ამ დროს ნუცა და ლუკაც შევიდნენ და მათი ბედნიერი სახეების დანახვისას ველაფერს მიხვდა ნუცა.
სანდრო ისეთი ბედნერი იყო,ირგვლივ ვერაფერს ამჩნევდა საყვარელი ქალის გარდა.
ახლა შეეძლო ეთქვა,რომ სრულყოფილი ოჯახი ჰყავდა ნინას და მომავალი პატარას სახით.ყველანი ბედნიერები იყვნენ და ულოცავდნენ წყვილს.სალომე გახარებული იძახდა ნეტა ერთად მოგვიწიოს გაჩენაო.მხიარულება,რომ მიწყნარდა ნუცა გამოვიდა ასპარეზზე
-ხალხო ერთი წუთით,თქვენი მეგობარი ჩამოვიდა მგონი-უინტერესოდ თქვა და უკან მდგარ ლუკაზე ანშნა
-ვაა ძმაო,არ გელოდი დღეს,რა კარ გდორს მოხვედი-სანდრო ძმაკაცისკენ დაიძრა და ჩაეხუტა
-როგორც მივხვდი მალე მამა გახდები არა?-ბედნიერმა გაუღიმა ლუკამაც
-სწორად გაგიგია,ეხლა კი ეს უნდა ავღნიშნოთ-ყველას გასაგონად თქვა და მეგობარს სახლში შემოუძღვა.
იმ დღეს მართლაც კარგად გავერთეთ,იყო დალოცვები,სიხარულის გაზიარება და სითბო.აქამდე ნანატრი ოჯახი ახლა უკვე მყავდა და უბედნიერეს ადამიანად ვგრძნობდი თავს.
ჩემს განვლილ ცხოვრებაზე,რომ ვფიქრდები თავი მართლაც ზღაპარში მგონია,რომელსაც ბედნიერი დასასრული აქვს.ბავშვობაში არასდროს ვკითხულობდი ისეთ ამბებს,რომლებიც ცუდათ სრულდებოდა.ახლაც ასე ვარ,მინდა სულ სიხარული ვეძებო და თავადაც ასეთი ვიყო.
შემდეგ რა იყო? ბედნიერი ოჯახი და ნანატრი შვილები.
ორსულობის მეორე თვიდან ტოქსიკოზი დაეწყო.თითქმის სულ მეძინებოდა,დაღლილი ვიყავი და გული მერეოდა.არაფრის თავი არ მქონდა.სანდრო ცდილობდა სახლში ყოფილიყო ხშირად.იმის გამო,რომ ვერაფერს ვაკეთებდი წესიერად საცხოვრებლად დედამთილ-მამამთილთან გადავედით.
ერთხელ მახსოვს,შაბათი დღე იყო და მეგობრები გვყავდა მოპატიჟებული,დათომ თავისი საცოლე გაგვაცნო და ამ ამბავსაც ავღნიშნავდით.
არ ვიცოსი და სანდრო თურმე ჩემთვის ხელის თხოვნას აპირებდა.სურპრიზი მომიწყო.დილას სალომე დამადგა ადრიანად
-ადე ძილისგუდა მალე და გაემზადე
ძლივს გავახილე თვალები და ზანტად წამოვიწიე
-რა გინდა გოგო აქ? აუ დამაძინე რა-ისევ მივწექი და საბანი გადავიფარე თავზე
-ადექი მალე,დღეს მნიშვნელოვანი სტუმარი უნდა გვეწვიოს,ბიჭმებმა დამავალეს გამოიპრანჭეთ მარტო სხვა არაფერზე იდარდოთო
-მერე ის ვიღაც ხაშზე მოდის?-ვთქვი და წამოვჯექი
-აეროპორტიდან მოვაო პირდაპირ,მოკლდ ადე და გავემზადოთ.
მეზარებოდა ადგომა,მაგრამ სხვა გზა არ დამიტოვეს.სააბაზანოში შევედი და იქიდან გამოსულს სალომე უკვე ჩაცმული დამხვდა
-მოდი ნახე რა ლამაზი კაბაა-მითხრა და ღია ვარდისფერ სარაფანზე მიმითითა,რომელიც საწოლზე გაეშალა
-ეს კაბა მე მქონდა?-ვკითხე დაეღვებით
-ხო,კარაგაში ვიპოვე.
კაბა მალევე ჩავიცვი,ოდნავ მაკიაჟიც გავიკეთე და შუადღეც მოვიდა.
ეზოში გასულმა თვალებს არ დავიუჯერე.ირგვლივ ყველაფერი მორთული იყო.ლამაზი ყვავილები,დეკორაციები და ჩემიმეგობრები.მათი დანახვა არ გაკვირვებია,მაგრამ სანდრო,რომ დავინახე მათ წინ,ლამაზად გამოწყობილი ცოტა კი გამიკვირდა.ასეთივე სახით წავედი მათკენ
-რა ხდება?-დაბნეულმა ვიკითხე,მაგრამ პასუხი არ გაუციათ.
შემდეგ სანდრო ცალ მუხლზე დადგა და აქ უკვე ყველაფერს მივხვდი
-ნინა,ჩემო ერთადერთო,მართალია ეს ცოტა უფრო ადრე უნდა მეთხოვა,მაგრამ იმედია არც ახლა მეტყვი უარს.ყოველდღე გიმეორებ და ახლაც გეტყვი,რომ სიცოცხლეზე მეტად მიყვარხართ.ცოლად გამომყვები?
უცებ ისეთი საშინელი გულისრევა ვიგრძენი,რომ ვერაფრის თქმა ვერ მოვახერხე,პირზე ხელი ავიფარე და სააბაზანოსკენ გავიქეცი.
ღმერთო,არ მჯერა,რომ ასეთ მომენტში გული ამერია.სახე მოვინე და გამეცინა ამ უცნაურ სიტუაციაზე.გასვლას ვაპირებდი სანდრო,რომ შემოვიდა
-რა მოხდა?გული აგერია?-მკითხა სიცილით
-კარგი რა სანდრო,ასეთ დროს რა დამემართა და შენ კიდე დამცინი-დავიწყე ტირილი,ამაზე სულ გაგიჟდა და ახარხარდა
-რა გატირებს გოგო,წამო და ხელახლა გთხოვ ხელს-მითხრა და ჩამეხუტა
-თანახმა ვარ,გამეორება არაა საჭირო-გავუღიმე და იქიდან გამოვედით.თითზე ლამაზი ბეჭედივ მოვირგე და ის დღე მხიარულებაშიც გავლიეთ.
დანარჩენი დრო მე და სალომე თითქმის სულ ერთად ვიყავით.ვგეგმავდით ორსულობას,ბავშვის ოთახის ინტერიერს,ვარჩევდით სახელებს და ვჭამდით.
ბოლო თქვეებში უკვე ავუკრძალეთქმრებს სამსახურში სიარული.ხან ბალზე დარბოდნენ,ხან ალუჩაზე,ხანაც ოსტრსა და ჩაშუშულზე.მე,რომ ნაყინი მინდებოდა სალომე ხინკალს ითხოვდა და ასე ვიყავით სულ.
მეცხრე თვეში ვიყავით უკვე,მშობიარობის პერიოდი იყო და დღე-დღეზე ველოდით ჩვენი პატარების გამოძრომას.სახლში ვიყავით შეკრებილები საღამო ხანს მშობიარობა რომ დაეწყო სალომეს.ისე გაჰკიოდა ვერავინ ვერ აწყნარებდა.ლევანი შეშინებული სახით დადიოდა გაურკვევლობაში მყოფი.მანქანაში ჩავჯექით მე და სანდრო წინ,ხოლო ისინი უკან და სმშობიაროსკენ წავედით
-დედა მე,რომ ვამშობიარებ ხალხს და კივიან ნერვები მეშლება ხანდახან ,ამის მერე ვეცდები აღარ გავბრაზდე-ნელა ამბობდა სალომე და თან ღრმად სუნთქავდა.
-დაწყნარდი სალო,მალე შენს პატარას ხელში აიყვან და სულ ყველაფერი დაგავიწყდება-მის გამხნევებას ვცდილობდი მე.
საავადმყოფოში მისულებს იქაც უმრავი ხალხი დაგვხვდა,სალოს მშობები ლევანის და ჩვენი მეგობრები,ასევე მთელი სამშობიარო ამხნევებდა მათ გინეკოლოსგს.
მშობიარობას ლევანიც დაეწრო დაროცა პატარას ტირილის ხმა გავიგეთ და მალევე ლევანიც გახარებული გამოვიდა
-პატარა ელენე დაიბადა-თქვა და ბავშვიც გამოიყვანა.
ისეთი პატარა და საყვარელი თითები ჰქონდა მისი ხელში აყვანა თავიდან შემეშინდა,მაგარმ მერე ხელში,რომ დავიჭირე ყველა შიში დავაიგნორე.
სალომეც მოვინახულეთ და საღამოს დაღლილები დავბრუნდით სახლში.
-ნეტა ჩვენი პატარა როდის დაიბადება?-მითხრა სანდრომ და მუცელზე მაკოცა
-ერთი სული მაქვს ხელში,როდის ავიყვან,რა დავარქვათ?
-შენ რა გინდა?
-თუ გოგო იქნება მინდა ლილუ დავარქვა და ბიჭს არ ვიცი ჯერ
-მომწონს ლილუ,ბიჭსითვის მე ლუკა მომწონს
-კარგი მაშინ გადაწყდა,თუ გოგოა ლულუს ვარქმევთ თუ ბიჭია ლუკას
-შენ არ იცი რა ბედნიერ ადამიანად მაგრძნობინებ თავს ნინა,ყოველთვის ვოცნებობდი შვლზე.მაგარ თან მინდოდა ისეთი ადამიანისგან მყოლოდა ვინც სიცოცხლეზე მეტად მეყვარებოდა.არ მეგონა ასეთი სასიამოვნო თუ იქნებოდა ეს გრძნოდა-მითხრა და მომეხვია
-მეც მიყვარხარ სანდრო-ვუთხარი და ტკბილათ დავიძინე.
ყოველ დღე დავდიოდით საავადმყოფოში სანახავად სალოსთან.მართალია ყველა მეუბნებოდა არ გინდა ამდენი სიარულიო,მაგრამ მაინც არ ვიშლიდი ჩემსას.აბა საუკეთესო მეგობარს ასეთ დროს ხომ არ მივატოვებდი?.
პატარა ელენიკოს დაბაებიდან მესამე დღეს გამოწერეს დედა-შვილი.ჩვენც,როგორც ერთგული მეგობრები წავედით მათ წამოსაყვანად
-არა რა,გაგიჟდება სალომე შენც რომ დაგინახავს გოგო-მიბრაზდებოდა ლევანი და თან საჭეს ატრიალებდა
-ოო,აბა მეც თუ არ ვიყავი რა არის ეგრე-გავიბუსხე და ფანჯარაში გავიხედე
-სადაცაა იმშობიარებ შენც და გზაში გინდა დაგეწყოს გოგო?
-კარგით მივედით უკვე-გაგვაჩერა აბდრომ და შემდეგ მანქანიდან გადასვლაში დამეხმარა.
ცოტა კი წამომტკივდა მუცელი,მ=თუმცა არ შევიმჩნიე და სალომესთან ნელი ნაბიჟით მივედით,ჩემს დანახვაზე თვალები გაუფართოვდა
-შენ აქ რა გინდა გოგო?
-აუ,აბა მარტო ხო არ დავრჩებოდი იქ,ყველა წამოვიდა და-თავი ვიმართლე და ბავშვს გავუღიმე
-კარგით აბა სუფრა გველოდება და ჩავსხედით უკვე მაქანებში-თქვა დათომ და კარისკენ წავიდა
მე სანდროს მოვკიდე ხელი და უცებ საშინელი მუცლის ტკივილი ვიგრძენი,ნაბიჯიც ვეღარ გადავდგი და მაგრად მოვუჭირე ხელი
-რა გჭირს ცუდათ ხარ?-მკითხა შეშფოთებულმა
-მტკივა სანდრო,მტკივაა,მგონი მშობიარობა დამეწყო-გამწარებულმა დავუყვირე
ამ დროს სალომემ ბავშვი ლევანს მიაწოდა და მე მომვარდა
-ნუ გეშინია,ღრმად ისუნთქე
-მტკივა სალომე
-არაუსავს აბა როგორ გინდა ისე-გამიღიმა და ხელი მომკიდა.
ცოტა ხანში პალატაშიც გადამიყვანეს.სანდრომ მოითხოვა დასწრება.მართალია ლიკას ახლა არ შეეძლო მშობიარობა მაგრამ მაინც დარჩა
-ერთიც და შენი პატარას ხმას გაიგებ-თბილათ მითხრა ექიმმა და გამიღიმა
მეც უკანასკელი ძალები მოვიკრიბე და ჩემი პატარას ხმაც გაისმა
-ჩემი შვილი-ვთქვი და ბედნიერების ცრემლები გადმომცვივდა.
ამ დროს მოსაცდელში ერთი ამბავი იყო,მოულოდნელად კარში გაღიმებული სანდრო გამოჩნდა,ყველა მას გადაეხვია,მიულოცეს
-გილოცავ ძმაო,გოგოა თუ ბიჭი
-პატარა ლუკას მამა გავხდი-ბდენიერად გაიღიმა და მეგობას გადაეხვია.
რა არის არა ცხოვრება?სულ მცირედიც კი საკმარისია,რომ ადამიანი ბედნიერი იყოს.მათ შემთხვევაშიც ასე მოხდა,ჰყავდათ ერთმანეთი და პატარა,რომელიც ცხოვრებას ავსებდა.განა მეტი კი უნდა ადამიანს ამ ცხოვრებისეული სამოთხის საპოვნელად?მათთვის ეს საკმარისი იყო და ახლა მხოლოდ ეთმანეთით უნდა დამტკბარიყვნენ.
„ცხოვრება მშვენიერია“

დასასრული!

----
პ.ს.არ ვაპირებდი ჯერ დასრულებას,მაგრამ დღეს მივდივარ და ვეღარ მოვახერხებდი წერას.ცოტა დასასრულსაც სხვანაირს ვგეგმავდი.ბოდიში თუ თქვენი იმედები ვერ გავამართლე.ყველანი ძალიან მიყვარხართ და ველოდები შეფასებას,ვიცი ბანალური გამოვიდასავით,მაგრამ სიჩქარეში ვწერდი და მეპატიება.