირს-იკითხა ლევანმა
-საწოლიდან გადმოვვარდი და ხელი მეტკინა,არაუშავს სალომე შენი ბრალი არაა
-ეს ტელეფონი კიდე რო არ ჩერდება აიღეთ ვინმემ-ლევანი წამოდგა და ტელეფონისკენ წავიდა
-ვაიმე,ალბათ სანდრო იქნება,ისე გავუთიშე არაფერი მითქვამს
-გისმენთ-უპასუხა ლევანმა
-არაფერი კარგათაა,უბრალოდ ხელი ეტკინა
-საწოლიდან გადმოვარდა და დაეცა
-კარგი რა სანდრო,ჩემმა ცოლმა დილას კივილით გააღვიძა და მეტ რეაქციას არც ველოდი
-არ ვიცი გაწითლებული აქვს,დაგალაპარაკო?
-კარგი,კარგი.
ლევანმა,რომ ტელეფონი გათიშა მეწყინა,ჩემთან დარეკა და რატომ არ დამელაპარაკა?შეკავებული ცრემლები გადმოვყარე და ვერ მივხვდი ისე ავტირდი
-ვაიმე ესე ძალიან გტკივა?ეხლავე წავიდეთ საავადმყოფოში ნანა მოგხედავს, ტრამვატოლოგია
-სანდრომ მიხედოს ხელს და მერე დავურეკავო თუ მაგაზე ტირიხარ-მიმიხვდა და სიცილით მითხრა
-წადი შენ ანას მიხედე,ჩვენ მოვემზადებით და გავიდეთ.
ნელა ჩავიცვი ამჯერად სალომეს სარაფანი და უკვე გამზადებული ჩავჯექით მანქანაში
-არა რა,დღესვე ვიყიდოთ ტანსაცმელი თორე ჩემებით როდემდე უნდა იარო-სიცილით მითხრა სალომემ
-ხო,ჯერ ბავშვი დატოვეთ ბაღში და ისე არ გაერთო, რომ დაგავიწყდეს
-ლევან ნუ მაბრაზე და მასხარაობას მოეშვი,სამსახურში გაგვიანდება მემგონი.
ანა ბაღში დავტოვეთ,მერე ლევანმა სააბადმყოფოსთან ჩამოგვსვა და თავად სამსახურში წავიდა.
-წამოდი ეხლა ხელს მიხედავენ და მერე საყიდლებზე წავიდეთ-მითხრა სალომემ მე კი თანხმობის ნიშნად თავი დავუქნიე და უკან გავყევი
საავადმყოფოში შევედით,სალომე ყველას ესალმებოდა მერე კი მესამე სართულზე ამიყვანა და ერთ-ერთ ოთახში შევედით
-ნანა ნახე რა ლამაზი პაციენტი მოგიყვანე
-უი სალომე დღეს მუშაობ შენ?
-არა გოგო,ჩემი მეგობარია ეს ნინა ხელი ეტკინა და ნახე რა-ჩემი თავი გააცნო სასიამოვნო გარეგნობის ტრამვატოლოგს და იქვე დადგა
-რა პრობლემაა,აბა დაჯექი ჩემო კარგო
ნანამ საგულდაგულოდ გამსინჯა,ხელზე რაღაც წამისვა და გადამიხვია
-ისეთი არაფერია,დაჭიმუობა აქვს,მალამო წაისვას სამი დღე და გაივლის.ეცადე მაგ ხელით ისეთი არაფერი გააკეთო ან ასწიო.
-დიდი მადლობა-წამოვდექი და სალომესკენ წავედი
-რის მადლობა ჩემო კარგო,სალომე შენ როდის გამოხვალ?
-ზუსტად არ ვიცი ჯერ
-მოკლედ თავი მოგვანატრე რაა,კაი კაი აღარ მოგაცდენთ
-კარგათ ნანა და მადლობა რაა-სალომეც დაემშვიდობა და საავადმყოფო დავტოვეთ.
-ახლა ტაქსი გავაჩერო და სავაჭრო ცენტრში წავიდეთ,მეც დიდი ხანია არ მიშოპინგია და მომენატრა
-კარგი წავიდეთ და მადლობა სალომე
-ვაიმე ნინა ეგ მეორედ აღარ გაიმეორო რა,მე შენ უკვე დათ გთვლი და მოდი ისე ვიყოთ როგორც ნამდვილი დედმამიშვილები,მერე ჩემს დაქალებსაც გაგაცნობ მოგეწონება გოგოები
-კარგი წავიდეთ,დარწმუნებული ვარ შენსავით კარგი დაქალები გეყოლება.
ღიმილით ჩავსხედით გაჩერებულ მანქანაში,მძღოლს მისამართი ვუკარნახეთ და დანიშნულების ადგილასაც მალე მივედით.
ასეთ ადგილას აქამდე არასდროს ვყოფილვარ,ლამაზად ჩამწკრივებული მაღაზიები სხვადასხვა ტანსაცმლითა თუ აქსესუარით დატვირთულიყო.ბევრი ვიარეთ,ყველა სართულის თითოეულ მაღაზიაში ვიყავით და უამრავი ტანსაცმელიც მოვიზომეთ.შარვლები,მოკლე კაბები,შორტები თუ მაისურები,ასევე კლასიკური ფეხსაცმელი და რავი,ყველა ნივთი ვიყიდეთ რაც ქალს სჭირდება.შემდეგ ცტა ხნით კაფეში დავჯექით სანამ ანას ბაღიდან გამოყვანის დრო მოვიდოდა.
-ვაიმე მიყვარს ამ საქმით,რომ ვიღლები ხოლმე-დაღლილი ალაპარაკდა სალომე და წვენი მოსვა
-მართლა დამღლელი ყოფილა,არ მეგონა
-ხო,ამის მერე ერთად ვიაროთ ხოლმე
-რავ ვიცი,იმედია ისევ ვნახავთ ხოლმე ერთმანეთს-სსევდიანად ჩავილაპარაკე
-ამას ნუ ამბობ ნინა,სანდრო ასეთი არ არის,რომ მიგატოვოს,მართალია მასაც აქვს უარყოფითი მხარეები მაგრამ დადებითი უფრო მეტია.დანამდვილებით ვერ ვიყვი იმას,რომ უყვარხარ,მაგრამ ძალიან მოსწონხარ და სავარაუდოა ეს გრძნობა უფრო გაიზარდოს,რისიც მე მჯერა-წვენი ისევ მოსვა და ემოციურად ამოილაპარაკა -და შენ რას გრძნობ ნინა?
მართლა არ ვიცოდი რა დამერქმია იმ გრძნობისთვის რაც სანდროს მიმართ მქონდა.მეც მომწონა ეს აქტი იყო,მაგრამ სიყვარულით ჯერ არ მიყვარდა ან არ ვიცოდი.ეს გრძნობა ჩემთვის ყოველთვის შეუცნობელი იყო.ბავშვობაში,რცა შეყვარებულ წყვილს მოსეირნებს წავაწყდებოდი ან ყბრალოდ ფილმში ვნახავდი სულ მინდოდა მეც გამეგო რა მდგომარეობაში იყვნენ იმ დროს.ახლა კი ავირიე.
-მე...იცი...მე არ ვიცი ზუსტად რა გიპასუხო-დაბნეულად ვთქვი და სალომეს მივაჩერდი,მას ჩაეღიმა
-კარგი,კარგი,ამას დრო გვიჩვენეს ნელ-ნელა ყველაფერს მიხვდებით ორივე.ახლა ი მგონი დროა ანას ბაღშიც შევიაროთ.
ბავშვი ბაღიდან გამოვიყვანეთ.გზაში ანა ყვებოდა თუ,როგორ დაიწყო ტირილი იმის გამო,რომ ნაყინი არ აჭამეს,ისეთი სასაცილო გამოთქმები ჰქონდა მე და სალომე მთელი გზა ვიცინოდით.
სახლში დაღლილები მივედით,საჭმელი მოვამზადეთ,მერე მე დესერტიც გამოვაცხვდე,მართალია ხელის გამო სალომეც მეხმარებოდა მაგრამ მაინც ძალიან გემრიელი გამოვიდა და საღამოს დაბრუნებულ ლევანთან ერთად ვივახშმეთ.
-ხელი როგორ გაქვს?-კითხვა დამისვა ლევანმა მაგიდასთან ჯდომის დროს
-კარგად,წამალი კიდევ წავისვი და აღარ მტკივა
-ჩემს ნანას ოქროს ხელები აქვს-თქვა სალომემ და წამოდგა-მოდი ცოტა განვიტვირთოთ-სამზარეულოში გავიდა და იქიდან ღვინის ბოთლით ხელში დაბრუნდა
-ჩემი ცოლი გალოთდა თუ რაშია საქმე?-ლევანმა სიცილით უთხრა და ლოყაზე აკოცა ცოლს
-ანას ძინავ,ამიტომ ცოტა გართობის ყფლე ბა მეც მაქვს,რამდენი ხანია არ დამილევია-თქვა და სასმელი ჭიქებში ჩამოასხა
-ამ ჭიქით მოდი სიყვარულს გაუმარჯოს,ლევან ჩემო საყვარელო ქმარო ძალიან მიყვარხარ და მინდა,რომ ეს ყოველ წუთას გითხრა-დაამთავრა და სასმელი მოსვა.ჩვენც მას მივბაძეთ,ცოტა ხანში კი კარზე ზარი დარეკეს,სალომე წამოდგა უნდა გაეღო,როცა ლევანმა შეაჩერა
-ბავშვი ტირის მგონი წამო გავხედოთ-ფეხე წამოდგა და ცოლიც წამოაყენა,მერე კი მე მომიბრუნდა-ნინა თუ არ შეწუხდები გააღე რა-ცოტა კი გამიკვირდა მისი უცნაური ქცევა,მაგრა მაინც წავედი კარისკენ
-რა პრობლემაა გავაღებ.
გასაღები გადავატრიალე და კარი გამოვაღე,ზღურბლზე კი მომღიმარი სანდრო იდგა.
გაოცებული და გახარებული ვიყავი,მაგრამ ეს დიდათ არ შევიმჩნიე,ჯერ კიდევ ნაწუენი ვიყავი მასზე,რომ არ დამირეკა
-არ მომესალმები?-სიგარეტი იქვე მიაგდო და ფეხით ჩააქრო,შემდეგ ჩემსკენ წამოვიდა,მეც გავიწიე და შემოვუშვი,შემდეგ კი კარი ჩავკეტე და უკან შევბრუნდი
-როგორ ხარ სანდ...-თქმაც არ მაცალა ისე მეცა და მაკოცა,მუცელში პეპლები აიშალნენ,ტაომაც დამაყარა.ნელა შემიცურა წელზე ხელი და უფრო ახლოს მიმიზიდა,მონატრებულები ვკოცნიდით ერთმანეთს მანამ სანამ ჰაერი არ გამოილია და აქოშინებულები მოვშორდით ერთმანეთს.
-მომენატრე-მითხრა და კიდევ ერთხელ მაკოცა მოწყვეტით-შენ არა?
-მეც მომენატრე-ვუთხარი და მოვეხვიე
-ხელი გტკივა?-მკითხა და მისაღებში შევედით
-ძალიან არა,მალამოს ვისმევ ხოლმე-სავარძელზე დავსხედით
-მეგონა კიდევ დარჩებოდი,არ გელოდი-ვუთხარი დაბნეულმა
-საქმეები მოვაგვარე თუ არა იქ რაღა მინდოდა,როცა აქ შენ მეგულებოდი?-მის ნათქვამზე გავწითლდი და მესიამოვნა,რომ ვახსოვდი-წამო ეხლა დავწვეთ და დავიძინოთ ძალიან დავიღალე.
როცა ეს თქვა თვალები გამიფართოვდა
-შენც რა ჩემს ოთახში წვები?ხო,მაგრამ სირცხვილია აქ...-გაგრძელებას ვაპირებდი მაგრამ გამაჩერა და გაეცინა
-რა სასაცილო ხარ ნინა,აბა სად უნდა დავწვე?თანაც მაგ ოთახში მე მძინავს ხოლე,როცა აქ ვარ,წამო ადე-ხელზე ზელი მომკიდა და წამომაყენა.
კი მერიდებოდა ლევანთან და სალომესთან,მაგრამ სანდრო ისეთი ჯიუტია რას გადააფიქრებინებ.ოთახში შესვლისთანავე სააბაზანოში შევიდა,შემდეგ მეც შევედი და ტკბილათ დავიძინეთ ერთმანეთზე მიხუტებულებმა.
დილას ადრე გამეღვიძა და სანამ სანდროც გაიღვიძებდა გადავწყვიტე სააბაზანოში შევსულიყავი.ფიქრებში ჩემთვის გართულს ვერც გავიგე,ვიღაც,როგორ შემოვიდა და წელზე ხელი მომხვია,მეც შეშინებულმა ბოლო ხმაზე დავიკივლე და ფეხი ამისრიალდა,კიდევ კარგი სანდრომ მოახერხა ჩემი დაჭერა,თორემ იმ ხელს აუცილებლად მოვიტეხავდი
-მე ვარ ნინა-მითხრა ჩემს დასამშვიდებლად და ფეხზე დამაყენა
-ვაიმე გული გამისკდა სანდრო,ესე,როგორ შეიძლება?-გავკიცხე და ახლახანს გავაცნობიერე,რომ საშხაპეში ერთად ვიდექით-მოიცა,შენ აქ რა გინდა?
-რას ქვია რა მინდა?-ეშმაკურად მკითხა და წელზე ორივე ხელი შემიცურა-შენ!
კატეგორიულად მითხა და ბაგეებზე ნაზათ შემეხო,მეც ვეღარ მოვითმინე, ხელები კისერზე მოვხივიე და კოცნაში ავყევი,ამან გაათამამა და ახლა ხელში აყვანილი გამიყვანა ოთახამდე,იქ ცოტა გამოვერკვიე
-მოიცა,ვინმე,რომ შემოვიდეს?
-კარები დაკეტილია,თავის დახსნას ნუ ცდილობ ნინა-მითხა და ისევ მაკოცა.
საწოლზე ნელა გადამაწვინა და ჩემი სხეულის შესწავალს შეუდგა.თითოეული ნაკვთი დამიკოცნა და შემდეგ ამ სამყაროს ორივე მოვწყდით.გონს,რომ საბოლოოდ მოვედი მის სხეულზე აკრული ვიწექი,ის კი ჩემს თმებში დააცოცებდა თითებს
-დღეს სადღაც უნდა წაგიყვანო-უცებ მითხრა და საწოლიდან წამოდგა
-მართლა?სად?-ცნობისმოყვარე ბავშვივით მივაჩერდი და მის პასუხს დავეოდე
-მაგას ,რომ მივალთ იქ გაიგებ,ეხლა კი ადექი და რამე თავისუფალი ტანსაცმელი ჩაიცვი-მითხრა და ჩაიცვა,მერე კი ოთახიდან გავიდა.
მეც გახარებული ავდექი და ჩაცმა დავიწყე.მოკლე ჯინსის შორტი,ფეხზე კედები და თავისუფალი ტოპი მაისური ჩავიცვი,თმები კიდევ გავიშალე და ოთახიდან გავედი
-ოხ გამობრძანდი ქალბატონო?-მკითხა მომღიმარმა სალომემ
-ხო,ანა სადაა?-მოვიკითხე,როცა სახლი მოვათვალიერე და ვერ შევნიშნე
-ლევანმა ბაღში წაიყვანა,წამო ვისაუზმოთ.
სამზარეულოში გავედიტ და სუფრა გავშალეთ,შემდეგ მშვიდად ვისაუზმეთ და მისაღებში გავედით.
-სალომე ჩვენ გავდივართ ცოტა ხნით-უცებ თქვა სანდრომ და წამოდგა
-რა პრობლემაა გვრიტებო-მანაც გაგვიღიმა და ოთახში გაფრატუნდა
-წამო ნინა ჩავიდეთ,მოვიდა მძღოლი
მეც მორჩილად გავყევი და მანქანაში მოვთავსდით,დიდი და შავი დაბურული ჯიპი იყო.
-მაინც არ მეტყვი სად მივდივართ?-გავხედე სანდროს,რომელიც ტელეფონში რაღაცას წერდა და უცებვე ამომხედა
-მოითმინე პატარა-მითხრა და ცხირზე ხელი გამკრა,მეც გამეღიმა და ფანჯარაში გავიხედე.
მერე რაც მოხდა იმდენად მოულოდნელი იყო ბოლომდე აღქმაც ვერ მოვახერხე.
უეცრად საიდანღაც სამი მაქანა გამოვიდა და ერთმა გზა გადაგვიკეტა,იქიდან შეიარაღებული ხალხი გადმოვიდა და ჩვენსკენ სანამ წამოვიდოდნენ სანდრომ გამაფრთხილა მანქანიდან არ გადმოხვიდეო და თავად გადავიდა,მას მძღოლიც მიყვა.ძალიან შემეშინდა და მხოლოდ ფანჯრიდან ყურებას ვახერხებდი
-ბატონო სანდრო,არ მეგონა ასე მალე თუ დაბრუნდებოდით-თქვა მამაკაცმა,რომელიც ერთერთი მანქანიდან გადმოვიდა და რამდენიმე ნაბიჯი გადმოგა ჩვენსკენ
-ხომ იცი,რომ უკვე მოდიან,რომც მომკლა აქედან გასვლას მაინც ვერ მოახერხებ ზაზა,გირჩევნია ეს მასკარადი შეწყვიტო-კბილებში გამოსცრა სანდრომ
-გგონია ასე მარტივად დამიძვრები?-გაიცინა და მანქანისკენ გამოიხედა,უცებ ჩვენი თვალები ერთმანეთს შეერწყა,ამაზრზენი და ზიზღით სავსე იყო სანახაობა-ვხედავ ნაშების ტარებაც დაიწყე უკვე-ჩემზე ანიშნა და გაიცინა
-ის არაფერ შუაშია,ჯობია ჩემთან გაარკვიო საქმე-არც გამოუხდავს ისე უთხრა გამწარებულმა
-მე კიევ მგონია,რომ არის და თანაც როგორ-ხმამაღლა გაიცინა და ბიჭებს რაღაც ანიშნა,ისინიც ჩვენი მანქანისკენ დაიძრნენ და შიშისგან ლამის გული წამივიდა
-არ მიეკარო თორემ განანებ-დაუღრიალა სანდრომ და მათკენ წვიდა,როცა სხვა უცნობებმა უკნიდან დაიჭირეს და ზურგში იარაღი ჩაარტყეს,დაცვაც აიყავნეს.
გზა თავისუფალი იყო,ახლა სანდროც ვეღარ შესძლებდა ჩემს დაცვას,მალევე მოვიდნენ და მანქანიდან გადამათრიეს,ვუძალიანდებოდი,მაგრამ აზრი არ ჰქონდა,მათთან რას გავხდებოდი
-ხელი გაუშვი ზაზა,თორემ სულს გაგაფრთხობინებ-კიდევ დაუყვირა სანდრომ და წამოდგომა სცადა,რომ ისევ ჩაარტყეს
ტირილი ამივარდა.სანდრო შემეცოდა,როგორ ურტყავდნენ.ზაზასთან მიმიყვანეს და იქვე დამაგდეს
-ამ გოგოს მე წავიყვან,ვინმე თუ გამომყვება იმ წამსვე მოვკლავ,ცოტა ხანში კი დაგირეკავ და დარწმუნებული ვარ მერე აღარ გაგვიჭირდება მოლაპარაკება.
ხელი მომკიდეს და მანქანაში შემაგდეს
-შენთვისვე აჯობებს თმის ღერიც არ ჩამოუვარდეს ზაზა,თორემ დარწმუნებული იყავ ჩემი ხელით მოგკლავ და თვალსაც არ დავახამხამებ.
მკოლოდ ვკიოდი და ფანჯარას ხელებს ვურტყამდი,ვერაფერს გავხი.წამიყვანეს.
როგორც ჩანს ხიფათი მუდამ თან მდევს.ახლა რა მოხდება?ნუთუ შესაძლოა მომკლად?მაგრამ არა,სანდრო ამას არ დაუშვებს,მე მჯერა მისი!