სანამ გიორგის გავიცნობდი, გამოჩნდა დემეტრე, ადამიანი, რომელიც მთელი არსით მძულდა ადრეც და ახლა იმაზე მეტად ვიდრე მაშინ.
-ნუ ტყუი! მართას გავაწყვეტიე სიტყვა.
-არ ვტყუი, ჩემს დათას გეფიცები! გიო, რომ გავიცანი, ჩემში ყველაფერი შეიცვალა,მისით იწყებოდა ყოველი ახალი დღე და მისითვე მთავრდებოდა, ის და მე ერთნი ვიყავით, ერთი დიდი უსასრულობა. მისი სუნთქვა, სურნელი, მისი საოცრად წკრიალა ხმა მიყვარდა და მაგიჟებდა...უმისოდ მე მკვდარი ვარ კარგა ხანია, მოსიარულე მკვდარი. ამოიგმინა მართამ და ცრემლი მოიწმინდა.
გიოს სიკვდილი რომ გავიგე გადავწყვიტე თავი მომეკლა, ვინაიდან უმისოდ მე ვერაფერს ვეღარ ვგრძნობდი, ტკივილს ვყავდი შეპყრობილი. გიოს დასაფლავებას ჩუმად ვადევნე თვალი, დედაშენმა მე გიოსთან გამომშვიდობების საშუალებაც მომცა, დასაფლავების წინა ღამეს მასთან მივედი და მან გიოსთან დამტოვა რამდენიმე წუთით მარტო.... მისი ცივი სახე მაინც თბილი მეჩვენა... გული გამიჩერდა ის რომ ამ დღეში დავინახე. მეორე დღეს, დემეტრემ შემოანგრია ჩემი საძინებლის კარი და სახეში გამარტყა. მახსოვს როგორ დამემუქრა, რომ ჩემს ძმას ციხეში ამოალპობა მამამისი და ბოლოს ისე დაასრულებდა მის სიცოცხლესაც როგორც გიოსი დაასრულა თუ ცოლად არ გავყვებოდი მეორე დღის საღამომდე. ყველაფერი ამერია, რომ გავიგე გიო მისი მოკლული იყო, მერე ბორძიკით ჩავედი ქვემოთ სართულში და დედაჩემის ცრემლიანი სახე დავინახე,რომ ვკითხე რა ხდებათქო ერთი მიპასუხა შენი ძმა დაიჭირესო. მივხვდი დემეტრეს ზრახვებს. პირველადი დაკავების საკანში შევედი და რატი ვნახე, ის მიმტკიცებდა რომ არაფერი დაუშავებია, 14 წლის ბავშვს ან რა უნდა დაეშავებინა ის არ იყო ასეთი. ჩემი ძმა ვერ გავიმეტე, თუმცაღა გიო ვერ დავიცავი, ერთ საღამოს სანამ გიო მოკვდებოდა დემეტრე დამემუქრა რომ გიოს მოკლავდა თუ ცოლად არ გავყვებოდი მას და სამუდამოდ არ დავივიწყებდი შენს ძმას, მე არ გავიგონე მისი სიტყვები და აი, შედეგიც.... ამოიტირა კვლავ მართამ.
ჩემი ძმასაც ვერ გავწირავდი, სწორად გამიგე გთხოვ და გავყევი დემეტრეს იმ საღამოსვე სახლში, ისე როგორც მისი ცოლი.
-მართა, მე არ მაინტერესებს როგორ და რატომ გაყევი დემეტრეს. ფაქტი ერთია დღეს ჩემი ძმა მკვდარია და მისი სხეული ორი მეტრი მიწის ქვეშაა ჩაფლული. შეუვალი ვიყავი.
-გთხოვ არ შემაწყვეტიო, გემუდარები, მაცადე ერთჯერ მაინც ვთქვა სიმართლე და მშვიდად დავტოვო ყველაფერი ამ საყაროში.
მართას სიტყვების არსს ვერ ვხვდებოდი,მაგრამ რატომღაც ვაცადე გულის მოოხება.
იმ საღამოდანვე კიდევ უფრო დიდ ჯოჯოხეთად იქცა ჩემი ცხოვრება. იმ დღესვე გამოუშვეს ციხიდან ჩემი ძმა ზაზას დამსახურებით... დემეტრემ იმ ღამესვე იძალადა ჩემზე, მან მე.... მე... მე.... უჭირდა სიმართლის თქმა მართას.
მე მან გამაუპატიურა, მთელი ღამე ვტიროდი, განა ის სხეული მტკიოდა რომელიც მან დაიპყრო იმ იარაღით რომელიც მე არ გამაჩნდა არა... სული მტკიოდა, რომ მახსენდებოდა მისი თითეული შეხება, კაცის რომელმაც საყვარელი მამაკაცი მომიკლა. დილით არაფერი უთქვამს ჩემთვის ისე დატოვა სახლი დემეტრემ და მეც დრო ვიხელთე, სამართებელი ავიღე და ვენებზე დავისვი, ნელ-ნელა ბინდი გადაეკრა ყველაფერს და მივხვდი რომ ამ სულელურ ცხოვრებას ვტოვებდი თუმცა არც ეს დამცალდა,თვალები რომ გავახილე უკვე პალატაში ვიწექი და ექიმი შეშფოთებული დამყურებდა თავზე. მკითხა რატომ გავაკეთე ეს, როდესაც ჩემში ახალი სიცოცხლე ცოცხლობდა უკვე. მისი სიტყვები ვერ გავიგე მანამ სანამ არ მითხრა რომ 1 თვის ფეხმძიმე ვიყავი..... ბედნიერებამ და ტკივილმა მოიცვა ჩემს ირგვლივ ყველაფერი იმ წამებში. მივხვდი რომ გიომ მისი ნაწილი დამიტოვა, ნაწილი რომელსაც უნდა გავფრთხილებოდი და აუცილებლად გამეჩინა.
ყველა აზრი ერთმანეთში ამირია მართას სიტყვებმა.
-რას ამბობ მართა შენ ხვდები? ვუყვირე.
-მე და გიორგის შვილი გვყავს ნინუც.... დათა გიოს და ჩემი შვილია...
-წარმოუდგენელი და დაუჯერებელია... ვბლუკუნებდი და ბედნიერების სხივები, მინათებდნენ გულს.
-ასეა, დათა შენი ძმისშვლია, ის შენ არ გინახავს თორემ მაშინვე მიხვდები რომ მას შენი ძმის პატარაობა აქვს, ის საოცრად გავს შენს ძმას, და დიდობაში კიდევ უფრო დაემსგავსება.
-არ მჯერა შენი.... ან და თუ სიმართლეა ს ყოველივე აქამდე ეს რატომ არ თქვი, რატომ? დედაჩემზე და ჩემს ოჯახზე რატომ არ იფიქრე,მართა? შენ თუ ბავშვს ელოდებოდი ასე ხომ უფრო მარტივად გადაიტანდა დედა გიოს სიკვდილს, მიპასუხეე დროზე.
-არ შემეძლო გამიგე, არ შემეძლო დათა საფრთხეში ჩამეგდო. დემეტრე აუცილებლად მომიკლავდა მასაც გიოსავით და ამას ვერ დავუშვებდი ნინუც. აღელვებული იყო ქალი და ცრემლები ღაპა-ღუპით სდიოდა. დღესაც იცი რატომ გითხარი, იმიტომ რომ მალე ის სრულიად მარტო დარჩება და შენ დემეტრეზე ძლიერი ხარ,მჯერა მას დაიცავ,მიხედავ და საამაგალითოს გაზრდი.
-ვერ მიგიხვდი მართა....
-ყველაფერს მის გამო ვიტანდი,უამრავ დამცირებას ტკივილს და შეურაცყოფას... დემეტრემ არ იცის რომ დათა მისი შვილი არ არის, გიოს პატარაობა მან არ იცის და ამიტომ ვერ ამგვანებდა მას, მეც ქერა ვარ და ეჭვები ეფანტებოდა ამით. იმ დღეს როდესაც გავიგე რომ ორსულად ვიყავი, შევიცვალე ყველაფერში ვემორჩილებოდი დემეტრეს რადგან არაფერი დაეშავებინა ჩემთვის და ჩემი პატარასთვის მერე, ვუთხარი რომ ორსულად ვიყავი, რომ მას მე შვილს გავუჩენდი და შედარებით კარგად მექცეოდა.... თუმცა იქამდე კვლავ მრავალჯერ იძალადა ჩემზე.
მე მალე მოვკვდები ნინ, დათას მიხედე გთხოვ მიხედე და დაიცავი..... გულ ამომჯდარი ტიროდა მართა.
-რას ამბობ გოგო გაგიჟდი? რა გჭირს სასიკვდილო? შემაშფოთა მისმა სიტყვებმა.
-სარკომა მაქვს.... შენ კომაში იყავი მაშინ როდესაც ეს გავიგე, ფილტვებია ამ ყოველივეს სათავე.... არ მიმუშავებს, მალე გამგუდავს დღითიდღე ცუდად ვარ, მე ვერ განვიკურნები.... ყოველ დღე იმაზე ვლოცულობდი რომ გონს მოსულიყავი, გთხოვ დათას მიხედე, მინდა დედობა გაუწიო და ობლობა არ აგრძნობიო....
-მართა, არ მოკვდები ნუ გეშინია, მე საუკეთესო ექიმს მოგიძებნი და განგკურნავ. ხელზე ხელს ვადებდი მართას თანაგრძნობის ნიშნად და თან გაოცებული ვიყავი, რამდენი გადაუტანია მასაც, როგორ დატანჯულა და დღეს სიკვდილისთვისაც უწევდა თვალის გასწორება.
-ნუ მაიმედებ ტყუილად ნინ, მე ბედნიერიც ვარ რომ მოვკვდები, გიოსთან წავალ, იქ მაინც ვიქნებით ერთად და ვერავინ ვეღარ დაგვაშორებს ერთმანეთს. დათას კი შენ მიხედავ, დამპირდი რომ მას ხალხს ყოველთვის შენ შვილად გააცნობ და შენი საკუთარისგან არ განასხვავებ მას.
-მაგას თქმა არც უნდა მართა, მე გიოს შვილს არასდროს არ განვასხვავებ ჩემისგან, თუ ოდესმე მეყოლა. მაგრამ ეს ყველაფერი როდის მოხდა ან როგორ, რომ მე არ ვიცოდი?
ჩემი და გიოს ურთიერთობას დემეტრე ამჩნევდა,შენც კარგად იცი რამდენჯერ მოსვლიათ მას და გიოს კამათი... ჩემი კლასელის დაბადების დღე იყო, მაშინ ჯერ კიდევ 17 წლისანი, რომ ვიყავით. დემეტრე იქაც მოვიდა, ჩხუბს ატეხდა ვიცოდი,მე გიოს ხელი მოვკიდე და ვევედრე აქაურობას გავცლოდით,ვიცოდი რაც მოხდებოდა... გიოც დავიყოლიე და უკანა კაარიდან წყნეთის გზას გავუყევით ჩემს სახლში წავედით. ბუხარი დავანთეთ შემოდგომა იყო, სექტემბერი ბოლო რიცხვებს ითვლიდა, რატომღაც ციოდა იმდღეს თანაც წვიმდა კოკისპირულად. ბუხრის წინ ჩამოვჯექით და ამღვრეული თვალებით შევხედე მის საოცრად მეტყველ თვალებს. არ ვიცი იმ წუთში ასე რამ გამათამამა,მაგრამ არც მაშინ მინანია და დღეს მითუმეტეს არ ვნანობ. ტუჩებზე ვეცი, გიომაც მაკოცა, მერე მოხდა ის რაც უნდა მომხდარიყო. ის იყო ჩემი პირველი მამაკაცი, მამაკაცი რომელიც მაშინაც ძლიერ მიყვარდა, დღესაც და მარადიულად მეყვარება. არასდროს მინანია ნინ ის, რომ მასთან ვიწექი იმ ღამეს და არც მომავალში ვინანებ, რადგან გიოს შეყვარება და ის ღამე იყო ჩემი ერთადერთი სწორი არჩევანი ჩემი სიცოცხლის მანძილზე.
-არ ვიცი რა გითხრა ან რით განუგეშო... მეც არ ვარ კარგად, მაგრამ სიცოცხლის ბოლო წუთამდე ვიზრუნებ დათაზე.
-გიორგის დარქმევა მინდოდა, მაგრამ ვერ დავარქვი და მერე მოვიფიქრე, რომ ორი სახელი დამერქმია ჩუმად და დავარქვი დავით-გიორგი. მინდა ჩემი სიკვდილის შემდეგ ყველამ გიო დაუძახოთ და გიორგის სახელით გააცნოთ, ეს მისი ერთადერთი შვილია მისი არსებობის გამგრძელებელი.
-კარგი, ასე იქნება გპირდები. ბავშვი სადაა ნახვა მინდა მისი. ის ჩემი ნაწილის ერთადერთი შთამომავალია, მინდა გულში ჩავიკრა, მინდა ვიგრძნო ისევ ჩემი ძმის სურნელი, ჩემი გიოსი, ჩემი საოცარი ძმის. ცრემლები თავისით ჩამომიგორდა ღაწვებზე.
-მანქანაში მყავს, რაც დემეტერ გაიქცა აქედან მშობლების სახლში გადავედი,არ შემიძლია მარტოს მისი მოვლა , ჩემი დღეები დათვლილია, მალე დავტოვებ ამ სამყაროს, ახლა მშვიდად ვარ ვინაიდან ვიცი, რომ შენ მას მიხედავ. მართა უეცრად მომეხვია,მასზე შურისძიებას ვაპირებდი,ახლა კი საოცრად მებრალებოდა ის. მასაც საოცრად ბევრი უტანჯია და უწვალია, მისი ბორბალიც უკუღმა დატრიალებულა. ხელები მაგრად მოვხვიე მტირალეს და მხურვალედ ვაკცე შუბლზე.
************** ********************** ************
წამებს ვითვლიდი, როდის ვნახავდი ჩემს ძმისშვილს. ალექსზე მაგრად მქონდა ხელი ჩაჭიდებული, წამოდგომის საშუალებას არ მაძლევდა.
ოთახში ნაბიჯების ხმა გაისმა, გულმა ორმაგი დარტყმა გააკეთე, უეცრად გამოჩნდა პატარა, დედის კალთას ამოფარებული, მორცხვად ათვალიერებდა სახლ-კარს და ადამიანებს. ქერა თმა ჰქონდა და ზღვისფერი საოცრად მეტყველი თვალები გიოსავით, პაჭუა ცხვირი და ღვინისფერი დიდი გაბერილი ტუჩები. ტუჩები დედ-მამიშვილებს გვაერთიანებს, ყველას ერთნაირი გვაქვს. ჩემსკენ წამოიყვანა მართამ, გულში ჩავიკარი ბავშვი და ცრემლებმა დენა იწყეს. მის ხელებს გულში ვიხუტებდი, გიოსავით ნატიფი ჰქონდა და წვრილი,სათუთი, მართას მას არაფერი ჰქონდა გარდა იმისა, რომ ისიც ქერა იყო, როგორც გიო. სახე დავუკოცნე,ბავშვი გაოცებული მიყურებდა.
-ჩემო ერთადერთო,ჩემო ნატვრის თვალო, როგორ გევხარ მამიკოს,შენს ნამდვილ მამიკოს. მისი ასლი ხარ მისი ბავშვობა გაქვს, ჩემო სიმპათიურო.
-დედა რას ამბობს ეს დეიდა,მე ხომ მამას საერთოდ არ ვგევარ. გაოცებული იყო პატარა. მართამ ამოიგმინა,ერთი-ორჯერ ჩაისუნთქ-ამოისუნთქა და დაიწყო.
-დათა, შვილო,უკვე დიდი ბიჭი ხარ, ახლა რასაც გეტყვი კარგად გაიგე და დაიმახსოვრე კაი?! ბავშვმა თავი დაუქნია დედას. შენ დემეტრეს შვილი არ ხარ დედი, ის არაა შენი მამა....მამაშენს გიორგი ექრვა შენსავით, შენ გედენიძე ხარ....
-რას ამბობ დედა?! იქუხა პატარა გედენიძემ.
-ხო,შვილო ესაა სიმართლე, ერთადერთი სიმართლე დათა...
-და თუ ეს სიმართლეა, მაშ სადაა მამაჩემი დედა? გაკვირვებული იყო დათა, მაგრამ გაგებით ეკიდეობოდა ამ ყველაფერს, მნახველი გაოცებოდა, რადგან დიდი კაცივით იდგა და იაზრებდა დედის ნათქვამს.
-მამაშენი ცაშია,ანგელოზებთან....
-ანუ მკვდარიაა დეე? მან იცოდა ჩემზე რამე?
-არა, არ იცოდა, ის იქმადე დაიღუპა ვიდრე შენ გაჩნდბოდი. პატარას სახე შეუშფოთდა.
-ეს ქალი ვინ არის, ნინუცასკენ გაიშივირა, პატარა,ნატიფი თითი დათამ.
-ეს მამიდაშენია, ნინუცა ჰქვია, მალე შენს ბებოსაც გაიცნობ. პატარა ისე ისმენდა დედას სიტყვებს და ისე თითქოს დიდი ყველაფერს იაზრებდა. ცოტა ხნის მერე მისი წკრიალა ხმა კვლავ გაისმა. მამაჩემის სურათი გაქვთ? მოულოდნელად იკითხა პატარამ.
მე და მართამ ერთხმად დავიძახეთ „გვაქვს“.
-მართამ ამოაძვრინა ჩანთიდან გიოს ფოტო და აჩვენა, ბავშვი აღელვებული იყო, კარგად ვერ იაზრებდა რეალობას თუმცა მისი გააზრების დიდი სურვილი ჰქონდა. ვუყურებდი მას და ვხვდებოდი, რომ ჩემმა ძმამ იმაზე დიდი ნაკვალევი დატოვა ვიდრე ჩანდა.
************* ********************* *********************
მეორე დღეს დედა მოვიდა ჩემთან, მიშა ძიაც და ნიკოც. დედის კალთაში მედო თავი და ვფიქრობდი, როგორ მეთქვა მისთვის პატარას ამბავი.
-დე, ვიღაც მიინდა გაგაცნო, შენი აზრი მაინტერესებს მასზე.
-ვინ უნდა გამაცნო? გაოცება დაეტყო დედას.
-ალექს გთხოვ შემოიყვანე. ალექსი წამოდგა და ოთახში ბავშვთან ერთად დაბრუნდა. დედაჩემს ნელ-ნელა ფერი ეცვალა, ხელი შემიშვა და წამოდგა, ბავშვი და ის ერთმანეთს უახლოვდებოდნენ ნელ-ნელა და მღელვარებაც მატულობდა.
-ჩემს გიოს გავს გაჭრილი ვაშლივით, ამოიბლუკუნა მარიამმა.
ვინ არის ეს ბავშვი,დათას წინ ჩაიმუხლა და ისე იკითხა.

დათა თითქოს გათამამებული იყო ერთ ღამეში.
-მე დავით-გიორგი მქვია, თქვენ ალბად ბებიაჩემი ხართ.... დედას განაჩენივით ჩაესმა ბავშვის სიტყვები. „ალბად ბებიაჩემი ხართ“ სიტყვები უორდებოდა ყურებში ქალს.
-რას ამბობს ეს ბავშვი ნინო? მკაცრი ხმით მკითხა.
-სიმართლეს დედა, ის შენი შვილიშვილია, იმ შვილის, რომელიც ადრე დაკარგე, რომელიც საოცარი იყო, რომელიც ასე გიყვარდა და მოგიკლეს. ის გიოს და მართას შვილია.
******************* ******************
გულში ჩაიკრა ბავშვი დედამ, გვერდიდან აღარ იშორებდა. დავპირდი ყველაფერს მოვუყვებოდი და ასეც მოვიქეცი, როდესაც დათა დავაძინეთ იმ ღამეს ჩვენთან დარჩა პატარა. გაოცებული იყო დედა.
-წარმოუდგენელია, მართას ნახვა მინდა. შეუვალი იყო დედა.
-თავის მშობლიურ სახლშია... საშინლად გამოიყურება, ფილტვის კიბო აქვს, თანაც სარკომის სახით....
-განკურნების საშუალება არის? დედაჩემი იმედის ბოლო ხავსებს ეპოტინებოდა, ეფასებოდა ის ქალი, რომელმაც შვილიშილი აჩუქა, უნდოდა კიდევ ერთ ნატანჯ ქალს ეცოცხლა და გაეხარა, მომავალშ მაინც, მაგრამ ცხოვრება დაუნდობელია...
-არა დე...
-ყველაფერი უფლის ნებაა! თქვა დედამ და პატარას ხელს აკოცა.
************* ******************* ****************
მეორე დილასვე დავურეკე დათოს, შევუთანხმდი რომ ქიმია დღესვე გაეკეთებინათ, ჩემთვის... ალექსი სულ ძალით გავაგდე სამსახურში, მოსამსახურეებიც დავითხოვე, მხოლოდ დაცვის ორი კაცი იდგა კართან.
დათო მალევე მოვიდა თავის აპარატურით... ვუყურებდი, როგორ ამზადებდა ქიმიას ჩემს ორგანიზმში შესაყვანად,ღრმად ვსუნთქავდი და ბოლო ძალებს ვიკრებდი.
-მზად ვარ დათო, დავიწყოთ... ვუთხარი და მკლავიი გავუშვირე, კარგად მოვკალათდი სავარძელში და მცირე ჩხვლეტა ვიგრძენი.
რამდენიმე წუთი გავიდა სულ და უეცრად გული ამერიაა...დათო დაფეთებული მომვარდა, პირი მომწმინდა და თვალებში ჩამხედა.
-ნუ გეშინია, აქ ვარ... ასე მალე არ ველოდი, ამ ყოველივეს მაგრამ არაუშავს ესეც გაივლის. მაკოცა შუბლზე და მიმიკრა გულზე. არ ვიცი რამდენხანს, ვიყავი ასე, მაგრამ სხეულის ტკივილი აუტანელი გახდა ჩემთვის და ამოვიზმუვლე....
-დათ, თითქოს მთელი სხეული მეშლება, ვიღაც ჩემს შგნით ხელებს აფათურებს, ყველაფერი ძაალიან მტკივა....
-ვიცი,ვიცი.... ხომ გაგაფრთხილე, რომ ეს ასე იქნებოდა, ნინუც?! დათომ თავი ამაწევინა და სახეზე ხელი დამისვა....
-ხო,მაგრამ....ძაალიან ცუდად ...სიტყვის დამთავრება ვერ მოვასწარი კვლავ ამერია გული.... საუკუნედ მოჩვენებული 2 საათი გავიდა, დათამ მეორე სართულში ამიყვანა და საწოლში შემაწვინა.
-ეცადე დაიძინო, ყველაფერი დამთვარდა, შენ ცხოვრებაში ახლა ჩემო ლამაზო მხოლოდ ბედნიერება იქნება აი ნახავ.... ხელზე მაკოცა დათამ, მაგრამ ვერაფერს ვერ ვგრძნობდი, რობოტივით ვიყავი ქცეული...
-დათ, წადი... მალე ალექსი მოვა, არ მინდა აქ გნახოს, ის რაღააცეებიც წაიღე, გთხოვ... რამეს იეჭვებს და...და...და... სვენებ-სვენებით ვლაპარაკობდი,მაგრამ ვეღარ ვაგრძელებდი სათქმელს....
-კარგი დამშვიდდი....მე აქედან ფეხს არ მოვიცვლი, მარტოს ვერ დაგტოვებ...
-არა...დათა..არა... წადი,გთხოვ! თუ გიყვარვარ წადი...ჩემს თავს გაფიცებ! ვევედრებოდი დათას წასვლას უმოწყალოდ. ძლივს დავიყოლიე წასვლაზე, ამასობაში ალექსმაც დამირეკა, რომ მოდიოდა.
************ **************** *************
თავი მოვიმძინარე, ალექსის მოსვლისას.... უმალ ვიგრძენი მისი მხურვალე ტუჩები, შუბლზე და გამაჟრჟოლააა... ცოტა ხანს ვითმინე და უეცრად წამოვიწიე, ისევ პირღებინება დამეწყოოო... ალექსი დაფეთებული იყო, წამოწევა ვცადე სხეულის, მაგრამ ვერ შევძელი, საწოლიდან გადმოვვარდი, ალექსმა ხელი შემაშველა.
-რა დაგემართა ნინ? სააბაზანოსკენ მივყავდი და თან კითხვებს მისვამდა... ცოტახანში სულიმოვითქვი და მზერა მოვარიდე ალექსს. მთლი ძალა მოვიკრიბე და წამოვდექი, სიმწრით მივაღწიე საწოლამდე...
ალექსი საწოლზე ჩამომიჯდა და კვლავ კითხვების კორიანტელი მომაყარა...
-მეტყი, რა მოგივიდა თუ ისევ გაისუსები? გაავებული ჰქონდა თვალები....
-არაფერი, გთხოვ თავი დამანებე რაა.... ბალიშზე თავი მივდე, საბანი გადავიფარე თავზე და ცრემლები გადმომცვივდა, ალბად არავინ იცოდა რა ტკივილს განვიცდიდი ახლა, სხეულთან ერთად სულიც მტკიოდა, ვინაიდან საყვარელ მამაკაცს სიმართლეს არ ვეუბნებოდი.
-ვნერვიულობ ნინო,ამოიღე ხმა, გოგო! საბანს ხელი დაავლო და გადამხადა, სახე დავმალე, ბალიშში ჩავრგე.
-არაფერი არ მჭრს დამშვიდდი, უბრალოდ საკვებმა მომწამლა და ცუდად ვარ... ძლივს მოვიგონე ტყუილი,ტვინი გათიშლი მქონდა, თან ტყუილებიც არასდროს მეხერხებოდა.
-რაჭამე ასეთი რომ მოგწამლაა? დაჭვებული მეკითხებოდა ალექსი....
-გეხვეწები შემეშვი ალექს ცუდად ვარ! ისევ დამეწყო ღებინება...ვერ წამოვდექი ძაალიან მტკიოდა ორგანიზმი, საწოლის ირგვლივ ყველაფერი მოვსპე...
-ადექი საავადმყოფოში მივდვართ! თავი ამაწევინა,პირი მომწმინდა და წამოყენებას მიპრება, როდესაც გავუძალიანდი...
-არ მინდა წასვლა, უბრალო მოწამვლის გამო....
-ცუდად ხარ ვერ ხვდები გოგო? ან კიდევ რამ მოგწამლა, შენც ის ჭამე რაც მე! არ მჯერა რომ მოწამლული ხარ. გაჯიქდა ნაკაშიძე და ტყუილებში გამოიჭრა გედენიძე.
-ცუდად ვარ და დამანებე თავი გთხოვ ალექს! თავი მივდე ბალიშზე და ემბრიონის ფორმა მივიღე, ტკივილისგან სიმწრის ოფლი მდიოდა,სახეზე ფერები გადამდიოდა და მიმიკები მეცვლებოდა სულ.... ალექსი კი არ ჩუმდებოდა, მეობნებოდა ათას რამეს, მაიძულებდა, რომ წავყოლოდი, უეცრად ყველფერი ერთმანეთსი ამერია, იმის მტკიცების, დროს, რომ მოწამლული ვიყავი და არაფერი მჭირდა სხვა საშიში გონება დავკარგე... გონს მძიმე სუნმა მომიყვანა, ალექსი გაოცებული დამყურებდა თსვზეე...
-სიტყვა აღარ თქვა, ადექი მივდივართ!
-გთხოვ დამანებე თავი რაა!
-არაა! ადექიი! ალექსი არ ჩუმდებოდაა,უეცრად ტირილი დავიწყე, ტკივილს ვეღარ ვუძლებდი,პირღია მიყურებდა ნაკაშიძე.
-სიმართლე მითხარი, გელოდები,მიდი! უკვე დამშვიდებული ხმით მითხრა და ხულზე მიმიკრა.
-მე არ მინდოდა ეს ყოველივე გაგეგოო,მაგრამ ვერც გატყუებ... მე ქიმია გავიკეთე, მე კიბოს ვებრძვი! ეს სიტყვები სასიკვდილო დარტყმასავით იყო ნაკაშიძესთვის,ის ყველაფერს ელოდა,ყველაფერს ამის გარდა....


დავბრუნდი ბავშვებო,არ ვიცი თუ გახსოვართ....ან თუ განაგრძობთ ამ ისტორიის წაკითხვას....
ბოდიშს გიხდით იმისთვის რომ ამდენი ხანი ვერ დაგიდეთ ახალი თავი...
ოპერაცია გავიკეთე საზღვარგარეთ და ვერ შევძელი წერა ფიზიკურად....ბოდიში და იმედია კვლავ წაიკითხავთ ამ ისტორია...
მიყვარხართ უზომოდ ჩემო შოკოლადებო, საოცრად მომენატრეთ <3
ჩემი საოცრებები ხართ თქვენ <3
ველოდები ბევრ კომენტარებს,ალექსანდრას უყვარხართ ძაალიან <3