ხმებზე ნათია შემოვიდა და თამო რომ დაინახა სიცილი აუტყდა
- ხომშვიდობა გაქვთ გოგოებო - კიდევ აგრძელებდა სიცილს
- კიი ნათი რაღაც ანეგდოტი ვნახეთ და
- აუ დეეე რა სუნები გამოდის სამზარეულოდაან?
- პიცასვაკეთებ. ცოტახანში დაგიძახებთ და გამოდით
- აუუუუუ ჯიგარიხაააარ დეეე - თამომმ ტუჩები გაილოკა და გაიცინა
- რავი 15 წუთის წინ მოგწერა და თუ უპასუხხებ მადლობას გეტყვის
- გოგო აუ რამივწეროო - საწოლზე ხტუნავს, ფეხებს აფართხალებს და ტუჩებს პატარა ბავშვივით პრუწავს
- რავი როგორ ხარო და აუუუუ მაგაზე პასუხს რა მოიფიქრეეებს მოიცა კარგად დავფიქრდეთ და ისე მიწერეე - თვალები მობეზრებულად გადაატრიალა
კარგა ხანს ილაპარაკეს. ქეთი ბატონ დევდარიანს ელაპარაკებოდა, ქალბატონი გასვიანი კი ბატონ ალექსანდრეს. თამომ და ალექსანდრემ კარგად გაუგეს ერთმანეთს.
გადიოდა დღეები. ისინი უფრო და უფრო ახლოვდებოდნენ. I სემესტრიც მიიწურა.
ქეთის მონაყოლი:
ახალი წელი მოახლოვდა. მზადება დაიწყო. ნაირნაირი კერძები, ნაძვისხე, ფეიერვერკები, სიგნალები, მილოცვები. ეს ყველაფერი ჩემთვის უფერული იყო, გიოსთან მინდოდა, გიოსთან მიხაროდა. ახალმა წელმა ჩვეულებრივად ჩაიარა. 21 დღეში ჩემი დაგიოს დაბადების დღე იყო.. ჩვენ ერთ დღეს დავიბადეთ ოღონდ მე სამი წლის შემდეგ.ამაზე უფრო საოცაარი ის იყო რომ თამო 22 იანვარს დაიბადა, ზუსტად ორი წლის შემდეგ ალექსანდრეს დაბადებიდან. გამოდის რომ მე და გიორგის 21 იანვარსგვაქვს დაბაადების დღე, ამ გვრიტებს კი 22ში.
----------------------------------
2 იანვარი დილის 09:45
- ალო Fუუ Fუუ ისმიის? - თამო კვდება სიცილით
- რომელი საათია?
- ათი ხდება
- მერე შენხოარ გაძაგძაგებს ?
- გაგაძაგძაგებ შეენ გამოფხიზლდი მოემზადე შვილო ჩემო და გავიდეთ სადმე
- კაიხო
------------------------------------
- გოგო ეხა გითხრა რა იდეა მაქვსს
- აბაა ჩემო იდეინო გსმენავთ
- ეხა მცში წავიდეთ და ბიჭები ერთმანეთს გავაცნოთ - გამომცდელი მზერა მიაპყრო და წარბები აუთაამაშა
- ვავავა მიდიაბა მიწერე ალექსას
შუადღეს 4 საათისთვის მე, თამო, ალექსანდრე და გიორგი მცში ვიჯექით. ბბევრი ვიცინეთ, ვიგიჟეთ, მოკლედ ძალიანკარგი დღე დაგვებედა. ბიჭებმა მალე გაუგეს ერთმანეთს და დაძმაკაცდნენ. დაბადების დღეებზე არც ერთს არაფერი უთქვამთ. მე და თამო ვფიქრობდით რომ თუ სადმე გადავიხდიდით 21-ში საღამოს წავიდოდით და 22საც იქ შევხვდებოდით მაგრამ რაღაცნაირად დაგვეზარაწასვლა და გადავწყვიტეთ რომ 21-ში საღამოს მასთან წავიდოდი, დავრჩებოდი და ჩვენს პონტში გავერთობოდით 2 დაქალთან ერთად.
------------------------------
21 იანვარი, საღამოს 6 საათი
ქეთი ემზადება თამოსთან წასასვლელად. გიორგი და ალექსანდრე ღამის 12ის მერე არ გამოჩენილან. ქეთი უკვე სახლიდან გადიოდა რომ მისი ტელეფონი აწკრიალდა, ალექსანდრე რეკავდა
- გისმენ სანდრო
- ქეთი, ქეთ მე გიორგიი ავარია ხომ მოხვალ ქეთი გიო
არეულად ლაპარაკობდა, ქეთი უკკვე ჭკუიდან იშლებოდა ვერ ხვდებოდა რა გიორგი რა ავარია, სუნთქვა ეკვროდა, ალესანდრეს ხმა კი უფრო მეტად აშინებდა.
- ალექსანდრე დამშვიდდი და წესიერად ამაგებინე რას ბოდიალობ?
- მე და გიორგი შენთან და თამოსთან მოვდიოდით მოსალოცად, მე მაღაზიაში გადავედი და გაამოსვლისას ვხედავ რომ გიორგის მანქანა სულ დალეწილი იყო და სასწრაფო და პოლიცია ედგა თავზე. გიორგიმ მგონი ორივე ფეხი მოიტეხა გონზე ვერ მოყავთ ეხლა საავადმყოფოში გადაიყვანეს მოვალ თუ გინდა და წაგიყვან მასთან
ქეთი ხმას ვეღარ იღებდა, თითქოს მეტყველების უნარი დაკარგა. საშინელ ტკივილს გრძნობდა მთელ სხეულში, ცრემლები გაუაზრებლად მოსდიოდა არ იცოდა რა ექნა.
- ალიოო
- გელოდები თამოსთან - მხოლოდ ამის თქმაღა მოახერხა,არვიცი როგორ მიაღწია თამოს სახლამდე, ყველაფრის უნარი დაკარგული ჰქონდა.
თამოს ვერაფერი გააგებინა, არეულად ლაპარაკობდა. ამდროს ალექსანდრე მოვიდა, უხმოდ ჩასხდნენ მის მანქანაში და დანიშნულების ადგილამდე ხმაამოუღებლად მივიდნენ.
- სანდრო ეს რა ადგილია? საავადმყოფოში არ უნდა იყოს გიორგი?
ქეთის მონაყოლი:
დავიბენი, ვერაფერი ვერგავიგე სანდრო არაფერს ამბობდა, მეც ხმაამოუღებლად მივყვებოდი სიბნელეში. უცებ სანდრომ გამაჩერა, თვალსახვევი მომხსნა რომელიც მანქანიდან გადმოსვლამდე თამომგამიკეთა. გავახილე თვალები და ვხედავ ბაზალეთის ტბასთან მოგროვილ ბევრ ხალხს, ბუშტებს, ფეიერვერკებს, მანქანის ფარების შუქზე სახეები კარგად არ ჩანდა. მივუახლოვდი ხალხის ჯგუფს და ჩემმი მეგობრები,ნაცნობები გამოვარჩიე. ვერ ვხვდებოდი რა ხდებოდა. უცებ ხალხი სადღაც გაქრა ყველა უმისამართოდ გარბოდა, აზრზე რომ მოვედი, მივიხედ-მოვიხედე და ვიღაც იდგა მიყურებდა. ნელნელა ჩემსკენ სვლა დაიწყო, თვალები დავხუჭე და მოვლენების განვითარებას დაველოდე. მოულოდნელად ნაცნობი სურნელი ვიგრძენი, თვალები გავახილე და ჩემს წინ ჩემი ოცნება - გიორგი დევდარიანი იდგა. მაგრად მოვეხვიე, სიხარულის და შიშის ცრემლები ერთმანეთში ირეოდა.
- იდიოტი ხაარრ! ხვდები მაინც როგორ შეემეშინდა? - აზრზე რომ მოვედი მაშინვე შეტევაზე გაადავედი. ის კი უბრალოდ იდგა და მიღიმოდა.
- რამემაინც მითხარიი თორემ მაგრად გცემ და მე მოგტეხავ მაგ ორივე ფეხს - გაიცინაა, მომიახლოვდა და გულში ჩამიკრა
- ჩემი პატარა სულელი გოგო - ისეთი თბილი ხმა ჰქონდა, ისეთი ტკბილი.