დილით საწოლიდან წამოიზლაზნა,ძალიან არ უნდოდა სკოლაში წასვლა,მაგრამ როგორ გააცდენდა პირველი დღე იყო,ეს რომ გაეგოთ მის მშობლებს გადმოუხტებოდნენ ამერიკიდან...
მარიამ ამაშუკელი,15წლის გოგონა,ქერა თმებით და მწვანე თვალებით..ჰყავდა ერთი ძმა დემეტრე მასზე 3წლით უფროსი.მარიამი გარდატეხის ასაკში იყო და წონაში საკმაოდ მოიმატა,საკმაოდ არა ძალიან და ცხვენოდა სკოლაში მისვლა,მისი ისედაც კუდაბზეკილი კლასელები რომლებსაც არასოდეს გამოუჩენიათ დიდი ყურადღება მის მიმართ ახლა სულ აიბზეკდნენ ცხვირს..რა გაუძლებდა მათ კიდევ 2წელი!ერთი სული ქონდა როდის წავიდოდა მის მშობლებთან და ძმასთან..მარიამის დედა და მამა უკვე 4წელია ამერიკაში არიან წასულები,შეძლებულები იყვნენ მაგრამ მაინც გადაწყვიტეს უფრო ბევრი ფული ეშოვნათ და მათი შვილისთვის უზრუნველი მომავალი სურდათ...ბევრს მიაღწიეს,ბატონმა ზაზამ მარიამის მამამ თავისი კომპანიაც კი დაარსა იქ,2წლის შემდეგ კი დემეტრეს წაიყვანა მასთან დამეხმარები კომპანიაშიო.თვითონ მარიამი ძიძასთან ჰყავდათ დატოვებული და ის უვლიდა,სკაიპით ხშირად ლაპარაკობდნენ მაგრამ მარიამს მაინც ენატრებოდა მისი ოჯახი...
სკოლაში წავიდა და როგორც იმედოვნებდა მისმა სწერვა კლასელებმა დაცინეს წონის გამო არადა გარეგნობით ბარეორს ჯობდა...ასე უღიმღამოდ გრძელდებოდა 2თვე ყოველდღე იტანდა დამცირებას..ერთ დღეს სკოლის შემდეგ სახლში მიდიოდა,ეზოში გავიდა და გასასვლელთან ეგრეთ წოდებული ბლატნოი სასტავი იჯდა...მათთვის უნდა გაევლო გვერდი კარებში რომ გასულიყო...სანამ გავიდოდა ერთ-ერთი მათგანის სიტყვები გაიგონა..
-ნახე ეს..რა კასრივით მოგორავს.თქვა და ხარხარი ატეხა.
მარიამმა თავი დახარა და გასვლა დააპირა როდესაც სავარაუდოდ იმ
სიტყვების ავტორი წინ წამოიჭრა ხმით იცნო..
-ნელა იარე გოგო!არ გაანგრიო კარები იმხელა ხარ!თქვა და ისევე ხარხარი ატეხა..მარიამს თავი დახილი ჰქონდა და თვალებიდან ცრემლები მოდიოდა და ადგილიდან ვერ იძვრებოდა,მეორე ხმაც გაიონა..ალბათ მისი ძმაკაცი იყო.
-შეეშვი ბიჭო ნუ დასცინი!!!
მარიმმა თავი მაღლა ასწია და ამღვრეული თვალებით შეხედა უცნობს და უთხრა.
-ერთ ადგილს მოუარე!არა შენი საქმე ჩემი წონა!
მარიამმა თავი რომ ასწია ბიჭი მის მწვანე თვალებში ჩაიკარგა..
მარიამი კი ჩქარი ნაბიჯებით წავიდა სახლისკენ,გზაში ტიროდა მაგრამ აი სახლში რომ მივიდა თავის ოთახში ავარდა და ხმამაღლა დაიწყო ტირილი..ყველა დასცინოდა მართალია მაგრამ მისი კლასელებისგან შწცვეული იყო,ვერ აიტანა და გული ძალიან ეტკინა ყველა რაღაც საშინელებად რომ თვლიდა მისი წონის გამო..ტირილით გული რომ იჯერა,კაადასთან მივიდა და პატარა ჩემოდანი გამოიღო შემდეგ კი ტანსაცმელები ჩაყარა შიგით და ტელეფონზე დარეკა.
-ალო შვილო?ხო მშვიდობა?
-არა!არ არის დედა!მოვდივარ და ეს ყველაფერი გაპროტესტებას არ ექვემდებარება!
-რას ნიშნავს მოდიხარ?
-თქვენთან მოვდივარ!აღარ მინდა აქ ცხოვრება!
-დამშვიდდი შვილო ნუ ტირი მითხარი რა მოხდა.
-ჩამოვალ და გეტყვი.ბილეთი ავიღე უკვე..დამხვდით დილას იქნება მანდ 5ზე.
-კი მაგრამ..
მარიამმა აღარ აცადა და ტელეფონი გაუტიშა,ტაქს დაურეკა და
აეროპორტში წავიდა.თვითმფრინავშო ჩაჯდა,მართალია პატარა იყო მაგრამ არ ეშიოდა მარტო ფრენის.ოღონდ აქიდან წასულიყო და...
მარიამი სკოლის ეზოდან რომ გავიდა.მიშო თორნიკეს მიუბრუნდა.
-შენ ბიჭო სულ გამო*ლევდი?ცოდვა არის პატარაა!
-აუ მიდი რა!
-რა მიდი რა ტიროდა ვერ დაინახე!
-ამ ჩემ ფეხებს.თქვა თორნიკემ და სკოლა დატოვა.
თორნიკე ლომთაძე,18წლის,ზე სიმპო ბიჭი,ცოტა გრძლად შეჭრილი თმით და შავი თვალებით,მაგრამ მამიკოს განებივრებულია ბიჭია და კიდია საზოგაოებაში ყველა და ყველაფერი რათქმაუნდა თავის თავის გარდა..მიშო მისი არაბიოლოგიური ძმა არის..
მარიამი მართლაც 5საათისთვის აეროპორტში იყო და უყურებდა მის ძმას,დედას და მამას და ერთი სული ჰქონდა როდის ჩაეხუტებოდა ყველას..
ყველაფერი მოუყვა თითქმის მისი წამოავლის მიზეზის შესახებ ბოლო ინციდენტის გარდა.ბატონმა ზაზამ უთხრა ჩემ პრინცესას როგორც უნდა აქ გააგრძელებ სწავლას და ყველაფერი კარგად იქნებაო,დედაც მის აზრს დაყვა...
მარიამი სწავლობდა,პარალელურად ვარჯიშობდა კიდეც,საშინლად არმოწონდა მისი წონა და დაკლება უნდოდა,მაგრამ ეს ხომ ისედაც დროებითი იყო.2წელი თვალის დახამხამებაში გავიდა,მარიამი
ძალიან შეცვლილი იყო,რომ
დაგენახათ ვერ იცნობდით,აღარაფერი დარჩენილოყო იმ მარიამისგან რომელსაც ყველა დასცინოდა,პირიქით ახლა შეიძლებოდა სხვებისთის მისი სილამაზე და სხეული სამაგალითოც კი შეიძლება ყოფილიყო.წონაში საგრძნობლად დაიკლო,რამაც მისი ფორმების გამოკვეთა გამოიწვია,მისი ქერა თმა,მოწითალო გამობურცული ტუჩები და მწვანე თვალები იმდენად ეშხიანს ხდიდა ნებისმიერ კაცს ნერწყვს მოადენდა ეს 17წლის გოგო ნუ ცოტახანში 18ის გახდებოდა.
მარიამის მშობლები მართალია ძალიან კარგად იყვნენ ამერიკაში მაგრამ როგორც ამბობდნენ უკვე აღარ იყვნენ თინეიჯერები და მაინც მათ სამშობლოში უნდოდათ ყოფნა..ბატონმა ზაზამ მისი კომპანიოს ფილიალის გახსნა გადაწყვიტა საქართველოში.ქალბატონმა ნინომ კი დაიჟინა მარიამის კლასს ბანკეტი აქვს მალე და შენც მინდა წახვიდეო.მარიამს ძალიან არ უნდოდა წასვლა მაგრამ მშობლების წინააღმდეგ ვერ წავიდა.
დაახლოებით ერთ კვირაში მთელი ოჯახი აბარგდა და საქართველოსაკენ გზას დაადგა.....

ესეც ასე,დაგიბრუნდით ახალი მოთხრობით.აბა მოგწონთ?ღირს გაგრძელება?შემიფასეთ.